"Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 4. ************************************ Het is 1 uur 's nachts. In de woning van het gezin A. slaapt iedereen, behalve Rita. Na alles wat er voorgevallen is kan ze onmogelijk de slaap vatten en dat lukt zeker niet bij de gedachte van wat nog komen moet. Ze beseft dat elk moment iets kan gebeuren waar ze vroeger niet eens had durven aan denken. Allerlei gevoelens overrompelen haar. Angst voor wat haar in de loop van de nacht te wachten staat, bang ook dat de andere huisgenoten iets zouden horen of opmerken ... maar ook een sterk verlangen naar het einde van haar lijdensweg. Ze wou terug kunnen gaan werken, zorgeloos lachen samen met de andere meisjes tijdens de pauze ... en meneer Walter, die zou haar nu toch wel met rust laten. Allemaal gedachten die door haar hoofd blijven spoken. Ook de woorden van die vreselijke vrouw in dat kamertje in A. laten haar niet los. ... Verklaring van het meisje : ===================
"Het moet rond 2 uur geweest zijn, denk ik. Ik begon plots buikpijn te krijgen en toen volgden hevige krampen. Ik moest dringend op de WC-pot. Ik dacht aan alles en aan niets. Opeens begon ik veel bloed te verliezen, slijm en wat weet ik al ... dan viel er ineens iets in de pot ... het was gebeurd ... Ik voelde me heel wat lichter, nam een handdoek en drukte die hard tegen mijn vrouwelijkheid. Daarna deed ik een broek aan en bleef een beetje rusten. Ik voelde mij wel heel moe. Na een tijdje ging ik aan de deur luisteren om er zeker van te zijn dat iedereen in het huis sliep. Dan nam ik de pot en sloop stilletjes de steile trap af en begaf me langs de achterdeur naar buiten ... Ik heb zo rap ik kon de pot uitgegoten in de beerput. De pot, die nog met bloed besmeurd was, heb ik meegenomen naar mijn kamer. Het ergste was voorbij. Ik heb dan de pillen genomen die de vrouw mij had gegeven en ben in mijn bed gekropen. ... Toen moeder 's anderendaags de besmeurde pot zag zei ik : "Ik heb mijn maandstonden gekregen, moeder, en ik heb er veel van, zulle".
Moeder was tevreden dat de maandstonden van haar dochter er door waren gekomen. Ze had niet het minste vermoeden van het drama dat zich die nacht in de kamer van haar kind had afgespeeld. ...
Acht dagen waren verlopen sinds die bewuste nacht. Rita was een week ziek geweest ... grieperig en dan de problemen met de maandstonden ... Eens terug op het werk viel alles nogal mee. Ze was rustiger geworden, alhoewel ze de indruk had dat een aantal meisjes zich anders gedroegen tegenover haar. Misschien waren ze jaloers omdat zij zo dikwijls karweitjes had mogen opknappen voor de baas. Of zouden ze iets te weten gekomen zijn? Meneer Walter, die liep blijgezind rond, en Rita voelde zich opgelucht dat hij haar niet meer liet overwerken. ...
Korte tijd later ...
Het gezin A. was graag gezien bij de buren. Alleen met buurvrouw C. waren er al eens problemen geweest in het verleden. Enkele banale woordenwisselingen, meer niet. ...
Op een dag is moeder A. aan de "wekelijkse kuis" bezig. Op het moment dat ze buiten aan de ramen wil beginnen ziet ze buurvrouw C. grijnzend in haar richting kijken. Rita's moeder doet alsof ze niets heeft opgemerkt, maar de buurvrouw laat het er niet bij, komt wat dichterbij en roept dan spottend : "Schone madam, ge zoudt beter wat meer naar uw dochter kijken ... zo'n hoer !" Rita's mama weet niet wat ze hoort. Heeft ze die woorden nu wel goed begrepen ? Ze is zo geschrokken dat ze geen woord kan uitbrengen en totaal ontredderd vlucht ze naar binnen. Eens binnen barst ze in tranen uit. Ze is helemaal alleen thuis. Haar man en Rita zijn op het werk en de kleinste is naar school. Ze is er stellig van overtuigd dat de vrouw lasterpraat vertelt ... maar waatom zou ze haar meisje nu zo slecht maken, vraagt ze zich af. De rest van de dag loopt ze te pîekeren en ze begint zich meer en meer ongerust te maken over haar dochter ... die ongesteldheid ... het uitblijven van die maandstonden ... de zwijgzaamhied van haar dochter ... Ze kijkt uit naar de thuiskomst van haar man, want zoiets kan ze niet voor zich alleen houden. Maar ze is ook bang. Hoe zal haar man daar op reageren .. en wat zal Rita daar op te zeggen hebben?
-Info over de "Werkgroep Mensenrechten in de kerk"
-Filmpje : San Deurinck aan het woord. Speech : Mars tegen de Doofpot 2010 Mea Culpa United/Mensenrechten in de Kerk, Bleyerheide, Franciscanerinternaat. Met dank aan Werner Derboven.
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 3. *************************************** Enkele dagen later ging Rita opnieuw werken. Over de gebeurtenissen had ze met geen woord gerept tegen haar ouders. Ze hoopte dat meneer Walter haar nu eindelijk met rust zou laten. IJdele hoop, want week na week verzocht hij haar "over te werken" en telkens moest ze met hem meegaan naar de zolder. Elke keer werd het meisje verkracht en haar baas liet niet na haar telkens "het mes op de keel te zetten". "Niets vertellen, want dan vlieg je buiten", benadrukte hij. De man had het jonge meisje volledig in zijn macht. Ze had schrik van hem, omdat hij steeds maar gewelddadiger te werk ging en haar heel veel pijn deed. Was er maar iemand met wie ze daar kon over praten. Ze had zich zo gelukkig gevoeld te mogen gaan werken ... en nu was haar werk een echte nachtmerrie geworden.
Het was eind oktober en Rita werkte ondertussen al een viertal maanden in het atelier. Haar werkgever bleef haar onder zware druk zetten en verplichtte het meisje zich volledig over te geven aan hem. Hij was er in geslaagd van haar een willoos slachtoffer te maken waarop hij zijn driften kon botvieren. Hoe kon ze hier ooit onderuit geraken?
...
Het noodlot bleef de 14-jarige Rita achtervolgen. Ze had haar maandstonden al een tijdje geleden moeten krijgen. Ze bleef echter hopen dat die er eindelijk toch zouden doorkomen. Ze had daar de andere meisjes al enkele keren horen over praten. Nee, zo lang konden die niet uitblijven. Beetje bij beetje werd de spanning onhoudbaar en ze besloot uiteindelijk meneer Walter in te lichten. Met benepen hartje trok ze naar het kantoor van haar baas. Ze was bang dat hij kwaad zou worden als hij hoorde wat ze hem te vertellen had en misschien zou ze wel direct ontslagen worden. "Meneer Walter, ik heb mijn maandstonden niet meer ...", prevelde ze. "Ik ben dood van schrik dat er iets is". Meneer Walter was zo verrast dat hij eerst geen woord kon uitbrengen. Het meisje was amper 14 jaar oud. Hij had nooit gedacht dat ze zwanger zou kunnen worden. En Rita had nooit iets gezegd over maandstonden. "We zullen wel zien", had hij gezegd en gebood haar het kantoor te verlaten.
Een paar dagen later nam meneer Walter het meisje mee naar een dokter in Gent. Alles moest in het geheim gebeuren. De andere meisjes van het atelier hadden natuurlijk wel al een tijdje lucht gekregen van het feit dat er iets was tussen de baas en Rita. Maar het doktersbezoek ... daar mocht niemand iets van te weten komen. De baas had het meisje de opdracht gegeven enkele boodschappen te doen voor hem. Hij vertrok enkele minuten later met de wagen om haar een paar honderden meter verder op te pikken. In het dokterskabinet kwam de waarheid aan het licht. Rita was al drie maand zwanger. Meneer Walter moet er hoe dan ook in geslaagd zijn de dokter te overtuigen te zwijgen. Het meisje zelf was beginnen wenen van schrik, van schaamte. Alles zou aan het licht komen, vreesde ze, en ze durfde er niet aan te denken hoe ze thuis zouden reageren. Maar tijdens de terugreis stelde meneer Walter haar gerust. Hij zou alles regelen, maar ze moest hem beloven te zwijgen. ... Enkele dagen later diende Rita opnieuw boodschappen voor haar werkgever weg te brengen. Opnieuw pikte hij haar met de wagen op. Dit keer reed hij met het meisje naar A. Hij kende er iemand, zei hij tegen Rita ... een vrouw die "alles kon doen verdwijnen". Ze voelde zich al een pak geruster. Als haar ouders maar niets te horen kregen, als ze haar werk maar kon behouden ... ...
Verklaring van Rita : **************** "Toen ik bij die vrouw binnenkwam voelde ik aan dat die twee al een akkoord gemaakt hadden. Na een kort gesprek verliet meneer Walter de kamer. Hij zou mij binnen twee uur komen ophalen, beloofde hij mij. Ik vond het verschrikkelijk daar alleen te moeten achterblijven bij die onbekende vrouw. Ik kreeg schrik en ben toen beginnen wenen. Ik wou vluchten, maar dat had geen zin. Waar moest ik naartoe? Wie zou me helpen? Ik bevond mij in een stad die ik niet kende ... en in een kamer met een vrouw die een echte heks bleek te zijn. Ik had gehoord dat meneer Walter haar F. had genoemd. Ik moest mij toen uitkleden en ze gebood me op het bed in de hoek van de kamer te gaan liggen. Ik weende nog steeds, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze begon geweldig te duwen en te wringen op mijn buik. Ineens begon ze me ook te kussen. Ik begreep er niets meer van. Ik hoopte dat alles zo vlug mogelijk zou afgelopen zijn. Alles voorbij ... als mijn ouders maar niets te weten kwamen ... als ik mijn werk maar kan blijven behouden ... Die gedachten gaven me een heel klein beetje moed om vol te houden. Ik moest soms schreeuwen van de pijn ... zo hard duwde ze op mijn buik. Ze keek me niet meer aan, sprak geen woord. Plots trok ze me recht, en ik moest plaatsnemen op een grote bassin en achterover liggen met mijn benen wijd open. Wel twintig keer werd er een soort zeeploog in mijn vrouwelijkheid gespoten met zo'n grote peer. Dan ging de vrouw met iets scherp in mijn vrouwelijkheid. Ik moest huilen van de pijn. Na een tijdje zei ze ineens : "Stil zijn meiske, het is al gedaan". Ik moest op een stoel gaan staan, moest er wel twintig keer afspringen en weer opkruipen. Ik was moe en het zweet brak me uit. Daarna mocht ik me terug aankleden. Ik moest dan maar op meneer Walter wachten. "Als ge thuis komt, kruip dan in uw bed. Zeg maar dat ge de griep hebt en dat meneer Walter u naar huis heeft laten gaan. Hier, neem deze pillen mee. De komende nacht of de volgende nacht zult ge wel beginnen bloeden. Ga dan op de WC-pot. Ge moet geen schrik hebben. Ga dan met de WC-pot zo rap mogelijk naar de beerput ... En zeg tegen uw ouders, als ze iets moesten opmerken, dat uw maandstonden er zijn doorgekomen".
Ik verlangde er zo naar dat alles nu snel voorbij zou zijn. ...
Toen meneer Walter terugkwam zag ik dat hij de vrouw een pakje geld gaf en daarna zijn we vertrokken. Ik denk niet dat ik een woord gezegd heb in de auto. Hij bracht mij tot op zo'n 500 meter van mijn deur. Toen ik thuiskwam zei ik tegen mijn ma : "Ik geloof dat mijn maandstonden er gaan doorkomen. Ik voel me ziek en ga een beetje rusten boven. Moeder had medelijden met mij. "Dat is normaal bij maandstonden", zei ze. "Probeer maar wat te slapen". ...
Een hartverscheurende documentaire, waarin ook de attitude van "mij maak je niets" van Father Ollie duidelijk tot uiting komt. Wat meteen aantoont hoe zwaar mag getild worden aan het "schuldig verzuim" van bepaalde kerkelijke autoriteiten. ********************************************************************
Lezersbrief : Waar staan de slachtoffers ? ****************** N.a.v. artikel in Het Laatste Nieuws van donderdag 3 februari 2011 "Pedofiel na 2 jaar terug in dorp van slachtoffer". * Eindelijk is de tijd aangebroken dat slachtoffers van seksueel misbruik (al dan niet door geestelijken) naar buiten durven komen en ook gehoord worden. Of er echt rekening met hen wordt gehouden, dat blijft tot nog toe zeer de vraag. Dat is zeker en vast niet het geval in de zaak van de 72-jarige pedofiel, die na veroordeeld te zijn geweest tot 6 jaar effectieve celstraf, na twee jaar terug vrij rondloopt, weliswaar met een enkelband. Beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank, die er blijkbaar geen graten in ziet of wil zien dat de man terug in zijn vroegere woonplaats vertoeft, op een boogscheut van de slachtoffers. De feiten waren niet min : De man had acht meisjes en een jongen verkracht tussen 2000 en 2008 en is bovendien recidive. In 1995 werd hij al veroordeeld voor aanranding van minderjarigen. Onbegrijpelijk en ook niet te geloven dat de strafuitvoeringsrechtbank die feiten zomaar naast zich heeft neergelegd. Ik kan me niet voorstellen dat de magistraten in kwestie over het hoofd hebben gezien dat de dader terug in de buurt van de slachtoffers woont. Als dat het geval is, dan zijn ze ronduit onbekwaam, ofwel vinden ze de situatie zoals ze nu is de normaalste zaak van de wereld. Het ergste van al is dat slachtoffers voor de zoveelste keer in de kou blijven staan. De dader heeft als het ware een "vrijgeleide" gekregen van de rechtbank. Het feit dat hij met een enkelband dient rond te lopen zal de slachtoffers absoluut geen geruststellend gevoel geven.
Het herinnert me aan een zaak uit de jaren '60 : Een pedofiel werd op heterdaad betrapt van seksueel misbruik van twee meisjes (9 en 11 jaar oud), die hij met snoepjes had meegelokt. De man legde bekentenissen af, en bekende meteen ook dat hij reeds eerder dergelijke feiten in omliggende dorpen had gepleegd. Tien dagen later liep de man weer vrij rond. Als vrome kerkganger genoot hij bescherming van de geestelijkheid, die in dit geval haar invloed kon laten gelden bij de gerechtelijke instanties. Een totaal ander geval, maar ook hier werd in de verste verte geen rekening gehouden met de slachtoffers en evenmin met het risico voor recidive. -zie Verhalen (5) : "Kindervriend wordt beschermd" (zie archief 29.11.'10 - 05.12.'10).
In de zaal van de 72-jarige uit Heist-aan-Zee werd een straf tot een derde herleid en mag het slachtoffer ook terug in zijn vroegere woonplaats verblijven. Heeft de strafuitvoeringsrechtbank ooit de moeite gedaan om naar de slachtoffers te luisteren?
Het is goed dat slachtoffers zich vandaag meer en meer laten horen, ook al worden ze door sommige mensen als "aandachtszoekers" gebrandmerkt. "Aandachtszoekers" zullen er altijd zijn, maar zij vormen een absolute minderheid en hun ballonnetje wordt vroeg of laat wel doorprikt. Slachtoffers brengen niet ZOMAAR hun verhaal. Mensen die niet begrijpen dat ze zo lang gewacht hebben om daar mee naar buiten te komen, vertonen niet de minste empathie tegenover hen die als kind seksueel misbruikt werden en hun hele leven met een schaamte-en schuldgevoel opgezadeld werden.
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 2. ************************************ De eerste weken stelde meneer Walter zich nogal onverschillig op tegenover het meisje. Maar toen ze goed en wel haar draai gevonden had op het werk liet hij haar af en toe karweitjes opknappen in zijn kantoor of in de nabijheid ervan. Beetje bij beetje zocht hij toenadering tot haar. De soms "rare" opmerkingen die hij gaf begreep het meisje niet, onschuldig en naief als ze nog was. Ze vond het een voorrecht dat ze in zijn bureau werkjes mocht opknappen. Haar werk kunnen behouden, dat was nu zeker het belangrijkste. Ma en pa konden het geld zeker gebruiken ... dat bleef voortdurend in haar hoofd spelen.
Op zekere dag, iets voor zessen. De werkdag zit er bijna op.
Verklaring van de 14-jarige Rita : **** "Het was rond tien voor zes toen meneer Walter mij kwam vragen om een half uurtje over te werken. Er moest dringend nog een en ander gedaan worden in het bureau. Ik nam dat seffens aan, want ik was veel te bang om mijn werk te verliezen. Mijn ouders rekenden op mij. Na 18 uur ging ik dan ook naar het bureau van meneer Walter. Hij zei dat ik met hem mee moest naar de zolder, want er moesten stoffen en materialen uitgezocht worden. Eens op de zolder vroeg hij mij om wat overschotten van een tamelijk hoog schrap uit een rek te halen. Ik kon daar onmogelijk aan en hij zei 'Neem maar dat kleine laddertje daar', terwijl hij blijkbaar iets anders aan het zoeken was in een aantal dozen die daar naast elkaar gestapeld stonden. Ik kroop op het laddertje ... en plots stond meneer Walter achter mij aan de voet van het laddertje. 'Ge hebt al schone benen voor uw ouderdom' zei hij. Ik werd heel zeker rood van schaamte, en toen dacht ik er aan dat ik geen kousen droeg en nogal een wijde rok aanhad. Ik moest mij rekken om aan enkele stukken stof te kunnen en toen nam hij me plotseling vast bij de knieën. 'Ik zal u een beetje vasthouden, want ge zoudt kunnen vallen,' zei hij. Ik wou me wegtrekken, maar dat lukte niet op die ladder. Ik wist niet wat ik moest doen. 'Wel, wel, Rita, met zo'n schone billekes moet ge niet rood worden', hoorde ik hem zeggen. Toen ik terug van de ladder was gekomen pakte hij me vast en begon mij te kussen. Ik weerde mij, maar wat kon ik doen tegen een sterke man die dan nog mijn patron was?
Die avond reed ik wenend naar huis. Ik moest me echt herpakken toen ik thuis kwam. Ik wilde niets laten merken aan mijn ouders. Ook tegen de andere meisjes op het werk durfde ik daarover niets vertellen. Ik was zo bang dat ze me zouden uitlachen.
De volgende dagen deed meneer Walter heel onverschillig tegen mij en ik deed gewoon mijn werk. Ik was al een beetje gerustgesteld en dacht dat zoiets wel niet meer zou gebeuren. Maar een week later vroeg hij me terug om een half uurtje over te werken. Na zes uur trok ik dus terug naar zijn bureau. Ik had schrik en voelde me beschaamd. Hij had dat gezien en nam mij onmiddellijk bij de hand. 'Maar Rita toch, ge zijt toch geen klein kind meer. Ge zijt 14 jaar geworden en ge zijt het schoonste meiske dat hier werkt'. Ik was fier dat hij dat zei, maar terzelfdertijd voelde ik me onrustig en bang, zeker toen hij zei dat er opnieuw gerief van de zolder moest gehaald worden. Wat moest ik doen als meneer Walter mij opnieuw lastig zou beginnen vallen? Eens op zolder moest ik terug wat stoffen uit een van de hoogste schrappen van een rek halen. Opnieuw had ik de ladder nodig. Ik stond nog maar pas op het laddertje of hij pakte mij al vast onder mijn kleedje ... en ik voelde zijn hand in mijn broekje. Ik riep 'Nee, meneer Walter, ge moogt dat niet doen!' Maar hij luisterde niet en trok me van de ladder. Hij duwde me neer, boog zich over mij en trok dan met geweld mijn broekje uit. Ik ben toen beginnen wenen en hij zegde 'Als ge mijn liefke zijt, zult ge altijd mogen blijven werken bij ons ... anders ...' Hij trok toen mijn kleren naar omhoog en ik ben luidop beginnen roepen en schreeuwen ... maar niemand kon ons horen. Iedereen was al naar huis vertrokken. Omdat ik maar bleef roepen werd hij heel kwaad en zei : 'Ge moet het maar weten ... als ge wilt tegenwerken ... er zijn meisjes genoeg die op werk zitten te wachten.' Toen deed hij zijn broek open en ik zag zijn mannelijkheid. Hij verplichtte mij er aan te trekken ... plots trok hij mijn benen open en stak zijn mannelijkheid in mij. Hij deed mij veel pijn en ik ben blijven roepen. Hij heeft me dan verkracht ... met geweld. Hij is nog een hele tijd op mij blijven liggen. Het deed mij overal pijn, zo geweldig was hij. Toen hij weer rechtkroop deed hij eerst zijn broek toe, keek mij aan, deed mijn kleren weer in orde en zei dat ik mijn gezicht moest gaan wassen. ... Ik weet niet meer hoe ik daarna thuis geraakt ben. Tegen mijn ouders zei ik dat ik ongesteld was en ik ben zo rap mogelijk naar boven gegaan. Ik heb de ganse nacht liggen wenen in mijn bed, en de volgende morgen was ik te ziek om naar mijn werk te gaan. Ik had koorts. Maar over wat er gebeurd was op de zolder boven het atelier heb ik niets durven zeggen. Ik had veel te veel schrik en dan zou ik zeker en vast ook mijn werk verliezen ... en dat mocht niet gebeuren. ... ****************************************************************************************
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - inleiding. ******************** * Een heel ander verhaal over seksueel misbruik. De gebeurtenissen situeren zich in de jaren '50 van vorige eeuw. Geen verhaal over misbruik gepleegd door pedofielen, geen verhaal over incest. Seksueel misbruik kan ook in heel wat andere omstandigheden het leven van slachtoffers voor jaren hypothikeren, in veel gevallen hun hele leven zelfs. Net als de vorige verhalen zijn de gebeurtenissen gebaseerd op verklaringen en getuigenissen van de betrokken personen en werden ze zo nauwgezet mogelijk weergegeven. Die gebeurtenissen tonen op schrijnende manier aan hoe een minderjarige beetje bij beetje in het nauw werd gedreven, hoe schaamte en schuldgevoel (ook hier!) een onoverkomelijke hindernis vormden om de onmiddellijke omgeving in vertrouwen te nemen. Schaamte en schuldgevoel van het slachtoffer, het zijn gevoelens die als een rode draad in al de verhalen terug te vinden zijn. Voor de dader de "ideale wapens" om van zijn slachtoffer een gemakkelijke prooi te maken. Laat het nu net die gevoelens zijn die op onbegrip stuiten de dag van vandaag bij diegenen die vinden dat de slachtoffers maar veel eerder met hun verhaal naar buiten hadden moeten komen. Een gebrek aan empathie dat in diverse lezersbrieven en op diverse forums van kranten en tijdschriften geregeld tot uiting kwam en nog komt. Die schaamte en dat schuldgevoel hebben zoveel slachtoffers decennialang met zich meegedragen. Niemand van ons kan begrijpen hoeveel ze daaronder geleden hebben en nog lijden. *******************************************************************************
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 1. ******************************* Het is rustig in de kleine gemeente V. Ver weg is de "grote stad" niet, maar hier kan je genieten van het ongerepte landelijke natuurschoon. Als een slang kronkelt de L. zich langsheen het pittoreske plaatsje. Rust stralen ook de arbeidershuisjes uit. Maar in de kleine bescheiden woning van het gezin A. heerst er vreugde alom vandaag. Vader werkt geregeld buitenshuis. Gemakkelijk is het niet om aan de kost te komen in die naoorlogse periode. En als je enige kostwinner bent, dan is het moeilijk om de eindjes aan mekaar te knopen. Moeder bereddert het huishouden. De jongste dochter gaat nog naar school. Het goeie nieuws is dat de oudste dochter, de 14-jarige Rita, vandaag voor het eerst uit werken gaat. De ouders zijn trots dat hun dochter als arbeidster aan de slag kan in het atelier van een kledingzaak. Ook Rita is opgetogen. Ze is nooit graag naar school geweest en heeft er al heel lang naar uitgekeken te mogen gaan werken na haar laatste schooljaar. Veel zal ze niet verdienen, dat beseft ze wel, maar het doet haar goed dat ze nu ook haar kleine bijdrage kon leveren in het gezin. Voor haar voelt het aan alsof ze haar eerste voetstappen zet in de wijde wereld. R., klein van gestalte, heeft een vrij goed voorkomen. Ze is eerder zwijgzaam van aard, maar is bijzonder blij dat ze op het werk enkele schoolvriendinnetjes terugziet, die amper een paar jaar ouder zijn. Enkelen onder hen wonen zelfs in haar buurt. Rita voelt zich dan ook opperbest in haar "nieuwe wereld". En ook de sfeer in het atelier valt best mee. Het is hard werken en heel veel tijd krijgen de meisjes niet om even te pauzeren, maar toch wordt in het atelier af en toe wel eens wat afgekletst en afgelachen. R. voelt zich gelukkig, temeer ook omdat haar bijdrage van groot belang is in het gezin. ...
Dagen, weken gaan voorbij. Er heerst alweer een periode van veel werkloosheid en ook vader zit af en toe zonder werk. Rita, een harde werkster, altijd stipt, kan nog steeds blijven in het atelier, tot grote opluchting van haar ouders. Gemakkelijk is het niet, want de bazen zijn veeleisend. Ze hebben de werknemers, zeker de allerjongsten, in hun macht en laten niet na hen allerlei verplichtingen op te leggen. Tegenwerken betekent veelal onverbiddelijk de deur worden gewezen. ...
Twee maanden ongeveer is de kleine Rita nu al aan het werk in het atelier van meneer Walter. Haar ouders zijn niet weinig blij dat ze uitgerekend in deze moeilijke periode wat zaad in het bakje brengt. Maar de laatste tijd valt het hen op dat een zekere onrust zich van hun dochter heeft meester gemaakt. Onze dochter werkt hard, denken de ouders, en schenken daar verder niet zoveel aandacht meer aan. ...
Meneer W., de werkgever van Rita, is een 40-jarige ongehuwde man, die een niet al te goede reputatie heeft bij enkele van zijn vrouwelijke werknemers. Ze weten dat hij nogal eens gemakkelijk misbruik durft te maken van zijn machtspositie als werkgever en de jonge arbeidsters durft te intimideren en "lastig te vallen". Een gedrag dat al geruime tijd gedoogd wordt in een tijd waarin het zo moeilijk is om ander werk te vinden.
wordt vervolgd. **************************************************************************************
Lezersbrief anno 2007 : "Jongeren gooien blinde (88) 'zomaar' taart in gezicht"
Lezersbrief anno september 2007 : ****** "Jongeren gooien blinde (88) 'zomaar' taart in gezicht" ******************************************* Een lezersbrief uit Dialoog van Het Laatste Nieuws (september 2007) teruggevonden op "Infosite over/voor personen met een visuele handicap (blinden en slechtzienden)". Een stukje dat ik compleet vergeten was. Leuk zo'n reactie ergens terug te vinden op een website.
GVA : "Belgische pedopater werkt met Braziliaanse straatkinderen"
Artikel uit GVA : "Belgische pedopater werkt met Braziliaanse kinderen". *********************************************************** Belgische slachtoffers lieten aan de Bijzondere Commissie voor Seksueel Misbruik een brief overhandigen met de dringende vraag iets te ondernemen om misbruik van Braziliaanse kinderen te vermijden.
De huidige situatie is echter de volgende : -de feiten zijn verjaard. -er zou pas kunnen gehandeld worden na klachten van Braziliaanse kinderen ... !!??
Blijkbaar is het anno 2011 te moeilijk om via gerechtelijke en/of kerkelijke kanalen, consulaten, politiediensten, ... er alleen maar voor te zorgen dat de man met geen kinderen mag werken.
Reactie op forum Knack.be : "Zestigplussers zijn het gelukkigst"
Forum Knack.be : "Zestigplussers zijn het gelukkigst" ****************************************** Door even te googelen vond ik een paar reacties terug die ik op forums geschreven heb. Enkele ervan zou ik toch graag op mijn blog plaatsen. Even zien of me dat lukt ! Het artikel n.a.v. een enquête bij zestigplussers dateert van september 2010.
Lezersbrief : Fietsers door rood ! ************************** Het wetsvoorstel van vier volksvertegenwoordigers van de PS is op zijn minst controversieel te noemen. Ze hebben een voorstel ingediend dat fietsers moet toelaten door het rood te rijden ; wel enkel en alleen als ze rechts afslaan. In Nederland bestaat die regel al langer, stelt André Frédéric. Maar als je de mosterd daar wil halen, dan moet je toch eerst en vooral eens verder kijken dan je neus lang is. De initiatiefnemers hebben blijkbaar over het hoofd gezien dat onze noorderburen al generaties lang "baanbrekend werk" hebben geleverd in het aanleggen van veilige fiets-en voetpaden. Een verwezenlijking waar wij hier ten lande méér dan een puntje kunnen aan zuigen. Neem maar eens de proef op de som en doe mee aan een wandel-of fietstocht over de grens. Het hemelsbrede verschil, vooral op vlak van veiligheid, valt je van bij de eerste kilometers al op. Bovendien zijn er nog een aantal andere factoren die de volksvertegenwoordigers over het hoofd hebben gezien. Ten eerste zijn daar de internationale verkeersregels. Eén ervan is dat geen enkele weggebruiker het rood licht mag negeren. En wij zijn nu niet bepaald hét land dat zich zou kunnen permitteren hierop uitzonderingen te maken. Daarvoor zijn veel te veel secundaire wegen bij ons te onveilig en loop je eerder het risico problemen bij te creëren in plaats van ze op te lossen. Ons wegennet leent zich daar gewoonweg niet toe. Ten tweede horen we toch ook rekening te houden met de allerzwakste weggebruiker : de voetganger. Hoe moeten zij reageren als het voor hen groen wordt en ze dus de weg mogen oversteken? Zullen de fietsers rekening houden met hen? In sommige steden loop je nu al als voetganger het risico ondersteboven gereden te worden als je de straat probeert over te steken. In een mum van tijd flitsen in steden als Gent een paar fietsers voor en achter je voorbij. En iedereen zal wel al eens geschrokken zijn van een of meerdere fietsers die op volle snelheid een straat met eenrichtingsverkeer indraaien in de voor auto's verboden richting. Een rood licht duidt nu eenmaal op een verbod. Extra moeilijk wordt het om dat aan de allerkleinsten uit te leggen. Wat met oudere mensen die moeilijk te been zijn? Die moeten bij groen licht nog eens wachten tot de fietsers voorbijgereden zijn ... en hebben daarna onvoldoende tijd om nog op een veilige manier de weg over te steken. Rekening houden met elkaar, daar komt het eigenlijk op aan in het drukke verkeer van vandaag, en dat geldt voor ALLE weggebruikers. Net dat durven veel fietsers wel eens gemakkelijk te vergeten, zeker een bepaalde categorie "wielertoeristen", die nu al helemaal geen rekening houden met de andere weggebruikers. ***********************************************************************************
Een beetje afwisseling met "FAMILY SNAPSHOTS" ********************* 1° Met echtgenote Vera en kleindochter Kim ... die blijkbaar mijn haar in de war heeft gebracht. 2° Hoe kinderen zich met kleine dingen kunnen amuseren. "Gewone "kaarshoudertjes" zijn voldoende om een zeilbootje tevoorschijn te toveren op het tapijt. 3° "Zottebollen" aan tafel. 4° Kim met overgrootmoeder "mémé Louise" (88).
LEZERSBRIEF : PROCEDUREFOUTEN. "Blunders die maanden werk van speurders in één klap tenietdoen". *************** -gepubliceerd in mei 2010.
-n.a.v. de uitzending "Reyers Laat over procedurefouten" naar 15 januari 2011 verplaatst. Zie artikel in bijlage.
"Vier Albanese criminelen op vrije voeten" (weekendkrant in mei van dit jaar). Je zou van eerlijke schaamte bijna geen reactie meer durven te plaatsen over de zoveelste procedure- fout waardoor criminelen de vrijheid op een presenteerblaadje aangeboden krijgen. Fouten maken, dat is nu eenmaal menselijk, maar wat de magistratuur er in ons landje van bakt, dat begint stilaan de spuigaten uit te lopen.
Regelrechte blunders, die weken - soms maanden werk van speurders in één klap tenietdoen. Half april 2010 : een misdadiger diende vrijgelaten te worden omdat hij door een Brusselse onderzoeksrechter werd aangehouden, terwijl dat door die van Charleroi diende te gebeuren. Nochtans betrof het een persoon tegen wie een EUROPEES AANHOUDINGSMANDAAT werd uitgevaardigd.
In 2009 werd een misdadiger (lid van een dievenbende) op vrije voeten gesteld omdat speurders zijn telefoon één uur te lang hadden afgetapt.
In december 2008 mocht een man die gearresteerd was voor een gewapende overval(!) "huis- waarts" keren omdat de onderzoeksrechter het aanhoudingsmandaat twéé minuten te laat had ondertekend.
Terug naar de Albanese bende. De meeste verdachten in deze zaak hadden al eerder een lange veroordeling opgelopen wegens zwaar banditisme. Bovendien werden naast een wapenarsenaal ook interventieuniformen, kogelvrije vesten en zwaailichten van de politie aangetroffen. Geen doetjes dus die men zomaar terug op de samenleving loslaat.
Hun vrijlating is een nieuwe glansrijke overwinning van het milieu op justitie, de politie en de ganse burgerbevolking. Wie is verantwoordelijk wanneer morgen één of meerdere van de "vrije vogels" betrokken raakt bij criminele daden, waarbij mogelijks slachtoffers vallen? Niet ondenkbaar ! Mag de burger zich niet de vraag stellen waarom men er na al die jaren nog steeds niet in geslaagd is een afdoende procedure op te stellen om dit soort blunders te counteren en misbruik van procedures te vermijden? =================================================================
Lezersbrief : Satans woord in de muziek (krant van denderdag 13 januari 2011). *************************************************************** -volledige versie-
Als je net een artikel over seksueel misbruik en over een vrijgelaten crimineel gelezen hebt in je krant, dan is het toch even slikken bij de preek van de Nederlandse extreme christen Koos de Jong (52). Je houdt het niet voor mogelijk dat 2000 geïnteresseerden in Veenendaal komen luisteren naar een uiteenzetting over "hoe satan muziek gebruikt als instrument om jongeren weg te halen van Jezus". De "turbo-christen" windt er geen doekjes om te stellen dat de popmuziek de oorzaak is van de verloedering van de jeugd. Zelfs de meisjes van K3 moeten het ontgelden. Moet er nog zand zijn? Kleindochter Kim heeft onlangs een concert van de groep bijgewoond en is dolgelukkig thuisgekomen. Verloedering? Heb ooit nog als leerkracht Engels (en ik wel niet alleen zeker) Imagine van John Lennon besproken in de les. Heb ik daarom satans woord in de klas gebracht? Heeft hij in de jaren '60 ook de boodschap van satan verkondigd, omdat hij inging tegen geweld, oorlog, religieus fanatisme, enz ? Aan dat laatste maakt Koos zich nu ook schuldig, niet!? Heeft Koos de Jong dan nooit de grote dichters en schrijvers uit de wereldliteratuur gelezen, de wulpse doeken van beroemde schilders door de eeuwen heen bekeken? De jeugd zou eigenlijk al eeuwenlang verloederd moeten zijn. En wat denkt de turbo-christen over de opvoeding van kinderen zoals dat gebeurde in weeshuizen zoals in Zelem en Kortrijk? Wie waren daar diegenen die verloederd waren? En wat met het seksueel misbruik door pedofielen (al dan niet geestelijken)? Is het de jeugd die hier "verloederd" is? Koos de Jong doet me een beetje denken aan reacties, eind jaren '50, begin jaren '60, op de heupbewegingen van Elvis Presley tijdens het zingen. Om de verloedering van de jeugd tegen te gaan werden toen in bepaalde landen alle mogelijke pogingen ondernomen opdat de heupbewegingen niet zichtbaar zouden zijn op televisie.
Er zijn heel wat andere factoren in een samenleving (vroeger en nu) die kunnen leiden tot verloedering van jongeren én volwassenen. Die factoren hebben toch niets te zien met de hedendaagse muziek, maar eerder met allerhande sociale, economische en politieke (lakse werking van justitie, oorlogen, ...) situaties.
Laat de jongsten in onze samenleving dus maar lekker verder genieten van de K3-liedjes. *******************************************************************
Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in" - slot en nawoord.
Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in" ************************************************ Na het bezoek aan de klant besloot oom Gust niet meer terug te rijden, gezien hij en zijn collega te veel gedronken hadden. Hij stelde voor de nacht in de wagen door te brengen. De zetels van de auto konden toch opengeklapt worden.
Verklaring van Leen, zoals door haar afgelegd en in het PV opgenomen : ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "Ik wilde protesteren, maar had aan de andere kant schrik dat nonkel Gust niet meer tevreden zou zijn over mij. Op dat moment zat ik niets meer in met de weekends aan zee en verlangde er zelfs naar terug op de kostschool te zijn. Waarom moest die vreemde man nu in ons gezelschap komen? Op zeker ogenblik hield nonkel halt om sigaretten te gaan halen. Ik sprong uit de auto om met hem mee te gaan, maar hij riep tegen mij : 'Nee, blijf maar daar ... ik kom seffens terug.' Waarom liet nonkel me nu alleen achter met die vreemde man die bovendien dronken was? En toen is alles begonnen. De dronken vriend begon me meer en meer lastig te vallen, en toen ik hem plots een slag in zijn gezicht gaf werd hij kwaad. Hij trok mij achterover en voelde onder mijn kleedje. Ik vocht, weende en schopte. Hij stonk naar bier. Wat er toen allemaal in mij omging weet ik niet meer. De man bleef mij maar kussen en overvoelen en het was altijd van 'Cherie, belle poule ... je vous aime'. Ik was om te sterven van schaamte en schrik. Waarom moest mijn nonkel mij nu alleen met die man laten ... waarom bleef nonkel zo lang weg ... of was het afgesproken spel? Plots voelde ik dat de man zijn vinger in mijn vrouwelijkheid stak ... ik verdedigde mij nog wel ... maar wat kon ik doen? Dan heeft hij mij verkracht ... want hij deed me veel pijn in mijn vrouwelijkheid. ...
Wel een half uur later kwam nonkel Gust eindelijk terug. Hij had waarschijnlijk nog meer gedronken, want hij stapte al waggelend naar de auto. Hij vroeg waarom ik weende en ik antwoordde : 'Het is uw schuld. Ge moest me maar niet alleen gelaten hebben'. Ik ving daarna woorden op van een gesprek tussen nonkel en zijn vriend ... 'Elle n'a que quatorze ans ... attention'. Nonkel stapte dan terug in de wagen, gaf me een kus en in zijn dronkemansbui nam hij mij vast onder mijn kleedje. Ik heb seffens geroepen : 'Maar nonkel, hoe durft ge dat doen?' Maar hij werd kwaad en schreeuwde : 'Zwijg maar ... want als ik alles zeg wat ge gedaan hebt met mijn vriend, dan zal het nog veel slechter zijn'. Nonkel Gust heeft me dan, ondanks veel stampen en geroep van mij, ook verkracht. Terwijl dit gebeurde zag ik dat de onbekende man enkele meter verder een sigaret aan het opsteken was. Toen doorzag ik alles. Nonkel Gust had me 'verkocht' aan een vreemde man, om dan nadien zelf van mij te kunnen profiteren. Gans mijn 'weekendgeluk' lag aan scherven. Ik heb een hele tijd verslagen op de achterbank gelegen, terwijl de twee dronken mannen tegen elkaar leunend lagen te slapen voorin. ...
Het was al heel laat geworden, onder de morgen zelfs. Ik heb het weinige dat ik bijhad samengepakt en ben stilletjes uit de auto gekropen. De twee mannen lagen nog goed te slapen en waren aan het ronken. Ik maakte me toen snel uit de voeten. Ik had wat zakgeld gekregen van nonkel, heb de tram naar Blankenberge genomen en daarna de trein naar Gent. Ik was helemaal overstuur en ben urenlang in de stad blijven rondlopen. Ik wist echt niet wat ik moest aanvangen. Ik nam toen het besluit nog te zwijgen ... uit schaamte! ... Rond acht uur 's avonds ben ik aan de kostschool gearriveerd, ben daar direct naar mijn kamertje getrokken en heb daar zitten wenen. De volgende morgen meldde ik me ziek en bleef in mijn bed liggen."
******
Moeder-overste had echter vrij snel door dat een en ander niet in orde was met het meisje. Leen zag er bleek uit ... en dan haar zwijgzaamheid, dat voortdurend voor zich uit staren. Het maakte haar ongerust. Toen ze Leen vroeg hoe het weekend met nonkel Gust verlopen was, barstte het meisje direct in tranen uit en tussen het snikken door bleef ze almaar herhalen 'Nooit ga ik nog mee met nonkel.' Moeder-overste wist genoeg. Met veel geduld kon ze haar overhalen alles te vertellen. Ook voor de directrice kwam dit verhaal hard aan. Ze dacht nu eens iemand gelukkig gemaakt te hebben en ze had het volste vertrouwen gehad in de oom van de 14-jarige. Volkomen onterecht, bleek nu. ...
Gezien de ernst van de feiten nam moeder-overste direct de beslissing de rijkswacht van ... te verwittigen. Nog geen uur later herhaalde Leen nogmaals het ganse verhaal van haar laatste weekend met haar oom. Alles werd door ons genoteerd en het meisje ondertekende wenend haar verklaring. ...
De volgende ochtend al werd nonkel Gust uit zijn bed gehaald en gearresteerd, tot grote verbazing van zijn familie. Ook de collega werd binnen de kortste keren aangehouden en beide heren vlogen de gevangenis in. Twee nieuwe familiedrama's en een 14-jarig meisje, dat even het geluk dacht gevonden te hebben, bleef verweesd achter. Ook haar 'nieuwe wereld' was nu ingestort !
Nawoord : ******** Voor Leen kon het allemaal nog veel erger geweest zijn. Zij had het geluk in de kostschool te kunnen rekenen op mensen die haar in alles bijstonden. Uit vorige verhalen is gebleken dat zoiets niet altijd het geval was. Hopelijk heeft ze later het geluk gevonden waarop ze recht had.
***
Ik wil er opnieuw even op wijzen dat mijn vader de verklaringen zo getrouw mogelijk heeft opgetekend en weergegeven in dit en ook in de andere verhalen. Door zijn verhaal op deze manier te brengen (op dit blog) wil ik de aandacht vestigen op het feit hoe moeilijk het moet zijn voor slachtoffers van seksueel misbruik, incest of welke mishandeling ook, om de draad van hun leven weer op te rapen. Hoe moeilijk dat moet geweest zijn bewijzen de vele getuigenissen waarmee we de laatste maanden geconfronteerd werden. Daar kom je niet zomaar mee naar buiten, vader heeft dat ook niet zomaar allemaal opgetekend, en ik heb het evenmin op dit blog geplaatst uit zucht naar sensatie, maar om de hierboven omschreven reden. En, zoals al enkele malen eerder gezegd, om in te gaan tegen het ongeloof van sommige mensen (vooral in reacties in kranten en op forums), die deze verhalen en getuigenissen willen herleiden tot "ongecontroleerde cowboyverhalen", zoals een lezer in april schaamteloos stelde in zijn brief aan een krant. D A A R O M ! ! !
Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in" - deel 3.
Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in" - deel 3 ************************************************** Leen :
"Ik was zo tevreden dat ik nonkel Gust een kus gaf terwijl hij aan het rijden was. Toen zei hij tegen mij : 'Leen, trek het maar aan ... er is daar plaats genoeg op de achterbank.' Ik twijfelde wat ... mij omkleden in aanwezigheid van nonkel Gust ... maar hij was zo goed voor mij, en hij was toch familie. Ik begon mij dan toch maar uit te kleden om het kleedje te passen, maar zag dat nonkel mijn bewegingen volgde in de spiegel. Net op het moment dat ik het nieuwe kleedje wou aantrekken zegde hij plots al lachend : 'Leen, voor uwe leeftijd hebt ge al schone borsten, zulle. Ge zijt gelijk een meisje van 16 jaar.' Ik was geschrokken van zijn woorden en er maakte zich een heel onaangenaam gevoel van mij meester. Eens dat ik het aangetrokken had stopte nonkel Gust om mij toe te laten terug naast hem plaats te nemen. Ik stelde pas toen vast dat het kleedje heel kort en wijd was. Ik moest het de hele tijd vasthouden om een beetje behoorlijk te zitten. Maar het was toch zomer, dacht ik toen, en op het strand liepen de mensen ook helemaal anders. Maar toch ...sinds die opmerking van mijn nonkel kon ik hem niet meer in de ogen kijken. Ik wist niet waarom, maar ik kreeg dan telkens een heel onbehaaglijk gevoel. ...
Het was dat weekend heel druk aan het stand en ik pronkte met mijn kleedje. Alles verliep naar wens. Goed eten, veel snoep gekregen, en de eerste avond ging nonkel met mij eens wandelen in de duinen van Blankenberge. Alhoewel ik gelukkig was voelde ik opnieuw iets in mijn binnenste dat mij bang maakte. Waarom gedroeg mijn nonkel zich zo anders, anders dan tijdens de vorige weekends? Maar ik lachte mezelf uit. 'Waarover zou ik me nu zorgen moeten maken?' In de duinen zagen wij veel koppeltjes liggen. Nonkel begon daar over te vertellen, maar ik begreep er niet veel van. Wat wist ik van het leven? Zo eindigde de eerste dag van een weekendje waarvan ik me heel veel had voorgesteld. Die nacht heb ik niet veel kunnen slapen. Ik lag me voortdurend af te vragen of ik nu zo dom was, of was het omdat ik 'van den buiten' kwam dat ik alles zo verkeerd opnam. Ik wist niet wat ik van dat alles moest denken. ... De volgende dag ... het was opnieuw een prachtig weertje en we gingen op een terrasje aan de dijk iets drinken. Plots riep nonkel op een man. Het bleek een kameraad van hem te zijn, een collega ook. De man, die ongeveer van dezelfde ouderdom als nonkel Gust was, sprak enkel Frans. Nonkel nodigde hem uit om iets te drinken en de mannen begonnen direct te babbelen over hun werk. Zij dronken allebei bier, ik limonade. De meneer bekeek me geregeld van top tot teen en tussen het gesprek over werk en streek door hoorde ik de woorden : 'Elle est belle ... quelle chance ... dormir ensemble.' Ik kende al genoeg Frans om die woorden te begrijpen, maar ik deed alsof ik er niets van verstaan had. Maar de blikken van de man en het gelach van mijn nonkel deden de onrust in mij nog toenemen. Ik was beschaamd en wist op den duur niet meer hoe ik me moest gedragen.
Toen besefte ik dat dit allicht het einde zou betekenen van de gelukkigste weekends uit mijn leven. ...
In plaats van naar het hotel terug te keren besloot nonkel Gust naar Bredene te rijden met zijn kameraad en met mij. Daar bleek een goeie klant van hen te wonen. Eens in Bredene aangekomen was het al donker. We waren al een paar keer gestopt om in een café iets te gaan drinken. Op het appartement van de klant moest alweer gedronken worden en ik zag maar al te goed dat zowel nonkel als zijn kameraad veel te veel binnen hadden.
Wordt vervolgd. **************************************************************************************
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
