Lezersbrief in Dialoog van Het Laatste Nieuws van 12 april 2011 n.a.v. het artikel "Wat een flutstraf" - Bisschop Roger Van Gheluwe mag niet meer in België verblijven ...
Hieronder de volledige versie van de reactie.
L'histoire se répète !
De soap rond bisschop Vangheluwe duurt maar voort. Wie gedacht had dat de man van zijn bisschopsambt zou ontheven worden, die kwam bedrogen uit. "Hij behoudt zijn titel en nergens vermeldt Rome dat hij geen priesterlijke taken meer mag uitoefenen". Zijn straf bestaat er in dat hij het land dient te verlaten en een spirituele en psychologische behandeling moet volgen. Zelfs theologen en kerkjuristen reageren verbaasd en vinden dit niet meer dan een "flutstraf". Zo zie je maar dat de hoogste kerkelijke autoriteiten nog steeds veel eieren leggen onder geestelijken die zich schuldig hebben gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen. Vroeger genoten ze bescherming, maar hoe moeten we dit dan noemen? Ik zou het kader eens willen zien waarin "monseigneur" zijn spirituele en psychologische begeleiding zal moeten volgen. Het zal wel geen afgelegen berghutje zijn waar hij op water en brood dient te leven, hé !? Voorts durft het bisdom Brugge nog stellen : "Dat is een zware tuchtmaatregel"; Dat noem ik echt de schaamte voorbij, een slag in het gezicht van elk slachtoffer van seksueel misbruik. Het bisdom hoopt dat de "sereniteit" terugkeert. Welke sereniteit? Iemand die minderjarigen misbruikt mag zijn titel behouden en behoudt allicht meteen ook zijn riante wedde. Hij hoeft zich alleen onder begeleiding te "bezinnen".
Wat is nu het verschil met vroeger? Toen zich indertijd (niet alleen in de jaren '5O en '60!) seksueel misbruik van kinderen door een geestelijke voordeed, werden zo goed als altijd verwoede pogingen ondernomen om het niet tot een gerechtelijk onderzoek te laten komen. Alle middelen waren goed daarvoor, tot het onder druk zetten van ouders van het misbruikte kind door de plaatselijke geestelijkheid, tot, veel erger nog, het met de beschuldigende vinger wijzen naar de minderjarige. Veel ouders tuinden daar nog in ook, want een geestelijke stond nu eenmaal op een piëdestal. Werd vooralsnog toch een onderzoek opgestart, dan werd dat steevast tegengewerkt. De kerkelijke instanties lieten niet na hun connecties bij justitie aan te wenden om zaken te seponeren of definitief in de doofpot te stoppen. Een voorbeeld hiervan : Toen begin jaren '60 in de gemeente ... een pedofiel OP HETERDAAD werd betrapt bij seksueel misbruik van twee meisjes (11 en 9 jaar oud!) werkte mijn vader, die verbonden was aan de bijzondere dienst "Jeugdbesherming en zedenfeiten", mee aan het onderzoek. De oudere man, een "vrome" kerkganger met connecties in de kerkfabriek, legde bekentenissen af, bekende zelfs meerdere gelijkaardige feiten, en werd gearresteerd en overgebracht naar de gevangenis van Dendermonde. Ik herinner me zelf nog maar al te goed dat vader thuis vertelde dat hij op straat werd aangesproken door een lid van de kerkfabriek. De man zei lachend langs de neus weg : "Volgende week is MENEER ... al vrij. Daar zal meneer de deken wel voor zorgen!" Tien dagen later liep de man inderdaad al vrij rond in de gemeente. PS. : -Beschik zelfs nog over een deel van een kopie van het PV. -Kwam met kameraadjes MENEER ... na zijn vrijlating nog tegen aan de Scheldedijk, op wandel, of op zoek naar... We maakten ons uit de voeten, maar veel later besefte ik dat we al veel te oud waren voor MENEER - was ongeveer 15 toen. Hij wou alleen heel jonge kinderen (zie Verhaal 5 in blog : "Kindervriend wordt beschermd" - 29.11.'10 en 05.12.'10).
Ik vind het jammer dat HLN dit deel van mijn reactie heeft weggelaten. Dit voorbeeld toont immers overduidelijk aan hoever de bescherming van pedofielen (ook niet-geestelijken dus) wel ging. Je kan je voorstellen hoe ontmoedigend dat moet geweest zijn voor onderzoekers.
Alleen in geval van ernstig fysiek letsel bij slachtoffer en indien klacht werd ingediend door ouders en een arts, dan volgde een veroordeling, maar dat kon toen ook niet meer dan een "flutstraf" genoemd worden. Hiervoor verwijs ik naar het eerste verhaal op mijn blog "De rekbare punten van broeder X" (2O.09.'10). Twee jaar kreeg de priester-leraar voor de walgelijke feiten die hij pleegde op een 1O-jarig jongentje in een internaat.
Voorts werd in bijna alle gevallen van seksueel misbruik door geestelijken de zaak door het gerecht in handen gegeven van het bisdom, dat vervolgens maatregelen nam van inwendige orde!!! Het soort maatregelen dat we nu vandaag nog steeds voorgeschoteld krijgen. Alleen wordt het vandaag open en bloot in de pers gepubliceerd ... en dat is maar goed ook.
Overplaatsing, bescherming en zelfs nog hulpverlening van Rome ... Hoe sta je daar als slachtoffer tegenover ?
Artikels n.a.v. de aanbevelingen door de Parlementaire Commissie Seksueel Misbruik.
Artikels n.a.v. de aanbevelingen van de Parlementaire Commissie Seksueel Misbruik.
-zie bijlagen-
1) Schadevergoeding moet er komen. 2) Aanbevelingen Commissie Misbruik online. 3) Verjaringstermijn seksueel misbruik naar 15 jaar (+ korte reactie hieronder). 4) Evaluatie van de het werk van de Commissie door de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk. -toegestuurd door Dammy Vermeersch - .
Korte reactie bij bijlage 3. **********************
De meeste slachtoffers durven slechts vele jaren, soms tientallen jaren na het seksueel misbruik, met hun verhaal naar buiten komen. De redenen hiervoor zijn al zo dikwijls aangehaald, maar blijken niet voldoende te zijn om elke vorm van verjaring voor deze misdrijven tegenover het kind te verwerpen. Vele daders (de meesten trouwens) komen hier goed weg, vele slachtoffers blijven in de kou staan. Een beslissing die je "een pleistertje op een houten been" zou kunnen noemen.
Positief is dat de Kamer een arbitragecommissie in het leven wil roepen om slachtoffers van wie de zaak al jaren verjaard is alsnog te vergoeden. "Dit initiatief kan uitgroeien tot een soort waarheidscommissie die genezend kan zijn voor de slachtoffers en voor de kerk", stelt Rik Devillé.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - slot.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - slot.
De Procureur des Konings werd op de hoogte gebracht van de geslaagde inval en de aanhoudingen. Hij feliciteerde ons met de manier waarop we deze zaak hadden afgehandeld en gaf ons de opdracht met de verhoren te beginnen.
*Aan het woord is de oudste van de twee meisjes : Nora, 14j. en 1O maand - ingeschreven te ... (Brussel) :
"Ik en mijn jongere zus Hilde verbleven op de bovenverdieping bij een oude tante van ons, en dat voor twee maanden. Om naar buiten te gaan moesten we wel altijd door het café, maar we bleven daar nooit. Maar toen ik op een dag eens terugkwam van boodschappen voor tante, vroeg madam mij om later nog eens terug naar beneden te komen. Ik dacht dat het zou zijn om haar hondje eens buiten te laten. Toen ik in het café kwam zag ik daar twee jongemannen zitten. Madam zei : "Ziet ge wel dat ik kalfsvlees in huis heb". Ze bood me een limonadeke aan en ze vroeg me tussen de twee mannen te gaan zitten. Ik durfde geen nee zeggen en zag daar ook geen kwaad in. Ik was nog niet echt in contact geweest met jongens of mannen. Een beetje later hoor ik madam tegen de jongemannen zeggen :"Kom, zet jullie maar in dat kamertje ginder. Hier in het café is het te gevaarlijk". Ik begreep madam niet op dat moment. Ze ging met ons mee tot in het zijkamertje, maar dan liet ze me alleen met die mannen. Ik riep nog naar haar, maar ze zei alleen iets tegen de mannen : "Opgepast zulle, want dat zal geld kosten!" Zij begonnen toen mijn kleren uit te trekken. Ik probeerde hen te beletten verder te doen. Ik durfde niet te roepen uit schaamte. Ze begonnen mij te betasten. Ik was blij dat madam plots binnenkwam en zei dat het genoeg was geweest ... want ze moesten voorzichtig zijn. Ik kreeg toen 250frank van haar en ze zei dat ik hier met niemand mocht over praten, ook niet met tante. Dat gebeurde ongeveer vijf, zes weken geleden. Maar tegen mijn zusje kon ik niet verzwijgen hoe ik aan zoveel geld kwam. Zo is alles begonnen ... Ik besefte wel dat het niet goed was wat ik deed ... maar ik was zo bang dat alles zou uitkomen. Dan was het voorgoed gedaan met de vakanties aan zee voor mij en mijn zusje. en er was het drinkgeld ... Van dan af riep madam mij en mijn zustertje regelmatig naar beneden. Wij zegden tegen tante dat wij een wandelingske gingen maken. Op een avond stuurde madam ons met twee heren van rond de vijftig naar het zijkamertje. Zij trakteerden ons de hele tijd. Ik had ook gezien dat madam de voordeur op slot had gedaan. De mannen waren dronken en overrompelden mij en mijn zusje. We kregen daarna allebei 25Ofrank drinkgeld. Samen met mijn zus moest ik zo twee à drie keer per week met mannen naar het zijkamertje gaan."
*
Op dat moment maakten wij Nora duidelijk dat ze door een arts zou onderzocht worden. Toen ze dat hoorde begon ze direct te wenen.
"Ik zal het nu maar vertellen", vervolgde het meisje snikkend. "De dokter zal het toch zien. Ik ben drie keer verkracht geworden. Ik kon mij niet verdedigen en mijn zusje moest er zitten op kijken. Ze kon mij niet helpen, want de andere man pakte haar dan vast en overrompelde haar. Madam wist het ook dat ik verkracht werd, want zij was kwaad en ik hoorde haar tegen de mannen zeggen : 'Ge hebt toch opgelet, want dat is gevaarlijk'. Ik ben akkoord dat ik door een dokter onderzocht word. Mijn zuster werd niet verkracht, maar ze werd dikwijls volledig uitgekleed. We hadden niet mogen toegeven aan madam. We waren veel te jong. De namen van de mannen die mij verkracht hebben ken ik niet meer. Ik weet dat ik heel veel pijn heb gehad in mijn vrouwelijkheid en soms was ik er ziek van. Madam heeft ons naar haar café gelokt en ze heeft ons bedrogen. Nu weet ik dat het een slechte vrouw is. Ze is de schuld van alles. Ik heb heel veel spijt ... ik was zo dom en onwetend. Ik beloof dat nooit meer te zullen doen."
Na voorlezing volhardt en tekent samen met een assistente van het gerecht.
*Verhoor van het jongste meisje Hilde : 13jaar oud en eveneens ingeschreven te ... (Brussel) :
"Ik ben met mijn zuster meegegaan naar het café omdat ze het me vroeg. En madam, die zei tegen mij : 'Hildeke, straks zijt ge ook al goed voor de stiel". Ik voelde me zo groot en fier en ik heb dikwijls 200 of 25Ofrank van haar gekregen. Ik heb enkele keren gezien wat die mannen met mijn zus deden. Ze staken hun ding in haar. Nora weende dan de hele tijd en ik kon niets doen, Ik kon haar niet helpen want de andere man viel me lastig. De dingen die ze met Nora deden hebben ze met mij nooit gedaan, maar ik werd dikwijls helemaal uitgekleed. Als ik madam riep om mij te helpen, deed ze alsof ze niets hoorde. Ik heb dikwijls gezien dat ze de buitendeur op slot ging doen. Ik weet dat ik niet had mogen meekomen. Maar madam beloofde ons zoveel drinkgeld en we waren bang dat, als we niet luisterden en niet met de mannen mee wilden gaan, we niet meer op vakantie zouden kunnen komen bij tante. Ik heb veel spijt van wat ik gedaan heb. Ik ben akkoord me te laten onderzoeken door een dokter."
Na voorlezing volhardt en tekent samen met de assistente.
*Verhoor van madam F. (52), barhoudster te Damme :
"Ik weet van niets", begon de uitbaatster. De meisjes liegen en overdrijven. Het zijn twee slechte meisjes ... en de jongste is nog de ergste. Ik heb nooit geld gegeven en heb nooit de deur van het café op slot gedaan als de meisjes in het café waren. De mannen die de meisjes limonade betaalden ken ik niet. Het is zomerseizoen en dan komen hier zoveel onbekenden binnen. Ik weet van geen verkrachting. Dat is gelogen. Ik heb wel af en toe eens gezegd tegen de meisjes dat ze moesten zwijgen over mijn café. Het gaat slecht in onze stiel de laatste tijd. De grote cafés op het marktpleintje mogen alles doen ... en daar wordt niets tegen gedaan. Ik wil verder niets meer verklaren, want de twee slechte meisjes zullen toch geloofd worden."
Na voorlezing volhardt en WEIGERT te ondertekenen.
*
Dat we niet al te veel zouden te weten komen van de geroutineerde barhoudster, dat wisten we vooraf. Het enige waarvoor ze haar best deed was het beschuldigen van de meisjes.
Korte tijd nadien werden de twee zusters onderzocht door een aangewezen arts. In de diagnose stond o.a. vermeld :
-Nora (14jaar en 1O maand oud) : Ontmaagd en meermaals verkracht in de laatste weken. Blauwe plekken op buik en dijen als gevolg van gewelddadige behandeling. -Hilde (13jaar oud) : Niet ontmaagd, maar vertoont meerdere blauwe plekken op het lichaam als gevolg van gewelddadige behandeling.
*
Zo hadden enkele naamloze brieven dan toch geleid tot een onderzoek dat nog net kon afgewerkt worden voor we naar onze brigade konden terugkeren, terug naar het gezin en de vertrouwde omgeving.
*
Twee maanden later werden we opgeroepen om te gaan getuigen in deze zaak voor de rechtbank te Brugge.
Madam F. kreeg van de rechter levenslang verbod om nog een drankgelegenheid open te houden. Ze werd bovendien veroordeeld tot twee jaar celstraf. Ze werd ter zitting aangehouden en overgebracht naar de gevangenis. De twee zusjes Nora en Hilde werden in het heropvoedingsgesticht van Brugge-Sint-Kruis geplaatst. Het feit dat ze toegegeven hadden aan de uitbaatster en niets gezegd hadden over de feiten tegen hun tante speelde daar een grote rol in. Maar wat zou er met hen gebeurd zijn zonder die anonieme brieven, zonder het onderzoek, dat hen toch uit de klauwen van "madam" had gered? Een gewetenloze vrouw, die er uitsluitend op uit was zoveel mogelijk winst te maken, er niet voor terugschrok daarvoor twee minderjarige meisjes voor haar kar te spannen, hen in haar macht te krijgen met drinkgeld, hen onder druk te zetten door te dreigen alles aan hun tante te vertellen, wat het einde van hun vakanties aan zee zou betekenen. Een vrouw zonder scrupules had het leven van twee jonge meisjes gebrandmerkt, maar het had voor Nora en Hilde veel slechter kunnen aflopen.
*******************
PS.: **** Gezien vader en zijn collega kort na deze zaak naar hun "thuisbrigade" konden terugkeren, ontbreken een aantal details van verdere verhoren, allicht door collega's van Moerkerke afgenomen, of mogelijks door het Brugse parket. De twee jongemannen, die bij de inval konden geïdentificeerd worden, werden uiteraard ook gerechterlijk vervolgd. De namen van de oudere heren waren niet bekend. Madam had de lippen stijf op mekaar gehouden. Ook over de ouders van de meisjes werden geen details vermeld. Ze woonden in een randgemeente van Brussel. Het feit dat ze de kinderen twee maanden op vakantie lieten gaan bij een bejaarde tante, die niet in staat was om het reilen en zelen van Nora en Hilde naar behoren te volgen, laat vermoeden dat ook de huiselijke situatie niet ideaal was. Maar dat is alleen een veronderstelling.
In de "thuisbrigade" wachtten alweer nieuwe zaken van seksueel misbruik. Een aantal van de verhalen op dit blog spelen zich trouwens in diezelfde periode af.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - deel 2.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - deel 2.
Rond 21 uur stapten wij terug "gezwind" de "cafetaria" binnen. Op het eerste zicht waren alleen de uitbaatster en de dienster aanwezig. We hadden echter vrij snel opgemerkt dat in een nevenkamertje aan de achterkant een meisje in een tijdschriftje of boekje zat te lezen. We gaven de indruk haar helemaal niet te hebben opgemerkt, bestelden iets en vroegen opnieuw aan de uitbaatster en haar dienster iets met ons mee te drinken. Het duurde niet lang voor beide dames bij ons aan het tafeltje kwamen zitten. Er werd gelachen en gedronken en we lieten horen dat het in de andere gelegenheden in de buurt veel te stil was en het er daar nogal stijfjes aan toeging. We waren met vakantie, lieten we nog eens horen, dus moest er toch eens wat plezier kunnen gemaakt worden. We kregen het gevoel dat we nu wel het vertrouwen van de dames hadden ingewonnen. Plots zei de bazin : "Zeg, mannen, mag ons Noraatje ook iets komen meedrinken?" We deden alsof we dat niet belangrijk vonden en gaven langs de neus weg onze toestemming. Het jonge meisje (we schatten haar niet veel meer dan 14) kwam op bevel van de uitbaatster uit het zijkamertje en toen ze aan ons tafeltje kwam kreeg ze van de bazin een tik op de dijen. "Heren, dat is nu eens vers kalfsvlees", vervolgde ze al lachend. Wij wisselden snel een blik, want het was ons nu wel duidelijk geworden dat "madam", zoals het meisje haar noemde, een minderjarige gebruikte om klanten te lokken. Het meisje zat er nogal stilletjes bij, maar we konden ons toch niet van de indruk ontdoen dat het niet de eerste keer was dat ze bij klanten moest komen plaatsnemen. De houding van de bazin tegenover het meisje, haar kledij - ze droeg een nogal opvallend minijurkje - dat alleen al maakte ons duidelijk dat ze als "koopwaar" werd aangeboden aan klanten. Het jonge meisje sprak Nederlands met een Brusselse tongval, maar veel zei ze niet. Madam en de dienster voerden meestal het woord.
We voelden aan dat we niet meer lang meer konden wachten vooraleer een signaal te geven aan de collega's, die buiten verdoken stonden opgesteld. Maar dat bleek nog eventjes te vroeg te zijn, want op een bepaald moment stapten twee jongemannen van rond de 2O het cafeetje binnen. Ze stelden zich nogal familiair op en noemden de bazin, de dienster én het meisje direct bij de voornaam. Geen onbekenden dus ! De uitbaatster gaf Nora bijna onmiddellijk het bevel haar zus te gaan halen. Nora trok naar boven en kwam enkele minuten later opnieuw het café binnen met haar zusje, een meisje van nog geen 14 jaar oud. "Ga maar naar het nevenkamertje en maak het jullie in de zetels maar gemakkelijk met de meisjes", hoorden we haar zeggen tegen beide jongemannen. Gedwee gingen de twee meisjes mee naar het halfduistere zijkamertje, waar Nora daarnet nog zat te lezen. Een gordijntje werd dichtgetrokken. Ons plan was nog beter gelukt dan we ooit hadden durven denken ... maar het moeilijkste moest nog komen. We mochten het in geen geval zover laten komen dat de mannen zich aan de twee jonge meisjes zouden vergrijpen. Zo onopvallend mogelijk begaf ik me naar het toilet en kon van daaruit met een afgesproken lichtsignaal de collega's verwittigen.
Enkele minuten later stormden vier rijkswachters in uniform het café binnen. Paniek, geroep en gesakker. De twee meisjes begonnen te wenen en wilden naar boven lopen, naar het appartementje van hun tante, maar een rijkswachter hield hen tegen. Toen madam doorhad dat wij van de hele zaak op de hoogte waren begon ze ons uit te schelden voor lafaards. "Ik heb het in het begin nog gedacht dat jullie flikken waren", wierp ze ons in het gezicht. We hadden blijkbaar ons nummertje goed opgevoerd, gezien ze ons uiteindelijk voldoende vertrouwde om Nora aan ons tafeltje uit te nodigen. En dat soort scheldpartijen, dat waren wij allang gewoon. We hadden onze slag thuisgehaald, dat was het belangrijkste. De tante van de meisjes werd verwittigd, want de tieners dienden meegenomen te worden voor verhoor. De bejaarde dame was in alle staten, want zij wist helemaal niets af van wat zich beneden allemaal afspeelde. Ze dacht dat de meisjes alleen maar de uitbaatster een beetje gingen helpen.
Ze werden door ons meegenomen in de personenwagen die we ter beschikking hadden gekregen, en madam werd naar het bureau overgebracht met de combi. Zij mocht onder geen beding nog in contact komen met de meisjes, want ze zou beslist alles in het werk stellen om hen te overtuigen te zwijgen.
-Wordt vervolgd-
In het laatste deel : De verhoren van de twee meisjes en de uitbaatster.
In de loop van de jaren '5O werd ik als keurgegradueerde verbonden aan de bijzondere afdeling "Jeugdbescherming en zedenfeiten". Een gevolg hiervan was dat ik gedurende een aantal jaren tijdens het hoogseizoen werd ingedeeld in de brigade Knokke. Een paar weken weg van het gezin en de vertrouwde omgeving, maar ik had nu eenmaal gekozen voor dit soort werk. Met vijf manschappen dienden we in te staan voor de regio van Knokke tot Zeebrugge.
***
In de zomer van 19.. waren in de brigade Knokke en Moerkerke een aantal naamloze brieven toegekomen. Daarin werd melding gemaakt van zedenfeiten waarbij minderjarigen zouden betrokken zijn. De feiten zouden plaatsvinden in een kleine drankgelegenheid te Damme. De brieven volgden elkaar op in korte tijdspannes, zodat we op een bepaald moment toch genoodzaakt waren op discrete wijze een onderzoek aan te vangen. Zo werd ons werkterrein gedurende enkele dagen verplaatst naar het toeristische Damme. De "cafetaria" waarvan sprake in de naamloze brieven was net buiten het dorpscentrum gelegen. Eén van onze eerste contacten was de plaatselijke veldwachter, die probeerde ons zoveel mogelijk informatie te bezorgen.
De uitbaatster was een 55-jarige dame uit O., en er werkte een dienster van rond de 40. Het "cafetariaatje" was in de omgeving bekend voor haar "bijzonder" clienteel, wist de veldwachter ons verder te vertellen. Hij was ook te weten gekomen dat de bovenverdieping betrokken werd door een bejaarde vrouw. Tijdens de zomermaanden juli en augustus zouden bovendien twee jonge meisjes bij haar verblijven. Ze waren familie van haar en konden op die manier een goedkope vakantie doorbrengen in de omgeving van de kust. De meisjes waren aanvankelijk niet in de "cafetaria" aan te treffen. Ze trokken meestal met de fiets of de bus richting kust en brachten hun dagen door aan het strand. Maar in één van de anonieme brieven stond te lezen dat de uitbaatster zich tegenover een oudere cliënt eens had laten ontvallen : "Als het nodig is kan ik op een avond zorgen voor 'vers kalfsvlees' ... maar dat zal wel veel geld kosten!" Wat moesten we daar nu van denken? Schreef die persoon de waarheid, was het een wraakactie van een of andere ontevreden cliënt ... waren het gewoon roddels? Het was aan ons om een plan uit te werken en na te gaan of de beschuldigingen in de brieven met de waarheid strookten. Gezien de kans groot was dat minderjarigen betrokken waren moest met grote omzichtigheid te werk gegaan worden. Wij stelden ons eerst en vooral zo snel mogelijk in verbinding met de Procureur des Konings van Brugge. De magistraat gaf ons de opdracht eigenhandig op te treden als B.O.B. De volgende dag al ontvingen wij het noodzakelijke huiszoekingsbevel vergezeld van een aantal andere formulieren, die we dienden in te vullen teneinde onze onkosten te kunnen rechtvaardigen. Het plan was, dat wij uitgedost als twee toeristen (niemand kende ons in de streek), een bezoekje zouden brengen aan de "cafetaria". We kregen bovendien een dure personenwagen ter beschikking. Vier manschappen zouden op korte afstand alles in het oog houden en bijspringen in geval van noodzaak. ...
Het was even voor de middag toen mijn collega de sjieke wagen tot stilstand bracht voor de "cafetaria". Kalm en zo ongedwongen mogelijk stapten we naar binnen. We lieten duidelijk horen dat we met vakantie aan zee waren en dat we op schok waren in Damme ... om eens de bloemetjes buiten te zetten. We moesten wel een visje uitgooien natuurlijk. De uitbaatster voldeed aan de persoonsbeschrijving die de veldwachter ons gegeven had. We lieten haar en de dienster enkele consommaties met ons meedrinken en na ongeveer een uurtje vertelden we hen dat we gingen eten in één van de restaurantjes in de buurt. "We komen vanavond misschien nog eens terug", lieten we horen. We hadden in elk geval de indruk dat beide dames niets verdacht aan ons hadden opgemerkt. Ze leken blij omdat ze allicht dachten een vette vis aan de haak te hebben geslagen.
Na ons restaurantbezoek was het zaak onopgemerkt het gemeentehuis binnen te geraken voor een laatste bespreking met de manschappen. Het was nog even wachten, want via de anonieme brieven hadden we ook vernomen dat de twee meisjes zeker niet voor 21 uur naar beneden zouden komen.
N.a.v. van artikel in Knack (nr. 9) : Ouders van probleemkinderen beboeten.
Marleen Vanderpoorten brengt hier zelf een uitstekend alternatief aan : "Jongeren van 16 of 17 moeten we ook zelf hun verantwoordelijkheid doen nemen door hen bijvoorbeeld gemeenschapsdienst OP TE LEGGEN". Dat vergt natuurlijk een breed maatschappelijk draagvlak en medewerking en betrokkenheid van heel wat instanties. De keuze moet een nauwkeurig overwogen 'actieplan' inhouden, waarbij het werk in de lijn van de belangstelling van de leerling ligt. Op die manier kan de motivatie aangewakkerd worden om een beroepsopleiding te volgen of om opnieuw naar school te gaan met een doel voor ogen. **************************************************************************** PS. : Dit is een ingekorte versie van de lezersbrief. Een utopisch standpunt, besef ik ook wel. Alleen al onze kafkaiaans aandoende ambtenarij is een bijna onoverkomelijk obstakel om dergelijk initiatief ook maar een kleine kans op slagen te geven. Bovendien is de optie "repressieve maatregelen" veel gemakkelijker, maar of die een oplossing zou bieden, dat is zeer de vraag. Een bijkomende boete bovenop het integrale terugbetalen van de studietoelage zou eerder een negatief effect kunnen teweegbrengen en de jongeren nog verder "van huis" doen afdwalen.
HIERONDER : ************ -Artikel Knack : Pro en Contra : "Ouders van probleemkinderen beboeten". -Reactie van Steven Crauwels in "Het laatste woord" .
*Lezersbrief van Steven C. (ook in Knack nr. 11) : ================== In "Ouders van probleemjongeren beboeten?" zegt Fatma Pehlivan (SP.A) dat een geldboete voor ouders van spijbelende kinderen geen zin heeft en hen verder in de marginaliteit duwt. Als leerkracht met 1O jaar dienst in een 'probleemschool' durf ik in alle eerlijkheid zeggen dat probleemkinderen meer kansen krijgen dan andere kinderen. Tot bijna in het oneindige toe worden er door leerkrachten, leerlingenbegeleiding en CLB maatregelen genomen om hen de kans te geven zich te plooien naar een onderwijssysteem dat met hen de beste bedoelingen heeft. Zowel ouders van probleemleerlingen als de leerlingen zelf doen doorgaans geen moeite om die hulp en kansen te grijpen. De redenering dat deze kinderen door een strenge aanpak verder afdwalen is net het omgekeerde van wat ons onderwijssysteem beoogt. Wie regelmatig op school aanwezig is en de lessen volgt, heeft gewoon niet eens de kans om in de criminaliteit te belanden. Spijbelen maakt de risico's groter. De administratieve rompslomp werpt bovendien geen vruchten af. Kinderen die regelmatig afwezig zijn, krijgen een dossier waar verder niets mee gedaan wordt. Hoogstens een vermanend vingertje dat weggelachen wordt. Tot slot : Ook ouders hebben verantwoordelijkheden bij de opvoeding en moeten er voor zorgen dat hun kroost naar school gaat. Weigeren ze dat, dan is een geldboete niet meer dan een normale maatregel. Het voorstel van Marleen Vanderpoorten is daarom de laatste strohalm voor het onderwijsbeleid. Daar geen gebruik van maken is het begin van het einde. +++++++++
Lezer heeft hier natuurlijk wel een punt, in die zin dat samenwerking van TWEE kanten moet komen. Opvoeding begint nu eenmaal thuis en het is aan de ouders om de band tussen hun kinderen en de school beter te smeden van in het basisonderwijs. Als onverschilligheid hier de bovenhand blijft halen, dan kunnen scholen alleen maar de brokken proberen te lijmen. Dat een "spijbelactie" dient opgesteld te worden, daar kunnen we nu eenmaal niet omheen. Maar voor jongeren die spijbelgedrag blijven vertonen vind ik het verplicht uitvoeren van weldoordacht "gemeenschapswerk" een oplossing die een aantal van die jongeren op het goeie spoor kan brengen.
Lezersbrief n.a.v. een artikel in HLN vorige week (5-6 maart) : "Topingenieur Ann Lambrechts (42) genomineerd voor Europese uitvindersprijs - Haakjes veranderen uitzicht van de wereld." ZIE ARTIKEL IN BIJLAGE.
LEZERSBRIEF : ************** Het was een mooie bijdrage in de weekendkrant van vorige week over een topingenieur van eigen bodem die de eer te beurt valt door het Europees Patentbureau genomineerd te worden voor de prestigieuze INVENTOR AWARD. Een uitvinding om u tegen te zeggen, al zou je dat op het eerste zicht niet zeggen. Kleine ijzeren haakjes die beton versterken en een ware revolutie in de bouwwereld hebben ontketend. Een dame die met haar uitvinding zowaar de hele wereld letterlijk sterker maakt. Grootse projecten zijn het die dankzij deze 42-jarige Kempische dame mogelijk werden gemaakt : de CCTV Tower in Peking, de Kanaaltunnel en de Gotthardtunnel, om het even dichter bij ons te zoeken. Het zou een meer dan verdiende erkenning zijn voor haar en het team dat twee jaar lang gewerkt heeft om de beste "pletting" te vinden. Wie durft nu nog de term "zwakke geslacht" in de mond te nemen bij deze prestatie van wereldformaat? Een "Iron Lady" ... maar dan in de positieve zin van het woord.
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 6. *************************************** Moeder ligt te wenen in de zetel, Rita is huilend naar boven gevlucht en vader zit wezenloos voor zich uit te staren aan tafel. Lang duurt het niet voor hij vloekend naar buiten loopt en zich als een briesende beer naar de rijkswachtkazerne begeeft. Die ligt amper een paar honderden meter van hun woning verwijderd. Rijkswachters moeten de man eerst tot kalmte aanmanen vooraleer hij aan zijn relaas kan beginnen. Die schrikken wel op als ze al de beschuldigingen aanhoren aan het adres van een gerespecteerd figuur . in de gemeente. Aanranding onder dwang van een 14-jarig meisje door haar werkgever, meermaals verkrachting met geweld, zwangerschap van het meisje gevolgd door vruchtafdrijving. Het parket wordt verwittigd. Er dient zo snel mogelijk een onderzoeksrechter aangesteld te worden gezien de ernst van de feiten. Een geneesheer moet opgeroepen worden om het meisje aan een grondig medisch onderzoek te onderwerpen. Nog geen uur later legt Rita volledige bekentenissen af in het bureau van de rijkswacht. Diezelfde dag volgt het bevel tot onmiddellijke aanhouding van de zaakvoerder en uiteraard ook van de afdrijfster. Beiden worden overgebracht naar de gevangenis van Gent. ...
In het eens zo gelukkige gezin heerst nu een onvervalste begrafenisstemming. Er wordt weinig of niet gesproken tussen de huisgenoten en niemand durft naar buiten te gaan uit vrees voor de blikken en de commentaar van de buren. En er volgen nog pijnlijkere momenten voor het gezin. Alle elementen van het onderzoek dienen samengebracht te worden. In de zin van de wet kan alleen sprake zijn van vruchtafdrijving wanneer de vrucht teruggevonden wordt. Noodzakelijk om de afdrijving te kunnen bevestigen. ... De volgende morgen melden wij (twee rijkswachters in burger) ons aan bij het gezin. Een akelige opdracht staat ons te wachten. Het zoeken naar de vrucht die door het meisje in de beerput werd gegooid.
(NB.: Je kan je een idee geven welke opdrachten rijkswachters in die tijd allemaal dienden te vervullen. Vandaag staat een ploeg van de technische recherche binnen de kortste keren ter plekke. Maar we spreken begin jaren '50.)
Met emmers en kuipen zijn we met het lugubere werk begonnen. Beetje bij beetje wordt de dikke stinkende brei op een graspleintje gegoten ... en met een gewone vork wordt ieder hard voorwerp losgemaakt en "onderzocht". Het duurt niet lang of er hangt een walgelijke geur over de ganse gebuurte. Niemand van de buren durft buiten te komen, maar alle gordijntjes zijn opzijgeschoven. Van het huisgezin A. is helemaal niemand te bespeuren. Als rijkswachter ben je op den duur wel veel gewoon, maar dit .. het opsporen van een vrucht in een beerput. En die moet nu eenmaal gevonden worden om het bewijs van de vruchtafdrijving hard te maken. Na drie uur zwoegen ontdekken we tussen de uitwerpselen een hard voorwerp. We gieten er water over en ja ... het is de vrucht die het meisje heeft weggegooid. Het "bewijsstuk" van de afdrijving wordt voorzichtig in een doos opgeborgen en moet zo rap mogelijk naar Gent overgebracht worden voor onderzoek in het laboratorium. ...
Rita werd verschillende malen opgeroepen om zich naar Gent te begeven voor een confrontatie met meneer Walter en de afdrijfster. De twee werden veroordeeld tot effectieve gevangenisstraf. De minderjarige Rita werd niet gespaard. Vooral het feit dat ze vruchtafdrijving had toegestaan en het doen verdwijnen van de vrucht hadden haar in een niet te goed daglicht gesteld. Ze werd onder politietoezicht geplaatst en diende zelfs enige tijd in een tehuis te verblijven. Slachtoffer van haar naïefheid, haar drang om toch maar haar werk te kunnen behouden. Daarom had ze gezwegen ... veel te lang. Haar gewetenloze werkgever had misbruik gemaakt van de situatie en door alsmaar te dreigen met ontslag kreeg hij haar volledig in zijn macht. Bovendien had hij er alles voor over opdat de zwangerschap niet aan het licht zou komen, deinsde hij er niet voor terug het leven van het meisje op het spel te zetten. Het had voor Rita veel slechter kunnen aflopen. Maar "littekens", zowel fysisch als psychisch, zal ze er haar ganse leven wel aan overgehouden hebben. Ook de brutale afdrijfster schrok voor niets terug ... zolang er voor haar maar veel zaad in het bakje kwam. De dokter die de zwangerschap had vastgesteld bleef buiten schot. Zijn lakse houding, om welke reden ook, had de situatie van de 14-jarige nochtans veel dramatischer gemaakt dan ze al was.
..
Na zijn vrijlating nam meneer Walter de leiding van de zaak terug over. Bij elke toevallige ontmoeting met de rijkswachters stelde hij zich op een hooghartige manier op ... alsof het de schuld was van "de mannen der wet" dat hij enkele jaartjes in de cel had moeten doorbrengen. Met geld is alles mogelijk, moet hij indertijd gedacht hebben. Het lot en de toevallige opmerking van een buurvrouw hadden echter zijn plannetje compleet doen mislukken. ...
Maar weer kunnen we ons de vraag stellen : Hoeveel van dergelijke gevallen zullen voor eens en altijd een diep geheim blijven? Net zoals bij seksueel misbruik (al dan niet door geestelijken), incest door een ouder of familielid, een werkgever die misbruik maakt van zijn positie, zijn de zaken die aan het licht komen slechts het topje van een ijsberg.
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 5 : ************************** Eindelijk komt vader A. thuis van het werk. Rita heeft pas later gedaan, maar lang kan de moeder niet wachten om haar "aanvaring" met de buurvrouw te vertellen. Haar man kan met moeite zijn woede bedwingen. Nu weet hij wel dat de buurvrouw hen niet goed kan luchten, maar ook hij kan hoegenaamd niet begrijpen waarom ze nu zo ineens hun 14-jarige dochter door het slijk sleurt.
Het wordt wachten op de thuiskomst van Rita. De spanning is te snijden in de kleine huiskamer. Rond half zeven komt Rita met haar fiets aangereden. Eens binnen valt het haar direct op dat er iets scheelt. Meestal is de stemming in het gezinnetje opperbest als iedereen thuis is van het werk en moeder aan het eten kan beginnen. Dan wordt er al eens gelachen en gelold. Nu voelt ze dat er iets onheilspellends in de lucht hangt. Ma en pa zeggen geen woord, ook niet tijdens het avondeten. Eens de jongste klaar is, wordt ze direct naar boven gestuurd. Aarzelend begint de moeder te vertellen wat er die dag is voorgevallen. Bij het horen van de woorden van de buurvrouw wordt Rita lijkbleek. Ze beseft maar al te goed dat ze niet meer kan blijven zwijgen en welk drama haar verhaal zal teweegbrengen. Maar ze kan geen woord over haar lippen krijgen. Vader A. heeft genoeg gezien aan de gelaatsuitdrukking van zijn dochter. Plots springt hij recht en loopt het huis uit, recht naar de woning van buurvrouw C. Rita blijft strak voor zich uitkijken. Moeder zucht en durft niets meer te vragen. ...
Buurvrouw C. opent de deur en krijgt direct de vraag naar het hoofd geslingerd : "Wat hebt gij te zeggen van mijn dochter?" De vrouw, niet te snel uit haar lood te slaan, begint terug te grijnzen en roept dan tergend : "Vraag het eens aan Rita zelf en aan meneer Walter. Ze kan u alles uitleggen." Daarna slaat ze deur voor de neus van vader A. dicht. Bleek en vloekend komt hij terug het huiskamertje binnen. Moeder probeert hem een beetje te kalmeren. Rita zit ondertussen ineengedoken in de zetel en durft geen vin te verroeren. Haar vader herhaalt de woorden van de buurvrouw, maar Rita durft geen antwoord, geen uitleg te geven. Vader A. kan zich niet langer meer bedwingen, rukt zijn dochter uit de zetel en roept : "Rita ... spreek ! Of ... !" Het meisje begint te huilen. Na een tijdje zegt ze tussen het snikken door : "Mama, papa ... ik zal alles vertellen ... vergeef het mij!" Beetje bij beetje begint Rita alles te vertellen. Waarom ze regelmatig moest overwerken en hoe haar baas, meneer Walter, haar verleid heeft. Het vervolg slaat in als een bom : de verkrachting ... de zwangerschap ... de vruchtafdrijving. Moeder en vader hebben in de verste verte niet gedacht dat het zo erg zou zijn. Beiden zijn sprakeloos. Moeder zit te snikken in de divan en vader loopt de hele tijd te ijsberen. Plots vliegt hij naar de zetel en vooraleer moeder hem kan tegenhouden grijpt hij zijn dochter bij de haren, geeft haar enkele klappen in het gezicht zodat het meisje uit de zetel tuimelt. Het gezin staat helemaal op stelten. Het jongste dochtertje zit boven te wenen ... durft niet naar beneden te komen.
"Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 4. ************************************ Het is 1 uur 's nachts. In de woning van het gezin A. slaapt iedereen, behalve Rita. Na alles wat er voorgevallen is kan ze onmogelijk de slaap vatten en dat lukt zeker niet bij de gedachte van wat nog komen moet. Ze beseft dat elk moment iets kan gebeuren waar ze vroeger niet eens had durven aan denken. Allerlei gevoelens overrompelen haar. Angst voor wat haar in de loop van de nacht te wachten staat, bang ook dat de andere huisgenoten iets zouden horen of opmerken ... maar ook een sterk verlangen naar het einde van haar lijdensweg. Ze wou terug kunnen gaan werken, zorgeloos lachen samen met de andere meisjes tijdens de pauze ... en meneer Walter, die zou haar nu toch wel met rust laten. Allemaal gedachten die door haar hoofd blijven spoken. Ook de woorden van die vreselijke vrouw in dat kamertje in A. laten haar niet los. ... Verklaring van het meisje : ===================
"Het moet rond 2 uur geweest zijn, denk ik. Ik begon plots buikpijn te krijgen en toen volgden hevige krampen. Ik moest dringend op de WC-pot. Ik dacht aan alles en aan niets. Opeens begon ik veel bloed te verliezen, slijm en wat weet ik al ... dan viel er ineens iets in de pot ... het was gebeurd ... Ik voelde me heel wat lichter, nam een handdoek en drukte die hard tegen mijn vrouwelijkheid. Daarna deed ik een broek aan en bleef een beetje rusten. Ik voelde mij wel heel moe. Na een tijdje ging ik aan de deur luisteren om er zeker van te zijn dat iedereen in het huis sliep. Dan nam ik de pot en sloop stilletjes de steile trap af en begaf me langs de achterdeur naar buiten ... Ik heb zo rap ik kon de pot uitgegoten in de beerput. De pot, die nog met bloed besmeurd was, heb ik meegenomen naar mijn kamer. Het ergste was voorbij. Ik heb dan de pillen genomen die de vrouw mij had gegeven en ben in mijn bed gekropen. ... Toen moeder 's anderendaags de besmeurde pot zag zei ik : "Ik heb mijn maandstonden gekregen, moeder, en ik heb er veel van, zulle".
Moeder was tevreden dat de maandstonden van haar dochter er door waren gekomen. Ze had niet het minste vermoeden van het drama dat zich die nacht in de kamer van haar kind had afgespeeld. ...
Acht dagen waren verlopen sinds die bewuste nacht. Rita was een week ziek geweest ... grieperig en dan de problemen met de maandstonden ... Eens terug op het werk viel alles nogal mee. Ze was rustiger geworden, alhoewel ze de indruk had dat een aantal meisjes zich anders gedroegen tegenover haar. Misschien waren ze jaloers omdat zij zo dikwijls karweitjes had mogen opknappen voor de baas. Of zouden ze iets te weten gekomen zijn? Meneer Walter, die liep blijgezind rond, en Rita voelde zich opgelucht dat hij haar niet meer liet overwerken. ...
Korte tijd later ...
Het gezin A. was graag gezien bij de buren. Alleen met buurvrouw C. waren er al eens problemen geweest in het verleden. Enkele banale woordenwisselingen, meer niet. ...
Op een dag is moeder A. aan de "wekelijkse kuis" bezig. Op het moment dat ze buiten aan de ramen wil beginnen ziet ze buurvrouw C. grijnzend in haar richting kijken. Rita's moeder doet alsof ze niets heeft opgemerkt, maar de buurvrouw laat het er niet bij, komt wat dichterbij en roept dan spottend : "Schone madam, ge zoudt beter wat meer naar uw dochter kijken ... zo'n hoer !" Rita's mama weet niet wat ze hoort. Heeft ze die woorden nu wel goed begrepen ? Ze is zo geschrokken dat ze geen woord kan uitbrengen en totaal ontredderd vlucht ze naar binnen. Eens binnen barst ze in tranen uit. Ze is helemaal alleen thuis. Haar man en Rita zijn op het werk en de kleinste is naar school. Ze is er stellig van overtuigd dat de vrouw lasterpraat vertelt ... maar waatom zou ze haar meisje nu zo slecht maken, vraagt ze zich af. De rest van de dag loopt ze te pîekeren en ze begint zich meer en meer ongerust te maken over haar dochter ... die ongesteldheid ... het uitblijven van die maandstonden ... de zwijgzaamhied van haar dochter ... Ze kijkt uit naar de thuiskomst van haar man, want zoiets kan ze niet voor zich alleen houden. Maar ze is ook bang. Hoe zal haar man daar op reageren .. en wat zal Rita daar op te zeggen hebben?
-Info over de "Werkgroep Mensenrechten in de kerk"
-Filmpje : San Deurinck aan het woord. Speech : Mars tegen de Doofpot 2010 Mea Culpa United/Mensenrechten in de Kerk, Bleyerheide, Franciscanerinternaat. Met dank aan Werner Derboven.
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 3. *************************************** Enkele dagen later ging Rita opnieuw werken. Over de gebeurtenissen had ze met geen woord gerept tegen haar ouders. Ze hoopte dat meneer Walter haar nu eindelijk met rust zou laten. IJdele hoop, want week na week verzocht hij haar "over te werken" en telkens moest ze met hem meegaan naar de zolder. Elke keer werd het meisje verkracht en haar baas liet niet na haar telkens "het mes op de keel te zetten". "Niets vertellen, want dan vlieg je buiten", benadrukte hij. De man had het jonge meisje volledig in zijn macht. Ze had schrik van hem, omdat hij steeds maar gewelddadiger te werk ging en haar heel veel pijn deed. Was er maar iemand met wie ze daar kon over praten. Ze had zich zo gelukkig gevoeld te mogen gaan werken ... en nu was haar werk een echte nachtmerrie geworden.
Het was eind oktober en Rita werkte ondertussen al een viertal maanden in het atelier. Haar werkgever bleef haar onder zware druk zetten en verplichtte het meisje zich volledig over te geven aan hem. Hij was er in geslaagd van haar een willoos slachtoffer te maken waarop hij zijn driften kon botvieren. Hoe kon ze hier ooit onderuit geraken?
...
Het noodlot bleef de 14-jarige Rita achtervolgen. Ze had haar maandstonden al een tijdje geleden moeten krijgen. Ze bleef echter hopen dat die er eindelijk toch zouden doorkomen. Ze had daar de andere meisjes al enkele keren horen over praten. Nee, zo lang konden die niet uitblijven. Beetje bij beetje werd de spanning onhoudbaar en ze besloot uiteindelijk meneer Walter in te lichten. Met benepen hartje trok ze naar het kantoor van haar baas. Ze was bang dat hij kwaad zou worden als hij hoorde wat ze hem te vertellen had en misschien zou ze wel direct ontslagen worden. "Meneer Walter, ik heb mijn maandstonden niet meer ...", prevelde ze. "Ik ben dood van schrik dat er iets is". Meneer Walter was zo verrast dat hij eerst geen woord kon uitbrengen. Het meisje was amper 14 jaar oud. Hij had nooit gedacht dat ze zwanger zou kunnen worden. En Rita had nooit iets gezegd over maandstonden. "We zullen wel zien", had hij gezegd en gebood haar het kantoor te verlaten.
Een paar dagen later nam meneer Walter het meisje mee naar een dokter in Gent. Alles moest in het geheim gebeuren. De andere meisjes van het atelier hadden natuurlijk wel al een tijdje lucht gekregen van het feit dat er iets was tussen de baas en Rita. Maar het doktersbezoek ... daar mocht niemand iets van te weten komen. De baas had het meisje de opdracht gegeven enkele boodschappen te doen voor hem. Hij vertrok enkele minuten later met de wagen om haar een paar honderden meter verder op te pikken. In het dokterskabinet kwam de waarheid aan het licht. Rita was al drie maand zwanger. Meneer Walter moet er hoe dan ook in geslaagd zijn de dokter te overtuigen te zwijgen. Het meisje zelf was beginnen wenen van schrik, van schaamte. Alles zou aan het licht komen, vreesde ze, en ze durfde er niet aan te denken hoe ze thuis zouden reageren. Maar tijdens de terugreis stelde meneer Walter haar gerust. Hij zou alles regelen, maar ze moest hem beloven te zwijgen. ... Enkele dagen later diende Rita opnieuw boodschappen voor haar werkgever weg te brengen. Opnieuw pikte hij haar met de wagen op. Dit keer reed hij met het meisje naar A. Hij kende er iemand, zei hij tegen Rita ... een vrouw die "alles kon doen verdwijnen". Ze voelde zich al een pak geruster. Als haar ouders maar niets te horen kregen, als ze haar werk maar kon behouden ... ...
Verklaring van Rita : **************** "Toen ik bij die vrouw binnenkwam voelde ik aan dat die twee al een akkoord gemaakt hadden. Na een kort gesprek verliet meneer Walter de kamer. Hij zou mij binnen twee uur komen ophalen, beloofde hij mij. Ik vond het verschrikkelijk daar alleen te moeten achterblijven bij die onbekende vrouw. Ik kreeg schrik en ben toen beginnen wenen. Ik wou vluchten, maar dat had geen zin. Waar moest ik naartoe? Wie zou me helpen? Ik bevond mij in een stad die ik niet kende ... en in een kamer met een vrouw die een echte heks bleek te zijn. Ik had gehoord dat meneer Walter haar F. had genoemd. Ik moest mij toen uitkleden en ze gebood me op het bed in de hoek van de kamer te gaan liggen. Ik weende nog steeds, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze begon geweldig te duwen en te wringen op mijn buik. Ineens begon ze me ook te kussen. Ik begreep er niets meer van. Ik hoopte dat alles zo vlug mogelijk zou afgelopen zijn. Alles voorbij ... als mijn ouders maar niets te weten kwamen ... als ik mijn werk maar kan blijven behouden ... Die gedachten gaven me een heel klein beetje moed om vol te houden. Ik moest soms schreeuwen van de pijn ... zo hard duwde ze op mijn buik. Ze keek me niet meer aan, sprak geen woord. Plots trok ze me recht, en ik moest plaatsnemen op een grote bassin en achterover liggen met mijn benen wijd open. Wel twintig keer werd er een soort zeeploog in mijn vrouwelijkheid gespoten met zo'n grote peer. Dan ging de vrouw met iets scherp in mijn vrouwelijkheid. Ik moest huilen van de pijn. Na een tijdje zei ze ineens : "Stil zijn meiske, het is al gedaan". Ik moest op een stoel gaan staan, moest er wel twintig keer afspringen en weer opkruipen. Ik was moe en het zweet brak me uit. Daarna mocht ik me terug aankleden. Ik moest dan maar op meneer Walter wachten. "Als ge thuis komt, kruip dan in uw bed. Zeg maar dat ge de griep hebt en dat meneer Walter u naar huis heeft laten gaan. Hier, neem deze pillen mee. De komende nacht of de volgende nacht zult ge wel beginnen bloeden. Ga dan op de WC-pot. Ge moet geen schrik hebben. Ga dan met de WC-pot zo rap mogelijk naar de beerput ... En zeg tegen uw ouders, als ze iets moesten opmerken, dat uw maandstonden er zijn doorgekomen".
Ik verlangde er zo naar dat alles nu snel voorbij zou zijn. ...
Toen meneer Walter terugkwam zag ik dat hij de vrouw een pakje geld gaf en daarna zijn we vertrokken. Ik denk niet dat ik een woord gezegd heb in de auto. Hij bracht mij tot op zo'n 500 meter van mijn deur. Toen ik thuiskwam zei ik tegen mijn ma : "Ik geloof dat mijn maandstonden er gaan doorkomen. Ik voel me ziek en ga een beetje rusten boven. Moeder had medelijden met mij. "Dat is normaal bij maandstonden", zei ze. "Probeer maar wat te slapen". ...
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
