Deze namiddag had Koen voorzien om op enkele plaatsen beton te gieten. Geen grote hoeveelheden, wel op verschillende plaatsen. Ik had vooraf gevraagd of hij hulp van zijn broer zou inroepen. In het verleden deed hij dat altijd, maar dit keer vond hij het de moeite niet. Het zou wel lukken. Eigenlijk is dat geen probleem, maar de aanwezigheid van zijn broer, is méér dan louter hulp.

Koen heeft geen overzicht, ziet niet wat voorrang heeft om vlot te werken, en verliest zich in details. Zo zat hij te prutsen aan de afwerking van de randen van plaats 1 en 2, terwijl dit van geen enkel belang is (niemand gaat het ooit nog zien als er dieren op lopen), en daardoor is de beton al aan het opstijven en was ze moeilijker effen te krijgen op de volgende plaatsen. Aanwijzingen van mij aanvaardt hij niet. Van zijn broer wel. En als er niemand anders bij is dan de kinderen en ik, dan is hij kwaad, begint hij te schelden op iedereen. Of we doen het niet goed, of we doen niet wat hij meent dat we moeten doen, en aangezien het gebrek aan logica in zijn handelen is het ook niet te achterhalen wat hij van ons zou kunnen verwachten. Thomas, die er wel zin in had om te helpen, klapte volledig toe. Wat wil je : als je niets kunt doen dat goed is, als je niets kunt doen zonder uitgescholden te worden voor dommerik, luiaard,... Dergelijke momenten zijn steeds een duw achteruit voor Thomas.

Ook het gevoel van rust bij mezelf is verdwenen. De spanning, het continue op de toppen van je tenen lopen, om de boel niet te laten ontploffen, want daar zijn vooral de kinderen en ik het slachtoffer van, zuigt alle energie weg. Nu het uiteindelijk toch allemaal goed gelukt is, heeft hij zijn goede humeur terug en ben ik doodop.