Sinds mijn verjaardag wàs het hier toch wel rustig. Koen leek zijn draai gevonden te hebben. Zaterdagnamiddag heeft hij zelfs geholpen een deel bloemen te snoeien, en dat wil heel wat zeggen! Het was wel op zijn Koens (grofweg) en met het nodige commentaar, maar dat nam ik er zonder problemen bij. Ik voelde wel hoe de spanningen van de voorbije weken bij mij zijn tol eisten, en langzaam los kwamen, maar ondertussen weet ik al lang dat ik daar door heen moet, dat ik dit niet mag opkroppen, ook al betekent dat minder genieten van de rust.
Zondag heb ik, naar jaarlijkse gewoonte, getrakteerd voor mijn verjaardag. Het was mijn bedoeling om 's avonds met het gezin te gaan eten, maar Koen wou liever 's middags. Voor mij geen probleem. Op kraamvisite kon ik toch niet : het lampje voor remslijtage brandde in de wagen, en alhoewel dit niet betekent dat er niet meer met de wagen gereden mag worden, deed ik het toch liever niet : Stel dat er iets gebeurde, dat we in een ongeval betrokken geraakten, dan zou dit voor Koen hoe dan ook te wijten zijn aan het onverantwoorde risico dat ik genomen had om met de wagen te rijden. Dat hij zichzelf geen beperkingen oplegde om te rijden, moet ik er dan maar bij nemen. Volgens Koen rijdt hij alleen als het echt nodig is :roll:, en blijkbaar was het dus echt nodig dat ik tracteerde voor mijn verjaardag. :-D
Zelfs uit gaan eten met Koen (en de kinderen) is niet gewoon. Niet dat ik er me aan erger. Nee, ik laat het gewoon los, neem het zoals het is. Er valt toch niets aan te veranderen. De keuze waar we naar toe gaan, laat ik aan hem over. Voor mij is het om het even. Het belangrijkste is dat we even samen weg zijn. En zo voorkom ik dat ik kritiek krijg voor de keuze. Want er is altijd wel iets dat hem niet bevalt. Het eerste probleem is dat hij niet gezellig kan zitten genieten van een drankje terwijl we wachten op het eten. Na een kwartier zit hij zich al te ergeren, en binnen het kwartier bediend worden is wel extreem vlug! Deze keer duurde het wel heel lang, ongeveer een uur. Ik trek mij zijn ergernis niet aan, maak met de kinderen grapjes over het feit dat ze waarschijnlijk nog de vis moeten gaan vangen in de zee... Het eten was wel heel lekker. Voor Koen was het vlees teveel gebakken, en de portie vlees te klein... De kinderen en ik waren tevreden. En dan komt het "vreemde" : vorig jaar namen we nog een dessert na het eten. Die was er eigenlijk wel teveel aan, want Koen kan niet eerste gezellig wat natafelen, zodat het eten even wat kan bezinken, en dan het dessert vragen. Nee, dat moet vlug na elkaar volgen. Vorig jaar dessert, dus nu weer dessert, maar hij vond dat hij daar al lang genoeg gezeten had, had schrik dat we opnieuw zo lang zouden moeten wachten op het dessert, dus zijn we vertrokken. We zijn bij zijn ouders langs geweest, hebben het werk aan de dieren gedaan, en toen we rond 18u30 klaar waren, vond hij het tijd voor het dessert! :roll: :-D We zijn toen VOOR het avondeten een ijscoupe gaan eten! Ik had nog geopperd dat we evengoed eerst konden eten voor avond en dan vertrekken, maar dat wou hij niet : hij wou terug thuis zijn voor het donker was, want ze zouden eens moeten proberen in te breken terwijl we weg waren. ?????????? Geen idee waar hij dat vandaan haalde, en waarom iemand net nu zou inbreken in ons huis????????????? Ik ben flexibel genoeg om dan maar de boel om te keren. Mijn auti-dochter vond dat wel heel vreemd "Eerst dessert en dan eten,", en concludeerde daar alleen maar uit dat papa soms wel eens héél raar doet. "Maar eigenlijk wist ik dat al!" De ijscoupes kwamen vlot, rekening houdend met het feit dat het heel druk was in de zaak. Maar ditmaal waren de eigenaars klanten van mij, en dan wordt Koen toch wel toegeeflijker. :-D We waren vroeg terug thuis. Niemand had eigenlijk nog honger, dus werd de ijscoupe ons avondeten. Alleen Koen wou nog, naar dagelijkse gewoonte, een ijsje in de zetel bij de TV. :wink:
Het toppunt is dat hij, als alles achter de rug is, dan nog beweert dat hij blij is dat hij van het etentje af is, dat hij zo'n dingen vreselijk vindt. Maar ondertussen was HIJ wel degene die al een week op voorhand aan het regelen was wanneer hoe en waar... Enfin, ook dit kon mijn dag niet bederven. Ook dergelijke opmerkingen zijn we al zo gewoon en laten we na al die jaren niet meer aan ons hart komen.
