Deze namiddag ben ik met mijn ene schoonzus en mijn schoonmoeder gaan kijken voor een relaxzetel voor mijn schoonvader. Ik was chauffeur, omdat onze auto de enige is waarmee je een relax zelf kunt meenemen naar huis. Voor mij was dit geen probleem, en ik dacht dat dit voor Koen ook geen probleem zou zijn. Vooral omdat het de bedoeling was dat mijn andere schoonzus ook meeging. Ik kon er dus moeilijk als enige tussen uit vallen. Toen bleek op het laatste moment dat die schoonzus toch niet meekon...
We hebben een relax gevonden, konden hem onmiddelijk meenemen naar huis. Het ging vrij vlot, in een anderhalf uur waren we terug en het was toch een groot half uur rijden tot aan de winkel. En mijn schoonvader lijkt er best tevreden mee. Alleen op het ogenblik dat ik thuis kwam... gingen de poppen daar wel aan het dansen. Of ik helemaal gek was om zo lang weg te blijven :?::?::?: en dat 'we' gek waren om zoveel geld uit te geven voor een relax (ik had daarin niet te beslissen, wel mijn schoonmoeder. Zij betaalt!) En dat het dus helemaal niet kon dat ik zomaar een namiddag er tussen uit ging, in plaats van te werken. (de meeste andere mensen nemen verlof. Ik werk gewoon door!) Dat zijn moeder dat allemaal beslist had, speelde volgens hem geen enkele rol. Integendeel : "Je denkt toch niet dat ik de komende jaren naar de pijpen zal dansen van dat oud wijfje! Ik doe NIETS voor haar en jij in het vervolg ook niet meer!" Ik heb hem gezegd dat hij dat dan maar zelf moet zeggen tegen zijn moeder, maar volgens hem moet ik dat zelf doen! Een hele lading, alleen omdat ik iets doe voor een ander, terwijl ik van 's morgens tot 's avonds spring voor hem! En de manier waarop hij over zijn moeder praat. Ik weet wel dat zij niet van de gemakkelijkste is, maar het is en blijft toch ZIJN MOEDER!
Het snijdt, het snijdt dwars door me heen, dat ik niet zelf kan of mag bepalen wat ik doe, maar ook dat hij zo reageert tegenover zijn eigen moeder. Ik kan er niet over. Het moeilijke is dat alleen ik dit alles moet aanhoren, maar dat hij tegenover de anderen doet alsof het allemaal koek en ei is. Net daarom moet IK zeggen dat ik niet wil helpen. Dan komt het niet van hem. Eerlijk gezegd ik zou zelfs niet kunnen zeggen dat ik niet mag van hem. Ik vind dit zo pijnlijk.
Af en toe denk ik : hoe hou ik dit verder vol? Want dit is nog niet het einde van deze 'aflevering'. Het zou al erg moeten meevallen, om niet de rest van de avond uitgescholden te worden. Is hij daarover uitgepraat, dan vind hij wel iets anders. Maar boeten zal ik!
