Vandaag is het de start van een nieuwe, korte uitstap na de plotse onderbreking van mijn vorige route. Het bericht kwam als een donderslag om 19u30 binnen dat mijn schoonmoeder, en mijn trouwste volger,  plots was overleden. Ik had juist mijn bericht op de blog gezet omdat ik wist  dat ze daar zo naar uitkeek en daar vertrok  zij op haar laatste reis en viel de mijne plots in het niets. Buiten het verwerken van de zware schok kwam er veel organisatie aan te pas zijnde zo snel mogelijk terug geraken. Gelukkig heb ik het thuisfront als ik hulp nodig heb en de dag nadien vertrok ik om 6u s'morgens terug naar huis. Ik moest eerst een zware periode verwerken voor ik terug kon plannen.  Ik vertrek nu voor een korte trip van 16 dagen op de route Turonensis die Parijs verbindt met Tours en verder op naar Compostella. Ik heb gepland om de trein van 6u45 te nemen in heet station van St-Agatha-Berchem daar deze in het Thalisticket berekend is. En Jefke mijn buurman sta mij uit te zwaaien om 6 u, zoals afgesproken. De treinen rijden op tijd en kan na een serieus dutje mijn ogen openen in Paris Nord. Het is dan pas 9u15 en ik kan aan mijn eerste etappe beginnen. Hier moet ik niet zoeken naar route aanwijzingen want de weg naar Compostella start maar aan de Tour St Jacques, hartje Parijs. Het is heel gemakkelijk te vinden maar om de eerste stempel te schoren is al veel moeilijker. Aan de toren is er een info kantoor voor hulp voor bezoekers van de toren, vele trappen maar prachtig uitzicht, maar slechts in de weekend open. Het alternatief is een kerkje een 150 m terug zou soelaas brengen hadden ze mij verteld.  Een plezier om te gaan zoeken maar ook hier vang ik bot want op woensdag is de acceuil gesloten. Dan maar foto’s nemen als bewijs en vertrekken. Het vertrekpunt is aan het uitgang van het parkje dat zich bevind tussen het gemeentehuis en de halles van Parijs waar heeeel vroeger de markt was. De weg loopt naar het Notre Dame, de kathedraal van Parijs, waar ik de vooruitgang kan bewonderen van de verwoestende brand van enkele jaren geleden. Als voorbijganger is het moeilijk in te schatten hoever de werken staan en of ze klaar gaan geraken voor juni 2024, zoals beloofd door de président maar ik leef op hoop. Ik zal dan zeker even naar Parijs gaan om de werken en glasramen te bewonderen. Ik verlaat het plein met zijn nulpunt voor alle afstanden tussen steden in Frankrijk en steek de Seine voor de tweede maal, de kathedraal staat op een eiland,  over naar de rue “ St Jaques”. Ik kom voorbij een kerkje en stap binnen om te proberen hier een stempel te bemachtigen en hier lukt het. Een Afrikaanse medewerker zet even zijn shrobber neer om mij te helpen en met de stempel op mijn kaart vervolg ik mijn weg richting de Sorbonne. De Seinevallei verlaten blijkt niets maar het is een lange helling. Gelukkig loop ik tussen hoge gebouwen met schaduw en wat wind wat het dragelijk maakt. Ik loop richting Périferique en het wordt stilaan middag, tijd voor een lunch want deze avond eet ik bij de mensen waar ik ga verblijven. Een paar croissants van de bakker en een tas koffie maken de zaak op een muurtje. Ik kan ondertussen naar de chaos van het verkeer kijken want ik zit dicht bij een afrit van de Periferique. Ik vervolg mijn weg mister smartphone in de hand richting Montrouge en zijn kerkhof. Ik hoopte door het kerkhof, park, zou kunnen lopen maar de omweg is te groot om de toegang te bereiken.  Gelukkig zijn er grote bomen gegroeid langsheen de kerkhofmuur die mij voorzien van schaduw en het zuchtje wind dat ideaal voor de verkoeling. De weg brengt mij naar de “ Coulée Verte”, een groene wandeling, ontspanningsruimte, picknickruimte langsheen de spoorweg die volledig is afgeschermd, onhoorbaar en veilig voor kinderen. Een pad die verschillende steden verbindt en plaats maakt voor groen voor alle omwonende. Wat er als toetje bijkomt is het kasteel van Sceaux die van op het pad mooi ligt te schitteren in de verte met zijn park als toemaatje. Hier rijden wel wat fietsers want natuurlijk is het ook voor hen een snelle manier om Parijs te bereiken maar iedereen heeft respect voor elkaar, het is geen fietsestrade! Aan het eind van het groene pad bereik ik Massy waar ik zal overnachten. Ik kom weer in het verkeer en moet aan Nand denken die ik zondag had verteld over Sarens ,ons paradepaardje, die wereldwijd grote infrastructuurwerken helpt realiseren. Wat ze hier ook doen met het monteren van één van hun grootste en sterkte kraan om twee bruggen van de spoorwegen te vervangen. Grandioos  om zo een schouwspel even te zien. Ik klim de straten door naar mijn slaapplaats toe en wordt opgewacht door de familie Derycke. Zijn grootouders zijn tijdens de oorlog van 14-18 moeten vluchten voor de oorlog en zijn niet meer teruggekomen. We hebben verschillende zaken gemeen zijnde dat hij ook tuinier was maar vooral boomverzorger, graag wandelt en geniet ook van het leven, en hij heeft het geluk gehad nog op 61 jaar op pensioen te zijn gegaan. Veel gespreksonderwerpen die bij het avondeten zullen aanhalen bij een glas bier. Hier is het avondeten op zijn frans met voorgerecht, hoofdgerecht, kaas en een lekker stukje rubarbertaart. Als dit gene goede afsluiters is van de eerste dag !!!! Nu zacht dromen en morgen weer verder.