De druk is opnieuw groter aan het worden. Koen is voor het ogenblik opnieuw licht ontvlambaar, en een detail is voldoende om te exploderen. Gisteren was de poetsvrouw 10 minuten te vroeg vertrokken, en ze was 's middag 55 seconden te laat terug. Dat was voldoende om mij de volle lading te geven : ik kon geen poetsvrouw in het werk houden. Na enkele weken weten ze al lang dat ze bij mij niet moeten werken. Hij zou niemand durven zeggen dat er vandaag de hele dag een poetsvrouw geweest was,... En ik die vond dat ze gisteren net zoveel gedaan had! Datgene waar hij over viel was het terras dat niet proper was (heeft ze tot nu toe nooit gepoetst) en het keukenraam, dat niet gepoetst was. Volgens mij heeft ze het wel gedaan, maar heeft de vieze aanslag van de mist haar werk ongedaan gemaakt... Maar dat proberen uit te leggen.... Hij ziet één ding dat in zijn ogen niet proper genoeg is, en de rest, wat allemaal wel gedaan werd, ziet hij niet meer... En dan krijgen we te horen dat ze het in het begin wel kon, dat ze in het begin tijd over had. Wat ze in het begin niet deed, wat hij ook niet zag of door de vingers zag, en ze nu wel meeneemt, dat ziet hij niet. En onmiddelijk roepen en tieren dat, als dat nog één keer gebeurt, IK ze onmiddelijk moet buitengooien... Wordt dit nu echt terug stressen iedere donderdag? Met de eindeloze discutie of ze nu al of niet vijf minuten te veel of te kort gewerkt heeft??
De explosie hield opnieuw net zo plots op als ze begonnen was, maar dit keer geraakte ik de spanningen niet zo vlug meer kwijt. Het noteren van mijn uren is iets dat ik zelf in handen heb, en ik weet dat ik correct ben. In de discutie met de poetsvrouw sta ik ertussen : ik weet wel dat hij onredelijk is, maar hij eist dat ik ervoor zorg dat zijn onredelijke eisen (heel het huis van kop tot teen poetsen, elke week) uitgevoerd worden. En kan dat niet, dan krijg ik de volle lading!
Vanmorgen was hij bezig over ZIJN geld. Uit de berekening die ik maakte (in opdracht van hem) blijkt dat hij dit jaar tot nu toe nog niets verdiend heeft. Hij betaalt niets inzake de kinderen en het huishouden, en hij heeft nauwelijks een euro over in vergelijking met vorig jaar. Niet vreemd, aangezien de landbouwsector in het algemeen dit jaar verlieslatend was. Niets om ons echt zorgen te maken, want aangezien hij enkel zijn bedrijf draaiende dient te houden, is er de nodige reserve om een eventueel verlies te overbruggen. Alleen weet ik dat het volgens hem niet kan dat je een heel jaar gewerkt hebt en niets verdiend hebt. Ik weet uit ervaring dat hij dan plots tot de conclusie komt, dat ik dan maar zijn geld moet gepakt hebben en weggegeven, ook al kan ik perfect aantonen wat er binnengekomen is, en wat hij betaald heeft. Maar dat komt op zo'n moment niet bij hem binnen : het enige wat in zijn hoofd hangt is dat hij niets verdiend heeft, en dat dit niet kan!!! Tot nu toe lijkt hij het te snappen, maar aangezien hij er blijft over zeuren,... En anders vrees ik dat hij al vlug opnieuw mijn rekening zal maken. Hij verwacht wel van mij dat ik 5000 euro netto verdien per maand en daarvan de helft kan opzij leggen, terwijl ik in werkelijkheid net genoeg verdien om alles te betalen, huishouden, school,... De rekeningen voor mij van deze week : 150 euro boeken Thomas, 300 euro internaat Evy, 760 euro stookolie verwarming, 477 euro autoverzekering,... + de gewone wekelijks boodschappen.
Op dit moment is stress afbouwen, en relaxen, dan ook helemaal niet evident. Integendeel zelfs : ik voel continue de spanningen in mijn lijf, ben steeds op mijn hoede, en voel mezelf verstrakken als Koen ook maar in de buurt komt. Hij hoeft daarvoor nog zijn mond niet open te doen.
Het is al enkele weken dat ik eigenlijk opnieuw zou willen starten met lopen. In die enkele weken dat ik liep voelde ik goed hoe dit een manier is om spanningen kwijt te geraken. Alleen geldt dit enkel als ik MAG lopen en ik niet op mijn hoede hoef te zijn voor explosies daaromtrent achteraf. En net dat zal voor het ogenblik zeker niet lukken. Ik heb me al suf gepiekerd hoe of wie hem kan doen inzien dat lopen positief is, en dient ondersteund te worden, maar ik zie geen oplossing. Zijn broer is de enige van wie hij nog veel aanneemt, maar ik vind het niet kunnen dat ik altijd alles via hem erdoor moet krijgen. Ik zou trouwens voor het ogenblik echt niet weten hoe ik de mogelijkheid zou kunnen hebben om het er met mijn schoonzus over te hebben. Mijn agenda wordt te krap gevolgd en de erbij horende afrekeningen ook.
Met mij gaat het de goede kant uit, met mindere maar ook goede momenten. Op bepaalde momenten voel ik me opnieuw leven in plaats van overleven. Een stuk pijn uit het verleden heb ik een plaats kunnen geven, ook al weet ik dat dit enkel een stap in de goede richting is. Stap voor stap, waarbij elke stap vooruit belangrijk is.
En steeds opnieuw komen nieuwe elementen naar boven die mij de goede weg wijzen. Vorige week, na een zoektocht op internet waarom ik opnieuw in gewicht bijkom, ondanks het feit dat ik gezond eet en de hoeveelheid beperk (wel geen crashdieet, daar geloof ik niet in!), vond ik dat de oorzaak vermoedelijk sluimerende stress is, waardoor er te veel cortisol aangemaakt wordt in het lichaam, én cortisol zet prioritair voedingsstoffen om in buikvet. Dat is ook mijn probleemzone. Het hele verhaal klopt als een bus : in de periode dat mijn schoonvader in het ziekenhuis lag, viel ik gemakkelijk af, ook al at ik toen net zo als nu. Dat was een periode van acute stress. Bij acute stress wordt de cortisolspiegel ook verhoogd, maar wordt er gehandeld. Resultaat is dat er op dat ogenblik gebruik gemaakt wordt van het opgespaarde vet. Het op het internet aangehaalde voorbeeld is als je plots voor een leeuw staat. Op dat ogenblik gaat de cortisol omhoog en schiet je in actie : je gaat lopen en verbruikt daarbij een deel van je reserve. Bij sluimerende stress, merk je niet of nauwelijks dat er stress aanwezig is, en volgt er dus geen actie. Het heeft me aan het denken gezet over de vermeende rust waarin ik dacht terecht gekomen te zijn : Van zodra het goed gaat, val ik niet meer af, en kom ik bij. Ik ben me ervan bewust geworden dat er inderdaad heel veel stress blijft sluimeren op de achtergrond, stress die ik negeer, wegdring, want het is toch zoveel beter op die momenten,... Die stress is er dan wel omwille van Koen (gewoonweg omdat ik nooit weet wanneer het opnieuw fout zal lopen), maar is wel louter mijn verantwoordelijkheid. Het is aan mij om er iets aan te doen. Bewust zijn ervan is de eerste stap om er iets aan te doen. Voor het ogenblik probeer ik er op twee manieren mee om te gaan. Een eerste manier is om te proberen te relaxen, proberen de stress bewust los te laten. Nu loopt alles goed, dus is die stress er nu niet nodig. Vooral 's avonds probeer ik dat in mijn bed, en ik merk dat ik een stuk beter slaap en ik 's morgens een stuk meer energie heb om aan de dag te beginnen. Soms lukt het helemaal niet om te ontspannen, komt er zoveel op me af, dat ik niet weet waar mijn hoofd staat. Dan probeer ik de stress-cirkel gewoon af te werken, door effectief te handelen, door in een hoog tempo aan de slag te gaan, om dan achteraf te relaxen en te genieten van het resultaat. Ik ben nog maar een week op die manier bezig, maar ik merk wel dat het me goed doet, dat ik meer energie heb, dat ik me beter in mijn lijf voel. Ik ben me er wel van bewust dat omgaan met sluimerende stress ook een lang proces zal worden, maar wel een serieuze stap in de goede richting.
Na net geen drie weken dat het goed liep, was er gisterenavond, onverwacht en zonder enige aanleiding opnieuw een explosie. Koen had in mijn agenda gekeken, die als basis gebruikt wordt om de uren werk aan te rekenen aan mijn klanten, en bij anderhalf uur in de voormiddag had ik de naam van de klant nog niet vermeld. Over het hoofd gezien, en dat zou zeker aangevuld worden vandaag. Ik check het nog altijd even na of wat ik vermeld heb volledig is. Maar voor Koen was dat een onoverkomelijk probleem : ik was te dom om mijn uren bij te houden. Ik was zo dom om gratis te werken voor mijn klanten. Ik kon niet rekenen.... Iedereen lacht mij uit achter mijn rug omdat ik zo dom ben om voor niets te werken,... Roepen, tieren,.... waarbij ik alleen maar rustig geantwoord heb dat dit nog zou aangevuld worden, één keer, twee keer, tien keer,... Telkens opnieuw want hij was niet te stuiten. Na de positieve vooruitgang van de voorbije tijd was dit opnieuw serieus slikken. Ik weet wel dat het steeds zal terug komen, maar het komt altijd hard aan. Het is mij wel gelukt om mezelf "tot orde" te roepen, op het ogenblik dat hij terug weg was, en te kunnen loslaten : Hij had geen enkele reden tot zijn uitval. Ik ben, zeker de laatste tijd, goed bezig. Ik verdien een compliment in plaats van zo maar in de grond geboord te worden. Als hij het me niet geeft, dan kan ik het mezelf geven. Dus niet in elkaar krimpen , maar letterlijk mijn schouders achteruit, en verder doen waarmee ik bezig ben. Ik ben degene die bepaal hoe ik mijn werk doe. Dit is mijn vrijheid, en die neemt hij niet meer van me af. Het is me gelukt om los te laten. Koen heeft me dit keer niet doen toeklappen, niet in de grond geduwd, mijn zelfvertrouwen en zelfbewustzijn is niet onderuit gehaald. En ondertussen is de bui terug voorbij. Ik merk wel dat hij licht ontvlambaar blijft. Maar we proberen op een positieve manier verder te doen, en los te laten. We geraken er wel!!
En onmiddelijk roepen en tieren dat, als dat nog één keer gebeurt, IK ze onmiddelijk moet buitengooien... Wordt dit nu echt terug stressen iedere donderdag? Met de eindeloze discutie of ze nu al of niet vijf minuten te veel of te kort gewerkt heeft?? 
We geraken er wel!!
