Een dag als een ander maar dan ontwaken in Blois aan de Loire. De zon is van de partij en ik schrijf mijn tekst voor de blog. Als ik ga ontbijten valt het me binnen dat ik nog foto’s moet maken van de resultaten van de zon en glasramen . Het gaat hier makkelijk want met de codes van de deuren loop ik zomaar de basiliek binnen waar ik alleen ben, het vroege uur, en kan rondlopen en  bewonderen hoe de kleuren worden geprojecteerd op wanden of meubilair. Mooi om de ochtend te beginnen. Ik maak mij klaar en ga naar de stad toe om mijn neus eens om iedere hoek te sturen. Zaterdag en het verkeer weet het ook. Niet moeilijk zoeken in Blois naar de hotspots want die torenen hoog uit. Zoals ik altijd doe in een stad is verdwalen, als het mogelijk is. De toeristische dienst is dichtbij het kasteel gelegen en ik ga toch vragen of er niet speciale plaatsen zijn dat ik moet gezien hebben. Buiten het kasteel en een paar kerken stellen ze wat attracties voor en de zaterdagmarkt. Die wordt in het centrum gehouden en lijkt bijna een Provençaalse markt. Gezellig om te kuieren. Het kasteel is niet wat je van een kasteel aan de Loire verwacht en maakt het dus des te interessanter. Ik ga niet binnen omdat dit teveel tijd zou vergen en ik ook niet de hele dag wil toerist spelen. Knal in het midden van de stad ligt het kasteel of is de stad er rond gebouwd? Tegen de helling aan gebouwd moet het nog mooier zijn vanaf de andere oever van de Loire. Hoog en zonder tuin staat het kasteel te pronken en hebben de bewoners veiligheid en zicht rondom. Ik daal de straatjes rond het kasteel af en begeef mij tussen de mensen die hun aankopen doen en kijk rond naar de oude gebouwen in stukwerk. Op de markt laat ik mij verleiden door een dame die gerechten uit het verre “La Reunion” bereidt en verkoopt, zo moet ik deze middag niet nadenken en ben ik met mijn smaakpapillen overzee. De St Nicolaskerk ligt in het oudste deel van de stad en daar stap ik binnen, aan Bari denkend. Ik heb geluk dat de zon goed staat en ook hier de prachtige moderne glasramen verlicht, en mooie kleuren doet neerdwarelen. Mijn fototoestel was genoeg opgeladen om de beelden op te slaan. Later op de computer zal het resultaat te zien zijn, op zal ik ze moeten wissen want op het kleine scherm is het onduidelijk, vertrouwen op de technologie. Van het oude gedeelte flaneer ik naar het renaissance gedeelte van de stad langs een mooie trap die de helften scheidt. Ze hebben de traptreden gekleurd en er een schilderij van gemaakt, van ver te verwonderen. Ik het renaissance deel van de stad zijn er meer gebouwen zoals ik ze mij zou voorgesteld hebben, met veel kleine straten en pleinen die s'avonds omgetoverd worden tot restaurant of gezellige bar. Ik loop verder naar de tuin van de bisschop met een prachtig zicht op de Loire en wijde omgeving. Hier is duidelijk dat gans de stad op de klif van de rivier gebouwd is als verdediging. Vanuit de groene oase plan ik mijn weg terug zonder een bakker over te slaan zodat ik vandaag verder kan.     

   

Het was fris deze morgen in de keuken en ik trok dan snel mijn fleece aan want al je stil gaat zitten schrijven is het beter een goed gevoel te hebben. Een tasje koffie wakker het wakker zijn wat aan en dan kunnen de worden uit de vingers stromen. Ik moet wachten tot 7u30 om bij de bakker langs te lopen voor verse croissants. Ik doe het vandaag rustig aan want de etappe naar Blois is 13 km, gewoon genieten. Ik kan gemakkelijk mijn tekst op de blog zetten maar foto’s blijven het nageltjes in het werk. Ik ruim op en om 8u loop ik de rustige straten door op zoek naar de Loire. Als ik ze weer zie is het een nieuwe ontdekking want het landschap verandert steeds, de weg verandert maar de rust blijft. Ik loop het eerste en laatste dorp aan op mijn route waarvan een straat de boorden van de rivier volgt. De weg is er afgesloten en ik moet even muurtje lopen door het instorten van een steun/ grensmuur van een tuin van een aanpalende woning. De eigenares is een beetje in shock want de feiten dateren van de vorige avond na de regen van de ochtend. Ik kan stappen maar fietsers moeten een omleiding maken en voor voertuigen is het een eindje omrijden voor wie er moet zijn maar dat zullen enkelingen zijn. Ik loop een hele eind tussen de rivier en steunpunten die ook dijk zullen zijn en waarachter goed verstopt prachtige landgoederen zich zullen verschuilen. De bomen tussen rivier en pad leveren de nodige verfrissing want de koelte van de vorige dagen en deze ochtend is snel verdwenen. Hier ook meer activiteit van joggers, fietsers of wandelaars want de RN iets hoger gelegen is goed bebouwd en de mensen komen genieten van dit mooie park. Ik kan de eerste koeien spotten op mijn reis en deze dienen meer als landschapsbeheer dan voor productie van vlees of melk. Het zijn en ook maar enkele die zich verschuilen onder een boom. Verder is er niet zoveel te zien en toch speur ik de andere oever, of zandbank af om menselijke activiteiten te ontdekken maar ik vrees dat het hele territorium als natuurgebied is ingekleurd en waar geen menselijke activiteiten worden geduld. Ook op de rivier weinig beweging, ten eerste omdat deze niet zo diep is en ook geen verkeer toelaat. In de winter zal er wat meer  gekayakt worden maar op de vele km langs de rivier heb ik er geen kunnen zien. Als ik de eerste hoogbouw woningen in de verte zie opdoemen weet ik dat ik de stad nader. Vandaag heb ik  iet veel meer op de planning staan, de basiliek zoeken waar ik ga overnachten, eten, boodschappen doen en rusten. Daar ik niet zoveel etappes meer heb naar Tours, waar ik de trein neem naar huis, heb ik gevraagd een dag langer te blijven en ga ik morgen de stad verkennen. Het werd mij toegestaan en nu is het zoeken naar onderdak voor de volgende etappe wat niet zo makkelijk is daar ik mij nu begeef in het hoog toeristisch gedeelte van de Loire. Ik zal creatief moeten zijn en misschien ook hier met de trein pendelen naar een overnachtingsplaats. Het is ook deel van het spel maar misschien het minst leuke maar meer verrassende deel ervan. Zo is de basiliek waar ik vandaag mag verblijven een modern gebouw met allemaal moderne glasramen maar dan ook veel, sober qua interieur met moderne beelden in de kapellen van heiligen. Sober en mooi. Ik probeer morgenvroeg te gaan kijken naar de glasramen die in de namiddag niet belicht worden. Ik hoop op een streling voor het oog.  

De werker was verkeerd ingesteld en zou maar om 5u45 rinkelen maar ik schoot al wakker om 5u30. Ik kreeg ineens een dosis adrenaline ingespoten zodat ik als een raket vertrok om toch rond 6 u te kunnen vertrekken. Ik had gisterenavond nog overnachting kunnen plaatsen voor de 2 volgende dagen op dezelfde plaats in Orleans. Ik had vandaag maar 1 hoofddoel en dat was de trein halen van 13u45 in Artenay, dus was iedere gewone minuut heilig want de afstand was rond de 30 km dus tenminste 6u stappen. Normaal zou ik rond 12u30 ten laatste moeten kandelaar men weet nooit als men onderweg is. Dus ontbijten, klaarmaken en opruimen maar vooral naar toilet gaan was in 30 min te realiseren. Ik heb het niet gehaald want kon pas om 6u04 de deur uit. Toch een goede prestatie en nu stappen. Niet te overdadig maar gewoon verder. Het landschap was vandaag eentonig, akker, akker en verder akkers maar wel vlak en prachtig, rustig en adembenemend. Weinig verkeer en om de 5 km een plukje leven, een klein dorpje. Ik ging mij niet aan dezelfde steen botsen en heb de route op diverse manieren gecontroleerd. Ik wist ook dat halfweg de route een iets groter dorp zou zijn waar ik desnoods een koffie zou kunnen drinken. Mooi die kleine dorpen onderweg maar te weinig tijd om de toerist te spelen. Na 3 u landelijke wegen bereik ik Tour waar ik toch tijd neem voor een koffiekoek van de bakker rechtover de bar zijn koffie maar niet geleuterd want de trein wacht niet. Stilletjes had ik gehoopt sneller aan te komen en nog te kunnen lunchen maar bij het vertrek uit de bar deze gedachten opgeborgen. Ik nam enkele afkortingen maar die betekende niet dat ik veel winst maakte. Het grootste winstpunt de weg naast de spoorweg te volgen omdat tussen de akkers en de weg een strook wilde planten groeide met struiken die hoog genoeg kwamen om schaduw te creëren voor mij, terwijl er tussen de akkers geen plekje schaduw te ontdekken viel. Plots zag ik een moderne aquaduct opduiken in het landschap die ook plots stopte. Veel vragen kwamen bij mij op maar ze aan iemand stellen was heel moeilijk in een groene woestijn. Tot ik een boer zijn akkers zag controleren op de stormschade van gisteren en hij tegemoet reed. De constructie was een idee van president  Pompidou om een aerotrein te bouwen om zo nieuwe technologieën te introduceren wat ver vooruit was voor zijn tijd. Spijtig genoeg kwam Dedain als president op de stoel en liet het idee varen voor de TGV, die een heel groot succes is geworden en is. De constructie  wordt niet afgebroken omdat er te veel beton in de grond verwerkt is. Het blijft voor vreemdelingen een weerkerende vraag. Wat heel mooi was vandaag ik al de eentonigheid was het gezang van een koolmees op een halm van graan of een vos die aan spoorlopen was. Gelukkig komen er overdag heel weinig treinen voorbij en kon nog rustig blijven zitten op de bedding van de trein vooraleer tussen de struiken te verdwijnen. Die kleine strook groen heeft wel veel diverse planten een kans te geven en is een toevluchtsoord voor dieren. Ik stap en blijf maar doorgaan zonder de tijd te weten omdat stress nu totaal niet nodig zou zijn. Als ik eindelijk het perron opgetrommeld zijn er twee Engelse wielertoeristen die er picknicken wachtend op de trein. Ik ben op tijd  maar moet nog de sporen over om een ticket te kopen. Zij letten op mijn bagage en ik overbrug de sporen via een passerel om aan het automaat de ticket te kopen. De cijfers zijn veel te klein en dus moet ik noodgedwongen terug voor een andere bril. Weer trap op an af maar het resultaat is een papiertje met reisbevestiging. Als eindelijk mag gaan zitten in het wachtkotje ligt er een stukje meloen op mij te wachten van de Engelsen. Ik dank hun en kan nu wat aperitieven en op de trein wachten. Die tijd gaat snel voorbij van vreugde omdat ik zo gelukkig ben aangekomen te zijn, iets te aperitieven mee had maar vooral van een verfrissende regenbui kon genieten terwijl ik droog en veilig wachten op de trein. Ik was in de 7de hemel van geluk dat het gelukt was te lopen wat ik had gepland. Ik het station van Orleans ga ik onmiddellijk een ticket kopen voor morgen in omgekeerde richting zodat die reis ook georganiseerd is. Dan mijn slaapplaats gaan opzoeken en mijn bedje spreiden. Ik loop nog enkel naar de winkel voor eieren, spekjes, tomaat en wijn om vanavond een omelet te bakken. Veel andere zaken komen niet meer op de planning want de bobijn is weeral op en morgen moet ik de trein van 6u22 nemen om mijn tocht verder te zetten. 

Ik heb mijn uiterste best gedaan om lang te slapen maar met mijn verstopte neus heb ik dikwijls moeten opstaan  en om 4 u heb ik de hoop op slaap opgegeven. Ik stelde mij de vraag wat ik vandaag ging doen, stappen of opgeven. Ik begon dan maar de etappe van vandaag te bestuderen en gaande weg ging mijn lichaam zich klaarmaken om toch te stappen. De pijnen aan mijn benen losten stilaan op en de medicijnen voor mijn verkoudheid begonnen te werken. Ik nam mijn tablet om míjn teksten te typen voor mijn blog , de zon kwam op en ik ging mij beter voelen. Om 5u45 was mijn schrijven nog niet klaar maar begon mijn rugzak te maken om te kunnen vertrekken en om 6u06 trok ik de deur achter mij dicht om ergens te gaan ontbijten voor de stad te verlaten.  In de bar is het al druk met het komen en gaan van arbeiders die snel een koffie komen drinken of er verzamelen om samen naar een werf te gaan. Ik ontbijt rustig met mijn amadelcroissant en koffie en kan dan op pad. Ik heb deze morgen een andere manier gevonden om mijn weg te volgen met als grootse minpunt dat ik nooit weet waar ik “precies” sta. Met GPX is dat altijd correct maar voor mijn route bestaat dat niet, plus het feit dat er verschillende routes naar hetzelfde punt zijn. Gelukkig is de weg vanuit Arpajon goed gebaliseerd, aangeduid, en hoef ik maar enkele malen te controleren of ik juist loop. Ik verlaat de slaapsteden en mag eindelijk de echte Campagne opsnuiven met kleine pittoreske dorpen en kleine leefgemeenschappen rond een oud kerkje. De gebouwen dikwijls oude boerderijen opgetrokken met natuurstenen, vrij op elkaar gecementeerd. Ik doorkruis een paar dorpen en moet dan het bos in, goede lucht opsnuiven en genieten van rust. Na een tijdje zie ik een toren opduiken die mij signaleert dat ik St-Sulpice-de-Favières baliseert. Een klein dorpje met een kathedraal in het midden, vroeger behorend aan een klooster veronderstel ik want het bouwwerk is fenomenaal. Het dorpje is een en al rust maar daarvoor heb ik weinig tijd en stap verder. Snel vind ik mijn merktekens terug en volg gezwind de weg. Ik heb volgens mij de juiste weg genomen maar gaande weg ontdek ik dat ik verkeerd loop. Ik draai mijn film terug met de host van vandaag die mij herinnerde niet verkeerd te lopen, een aan duiding op het paaltje dat een andere stad vermelde maar vooral het feit dat het deel akker ongeveer even lang was als het daarop volgend deel bos. En nu mis ik natuurlijk mijn GPX. Google Maps brengt de oplossing met de kortste weg naar Etappes. Ik moet even terug lopen om weer op het juiste pad te zijn. Op tijd is mijn centje gevallenen ben ik niet totaal verdwaald. St- Sulpice is een kruispunt van 2 GR paden door zijn glorie maar dan moet men oplettend zijn om niet het verkeerde pad te nemen bij het verlaten van de stad. Ik moet nu een lange weg door de weidse akkers lopen met honderden hectares granen, bieten of koolzaad bezaaid. Onmetelijk maar grandioos. De zon maakt de weg nog lastiger en ik speur de horizon af naar een plekje schaduw. Buiten een paar grote boerderijen kom ik geen kat tegen maar de weg ik vredig en mooi. Na anderhalf uur stappen mag eindelijk van  wat flitsen schaduw genieten wanneer ik door en dorpje loop met laanbomen. Ik voel dat mijn energie stilaan opgeraakt maar de schaduw van bos voor het binnenlopen van Etappes helpen mij de weg af te ronden. Mijn watervoorraad, 4 liter, is op en ik hoop snel de stad te bereiken om alvast wat water te tanken. Maar de weg is hard en het laatste deel van de etappe is nog een heuvel trotseren  waar de  stad achter verscholen ligt. Ik strompel naar de eindstreep zonder aandacht te scheppen op mooie plaatjes. Onmiddellijk ga ik op zoek naar een eetgelegenheid want het is al 13u30 en ik vrees dat de keuken kan sluiten voor ik een bestelling kan plaatsen. Maar dat geluk heb ik wel, ik maak mijn keuze ui het voorgesteld menu en drink eerst een paar glazen water die hemels lijken. Langzaam geniet ik van mijn maaltijd en echt ik moest geen schrik gehad hebben te laat te komen want de keuken begint precies nu maar bestellingen te ontvangen. Ik betaal en ga naar de Office du Toerisme om naar een waterpunt te vragen en met een vergrootglas in de hand vind ik de aangeduide plaats. Ze vertellen me dat meerdere personen per dag de vraag stellen en dat is niet verwonderlijk want ook ik moest zoeken terwijl ze mij de plaats aanduiden. Er werd een interview afgenomen voor hun statistieken i.v.m. pelgrims die de stad aanlopen en ik word op de harde schijf geplaatst. Ik moet nu mijn weg vervolgen want mijn slaapplaats is 4 km buiten de stad. Ik zoek alle schaduw op en met wat zoeken word ik hartelijk ontvangen bij gastvrije mensen. La Campagne zoals in de Franse films dikwijls opgedragen. Mensen die leven en laten leven en niet bang zijn van een beetje rommel. Ik logeer hier 1 nacht maar ze hebben wel wat studenten die hier verblijven voor hun studies en dat houdt die vrouw des huizen jong. Ik kan hier mijn vuile kleren in de wastrommel gooien en na een uur is alles probeer, droog en fris. s'Avonds komt een studente binnen met haar vriend. Ze spreken geen Frans onder elkaar maar de host brengt soelaas met haar gesprek met de jongeren. Ik denk dat ze van heel noordelijk in Europa komen want uit de flarden dat ik opgevangen heb heeft de man 7 dagen vereist met trein en boot om zijn vriendin te bezoeken. Wat mij het meest verwondert in hun gesprek is dat de gastvrouw perfect engels spreekt wat geen evidentie is voor een Franse. Ik ga terug naar mijn kamer om de dag af te ronden. Ik probeer de 21u30 op mijn werker te zien en dat lukt mij maar even want nu komt het zandmannetje en brengt mij naar dromenland, moe en voldaan van deze mooie dag.    

      

Na een goede nachtrust kon ik aanschuiven aan de ontbijttafel op zijn frans, stokbrood met confituur en een lekkere kop koffie. Ik kon op tijd vertrekken en met wat zoeken heb ik de juiste weg weten te ontdekken. Ik moest namelijk door een wooncomplex stappen om een brug te vinden om een autosnelweg over te steken. Voor de mensen van de omgeving geen probleem maar voor een vreemde pelgrim een onderneming vooral dat niets aangeduid was en de brug en autosnelweg goed gecamoufleerd waren. Het was voor mij vandaag ook de vlucht uit de agglomeratie Parijs die verre tentakels heeft. Massy is wel een knooppunt van allerlei wegen, zowel auto als treinen en ligt op de weg naar Bretagne. Ook de luchthaven Orly ligt vlakbij plus een militaire luchthaven van waarop de président vertrekt voor buitenlandse missies. Dus had ik deze morgen rond 3 uur veel lawaai gehoord van vertrekkende vliegtuigen wat ik aan mijn host vertelde die vermoedde dat de président weer het land uit was en op het middag journaal, tijdens mijn lunch waren er al beelden van Macron in een Afrikaans land, dus het verhaal klopt.  Als ik dan mijn weg vervolg door de chaos dankzij mijn smartphone loop ik recht op een autosnelweg die ik, voor goed te zijn, moet kruisen om rustige en veilige wegen te bewandelen. Ik zat dus met een dilemma hoe de drukke weg over te steken en weer kwam mij een Afrikaan ter hulp die mij vertelde dat iets verder een tunnel was aangelegd om de rust te vinden. Eindelijk wat paden en hoewel de dorpen zich aan elkaar aanknoopte was er al wat meer ruimte voor een akker of bos. De dorpen zijn ook noodzakelijk om een croissant te kunnen kopen maar zijn vooral slaapstadje van Parijs. Het spoorwegen naar de stad functioneert perfect en voor de mensen die het aan kunnen is er wel wat meer ademruimte. Ik kan gemakkelijk mijn weg vinden maar kom toch dikwijls nog langs de RN 20 , die naar Orleans leidt, met zijn afritten, obligate supermarkt complexen en dus ook industrie. Het wordt alsmaar vrediger en de “Campagne” neemt de omgeving over en de RN20 blijft slechts een sliert in het landschap. Het is klokslag 12 u als ik de kerk van Arpajon bereik waar ik in de parochiezaal kan overnachten, rudimentair maar ik heb onderdak, water, een toilet maar vooral veiligheid . Ik drop mijn rugzak en ga op zoek naar een lekkere goedkope tafel en dikwijls vind ik dat in de omgeving van de marktplein. En dus ook hier maar het eten moet wachten om de prachtige markt te bewonderen. Een mega gebouw in het midden van het plein waar al eeuwen markt werd gehouden. Ik kan gaan eten en het menu van de dag is OK. Ik vermoed dat de uitbater,  man of/en vrouw , van Portugese afkomst zijn want diverse malen hoor ik dat wijn, kaas, bier en gebak aan Portugal kunnen gelinkt worden. Maar lekker is het wel en ik kan even rusten, genieten en op kracht komen. Door de zingende hitte loop ik terug naar mijn slaapplaats om te rusten en mij te verzorgen. Om 4 u zijn de opleidingen voor migranten voorbij en krijg ik gans de ruimte voor mij alleen. Ik moet nog juist mijn stempel gaan afhalen om 20 u in de kerk en ervoor boodschappen doen voor mijn avondeten. Ik ga zeker op tijd op de vloer, luchtmatras en slaapzak, om toch zoveel mogelijk te slapen.   

 

Vandaag is het de start van een nieuwe, korte uitstap na de plotse onderbreking van mijn vorige route. Het bericht kwam als een donderslag om 19u30 binnen dat mijn schoonmoeder, en mijn trouwste volger,  plots was overleden. Ik had juist mijn bericht op de blog gezet omdat ik wist  dat ze daar zo naar uitkeek en daar vertrok  zij op haar laatste reis en viel de mijne plots in het niets. Buiten het verwerken van de zware schok kwam er veel organisatie aan te pas zijnde zo snel mogelijk terug geraken. Gelukkig heb ik het thuisfront als ik hulp nodig heb en de dag nadien vertrok ik om 6u s'morgens terug naar huis. Ik moest eerst een zware periode verwerken voor ik terug kon plannen.  Ik vertrek nu voor een korte trip van 16 dagen op de route Turonensis die Parijs verbindt met Tours en verder op naar Compostella. Ik heb gepland om de trein van 6u45 te nemen in heet station van St-Agatha-Berchem daar deze in het Thalisticket berekend is. En Jefke mijn buurman sta mij uit te zwaaien om 6 u, zoals afgesproken. De treinen rijden op tijd en kan na een serieus dutje mijn ogen openen in Paris Nord. Het is dan pas 9u15 en ik kan aan mijn eerste etappe beginnen. Hier moet ik niet zoeken naar route aanwijzingen want de weg naar Compostella start maar aan de Tour St Jacques, hartje Parijs. Het is heel gemakkelijk te vinden maar om de eerste stempel te schoren is al veel moeilijker. Aan de toren is er een info kantoor voor hulp voor bezoekers van de toren, vele trappen maar prachtig uitzicht, maar slechts in de weekend open. Het alternatief is een kerkje een 150 m terug zou soelaas brengen hadden ze mij verteld.  Een plezier om te gaan zoeken maar ook hier vang ik bot want op woensdag is de acceuil gesloten. Dan maar foto’s nemen als bewijs en vertrekken. Het vertrekpunt is aan het uitgang van het parkje dat zich bevind tussen het gemeentehuis en de halles van Parijs waar heeeel vroeger de markt was. De weg loopt naar het Notre Dame, de kathedraal van Parijs, waar ik de vooruitgang kan bewonderen van de verwoestende brand van enkele jaren geleden. Als voorbijganger is het moeilijk in te schatten hoever de werken staan en of ze klaar gaan geraken voor juni 2024, zoals beloofd door de président maar ik leef op hoop. Ik zal dan zeker even naar Parijs gaan om de werken en glasramen te bewonderen. Ik verlaat het plein met zijn nulpunt voor alle afstanden tussen steden in Frankrijk en steek de Seine voor de tweede maal, de kathedraal staat op een eiland,  over naar de rue “ St Jaques”. Ik kom voorbij een kerkje en stap binnen om te proberen hier een stempel te bemachtigen en hier lukt het. Een Afrikaanse medewerker zet even zijn shrobber neer om mij te helpen en met de stempel op mijn kaart vervolg ik mijn weg richting de Sorbonne. De Seinevallei verlaten blijkt niets maar het is een lange helling. Gelukkig loop ik tussen hoge gebouwen met schaduw en wat wind wat het dragelijk maakt. Ik loop richting Périferique en het wordt stilaan middag, tijd voor een lunch want deze avond eet ik bij de mensen waar ik ga verblijven. Een paar croissants van de bakker en een tas koffie maken de zaak op een muurtje. Ik kan ondertussen naar de chaos van het verkeer kijken want ik zit dicht bij een afrit van de Periferique. Ik vervolg mijn weg mister smartphone in de hand richting Montrouge en zijn kerkhof. Ik hoopte door het kerkhof, park, zou kunnen lopen maar de omweg is te groot om de toegang te bereiken.  Gelukkig zijn er grote bomen gegroeid langsheen de kerkhofmuur die mij voorzien van schaduw en het zuchtje wind dat ideaal voor de verkoeling. De weg brengt mij naar de “ Coulée Verte”, een groene wandeling, ontspanningsruimte, picknickruimte langsheen de spoorweg die volledig is afgeschermd, onhoorbaar en veilig voor kinderen. Een pad die verschillende steden verbindt en plaats maakt voor groen voor alle omwonende. Wat er als toetje bijkomt is het kasteel van Sceaux die van op het pad mooi ligt te schitteren in de verte met zijn park als toemaatje. Hier rijden wel wat fietsers want natuurlijk is het ook voor hen een snelle manier om Parijs te bereiken maar iedereen heeft respect voor elkaar, het is geen fietsestrade! Aan het eind van het groene pad bereik ik Massy waar ik zal overnachten. Ik kom weer in het verkeer en moet aan Nand denken die ik zondag had verteld over Sarens ,ons paradepaardje, die wereldwijd grote infrastructuurwerken helpt realiseren. Wat ze hier ook doen met het monteren van één van hun grootste en sterkte kraan om twee bruggen van de spoorwegen te vervangen. Grandioos  om zo een schouwspel even te zien. Ik klim de straten door naar mijn slaapplaats toe en wordt opgewacht door de familie Derycke. Zijn grootouders zijn tijdens de oorlog van 14-18 moeten vluchten voor de oorlog en zijn niet meer teruggekomen. We hebben verschillende zaken gemeen zijnde dat hij ook tuinier was maar vooral boomverzorger, graag wandelt en geniet ook van het leven, en hij heeft het geluk gehad nog op 61 jaar op pensioen te zijn gegaan. Veel gespreksonderwerpen die bij het avondeten zullen aanhalen bij een glas bier. Hier is het avondeten op zijn frans met voorgerecht, hoofdgerecht, kaas en een lekker stukje rubarbertaart. Als dit gene goede afsluiters is van de eerste dag !!!! Nu zacht dromen en morgen weer verder.   

 

Het was gisterenavond nog een pijnlijk moment als er rond 20 u drie pelgrim de albergue binnenstapt en om er te overnachten. Zonder reservering en de albergue was vol. De host van de gemeente heeft hun de deur niet gewezen maar heeft zo goed als ze kon een oplossing gezocht maar er was geen ander dan in enkele zetels in de ontvangstruimte te overnachten. Niet gemakkelijk voor al de andere stappers want als je wilt vertrekken wil je zo stil mogelijk zijn maar nu zal het voor die personen niet makkelijk zijn. Ik kan s'morgens zonder te veel lawaai ontsnappen naar de leefruimte. Even later worden er meerdere wakker en komt er leven in huis. Alvorens te vertrekken kijk ik het weer eens na voor zover mogelijk en merk dat het wat gemiezeld heeft en het frisjes. Ik doe mijn fleece aan en gaat de donkere straat op. Het zal niet lang duren voor de lucht zijn geheimen over de wolken prijs geeft. Als ik nog maar net vertrokken ben begint er weer fijne regen te vallen en neem het zekere voor het onzekere en trek de regenkleding aan. En terecht want iets later wordt het fijne gewoon regen, heftige regen en doordat ik op een verbindingsstuk loop door een bos en akkers is er geen schuilen mogelijk en stap ik maar verder om kletsnat te worden. Ik moet nu ook gaan letten op de wagens die mij tegemoet rijden voor het opspattende  water van het vele verkeer om niet supplementair nat te worden. Na een tijdje gaat het over op felle vlagen  en langzaam tempert het. Voor mij begint nu een nieuw spel zo snel mogelijk drogen en daarvoor roep ik de weergoden aan de wind wat aan te wakkeren. Ik nader snel Porto maar langs de kant van het vliegveld waar er nog weinig gebouwd wordt. Pas als ik ter hoogte van de aankomsthal komt wordt de bebouwing meer en heb je ook industrie. Dat brengt ook de aanwezigheid met zich mee van rustplaatsen waar ik graag gebruik van maak. Over de weg valt weinig te vertellen behalve dat mijn voetreis ten einde loopt nog een stukje onbebouwde ruimte voordat de stad verhard. Misschien is het zomaar en beeld van deze reis maar in die laatste open ruimte is er nog een oud bruggetje, die deze reis opmerkelijk aanwezig waren, en het einde van een aquaduct, die ook pertinent aanwezig waren. Ze worden alle twee bewaard , voor vele aan het begin van hun reis, voor mij het einde. Het is nu nog anderhalf uur lopen naar de stad maar onderweg kan ik lekker Portugees gaan eten en dan de stad in mij opnemen. Ik maak van deze laatste etappe een evaluatie van deze trip. Daar het voor mij een vervolg is op een eerder begonnen reis was het geen grote ontdekking. Wel kon ik verder breien op een eerdere ervaring en de informatie controleren dat ik door de jaren heen wat had opgenomen. De grote verrassing van deze weg is de hoeveelheid verschillende mensen die onderweg zijn naar ….. De puntjes zet ik niet zomaar omdat meer dan 75 % van de mensen dat doen uit kuddegeest. Velen zullen ook niet weten wat de geest en de inhoud is van deze weg. Vervolgens is de wereldwijde invloed van de weg op de wereld. Je komt er van alle landen mensen tegen, de wereld rond de tafel. De volgende verrassing is de toeristische invloed op deze weg en hoe de mensen erin meegaan. Gaande weg verergerend en onwezenlijk zot  wordend tot een climax in Santiago waar de economie er bijna ronddraait en de stad ook wurgt. Als ik er dan van uit ga dat deze aanlooproute nog een rustige is, en zeker tot in Porto, dan moet dat op de andere wegen een verschrikking zijn. ZEKER de moeite waard dit ooit te beleven want ik moet zeggen “ Ik heb veel gelachen en genoten van alles en nog wat. Vooreerst met mij zelf dat ik in zo’n mallemolen gestapt ben en dan met alles wat rond mij gebeurde. Wat mij nog het meest verbaasde is dat er veel vrouwen, jong en oud, de weg lopen gans alleen, onderweg misschien wel vriendinnen makend en de wereld verkennend. Wat ik zeker niet ga missen is het snurken van kamergenoten want van zodra er meer dan 8 op een kamer sliepen was het prijs. Ik ga zo’n weg niet meer lopen maar ik zou graag door Frankrijk lopen, op de weg naar Santiago tot of voorbij de Pyreneeën. Het zal er in ieder geval veel rustiger zijn, met dan ook zijn nadelen zoals minder faciliteiten. Maar de rust zou alles goed maken.