Vandaag ben ik 40 geworden. Jarenlang ging mijn verjaardag als het ware geruisloos voorbij. Oh, ja, hij wenste me wel een gelukkige verjaardag, maar daar stopte het ook mee. Ondertussen weet ik wel, dat een cadeau kiezen, binnenstappen in een winkel,... voor hem een enorme opgave is. Het heeft me er echter niet van weerhouden om zelf steeds een attentie te hebben voor zijn verjaardag.

Vorig jaar is hij over de streep getrokken door de kinderen : Thomas mocht toen om bloemen rijden. Het eerste cadeau van mijn partner (en kinderen) sinds we gehuwd waren! 
 

Eergisteren was mijn partner zijn tevredenheid aan het uiten over de boormachine die hij van mij gekregen heeft voor vaderdag (in de hoop dat hij toch wel enkele klusjes op zich zal nemen bij de afwerking van ons nieuw huis. ) Daarop zegt mijn dochter (die dus evengoed kan doordrammen dan mijn partner ) : Papa, je zult wel je best moeten doen om een groter cadeau te vinden voor mama. Ik corrigeerde nog even dat ik voor papa's zijn verjaardag vorig jaar een portefeuille gaf, om het "groter dan" in de ogen van mijn dochter toch wel iets te verkleinen. Ik moest naar de telefoon maar hoorde mijn man nog zeggen tegen mijn dochter dat hij helemaal niet zo goed was als mama in het weten wat hij als cadeau kon geven...

Gisterennamiddag gaf hij aan nog haakjes nodig te hebben om een deel materiaal aan te hangen en hij zou er om rijden naar de stock (de enige winkel waar hij binnengaat). Ruben was mee. De kinderen hadden net hun computer (mijn oude) terug en konden voor het eerst op internet, dus eisten zij mijn aandacht op. Toen hij terug kwam vroeg ik hem of hij iets gevonden had (hetgeen hij in gedachten heeft dat hij nodig heeft, is niet steeds wat men in de handel heeft en dan loopt het fout.) Ja, hoor, maar hij wist niet of het wel zou lukken met die haakjes. Ik zei hem : toon ze even! En toen reageerde hij, dat dit misschien wel niet zo'n goed idee was. ???? Of, toch, ik mocht ze toch even zien. En toen bleek waarom hij geaarzeld had : in zijn werkplaats stond een groot pak met een kleurrijk papiertje netjes ingepakt.

"Nu heb je het toch gezien!" "Ja, maar ik ben al een flinke meid hoor! Ik kan gewoon wachten tot morgen." Onder zijn aandringen moest ik het meenemen naar binnen. Evy en Thomas waren onmiddellijk nieuwsgierig. En Koen drong aan dat ik het pak toch maar open deed. Ik kon wachten, maar hij blijkbaar niet om mijn reactie te zien. Ik doe het papier er af, en net voor ik de doos wil openen, vlucht hij tot aan de deur. "Wacht even, want misschien gooi je me nu wel buiten!" "Het zal toch wel nooit zo erg zijn wat in dat pak zit?" Ik doe de doos open, nog een keer papier. Ik doe het papier er af. "whahaha"

reageert Thomas "een stomme uil!" "Nee" repliceer ik erop : "een uil is het symbool van de wijsheid" In de doos zat een uil uitgesneden uit massief hout. De uil zelf is zo'n 37cm hoog en zit op een tak, zodat het hele beeld een goede 50cm hoog is. Het is schitterend en krijgt straks, in de nieuwe woning, een ereplaats in mijn bureau!!! Van een fijne verrassing gesproken.

Achteraf bleek dat hij raad gevraagd had aan een verkoopster om te helpen kiezen. Hij had getwijfeld over de uil, omdat hij vreesde dat ik zou zeggen dat het een stom beest was, maar de verkoopster had hem verzekerd dat ik hem met open armen zou ontvangen, want dat een uil het symbool van de wijsheid was. En toen had hij toch maar beslist het risico te nemen. :) 

En zo iets maakt heel veel goed. Vooral omdat ik weet hoe moeilijk dit voor hem is. En het maakt ook de toestand van maandag goed. Toen kregen we bericht dat onze bouwvergunning goedgekeurd is en dat ik deze volgende week mag afhalen. Hij wou dat ik dringend keek om de telefoonverbinding te doen verleggen. De kabel van de straat naar ons huis loopt niet reglementair en dwars door onze te bouwen woning. Anderhalf uur heeft het me gekost, aan de telefoon voor men wist hoe men dit zou oplossen en toen kreeg ik een gratis nieuwe aansluiting naar de oude woning. Voorwaarde is dat wij zorgen voor een sleuf van de straat naar het aansluitpunt in de oude woning. En dat zag Ivan niet zitten. Hij bleef maar doordrammen dat ze dit bovengronds moesten kunnen. Misschien wel, maar dat doen ze nooit. En maar blijven doordrammen er over. We zijn nog niet eens begonnen en het eerste dat niet verloopt zoals hij het in gedachten heeft, zat het al fout. Mijn moed zakte toen wel even in mijn schoenen, want hij heeft dus wel heel veel verkeerde voorstellingen van hoe alles zal verlopen.  

Het is voorzien om in oktober met de grondwerken te starten en dan na de winter verder te werken.