Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
23-01-2011
Vicky viert altijd maar Nieuwjaar!
'Met wie bel je?' vroeg het driejarig zoontje van de vriendin aan haar. 'Met Vicky' 'Ah Vicky, zij viert altijd maar Nieuwjaar!' 'Wat zegt hij daar?' vroeg ik 'Oh sorry! Hij hoort tegenwoordig alles en herhaalt het dan.'
Ja lap, zelfs het kleinste kind weet al dat ik graag Nieuwjaar vier. Of dat ik graag 'vier' in het algemeen. Dit verklaart meteen mijn Blog-afwezigheid de laatste twee weken. Sorry... ik heb Nieuwjaar gevierd. Maar als het een troost mag zijn... ik heb het héél grondig gedaan! Oudjaar zelf heb ik in het gezelschap van goede vrienden gevierd. Het was een gezellige en vooral ook educatieve avond. Zo heb ik geleerd dat de viscositeit recht evenredig is met de snelheid. Meer kan ik daar echt niet over 'kwijt', ik ben tenslotte geen man. Ook op 1 januari vierden we verder, maar deze keer op de kerstmarkt. Eigenlijk vind ik de 1ste januari altijd véél gezelliger dan oudjaar zelf, het is niet geforceerd, maar gewoon genieten. De tweede januari heb ik zelf een aperitiefje gegeven, eentje met voorbedachte rade. Ik had namelijk een vriezer in huis gehaald, of liever gezegd, tot in de auto gehaald. Maar dat gevaarte alleen boven te halen, daar wou ik me niet aan riskeren. Daarvoor heb je enkele mannen nodig, en die haal je in huis door voor aperitief te zorgen.
De weken erop zijn we blijven verder vieren... het einde van de kerstmarkt, de solden (mijn favoriete feestdagen), de receptie van de gemeente en de kerstboomverbranding. Zoals ik al zei... ik heb het grondig gedaan! Maar nu is het toch terug tijd om terug wat harder te werken... het worden weer drukke tijden, met de repetities van toneel, de voorbereidingen van het detectivespel en de organisatie van de beurs waaraan we deelnemen met de winkel. En natuurlijk, hier en daar een blogje schrijven...
Voila we zijn er geraakt in 2011, ik heb het jaar al goed ingezet (waarover meer in volgende blog), maar ik heb tegelijkertijd nog wat gemijmerd over 2010.Het was een raar jaar, dat eigenlijk begon met een einde.Het was een beetje zoeken dit jaar, zoeken hoe ik wil leven, maar als ik de eindsom maak is dat allemaal nog goed meegevallen.Eigenlijk ben ik best trots op mijn jaar, en wat het me allemaal bracht. Ik heb een betere jobinhoud kunnen bedingen, waardoor ik mijn werk nu écht wel graag doe, ik haal er voldoening uit, net als uit mijn blog trouwens.En via de blog ben ik terecht gekomen bij Knokke Actueel mijn eerste echte gepubliceerde artikel.Dat is het gevoel hebben dat je vooruit gaat .
Het was best ook een sportief jaar, zo was er de 3,5 km jogging op 1 mei, 2 strandlopen, de finishers triathlon en de tussen2feestenloop.Verder hebben we met de W.W. verschillende fietstochtjes en een gedeeltelijke Canadese Wandelmars meegedaan.De W.W. staat trouwens voor de Wilde Wijven, nog een cadeautje dat 2010 me bracht.Ik heb Flip Kowlier en Raymond van het Groenewoud mogen aankondingen, en Walter Grootaerts, Zornik en Axelle Red mogen interviewen.En ik heb terug eens op scène gestaan wat had ik dat gemist, het toneel is niet uit mijn hart te krijgen.Ik ben tante geworden van Henritje, alhoewel ik dat in mijn hartje ook al ben voor Mathis, Daantje en Simon.Ik heb vele nieuwe mensen leren kennen, waarvan er enkele echte vrienden geworden zijn.Ik heb ook veel mooipraters kunnen aanhoren, die mogen wat meer wegblijven in 2011 want aan mooie verhaaltjes heb ik geen boodschap.
En wat hebben we geleerd in 2010?Ik kan bijna alle schepenen opnoemen, ik weet nu wat Balanitis is, hoe ik me stijlvol kosher kan kleden, wat de gepaste outfit voor een zondagse fietstochtis, dat ik me moet ontschminken alvorens te gaan zwemmen, dat ik mijn bruinen zonder zon met mate moet gebruiken, dat je niet moet stoppen voor het rood licht tijdens een wedstrijd en waar de koelvloeistof in mijn auto zich bevindt. Wat ik nog niet geleerd heb?Opstaan en besparen op schoenen.
En wat mijn voornemens zijn voor 2010?Een beetje beter worden Beter in mijn job, in mijn schrijven, in het toneelspelen.Beter als vriendin, als dochter en als mens.
Kerstmis was Kerstmis.Dat blijft ieder jaar zo een beetje hetzelfde, in mijn geval is dat kerstavond bij de familie, dus veel eten en ietske minder drinken (op de één of andere manier deelt de familie mijn voorliefde voor rode wijn niet helemaal).Kerstdag spendeerde ik dan weer in het zeer goede gezelschap van Scarlett, Martini Brut en de DVDs van Sex and the City.Het was een luie dag, en ik heb ervan genoten.Het was trouwens nodig om goed te rusten, de dag erop ging ik namelijk de Tussen2feestenloop doen.
Voor wie de tussen2feestenloop niet kent dat is de plezantste loopwedstrijd van het jaar je mag je verkleden!Komaan verkleed lopen! Hoe zalig is dat niet?Echt iets voor mij dus weken op voorhand was ik al bezig met de voorbereidingen, in dit geval de juiste outfit uitkiezen.Om in de kerstsfeer te blijven ging ik als Engeltje, of ja, het was eerder een Bengeltje. Ik had mijn vleugels en mijn aureooltje en om het helemaal compleet te maken strooide ik regelmatig van die glittersterretjes in het rond.Dit in de hoop dat ik dan misschien wel de prijs voor meest originele loper zou kunnen wegkapen.Dat is mislukt, maar geen nood, volgend jaar komen we terug met een outfit die niet te verslaan is.
De voorbereidingen voor het lopen zelf waren echter niet zo gelukt tis te zeggen, ik had niets getraind, maar ja die sneeuw ook hé!Ik had dus wel verwacht dat ik zwaar ging afzien maar tot mijn eigen verbazing ging het eigenlijk héél goed.Zo goed dat ik meteen besliste om vanaf dan terug iedere week te gaan lopen.Tot hiertoe is dat nog niet gelukt, maar ja, de feestdagen zijn een rare periode hé!Mijn andere voornemens voor het nieuwe jaar zijn voor de volgende blog!
Kerstmis... dat is een drukke periode op het werk. Niet enkel qua verkoop, maar ook vooral om onze kerstkaartjes op tijd de deur uit te krijgen. Het was begin oktober toen ik voor het eerst het onderwerp op tafel gooide. Het was begin december toen ik de kerstkaartjes bij de drukker kon ophalen... 1600 kaartjes, die nog geplooid moesten worden en voorzien van een handgeschreven, gepersonaliseerde waardebon. Gelukkig dat de twee collega's zich bezighielden met de kaartjes, terwijl de baas en ik kerstcadeautjes verkochten. De week voor Kerstmis waren de kerstkaartjes klaar om op de post te gaan. Met een auto vol dozen vertrok ik dus naar het postverdeelcentrum... nadat ik enkele keren had gecontroleerd of mijn auto wel goed gesloten was (zie blog vorig jaar ;-) ) En het is gelukt... 1600 kaartjes op de post!
Ook bij de ouders draaide het rond kerstkaartjes... daar is de mama namelijk goed in. Al maanden op voorhand begint ze eraan, en er worden er maar liefst een dik honderdtal verstuurd. De mama krijgt graag kerstkaartjes, die worden dan netjes tentoon gesteld en iedere dag geteld. 'We hebben er maar liefst 9 gekregen vandaag!' riep de mama uit. 'Dat brengt het totaal dan op 78 tot hiertoe'. Vervolgens worden alle kaarten nogmaals geteld 'Ja, het zijn er 78! Wanneer ga jij trouwens aan je kerstkaartjes beginnen?' vroeg de mama vervolgens. Oh jee... mijn kerstkaartjes. Ik had ze al gekocht, maar was nog niet aan schrijven toegekomen, vooral ook omdat mijn lijst met geadresseerden niet meer zo up to date is, en ik er een klein beetje tegen opzie om op ieder apart kaartje mijn nieuw adres te noteren. Maar ja, dan denk ik maar... zo nieuw is dat adres nu ook weer niet, ik woon hier tenslotte al bijna een jaar, het wordt dan misschien wel eens tijd om alle contacten daarvan op de hoogte te brengen, samen met de verzekering dat 2011 een mooi jaar zal worden!
Ik heb me nogmaals overslapen deze week... overslapen omdat ik de avond daarvoor een nogal zéér gezellige vergadering had. We kwamen met ons werkgroepje van de gezinsbond samen om een draaiboekje voor het Detectivespel samen te stellen. En vermits we dit in beperkte kring van 3 doen, gaan deze vergaderingen gepaard met heel wat gebabbel tussendoor, en heel wat wijn achteraf. Een zalig einde van een gezellige dag, die begon met een peperkoekenhartje van een klant die ik op mijn bureau terugvond. En ik die bang was dat de dag gestresst ging beginnen omdat ik wat later was. Inderdaad... de dag daarvoor had ik me ook al overslapen....
Het overslapen wordt helaas een beetje een gewoonte. Het doet pijn als de wekker gaat, blijkbaar zoveel pijn dat mijn onderbewustzijn hem helemaal alleen kan afzetten. Gelukkig werd ik nog net op tijd wakker door een berichtje... eentje met goed nieuws. De rolverdeling van toneel is namelijk gebeurd en er is een rolletje bij voor mij. Het jaar zal dus zeer goed beginnen met de voorbereidingen van ons nieuw stuk, en dat terwijl we nog steeds in de roes van het vorige stuk zitten. Het toneel is namelijk de grote schuldige waarom ik nogal afwezig was. Ik weet het... de blogjes staan op een laag pitje. Maar mijn grootste passie ligt nog steeds bij het toneel, dus af en toe moet het schrijven even plaats maken. Het was weer een zalige toneelweek... iedere avond repetitie of voorstelling. De hele week denk je enkel maar toneel, het is niet mogelijk om me dan nog op iets anders te concentreren. Het is dan uitkijken naar de avond, als we terug samenkomen met onze toneelgroep. De spanning in de 'Green Room' voelen groeien, als iedereen samenkomt om zich klaar te maken, geconcentreerd in zijn rol, om nadien samen op scène het beste van zichzelf te geven. Je voelt de samenhorigheid, het groepsgevoel dat er heerst, iedereen wil er gewoon 3 fantastische voorstellingen van maken. En nadien de ontlading... het feestje dat er al de hele week zit aan te komen en ondertussen al berucht geworden is. En deze keer was het niet minder... de week werd afgesloten door de traditionele lunch, waarop iedereen met kleine oogjes, nét iets te laat toekomt. Een zalige week.... waar we weer naar kunnen beginnen aftellen. Op 31 maart en 1 en 2 april spelen we opnieuw... en euhm.... ticketten kan je bij mij al bestellen! ;-)
'Ah.. ben je terug boven water?' vroeg de mama toen ik haar nogmaals belde deze week. Hmmm het was misschien inderdaad een tijdje geleden dat ik nog iets van me had laten horen, alhoewel ik voldoende berichtjes had verstuurd, telkens met dezelfde boodschap 'Ik bel je straks als ik thuis ben'. De reden waarom ik dat nooit werkelijk had gedaan was gewoon dat ik haar niet wou wakker maken. Het was een zware week, die eigenlijk al 10 dagen geleden begon toen we met de WW op stap gingen (ons vrouwenclubje, waarvan de WW staat voor 'Wilde Wijven', 'Weeral Weg', Witte Wijn' en 'Wulpse Wortels'). We gingen naar de Wok in Brugge, ja hoor natuurlijk op die dag dat er daar ook karaoke is. Wat was het weer een zotte bende... Iedere keer weer lachen. En deze keer ook veel eten, en dansen en natuurlijk al een klein beetje de carnavalsfeer aanhalen.
De volgende dag stond in het teken van Sinterklaas. Zoals jullie weten had ik me opgegeven om met de gezinsbond mee te gaan als Zwarte Miet. Ook deze keer was mijn lijfspreuk van toepassing 'It's all in the outfit!' Enkele uurtjes op voorhand begon ik dus met de grote voorbereidingen. Zorgvuldig bracht ik al dat zwart aan, trok ik mijn pak aan en zette mijn pruik op, nog een beetje rode lippenstift om het af te maken en ik was er klaar voor. We vertrokken op ronde, langs alle gezinnen. Dat heeft wel iets... zo overal binnenkomen, bij de mensen thuis, en zien hoe ze, ieder op hun eigen manier, Sinterklaas vieren. Het eerste gezin bijvoorbeeld... zij leken ons helemaal niet te verwachten, we kwamen daar gewoon binnen in de keuken terwijl men aan het eten was, ze hadden zich notabene zelf ingeschreven. Er was zelfs geen troon voorzien... komaan... geen troon voor de Sint! De volgende gezinnen waren gelukkiger heel wat gastvrijer. Huizen versierd met slingers, kindjes verkleed als Zwarte Piet, zelfgebakken koekjes en een goede fles wijn voor de Pieten. Now we're talking! Dit was best voor herhaling vatbaar... ware het niet dat je nadien nog dat zwart terug moet verwijderen... 's Avonds was het tijd om mijn toneeltekst nog eens te bekijken en me al voor te bereiden op een weekje toneel. Daarover meer in een volgend blogje!
Pfff het is nogal wat met dit winterweer. Pas op, ik hou wel van sneeuw, zalig mooi, romantisch en lieflijk.... tot je er met de auto doormoet natuurlijk. Toegegeven, bij de eerste sneeuwval was ik opgetogen. Eindelijk weer om mijn nieuwe witte snowboots te dragen! Ik had mijn sneeuwoutfit namelijk al helemaal in gedachten. Helaas had ik er ook maar één voorzien, en het is nu al een week aan het sneeuwen. Was er maar een manier om te weten of de rest van de winter ook zo zal zijn, dan weet ik of het een investering waard is.
De kennis twijfelt niet, hij is 100 % zeker dat het een strenge winter zal zijn, hij 'voelt' dingen aan en is zich al van voor de zomer aan het voorbereiden. Volgens hem zullen er velen de winter niet overleven, iedereen die niet voorbereid is zal moeten hopen op het beste. Dat liet hij me vorige week dan ook weten in een berichtje. 'Zorg ervoor dat je sneeuwkettingen en een overlevingspakket in je auto hebt liggen als je blijft pendelen. Wacht niet tot je in de gracht ligt om dat te doen.' Ok, dat berichtje bezorgde me dus koude rillingen, alsof het een voorteken is. Ik besloot om er niet op te reageren, maar iets later had ik hem toevallig aan de telefoon. 'Heb je mijn berichtje gehad? Heb je sneeuwkettingen?' 'Sneeuwkettingen? Maar we zitten hier in België! Niemand die met sneeuwkettingen rijdt' 'Zorg ook voor voldoende dekens in je auto, anders ga je nog vele uren afzien in je auto!' Ok, nu had ik er echt genoeg van, mij zo de stuipen op het lijf jagen... 'Stop met dat wintergedoe' riep ik uit 'We hebben ieder jaar een winter en we hebben het altijd al overleefd. Geloof me, we zullen de winter overleven! Het enige dat je daarvoor nodig hebt in je auto is een gsm, en misschien een fles wijn om het wachten aangenamer te maken.' Dat laatste was een grapje, ik weet wel dat je niet mag rijden en drinken, dan mors je teveel!
Een dag later begon de sneeuw.... En mijn god wat is het toch ergerlijk als mensen bewijs krijgen van hun gelijk terwijl je wéét dat ze geen gelijk hebben. Ik zal de winter overleven, ik doe er dan misschien wat langer over om tot in Antwerpen te geraken, maar ik geraak er wel... heelhuids!
Zaterdag ben ik voor de allereerste keer naar jullie bal geweest. Eerst en vooral, wil ik even zeggen dat ik me schitterend geamuseerd heb! Dankjewel daarvoor! Toch heb ik enkele opmerkingetjes waarmee jullie misschien rekening kunnen houden naar volgend jaar toe. Ik vond het er namelijk een klein beetje te donker, en dat is toch spijtig als iedereen zo mooi opgekleed is. Ik ben een eigenlijk wel een hele dag bezig geweest om me klaar te maken. Ik ben zelfs speciaal vroeg opgestaan om naar de kapper te gaan. Ik heb geïnvesteerd in een nieuw enveloppetasje en in nieuwe make-up, en ik heb heel de middag geoefend om eindelijk eens smokey eyes te kunnen aanbrengen. Een hele dag aan voorbereidingen... maar het was zodanig donker dat niemand er iets van zag! En zelf heb ik ook niet goed kunnen zien wat iedereen aanhad. Verder was het ook best wel vervelend dat er kleine spleetjes tussen de planken waren, ze waren namelijk net groot genoeg om met mijn hakjes tussen te vallen, waardoor ik regelmatig eens onderuit ging. Voor de rest was het enorm leuk, volgend jaar ga ik zeker terug!
Maandag was het de 15de november... Koningsdag. Dat weet ik omdat ik ooit, in een vorige job, het protocol van de stad Damme deed op alle feestelijkheden. En nog steeds, iedere 15de november gaan mijn gedachten even terug. Vandaar dat ik eventjes terug in de tijd duik en een dagje uit het verleden met jullie deel.
De Vaderlandslievende Plechtigheden, dat zijn de feesten voor de oudstrijders. Ze zijn dan ook, zo talrijk als maar mogelijk is, aanwezig. Ze kijken er weken op voorhand naar uit en de dag zelf zijn ze al vroeg wakker om zichzelf terug in kostuum te hijsen. Verder zijn er de politici en het leger (beiden iets minder enthousiast) en een occasioneel lid van de pers (occasioneel want men kan evengoed het artikel van vorig jaar gebruiken, het is toch ieder jaar hetzelfde). Doordat het ieder jaar hetzelfde programma is, is het uiteraard héél gemakkelijk te organiseren. Iedereen weet perfect wat ie moet doen, waardoor ik als verantwoordelijke er eigenlijk enkel en alleen maar verantwoordelijk moest uitzien. 'Once again, it's all in the outfit!'
In mijn meest verantwoordelijke outfit (grijs broekpak met lange grijze mantel) begon ik dus steeds aan de plechtigheden. Het eerste op het programma was het ophalen van de oudstrijders en hen begeleiden tot op hun stoel. Vervolgens deelde ik aan de commandant en de burgemeester mee waar ze moesten staan, alhoewel ze dit zelf maar al te goed wisten. En de trompetist werd meegedeeld dat hij na het 'Te Deum' eventjes op de hoorn moest blijven. Gelukkig wist hij zelf wat het 'Te Deum' juist was, want ik had het in al die jaren nog steeds niet door. Na de misviering was het tijd voor de speech van de burgemeester... mijn hoogtepunt, want die schreef ik zelf. Ik keek dan telkens gespannen naar de reacties van het publiek. Tot ik op een 11de november de burgemeester exact dezelfde speech als het jaar daarvoor hoorde opzeggen. Ik had de verkeerde speech doorgemaild... dat komt ervan als je het gewoon opslaat als 'Speech_11november'. 'Dit is een ramp' dacht ik en het sloeg aan mijn hart. Tot ik merkte dat NIEMAND van het publiek (hetzelfde publiek als het jaar daarvoor), noch de burgemeester zelf dit doorhad. 'Dit is echt een ramp' bedacht ik opnieuw. Hoe kan dit nu? In de speech had ik het over de ondertekening van de vrede, over de zware rol van de vrouwen tijdens de oorlog, waarbij ik verwees naar de nationale vrouwendag die toevallig ook op 11 november is. En NIEMAND herrinderde zich dit? Dit was echt een ramp! 'Mooie speech' zei de burgemeester me nadien. 'Ja, dat heb je me vorig jaar ook gezegd' wou ik antwoorden. Maar ja, wat niet weet, niet deert dus zei ik gewoon maar 'Dank u' 'Hebben we een andere bloemist?' vervolgde hij 'de bloemen voor de bloemenhulde zagen er precies wat anders uit.' 'Euh... nee hoor, dat zijn de bloemen die gebruikt worden voor de 11de november'. Zoals ik al zei... wat niet weet, wat niet deert. Wat deed het ertoe dat de bloemist vergeten was om bloemen te leveren, en dat ik de hele misviering lang gestresst alle bloemisten heb opgebeld (die allen gesloten waren). De bloemen die ik na de mis van het altaar heb genomen hebben dat perfect gedaan!
