Een week de nieuwe machine, met alle strubbelinegn vandien : - de eerste dagen werd regelmatig met de nieuwe machine gereden, meestal door de kinderen, terwijl Koen maar bleef zeggen hoe het wel of niet moest, maar zelf veilig aan de kant bleef staan.
- halfweg de week bleek hij voor de meeste zaken opnieuw de oude machine te gebruiken. Uitleg : ik kan het toch niet maken dat de voederbak geroest is op het ogenblik dat ze deze komen afhalen! Handig als je voor alles een uitweg weet... Zijn broer zei nog : de oude machine mag hier nog een week staan. Ze zal toch niet meer gebruikt worden. Blijkbaar kent hij Koen toch niet zo goed als ik...
- naar het eind van de week toe, naar ik vermoed na de nodige opmerkingen van Thomas, is hij plots zelf gestart met de nieuwe machine. Uiteindelijk is dit wel de bedoeling : dat hij zelf er mee werkt of leert mee werken. Maar dat is een hele opgave op zich. Het gevolg is dat zijn prikkelbaarheid duidelijk weer toegenomen is.
- Vanmorgen wou hij een nieuw kaartje. Het andere was niet leesbaar. Dus ik heb een nieuw kaartje uitgetypt, volgens zijn wensen, en geplastificeerd. Het vorige was geschreven op licht karton, en dat kon nog rechtstaan in de houder, maar uitgeprint op papier lukt dat dus niet. Voor de snelkoppeling moest ik in plaats van "open" en "toe" vermelden "in" en "uit". "Wie schrijft er dat nu ZO op?" "Ik heb het gewoon opgeschreven zoals jij het dicteerde" Gegrom, want dit kon niet. Dit was al te belachelijk dat hij dat op die manier gezegd zou hebben... Het kaartje mocht gewoon in de houder geschoven worden, en hoefde niet vast gemaakt te worden aan de andere kaartjes die origineel in de machine zitten....
En deze voormiddag... de eerste crash : Achteruitgereden tegen de hooiwagen, en het spatbord dubbel!!! Gelukkig zijn die spatborden in kunststof nog redelijk plooibaar en is deze dus niet gekraakt. De ijzeren bevestiging van machine naar spatbord was wel geplooid, maar dat hebben ze (Koen met de hulp van Thomas) toch zo goed als recht gekregen.... En de zwarte spuitbus die ik al had meegebracht wiste eventuele sporen in de verflaag uit. Oorzaak van het accident : In plaats van achteruit te kijken, zoals het hoort, keek Koen naar het kaartje dat ik gemaakt had... Dus wie was de schuldige : Ik natuurlijk, want ik had dat kaartje er niet goed in gestopt volgens hem! Dat kaartje moest vastgemaakt geweest zijn zoals de andere... Wie had ook weer gezegd dat het niet hoefde? Toch wel makkelijk als je altijd een schuldige vind. Maar dit was zo belachelijk, dat zelfs de jongens versteld stonden van zijn lef om dit aan mij toe te schrijven. Kaartje opnieuw gemaakt, met gaatjes erin om vast te maken. In het vorig kon het niet, omdat er tekst stond op de plaats waar de gaatjes moesten komen.
In de namiddag moest het één en ander gebeuren met de nieuwe machine, maar nu waren het de jongens die aan het stuur moesten zitten. Hij kroop er niet meer in. Op zich hebben zij daar geen problemen mee, want ze rijden beter én voorzichtiger dan hun vader. Alleen, Koen reed er niet mee, maar stond wel continue te roepen en te tieren, en elk manoeuver dat ze uitvoerden was verkeerd in zijn ogen. Op een bepaald moment was het zo erg, dat Thomas uitgevlogen is tegen zijn vader. En daar is toch heel veel voor nodig!
Oh ja, en de bal keert toch nog terug naar mij : Plots stond hij buiten te roepen en tieren dat ik onmiddelijk moest komen... Deed ik. "Dat is weer verkeerd! Waar "in" staat moet "uit" staan en omgekeerd!" "Ik heb het geschreven zoals jij het gezegd hebt!" "Net alsof ik het verkeerd zou gezegd hebben!" "Ben je wel zeker dat het verkeerd is?" "Ik zal het toch wel weten zeker!" Thomas zat op de machine, dus zei ik hem : doe het een keer zoals op het kaartje staat. Koen stond maar te roepen en te tieren en keek zelfs niet, maar ik zag dat het wel klopte! "Bekijk het nu! Dat klopt wel!" Koen kijkt, maar gelooft het niet, tot het een keer of drie uitgevoerd is. "Wie schrijft dat nu ook zo op! Hoe moet ik daar aan uit geraken? Verander dat in "bak aan" en "bak af"
Op een geplastificeerd kaartje kan je niet veranderen, dus nog een nieuw... Geduld is een schone deugd zeggen ze dan...
Ruben steekt zijn hoofd binnen in de keuken : "Je moet komen met een balpen. Je hebt iets vergeten op te schrijven!"
Ik ga naar buiten. "Ik heb toch gezegd dat je alles moet opschrijven! En het staat er niet op hoe je moet aankoppelen!!! Je kunt toch nooit iets in orde doen!" Dat weten we dus ook weer! "Ik heb alles opgeschreven wat jij gezegd hebt. Hoe kan ik meer opschrijven, als ik het niet weet?" "Schrijf het op en groter, want anders moet ik mijn bril nog aan doen om het te lezen." "Dan kan het er niet op!" "Schrijf het dan toch groter!" "Je zult toch uit de machine moeten komen, zodat ik er in kan, want zo kan ik er niet aan om te schrijven!" "Ook dat nog! Waarom moet dat allemaal weer zo lang duren?" Stapt uit, ik stap in! "Waarom ben je dat daar nu weer aan het tussenfoefelen? Kun je toch nooit iets doen zoals het moet!" "Als je wil dat het duidelijk is moet ik dat wel bij de snelkoppeling zetten, niet bij het gebruik van de voederbak!" "Toon dat hier! Ja! En zorg dat het de volgende keer onmiddelijk in orde is! Dat dat nu echt nooit kan!"
Vijf minuten later is Ruben er terug : "Papa vraagt of V. gezegd heeft of je die kraan moet overzetten als je de bak aangehangen hebt. " "Niet dat ik weet!" "Hoe moet ie dan zeker zijn dat zijn bak er niet per ongeluk afvalt?" "Met die knop van binnen!" "Dat gaat niet! Alles is dan geblokkeerd. Hij kan ook niet meer uitkippen of uitschuiven!" "????" "Dan weet ik het ook niet!" "Ja, maar ik moet wel antwoord hebben van papa!" "Die kraan overzetten kan geen kwaad, dus zeg dat V. gezegd heeft dat hij die kraan moet overzetten"
pfffff. Ik ken er niets van, en ik moet op alle vragen een antwoord weten... Op kleine practische dingen weet ik nog wel raad, maar technisch??? Vanmorgen was hij bezig over zijn mestklauw. "Heb je dat al eens bekeken? Die olieleidingen zullen daar kapot wrijven. Er is al een schram in en ik heb alleen nog maar enkele keren geprobeerd de klauw open en toe te doen. Dat moest anders gemaakt geweest zijn. Zij (degenen die de mestklauw gemaakt heeft) moet dat ook weten, maar ze vegen daar gewoon hun voeten aan. Ze denken : we moeten nog olieleidingen kunnen verkopen ook! En er is daar niets aan te veranderen! Ik heb die scherpe boord gisteren proberen af te vijlen, maar dat lukt niet echt,..." "Ik weet een oplossing! Als je daar mousse tussen steekt kan dat niet meer wrijven!" Ik ben om een stukje zelfklevende mousse geweest, heb dat op maat gesneden en er tussen geplakt. Het past perfect. Net alsof het zo gemaakt is. En Koen stond sprakeloos, met zijn mond vol tanden! Het lukte zelf, met moeite, om toe te geven dat het goed opgelost was! Dat was dan alvast één pluim op mijn hoed, ook al moet ik er hem zelf opsteken!
De machine is er twee dagen en de poppen zijn aan het dansen...
Vorige week donderdag, nadat ik meermaals gebeld had, was de machine aangekomen bij onze leverancier. We zijn die avond nog gaan kijken. Er moesten daar nog enkele klein aanpassingen gebeuren en dan kon ze geleverd worden. "Maandag zal ze normaal klaar staan!" Zaterdagvoormiddag is Koen met Ruben opnieuw gaan kijken hoe ver het al stond, en de machine stond klaar. Dus onmiddelijk actie : Hij is naar huis gereden om mij en Thomas op te halen. Ik, omdat ik met de wagen terug naar huis moest rijden. Thomas, omdat die dan ook de uitleg kon volgen... Enfin, het nieuwe speelgoed was aangekomen en ze konden beginnen spelen, proberen hoe het ging voor dit, of dat... om al voor de middag tot de vaststelling te komen dat het niet zo evident zou zijn om met die machine uit te mesten, aangezien de beperkte plaats. Enfin, Koen kwam tot die ontdekking, want ik wist dit al lang! Ondertussen deed Thomas ook al zijn beklag : "Papa staat te roepen en te tieren hoe ik het moet doen, dat ik alles verkeerd doe, maar zelf kruipt hij niet achter het stuur!" Een goed begin, wetende dat hij Thomas heel vaak nodig zal hebben om met die machine te leren werken!
Koen wist dat in de namiddag een vriendinnetje, Cindy, zou langs komen voor Thomas. Logisch gezien wist hij dus ook dat hij op Thomas niet kon rekenen... Ruben was er wel. Het kon geen kwaad, zei Koen. Veel tijd had hij niet om met de machine bezig te zijn (zei hij zelf). Hij had ook zijn voederbak nog niet, maar de oude machine is hier nog, tot men tijd heeft om ze te komen halen. De nieuwe machine mag langs de openbare weg rijden, de vorige niet.
Ik ben met Evy de wekelijkse boodschappen gaan doen, en toen ik terug thuis kwam, zag ik aan Koen dat het niet juist zat : "Hoe belachelijk is dat nu weer! Ik heb aan Thomas gevraagd hoe je het uur juist moet instellen, en hij wil niet kijken. Hij zal vanavond wel eens kijken! En ik sta hier!" Of het uur nu juist ingesteld is, of niet, doet er gewoon niet toe om met de machine te werken. Het enige verschil is dat je dan weet hoe laat het is. Ik zag alvast dat het tijd was om in te grijpen, heb gezegd dat ik het wel zou oplossen, en ben met de boek naar de machine gegaan. Het vraagt wel even tijd om op te zoeken en om te bekijken hoe het moet, en ondertussen blijft Koen maar commentaar geven. "'t zal ook niet gaan zeker! Is dat nu zo moeilijk? Dat Thomas nu ook zijn voeten er niet aan veegde. En druk daar niet zo hard op! Moet het kapot??" Oren toe, en verder kijken, tot ik het gevonden had. Ondertussen wist ik ook hoe hij de snelheid van de machine, of het toerental,... en nog een aantal andere zaken, op het scherm kon krijgen. Uitgelegd. Eén keer, twee keer, drie keer,... in de hoop dat het er nu toch voor even in zit... Weer iets dat ik ook bij weet, maar er zijn nog heel veel knopjes aan die machine...
Zondagvoormiddag zou de voederbak geleverd worden. Vroeg, rond 9u, omdat het voorzien was dat ik rond 10u met de kinderen naar mijn broer zou vertrekken. Helaas, blijkbaar werkte dat ding niet naar behoren en vond de leverancier niet onmiddelijk het probleem... Naarmate de tijd vorderde werd Koen steeds nerveuzer. Ten opzichte van de leverancier laat hij dat niet blijken, maar op een moment dat hij alleen is vloog het eruit : "Heel die machine is kapot. Hij zal ze helemaal moeten demonteren. Dat komt NOOIT goed!" Enfin, na rondbellen, wist de leverancier hoe hij het dan toch moest oplossen. Terwijl hij daaraan bezig was (ondertussen was het al 10u30) vroeg ik aan Koen of hij ons nog nodig had (ik wist echt niet waarvoor wij moesten wachten om te vertrekken), waarop een kregelig "Ik weet dat niet! Kun je nu aan niets anders denken dan vertrekken, terwijl het hier niet lukt!" Om 10u40 lukte het dan toch, en zijn we vertrokken, zonder de demonstratie af te wachten.
Mij lukt het wel om op het ogenblik dat ik vertrek alles achter te laten. Genieten van wat komt, en de rest telt niet meer. In de auto werd alles wel nog eens besproken met de kinderen, hoe erg en belachelijk papa wel deed volgens hen. Praten is noodzakelijk om dit te overleven!
's Avonds waren we tijdig thuis en zijn we nog eens uitgebreid gaan kijken naar de machine, vooral om Koen tevreden te stellen, waarna hij nog eens moest proberen hoe het ging om maïs te scheppen. Enfin, Thomas moest het proberen... Het lukte... dus toch nog alles goed? Koen had in de namiddag geoefend om te manouvreren, dus morgen beter...
Deze morgen was Ruben al vroeg op. Hij wou er graag bij zijn als papa voor het eerst voederde met de nieuwe machine en nieuwe voederbak. Een kwartier later zie ik Ruben voor bij rijden naar de weide van de jonge vaarzen, terwijl papa het hekken open doet. Evy is op dat moment boven, met haar raam open aan de zijde van de weide. Ze komt naar beneden : "Typisch, papa staat te roepen en te tieren naar Ruben dat hij het allemaal verkeerd doet, maar hij doet het zelf wel niet! Ondertussen ziet niemand dat hij het zelf ook niet kan!" Thomas is een beetje later ook naar buiten getrokken : "Ik zal maar eens gaan kijken, zeker, zodat papa tevreden is, want ik zou deze namiddag willen gaan fietsen met Cindy. Ik moet vandaag niet werken (vakantiejob) en het is mooi weer." Koen heeft samen met de jongens in de loop van de voormiddag nog het één en ander geprobeerd, op dezelfde manier als de vorige dagen : Thomas of Ruben aan het stuur en Koen maar roepen en tieren. Het uiteindelijke probleem bij dergelijke zaken (bij alles wat wij moeten doen samen met Koen) is dat Koen in zijn hoofd heeft wat er moet gebeuren, maar nooit duidelijk verwoord wat hij wil. "Rij naar dat stro" Welk stro? Links, rechts, voor, boven, onder??? Vragen mag niet, want dan krijg je te horen dat je moet zwijgen, dat het toch logisch is, en dat je wel heel stom bent om dat niet te weten. Een antwoord krijg je toch niet! Dus is het gokken en hopen dat het is zoals Koen in zijn gedachten heeft, want anders krijg je opnieuw de lading. Enfin, Thomas mocht in de namiddag vertrekken, wel duidelijk tegen de zin van Koen, maar Thomas was blij dat hij weg kon. Hij kreeg wel de verwittiging dat hij zijn gsm moest bij hebben, voor het geval dat Koen iets niet wist... Ik maakte me onmiddelijk de bedenking dat het niet logisch is om telefonisch ondersteuning te geven over een machine die je zelf nauwelijks kent...
Rond 16u gingen de poppen helemaal aan het dansen. Ruben kwam naar binnen gelopen (Tiens, ik dacht dat hij bij mijn schoonouders was!) om te zeggen dat ik onmiddelijk met de handleiding moest komen, om te weten hoe die kraan moest staan! Bleek dat hij Ruben opgebeld had "Waar zit jij nu weer??? Zorg dat je hier onmiddelijk bent!" Ik ben onmiddelijk er naar toe gegaan, en Koen was al in alle staten. Het ging niet, de machine was al kapot. En Thomas weigerde te antwoorden als hij belde. 's Avonds hoord ik dat Koen gebeld had, gewoon gezegd had dat die snelkoppeling niet werkte en gevraagd hoe hij het moest oplossen, en toen Thomas antwoordde dat hij dat ook niet onmiddelijk wist, met het nodige gevloek de telefoon dicht gegooid had... Thomas had dus zelfs de kans niet gekregen om te horen wat er verkeerd liep! Koen had al zodanig veel die kraan verdraait, dat hij helemaal niet meer wist hoe ze moest staan. Ik ook niet! geen excuus. Ik moest maar zorgen dat ik het vond in de handleiding. Het stond er niet in! Ondertussen was hij wel maar aan het proberen, en bleek dat er effectief iets niet klopte : wanneer hij mais uitdraaide kwam de snelkoppeling van zijn voederbak los, met het risico om de bak te verliezen. "Hoe komt dat?" "Hoe moet ik dat weten?" Ik mocht trouwens niet kijken naar de machine en/of zijn gefoefel. "Kijk in dat boek, en zorg dat je het weet! En voor de rest moet je zwijgen!" "Het staat er niet in! Bel naar V. (de leverancier)" "Bellen naar V.? En wat moet ik zeggen? Dat ik te stom ben om er mee te werken? Dat ik ze al kapot gekregen heb?" "Wie zegt dat ze kapot is? Vermoedelijk is het een detail die je over het hoofd ziet!" "Wat weet jij daar nu weer van? Kijk in die boek en zorg dat je het weet!" Enfin, na nog een half uur gevloek en getier, heb ik voorgesteld om zelf te bellen naar V. Uitgelegd wat er niet ging, en omdat ik niet op alles kon antwoorden, de telefoon doorgegeven aan Koen. De technieker wist het ook niet en zou langs komen... Een kwartier later was die er en toen bleek dat twee olieleidingen verkeerd aangekoppeld waren en gewoon omgewisseld moesten worden. Een fout gebeurd door degenen die de snelkoppeling geplaatst hadden op de machine, voor de levering, en niet gezien... Niet gezien omdat we er niet op gelet hadden of omdat die snelkoppeling de eerste keren minder vlot open en toe ging. Koen had er vrij veel vet aan gedaan om dit soepeler te laten verlopen. Dus helemaal niets kapot, helemaal niets verkeerd gedaan,... en daarvoor staat hij dan meer dan een uur te roepen en te tieren. Ik heb dan ook nog een kaartje moeten maken, met de bediening van de snelkoppeling en de wieltjes van de joy-stick. Opgeschreven zoals hij het zei en kaartje in de machine bevestigd. Uiteindelijk gaat het wel om zaken, als je ze twee keer gedaan hebt, je toch zou moeten weten. Ik heb niet met die machine gewerkt en ik weet het gewoon door het op te schrijven... Maar als hij met dat kaartje tevreden is...
Zaterdag, zondag, maandag,... we zijn drie dagen ver, en eigenlijk heb ik het nu al gehad. Eigenlijk zou ik ook moeten leren rijden en werken met die machine. Ik zou het wel zien zitten, maar NIET op het moment dat Koen in de buurt is. We zien wel. Mocht het ooit nodig zijn, dan vraag ik wel aan Thomas of Ruben hoe het in elkaar zit!
Als je daar mousse tussen steekt kan dat niet meer wrijven!"
Net alsof het zo gemaakt is. En Koen stond sprakeloos, met zijn mond vol tanden! Het lukte zelf, met moeite, om toe te geven dat het goed opgelost was! 
