Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij ! Louis
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
15-03-2010
Dit draagt men zijn hele leven mee of je het nu wil of niet. ( eerste pagina )
Ik was vijf jaar , het jaar dat ik nog zes moest worden ,toen ik met mijn twee broers en mijn zus , de donkerste dag van mijn leven mee maakte ,we woonde in muizen tegen mechelen op de leuvensesteenweg in een cafe (herberg). Mijn ouders hadden daar een zaak,vader was motocrosser hij zat op een zijspan . Alle weken gingen wij naar de cross want vader moest rijden mijn broers en zus waren nog jonger dan ik,voor ons was dat altijd schrik hebben door dat lawaai van die cross motoren. Vader was altijd licht beschonken als hij moest rijden en als de cross s'avonds gedaan was gingen we terug naar huis. Moeder stond altijd in het cafe (herberg), vader had een andere vrouw leren kennen die vrouw woonde nu bij ons samen ,samen met moeder .Vader had twee vrouwen in huis die dame dronk zoveel als vader,wij moesten op een matras op de grond slapen en veel te eten kregen wij niet. Alle dagen ruzie tussen vader moeder en die dame tot slagens toe wij moesten zeer veel huilen thuis, tot op een zekere dag moeder zou gaan winkelen wat eten halen moeder zegde 'Jongens ik ga naar de stad eten halen en ben zo terug'. Moeder stapte op de bus en ze wuifde nog naar ons , maar ons moeder was voor altijd verdwenen we hebben ze nooit meer terug gezien .Wij de kinderen zaten boven door het raam te zien naar de mooie wagens die voor bij reden ,vader mocht het niet zien want dan kregen we slaag wij moesten boven blijven en op de matras op de grond blijven zitten en stil zijn zodat de klanten het niet konden horen dat wij boven zaten. In het cafe (herberg) mochten we niet komen, dus wij zagen door het raam boven en zagen twee wagens stoppen uit de ene wagen stapte een dame en uit de tweede wagen twee politie agenten en ze kwamen binnen. Even later kwam die dame boven bij ons, we moesten ons jassen aan doen, die dame was van de jeugdrechtbank van Mechelen toen een zeer bekende dame ( J ) van de jeugdrechter. We moesten naar beneden gaan, vader maakte veel kabaal. Eens buiten moesten we in de wagen stappen, naar waar ze met ons reden wisten we niet, mijn jongste broertje zat op mijn schoot alle vier huilende. De dame die met de wagen reed probeerde ons nog te troosten maar niets hielp richting limburg..........Het vervolg op pagina twee hier onder.
richting limburg, nog altijd wenende in de auto van die dame, de baan was zeer lang. Toen we eindelijk aan kwamen moesten wij uit de wagen stappen. We gingen naar de trappen waar de hoofd ingang was, ( Waarvan foto hier op deze pagina ) een zeer groot oud gebouw vijf tot zes treden hoog stonden we voor een zeer hoge deur en de dame belde aan mijn jongste broer had ik in mijn armen. De deur ging open en daar stond een non (zuster) aan de hoge deur, wij hadden nog nooit een non gezien ze was helemaal in het zwart gekleed en ze had een zwarte kap op haar hoofd en met witte doeken aan en rond haar gezicht, we waren zeer bang van die nonnen. In het weeshuis moesten wij altijd tegen de nonnen 'COEUR' zeggen. 'Kom binnen ' zei ze zeer vriendelijk, de dame van de jeugdrechter was weg gegaan en de non veranderde zeer in brutale houding tegen over ons en ze riep naar mij ' Zet die kleine neer' Mijn jongste broer plaste in zijn broek van de schrik en kreeg een slag tegen zijn gezicht van die non, wij begonnen ook te wenen en de non riep ' Moeten jullie ook een slag tegen jullie gezicht hebben'. We kwamen in een grote hal terecht wij volgde haar en dan kwamen we in de bezoekers zaal binnen tot aan de volgende hoge deur kwamen we terug in een grote hal .Daar in de hal rechts was een hoge deur en dat was het bureel van moederoverste, links waren de houten trappen naar boven voor de kapel (kerk) en de slaapzalen ,we moesten even wachten die dame van het gerecht was al verdwenen nu stonden wij er alleen voor . Na een tijdje zagen we twee nonnen toe komen, een was zeer groot de andere kleiner de grote non zei 'Gij en gij meekomen' toen dat wij weg gingen met die non hoorde ik en mijn broer onze kleinste broer en onze zus zeer hart op wenen en ze riepen Louis en mijn broer zijn naam ''Niet weg gaan''. Het deed mij zeer veel pijn en mijn broer ook wij weenden, wij werden gescheiden voor jaren dat was verschrikkelijk pijnlijk en zeker als kind!! Mijn zus en mijn kleinste broer moesten ergens anders gaan, mijn jongste broer moest naar een ander weeshuis voor kleine kinderen een afdeling van het weeshuis een kleiner wit gebouw dat tussen het weeshuis en de straat stond, dat was alleen voor pas geboren kinderen en kleuters. Mijn zus moest bij de meisjes gaan op de speelkoer wat daar toen gebeurd is met haar weet ik niet zoveel van, (Toen nog niet) want wij waren altijd gescheiden. Ik heb mijn zus en mijn jongste broer eenmaal per maand gezien als we bezoek kregen van ons Moe, (grootmoeder vaders kant) voor de rest van de maand zag ik mijn zus en mijn jongste broer niet meer. Alleen ik en mijn broer die een jaar jonger is, gingen met die grote non mee. We kwamen aan in lange gangen , en in een plaats zei de non zeer brutaal 'jullie klederen uit' uit schrik deden ik en mijn broer al ons kleren uit, ze waren toch vuil en versleten, de non werpte anderen kleren naar ons toe maar die stonken naar de mottebollen maar waren wel versleten en af gedragen 'Een beetje rapper' zei ze .Rap ons kleren aan gedaan, 'Kom mee' zei ze weer en we volgde haar . Weer door lange gangen toen wij aan een hoge deur kwamen deed de non de deur open met de bossleutels die ze altijd bij zich droegen de deuren waren altijd op slot, we zagen allemaal jongens op de speelkoer omringd door een zeer hoog oud gebouw en hoge rauwe muren en van de buiten wereld zagen we niets meer. Mijn naam in het weeshuis was 'Tongele' .Eens dat wij op de koer (speelplaats) waren begonnen de jongens ons uit te schelden en ons te slaan ,we plasten in ons broek van de pijn en verdriet, toen het wat opgehouden was zei ik tegen mijn broer 'Wij zitten hier in de hel' 's avonds gingen wij allemaal naar de slaapzaal, de eerste nacht plaste ik in mijn bed, 's morgens vroeg moesten we naar de kapel gaan allemaal op een rij tot aan de kapel, daar moesten we heel stil zijn en bidden en zingen. Dat was 6 uur 's morgens ,terug op de slaapzaal al die in bed geplast hadden moesten hun lakens mee nemen naar de speelkoer , en eens op de koer kwam er een andere non ons halen 'lakens mee doen' zei ze. Een gang door van het oud gebouw kwamen we op de meisjes speelkoer ,we moesten in het midden van de meisjes speelkoer gaan staan met de natte lakens op ons hoofd. Maar ik bleef staan van de schriek ik wist wat er ging gebeuren ik had het horen zeggen van de jongens, de twee nonnen een van de meisjes speelkoer en een non van de jongens speelkoer ( zuster Colomba, dikke vrat, dat was de non dat een dikke vrat op haar neus had, dat was haar bijnaam in het weeshuis) die bij ons meegekomen was stampten mij en nog een jongen naar het midden van de meisjes speelkoer. Plots stonden zeer veel meisjes bij ons ze begonnen te schelden en te slaan en te stampen tot bloedens toe. De nonnen zaten op hun stoelen toe te kijken en genoten ervan en lieten dat allemaal toe, ze hadden niet liever die nonnen. Zo moesten wij onderling vechten van de nonnen tegen elkaar tot bloedens toe ze hadden niet liever dan waren ze gerust van op hun stoel daar genoten ze het liefste van. Dan dat de jongens elkaar haten zelfs de nonnen kweekte haat en afschuw tegen over de meisjes en jongens tegen elkaar op. Na een uur op de meisjes speelkoer mochten we terug naar de jongens speelkoer, daar begonnen de jongens ons nog uit te schelden en te slaan. daar kuiste ik mijn bloed van mijn hoofd en benen af met mijn hemd . De nonnen hadden een haat op bedplassen ze namen soms een draadje en binden het rond je velletje op de kop van je pimmel zodat je niet meer in je bed kon plassen dat deed verschriekelijk pijn met zeer veel jongens deden ze dat. Gewoonlijk met twee nonnen de eene non trok het velletje van je pimmel naar omhoog en de anderen non bond een draadje rond je velletje van je pimmel, je moest je slaapkleed om hoog doen en ze hadden altijd een stok bij voor te slaan als je niet wilde. Ook bij mij hebben ze dat regelmatig gedaan, ze trokken de draad (naaigaren) zo hard aan dat ik niet kon slapen van de pijn tot s'morgens om 6 uur dan ging de non haar ronden doen met een schaar en knipte mijn draad door van mijn pimmel zo dat ik kon gaan plassen, soms deed de non mij nog pijn met de draad af te knipen, en als je klaagde kreeg je een slag tegen je hoofd of je kreeg van de stok en dan kon je wachten tot de laatste van de rij. En als de non de draad van je pimmel door knipte en je kon je niet meer in houden van de grote plas, en je plaste onmiddellijk kreeg je zeer harde slagen van de stok bond en blauw zag je dan, dat was nog in het oud gebouw op de zolder verdieping onder de pannen op de plaszaal. Ik had geen eten gekregen die morgen maar ik had zeer grote dorst , ik vroeg aan de non dat van wacht was op de speelkoer '' Coeur mag ik drinken '' In plaats van te mogen drinken kreeg ik op eens een bossleutels tegen mijn hoofd, 'Wat heb je met je hemd gegaan' zei ze. Ik had in mijn bed geplast dus geen drinken, even later kwam een jongen bij mij en zegde 'Tongele als je dorst hebt plas in je schoen en drink het uit' naar het toilet (wc) mag je toch niet gaan, drie maal per dag mag je gaan meer niet of je nu moest gaan of niet. Ik nam mijn schoen probeerde te plassen maar dat ging niet, die jongen pakte mijn schoen af en plaste er zelf in 'Hier drink uit' zei hij , uit schrik dronk ik mijn schoen leeg een zeer bittere smaak en had geen dorst meer, dit was dagelijks dat wij dat deden want drinken kregen we toch niet. Als het regende lag er altijd in de hoek, van achter op de koer (speelplaats) waar wij moesten spelen altijd een grote plas water waar vele jongens in dat water plaste, de grote jongens duwde ons in dat water of het nu winter of zomer was dat speelde geen rol, mijn hemd en mijn broek was nat het moest zo maar drogen met mijn kleren aan uit doen mocht niet, in de winter was dat zeer koud . En sommige jongens dronken er van, ik ook, omdat wij nooit geen drinken kregen. En als het dan zeer hard regende moesten wij allen op een rij gaan staan en gingen naar achter op de speelkoer drie a' vier trappen hoog de kleine zaal binnen daar stond niets voor er op te zitten een lege zaal allen bij een gepakt duwen en trekken en op elkaar slaan of ze stampte omdat ze geen plaats genoeg hadden stampte de grote jongens en de non die van wacht was die sloeg met haar stok op mij ,alle kleine jongens waar onder ik zelf moesten allemaal van achter in de zaal tegen een of op elkaar gaan zitten dat deed veel pijn tot als het over was met het regenen ( rond de tweehonderd jongens in dat zaaltje) de rest van de anderen jongens bleven buiten in de regen staan tegen de gevel van het oud gebouw. Dan terug trappen af en op de koer nat of niet 'Het zal wel van zelf drogen' zei de non. De non van wacht die zei toch nooit iets ,ze lied het allemaal begaan als je ging klagen bij haar kreeg je van de stok of van de bossleutels of ze stampte naar jou, er waren nonnen bij in het weeshuis die onze taal niet spraken van waar die kwamen weet ik niet? Zo hem ik op een dag gezien dat er een grote jongen tegen een kleine jongen zei 'Ga naar die non en geef haar een stamp tegen haar benen' die kon niet anders dan dat te doen, hij stampte tegen haar been de non werd zeer kwaad zo dat ze die jongen bij zijn haar trok en overgrond sleurde en begon dan te stampen twee anderen nonnen kwamen haar helpen en die begonnen ook naar die jongen te stampen tot die jongen niet meer bewoog op de grond overal stampte ze tegen zijn hoofd, rug, borstkast en benen de jongen bloeden aan zijn oren en mond en zijn benen lagen open gestampt bloede hevig ik zag dat er op de grond bloed lag van die jongen ,de nonnen hebben hem weg gebracht ze hebben die jongen bij zijn handen en voeten genomen en weg gebracht. Wij hebben die jongen nooit meer terug gezien, wat er met die jongen gebeurd is weet ik niet leefde hij nog of niet? iedereen heeft dat gezien . Maar wij durfde niets zeggen bang dat we het zelfde gingen mee maken .De nonnen hebben dat regelmatig gedaan een jongen ineen gestampt maar deze jongen bewoog niet meer dat vond ik raar? Leeft die jongen nu nog of niet dat vraag ik al mijn hele leven al af , die jongen zijn naam ken ik niet meer. Er was ook een non ( zuster Wievina, dat enkel voor de schoenen in stond daar van kreeg ik ook slaag van als mijn schoenen kapot waren, en als ik vroeg om mijn nagels uit mijn schoenen te trekken kreeg ik een schoen tegen mijn gezicht op mijn neus zodat mijn neus open lag en zeer hart bloeden ik kuiste mijn bloed af met mijn hemd tot als het stopte met bloeden het deed zeer veel pijn . De volgende morgen kreeg ik bijna mijn ogen niet meer open ze waren alle twee opgezwollen en mijn neus ook, geheel mijn gezicht deed pijn. Drie tot vier dagen begon mijn neus te zweren zodat ik de etter er uit kon knepen verschriekelijk pijnlijk toen heb ik afgezien. Ik heb dit zo een paar dagen moeten doen ik heb het letteken nu nog op mijn neus staan verzorging kreeg ik niet (De schoenen werden nog genageld toen) 'Wat denk je, zo mee blijven lopen heb je het gehoort maakt dat je weg komt' zei ze . De nagels staken door mijn schoenen zo dat mijn voeten regelmatig zweerde en dat ik de etter er uit moest knepen dat was zeer pijnlijk en bijna niet kon lopen van de pijn dit gebeurde regelmatig bij anderen jongens ook, verzorging van de nonnen kreeg je nooit je moest je zelf behelpen, toch moesten wij er op lopen van de nonnen of je pijn had of niet. De non van de schoenen is in het weeshuis overleden ik was daar nog ,wij de jongens dan moesten allen op een rij gaan staan en met een palmtakje een kruisje bij haar maken. Terug op de speelkoer begonnen we allemaal te juichen en riepen hard op ' Dat is toch een beul dat weg is, nu de volgende' Waarop de nonnen zeer kwaad werden en begonnen te slaan en te stampen en met stokken naar iedereen dat ze tegen kwamen te slagen die nonnen waren razend. Ook boer Jef, kwam de nonnen helpen hij nam zijn riem uit zijn broek en begon als een razende te slaan op ons. Doen waren veel jongens gekwetst hoofd ,benen en arm wonden op mijn hoofd had ik een grote sneden van de stok en bloeden hevig ik heb het af gekuist met mijn hemd, we hadden niets anders dan ons hemd voor het bloed af tekuisen, en dan zag ik veel jongens bloeden. Ik heb in het weeshuis meer met een bebloeden hemd en met vol etter rond gelopen dan wat anders. Nadien waren wij toch allemaal blij dat we dat geroepen hadden naar de nonnen . ( Het vervolg op derde pagina hier onder)
En als ik naar de grote toilet (wc) moest gaan dat mocht ook niet ,dan maar in mijn kortebroek (onderbroeken kende wij niet kousen kende wij ook niet, alleen als er bezoek was eenmaal per maand) 'Als je bezoek kreeg'. Ik kon mij niet in houden en ik kakte in mijn kortebroek, maar na een tijd begon dat te stinken, de anderen jongens roken dat een van die jongens zei 'Tongele kom hier doet u broek af ' ik deed wat die grote jongen vroeg want jongeren kinderen moesten luisteren naar de grote jongens anders kreeg je zeer veel slaag dat kreeg je zoal veel. De grootste beul van de jongens was 'ROSE MEIRRY' (dit was zijn bijnaam) dat was een zeer geweldadige jongen die mocht alles met ons doen van de nonnen, Dat was één van die "vriendjes" van de nonnen ,die deed ook veel in opdracht van de nonnen die spande samen met de nonnen, daar van heb ik en mijn broer zeer veel slagen van gehad en nog vele anderen jongens ook 'Broek terug op trekken' zei hij ,en met zijn twee handen op mijn schouwders duwde hij mij tot op de grond de kak ( uitwerpsel) ging in de breedte over mijn billen heen, ik hangde nog meer vol kak ik stonk nog harder ik ging naar de non en vroeg haar 'Coeur mag ik naar het toilet (wc) gaan voor die kak af te wassen' ik kreeg direct een oorveeg tegen mijn oren , zo moest ik nog wachten tot het avond werd onder tussen werd ik gepest door sommige jongens .Als je geluk had kon je met je hand de kak(uitwerpsel) uit je kortebroek nemen en de non zag het niet kon je het over de muur werpen en dan je handen afkuisen op de grond op de betonnen daals.Toen het ver tijd was om te gaan eten mochten we naar het toilet, ( wc) zo kon ik het een beetje afwassen met oude kranten papier, want dit kregen we als we naar de grote toilet moesten gaan als er dan papier was , het papier even de kraan met wat water nat maken en zo wat afwassen mijn broek uit gedaan en wat uit gewassen als de non het niet zag , want dit mochten wij ook niet doen van de non die van wacht was je moest er mee blijven lopen met de kak in je broek. Want douchen was alle weken of om de veertien dagen als de nonnen veel zin hadden. En als wij ons toch eens mochten wassen ,moesten wij allen op een rijstaan een voor een ging de waszaal binnen in de douches hangde geen gordijnen ,eerst allen voor de douche staan tot de non ( zuster Idowies, een bevel gaf om je hemd en korte broek ( helemaal naakt ) uit te doen daar stonden twee houten bakken in de eene de hemden en in de anderen de kortebroeken zo dat wij naakt stonden voor de douches ,dan riep de non 'In de douches gaan en onder de douche blijven staan ' ze draaide de kraan open en ijskoud water iedereen begon te roepen 'Zwijgen riep ze en in zeepen' ze draaide de kraan terug dicht en een voor een ging ze de douches binnen met een regel in de hand , je moest naar de uitgang staan zo dat ze je goed kon zien dat je wel goed in gezeept was zoniet trok ze aan je pimmel van links naar rechts maar dan zeer hard dat deed verschriekelijk pijn nadien moest ik mij omdraaien en mijn billen laten zien van achter was ook niet goed ingezeept nam ze haar regel en sloeg zeer hard op mijn billen van achter zodat er rode strepen op stonden dat was zeer pijnlijk, en als je niet goed ingezeept waart en het stond de non haar niet goed aan, nam ze bij je haar en sleurde je uit de douche over de grond en riep ze 'Aankleren en daar op de anderen rij gaan staan' zonder je af te drogen ,die terug naar de koer (speelplaats) moesten gaan . Het was de regelmaat dat wij meer koud water kregen voor ons te wassen dan warm water , eens dat ik en de anderen jongens gewassen waren kregen we een anderen hemd en een anderen kortebroek . Daarna gingen wij naar de eetzaal eten ik kreeg havermout pap dat was alles, soms kregen we grijsvlees met haar er op dat was echt niet te eten en als je het uit braakte moest je eigen braaksel terug op eten zoniet sloeg de non met een grote regel op je handen of op je hoofd en als je het nog niet deed nam ze met je haar en duwde met je gezicht in je bord zo dat je het moest op eten ,tot dat je alles op geeten had je eigen braaksel . Als je geluk had om dat grijsvlees in je broek zak te steken of achter je hemd tot als we op de koer (speelplaats) kwamen , en de non het niet zag werpte we dat grijsvlees over de muur dit was echt niet te eten hoor! Daarna nog een uurtje op de koer en dan gaan slapen ,voor ons bed moesten wij allemaal bidden, dan bed in de lakens over je hoofd, we mochten niets zien, de jongens die dat toch deden kregen van de stok op hun hoofd dit was dagelijkse kost mijn oren waren soms dik van de slagen dit deed heel veel pijn, en ook opletten dat je niet in je bed plaste met alle gevolgen vandien, ik heb er dikwijls gestaan op de meisjes koer. Zo was er een jongen die graag schaliedekker (Dakbewerker) speelde op een zekere avond als de non gaan slapen was, als er geen jongen bij haar in haar slaap hokje ( Chambrette noemde wij dat) was ,want dat gebeurde regelmatig iedereen wist dat maar wij dirven nooit iets zeggen . Zij sliep ook op de slaapzaal apart in een slaap hokje , wat er in die jongen zijn hoofd speelde weet ik niet? Kwam die jongen uit zijn bed heel stilletjes deed hij de raam open en klom in de dakgoot, en begon in de dakgoot te lopen ,op een moment hoorde ik een geroep even maar en plots was het geroep gedaan, die jongen was van de dakgoot naar beneden gesprongen het was muis stil ,er was een non beneden in de eetzaal kelder verdieping dat was nog in het oud gebouw. Tien tot vijftien meter hoog het geen dat ik nog weet is dat die jongen een scheeloog en enkel paar breuken aan over heeft gehouden zegde de nonnen tegen ons toen? Of kon die jongen de zware mishandelingen niet meer aan, ik weet het niet die jongen heb ik nooit meer terug gezien. Ik en die jongen slaapte op de zolder verdieping onder de pannen in de plaszaal en nog anderen jongens ook die jongen zijn naam ken ik. Hij had nog een broer die jongen heeft zeer veel verdriet gehad die zegde dikwijls "Waarom Waarom". Zo op een nacht op de slaapzaal, ik was aan het slapen,en opeens stond er een grote jongen aan mijn bed, die maakte me wakker en zei 'Tongele uit u bed ' doet uw slaapkleed uit en leg je op je buik, hij ging met zijn pimmel in mijn gat,(anus) trok aan mijn haar zo dat ik moest blijven liggen op de grond en dat ik niet weg kon ,als hij gedaan had stond hij recht en ik draaide mij terug om en gaf hem een stamp recht op zijne zak, hij zakte neer van de pijn en huilde hard op ,de non ( zuster Vincentia, die op de slaapzaal lag riep ''Wat is dat daar'' en ze kwam naar mijn bed, de non was s'nachts altijd van kop tot teen in het wit gekleed ( Het waren voor mij en anderen kinderen witte spoken ik was zeer bang als ik ze zag rond lopen s'nachts) en ze vroeg wat er was, ik antwoordde dat die jongen in mijn gat(anus) zat waarop de non mij begon te slaan met een stok op mijn hoofd en riep'' Slapen en mond dicht'' ik deed dat dan maar, eens s'morgens op de speelkoer stampte die jongen mij ineen tot ik niet meer recht kon staan en bloedde zeer hard, dat gebeurde daar regelmatig met anderen kleine jongens ook bij mij heeft hij dat nadien niet meer gedaan wel met anderen kleine jongens. Zo was er ook een dikke non ( zuster Gonda) die in stond om de aardappelen te schillen, acht tot tien jongens moesten dit doen alle dagen ,het aardappelkot was achter de keuken in de oude blok nog, tegen de varkensstal ,wij moesten de aardappelen in grote kuipen doen, met water er in ,eerst ging het in de aardappel machine, nadien moesten wij de pitten er uit doen. Die dikke non was niet aardig tegen ons soms zeer brutaal , soms sloeg ze met haar bossleutels op je hoofd en als dat niet hielp nam ze jou bij je nek en sleurde ze je over de grond tot in de varkens stal en gooide je over een muurtje van een meter hoog tussen de varkens waar wij zeer veel schrik van hadden (ze heeft dat tweemaal met mij gedaan tussen de varkens geworpen ) ik kakte in mijn broek van de schrik met alle gevolgen van dien ) voor het minste deed ze dat, niet rap de pitten uit de aardapellen doen en je had ervan en dan kon je twee tot drie uur bij de varkens blijven zitten, zeer bange momenten. Wij zaten ook veel op de speelkoer alle dagen als er geen school (klas) was voor niet te zeggen altijd, de jonge jongens die moesten luisteren naar de grote jongens van de zevende en achtste klas en werden zeer regelmaatig mishandeld door die grote jongens. Bij de kleine jongens was ik jaren ook bij . ( met de jaren werd het een beetje beter tussen de jongens onder elkaar de haat zat er nog wel in maar de nonnen kweekte dat ) . De non van wacht hare bijnaam was (dikke vrat zuster Colomba) die non had een dikke vrat op haar neus ,die non was ook zeer geweldadig tegen over mij en de anderen kinderen, die non liet alles begaan ook hoe geweldadig de jongens onder elkaar waren ze liet het allemaal toe , ging je klagen bij haar kreeg je harde stampen tegen je benen of de bossleutels tegen je hoofd . Zo moest ik zoals vele jongens paardje spelen op de speelkoer, ik moest voorover buigen en mijn twee handen vooruit steken, voor mij stond een andere jongen, die mijn handen moest vast houden, die grote jongens kropen boven op mijn rug tot dat ze goed zaten er waren sommigen zware grote jongens bij soms met twee of drie op mijn rug soms zakte ik door mijn knieen zo dat ze me terug recht stampte en mijn knieen open lagen,(verzorging kende ze niet in het weeshuis dat was er nooit bij ) en dan de start dit waren altijd wedstrijden tegen een op ,zo hard als we konden lopen winter en zomer alle dagen het zelfde ,kon je niet hard lopen kreeg je een pak slaag, ook begonnen ze te stampen tot bloedens toe, mijn broer moest dit ook doen die jongen heeft ook veel afgezien het enige dat we konden doen is elkaar een beetje troosten verder niets want we hadden niets te zeggen, schoon braaf zijn en zwijgen of we kregen nog meer slaag van die grote jongens dit was nog niet genoeg of ze vonden iets anders uit met de lepel waarmee wij soep haten, wij als jonge jongens moesten in de eetzaal lepels mee pakken naar de speelkoer en die dan aan die grote jongens geven, niet alleen dit ook een appel een snoepje een cinaasappel en nog veel meer dan dat als wij dat aan tafel kregen moesten wij dat afgeven aan die grote jongen naar waar ik moest luisteren deed je dat niet kreeg je slaag. Die deden de steel van de lepel af en wij moesten onze nestels (als we er hadden) van onze schoenen geven, dat deden ze dan in de lepel, die grote jongen legde de lepel onder zijn schoen hij ging er op zitten en wij moesten hem voort trekken tot als het rookte onder zijn schoen ''Stoppen met lopen'' zei hij, hij nam de nestel uit de lepel, een stuk kranten papier van het toilet (wc) rolde de nestel er in en rookte, iedereen mocht er eens aan trekken , en hoe meer ik trok, hoe meer ik hoestte, aan die zo gezegde sigaret deed ik het niet, kreeg ik slaag zoals anderen jonge jongens. Zo kregen we alle maanden bezoek van ons grootmoeder langs vaders kant (ons moe) ze bracht wat snoep en wat fruit mee, dit bracht ze mee van haar klein pensioentje dat ze kreeg per maand, vader en zijn dame waren ook alle maanden samen met ons moe ,maar die dame mocht nooit in het weeshuis binnen .Vader was alle maanden zat, soms deed hij zeer brutaal tegen ons moe! (zijn moeder) In de bezoekzaal konden we wat snoep en fruit eten een uurtje bezoek per maand . Dat was het enige moment in de maand dat we gelukkig waren, als we ons moe zagen, niet zo zeer voor vader want die zei alle maanden het zelfde en dat was, 'Jongens ik en mama gaan weer samen, en dan mogen jullie terug naar huis komen' .Met dit te horen hadden wij nog meer verdriet, wij wisten toch dat het niet waar was , toch deed hij er ons er veel pijn mee met dat te zeggen. Alle maanden als het bezoek gedaan was moesten wij blijven zitten en alle familieleden moesten naar buiten gaan, als de familie er was waren de nonnen zeer lief tegen ons moe en tegen de kinderen. Maar eens dat ons moe weg was zetten ze terug hun masker weer op, dan riep de non die toezicht hield opeens 'Zeer brutaal' allemaal meekomen en niet meer snoepen, alles mee doen en we moesten alles in een kast leggen en dat zagen we nooit meer terug .We moesten terug ons versleten klederen aan doen en terug naar de koer, daar wachten die grote jongens waar wij naar moesten luisteren, en die zeide altijd 'Als je bezoek krijgt ,moet je snoep weg steken' en dan aan ons geven anders krijg je op je bakkes dat zegde ze altijd tegen mij en andere jongens. Na het bezoek moesten we al onze zakken leeg maken van de non die het controleerde. Eens op de speelkoer kreeg ik slaag en mijn broer ook dan hadden we nog meer verdriet. Het voor laatste jaar dat ik in het weeshuis was kwam ons moe met een 'Ziekenwagen' aan het weeshuis toe ,ons moe was zeer ziek (kanker ) en wij mochten even buiten het weeshuis aan de trappen van de hoofd ingang bij de ziekenwagen staan . Ons Moe zei tegen ons dat deze keer de laatste bezoek was, wij begonnen alle vier zeer hard te wennen met het gedacht dat wij ons moe nooit meer terug zouden zien, en nooit geen bezoek meer zouden krijgen, het was zo ook. Dit was zeer erg voor ons helemaal alleen staan op de wereld en in dit weeshuis en niemand meer hebben dit was verschriekelijk voor ons. Ik heb mijn kleinste broer en mijn zus drie jaar niet meer gezien, ik was mijn kleine broer en mijn zus ook kwijt ik heb toen zeer veel geweent en mijn andere broer ook, wij hadden juist elkaar nog!! ''Ons Moe was onze enige hoop '' nadien hebben we geen bezoek meer gekregen ook niet van vader. De nieuw bouw was begonnen van de jongens afdeling daar zouden de slaapzalen ,de klassen en de eetzaal (Refter) en de zieken afdeling komen ook de turnzaal dat was in de kelder .Op een zekere dag kwamen ze vier zitbanken zetten op de koer dat was goed voor de grote ,maar niet voor de kleine jongens wij moesten altijd op de grond zitten of het regende of niet, Die grote jongen dat ik naar moest luisteren zei op een dag tegen mij 'Tongele kom hier, jij moet over de muur klimmen en oppassen voor die kippen boer dat hij je niet pakt' en dan door een veld lopen tot op de baan dan naar rechts tot op de hoek links, daar is er een snoep winkel en daar pak je zoveel snoep als je kunt, en dan kom je terug over de muur op de koer en je geeft alles aan mij als je niets bij je heb slag ik op je bakkes heb je dat gehoord ! Dit heb ik dikwijls moeten doen soms opgepakt door die kippen boer. Dan deed hij mij terug naar de hoofd ingang bij de nonnen, waarna de nonnen mij bij een van de drie boeren deed , Jef, louis en dikke Jan en dan was er nog een schilder '' piethein ''(bijnaam) deze schilder was een vriendelijke man voor de kinderen die man sloeg nooit niet naar de kinderen, wij zongen altijd liedjes van ''Piethein je broek is te klein enz'' op de speelkoer hij moest er altijd mee lachen als wij dat zongen hij werkte ook in het weeshuis ,voor het minste moest je naar die boer gaan of als er een grote jongen tegen de non zei dat jij de schuldige was al was dat je het niet gedaan had kon je mee met de non eerst kreeg je slaag van de non nadien moest je mee naar die boer Jef ,van de nonnen een van die drie boeren was een echte beul ( Jef ) Zo moest ik met hem mee gaan samen met die non zuster Anna, en ze kijkte toe en lachte en genoot van het spektakel hoe dat hij mij mishandelde ! naar de kelder en moest mijn hemd uit doen, ik moest mij dan voor overbuigen en zo nam hij zijn brede riem uit zijn broek , en zo hard dat hij kon sloeg hij op mijn rug en benen tot ik ineen zakte. Dan stopte hij, sleurde mij met mijn haar over de grond, mijn rug, mijn benen en armen lagen helemaal open en bloeden hevig. ''Terug uw hemd aan en een beetje rap of je krijgt er nog van '' zei hij . Hij nam ook soms een stok en dan moest je broek naar beneden laten af zakken en voor overbuigen en stakt het van achter in je gat (anus) en hij tilde je zo naar om hoog van de grond, dan had je twee tot drie weken zeer veel pijn aan je achterste zodat je bijna niet kon lopen van de pijn. Zo heb ik eens bij hem moeten gaan en ik moest op mijn achterste zitten en mijn schoenen uit doen en de non houden mij vast zo dat hij een stok nam en op mijn voeten sloeg tot mijn voeten bond en blauw uit sloegen en op gezwollen waren ik kon er niet meer op gaan , dan heeft hij samen met de non mij gesleurt over de grond tot aan de jongens speelkoer ik kon niet meer recht staan ! En als de boer Jef stopte met slaan en de non volgens haar niet lang genoeg was nam ze de stok of de riem over van hem en sloeg zij verder tot je niet meer recht kon staan! Hij (Jef) deed van alles met je en de non liet dat allemaal toe ze genoot er nog van. Soms als je bij boer Jef moest komen ,moest je op je rug gaan liggen en hij houd je tegen zodat de non Jef zijne riem nam en de non je op je buik sloeg zo hart ze kon en ze had er plezier in dat zag ik die non met haar dikke vrat op haar neus mijn buik stond toen vol met rode streppen zeer pijnlijk, en nam mij mee naar de speelkoer terug naar de jongens Jef was een rotzak van een man voor mij en alle anderen kinderen ,dikke Jan durfde ook wel eens slaan naar ons maar dat was niet zoveel. Zo heb ik eens met twee nonnen naar de turnzaal in de kelder verdieping moeten gaan omdat Jef geen tijd had hij moest werken op de boerderij, de twee nonnen in de turnzaal een zei tegen mij dat ik tegen de turnrekken dat tegen de muur vast gemaakt was met mijn buik tegen moest staan ik moest altijd mijn hemd en mijn kortebroek uit doen zodat ik naakt stond. Uw handen naar omhoog doen zodat ze mijn handen konden vast maken aan het turnrek , nadat mijn handen vast waren aan de turnrek begonnen ze te slaan met stokken op mijn rug en op mijn armen en benen en billen, ik begon zeer hart te roepen van de pijn hoe harder dat ik riep hoe harder de twee nonnen slaagde na een tijdje houden ze op met slaan ze maakte me los en ik zakte ineen op de grond ze hebben mijn handen en voeten vast genonnen en mij zo op de speelkoer geworpen samen met mijn hemd en kortebroek. Daaraan gekomen kreeg ik nog eens op mijn bakkes, van die grote jongen omdat ik niets bij had . Een paar weken of paar maand later kwamen ze draad op de muur zetten ( prikkeldraad) zo dat wij niet meer over de muur konden klimmen dachten de nonnen ,maar wij moesten dit dikwijls doen over de muur gaan voor die grote jongens tussen de draad en de muur door klimmen en aan de achter kant van de speelkoer was een veld waar ze aardappelen gezet hadden en ik moest de aardappelen over de muur werpen naar de jongens zodat die grote jongens rouwe aardappelen konden eten, met alle gevolgen vandien natuurlijk. Na een tijdje kwamen ze elektriciteit op de prikkeldraad zetten boven op de muur, zodat wij er nog over de muur moesten klimmen van de grote jongens tussen de draad en de muur door dat was wel pijnlijk de elektriciteit op die draad die schok dat je kreeg. Zo had ik eens tandpijn, heb zo drie maanden moeten afzien van de pijn, regel matig zelf aan mijn tand trekken maar kwam niet los, tot op een dag de non die van wacht was zei" Tongele mee komen " ik ging mee met die non langs een lange gang door tot aan de hal waar moederoverste haar bureel is, de houten trappen op tot aan een klein kamertje, de deur ging open en een andere non riep 'Daar zitten en zwijgen mond open en u ogen dicht doen' uw armen naar achter mijn armen werden vast gebonden met een riem en mijn benen werden ook vast gebonden aan de stoel, een andere non had mijn hoofd vast en een andere non riep 'mond open en een beetje rap' mijn mond deed ik open en ik voelde een tang in mijn mond en ze begon aan mijn tand te trekken dit deed verschrikkelijk pijn, want het was zonder verdoving. Dit hebben ze jaren gedaan bij iedereen deden ze dat dit was in het weeshuis heel normaal want niemand buiten het weeshuis wist van iets af. Want die lieve zusters waren toch zo lief he'. 'De zusters van liefde'?? De non van de achtste klas zuster Aleidis die had echt geen genaden met de kinderen dat was een echte nazi beul ze sloeg met regels, met stokken, en trok je met je haar en sleurde je zo over de grond, en ze sloeg met een bossleutels op je hoofd . Daar heb ik zeer veel slaag van gehad niet bij mij alleen met zeer veel jongens deed ze dat soms als je niet mee kon in de klas of je antwoordde niet goed op haar vraag kreeg je straf eerst de bossleutels op je hoofd en dan moest je onder de lessenaar zitten waar zij zat ,en dan kreeg je stampen maar dan harde stampen tegen je hele lichaam je kon toch niet weg, en ze stonk verschriekelijk ik dacht dat ze haar nooit niet waste zo stinken . en als ze geen zin had in les geven nam ze een boek en leesde daar uit voor iedereen moest naar haar luisteren of ze was geweldadig tegen over mij en de jongens .De laatste twee jaar mochten wij naar 'Nonkel bob' zien in de turnzaal daar stond een podium in de turnzaal daar stond de televisie nog in het zwart wit, eenmaal per week de woensdag als de nonnen zin hadden en als je niet gestraft werd, want als je straf kreeg moest je op het podium op je knieen zitten met je schoenen op je hoofd en dat moest je vast houden tot nonkel bob gedaan was ,achter de televisie zo dat je niets kon zien maar ik hoorde dat wel en dat deed pijn en als je , je armen liet zakken kwam de non op het podium en kreeg je een harde stamp tegen je zijde zo dat je ineen krop van de pijn . Dat was voor ons nieuw een 'Televisie' had ik nog nooit van gehoord of gezien mensen dat bewegen op een klein televisie scherm dit was nieuw voor mij en de jongens, en als ik 'nonkel bob' niet mocht zien was ik zeer verdrietig, en als 'nonkel bob' gedaan was moesten we weer naar de koer speelplaats (de hel). Dat waren mijn kinderjaren om nooit te vergeten! Wij hebben eenmaal zeven dagen uit het weeshuis geweest op vakantie bij ons Moe in Mechelen in de Lekkernijstraatje tegen de bruul een heel smal straatje. Ons vader is ons komen halen met de toestemming van de jeugdrechter eens dat wij er aan kwamen zag ik dat huisje waar ons Moe woonde, een krot woning was een zeer kleine woning met twee kleine kamers en een kleine living om te zitten . Het huis stond op instorting na het was een krot woning ons Moe kon haar niet beters aan schaffen ze had maar een klein pensioentje en een klein deel van de openbareonderstand ( ocmw nu) ook de ziekenwagen toen heeft de openbareonderstand betaald van Mechelen dat heb ik achter af vernomen ,ik ben zeker dat ze haar tekort gedaan heeft omdat wij daar een week geweest zijn, ons Moe was een gouden hart. Als we gingen slapen gingen wij de kinderen dan in de twee bedden en ons moe sliep op de grond in de living die week . Ons Moe haar wens was dat wij haar klein kinderen eens uit dat weeshuis waren het was maar een week maar ons moe was zo gelukkig die week dat wij bij haar waren en wij ook natuurlijk eindelijk uit die hel en bij ons Moe. In dat smal straatje waren garage's en daar speelde wij met auto banden die in de garage's stonden die open waren , die week waren wij zo gelukkig dat wij uit het weeshuis waren en bij ons moe mochten zijn. Zo heb ik gezien dat ons vader binnen kwam met zijn dame en dat hij dronken was en dat hij sigaretten peuken die nog branden uit deed op ons ' Moe' haar armen en handen ik begon te roepen naar hem om op te houden , even later houdt hij op begon van alles te roepen naar mij en naar ons 'Moe' en ging zeer kwaad aan hij slaagde de deur zeer hard dicht en was weg . Onder tussen kwamen mijn twee broers en zus binnen en vroegen wat er gaande was, ik en ons 'Moe' waren aan het wenen mijn broer en zus zagen dat en begonnen ook te wenen ons 'Moe' haar armen en handen waren verbrand ik hem tegen vader jaren niet meer gesproken , ik heb het hem zeer kwalijk genomen en ook dat hij mij en mijn twee broers en zus ons laten op sluiten heeft in dat weeshuis (De hel) door zijn schuld wij waren maar wegwerpkinderen in zijn ogen want zijn mooi leven ging voor. Na die week gingen we terug naar het weeshuis (De hel). Ons Moe weende als wij moesten door gaan en wij ook natuurlijk we wisten dat wij terug naar de hel moesten gaan en wat ons daar nog allemaal te wachten stond. Er is nog zoveel gebeurd in het weeshuis, dat ik dit niet allemaal op schrijf, het is me te zwaar, hier mee toon ik aan dat de tijden in de weeshuizen gelukkig zijn veranderd de kinderen hebben het veel beter dan in mijn tijd. In het weeshuis waar ik verbleef hebben de kinderen het beter nu omdat in april 1965 de eerste echte kinderrechten op gekomen zijn maar dan zeer traag op gang te laat voor mij en de anderen kinderen toen , voor april 1965 was je als kind niet meer of minder dan een ongewenstkind een wegwerpkind dat teveel was in de maatschappij. Eens dat ik uit het weeshuis kwam kon ik nog niet lezen of schrijven ik hem dit later geleerd met de kranten te leren lezen, nadien hem ik van de eene instelling naar de anderen gegaan .Ik hem nog in anderen instellingen gezeten Jongensstad in Drongen bij Gent ,en in Nieuwkerken-waas afdeling van jongensstad tegen Sint-Niklaas geweest dan van daar twee maal in Mol gezeten als je de tweede maal naar Mol ging moest je naar Ruiselede, en een maal in Ruiselede echt niet door mijn eigen schuld of toch? Omdat ik bij mensen geplaatst was waar ik van acht uur s'morgens tot tien uur s'avonds moest werken bij een fietsen maker in Heist op de berg tegen Putte dit moest je doen of ik het nu wilde of niet, die mensen profiteerde van mij. Je had als kind niets te zeggen ze hadden maar te bellen naar de jeugd rechtbank en ze kwamen je zo halen ,en dat zegde ze ook tegen mij 'Als je niet werkt bel ik' En dan ging je terug tussen vier muren, ik was veertien jaar en dat kon ik niet aan ik was nog te jong om zoveel te werken, de naam 'Werken' had ik nog nooit van gehoort ik wist nog niet wat de naam werken betekende, in het weeshuis werd daar nooit over gepraat, een kind was vroeger een handelswaar meer was je niet je had als kind niets te zeggen luisteren en doen wat ze je zegde en zwijgen! In mijn verder leven heb ik ook alles moeten leren met vallen en opstaan ,ook in mijn huwelijks leven was het ook meer vallen en opstaan maar ik heb een prachtige vrouw een uit de duizend die met mij zeer veel geduld had, mijn vrouw kwam ook uit kinderinstellingen maar ik ben zeer te vreden het geen dat wij bereikt hebben in ons leven en gelukkig samen met mijn vrouwtje, en ons vijf kinderen en ons drie klein kinderen ,die nu allen uit huis zijn en die goed in het leven zitten. Mensen die in kinderinstellingen geweest zijn en er willen over praten kunnen dit via mijn blog , ook jongens toen die nu op pensioen leeftijd zijn die bij mij in het weeshuis waren of geweest zijn vroeger of later kunnen altijd met mij in contact komen via mijn blog uw email adres word niet door gegeven als je dat niet wil kom er mee naar buiten! 'Doe het' blijf er niet mee zitten doe zoals ik. Ik heb er ook jaren mee gezeten . Er mee naar buiten komen en de taboe door breken want vroeger was het toch allemaal niet waar als je dit vertelde aan de grote mensen, want die nonnen waren toch zo lief he' dit kon gewoon niet want jij was de leugenaar en je moest nog opletten dat je geen slag tegen je hoofd kreeg . Nonnen waren vroeger voor de muren zeer lief maar achter de muren waren ze beulen ze kende geen enkele genaden met de kinderen in mijn tijd. Mijn zus is op de meisjes speelkoer ook zwaar mishandeld daar gebeurde ook zeer zware mishandelingen onder elkaar en vooral door de nonnen aldaar dat heb ik achter af vernomen van mijn zus. De kindermishandelingen dat daar toen gebeurde in dat weeshuis ,dat was onbeschrijvenlijk . Daarom kan ik geen zusters meer zeggen want de naam zuster staat voor liefde en zorg geven aan de mensen en vooral aan kinderen , dit hebben we nooit gekend in dat weeshuis in tegen deel ,voor mij zijn dat nonnen niet meer of minder. Een anderen naam heb ik er niet voor of toch wel die nonnen waren echte duivelse onmensen! En het geloof de naam 'GOD' hebben ze in mij en anderen kinderen letterlijk in gestampt en geslagen en mijn hersenen gespoeld, ik ben nog wel gelovig dat wel maar in een anderen 'GOD' de welke weet ik zelf niet als die al wel bestaat? Ik geloof niet meer in de zogezegde dienaars van de kerk ,zeg maar misdadigers van de kerk toen, en de naam 'GOD' die zij diende bestaat die wel ? Hij heeft mij en de anderen kinderen niet geholpen hij liet alles toe dat zijn misdadige dienaars ons aan deden zeer zware mishandelingen met folter praktijken dat ze toepasten op mij en anderen kinderen liet hij allemaal toe, de naam 'GOD' van hun bestaat die wel? Of was het een gemaakte 'GOD' van de kerk die zij zelf toen maakte en die hun goed uit kwam zodat ze de mensen toen onnozel maakten en van alles wijsmaakte zodat de mensen het geloofde en de mensen hersenspoeling gaven dat het allemaal in hun voordeel was, zo konden ze doen wat ze wilde in de maatschappij ze waren toch heer en meester toen. Of was het de Goddelijke duivel die in hun zaten waar zij in geloofde en dat het hun goed uit kwam ,ik denk het? Ze werden toch altijd beschermt door de regering en het gerecht (Justitie) dat was toch samen een doofpot operatie toen. De misdadige dienaars van de kerk toen dachten dat ze boven de wet stonden, zo is het altijd al geweest ze konden doen wat ze wilde met de kinderen in de instellingen ze werden toch altijd gelooft het waren heiligen voor de maatschappij in die tijd, ik hoop dat het nu niet meer zo is. De mensen zijn slimmer geworden met de jaren dat ze niet meer luisteren naar die klare onzin van de kerk en zijn dienaars wie gelooft deze mensen of deze sekte nog!!!! Of gaat het nu eens eindelijk veranderen en de heren en dames van Justitie uit hun glazen kast komen en de misdadige dienaars van de kerk eens anders aan pakken dan in mijn tijd toen. Zodat de kinderen het nu niet meer moeten meemaken dan dat ik meegemaakt hem toen in mijn tijd dat zou schandalig zijn in deze tijd, het word tijd dat hun ogen eens eindelijk open gaan. De doofpot operatie heeft altijd al bestaan en zeker in de kerk, justitie en de politiek waren altijd blind voor de hypocriete dictators van de kerk. Ik stel mij wel de vraag of de scheiding van kerk en staat wel bestond in die tijd. In Justitie zijn de rechters en anderen hoge heren en dames benoemt in die tijd door de zelfde politieke partijen die in de regering deel namen waar zij bij hoorden toen, of is het nu iets verbetert tussen de scheiding kerk en staat ik hoop het? Zodat de kerk weer niet boven de wet komt te staan, en het gerecht hun werk doen en de misdadige dienaars van de kerk aanpakken en zeker hier in katholiek vlaanderen. Daarom konden ze doen wat hun goed uit kwam de misdadigers van de kerk toen, scheiding van kerk en staat noemde ze dat in die tijd een en de zelfde doofpot operatie was dat. Ze werden toch altijd geloofd en beschermt wat ze zegde en deden ze konden gewoon hun gang gaan in de maatschappij de mensen geloofde ons toch niet want zij waren toch de heiligen, of de schijnheiligen die te geloven waren en beschermt misdadig is dat. Want wij de kinderen dan waren toch maar uitschot leugenaars en wegwerpkinderen, kinderen dat ongewenst waren in de maatschappij wie geloofde ons nog niemand!! Want de nonnen waren toch zo lief he'!!! vervolg hier onder vierde pagina.
Want zij werden geloofd, want zij waren de heilige in de maatschappij , misdadig is dat! Maar waar ik wel zeker van ben 'DE HEL' die bestaat wel want daar heb ik als kind bij de duivelse nonnen gezeten. En als ik met mijn wagen langs een oud klooster rijd en ik zie die grote ramen en die rauwe muren en deuren van dat klooster denk ik er terug even aan. Het is maar even maar het blijft toch zitten ! In die tijd toen waren er ook goede kinderinstellingen, gelukkig waren alle kinderinstellingen niet zoals in het weeshuis te Zelem waar ik groot gebracht ben. Mijn verhaal dat ik hier neerschrijf is de volledige waarheid van dat weeshuis, dat ik daar de zware mishandelingen meegemaakt heb als kind bij en door de nonnen echte gruwel!!! En boer Jef van die beul had ik als kind geen goede gedachten. Ik dacht altijd als kind als ik hier uit het weeshuis kom vermoord ik die rotzak! Gelukkig ben ik van die gedachten veranderd noch thans dat hij het wel verdiende, ik was niet alleen met die gedachten als kind in het weeshuis. De nonnen hadden van boer Jef een monster gemaakt zodat hij geen enkel kind ontzag zodat hij ons zwaar mishandelden met de volledige goedkeuring van de nonnen. In het weeshuis gebeurde ook misbruiken zowel door de nonnen (daar ben ik zeker van ) want daar was ik ook een slachtoffer van! Ik heb het jaren verzwegen uit schaamte en uit ongeloof van de maatschappij, tot ik een vertrouwelijke persoonlijkheid tegen kwam, ( I. L.) dat dacht ik eerst niet dus,en het vertelde als ze dit leest weet zij dat ik haar bedoel! Bij zuster Aleitis in de klas moest ik zonder enige reden voor straf onder haar lessenaar gaan zitten dan deed ze hare rok naar omhoog en ik moest met mijn hoofd tussen haar benen gaan en haar likken,en als ik het niet goed deed stampte zij mij bond en blauw ik kon toch niet weg onder die lessenaar! dat is dikwijls gebeurd. Ook op de slaapzaal in de chambrettes van zuster Anna moest ik haar strelen over haar borsten en haar geslachtsorgaan en nadien moest ik haar likken vanonder aan haar geslachtsdeel dat is dikwijls gebeurd. Als alle jongens op hun zij lagen en het deken over hun hoofd was kwam zuster Anna mij uit mijn bed halen en dan moest ik meegaan naar haar chambrette!! Als ook door de grote jongens op de slaapzaal ze ontzagen niemand niet. De grote jongens die de vriendjes waren van de nonnen of moet ik zeggen hun liefjes mochten alles doen met de kleine jongens op gebied van misbruiken en geweld de nonnen sloten toch altijd hun ogen voor die vriendjes van hun iedereen wist dat wat daar gebeurde. Het is daar op de slaapzaal dat ik ook misbruikt ben door een van de grote jongens en door de nonnen ,vriendje van de twee nonnen zijn naam ken ik nog, ik was zo niet want ik was nog maar een klein manneke. Soms ging een jongen in de non haar slaaphokje (2 chambrettes dat op de slaapzaal stonden waar de twee nonnen in sliepen) binnen dat heb ik af en toe gezien zowel de ene als de tweede non deed dit met de kinderen, zodat we geluiden hoorde dat niet normaal waren ik wist beter wat daar gebeurde. Iedereen hoorde dat op de slaapzaal maar iedereen was bang om er iets over te zeggen tegen elkaar. En bang om er over te praten tegen de jongens omdat een of anderen jongen het zouden gaan zeggen tegen de nonnen, ze zouden ons ineen gestampt hebben dat was de eerste keer niet dat ze dat deden. En zo de kinderen weg sleepte en dat we die kinderen niet meer terug zagen leven die kinderen nog dat weet ik niet? Ik denk dat het kerkhof van Zelem vol ligt met kinderen die mishandeld en misbruikt zijn in het weeshuis door de nonnen en de grote jongens. Die kinderen dat die nonnen ineen stampte sleurden ze weg over de grond met hun handen en voeten die kinderen hebben we nooit meer terug in het weeshuis gezien " Waar zijn ze op het kerkhof' dood en begraven"? Kinderen die de zware mishandelingen en de misbruiken niet meer aankonden en die van uit de goot op het dak of door een venster naar beneden sprongen recht de dood in . En die zo zelfmoord pleegde , ik heb dit een paar keer gezien zowel van jongens als meisjes in het weeshuis ik ken nog een paar namen van die kinderen. Het is niet voor niets dat wij op de slaapzaal op ons zijde moesten liggen in ons bed met de rug naar de twee chambrettes toe, en ons laken over ons hoofd moesten trekken maar af en toe zagen we het toch dat er een jongen daar binnen ging bij de nonnen in die chambrettes. En tegen wie moesten we het ook zeggen niemand geloofde ons toch niet want we hadden niemand niet en we stonden alleen op de wereld, en we waren toch maar uitschot en wegwerpkinderen van de maatschappij ''Want die duivelse nonnen waren toch zo lief he' '' getekent Louis Van Tongelen. Daar kunnen zeer veel jongens van toen getuigen van zijn die dat daar ook allemaal meegemaakt hebben die gruwel en de misbruiken dat op de slaapzalen gebeurden in het weeshuis. En de jeugdrechtbank van Mechelen dat zij er zogezegd van niets wisten wat daar in dat weeshuis toen te Zelem gebeurde met de kinderen daar heb ik wel echt mijn bedenking bij? Zagen ze niet dat ik ondervoed was en trouwens ik niet alleen, en dat wij vol met blauwe plekken stonden door de mishandelingen, daar werden nooit geen vragen bij gesteld? Wat moesten ze ook doen met de wegwerpkinderen van de maatschappij toen, ze staken je als kind in een gesticht (weeshuis) zo waren ze jaren van je af. De haat en de vernederingen en de geweldadige feiten dat tussen de jongens en meisjes en tussen de jongens onderling in het weeshuis werd gekweekt en aangemoedigd door de nonnen waren schering en inslag aldaar toen . Waar dat die nonnen gekweekt werden in een of andere klooster waar dat satan (de duivel) werkte? Een ding weet ik zeker het waren geen nonnen van deze aarde elk kind haten ze in het weeshuis! Ik stel mij wel de vraag of die nonnen nog wel mensen waren of dat die nonnen in een of anderen concentratiekamp werkte bij de duitse nazi beulen in de oorlog, en dat die vrouwen daar werkte als zogezegde verzorging zusters in die tijd??, dat zegde men tegen die vrouwen die daar werkte. Want het was toch kort na de oorlog zodat die vrouwen moesten vluchten samen met die duitse nazi beulen na de oorlog uit die concentratie kampen voor de bevolking want ze werden achterna gezeten door de bevolking zodat ze niet konden afgemaakt worden? En zo konden ze onderduiken en in de kloosters binnen gingen als non met een anderen naam zodat ze niet erkenbaar meer waren voor de maatschappij? Zo konden ze hun folter praktijken voort zetten maar dan op mij en anderen kinderen in het weeshuis te Zelem? Ik ken deze nonnen nog allemaal bij naam, of waren het menselijke monsters die in het zwart rond liepen in dat weeshuis toen, en die geen enkele genaden hadden met de kinderen? In het weeshuis toen was ik liever dood dan dat ik als kind daar leefde, ik werd daar behandeld als een beest 'alhoewel' een beest word nog beter behandeld dan ik en anderen kinderen daar toen. Ik was daar niet alleen met die gedachten toen , spijtig dat er jongens en meisjes het wel gedaan hebben want na 'DE HEL' was er nog een leven. Hoe moeilijk het verder leven ook is, leven die jongens en meisjes nog of niet er is niemand dat dit weet? Er is nog zoveel gebeurt daar met de zware kindermishandelingen door de nonnen in het weeshuis te Zelem zodat het mij te zwaar is om dit hier nog allemaal neer te schrijven dat kan ik echt niet meer aan, dit is nog maar een klein deel van het geen toen daar gebeurde in het weeshuis te Zelem. En er waren ook mensen buiten het weeshuis dat er van wisten wat daar in het weeshuis gebeurde met de kinderen, maar ze houden hun lippen op elkaar ''Misdadig was dat van die mensen'' En de hypocriete kerk en zijn instituten zegde naar de buiten wereld '' Je mag de gezinnen niet uit elkaar trekken, gezinnen moeten verenigd blijven'' Maar de werkelijkheid is anders en het waar gelaat van de kerk instituten en zijn kinderinstellingen is dat ze de gezinnen letterlijk uit elkaar trokken, kinderen broers en zussen in hun kinderinstellingen zodat ze van elkaar vervreemden met de jaren, Er waren broers en zussen die van elkaar nog niet wisten dat ze broer of zus waren in het weeshuis. Want de nonnen verzwegen dat tegen over de kinderen dat ze een broer of zus hadden in het weeshuis zodat ze jaren van elkaar vervreemden, dat waren kinderen dat nooit geen bezoek kregen van hun familie.Want jongens en meisjes moesten altijd apart ze mochten elkaar niet zien in al die jaren als ze geen bezoek kregen van hun familie, ze zouden beter zwijgen en het voorbeeld geven maar dat doen ze ook niet en nu nog niet in tegen deel! Ik heb mijn verhaal over mijn kinderjaren neergeschreven over de zware kindermishandelingen met folter praktijken dat toegepast werd door de nonnen in het weeshuis toen met veel tranen en pijn gedaan. Eerst en vooral heb ik het voor mijn eigen gedaan het moest van mij af ik zat er al lang genoeg mee. Maar ook voor alle jongens en meisjes die bij mij in het weeshuis geweest zijn toen ,en voor alle anderen kinderen dat in anderen kinderinstellingen bij paters (broeders) of zusters (nonnen) of hoe je dat soort ook mag noemen, geweest zijn en die dat ook meegemaakt hebben die gruwel. Ik schaar ze niet allemaal over een kam, er waren ook goede zusters, priesters en paters die goed waren in de instellingen met de kinderen en die deden wat ze moesten doen en dat is tederheid en aandacht schenken aan de kinderen waar wij zeer veel noot aan hadden als kind. Maar waar ik groot gebracht ben bij die nonnen was het een concentratiekamp voor wegwerpkinderen van de maatschappij en zijn beulen ''DE HEL'' onmensen waren het!!! Zodat we het eens eindelijk naar buiten kunnen brengen met ons verhaal na al die jaren over de misdadige dienaars van de kerk, hoe dat ze in werkelijkheid waren in die kinderinstellingen van de kerk toen!! Zo dat we het allen een plaatsje in ons verder leven kunnen geven en verder met ons leven gaan, veel sterkte en het gaat jullie allemaal goed in jullie verder leven! Dat was mijn jeugd om nooit te vergeten!!! Ik heb de misdadige nonnen zeg maar de misdadige dienaars van de kerk wel vergeven maar dat heeft jaren geduurd voor dat ik dit aan kon en dan nog! Maar vergeten is wat anders!! De foto boven aan is getrokken aan de hoofd ingang op de trappen van het weeshuis te Zelem met ons Moe, ik en mijn twee broers en zus ,achter de hoge deur staat een non te zien! ONS MOE (grootmoeder) WAS ONZE ENIGE HOOP TOEN!!!!! Toen ons Moe met de ziekenwagen toekwam mochten wij even erbij komen om ons Moe een dikke knuffel te geven om afscheid te nemen. Ons Moe weende ze wist dat dit de laatste keer was dat ze ons zag haar kleinkinderen, en wij weende ook en pakte ons Moe goed vast wij wilde ons Moe niet meer loslaten omdat ik wist wij gaan ons Moe nooit meer zien en we krijgen geen bezoek meer in het weeshuis, de nonnen hebben ons van ons Moe afgetrokken en de ziekenwagen vertrok, wij weende dagen aan een stuk van verdriet. En van de rest van de familie tantes en nonkels zagen wij nooit in het weeshuis, we waren aan ons lot over gelaten. Het is daarom dat ik mij een afkeer had van de familie en nu nog, juist mijn gezin daar ben ik fier op. PS. Voor de mensen die dat niet meegemaakt hebben is het zeer moeilijk te begrijpen dat dit allemaal kon in de maatschappij toen, daar heb ik alle begrip voor. Maar voor de jongens en meisjes toen die dat meegemaakt hebben in hun jeugdjaren en zo groot gebracht zijn in die kinderinstellingen zowel bij paters (broeders) als nonnen, of ook hoe je dat soort mag noemen. Dat dragen wij geheel ons leven mee of wij het nu willen of niet je bent getekend voor je leven dat vergeet je niet, zelfs als je achteruit kijkt zie je het verleden nog op je afkomen. En ik hoop dat dit levensverhaal uit mijn jeugd jullie een beetje zullen helpen omdat te kunnen verwerken na al die jaren, voor het geen jullie in je jeugdjaren ook meegemaakt hebben in die kinderinstellingen. Het ga jullie goed!! Louis Getekend: Louis Van Tongelen ( Besluit hier onder pagina)
Dat was "DE DEUR VAN DE HEL OP DE FOTO " de hoofd ingang van het weeshuis in 1952 tot 1961 te Zelem. Toen ik daar werd opgesloten voor jaren als kind samen met mijn twee broers en mijn zus .Toen zijn onze jeugd jaren gestopt als kind en als mens. Van af toen waren wij nog enkel kindslaven van de nonnen en grote jongens aldaar, over gelevert aan onze beulen. Er waren zeer veel kinderen dat ondervoed waren wij kregen te weinig te eten. Zeer zelden gingen wij buiten de vier muren van de speelkoer, en als we toch eens mochten buiten de speelkoer gaan in groep gingen we achter de muren van het weeshuis op het plein daar naast was een aardappelveld. Zodat alle kinderen het veld bestormde en de aardappelen of de bieten dat voor de dieren bestempt was uit trokken en ophaten van de honger .Het eten in het weeshuis was zeer slecht soms kregen wij bedorven eten waar het haar er op stond je moest het opeten van de nonnen met alle gevolgen vandien. Je zou het kunnen vergelijken met één "Concentratiekamp maar dan van wegwerpkinderen van de maatschappij" Ik denk dat mijn verhaal over het weeshuis te Zelem en dit in de media te brengen zeer veel jongens en meisjes van toen die dat ook meegemaakt hebben toch een beetje zal opluchten. Zij (nonnen) hebben onze jeugdjaren van ons ontnomen. Wij de kinderen dan in het weeshuis te Zelem waren ongedierte in hun ogen, zo werden wij behandeld vooral door de nonnen en met zeer veel geweld en zware vernederingen dat we moesten onder gaan. En ik ben wel tevreden dat sommige mensen met hun verhaal naar buiten durven komen nu. Ik weet ook als de jongens en meisjes als kind die in het weeshuis te Zelem groot gebracht zijn en die dit verhaal lezen. Terug keren is naar die tijd van toen, en zo alles terug herbeleven het is pijnlijk ik weet dat. Maar het kan bijdragen voor het verwerkingsproces, ik hoop het voor jullie allemaal zodat je dit in het verderleven een plaats kunt geven. Nu worden wij eindelijk gehoord door de maatschappij na zovele jaren dat wij moeten zwijgen hebben van die maatschappij en justitie, en de kerk dictators die boven de wet stonden. Want toen in die tijd waren wij toch maar uitschot, leugenaars en wegwerpkinderen van dat "Gesticht"(weeshuis) te Zelem, niemand geloofde ons. Want mijn levensverhaal als kind in het weeshuis is geschreven juist een maand voor dat de schandalen over de bisschop van Brugge Vangeluwe uit kwamen.Want niemand in die tijd geloofde ons we stonden alleen op deze wereld, want voor het uit kwam van die bisschop van Brugge werd ik uitgemaakt van alle verwijten door de mensen ik was een leugenaar, opkraaier, ketter enz...Maar de dag dat het uitkwam van die bisschop van Brugge heb ik niemand meer gehoord hun mond was gesnoerd!!!! En ik hoop dat deze gruwel in de kinderinstellingen niet meer gebeuren en dat de kinderen meer aandacht en tederheid krijgen van de opvoeders of wie dat het ook mag zijn! "Uiteindelijk is het dan toch in de media gekomen zodat ons verhaal naar buiten komt" Na dat ik het zelf in de media "Het Nieuwsblad en Het belang van Limburg " gebracht hem. Op 08/01/2011 in de dagbladen, de gruwel van het weeshuis te Zelem. Louis
richting limburg, nog altijd wenende in de auto van die dame, de baan was zeer lang. Toen we eindelijk aan kwamen moesten wij uit de wagen stappen. We gingen naar de trappen waar de hoofd ingang was, ( Waarvan foto hier op deze pagina ) een zeer groot oud gebouw vijf tot zes treden hoog stonden we voor een zeer hoge deur en de dame belde aan mijn jongste broer had ik in mijn armen. De deur ging open en daar stond een non (zuster) aan de hoge deur, wij hadden nog nooit een non gezien ze was helemaal in het zwart gekleed en ze had een zwarte kap op haar hoofd en met witte doeken aan en rond haar gezicht, we waren zeer bang van die nonnen. In het weeshuis moesten wij altijd tegen de nonnen 'COEUR' zeggen. 'Kom binnen ' zei ze zeer vriendelijk, de dame van de jeugdrechter was weg gegaan en de non veranderde zeer in brutale houding tegen over ons en ze riep naar mij ' Zet die kleine neer' Mijn jongste broer plaste in zijn broek van de schrik en kreeg een slag tegen zijn gezicht van die non, wij begonnen ook te wenen en de non riep ' Moeten jullie ook een slag tegen jullie gezicht hebben'. We kwamen in een grote hal terecht wij volgde haar en dan kwamen we in de bezoekers zaal binnen tot aan de volgende hoge deur kwamen we terug in een grote hal .Daar in de hal rechts was een hoge deur en dat was het bureel van moederoverste, links waren de houten trappen naar boven voor de kapel (kerk) en de slaapzalen ,we moesten even wachten die dame van het gerecht was al verdwenen nu stonden wij er alleen voor . Na een tijdje zagen we twee nonnen toe komen, een was zeer groot de andere kleiner de grote non zei 'Gij en gij meekomen' toen dat wij weg gingen met die non hoorde ik en mijn broer onze kleinste broer en onze zus zeer hart op wenen en ze riepen Louis en mijn broer zijn naam ''Niet weg gaan''. Het deed mij zeer veel pijn en mijn broer ook wij weenden, wij werden gescheiden voor jaren dat was verschrikkelijk pijnlijk en zeker als kind!! Mijn zus en mijn kleinste broer moesten ergens anders gaan, mijn jongste broer moest naar een ander weeshuis voor kleine kinderen een afdeling van het weeshuis een kleiner wit gebouw dat tussen het weeshuis en de straat stond, dat was alleen voor pas geboren kinderen en kleuters. Mijn zus moest bij de meisjes gaan op de speelkoer wat daar toen gebeurd is met haar weet ik niet zoveel van, (Toen nog niet) want wij waren altijd gescheiden. Ik heb mijn zus en mijn jongste broer eenmaal per maand gezien als we bezoek kregen van ons Moe, (grootmoeder vaders kant) voor de rest van de maand zag ik mijn zus en mijn jongste broer niet meer. Alleen ik en mijn broer die een jaar jonger is, gingen met die grote non mee. We kwamen aan in lange gangen , en in een plaats zei de non zeer brutaal 'jullie klederen uit' uit schrik deden ik en mijn broer al ons kleren uit, ze waren toch vuil en versleten, de non werpte anderen kleren naar ons toe maar die stonken naar de mottebollen maar waren wel versleten en af gedragen 'Een beetje rapper' zei ze .Rap ons kleren aan gedaan, 'Kom mee' zei ze weer en we volgde haar . Weer door lange gangen toen wij aan een hoge deur kwamen deed de non de deur open met de bossleutels die ze altijd bij zich droegen de deuren waren altijd op slot, we zagen allemaal jongens op de speelkoer omringd door een zeer hoog oud gebouw en hoge rauwe muren en van de buiten wereld zagen we niets meer. Mijn naam in het weeshuis was 'Tongele' .Eens dat wij op de koer (speelplaats) waren begonnen de jongens ons uit te schelden en ons te slaan ,we plasten in ons broek van de pijn en verdriet, toen het wat opgehouden was zei ik tegen mijn broer 'Wij zitten hier in de hel' 's avonds gingen wij allemaal naar de slaapzaal, de eerste nacht plaste ik in mijn bed, 's morgens vroeg moesten we naar de kapel gaan allemaal op een rij tot aan de kapel, daar moesten we heel stil zijn en bidden en zingen. Dat was 6 uur 's morgens ,terug op de slaapzaal al die in bed geplast hadden moesten hun lakens mee nemen naar de speelkoer , en eens op de koer kwam er een andere non ons halen 'lakens mee doen' zei ze. Een gang door van het oud gebouw kwamen we op de meisjes speelkoer ,we moesten in het midden van de meisjes speelkoer gaan staan met de natte lakens op ons hoofd. Maar ik bleef staan van de schriek ik wist wat er ging gebeuren ik had het horen zeggen van de jongens, de twee nonnen een van de meisjes speelkoer en een non van de jongens speelkoer ( zuster Colomba, dikke vrat, dat was de non dat een dikke vrat op haar neus had, dat was haar bijnaam in het weeshuis) die bij ons meegekomen was stampten mij en nog een jongen naar het midden van de meisjes speelkoer. Plots stonden zeer veel meisjes bij ons ze begonnen te schelden en te slaan en te stampen tot bloedens toe. De nonnen zaten op hun stoelen toe te kijken en genoten ervan en lieten dat allemaal toe, ze hadden niet liever die nonnen. Zo moesten wij onderling vechten van de nonnen tegen elkaar tot bloedens toe ze hadden niet liever dan waren ze gerust van op hun stoel daar genoten ze het liefste van. Dan dat de jongens elkaar haten zelfs de nonnen kweekte haat en afschuw tegen over de meisjes en jongens tegen elkaar op. Na een uur op de meisjes speelkoer mochten we terug naar de jongens speelkoer, daar begonnen de jongens ons nog uit te schelden en te slaan. daar kuiste ik mijn bloed van mijn hoofd en benen af met mijn hemd . De nonnen hadden een haat op bedplassen ze namen soms een draadje en binden het rond je velletje op de kop van je pimmel zodat je niet meer in je bed kon plassen dat deed verschriekelijk pijn met zeer veel jongens deden ze dat. Gewoonlijk met twee nonnen de eene non trok het velletje van je pimmel naar omhoog en de anderen non bond een draadje rond je velletje van je pimmel, je moest je slaapkleed om hoog doen en ze hadden altijd een stok bij voor te slaan als je niet wilde. Ook bij mij hebben ze dat regelmatig gedaan, ze trokken de draad (naaigaren) zo hard aan dat ik niet kon slapen van de pijn tot s'morgens om 6 uur dan ging de non haar ronden doen met een schaar en knipte mijn draad door van mijn pimmel zo dat ik kon gaan plassen, soms deed de non mij nog pijn met de draad af te knipen, en als je klaagde kreeg je een slag tegen je hoofd of je kreeg van de stok en dan kon je wachten tot de laatste van de rij. En als de non de draad van je pimmel door knipte en je kon je niet meer in houden van de grote plas, en je plaste onmiddellijk kreeg je zeer harde slagen van de stok bond en blauw zag je dan, dat was nog in het oud gebouw op de zolder verdieping onder de pannen op de plaszaal. Ik had geen eten gekregen die morgen maar ik had zeer grote dorst , ik vroeg aan de non dat van wacht was op de speelkoer '' Coeur mag ik drinken '' In plaats van te mogen drinken kreeg ik op eens een bossleutels tegen mijn hoofd, 'Wat heb je met je hemd gegaan' zei ze. Ik had in mijn bed geplast dus geen drinken, even later kwam een jongen bij mij en zegde 'Tongele als je dorst hebt plas in je schoen en drink het uit' naar het toilet (wc) mag je toch niet gaan, drie maal per dag mag je gaan meer niet of je nu moest gaan of niet. Ik nam mijn schoen probeerde te plassen maar dat ging niet, die jongen pakte mijn schoen af en plaste er zelf in 'Hier drink uit' zei hij , uit schrik dronk ik mijn schoen leeg een zeer bittere smaak en had geen dorst meer, dit was dagelijks dat wij dat deden want drinken kregen we toch niet. Als het regende lag er altijd in de hoek, van achter op de koer (speelplaats) waar wij moesten spelen altijd een grote plas water waar vele jongens in dat water plaste, de grote jongens duwde ons in dat water of het nu winter of zomer was dat speelde geen rol, mijn hemd en mijn broek was nat het moest zo maar drogen met mijn kleren aan uit doen mocht niet, in de winter was dat zeer koud . En sommige jongens dronken er van, ik ook, omdat wij nooit geen drinken kregen. En als het dan zeer hard regende moesten wij allen op een rij gaan staan en gingen naar achter op de speelkoer drie a' vier trappen hoog de kleine zaal binnen daar stond niets voor er op te zitten een lege zaal allen bij een gepakt duwen en trekken en op elkaar slaan of ze stampte omdat ze geen plaats genoeg hadden stampte de grote jongens en de non die van wacht was die sloeg met haar stok op mij ,alle kleine jongens waar onder ik zelf moesten allemaal van achter in de zaal tegen een of op elkaar gaan zitten dat deed veel pijn tot als het over was met het regenen ( rond de tweehonderd jongens in dat zaaltje) de rest van de anderen jongens bleven buiten in de regen staan tegen de gevel van het oud gebouw. Dan terug trappen af en op de koer nat of niet 'Het zal wel van zelf drogen' zei de non. De non van wacht die zei toch nooit iets ,ze lied het allemaal begaan als je ging klagen bij haar kreeg je van de stok of van de bossleutels of ze stampte naar jou, er waren nonnen bij in het weeshuis die onze taal niet spraken van waar die kwamen weet ik niet? Zo hem ik op een dag gezien dat er een grote jongen tegen een kleine jongen zei 'Ga naar die non en geef haar een stamp tegen haar benen' die kon niet anders dan dat te doen, hij stampte tegen haar been de non werd zeer kwaad zo dat ze die jongen bij zijn haar trok en overgrond sleurde en begon dan te stampen twee anderen nonnen kwamen haar helpen en die begonnen ook naar die jongen te stampen tot die jongen niet meer bewoog op de grond overal stampte ze tegen zijn hoofd, rug, borstkast en benen de jongen bloeden aan zijn oren en mond en zijn benen lagen open gestampt bloede hevig ik zag dat er op de grond bloed lag van die jongen ,de nonnen hebben hem weg gebracht ze hebben die jongen bij zijn handen en voeten genomen en weg gebracht. Wij hebben die jongen nooit meer terug gezien, wat er met die jongen gebeurd is weet ik niet leefde hij nog of niet? iedereen heeft dat gezien . Maar wij durfde niets zeggen bang dat we het zelfde gingen mee maken .De nonnen hebben dat regelmatig gedaan een jongen ineen gestampt maar deze jongen bewoog niet meer dat vond ik raar? Leeft die jongen nu nog of niet dat vraag ik al mijn hele leven al af , die jongen zijn naam ken ik niet meer. Er was ook een non ( zuster Wievina, dat enkel voor de schoenen in stond daar van kreeg ik ook slaag van als mijn schoenen kapot waren, en als ik vroeg om mijn nagels uit mijn schoenen te trekken kreeg ik een schoen tegen mijn gezicht op mijn neus zodat mijn neus open lag en zeer hart bloeden ik kuiste mijn bloed af met mijn hemd tot als het stopte met bloeden het deed zeer veel pijn . De volgende morgen kreeg ik bijna mijn ogen niet meer open ze waren alle twee opgezwollen en mijn neus ook, geheel mijn gezicht deed pijn. Drie tot vier dagen begon mijn neus te zweren zodat ik de etter er uit kon knepen verschriekelijk pijnlijk toen heb ik afgezien. Ik heb dit zo een paar dagen moeten doen ik heb het letteken nu nog op mijn neus staan verzorging kreeg ik niet (De schoenen werden nog genageld toen) 'Wat denk je, zo mee blijven lopen heb je het gehoort maakt dat je weg komt' zei ze . De nagels staken door mijn schoenen zo dat mijn voeten regelmatig zweerde en dat ik de etter er uit moest knepen dat was zeer pijnlijk en bijna niet kon lopen van de pijn dit gebeurde regelmatig bij anderen jongens ook, verzorging van de nonnen kreeg je nooit je moest je zelf behelpen, toch moesten wij er op lopen van de nonnen of je pijn had of niet. De non van de schoenen is in het weeshuis overleden ik was daar nog ,wij de jongens dan moesten allen op een rij gaan staan en met een palmtakje een kruisje bij haar maken. Terug op de speelkoer begonnen we allemaal te juichen en riepen hard op ' Dat is toch een beul dat weg is, nu de volgende' Waarop de nonnen zeer kwaad werden en begonnen te slaan en te stampen en met stokken naar iedereen dat ze tegen kwamen te slagen die nonnen waren razend. Ook boer Jef, kwam de nonnen helpen hij nam zijn riem uit zijn broek en begon als een razende te slaan op ons. Doen waren veel jongens gekwetst hoofd ,benen en arm wonden op mijn hoofd had ik een grote sneden van de stok en bloeden hevig ik heb het af gekuist met mijn hemd, we hadden niets anders dan ons hemd voor het bloed af tekuisen, en dan zag ik veel jongens bloeden. Ik heb in het weeshuis meer met een bebloeden hemd en met vol etter rond gelopen dan wat anders. Nadien waren wij toch allemaal blij dat we dat geroepen hadden naar de nonnen . ( Het vervolg op derde pagina hier onder)
En als ik naar de grote toilet (wc) moest gaan dat mocht ook niet ,dan maar in mijn kortebroek (onderbroeken kende wij niet kousen kende wij ook niet, alleen als er bezoek was eenmaal per maand) 'Als je bezoek kreeg'. Ik kon mij niet in houden en ik kakte in mijn kortebroek, maar na een tijd begon dat te stinken, de anderen jongens roken dat een van die jongens zei 'Tongele kom hier doet u broek af ' ik deed wat die grote jongen vroeg want jongeren kinderen moesten luisteren naar de grote jongens anders kreeg je zeer veel slaag dat kreeg je zoal veel. De grootste beul van de jongens was 'ROSE MEIRRY' (dit was zijn bijnaam) dat was een zeer geweldadige jongen die mocht alles met ons doen van de nonnen, Dat was één van die "vriendjes" van de nonnen ,die deed ook veel in opdracht van de nonnen die spande samen met de nonnen, daar van heb ik en mijn broer zeer veel slagen van gehad en nog vele anderen jongens ook 'Broek terug op trekken' zei hij ,en met zijn twee handen op mijn schouwders duwde hij mij tot op de grond de kak ( uitwerpsel) ging in de breedte over mijn billen heen, ik hangde nog meer vol kak ik stonk nog harder ik ging naar de non en vroeg haar 'Coeur mag ik naar het toilet (wc) gaan voor die kak af te wassen' ik kreeg direct een oorveeg tegen mijn oren , zo moest ik nog wachten tot het avond werd onder tussen werd ik gepest door sommige jongens .Als je geluk had kon je met je hand de kak(uitwerpsel) uit je kortebroek nemen en de non zag het niet kon je het over de muur werpen en dan je handen afkuisen op de grond op de betonnen daals.Toen het ver tijd was om te gaan eten mochten we naar het toilet, ( wc) zo kon ik het een beetje afwassen met oude kranten papier, want dit kregen we als we naar de grote toilet moesten gaan als er dan papier was , het papier even de kraan met wat water nat maken en zo wat afwassen mijn broek uit gedaan en wat uit gewassen als de non het niet zag , want dit mochten wij ook niet doen van de non die van wacht was je moest er mee blijven lopen met de kak in je broek. Want douchen was alle weken of om de veertien dagen als de nonnen veel zin hadden. En als wij ons toch eens mochten wassen ,moesten wij allen op een rijstaan een voor een ging de waszaal binnen in de douches hangde geen gordijnen ,eerst allen voor de douche staan tot de non ( zuster Idowies, een bevel gaf om je hemd en korte broek ( helemaal naakt ) uit te doen daar stonden twee houten bakken in de eene de hemden en in de anderen de kortebroeken zo dat wij naakt stonden voor de douches ,dan riep de non 'In de douches gaan en onder de douche blijven staan ' ze draaide de kraan open en ijskoud water iedereen begon te roepen 'Zwijgen riep ze en in zeepen' ze draaide de kraan terug dicht en een voor een ging ze de douches binnen met een regel in de hand , je moest naar de uitgang staan zo dat ze je goed kon zien dat je wel goed in gezeept was zoniet trok ze aan je pimmel van links naar rechts maar dan zeer hard dat deed verschriekelijk pijn nadien moest ik mij omdraaien en mijn billen laten zien van achter was ook niet goed ingezeept nam ze haar regel en sloeg zeer hard op mijn billen van achter zodat er rode strepen op stonden dat was zeer pijnlijk, en als je niet goed ingezeept waart en het stond de non haar niet goed aan, nam ze bij je haar en sleurde je uit de douche over de grond en riep ze 'Aankleren en daar op de anderen rij gaan staan' zonder je af te drogen ,die terug naar de koer (speelplaats) moesten gaan . Het was de regelmaat dat wij meer koud water kregen voor ons te wassen dan warm water , eens dat ik en de anderen jongens gewassen waren kregen we een anderen hemd en een anderen kortebroek . Daarna gingen wij naar de eetzaal eten ik kreeg havermout pap dat was alles, soms kregen we grijsvlees met haar er op dat was echt niet te eten en als je het uit braakte moest je eigen braaksel terug op eten zoniet sloeg de non met een grote regel op je handen of op je hoofd en als je het nog niet deed nam ze met je haar en duwde met je gezicht in je bord zo dat je het moest op eten ,tot dat je alles op geeten had je eigen braaksel . Als je geluk had om dat grijsvlees in je broek zak te steken of achter je hemd tot als we op de koer (speelplaats) kwamen , en de non het niet zag werpte we dat grijsvlees over de muur dit was echt niet te eten hoor! Daarna nog een uurtje op de koer en dan gaan slapen ,voor ons bed moesten wij allemaal bidden, dan bed in de lakens over je hoofd, we mochten niets zien, de jongens die dat toch deden kregen van de stok op hun hoofd dit was dagelijkse kost mijn oren waren soms dik van de slagen dit deed heel veel pijn, en ook opletten dat je niet in je bed plaste met alle gevolgen vandien, ik heb er dikwijls gestaan op de meisjes koer. Zo was er een jongen die graag schaliedekker (Dakbewerker) speelde op een zekere avond als de non gaan slapen was, als er geen jongen bij haar in haar slaap hokje ( Chambrette noemde wij dat) was ,want dat gebeurde regelmatig iedereen wist dat maar wij dirven nooit iets zeggen . Zij sliep ook op de slaapzaal apart in een slaap hokje , wat er in die jongen zijn hoofd speelde weet ik niet? Kwam die jongen uit zijn bed heel stilletjes deed hij de raam open en klom in de dakgoot, en begon in de dakgoot te lopen ,op een moment hoorde ik een geroep even maar en plots was het geroep gedaan, die jongen was van de dakgoot naar beneden gesprongen het was muis stil ,er was een non beneden in de eetzaal kelder verdieping dat was nog in het oud gebouw. Tien tot vijftien meter hoog het geen dat ik nog weet is dat die jongen een scheeloog en enkel paar breuken aan over heeft gehouden zegde de nonnen tegen ons toen? Of kon die jongen de zware mishandelingen niet meer aan, ik weet het niet die jongen heb ik nooit meer terug gezien. Ik en die jongen slaapte op de zolder verdieping onder de pannen in de plaszaal en nog anderen jongens ook die jongen zijn naam ken ik. Hij had nog een broer die jongen heeft zeer veel verdriet gehad die zegde dikwijls "Waarom Waarom".
Want zij werden geloofd, want zij waren de heilige in de maatschappij , misdadig is dat! Maar waar ik wel zeker van ben 'DE HEL' die bestaat wel want daar heb ik als kind bij de duivelse nonnen gezeten. En als ik met mijn wagen langs een oud klooster rijd en ik zie die grote ramen en die rauwe muren en deuren van dat klooster denk ik er terug even aan. Het is maar even maar het blijft toch zitten ! In die tijd toen waren er ook goede kinderinstellingen, gelukkig waren alle kinderinstellingen niet zoals in het weeshuis te Zelem waar ik groot gebracht ben. Mijn verhaal dat ik hier neerschrijf is de volledige waarheid van dat weeshuis, dat ik daar de zware mishandelingen meegemaakt heb als kind bij en door de nonnen echte gruwel!!! En boer Jef van die beul had ik als kind geen goede gedachten. Ik dacht altijd als kind als ik hier uit het weeshuis kom vermoord ik die rotzak! Gelukkig ben ik van die gedachten veranderd noch thans dat hij het wel verdiende, ik was niet alleen met die gedachten als kind in het weeshuis. De nonnen hadden van boer Jef een monster gemaakt zodat hij geen enkel kind ontzag zodat hij ons zwaar mishandelden met de volledige goedkeuring van de nonnen. In het weeshuis gebeurde ook misbruiken zowel door de nonnen (daar ben ik zeker van ) want daar was ik ook een slachtoffer van! Ik heb het jaren verzwegen uit schaamte en uit ongeloof van de maatschappij, tot ik een vertrouwelijke persoonlijkheid tegen kwam, ( I. L.) dat dacht ik eerst niet dus,en het vertelde als ze dit leest weet zij dat ik haar bedoel! Bij zuster Aleitis in de klas moest ik zonder enige reden voor straf onder haar lessenaar gaan zitten dan deed ze hare rok naar omhoog en ik moest met mijn hoofd tussen haar benen gaan en haar likken,en als ik het niet goed deed stampte zij mij bond en blauw ik kon toch niet weg onder die lessenaar! dat is dikwijls gebeurd. Ook op de slaapzaal in de chambrettes van zuster Anna moest ik haar strelen over haar borsten en haar geslachtsorgaan en nadien moest ik haar likken vanonder aan haar geslachtsdeel dat is dikwijls gebeurd. Als alle jongens op hun zij lagen en het deken over hun hoofd was kwam zuster Anna mij uit mijn bed halen en dan moest ik meegaan naar haar chambrette!! Als ook door de grote jongens op de slaapzaal ze ontzagen niemand niet. De grote jongens die de vriendjes waren van de nonnen of moet ik zeggen hun liefjes mochten alles doen met de kleine jongens op gebied van misbruiken en geweld de nonnen sloten toch altijd hun ogen voor die vriendjes van hun iedereen wist dat wat daar gebeurde. Het is daar op de slaapzaal dat ik ook misbruikt ben door een van de grote jongens en door de nonnen ,vriendje van de twee nonnen zijn naam ken ik nog, ik was zo niet want ik was nog maar een klein manneke. Soms ging een jongen in de non haar slaaphokje (2 chambrettes dat op de slaapzaal stonden waar de twee nonnen in sliepen) binnen dat heb ik af en toe gezien zowel de ene als de tweede non deed dit met de kinderen, zodat we geluiden hoorde dat niet normaal waren ik wist beter wat daar gebeurde. Iedereen hoorde dat op de slaapzaal maar iedereen was bang om er iets over te zeggen tegen elkaar. En bang om er over te praten tegen de jongens omdat een of anderen jongen het zouden gaan zeggen tegen de nonnen, ze zouden ons ineen gestampt hebben dat was de eerste keer niet dat ze dat deden. En zo de kinderen weg sleepte en dat we die kinderen niet meer terug zagen leven die kinderen nog dat weet ik niet? Ik denk dat het kerkhof van Zelem vol ligt met kinderen die mishandeld en misbruikt zijn in het weeshuis door de nonnen en de grote jongens. Die kinderen dat die nonnen ineen stampte sleurden ze weg over de grond met hun handen en voeten die kinderen hebben we nooit meer terug in het weeshuis gezien " Waar zijn ze op het kerkhof' dood en begraven"? Kinderen die de zware mishandelingen en de misbruiken niet meer aankonden en die van uit de goot op het dak of door een venster naar beneden sprongen recht de dood in . En die zo zelfmoord pleegde , ik heb dit een paar keer gezien zowel van jongens als meisjes in het weeshuis ik ken nog een paar namen van die kinderen. Het is niet voor niets dat wij op de slaapzaal op ons zijde moesten liggen in ons bed met de rug naar de twee chambrettes toe, en ons laken over ons hoofd moesten trekken maar af en toe zagen we het toch dat er een jongen daar binnen ging bij de nonnen in die chambrettes. En tegen wie moesten we het ook zeggen niemand geloofde ons toch niet want we hadden niemand niet en we stonden alleen op de wereld, en we waren toch maar uitschot en wegwerpkinderen van de maatschappij ''Want die duivelse nonnen waren toch zo lief he' '' getekent Louis Van Tongelen. Daar kunnen zeer veel jongens van toen getuigen van zijn die dat daar ook allemaal meegemaakt hebben die gruwel en de misbruiken dat op de slaapzalen gebeurden in het weeshuis. En de jeugdrechtbank van Mechelen dat zij er zogezegd van niets wisten wat daar in dat weeshuis toen te Zelem gebeurde met de kinderen daar heb ik wel echt mijn bedenking bij? Zagen ze niet dat ik ondervoed was en trouwens ik niet alleen, en dat wij vol met blauwe plekken stonden door de mishandelingen, daar werden nooit geen vragen bij gesteld? Wat moesten ze ook doen met de wegwerpkinderen van de maatschappij toen, ze staken je als kind in een gesticht (weeshuis) zo waren ze jaren van je af. De haat en de vernederingen en de geweldadige feiten dat tussen de jongens en meisjes en tussen de jongens onderling in het weeshuis werd gekweekt en aangemoedigd door de nonnen waren schering en inslag aldaar toen . Waar dat die nonnen gekweekt werden in een of andere klooster waar dat satan (de duivel) werkte? Een ding weet ik zeker het waren geen nonnen van deze aarde elk kind haten ze in het weeshuis! Ik stel mij wel de vraag of die nonnen nog wel mensen waren of dat die nonnen in een of anderen concentratiekamp werkte bij de duitse nazi beulen in de oorlog, en dat die vrouwen daar werkte als zogezegde verzorging zusters in die tijd??, dat zegde men tegen die vrouwen die daar werkte. Want het was toch kort na de oorlog zodat die vrouwen moesten vluchten samen met die duitse nazi beulen na de oorlog uit die concentratie kampen voor de bevolking want ze werden achterna gezeten door de bevolking zodat ze niet konden afgemaakt worden? En zo konden ze onderduiken en in de kloosters binnen gingen als non met een anderen naam zodat ze niet erkenbaar meer waren voor de maatschappij? Zo konden ze hun folter praktijken voort zetten maar dan op mij en anderen kinderen in het weeshuis te Zelem? Ik ken deze nonnen nog allemaal bij naam, of waren het menselijke monsters die in het zwart rond liepen in dat weeshuis toen, en die geen enkele genaden hadden met de kinderen? In het weeshuis toen was ik liever dood dan dat ik als kind daar leefde, ik werd daar behandeld als een beest 'alhoewel' een beest word nog beter behandeld dan ik en anderen kinderen daar toen. Ik was daar niet alleen met die gedachten toen , spijtig dat er jongens en meisjes het wel gedaan hebben want na 'DE HEL' was er nog een leven. Hoe moeilijk het verder leven ook is, leven die jongens en meisjes nog of niet er is niemand dat dit weet? Er is nog zoveel gebeurt daar met de zware kindermishandelingen door de nonnen in het weeshuis te Zelem zodat het mij te zwaar is om dit hier nog allemaal neer te schrijven dat kan ik echt niet meer aan, dit is nog maar een klein deel van het geen toen daar gebeurde in het weeshuis te Zelem. En er waren ook mensen buiten het weeshuis dat er van wisten wat daar in het weeshuis gebeurde met de kinderen, maar ze houden hun lippen op elkaar ''Misdadig was dat van die mensen'' En de hypocriete kerk en zijn instituten zegde naar de buiten wereld '' Je mag de gezinnen niet uit elkaar trekken, gezinnen moeten verenigd blijven'' Maar de werkelijkheid is anders en het waar gelaat van de kerk instituten en zijn kinderinstellingen is dat ze de gezinnen letterlijk uit elkaar trokken, kinderen broers en zussen in hun kinderinstellingen zodat ze van elkaar vervreemden met de jaren, Er waren broers en zussen die van elkaar nog niet wisten dat ze broer of zus waren in het weeshuis. Want de nonnen verzwegen dat tegen over de kinderen dat ze een broer of zus hadden in het weeshuis zodat ze jaren van elkaar vervreemden, dat waren kinderen dat nooit geen bezoek kregen van hun familie.Want jongens en meisjes moesten altijd apart ze mochten elkaar niet zien in al die jaren als ze geen bezoek kregen van hun familie, ze zouden beter zwijgen en het voorbeeld geven maar dat doen ze ook niet en nu nog niet in tegen deel! Ik heb mijn verhaal over mijn kinderjaren neergeschreven over de zware kindermishandelingen met folter praktijken dat toegepast werd door de nonnen in het weeshuis toen met veel tranen en pijn gedaan. Eerst en vooral heb ik het voor mijn eigen gedaan het moest van mij af ik zat er al lang genoeg mee. Maar ook voor alle jongens en meisjes die bij mij in het weeshuis geweest zijn toen ,en voor alle anderen kinderen dat in anderen kinderinstellingen bij paters (broeders) of zusters (nonnen) of hoe je dat soort ook mag noemen, geweest zijn en die dat ook meegemaakt hebben die gruwel. Ik schaar ze niet allemaal over een kam, er waren ook goede zusters, priesters en paters die goed waren in de instellingen met de kinderen en die deden wat ze moesten doen en dat is tederheid en aandacht schenken aan de kinderen waar wij zeer veel noot aan hadden als kind. Maar waar ik groot gebracht ben bij die nonnen was het een concentratiekamp voor wegwerpkinderen van de maatschappij en zijn beulen ''DE HEL'' onmensen waren het!!! Zodat we het eens eindelijk naar buiten kunnen brengen met ons verhaal na al die jaren over de misdadige dienaars van de kerk, hoe dat ze in werkelijkheid waren in die kinderinstellingen van de kerk toen!! Zo dat we het allen een plaatsje in ons verder leven kunnen geven en verder met ons leven gaan, veel sterkte en het gaat jullie allemaal goed in jullie verder leven! Dat was mijn jeugd om nooit te vergeten!!! Ik heb de misdadige nonnen zeg maar de misdadige dienaars van de kerk wel vergeven maar dat heeft jaren geduurd voor dat ik dit aan kon en dan nog! Maar vergeten is wat anders!! De foto boven aan is getrokken aan de hoofd ingang op de trappen van het weeshuis te Zelem met ons Moe, ik en mijn twee broers en zus ,achter de hoge deur staat een non te zien! ONS MOE (grootmoeder) WAS ONZE ENIGE HOOP TOEN!!!!! Toen ons Moe met de ziekenwagen toekwam mochten wij even erbij komen om ons Moe een dikke knuffel te geven om afscheid te nemen. Ons Moe weende ze wist dat dit de laatste keer was dat ze ons zag haar kleinkinderen, en wij weende ook en pakte ons Moe goed vast wij wilde ons Moe niet meer loslaten omdat ik wist wij gaan ons Moe nooit meer zien en we krijgen geen bezoek meer in het weeshuis, de nonnen hebben ons van ons Moe afgetrokken en de ziekenwagen vertrok, wij weende dagen aan een stuk van verdriet. En van de rest van de familie tantes en nonkels zagen wij nooit in het weeshuis, we waren aan ons lot over gelaten. Het is daarom dat ik mij een afkeer had van de familie en nu nog, juist mijn gezin daar ben ik fier op. PS. Voor de mensen die dat niet meegemaakt hebben is het zeer moeilijk te begrijpen dat dit allemaal kon in de maatschappij toen, daar heb ik alle begrip voor. Maar voor de jongens en meisjes toen die dat meegemaakt hebben in hun jeugdjaren en zo groot gebracht zijn in die kinderinstellingen zowel bij paters (broeders) als nonnen, of ook hoe je dat soort mag noemen. Dat dragen wij geheel ons leven mee of wij het nu willen of niet je bent getekend voor je leven dat vergeet je niet, zelfs als je achteruit kijkt zie je het verleden nog op je afkomen. En ik hoop dat dit levensverhaal uit mijn jeugd jullie een beetje zullen helpen omdat te kunnen verwerken na al die jaren, voor het geen jullie in je jeugdjaren ook meegemaakt hebben in die kinderinstellingen. Het ga jullie goed!! Louis Getekend: Louis Van Tongelen ( Besluit hier onder pagina)
