Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
27-09-2010
Stress en ontlading
Stress en ontlading... die twee zijn onlosmakend met elkaar verbonden. Hoe meer stress, hoe groter de ontlading nadien, en vermits ik zowat verslaafd ben aan die ontlading, neem ik de stress er dan maar bij. Zo was ik deze week vol zenuwen voor de presentatie van de Fin de Saison. Het vinden van leuke, originele aankondigingsteksten hield me zelfs 's nachts wakker. Toen ik, ter voorbereiding, eens ter plaatse ging kijken begonnen de kriebels pas echt te komen, zeker toen ik de grootte van die tent zag, dat is ook de eerste keer dat ik daar stress van krijg...
De dag zelf begon met kriebeltjes in de buik... veel kriebeltjes. Helaas werden die vlug vervangen door een knoop... er was geen volk. Moest ik nu op dat podium een groep gaan aankondigen voor 10 mensen? Waren het er maar 100, dan zou ik zo geen stress hebben. Ook de volgende aankondigingen waren voor een, bijna, lege zaal. Gelukkig dat de mannen achter de bar me telkens opvingen met een Cava'tje. Voor de laatste presentatie van het middagprogramma hadden we een sketch voorzien... 'Weeuwsnitje en de deven zwergen', die zou zalig zijn om iedereen in de mood te doen komen. Maar ook nu sloeg de stress toe, de band was maar liefst 40 minuten te laat, 40 minuten dat ik dus naast podium stond te wachten in een scoutsuniformpje. 'Doe jij de aankondiging?' vroeg de zeer hautaine manager van de band. Vervolgens gaf hij me een opsomming van wat ik allemaal zou moeten vermelden. 'Ok, maar eerst is er nog een sketch.' 'Is dat echt nodig?' vroeg hij gevolgd door een zucht. 'Luister, ik sta hier in een scoutsuniform, klaar voor die sketch en potverdorie ik ga hem doen ook!' En zo stond ik daar dan... alleen op podium met een piepende micro, een ongeduldige band ernaast en geen publiek ervoor. Dat is gewoon doodgaan op scène!
'Komaan Vicky, ge kunt het!' werd ik opgepept, toen ik daar stond met mijn blaadjes opgekruld in mijn handen. 'Gooi die blaadjes weg en ga ervoor, speel met je publiek!' Dus toen ik opkwam voor de aankondiging van Flip Kowlier riep ik het publiek wat dichter, zodat ik wat meer voeling had. Vervolgens begon ik, nog steeds met de nodige zenuwen, aan een kleine rap. 'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de... Nee dat komt niet over hé' zei ik, en hoera, het publiek ging erin mee. 'Jawel, komaan probeer nog eens!' 'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de ZEE!' Zalig, het publiek was mee, gedurende heel mijn verhaal over Westvloamse blunders. Toen ik eindigde door te zeggen dat ik problemen had met het uitspreken van zijn laatste album 'Mo ba nin' werd ik dan ook geholpen door het publiek. Het zat goed, ik voelde het. Maar het beste moest nog komen, toen ik 2 uurtjes later opkwam om Raymond vhg aan te kondigen werd ik begroet door het publiek! 'Vicky!!!! De Vicky van de zee!' riepen ze uit En dat... dat is gewoon tot leven komen op scène!'
Nadat ik had toegezegd om de presentatie voor Fin de Saison met Raymond te doen, verkeerde ik in een lichte roes. Het zal heel wat voorbereiding vergen, dus ik besloot dat het misschien aangewezen was om hiervoor wat tijd vrij te maken de komende week. 'Een agenda zou wel handig zijn' bedacht ik me, vermits ik maar overal op toezeg en aanneem dat ik het 'wel zal onthouden'. Ik kocht me dus zo een lief klein agenda'tje, zo eentje dat ik overal in mijn handtas kan meenemen. Verwoed begon ik al mijn afspraken, vergaderingen en repetities te noteren. Tegelijkertijd voorzag ik ook tijd voor mijn takenlijstje, dingen die ik niet op een bepaalde dag of bepaald uur moet doen, maar die wel gedaan moeten worden. Ik creëerde een overzicht in mijn chaotische leven en ik was daar best fier over. Het spoorde mij aan om meteen mijn administratie eens aan te pakken. Ik betaalde mijn rekeningen en klasseerde alles mooi in mijn kaft. Ergens onderaan ontdekte ik echter zo een 'groene kaart', die oproept om je auto te laten keuren. 'Hmmm, vanwaar komt die?' vroeg ik me af. Ik kon me niet herinneren dat ik die gekregen had. Zorgvuldig bestudeerde ik dat blaadje, op zoek naar een datum.... 'Oeps... vóór 17 mei. Verdorie toch, ik was nu zo georganiseerd bezig!'
Autokeuring... daarvoor zou ik best eerst de auto eens op groot onderhoud brengen, dat is trouwens ook al dringend nodig, en misschien dat ze meteen eens kunnen kijken naar die bluts. Meteen zette ik de auto mee op mijn prioriteitenlijstje... ergens halverwege. Ik ben nu al 4 maanden te laat, op enkele weken zal het wel niet aankomen zeker? Mijn auto was het daar blijkbaar niet mee eens. Vanmorgen, op weg naar het werk ging er plotseling een alarm 'Koelingsvloeistof aanvullen' klonk het. 'Ik zal eens een afspraak voor je maken' suste ik hem. De auto gaf echter niet op en bleef zijn noodkreet maar herhalen. Dat gepiep werkte danig op mijn zenuwen, maar ik bleef de auto negeren en zette mijn radio wat luider. Tot ik zo een rood lichtje op mijn dashbord zag flitsen 'stop'. 'Hmmm... zou het misschien toch iets ernstig zijn?' Ik zette me dus aan de kant en belde de garagist. 'Ja dat is dringend!' zei hij me 'zoek een tankstation en vul onmiddelijk bij. Als je blijft rijden ga je je motor oververhitten.' Eens een tankstation gevonden belde ik opnieuw naar de garagist zodat hij me er telefonisch kon doorhelpen. 'Hoe krijg ik die motorkap open?' vroeg ik 'Er zit een hendeltje, naast je pedalen.' 'Nee' 'Jawel, naast je pedalen, een rood hendeltje' 'Ja, maar dat is het niet hoor, dat is gewoon een stukje plastiek' 'Dat is de hendel, trek daaraan' 'Nee dat is het écht niet hoor' zei ik overtuigd 'Vicky! Ik kén je auto en geloof me dat is de hendel!'
Een kwartiertje later was mijn autotje weer verrijkt met koelvloeistof, en mijn garagist waarschijnlijk met enkele grijze haren. Op het werk legde ik mijn bewogen ochtend uit aan de baas. 'Ik moet dus naar de keuring' besloot ik mijn verhaal. 'Vicky geen probleem, ik zal maandag mijn klusjesman met jouw auto sturen, dan moet je daarvoor al geen dag verlof nemen.' 'Super! En ik heb al een afspraak bij de garagist voor een groot onderhoud op zaterdag.' 'Maar Vicky toch! Dat is niet slim hé. Iedereen wéét toch dat je éérst naar de keuring gaat, die weten je exáct te vertellen wat je garagist moet doen!' Tja... en dát is de baas zijn organisatie...
Het Joodse nieuwjaar zorgde ervoor dat ik 4 dagen vrij had. En alhoewel het voor mij geen feestdagen waren, was ik toch in een feestelijke bui. De sfeer op het werk was die laatste werkdag ook merkelijk losser dan anders. De hele dag door kregen we bezoek, telefoontjes en emails om een 'Shana Tova' te wensen. 'Allé, goed feesten hé' zei ik tegen de baas en Mr Schoonpapa toen ze vertrokken. 'Vicky' zei Mr Schoonpapa serieus 'bij ons geen feu d'artifice hé. Wij gaan 2 dagen bidden, opdat de grote baas daarboven ons goed gezind zal zijn het komende jaar. Maar ik zal mee voor jou bidden, dan kan jij feesten dit weekend.' vervolgde hij. Toch leuk als je kan delegeren.
Toch kon ik het niet laten om nu en dan toch ook een klein schietgebedje te doen. Je weet nooit dat ze gelijk hebben en mijn hele komende jaar in deze twee dagen bepaald wordt. Ik had niet echt specifieke vragen, gewoon dat alles goed zou gaan, dat er geen rampen zouden gebeuren, bij mij, of in mijn omgeving. En om eerlijk te zijn... ik denk dat het een beetje gewerkt heeft, of misschien zie ik die kleine geluksmomenten gewoon duidelijker. Zo werd ik blij toen er mij donderdag een bij-jobje werd aangeboden bij het magazine Knokke Actueel. Naast mijn column mag ik nu ook het magazine vertegenwoordigen bij de adverteerders. Dankzij dat extra'tje heb ik een nieuwe outfit kunnen kopen, die ik al met veel plezier gedragen heb op een trouwfeest dit weekend. Vrijdag kon ik mijn geluk niet op toen men mij vroeg om de presentatie van Fin de Saison met Raymond op mij te nemen. 'We zoeken iemand die de boel wat aan elkaar kan babbelen' zei de organisator. 'Wat denk je? Gaat dat lukken? We verwachten Raymond VHG en Flip Kowlier. Je verstaat toch een beetje West-Vloams?' 'Mo be jaaaaa' antwoordde ik 'We zullen je betalen. Hoeveel vraag je?' Pfff wat een moeilijke vraag. Ik ben er nooit goed in geweest een prijs te zeggen. Na een korte stilte gaf men mij een voorstel waardoor ik ter plekke een vreugdedansje kon doen. En alsof dat nog niet genoeg was kwam men met nóg meer goed nieuws. 'Alle medewerkers dragen hetzelfde t-shirt, maar jij mag kiezen wat je aandoet. Ik neem aan dat je wel af en toe van outfit zal willen veranderen in de loop van de dag.' 'Dank u God! prevelde ik.
Zaterdag was ik bijzonder blij. Niet alleen was de kapper erin geslaagd terug een kapsel in mijn haar te krijgen, maar ik was ook nog eens uitgenodigd op een prachtig trouwfeest. Gelukkige, verliefde mensen zien, dat maakt je ook blij. Taart eten, dansen en genieten. Het leven op zijn best! Ook daar stonden we even stil om een wens te doen, terwijl we een vriendschapsbandje omkregen. Ik had zin om te wensen dat de tijd daar en dan even bleef stilstaan....
Vorige week was het zover... mijn triatlon. Het is te zeggen, mijn 1/16de triatlon, maar voor mij was dat al groots. Eerlijk gezegd had ik op voorhand, toen ik met Nieuwjaar beloofde het goed voornemen van de vriendin te delen, nooit gedacht dat ik hem daadwerkelijk ging doen. Maar toch, dankzij de niet aflatende steun van de vriendin, is het gelukt mezelf te motiveren voor de trainingen. En dankzij die trainingen was ik er klaar voor. Wel ja, toch bijna, ik ben eerst nog een nieuw badpak gaan kopen... een roze, dat paste dan bij mijn zwembrilletje.
Ik moest om 9u50 in het water, en verdorie toch, da's vroeg ze. De mama en papa waren er al om te supporteren. Het zwemmen ging goed 'Je bent al halverwege en je bent nog maar 6 minuten bezig' riep de papa. Dat gaf steun. Ik keek op en zag heel wat publiek supporteren. Zalig, dat geeft energie! Op 12 minuten was ik het water uit, dan vlug omkleden, nog even een vlug berichtje van de vriendin lezen en dan op weg naar mijn fiets. Het fietsen was afzien. En ik heb ook veel tijd verloren. Mijn helm bleef maar afvallen, waardoor ik twee keer moest stoppen om hem aan te passen. En dan ben ik ook 1 keer gestopt.... voor het rode licht. het was pas toen ik bijna stilstond dat het tot me doordrong dat de rode lichten niet tellen bij een wedstrijd.
Gelukkig maakte ik dat allemaal terug goed bij het lopen, dat ging goed. Heel goed zelfs. 'Als je nog kan, dan moet je op het einde echt eens proberen alles te geven' had ik gehoord. En het ging nog, zo goed dat ik alles kon geven. Dat was even zwaar, ik hoopte dat ik het ging blijven volhouden tot de finish. Maar als die eindstreep dan in zicht komt, dan mag je niet opgeven. Met mijn laatste krachten liep ik dus de tent binnen, verwelkomd door mijn mini-fanclub. Zalig! Ik had het gehaald, ik heb niet opgegeven als het moeilijk werd... en dat gevoel... dat deed deugd!
'Ik wil niet wenen!' zei de baas me laconiek toen ik hem meedeelde dat hij een tussenstop in Oostenrijk moest maken om in Kiev te geraken. 'Ik ook niet, maar het is gewoon een tussenstop, nadien vlieg je gewoon weer verder.' 'Het is zo tijdverlies' kloeg hij verder 'Tja, soms heb je wat meer tijd nodig, maar uiteindelijk zal je wel op je bestemming geraken.'
Morgen vertel ik jullie over de triathlon... maar nu hou ik even een tussenstop...
