Het was gisteren plezant gaan slapen, en op tijd, want op Het plein voor de albergue waren een 4tal jongeren een volksdans aan het repeteren waarvan ene tamboerijn speelde en zong. Spijtig dat ik al in mijn onderbroek stond of ik was snel nog een foto gaan  nemen. Maar rusten was voornamer dan feesten. De luiken toe en zoveel mogelijk ramen gesloten kon ik proberen te slapen. Met de informatie van een ander pelgrim was ik erop gebrand op tijd op te staan om de stad nog in het donker te doorkruisen. Het eerste grappig feit was wel dat je het gebouw moest verlaten via een buitendeur op het 3de verdiep. Winst want ik wist dat het eerst klimmen zou worden om terug de uitgestippelde weg te vinden. Ik was met moeite 10 min buiten of stond al nat in het zweet. Al ik buiten kwam mocht ik bijna onmiddellijk 100 trappen op, een voorproefje op wat zou volgen. Meer dan 1 uur ben ik naar boven gestapt, geen trappen meer maar hellende straten. Het was goed dat ik nog in de donkere straten van de stad mocht dolen want ik moest geen rekening houden met het verkeer. Google Maps wees en dicteerde mij de weg om terug aan te sluiten op mijn rode streep. Bijna gans deze weg had ik straatverlichting en kon ik rustig klauteren. Ook op de rode streep weg was het nog klimmen maar nu was ik het blauw bolletje op de weg. Als het klaar begon te worden verliet ik stilaan de stad via de heuvel maar door de nacht kon ik alleen de lichtjes van de stad zien maar geen panorama. Het is steeds een keuze maken tussen mooie vergezichten en veel later vertrekken of op tijd aankomen voor de warmte. Als ik sprak met mensen over de kustroute naar Santiago was steeds de opmerking dat die veel gemakkelijker lopen was. Nu kan ik bevestigen dat dit onzin is. Voor mij die de verkeerde richting uit loop is er geen bewegwijzering maar ook de tegen lopende pelgrim klaagt dat het zoeken is naar pijlen en de weg. Op deze etappe wordt maar pas heel duidelijk dat er minder stappers zijn. Ik vertrouw voor de volle 100 % op mijn GPX maar die stuurt mij ook de brousse in. Gelukkig heb ik al andere katten gegeseld en kan ik mijn plan trekken maar vele andere zouden verdwalen. Hoe deden de mensen dat vroeger als ze alleen een kaart hadden om hun weg te bepalen? Ik geraak toch steeds op het juiste pad en kan allen maar stappen want buiten bos en weg is er niet veel ui te leggen. Het si al 9u30 als ik de eerste pelgrim mij zie tegemoet lopen, ik ben al 3 uur onderweg. Als ik dan opmerk dat mijn weg langs de grote baan gaat lopen is het tijd om uit te kijken naar een café voor rust. Net als ik die grote weg opstap merk ik een richting aanwijzer naar Vigo met kilometer aantal 8, ik ben dan al 14 km ver en ik veronderstel  dat die weg ook vlakker zal geweest zijn. Korter, sneller en lawaaieriger contra, rust, klimmen en stil. Een pelgrim moet wel wat over hebben om rust te vinden!! De koffie doet de meegenomen chocolade broodje smaken maar ik moet verder om op tijd te zijn in A Ramallosa waar ik zou kunnen overnachten in een mooie albergue, maar er zijn maar 40 plaatsen voor pelgrim dus is het zaak er tijdig te zijn, wachten nemen we er dan graag bij. Als ik aankom ben ik de eerste en het is 11u40. Ik ga toch maar informeren of mijn informatie klopt. Ik word geïnformeerd dat te vandaag volgeboekt is met een groep, de pelgrim staat op straat. Spijtig  want het is een mooie locatie en blijkbaar kan je er ook een lekker pelgrimsmenu eten.Alvorens verder te lopen ga ik zitten en kijk naar andere opties. Ik kan voor dezelfde prijs ook 1 km verder overnachten en neem het zekere voor het onzekere en boek via het internet.  Ik ben nu gerust een dak boven mijn hoofd te hebben van acht en ga rustig opzoek. Ook hier mag ik over een oude brug lopen, blijkbaar zijn op deze reis de bruggen die het meesten in het oog springen. Elk stadje heeft wel zijn exemplaar en er zou een boek kunnen uitgegeven worden met de bruggen richting Santiago. Ook hier is het een mooi Romeins exemplaar. Ik moet wachten tot 15 u voor ik knap inchecken maar dat geeft mij rustig de tijd om te eten en rusten. Terwijl ik sta te wachten stopt er een taxi en zie Ik 2 guitige mannen uitstappen, onderweg naar Santiago. Ik heb deze namiddag niet moeten rusten want al mijn kleren moesten gewassen worden, en vooral gedroogd want morgen moeten we verder. Het was vandaag een heel leuke wandeling zoals ik ze graag heb met weinig wandelaars of stappers en in het bos. Het meeste geniet ik nog van het geen duizend keer te hoeven zeggen “ Buen Camino”.