Palenque stad is niet groot en heeft niet veel te bieden. We hebben wel een prima hotel vlakbij de kerk en de plaza. Het was er prima tot 1uur 's nachts. Kwamen er nu nog nieuwe wagens aan of vertrokken er weer, in alle geval daarna is het niet meer stil geweest. Religieus nachtlawaai wordt hier blijkbaar getolereerd ook al houdt dat in dat ze sirenes laten loeien en muziek (altijd hetzelfde liedje) door de luidsprekers laten schallen. Frans is nog wat op de kamer blijven werken, ondertussen heb ik de collectivo naar de ruïnes genomen. Ze voorspellen regen deze namiddag, daar had ik geen zin in. Er stonden even veel gidsen te wachten als er toeristen waren denk ik. Ik verondelstel dat de maya's in die tijd geen grasvelden rond hun gebouwen hadden maar toen moet het er wel heel indrukwekkend hebben uitgezien. Nu zie je ruwe stenen maar vroeger was dat allemaal bezet en veel beschilderd. Van verschillende gidsen heb ik hier en daar wel wat meegepikt. Op een basrelief met 4 mannen vroeg een gids om de naakte man er uit te zoeken. Ze schenen allemaal een lap voor te hebben hangen. Bleek de lap bij de laatste zijn reuzespel te zijn. Blijkbaar zetten ze een gevangen krijgsheer in zijn blootje om hem te vernederen, misschien wilden ze zo laten zien hoe groot hij wel niet was maar toch overwonnen. Een andere gids maakte haar clienten blaasjes wijs. Er zaten zogezegd 2 toekans in de bomen, tot ik zo vriendelijk was om er mijn verrekijker bij te halen. Toen vond zij ze niet meer maar het waren gewoon gele bladeren. Om 12u30 met Frans afgesproken en de wandeling naar het museum gemaakt. Eigenlijk spreekt dat me nog het meest aan, een aangelegd paadje soms met trappen die stijl afdalen tussen de boomwortels tussen het overvloedige groen. Je wandelt nog tussen ruïnes en je krijgt er nog een mooie waterval bovenop. In het museum zijn nogal wat replicas maar ook wel enkele heel mooie stukken. De belichting is goed zodat je de reliëfs goed kan zien. De belangrijkst stukken van Palenque staan in Mexico city. Bij een aantal van de mayatekens staat een vertaling. Data blijken ze goed te kunnen lezen. Verder lijkt het mij wel redelijk onwaarschijnlijk om die tekens te begrijpen. Wie weet hadden de onderzoekers wel veel fantasie en er is geen Maya meer om hen op de vingers te tikken. Na onw, bezoek aan de site zijn we een ander hotel gaan bekijken. Aan ons 1ste hotel staan er nog meer wagens, de straat is zelfs afgezet. We besluiten dus maar te verhuizen. Dit is dan wel een dure nacht(met 2 betaalde kamers) maar we zullen tenminste slapen. We kunnen nog een pakket was afhalen in de wasserij. Vanaf nu zullen we vaker van kleren moeten wisselen, tempels beklimmen bij een hoge vochtigheidsgraad maakt dat je binnen de kortst keren plakt. In de zomer wil je hier niet zijn.
Gisterenavond nog aan tafel gezeten met ex-apothekers die aan de westkust een project hadden gestart waarmee nu 12 families hun kost verdienen. Ze waren met een containerschip meegevaren omdat ze nog een kleine machine kwamen afleveren. Wij hadden vandaag een heel mooie rit. Heel veel draaien wel. Maar ik begin het ondertussen gewoon te worden. Nu zitten we ook echt op het toeristische circuit. Aqua azul is in alle geval een schitterende waterval, of beter gezegd zijn het watervallen want de rivier komt langs verschillende kanten naar beneden. De plaats heeft zijn naam ook niet gestolen want het water is inderdaad mooi blauw. Op het eerste stuk wandeling loop je wel naast allemaal verkoopsstalletjes. Er zijn ook verschillende poelen waar je kan zwemmen. We zijn gewandeld tot een gewapende politieman die ons vertelde dat het verder 'muy solitario' is. Dat wil hier zeggen dat je risico loopt overvallen te worden. In het weekend kan je waarschijnlijk wel een groepje vinden om verder mee te wandelen maar nu was het ook bij de watervallen rustig. Veel eetstalletjes en restaurants wachtten tevergeefs op klanten. De volgende waterval 'misol ha' heeft een kleiner debiet maar valt wel van hoger. Je kan ook achter het watergordijn, daar wordt je wel goed nat. Hier kan je tot bij de waterval zwemmen. Ik was al een beetje fris van het vochtgordijn. Frans is wel even gaan zwemmen. Hier komen blijkbaar minder mensen want er was maar 1 restaurant. Straks slapen er hier op straat,voor ons hotel en aan de kerk, een heleboel jongeren. Die waren ook vandaag nog onderweg met de virgin de gouadelupe. Er loopt gewoonlijk 1 jongere met een fakkel voorop en de rest volgt in de laadbak van een kleine vrachtwagen. Allemaal met witte Tshirts met een beeltenis van de maagd. Hier in Palenque zagen de meesten shirts wel niet meer wit, er zal veel dash nodig zijn om die terug goed te krijgen. Voor het ogenblik hoor ik een groepje zingen onder het raam. De straat staat hier ook vol met hun kleurrijke wagens. Verder is Palenque zelf niet bijzonder, iedereen komt hier voor de ruïnes (of voor de kerk maar die is ook niet bijzonder).
Twee uurtjes gereden door een landchap dat ook de Vogezen zou kunnen zijn alhoewel ik daar nog geen bananenboom langs de weg ben tegengekomen. In het begin zijn er alleen dennen maar met het dalen komt er veel meer variatie in de begroeiing. De kleur van Chiapas is in alle geval groen. Onderweg zien we verschillende groepen jongeren die met de virgen de Gouadelupe onderweg zijn. Ook weer een groepje brommers met ballonnen en een schilderij van de maagd op hun knieën. Voor het ogenblik zitten we op het terras van ons hotel te genieten van (weeral) een marimbaconcert. Het regent wel zachtjes en alhoewel we nu maar op 900meter hoogte zitten is het toch nog fris. Deze middag zijn we Tonala gaan bezoeken, onze eerst mayatempel maar dan ook meteen de hoogste van het land. In de jaren 70 zijn de Fransen begonnen met de opgravingen want de stenen zaten verstopt onder het bos. Daarna hebben de Mexicanen de site verder opgedolven en gerestaureerd. Onze gids heeft 40 jaar geleden geholpen bij de opgravingen. Hij is dus niet meer van de jongste maar goed genoeg in vorm voor de stijle klim en afdaling. Zelf was ik aanvankelijk wat bang voor het afdalen, de trappen zijn heel smal en stijl. Bij de bouw moeten er nogal wat slaven zijn gestorven. In de vertrekken van de nobelen was er zelfs een toilet. En het uitzicht van boven was...heel groen. Op de terugweg passeren er heel veel van die kleine vrachtwagentjes, versierd met de heilige maagd en palmbladeren, en afgeladen vol mensen. Op sommige wagens zitten ze bovenop de rand van de laadbak, levensgevaarlijk zeker gezien de staat van deze weg. Blijkbaar vieren ze dit weekend de maagd van Gouadelupe. Normaal is het op de 12de maar omdat dat geen vrije dag is wordt het nu gevierd. De kerk zit in alle geval de hele avond en middag vol.
Dat zijn wij. Vanavond zijn we een 'mayashow' gaan zien. Er was veel werk gestoken in de costumes en het decor. Er waren projecties op een doorzichtig doek. De acteurs hadden ook in de cast van de chippendales kunnen zitten. De regie en de choreografie waren echter maar flauw. Frans had gedacht zich te kunnen opwarmen in het theater maar aan verwarming doen ze hier nergens. Met een zwitsers koppel daarna op restaurant geweest. Een echt toeristenrestaurant waar je traditionele gerechten krijgt die je soms beter op straat eet. Maar het was wel gezellig (ook koud). We warmen nu op onder een laag dekens.
Een van de topbestemmingen in Mexico. De rit ernaartoe is heel vlot, gestaag bergop. Spijtig dat er onderweg mist hangt maar ter bestemming is de lucht weer open. San Cristobal ligt op dezelfde hoogte als Tignes Val Claret (2100m). Hier staan er wel een paar flinke palmbomen maar 's avonds zullen die het toch ook fris hebben. In Tignes wachten ze blijkbaar nog op sneeuw, hier hebben ze er ook weer gemaakt voor een glijbaan en de ijspiste is er ook. Het is echt wel een mooi en gezellig stadje tussen groene bulten. Er zijn hier heeeel veel koffiebars en natuurlijk alles wat bij een toeristisch centrum hoort. Ook een alternatieve scene die hier is neergestreken. Die doen de inwoners concurrentie aan door ook kleren en vegetarische hamburgers op straat te verkopen. Een van de kerken zit als het ware verstopt tussen al de kraampjes met handwerk. In een opgeknapt klooster zit het maya textiel museum. Prachtig handwerk maken ze hier, ook mooi tentoongesteld. Er was er ook een expo waar origineel handwerk te koop was, hier was de prijs wel navenant het werk, de meeste stukken waren al verkocht. Ook hier wordt er marimba gespeeld op de kiosk maar er wordt niet gedanst, het orkestje is ook veel kleiner. Vanavond waren er maar liefst 3 optochten, alle drie voerden ze een vlag van maria de gouadelupe, het bekendste bedevaartsoord in Mexico maar de deelnemers waren erg verschillend. Een folkloregroep, een groep in roze trainingspakken en een groep motards met ballonnen aan hun motors. Ze hadden allemaal veel lawaai bij. We kwamen nog een groep Fransen tegen die vanuit Cancun op bedevaart zijn naar Gouadelupe bij Zacatecas. Toen wij in Zacatecas waren beseften we nog niet hoe belangrijk die Maria hier wel niet was, haar beeltenis is echt overal in Mexico te zien. Toch ben ik blij dat we door die tand wat langer in Tuxtla zijn gebleven, daar bepaalt het toerisme het straatbeeld niet.
In toeristensteden heb je 1 groot voordeel, je kan er door de band lekkerder ontbijten. Bij het ontbijt werden we aangesproken door een plaatselijke gids. We waren net in dubio hoe we de omliggende dorpen zouden bezoeken. Dus zijn we maar op zijn aanbod ingegaan. Hij had zogezegd een groep maar toen we toezegden werd onmiddelijk een chauffeur gebeld. We waren wel blij dat we ons eens konden laten rijden want er waren natuurlijk weer omleidingen. De topes waren zo hoog dat onze gewone auto met de bodem over het beton schuurde. De eerste stop was een huis waar je het huisaltaar kon zien, de keuken en natuurlijk de winkel. Iets wat wij niet kunnen missen zag je daar niet, een stoel. Onze gids sprak wel vloeiend de taal van de dorpelingen, hij is in een kleiner dorp opgegroeid. Dit dorp bevind zich in een vallei die volstaat met plastic serres. Er worden hier vooral veel bloemen gekweekt, zelfs voor de uitvoer. In Mexico komen bijna al die bloemen voor een heilige te staan. Er worden massaal veel bloemen geofferd, meestal verwerkt in bloemstukken. Er worden hier ook veel groenten gekweekt. De toppen en de steile hellingen zijn nog bebost, meestal met naaldbomen(met heel lange afhangende naalden) In het volgende dorp zien we meer mensen. Hier worden er geen bloemen op de blouses geborduurd. Hier worden rokken en vesten gedragen van opgeruwde witte of zwarte wol. De mannen met het meeste aanzien dragen de witte wol. Hier heeft de pastoor niet veel meer te zoeken in de kerk. De verering is hier een kruising tussen oude mayarituelen en het katholicisme. Langs de muur staan allemaal kasten met heiligen en als ik het goed heb begrepen behoort een kast tot een bepaalde familie die er dan ook zorg voor draagt. Alle heiligen in de kast dragen een spiegel, ter reflectie van de gelovige. Er staan geen stoelen of banken maar de grond ligt vol met dennennaalden. Op de grond worden veel kaarsjes vastgezet. Langs de heiligen staan er ook super veel kaarsen in glazen. De mensen zitten in groepjes op de grond bij de kaarsjes. Ook hier zijn er heel veel bloemen in de kerk. De dennennaalden zijn er om hun verbondenheid met de natuur aan te geven. Er was ook een hele familie aanwezig. De sfeer in de kerk was echt wel heel bijzonder. Je mag er geen foto's maken en dat is maar goed ook. De buitenkant mag je wel fotograferen en die is wel mooi, fris wit met een portaal en vensters in groentinten en felle kleuren. verder waren er natuurlijk weer heel veel kraampjes. Als je een huis kleurrijk wil inrichten is Mexico wel 'the place to be'. Spijtig genoeg voor de mensen hier hebben we eigenlijk niets meer nodig. Frans heeft gisteren nog een hemd gekocht maar je kan niet blijven kopen. Het kerkhof was ook wel heel speciaal. De graven zijn gewoon zandhopen met dennennaalden erover en een dennentak erachter. Twee nieuwe graven liggen bomvol witte bloemen. We vervoegen onze gids in een restaurant ik drink een milkshake van meloen, lekker. Daarna gaan we terug naar de auto, die er niet meer is. We wachten een goeie 10 minuten, dan daagt de chauffeur terug op. Gelukkig vertelde Frans me pas bij het uitstappen dat volgens hem de chauffeur onder invloed was. Ik zat achter hem en merkte ook niet dat de gids hem meer aanwijzingen gaf. Deze middag in een mini Thais restaurantje gegeten. Het verbaast me wel altijd hoeveel personeel ze vaak hebben in de keuken. Gisterenavond was dat zelfs extreem. Deze namiddag nog het huis bezocht van een Deense antropoloog en zijn Duitse vrouw die hier de ' true people' hebben gevolgd in de Lancandan jungle. Blijkbaar het enige volk in deze omgeving waarop de spanjaarden geen invloed hebben gehad. Verder bracht de wandeling me nog naar het andere kerkje op een heuvel. Terwijl ik hier zit zijn er weeral 2 optochten door de straat gepasseerd. Nu weet ik dat ze naar dat kerkje trekken. Langs de trappen staat het vol met eetstalletjes en er zijn ook kermisattracties. Ik heb meteen maar een paar foto's van de optocht gemaakt.
Vanavond hebben we zelf onze voeten eens uitgeslagen. Van 1 nummer vond ik het ritme wel erg moeilijk. 14 man op de kiosk deze keer. Ook wel per ongeluk junkfood besteld maar we hadden goed zicht op het optreden. Om thuis eens te proberen ; een enmichelada, doop een glasrand in maggi en grof zout,doe een flinke scheut maggi in het glas, schenk daar bier over en geniet! Het is wel zo zout dat je er dorstvan krijgt.
Het gaat dus niet vervelen om naar de jardin de marimbas te gaan. Gisteren zaten we vlak bij de dansvloer. Het beste koppel was een knappe jongen van 20 die denk ik met zijn bomma van 65 danste. Die was letterlijk en figuurlijk goed in vorm. Dan een koppel zestigers, zij in korte short en hij met lichte hoed, lange flappershort en hawaii hemd. Allebei dansten ze op sneakers, vooral hij had een mooie ingehouden maar toch beweeglijke stijl. Als contrast had je daarnaast de plaatselijke beenhouwer (een gokje), buik in wit hemd, zwarte broek en rode baseballpet die heel energiek tekeer ging. Het plezier spatte ervan af maar de elegentie was ver te zoeken. Zijn vrouw had een bijna verontschuldigende houding. Dan had je nog een oud koppel waarvan de man een stok nodig had om te lopen maar die toch best lang met voorzichtige pasjes heeft gedanst. En natuurlijk alle anderen. Op de kiosk was het weer een 10koppige band waarbij 6 muzikanten op 2 grote marimbas speelden. Dit was niet het enige vertier want de stad is nu ook klaar met zijn kerstattracties. Het stalletje hier verdwijnt in het niets bij de metershoge sneeuwglijbaan en overdekte ijspiste. De kerstboom is hier een een enorme plastic kegel die van kleur wisselt. Het mag wat kosten, dat is duidelijk. Deze voormiddag is Frans terug naar de tandarts geweest. De kroon zal een paar maand moeten wachten. Hopelijk kan hij zo voort. Ondertussen ben ik de zoo gaan bezoeken. Zonder Frans heb ik dan ook de gelegenheid om het openbaar vervoer eens uit te testen. Als je reisgids je kan zeggen waar je de collectievo moet nemen is het in alle geval makkelijk en efficient. Als je zelf wijs moet geraken uit alle verschillende routes en stopplaatsen is het wat anders. Ik was voor 10uur ter plaatse en dan kost een ticket in de week maar 1.20. Extra volk schijnt dat toch niet te trekken want in het begin was ik bijna alleen. Er zijn daar op de heuvel buiten de stad vooral dieren van Chiapas te zien. Hier hebben de dieren wel veel ruimte, je hebt dus ook meer tijd nodig om ze te vinden. Het mooist was de quetzal die ik van heel dichtbij kon bewonderen. Zijn veren zijn onwaarschijnlijk mooi. Dan had je ook nog blauwgroene slangen (de quetzalquatl, de gevederde slang, is een mytisch beest en een kruising tussen die twee). Er was ook een schitterende koningsgier en veel speciale grote loopvogels. Ook waren er mooie vrije vogels. De katachtigen zijn hier natuurlijk publiekstrekkers. De spidermonkeys waren goed in vorm maar die hebben dan ook genoeg bomen ter beschikking om hun slingerwerk uit te voeren. De route terug zou bij ons zeker niet bediend worden door openbaar vervoer. De collectivo's zijn volgens mij dan ook privé uitgebaat en die rijden overal waar er klanten zijn ook al zijn de straten barslecht en stijl. Frans heeft daarnet een foto gepakt met mijn nieuwe blouse. Ik draag ze heel graag. Spijtig is alleen dat diegene die ze heeft gemaakt er veel te weinig aan heeft verdiend.
Deze voormiddag nog maar even genoten van de mooie tuin alvorens terug te keren naar de stad. Deze keer viel het binnenrijden mee, we beginnen het hier te kennen. In de namiddag kan je de auto hier best laten staan, dan staat bijna alle verkeer in het centrum stil. We slapen nu budget, de foto is nu vanaf onze deur. Je ziet ook dat we onze eigen engelbewaarder hebben en dat voor 15 per nacht, parking inbegrepen. Nu nog afwachten of het bed redelijk is. verder zijn we de stad nog een beetje gaan verkennen. Eerst zaten we in drukke straatjes, een trap op bij de kerk en je kan genieten van een bankje onder de bomen op een pleintje. Veel geld aan eten moet je hier ook niet uitgeven, een groentensoepje, een slaatje met rundsvlees en een drankje kost hier 3. Verder hebben nog een gezellig overdekt straatje gevonden, daar kunnen we ook eens eten. Daarna zijn we het kleine koffiemuseum gaan bezoeken. Dat zit in een knap huis dat juist een eeuw is geworden. In Chiapas wordt er sinds de 18e eeuw koffie gekweekt. En hij is best lekker.
Nu ik hier wel alles gezien heb begint het te kriebelen om weer te vertrekken. Deze voormiddag ben ik naar de andere zijde van de gemeente gewandeld, naar de ruïnes. Die waren niet indrukwekkend maar werden wel bewoond van voor 500 b.c. tot 600 a.c. Ik heb vooral genoten van de wandeling heen en terug. Er is altijd wel wat te zien in de straatjes. Een stuk straat was echt onwaarschijnlijk stijl, ik kon er amper naar beneden stappen. Het kerkhof maakte nu een trieste indruk met alle verwelkte bloemen van allerzielen. De graven zijn wel vaak in felle kleurtjes geschilderd en de doden rusten onder een knappe rij palmbomen. In Mex. zijn er ook nog heel veel miniwinkeltjes, in een gang of een garage wordt een winkeltje gemaakt. Uiteindelijk heb ik toch ook maar een geborduurde blouse gekocht. Er was geen spiegel in de winkel, waar vooral beschilderde calebassen te koop stonden, maar het meisje kwam aandragen met een tablet en heeft dan maar een foto genomen. Op hun binnenplaats waren ze trouwens druk bezig kalebassen te wassen en een eerst laag glansverf te geven. Frans was nog aan het werk. Wel moet hij regelmatig naar de receptie als het internet het weer eens begeeft.
Limpio is gelukkig geen ziekte maar de staat waarin onze auto nu verkeert. Deze voormiddag is hij eens grondig onder handen genomen zodat hij nu geen schandaal meer is op 4 wielen. Ondertussen heeft Frans (met veel tegenzin) wat werk verzet. Gisteren zagen we een restaurant waar veel volk zat. Dat hebben we vandaag uitgeprobeerd. Wij zaten er nu eerst maar daarna laadden ze er een paar toeristenbusjes uit. Ik zou zeker niet ontevreden zijn indien men mij naar deze gelegenheid bracht maar ik was toch blij niet tot de groep te behoren.Allemaal wel mensen van onze leeftijd maar van wie het programma voor de reis vaststaat. Nochtans liggen de volgende nachten voor ons ook vast. We blijven hier nog 2x slapen en dan min. 2 nachten in Tuxtla omdat Frans daar nog 2 tandartsafspraken heeft. Als alles goed is gaan we daarna naar San Christobal de las Casas, een heel toeristische stad op 2000m hoogte. Deze namiddag hebben we nog een waterval bezocht.Daaronder hebben ze de rivier een paar keer ingedamd zodat er baden ontstaan. We hadden ons badpak wel bij maar het water dat recht uit een grot komt was toch te koud. We hadden zelfs hoofdlampen bij om de grot te bezoeken maar durfden toch niet verder te klimmen boven de waterval. Een misstap kon daar wel fataal aflopen. Misschien is het beter in het droge seizoen als er minder water is. We hebben wel zo'n prachtige grote blauwe vlinder gezien. Zo 1 waarvan je denkt dat je ze heel diep in de brousse moet gaan zoeken. Morgen wordt nog een rustig dagje hier. Frans heeft nog wat werk te doen en ik kan alvast het vervolg van de route plannen. 1 ding is duidelijk, er is hier in Zuid Mexico heel veel te zien we moeten selecteren. Ondertussen kunnen we ook beginnen aftellen om Charlotte en Chloe te zien.
Vanavond mijn tablet eens mee uit eten genomen. Laat dit maar eens aan Bart de Wever zien, zo'n kerstopstelling missen we toch wel in Antwerpen. Het heeft eerlijk gezegd ook wel wat weg van de foor. Belangstelling was er in alle geval voor de opening van de stal. Iedereen mag hier trouwens tussen de koningen, olifanten, konijnen, zwanen, kamelen, paarden, varkens...lopen. De kerstliedjes die al door de micro klonken zijn hier ook vrolijker dan bij ons. Daarna hebben we lekkere tamales gegeten bij de bomma's, die hebben buiten een stalletje staan en wat tafels. Populair en goedkoop. Het probleem bij het bestellen van eten is dat iedere streek de gerechten andere namen schijnt te geven. Een gevuld bananenblad heette een week geleden een mone. Vanmiddag hadden we een soort pittabroodjes met varkensvlees, ook lekker. Voor de prijs kan je bij ons niet koken. De foto met het vele volk zijn mensen die voor de 17de eeuwse fontein naar een clownsact kijken.
Het is een prachtige zondag om bootje te varen. Wij zijn hier dan ook niet alleen. Voor 1 keer is het gezelschap echt internationaal. Veel conversatie is er niet op de boot want je vaart snel en de motor moet flink van katoen geven. Heel gek eigenlijk hoe je eerst schijnbaar in een nogal vlak landschap zit en een paar km verder zit je tussen hoge muren. Na een stop onder de hoge brug is de volgende halte het gierenstrand. Dit is hier het 'Cancun' van de gieren. (Voor Leen, het zijn er zwarte met korte hals en witte vleugelpunten) Voor andere vogels wordt er niet gestopt. De volgende halte is een zonnende krokodil. Verder zit er nog een maar die is niet zo gediend met ons bezoek en zwemt weg. Flinke beesten zijn het. De mooist halte is een wel heel kleine waterval. Ze vertrekt bij een rots die er als een pater uitziet. Onderaan zijn er rare met mos bedekte schubvormige rotsen. Het wordt echt mooi als we dichtbij komen en het water in tegenlicht zien wegvliegen. Bij de dam trekt het landschap weer open. Uiteindelijk ben je wel 2u30 op het water. Gelukkig is het een warme dag want je koelt toch wel af van het snelle varen. Op topdagen moet het hier echt wel druk zijn, nu liggen er nog heel veel bootjes in de haven.
Geen haast deze morgen, gelukkig want de inwoners hier hebben dat blijkbaar ook niet. We verheugden ons op vlaamse koffiekoeken als ontbijt maar deze bakker opent pas om 9u30. Dan wilden we voor fruit gaan , ook nog toe. Een Mexicaans ontbijt ging wel. Daarna onze spullen ingepakt en uit de vallei van de stad geklommen naar het nationale park. Eerst nog langs flink drukke wegen maar eens je de toegangspoort voorbij bent is het erg kalm, het is nochtans zaterdag. Van het ogenblik dat we in het park zitten besef ik ; "verdorie, ik had mij klaar moeten maken om dit te fietsen". Een goede weliswaar smalle 2baansweg die mooi geleidelijk klimt, max. Snelheid 40, daar kan ik onder blijven! In alle geval als we hier een dagje over hebben ga ik het er op wagen. Het zal wel tegenvallen aangezien ik nu alleen nog maar met Frans flaneer. De canyon is de moeite waard, loodrechte flanken van een 1000meter en bovenop een jungle. Langs onze kant tenminse want aan de overzijde zie je landbouw. Op de rivier varen er heel wat toeristenbootjes. Dat is mogelijk sinds er een dam is. Ik denk dat we een 10tal auto's zien. Naar 1 uitzichtspunt is het een mooi wandelingetje. Bij de laatste 'mirador' hebben ze nog een mooi gebouwtje neergezet. Eten kan je hier niet meer, begrijpelijk bij zo weinig bezoekers. 1 mexicaanse was hier ook op plateauzolen, gelukkig kon ze blootsvoets verder. Van de andere kant zie je hier best veel vrouwen met naaldhakken die er ook nog in slagen om zich redelijk voort te bewegen op de onregelmatige voetpaden in dorpen en steden. Van op de berg zie je ook hoe uitgebreid Tuxtla is. Daarna dalen we af naar Chiapa de corzo. Van hieruit vertrekken vele bootjes naar de canyon. Ik dacht dat het een dorp was maar het heeft 70000 inwoners. Als je hier de sfeer opsnuift krijg je wel geen diesel in je longen. Het hotel is het beste tot hiertoe, een oase van rust. Ik zit nu in de tuin naar de vogels en een vrouw, die af en toe even zingt, te luisteren. De plaatselijke hond blaft maar heel af en toe. Toegegeven de muzikanten aan de oever van de rivier zijn nog niet half zo goed als die in Tuxtla. We zullen misschien best een restaurantje zonder muziek zoeken. Er is hier een heel groot plein met een oude bakstenen constructie over de fontein maar wat vooral de aandacht trekt is de hilarische opstelling voor kerstmis. Alle grote dierenbeelden in plastic die ze op de kop kunnen tikken hebben ze hier neergepoot in twee perken. Goede smaak komt er niet aan te pas. Ze zijn nog bezig met de lichtjes en de bollen voor de kerstboom. Wie weet hoe knap wordt het s'avonds. Ik mag het goede nieuws ook niet vergeten dat Frans geen pijn meer heeft. De foto is al vanuit onze nieuwe kamer.
Een rustige dag voor mij. Frans had zijn afspraak om 12u dus zijn we al rustig gestart. Terwijl Frans vakkundig onder handen werd genomen ben ik het regionale museum gaan bekijken. In het parkje staan er 3 hedendaagse gebouwen, een theater dat ze aan het restaureren zijn (wit), een antropologisch museum in warme kleuren en eerder ronde vormen en het regionale museum, een strak gebouw in steen en metaal. Iedere architect heeft duidelijk zijn ding mogen doen. Buiten het museum is er een schoolbijeenkomst, heel de lagere school krijgt blijkbaar een gesigneerd boek over Chiapas. De kinderen wachten op hun boek bij klassieke muziek. De middelbare heeft een ander programma. Het museum heeft wel enkele wonderlijke stukjes keramiek zoals een soort karikaturale heks en een potje met een variatie op 'de denker'. In het historisch museum is er een prachtig houten beeld van de heilige Antonius. In de koloniale periode is er hier schitterend religieus houtsnijwerk gemaakt. Ik loop dan ook iedere kerk binnen, voor de sfeer maar ook om te kijken of er mooie beelden zijn. De botanische tuin had wel enkele mooie bomen maar vooral heel veel werklieden en 1 bezoeker, ikke. Daarna denk ik varkenspootjes gegeten, dat had ik niet besteld maar ja mijn spaans is dan ook minabel en zo eet je nog eens wat anders. Later hebben we wel een rozijnenkoek gekocht bij een fransman die hier een bakkerij uitbaat. De koek kon zo bij ons uit de bakker komen, hij had dan ook in Vlaanderen bij een bakker gewerkt. Deze morgen trouwens koeken op straat gekocht, die van hier zijn ook best lekker. Frans zijn tand is nu voorlopig gevuld, volgende donderdag heeft hij de volgende afspraak. Hopelijk is de ontsteking dan helemaal weg. Ik moet nu leren flaneren want Frans heeft last als hij te snel stapt. Als hij mij geen hand geeft ben ik iedere keer te snel. We lopen heeel traag en het verwondert me ten zeerste dat de meeste mensen geen moeite doen om ons in te halen. Misschien is dat ook wel slimmer hier want ik ben al drie keer gestruikeld over hindernissen op het voetpad. Ik denk niet dat ik hier onder een auto ga lopen maar de kans dat ik half in een gat op straat verdwijn of eens echt op mijn gezicht val lijkt me reëel. Vlak bij het hotel steken er bijvoorbeeld op zeker 3 plaatsen telkens 4 stukjes betonijzer uit de grond. Vanavond terug naar de jardin de Marimba geweest. Voor de vrijdagavond was er een grotere groep muzikanten en waren er nog meer toeschouwers en dansers. Met een trui aan was de temperatuur ook ideaal. Fijn zo'n avond mensen kijken met frisse muziek erbij. Op een ander plein was er blijkbaar een groot optreden geweest daar stond een rij van een paar honderd meter op de bussen te wachten. Hier kunnen ze even netjes aanschuiven als in de UK. In onze kamer hebben we nu ook een zeer gedisciplineerde rij van minimiertjes, allemaal ondeweg naar 1 van mijn schoenzolen. Ik weet niet waar ik in trapte, maar lekker dat het is!
Het wordt nog een extra nachtje in Tuxtla. Frans heeft deze namiddag een tandkanaalbehandeling gehad. Het duurde langer dan verwacht, hij veronderstelde dat er nog iets was afgebroken, in alle geval moet hij morgen terug. Binnen 5 dagen kan hij dan een nieuwe kroon laten zetten. Tuxtla is niet bepaald een mooie stad maar het is geen straf om hier te verblijven. De temperatuur is hier aangenaam en er is veel leven. In enkele zijstraten van de hoofdstraat loop je tussen de winkels en de straatstalletjes door. Er is wel een toeristenbureau maar er is weer niets te zien. Toen ik 's middags aan een stalletje taco's zat te eten werd ik aangesproken door een Vlaamse gast. Die woont hier met zij Mex. vrouw en organiseert rondreizen, volgens hem voor mensen die te bang zijn om alleen te reizen. Hij zag me dus niet als een potentiele klant. Wel een sympathieke jonge gast, ik zou er wel mee op reis durven te gaan. Hij staat in alle geval op het vakantiesalon. Frans was pas laat terug, de botanische tuin ging net dicht. Dat houden we dan maar voor morgen. Vanavond zijn we naar de plaza de marimbas gegaan, daar is er dagelijks een concert op de kiosk. Een orkestje van 4 marimbaspelers, een drummer en 2 blazers. Redelijk wat mensen dansten maar hun bewegingen blijven erg klein, minder uitbundig dan de muziek. We hebben onze drang naar groenten nog maar eens bij de chinees bevredigt. Op de markt zie je er veel maar zoals bij ons is het moeilijker om op restaurant een flinke portie te krijgen.
Een grijs zicht vanuit het hotel op het toch wel mooie dorp. Er was hier geen internet en ondertussen ben ik weer een deel van het verslag verloren, vandaar dat er een stuk ontbreekt over Tapijulapa.
Geen haast deze morgen, gelukkig want de inwoners hier hebben dat blijkbaar ook niet. We verheugden ons op vlaamse koffiekoeken als ontbijt maar deze bakker opent pas om 9u30. Dan wilden we voor fruit gaan , ook nog toe. Een Mexicaans ontbijt ging wel. Daarna onze spullen ingepakt en uit de vallei van de stad geklommen naar het nationale park. Eerst nog langs flink drukke wegen maar eens je de toegangspoort voorbij bent is het erg kalm, het is nochtans zaterdag. Van het ogenblik dat we in het park zitten besef ik ; "verdorie, ik had mij klaar moeten maken om dit te fietsen". Een goede weliswaar smalle 2baansweg die mooi geleidelijk klimt, max. Snelheid 40, daar kan ik onder blijven! In alle geval als we hier een dagje over hebben ga ik het er op wagen. Het zal wel tegenvallen aangezien ik nu alleen nog maar met Frans flaneer. De canyon is de moeite waard, loodrechte flanken van een 1000meter en bovenop een jungle. Langs onze kant tenminse want aan de overzijde zie je landbouw. Op de rivier varen er heel wat toeristenbootjes. Dat is mogelijk sinds er een dam is. Ik denk dat we een 10tal auto's zien. Naar 1 uitzichtspunt is het een mooi wandelingetje. Bij de laatste 'mirador' hebben ze nog een mooi gebouwtje neergezet. Eten kan je hier niet meer, begrijpelijk bij zo weinig bezoekers.
