Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 3. *************************************** Enkele dagen later ging Rita opnieuw werken. Over de gebeurtenissen had ze met geen woord gerept tegen haar ouders. Ze hoopte dat meneer Walter haar nu eindelijk met rust zou laten. IJdele hoop, want week na week verzocht hij haar "over te werken" en telkens moest ze met hem meegaan naar de zolder. Elke keer werd het meisje verkracht en haar baas liet niet na haar telkens "het mes op de keel te zetten". "Niets vertellen, want dan vlieg je buiten", benadrukte hij. De man had het jonge meisje volledig in zijn macht. Ze had schrik van hem, omdat hij steeds maar gewelddadiger te werk ging en haar heel veel pijn deed. Was er maar iemand met wie ze daar kon over praten. Ze had zich zo gelukkig gevoeld te mogen gaan werken ... en nu was haar werk een echte nachtmerrie geworden.
Het was eind oktober en Rita werkte ondertussen al een viertal maanden in het atelier. Haar werkgever bleef haar onder zware druk zetten en verplichtte het meisje zich volledig over te geven aan hem. Hij was er in geslaagd van haar een willoos slachtoffer te maken waarop hij zijn driften kon botvieren. Hoe kon ze hier ooit onderuit geraken?
...
Het noodlot bleef de 14-jarige Rita achtervolgen. Ze had haar maandstonden al een tijdje geleden moeten krijgen. Ze bleef echter hopen dat die er eindelijk toch zouden doorkomen. Ze had daar de andere meisjes al enkele keren horen over praten. Nee, zo lang konden die niet uitblijven. Beetje bij beetje werd de spanning onhoudbaar en ze besloot uiteindelijk meneer Walter in te lichten. Met benepen hartje trok ze naar het kantoor van haar baas. Ze was bang dat hij kwaad zou worden als hij hoorde wat ze hem te vertellen had en misschien zou ze wel direct ontslagen worden. "Meneer Walter, ik heb mijn maandstonden niet meer ...", prevelde ze. "Ik ben dood van schrik dat er iets is". Meneer Walter was zo verrast dat hij eerst geen woord kon uitbrengen. Het meisje was amper 14 jaar oud. Hij had nooit gedacht dat ze zwanger zou kunnen worden. En Rita had nooit iets gezegd over maandstonden. "We zullen wel zien", had hij gezegd en gebood haar het kantoor te verlaten.
Een paar dagen later nam meneer Walter het meisje mee naar een dokter in Gent. Alles moest in het geheim gebeuren. De andere meisjes van het atelier hadden natuurlijk wel al een tijdje lucht gekregen van het feit dat er iets was tussen de baas en Rita. Maar het doktersbezoek ... daar mocht niemand iets van te weten komen. De baas had het meisje de opdracht gegeven enkele boodschappen te doen voor hem. Hij vertrok enkele minuten later met de wagen om haar een paar honderden meter verder op te pikken. In het dokterskabinet kwam de waarheid aan het licht. Rita was al drie maand zwanger. Meneer Walter moet er hoe dan ook in geslaagd zijn de dokter te overtuigen te zwijgen. Het meisje zelf was beginnen wenen van schrik, van schaamte. Alles zou aan het licht komen, vreesde ze, en ze durfde er niet aan te denken hoe ze thuis zouden reageren. Maar tijdens de terugreis stelde meneer Walter haar gerust. Hij zou alles regelen, maar ze moest hem beloven te zwijgen. ... Enkele dagen later diende Rita opnieuw boodschappen voor haar werkgever weg te brengen. Opnieuw pikte hij haar met de wagen op. Dit keer reed hij met het meisje naar A. Hij kende er iemand, zei hij tegen Rita ... een vrouw die "alles kon doen verdwijnen". Ze voelde zich al een pak geruster. Als haar ouders maar niets te horen kregen, als ze haar werk maar kon behouden ... ...
Verklaring van Rita : **************** "Toen ik bij die vrouw binnenkwam voelde ik aan dat die twee al een akkoord gemaakt hadden. Na een kort gesprek verliet meneer Walter de kamer. Hij zou mij binnen twee uur komen ophalen, beloofde hij mij. Ik vond het verschrikkelijk daar alleen te moeten achterblijven bij die onbekende vrouw. Ik kreeg schrik en ben toen beginnen wenen. Ik wou vluchten, maar dat had geen zin. Waar moest ik naartoe? Wie zou me helpen? Ik bevond mij in een stad die ik niet kende ... en in een kamer met een vrouw die een echte heks bleek te zijn. Ik had gehoord dat meneer Walter haar F. had genoemd. Ik moest mij toen uitkleden en ze gebood me op het bed in de hoek van de kamer te gaan liggen. Ik weende nog steeds, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze begon geweldig te duwen en te wringen op mijn buik. Ineens begon ze me ook te kussen. Ik begreep er niets meer van. Ik hoopte dat alles zo vlug mogelijk zou afgelopen zijn. Alles voorbij ... als mijn ouders maar niets te weten kwamen ... als ik mijn werk maar kan blijven behouden ... Die gedachten gaven me een heel klein beetje moed om vol te houden. Ik moest soms schreeuwen van de pijn ... zo hard duwde ze op mijn buik. Ze keek me niet meer aan, sprak geen woord. Plots trok ze me recht, en ik moest plaatsnemen op een grote bassin en achterover liggen met mijn benen wijd open. Wel twintig keer werd er een soort zeeploog in mijn vrouwelijkheid gespoten met zo'n grote peer. Dan ging de vrouw met iets scherp in mijn vrouwelijkheid. Ik moest huilen van de pijn. Na een tijdje zei ze ineens : "Stil zijn meiske, het is al gedaan". Ik moest op een stoel gaan staan, moest er wel twintig keer afspringen en weer opkruipen. Ik was moe en het zweet brak me uit. Daarna mocht ik me terug aankleden. Ik moest dan maar op meneer Walter wachten. "Als ge thuis komt, kruip dan in uw bed. Zeg maar dat ge de griep hebt en dat meneer Walter u naar huis heeft laten gaan. Hier, neem deze pillen mee. De komende nacht of de volgende nacht zult ge wel beginnen bloeden. Ga dan op de WC-pot. Ge moet geen schrik hebben. Ga dan met de WC-pot zo rap mogelijk naar de beerput ... En zeg tegen uw ouders, als ze iets moesten opmerken, dat uw maandstonden er zijn doorgekomen".
Ik verlangde er zo naar dat alles nu snel voorbij zou zijn. ...
Toen meneer Walter terugkwam zag ik dat hij de vrouw een pakje geld gaf en daarna zijn we vertrokken. Ik denk niet dat ik een woord gezegd heb in de auto. Hij bracht mij tot op zo'n 500 meter van mijn deur. Toen ik thuiskwam zei ik tegen mijn ma : "Ik geloof dat mijn maandstonden er gaan doorkomen. Ik voel me ziek en ga een beetje rusten boven. Moeder had medelijden met mij. "Dat is normaal bij maandstonden", zei ze. "Probeer maar wat te slapen". ...
****************************************************************************************************
|