Lezersbrief : Ravages van seksuele drang.
*********************************

+ enkele fragmenten uit het interview met de professor, m.n. de "stellingen"
aangehaald in de lezersbrief.

Bijlagen:
scannen0001.jpg (1.1 MB)   
scannen0002.jpg (607.8 KB)   
scannen0005.jpg (1 MB)   
scannen0006.jpg (469.3 KB)   

 LEZERSBRIEF : PROCEDUREFOUTEN.
 "Blunders die maanden werk van speurders in één klap tenietdoen". 
***************
-gepubliceerd in mei 2010.

-n.a.v. de uitzending "Reyers Laat over procedurefouten" naar 15 januari 2011 verplaatst.
Zie artikel in bijlage.


"Vier Albanese criminelen op vrije voeten" (weekendkrant in mei van dit jaar). Je zou van
eerlijke schaamte bijna geen reactie meer durven te plaatsen over de zoveelste procedure-
fout waardoor criminelen de vrijheid op een presenteerblaadje aangeboden krijgen.
Fouten maken, dat is nu eenmaal menselijk, maar wat de magistratuur er in ons landje van bakt,
dat begint stilaan de spuigaten uit te lopen.

Regelrechte blunders, die weken - soms maanden werk van speurders in één klap tenietdoen.
Half april 2010 : een misdadiger diende vrijgelaten te worden omdat hij door een Brusselse
onderzoeksrechter werd aangehouden, terwijl dat door die van Charleroi diende te gebeuren.
Nochtans betrof het een persoon tegen wie een EUROPEES AANHOUDINGSMANDAAT
werd uitgevaardigd.

In 2009 werd een misdadiger (lid van een dievenbende) op vrije voeten gesteld omdat speurders
zijn telefoon één uur te lang hadden afgetapt.

In december 2008 mocht een man die gearresteerd was voor een gewapende overval(!) "huis-
waarts" keren omdat de onderzoeksrechter het aanhoudingsmandaat twéé minuten te laat had
ondertekend.

Terug naar de Albanese bende. De meeste verdachten in deze zaak hadden al eerder een lange
veroordeling opgelopen wegens zwaar banditisme. Bovendien werden naast een wapenarsenaal
ook interventieuniformen, kogelvrije vesten en zwaailichten van de politie aangetroffen. Geen
doetjes dus die men zomaar terug op de samenleving loslaat.

Hun vrijlating is een nieuwe glansrijke overwinning van het milieu op justitie, de politie en de
ganse burgerbevolking.
Wie is verantwoordelijk wanneer morgen één of meerdere van de "vrije vogels" betrokken raakt
bij criminele daden, waarbij mogelijks slachtoffers vallen? Niet ondenkbaar !
Mag de burger zich niet de vraag stellen waarom men er na al die jaren nog steeds niet in
geslaagd is een afdoende procedure op te stellen om dit soort blunders te counteren en misbruik
van procedures te vermijden?
=================================================================

Bijlagen:
scannen0005.jpg (962.9 KB)   

Lezersbrief : Satans woord in de muziek (krant van denderdag 13 januari 2011).
***************************************************************
-volledige versie-

Als je net een artikel over seksueel misbruik en over een vrijgelaten crimineel gelezen
hebt in je krant, dan is het toch even slikken bij de preek van de Nederlandse extreme christen
Koos de Jong (52). Je houdt het niet voor mogelijk dat 2000 geïnteresseerden in Veenendaal
komen luisteren naar een uiteenzetting over "hoe satan muziek gebruikt als instrument om
jongeren weg te halen van Jezus".
De "turbo-christen" windt er geen doekjes om te stellen
dat de popmuziek de oorzaak is van de verloedering van de jeugd. Zelfs de meisjes van K3
moeten het ontgelden. Moet er nog zand zijn?
Kleindochter Kim heeft onlangs een concert van de groep bijgewoond en is dolgelukkig thuisgekomen.
Verloedering?
Heb ooit nog als leerkracht Engels (en ik wel niet alleen zeker) Imagine van John Lennon 
besproken in de les. Heb ik daarom satans woord in de klas gebracht? Heeft hij in de jaren '60 ook de 
boodschap van satan verkondigd, omdat hij inging tegen geweld, oorlog, religieus fanatisme, enz ?
Aan dat laatste maakt Koos zich nu ook schuldig, niet!?
Heeft Koos de Jong dan nooit de grote dichters en schrijvers uit de wereldliteratuur gelezen, 
de wulpse doeken van beroemde schilders door de eeuwen heen bekeken? 
De jeugd zou eigenlijk al eeuwenlang verloederd moeten zijn.
En wat denkt de turbo-christen over de opvoeding van kinderen zoals dat gebeurde in 
weeshuizen zoals in Zelem en Kortrijk? Wie waren daar diegenen die verloederd waren? 
En wat met het seksueel misbruik door pedofielen (al dan niet geestelijken)? Is het de jeugd 
die hier "verloederd" is?
Koos de Jong doet me een beetje denken aan reacties, eind jaren '50, begin jaren '60, op de 
heupbewegingen van Elvis Presley tijdens het zingen. Om de verloedering van de jeugd tegen
te gaan  werden toen in bepaalde landen alle mogelijke pogingen ondernomen opdat de 
heupbewegingen niet zichtbaar zouden zijn op televisie.

Er zijn heel wat andere factoren in een samenleving (vroeger en nu) die kunnen leiden tot
verloedering van jongeren én volwassenen. Die factoren hebben toch niets te zien met de 
hedendaagse muziek, maar eerder met allerhande sociale, economische en politieke
(lakse werking van justitie, oorlogen, ...) situaties.

Laat de jongsten in onze samenleving dus maar lekker verder genieten van de K3-liedjes.
*******************************************************************   

Bijlagen:
scannen0001.jpg (1.7 MB)   
scannen0002.jpg (1.6 MB)   

 Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in"
************************************************
Na het bezoek aan de klant besloot oom Gust niet meer terug te rijden, gezien hij en zijn collega te veel
gedronken hadden. Hij stelde voor de nacht in de wagen door te brengen. De zetels van de auto konden
toch opengeklapt worden.

Verklaring van Leen, zoals door haar afgelegd en in het PV opgenomen :
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"Ik wilde protesteren, maar had aan de andere kant schrik dat nonkel Gust niet meer tevreden zou zijn
over mij. Op dat moment zat ik niets meer in met de weekends aan zee en verlangde er zelfs naar terug
op de kostschool te zijn. Waarom moest die vreemde man nu in ons gezelschap komen?
Op zeker ogenblik hield nonkel halt om sigaretten te gaan halen. Ik sprong uit de auto om met hem mee
te gaan, maar hij riep tegen mij : 'Nee, blijf maar daar ... ik kom seffens terug.'
Waarom liet nonkel me nu alleen achter met die vreemde man die bovendien dronken was?
En toen is alles begonnen. De dronken vriend begon me meer en meer lastig te vallen, en toen ik hem
plots een slag in zijn gezicht gaf werd hij kwaad. Hij trok mij achterover en voelde onder mijn kleedje.
Ik vocht, weende en schopte. Hij stonk naar bier. Wat er toen allemaal in mij omging weet ik niet meer.
De man bleef mij maar kussen en overvoelen en het was altijd van 'Cherie, belle poule ... je vous aime'.
Ik was om te sterven van schaamte en schrik. Waarom moest mijn nonkel mij nu alleen met die man laten ...
waarom bleef nonkel zo lang weg ... of was het afgesproken spel? Plots voelde ik dat de man zijn vinger
in mijn vrouwelijkheid stak ... ik verdedigde mij nog wel ... maar wat kon ik doen? Dan heeft hij mij
verkracht ... want hij deed me veel pijn in mijn vrouwelijkheid.
...

Wel een half uur later kwam nonkel Gust eindelijk terug. Hij had waarschijnlijk nog meer gedronken, want
hij stapte al waggelend naar de auto.
Hij vroeg waarom ik weende en ik antwoordde : 'Het is uw schuld. Ge moest me maar niet alleen gelaten
hebben'.
Ik ving daarna woorden op van een gesprek tussen nonkel en zijn vriend ... 'Elle n'a que quatorze ans ... attention'.
Nonkel stapte dan terug in de wagen, gaf me een kus en in zijn dronkemansbui nam hij mij vast onder mijn
kleedje. Ik heb seffens geroepen : 'Maar nonkel, hoe durft ge dat doen?'
Maar hij werd kwaad en schreeuwde : 'Zwijg maar ... want als ik alles zeg wat ge gedaan hebt met mijn vriend,
dan zal het nog veel slechter zijn'.
Nonkel Gust heeft me dan, ondanks veel stampen en geroep van mij, ook verkracht.
Terwijl dit gebeurde zag ik dat de onbekende man enkele meter verder een sigaret aan het opsteken was.
Toen doorzag ik alles. Nonkel Gust had me 'verkocht' aan een vreemde man, om dan nadien zelf van mij
te kunnen profiteren.
Gans mijn 'weekendgeluk' lag aan scherven. Ik heb een hele tijd verslagen op de achterbank gelegen, terwijl
de twee dronken mannen tegen elkaar leunend lagen te slapen voorin.
...

Het was al heel laat geworden, onder de morgen zelfs. Ik heb het weinige dat ik bijhad samengepakt en ben
stilletjes uit de auto gekropen. De twee mannen lagen nog goed te slapen en waren aan het ronken. Ik maakte
me toen snel uit de voeten.
Ik had wat zakgeld gekregen van nonkel, heb de tram naar Blankenberge genomen en daarna de trein naar
Gent. Ik was helemaal overstuur en ben urenlang in de stad blijven rondlopen. Ik wist echt niet wat ik moest
aanvangen. Ik nam toen het besluit nog te zwijgen ... uit schaamte!
...
Rond acht uur 's avonds ben ik aan de kostschool gearriveerd, ben daar direct naar mijn kamertje getrokken
en heb daar zitten wenen.
De volgende morgen meldde ik me ziek en bleef in mijn bed liggen."

******

Moeder-overste had echter vrij snel door dat een en ander niet in orde was met het meisje.
Leen zag er bleek uit ... en dan haar zwijgzaamheid, dat voortdurend voor zich uit staren. Het maakte haar
ongerust. Toen ze Leen vroeg hoe het weekend met nonkel Gust verlopen was, barstte het meisje direct
in tranen uit en tussen het snikken door bleef ze almaar herhalen 'Nooit ga ik nog mee met nonkel.'
Moeder-overste wist genoeg. Met veel geduld kon ze haar overhalen alles te vertellen. Ook voor de
directrice kwam dit verhaal hard aan. Ze dacht nu eens iemand gelukkig gemaakt te hebben en ze had het
volste vertrouwen gehad in de oom van de 14-jarige. Volkomen onterecht, bleek nu.
...

Gezien de ernst van de feiten nam moeder-overste direct de beslissing de rijkswacht van ...
te verwittigen.
Nog geen uur later herhaalde Leen nogmaals het ganse verhaal van haar laatste weekend met
haar oom. Alles werd door ons genoteerd en het meisje ondertekende wenend haar verklaring.
...

De volgende ochtend al werd nonkel Gust uit zijn bed gehaald en gearresteerd, tot grote
verbazing van zijn familie. Ook de collega werd binnen de kortste keren aangehouden en beide heren
vlogen de gevangenis in. Twee nieuwe familiedrama's en een 14-jarig meisje, dat even het
geluk dacht gevonden te hebben, bleef verweesd achter.
Ook haar 'nieuwe wereld' was nu ingestort !

Nawoord :
********
Voor Leen kon het allemaal nog veel erger geweest zijn. Zij had het geluk in de kostschool te
kunnen rekenen op mensen die haar in alles bijstonden. Uit vorige verhalen is gebleken dat
zoiets niet altijd het geval was.
Hopelijk heeft ze later het geluk gevonden waarop ze recht had.
 
***

Ik wil er opnieuw even op wijzen dat mijn vader de verklaringen zo
getrouw mogelijk heeft opgetekend en weergegeven in dit en ook in de andere verhalen.
Door zijn verhaal op deze manier te brengen (op dit blog) wil ik de aandacht vestigen op het feit
hoe moeilijk het moet zijn voor slachtoffers van seksueel misbruik, incest of welke
mishandeling ook, om de draad van hun leven weer op te rapen. Hoe moeilijk dat moet
geweest zijn bewijzen de vele getuigenissen waarmee we de laatste maanden geconfronteerd
werden. Daar kom je niet zomaar mee naar buiten, vader heeft dat ook niet zomaar allemaal
opgetekend, en ik heb het evenmin op dit blog geplaatst uit zucht naar sensatie, maar om de
hierboven omschreven reden. En, zoals al enkele malen eerder gezegd, om in te gaan tegen het ongeloof van sommige mensen (vooral in reacties in kranten en op forums), die deze verhalen en getuigenissen willen herleiden tot
"ongecontroleerde cowboyverhalen", zoals een lezer in april schaamteloos stelde in zijn brief aan een krant.
D A A R O M ! ! !

Ivan

09-01-2011 om 13:39 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in" - deel 3
**************************************************
Leen :

"Ik was zo tevreden dat ik nonkel Gust een kus gaf terwijl hij aan het rijden was. Toen zei hij tegen mij :
 'Leen, trek het maar aan ... er is daar plaats genoeg op de achterbank.'
 Ik twijfelde wat ... mij omkleden in aanwezigheid van nonkel Gust ... maar hij was zo goed voor mij,
 en hij was toch familie. Ik begon mij dan toch maar uit te kleden om het kleedje te passen, maar zag
 dat nonkel mijn bewegingen volgde in de spiegel. Net op het moment dat ik het nieuwe kleedje wou
 aantrekken zegde hij plots al lachend : 'Leen, voor uwe leeftijd hebt ge al schone borsten, zulle. Ge
 zijt gelijk een meisje van 16 jaar.'
 Ik was geschrokken van zijn woorden en er maakte zich een heel onaangenaam gevoel van mij meester.
 Eens dat ik het aangetrokken had stopte nonkel Gust om mij toe te laten terug naast hem plaats te nemen.
 Ik stelde pas toen vast dat het kleedje heel kort en wijd was. Ik moest het de hele tijd vasthouden
 om een beetje behoorlijk te zitten. Maar het was toch zomer, dacht ik toen, en op het strand liepen de
 mensen ook helemaal anders. 
 Maar toch ...sinds die opmerking van mijn nonkel kon ik hem niet meer in de ogen kijken. Ik wist niet waarom,
 maar ik kreeg dan telkens een heel onbehaaglijk gevoel.
 ...
 
 Het was dat weekend heel druk aan het stand en ik pronkte met mijn kleedje. Alles verliep naar wens.
 Goed eten, veel snoep gekregen, en de eerste avond ging nonkel met mij eens wandelen in de duinen van 
 Blankenberge. Alhoewel ik gelukkig was voelde ik opnieuw iets in mijn binnenste dat mij bang maakte. 
 Waarom gedroeg mijn nonkel zich zo anders, anders dan tijdens de vorige weekends? Maar ik lachte 
 mezelf uit. 'Waarover zou ik me nu zorgen moeten maken?'
 In de duinen zagen wij veel koppeltjes liggen. Nonkel begon daar over te vertellen, maar ik begreep er 
 niet veel van. Wat wist ik van het leven? 
 Zo eindigde de eerste dag van een weekendje waarvan ik me heel veel had voorgesteld. 
 Die nacht heb ik 
 niet veel kunnen slapen. Ik lag me voortdurend af te vragen of ik nu zo dom was, of was het omdat ik 
 'van den buiten' kwam dat ik alles zo verkeerd opnam. Ik wist niet wat ik van dat alles moest denken.
 ...
 De volgende dag ... het was opnieuw een prachtig weertje en we gingen op een terrasje aan de dijk iets 
  drinken. 
 Plots riep nonkel op een man. Het bleek een kameraad van hem te zijn, een collega ook. De man, die 
 ongeveer van dezelfde ouderdom als nonkel Gust was, sprak enkel Frans. Nonkel nodigde hem uit 
 om iets te drinken en de mannen begonnen direct te babbelen over hun werk. Zij dronken allebei bier, ik 
 limonade. 
 De meneer bekeek me geregeld van top tot teen en tussen het gesprek over werk en streek door hoorde ik de woorden : 'Elle est belle ... quelle chance ... dormir ensemble.' Ik kende al 
 genoeg Frans om die woorden te begrijpen, maar ik deed alsof ik er niets van verstaan had. Maar de 
 blikken van de man en het gelach van mijn nonkel deden de onrust in mij nog toenemen. Ik was beschaamd
 en wist op den duur niet meer hoe ik me moest gedragen.

 Toen besefte ik dat dit allicht het einde zou 
 betekenen van de gelukkigste weekends uit mijn leven.
 ...
 
 In plaats van naar het hotel terug te keren besloot nonkel Gust naar Bredene te rijden met zijn kameraad en 
 met mij. Daar bleek een goeie klant van hen te wonen. 
 Eens in Bredene aangekomen was het al donker. We waren al een paar keer gestopt om in een café iets te 
 gaan drinken. Op het appartement van de klant moest alweer gedronken worden en ik zag maar al te goed 
 dat zowel nonkel als zijn kameraad veel te veel binnen hadden. 

 Wordt vervolgd.
 **************************************************************************************


 

07-01-2011 om 14:07 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in." - deel 2.
*************************************
De volgende zaterdagmorgen ... Leen had al heel wat meisjes door hun ouders zien 
opgehaald worden en begon al een beetje te wanhopen. Maar lang duurde het niet vooraleer een
zuster haar kwam verwittigen dat ze naar de spreekkamer van moeder-overste mocht
komen. Haar oom had al zijn opwachting gemaakt. Uit pure enthousiasme sprong ze de man rond de hals.
Moeder-overste moest een traantje verpinken. Ze was blij dat Leen eindelijk  
een beetje geluk gevonden had. Ze had het volste vertrouwen in de hoffelijke oom Gust.
Hij was toch de broer van Leens vader en in de brief van de meter stonden lovende
woorden over de nonkel die het als vertegenwoordiger had waargemaakt.
...
Het duurde geen vijf minuten vooraleer het meisje haar valies had gehaald en zich
naar beneden repte om haar oom toch maar niet langer te laten wachten dan nodig was.
Haar geluk kon niet meer op.
...

Fier als een pauw zit Leen in de auto naast oom Gust. Eindelijk kan ze zich als de gelijke
van de andere meisjes beschouwen, is er iemand die zich over haar wil ontfermen. Het
meisje praat honderduit en de oom geniet zichtbaar van haar uitbundige vreugde.
Ze rijden richting Gent, Brugge en dan verder naar Blankenberge ... allemaal namen die ze
haar vriendinnetjes zo dikwijls heeft horen vernoemen. 
...

Voor Leen gaat een heel nieuwe wereld open. Het is alsof ze in een droom leeft.
Haar schooluniformpje wordt omgewisseld voor een mooi en bevallig zomerkleedje.
Wandelen, zwemmen, een wafel met veel slagroom ... eten en slapen in een luxehotel ...
 wat kan het leven mooi zijn!
...

Het weekend was voorbijgevlogen. Dolgelukkig vertelde ze moeder-overste over haar 
fantastisch verblijf aan zee, en ook al haar vriendinnen mochten delen in de vreugde.
Van de treurende en in zichzelf gesloten Leen was niets meer te bespeuren. Ze was
gelukkig nu en ook haar schoolresultaten gingen er binnen de kortste keren op vooruit.
Toen oom Gust beloofd had haar volgende maand terug te komen ophalen had ze een
heuse vreugdesprong gemaakt in het kantoor van moeder-overste. Die kon de man niet 
genoeg bedanken voor al die moeite die hij deed om zich te ontfermen over de 14-jarige Leen. 
Haar wereld was compleet ingestort toen haar ouders haar van de ene op de andere dag aan 
haar lot hadden overgelaten. Het meisje trof geen enkele schuld aan de hele familiale situatie,
maar zij was wel  
de dupe en het grootste slachtoffer van het uiteenvallen van het gezin. Nu had ze ondervonden
dat er zich toch nog mensen om haar bekommerden ... en alleen dat al maakte haar bijzonder
gelukkig. Het verleden wilde ze nu zo snel mogelijk vergeten. De toekomst is wat telt.

... 

Al driemaal had Leen een prachtig weekend doorgebracht aan zee samen met haar oom en telkens
was ze overgelukkig teruggekomen op de kostschool.

...

Enkele dagen voor een nieuw weekend laat nonkel Gust opnieuw weten dat hij Leen zou komen
ophalen om een weekendje aan zee door te brengen.
Voor Leen kan het niet rap genoeg zaterdag zijn. Het is een ideaal weertje. Dat belooft dus een
prachtig weekend te worden.
 Al vrij vroeg in de morgen heeft ze het zomerkleedje aangetrokken dat
ze van haar oom cadeau had gekregen tijdens het allereerste weekend. In de strandtas, die nonkel de
vorige keer voor haar had gekocht, stopt ze wat strandkledij en haar nachtkledij.
Oom Gust arriveert iets voor achten aan de school en enkele minuten later gaat het al richting kust.
In de wagen wordt gezellig gebabbeld en worden plannen gemaakt voor hun tweedaagse verblijf aan zee.
Ergens tussen Gent en Brugge zegt nonkel plots : "Op de achterbank van mijn auto ligt een pakje voor u.
Kijk eens wat er in zit."
De man brengt de wagen tot stilstand en geeft Leen de tijd plaats te nemen op de achterbank.
Eens terug op weg begint Leen het pakje open te maken. Een prachtig zomerkleedje komt te voorschijn.

Wordt vervolgd.
************************************************************************************

06-01-2011 om 13:38 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in elkaar."
==========================
-Verhaal over verwaarlozing en incest-

De kostschool voor meisjes te ... was een groot en statig gebouw dat hoog boven de andere woningen in de omgeving
uitstak.
In de rechtervleugel op de eerste verdieping zit de 14-jarige Leen wezenloos door het venster te staren. Af en toe
worden haar gedachten afgeleid door de vele voorbijrijdende auto's ... auto's die haar vriendinnen naar huis brengen ...
want het is weekend. Ouders komen hun kinderen afhalen om samen in de familiale sfeer een gezellig weekend
door te brengen. Om de twee weken vindt datzelfde ritueel plaats, een ritueel dat zij alleen maar van op
afstand "mee kan beleven".
Leen, stil en teruggetrokken van aard, voelt zich telkens diep ongelukkig op die
momenten. Zij blijft elke keer alleen achter in de kostschool met de zusters en de werkvrouwen.
Verbittering maakt zich van haar meester. Waarom heeft het noodlot net haar getroffen? Hoe graag zou ze niet ook eens een
weekendje aan zee of in de Ardennen doorbrengen ... of gewoon gezellig bij de familie thuis. Ze hoort haar vriendinnen
daar zo levendig over vertellen de maandag na die weekends. Hoe graag zou ze ook niet eens in die "grote vrije
wereld" vertoeven, waar haar kameraadjes zo over opscheppen! Eens weg uit dit sombere schoolgebouw waarin ze
als het ware opgesloten zit.
...

Leen was slachtoffer geworden van droevige familiale omstandigheden: Moeder had het huis verlaten voor een andere
man en vader was betrokken geraakt in een of andere duistere financiële zaak.  Hij was onverwachts naar het buitenland
vertrokken ... zonder enig adres achter te laten ... zonder zich om zijn 14-jarig dochtertje te bekommeren.
De moeilijkste momenten voor haar waren het moment dat ze al die vriendinnetjes lachend en joelend zag vertrekken
met hun valiezen. Uren vooraf liepen die al op de toppen van de tenen en vertelden in geuren en kleuren welk
prachtig weekend hen dit keer te wachten stond. Te begrijpen, menselijk, maar o zo hard voor Leen, voor wie al  die
weekends een ware nachtmerrie betekenden.
"Waarom is de wereld zo onrechtvaardig?", moet ze gedacht hebben. "Ik heb toch niets misdaan en toch word ik zo
zwaar gestraft!"
...
Moeder-overste kende de familiale toestand van het meisje, had medelijden met haar, maar wat kon ze doen?
Op een dag vroeg ze aan het meisje : "Is er soms in uw familie niet iemand die iets voor u kan doen?"
Snikkend antwoordde Leen : "Op mijn moeder en vader moet ik niet rekenen, broers en zussen heb ik niet.
Ik heb alleen nog een meter in S., maar die is ziekelijk en kan niet meer reizen."
Moeder-overste beloofde het meisje echter dat ze haar meter eens een brief zou schrijven. Misschien zou ze
ze dan toch iets meer te weten komen. Er diende toch iets gedaan te worden, want niet alleen staken karakteriële problemen de kop op, ook de schoolresultaten van
het meisje hadden erg te lijden onder deze situatie.
...
Een tiental dagen nadien ontving moeder-overste een kort schrijven van de meter van Leen. Ze schreef dat ze
contact had genomen met oom Gust, de broer van Leens vader, een 40-jarige vertegenwoordiger die gehuwd was
en ergens in Wallonië woonde. Oom Gust had de meter laten weten dat hij wel eens op een weekend zijn nichtje
zou komen ophalen. Hij verbleef toch soms voor een ganse week in Vlaanderen voor zijn werk. Hij zou zich
binnen enkele dagen komen voorstellen aan moeder-overste.
Wat ook gebeurde. Midden in de week was hij alles al komen regelen met de overste en met Leen. Oom Gust
viel enorm in de smaak van moeder-overste en het meisje. Eindelijk scheen er voor haar een beetje licht aan het
eind van de tunnel. Volgend weekend al zou hij haar komen afhalen en zij zou twee dagen aan zee in B. verblijven.
Daar had de man twee kamers gehuurd van één van zijn klanten.
Leen was in de wolken. Eindelijk kon ze nu ook eens aan haar vriendinnetjes vertellen dat ze voor een weekend
naar zee trok. En ook moeder-overste was gelukkig omdat ze eindelijk iemand gevonden had die zich het lot van
het achtergebleven kind wou aantrekken.

Wordt vervolgd.
**********************************************************************************************

05-01-2011 om 20:49 geschreven door Ivan Bontinck  

Artikel Knack.be : "Man dient klacht in wegens misbruik door zusters."
*******************************************************

                              + Eigen reacties onder artikel
                              + Dezelfde bijlage met vervolg van de discussie onder het artikel.

************************

Bijlagen:
Man dient klacht in wegens misbruik door zusters - België - Nieuws - Knack_be.mht (1.2 MB)   
Man dient klacht in wegens misbruik door zusters - België - Nieuws - Knack_be.mht (1.2 MB)   

Voor iedereen een aangename, toffe, vrolijke overgang van oud naar nieuw.
"Another year over, a new one's just begun ..."
Dank ook aan allen die eens een bezoekje hebben gebracht aan dit blog.
Ivan

**************

30-12-2010 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Artikel Knack.be : "Kanunnik François Houtart bekent misbruik neefje"
**********************************************************

+ eigen reactie.

Bijlagen:
Kanunnik François Houtart bekent misbruik neefje - België - Nieuws - Knack_be.mht (1.2 MB)   

Artikel uit De Standaard van woensdag 29 december 2010.
******************************************

Bijlagen:
De Standaard Online - Kanunnik Houtart erkent misbruik van minderjarige 40 jaar geleden.mht (1.2 MB)   

1) Lezersbrief van L.D.R. uit Ninove (krant van maandag 27 december) :
    ********************************************************
    Twee advokaten willen de paus dagvaarden. Stop die 'heksenjacht' ! Als ik iets 'flik'
    in mijn vrije tijd is mijn werkgever niet verantwoordelijk.
    Als ik door een rood licht rij, is de fabrikant van mijn wagen niet
    verantwoordelijk.
    Als er een ongeval gebeurt aan een 'zwart punt' is de koning niet
    verantwoordelijk omdat dat punt in zijn rijk ligt.
...
Eigen commentaar :
++++++
Sarcasme is één zaak, en moet kunnen, maar als dat grofweg op de rug van de 
slachtoffers moet gebeuren, dan getuig je niet bepaald van veel goede smaak.
Al enkele keren heb ik in de krant reacties gelezen waarin het seksueel misbruik van
kinderen door geestelijken herleid wordt tot 'heksenjacht', het werk van 'kerkhaters', die 
er blijkbaar genoegen in scheppen een 'kerkraam in te gooien'.
Geen énkele keer, maar dan ook geen énkele keer heb ik in de lezersbrieven van die
mensen het woord SLACHTOFFERS teruggevonden ! Ook niet in de bijdrage hierboven.
Dat betekent dat zij dus in eerste instantie ook meer bezig zijn
met het imago van de kerk, en niet met wat de slachtoffers allemaal hebben
meegemaakt.
En wie heeft nu net diezelfde fout gemaakt ???
=============== 
2) Reactie hierop in de krant van dinsdag 28 december.
********************************************
In Dialoog van maandag stelt lezer L. De Roeck dat het nu eindelijk eens moet gedaan zijn met die
'heksenjacht' tegen de paus. Blijkbaar is hij kort van geheugen en is hij de uitspraken
van de paus tijdens zijn reis naar het Verenigd Koninkrijk vergeten.
"Pedofilie is een ziekte waarbij de vrije wil wordt uitgeschakeld," stelde hij. Leg dat maar eventjes uit aan de
slachtoffers.
"We zijn onvoldoende waakzaam geweest", verklaarde de paus toen ook onomwonden.
Dan moet men mij toch eens uitleggen waarom decennia lang geestelijken onverwacht
werden overgeplaatst. Waarom onderzoeken naar seksueel misbruik door geestelijken
zo systematisch werden tegengewerkt. Waarom werden brieven van slachtoffers naar bisdommen
en het Vaticaan zelden of nooit beantwoord?
Was dat niet een soort 'waakzaamheid' om het imago van het instituut zoveel mogelijk te
beschermen? Kan men bij al die vaststellingen niet spreken over 'schuldig verzuim'?
Want als gevolg van de lakse houding van de hoogste kerkelijke leiders werd verder seksueel
misbruik door pedofiele geestelijken gedurende lange tijd mogelijk gemaakt. Een
doortastend optreden tegen hen destijds, het uitleveren van de daders aan justitie, had heel
wat ellende voor vele slachtoffers kunnen vermijden.
Naar aanleiding van een klacht tegen de paus van een 'heksenjacht' spreken, is de slachtoffers
van seksueel misbruik een zoveelste slag in het gezicht toedienen. Zij hebben toch recht op eerherstel,
want het instituut kerk, de hoogste leider incluis, heeft hen een groot deel van hun
leven in de kou laten staan.
*************************************************

28-12-2010 om 20:42 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (6) : Nabeschouwing : Incest ... nog een taboe !
*********************************************
Het bezoek van de pastoor van het dorpje ... bij ons thuis in de rijkswachtkazerne kan ik
mij nog levendig voorstellen. 'k Was 19, vader was bijna met pensioen, maar was toch al
begonnen met het optekenen van de vele zaken die hij had meegemaakt als rijkswachter
verbonden aan de bijzondere dienst "Jeugdbescherming en zedenfeiten".
Het gesprek ging natuurlijk over de minderjarige Ann, die twee jaar lang door haar bloed-
eigen vader werd verkracht. Aanvankelijk was ik naar mijn studeerkamertje boven getrokken,
maar na een tijdje mocht ik het gezelschap in de woonkamer vervoegen.
Als naar gewoonte had de pastoor een dikke sigaar opgestoken en moeder had hem een
borrel aangeboden, iets wat de "oude dorpsherder" nooit weigerde.
Ann had bijzonder veel te danken aan deze man, dat dient gezegd. Door zijn doortastend
optreden was het meisje van veel verder onheil gespaard gebleven. Hij had tenminste gedaan
wat hij moest doen : In de eerste plaats aan het slachtoffer denken !!!
Dankzij hem had ze een veilig onderkomen gevonden, ook al was dat in een gesticht en weg
van moeder, broer en jongere zus. Daardoor had zij tenminste de gelegenheid gekregen opnieuw
wat orde te scheppen in haar leven dat op zo'n weerzinwekkende manier totaal overhoop was
gegooid.
Zijn initiatief had ook geleid tot de arrestatie en veroordeling van de vader, waardoor ook de jongere
zus gespaard is gebleven van de feiten die Ann had moeten ondergaan.
Het spreekt voor zich, dat welke strafmaat de rechter ook zal opgelegd hebben, de man verbod
zal gekregen hebben om na zijn vrijlating nog contact te nemen met het ouderlijke huis, gezien de
aanwezigheid van een minderjarig meisje.
...
Ik zie de pastoor daar nog zitten in de zetel van onze woonkamer, genietend van zijn sigaar en het
borreltje. Ik zal nooit vergeten hoe hij op een bepaald moment ongegeneerd met de tong het
borreltje tot op de bodem aflikte ... met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht ... waarmee hij
duidelijk maakte dat hij er nog wel eentje lustte.
We keken elkaar geamuseerd aan toen we zagen dat hij het tweede borreltje aan hetzelfde ritueel
onderwierp. Nee, deze pastoor was niet te vergelijken met de geestelijken waarmee vader al zo
vaak op een minder fraaie manier geconfronteerd werd. Tegenwerking van het onderzoek naar
seksueel misbruik van kinderen door geestelijken of beschermelingen, en dat op achterbakse manier
o.a. door het aanwenden van relaties bij justitie. Het minimaliseren van die feiten en vooral ook het
absoluut geen rekening houden met het slachtoffer. Integendeel, soms werd nog met een beschuldigende
vinger naar het slachtoffer gewezen, dat de geestelijke mogelijks zou kunnen uitgedaagd hebben.
In Verhalen 2 en 5 komt dat maar al te duidelijk naar voren.
In elk geval, de pastoor van ... was er een die uit heel ander hout gesneden was dan diegenen die 
achter de rug van de onderzoekers hun relaties aanspraken om daders van seksueel, misbruik toch 
maar buiten vervolging te laten stellen. Ere wie ere toekomt dus. 
...
Vader heeft verschillende verhalen over incest opgetekend. Tot op heden rust daar nog steeds een
bijwijlen onoverbrugbaar taboe op. De feiten spelen zich immers IN het gezin af. Slachtoffers 
zwijgen meestal, soms gedurende de rest van hun leven. Het gezin, de familie in opspraak brengen,
de schaamte, de angst om ook hier als de schuldige te worden aangewezen, het zijn allemaal factoren
die slachtoffers tegenhouden om met hun verhaal naar buiten te komen, laat staan klacht in te dienen. 
Het moet ook afschuwelijk zijn voor de slachtoffers te beseffen dat je misbruikt wordt door diegenen
die je eigenlijk horen te beschermen, die (in geval de dader een ouder is) je in feite zou moeten 
bijstaan bij het bewandelen van de gecompliceerde weg naar de volwassenheid, naar een plaatsje in 
de samenleving. 
Hoeveel slachtoffers zouden er niet zijn die nooit de feiten kenbaar hebben durven maken ?
Hoevelen onder hen hebben in hun verdere leven geen diepe depressies moeten overwinnen, geraakten
verslaafd aan alcohol en/of drugs, dienden mislukte relaties te verwerken ? 
Vandaar ook dat er maar weinig statistieken bestaan over incest, in elk geval weinig of geen statistieken
die correcte cijfers kunnen weergeven. 
Als een persoon je leven op de meest weerzinwekkende manier tot een hel maakt, dan moet je al een 
heel sterke persoonlijkheid zijn om daar bovenop te komen, om dat achter je te laten ... maar vooral om 
daar mee naar buiten te komen, zodat de dader zijn straf niet kan ontlopen of nog slachtoffers zou kunnen maken.

Vandaag vind je, gelukkig maar, ook al meer literatuur over het grote taboe "incest", en het 
is maar goed ook dat er slachtoffers zijn die hun verhaal openlijk durven en willen vertellen.  

27-12-2010 om 17:53 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - slot.
****************************************************
De oude pastoor is diep onder de indruk, maar hij laat er geen gras over groeien. Er moet nu eenmaal vliegensvlug
gehandeld worden. De feiten zijn té ernstig en al véél te lang aan de gang. Hij moet snel een
oplossing zien te vinden. Het is nu al helemaal uit de hand gelopen, gezien het meisje kost
wat kost de ouderlijke woning wil verlaten. Een drama voor het gezin, want niemand is op de
hoogte van de vreselijke feiten die zich tussen vader en dochter hebben afgespeeld.
In eerste
instantie moet hij Ann daar kunnen weghalen.
Hij zou de politie of rijkswacht er wel willen buitenhouden, maar gezien de ernst van de
feiten, valt zoiets niet meer te overwegen. De kans is immers groot dat de vader tot het
plegen van nog ergere feiten zou kunnen overgaan, dat ook het meisje vroeg of laat zou overgaan
tot andere daden. Hij durft er niet aan te denken. Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Nee, er mag hier geen tijd meer verloren gaan.
...

Bisdom en Procureur des Konings worden telefonisch op de hoogte gesteld. De pastoor neemt
ook al contact op met een gesticht in de provincie, zodanig dat Ann binnen de kortste keren het 
huis zou kunnen verlaten. 
... 
De rijkswacht van ... krijgt korte tijd nadien de opdracht zo spoedig mogelijk contact op te nemen
met de pastoor.
...
Voor ons is het meteen duidelijk dat het om een uiterst ernstige zaak moet gaan.
Die hoogdringendheid van geestelijkheid én gerechtelijk apparaat tegelijkertijd waren we niet
gewoon. We hadden al meermaals ondervonden dat kerkelijke autoriteiten de zaken liefst zelf
oplosten, zonder tussenkomst van rijkswacht en gerecht, niet alleen wanneer het seksueel misbruik van kinderen door geestelijken betrof, maar ook bij seksueel misbruik gepleegd door een of andere vrome parochiaan.

Nog geen uur later zitten  we al in de pastorij,
in het privévertrek van de pastoor, die vrij snel zijn opwachting maakt. Zenuwachtig steekt hij een sigaar op, slaakt een heel diepe zucht en nodigt ons uit te gaan zitten. Hij brengt ons dan op de
hoogte van wat zich allemaal heeft afgespeeld in de kleine arbeiderswoning, niet zo ver van de 
pastorij gelegen. Ook het bezoek van Ann aan de pastorij doet hij uitvoerig uit de voeten. 
Geen detail wordt over het hoofd gezien.
...

Het komt er nu op aan het verder onderzoek op een zo discreet mogelijke manier te doen verlopen.
Niet gemakkelijk in een kleine dorpsgemeenschap, waar iedereen iedereen kent, en altijd iemand 
iets heeft gezien of gehoord. Het minderjarige meisje mag niet méér in opspraak gebracht worden
dan noodzakelijk. 
In samenwerking tussen pastoor, parket en rijkswacht wordt Ann in de pastorie aan een grondig 
verhoor onderworpen. Daar staat zelfs al een reiskoffer klaar voor het meisje. 
Op dat moment is het al geweten waar Ann terechtkan. Voor het verhoor wordt haar 
de zekerheid gegeven dat zij niets meer hoeft te vrezen en spoedig zou mogen vertrekken.
Het meisje vertelt haar verhaal tot in de kleinste en gruwelijkste details, met de pastoor als getuige en een oude oom
van Ann, die men met enige moeite heeft kunnen contacteren. Het meisje is immers minderjarig. 
Je kan zo de opluchting van haar gezicht aflezen als ze haar verklaring heeft beëindigd. 
"Nu kan ik toch vertrekken, hé", voegt ze er nog aan toe. "Het kan mij niet schelen. Hij is toch mijn 
vader niet meer. Hoe rapper hij sterft hoe liever, en des te beter voor mijn moeder... mijn moeder
die nog van niets weet. Ik vind het spijtig, maar ik durf in dat huis niet meer te blijven."
...
De ouders wisten uiteraard niets van de getroffen maatregelen.
Hun dochter moest beschermd worden
tot de laatste minuut. We kregen de opdracht het meisje tot aan het station van ... te begeleiden.
Dat diende te gebeuren in burgerkledij, zodat ze in alle rust en sereniteit kon vertrekken.
Daarna wachtte ons een nog moeilijkere opdracht : Het gezin op de hoogte brengen. Niet bepaald een
opdracht om naar uit te kijken, dat hoeft geen betoog.
...
Na fabriekstijd moest de ouders bij hun thuiskomst meegedeeld worden dat hun 15-jarige dochter
van huis was vertrokken en in een instelling werd opgevangen. De vader werd lijkbleek en aan zijn blik kon je zien dat hij dacht : "Heeft mijn dochter dan toch durven spreken?".  Moeder had zich zo dikwijls afgevraagd hoe het kwam dat Ann de laatste tijd zoveel van haar levenslust had verloren, maar dit ... !  Totaal overstuur zakte ze in de zetel neer. We hadden onze voorzorgen genomen. Voor we naar de woning trokken werd een arts in vertrouwen genomen die ons zou vergezellen bij de uitvoering van deze delicate opdracht. De arme vrouw kende op dat moment nog niet de ware toedracht van de zaak ... waarom haar kind de ouderlijke woning had verlaten.
Plots kreeg de vader een woedeaanval en begon te roepen : "Mijn kind wegdoen zonder dat ik van iets weet. Ik ben hier de baas. Dat zal niet gebeuren!" Hij bleef maar verder razen. "Ik wil weten waarom mijn meisje van huis weg wil." Toen riep één van de rijkswachters :"Moeten we soms eens luidop roepen wat er hier allemaal gebeurd is ... dat uw vrouw en alle geburen het goed kunnen horen!?"
De man kromp ineen en begon binnensmonds te vloeken. Op dat moment werden hem de handboeien aangedaan, werd hij naar buiten gebracht, in de rijkswachtersjeep geduwd en overgebracht naar de gevangenis van ...  
Moeder werd door de pastoor en de oom van Ann opgevangen en beetje bij beetje op de hoogte gebracht van wat zich in haar woning al die tijd had afgespeeld. Zes maanden lang is de vrouw ziek geweest, hebben we nadien vernomen.
...
Ann was goed aangekomen in ... en kon aan haar nieuwe leven beginnen. 
...
Vader werd veroordeeld voor incest en geweldpleging op zijn minderjarige dochter.
...

De strafmaat staat niet vermeld in het verhaal, maar van de man werd niets meer gehoord. 
Kort nadat Ann haar intrek had genomen in het gesticht te ... bracht de pastoor vader een bezoek bij ons thuis in de rijkswachtkazerne. Het was een officieus bezoek, dat ik me zelf nog heel goed herinner ...
 
Vervolg : Nabeschouwing.
*****************************************************************************************************











































   

26-12-2010 om 18:26 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 5.
*************************************
Het compleet ontredderde meisje kon geen kant meer uit. Ze begreep maar al te goed wat haar
nog allemaal te wachten stond. Zou ze nu eindelijk niet beslissen om alles aan
moeder te vertellen? Maar wat een miserie en hoeveel familiale ruzies zou ze hier niet door teweeg-
brengen? En dan die voortdurende bedreigingen. Ann had schrik van die man, de man die
haar vader was, en besloot uiteindelijk toch maar te zwijgen. 
...
Tweemaal per week moest het meisje zich tegen haar wil aan haar vader "geven". Op dinsdag 
en vrijdag kwam hij telkens in de voormiddag naar huis.
Ann :"Ik moest mij altijd onmiddellijk uitkleden en laten gebruiken tegen mijn wil. Op tafel,
tegen de muur, op de divan ..."

Hij werd steeds maar driftiger en vaak kende hij ook vlagen van jaloersheid. Ann mocht zich 
niet inlaten met andere jongens. 
De situatie begon meer en meer uit de hand te lopen. Soms beet en stampte de vader het jonge
meisje. En tegenstribbelen had geen zin. Dan sloeg hij haar nog meer.
Ann : "Ik moest moderne broekjes kopen en moest het dan steeds zelf uitdoen. Als
ik weigerde werd hij dan weer woedend. Ik heb me nooit vrijwillig gegeven aan mijn vader.
Alles gebeurde steeds onder dwang en doodsbedreigingen. Ik weende veel, want ik voelde dat
dit niet goed ging aflopen.
Wat met moeder?

Ik werd er levensmoe van. Het ging zover dat ik
mijn vader op het kerkhof wenste. Er kwam immers geen einde aan. Integendeel, hij
verplichtte mij zelf 'aan hem te beginnen'. Stel u voor, ik, een meisje van 15, moest zelf de broek
van vader opendoen en zijn mannelijkheid vastnemen. Ik heb lang geweigerd dat te doen,
maar op een bepaald moment wurgde hij mij bijna. Ik walgde steeds toen ik dat moest doen en 
was dood van schaamte..."
...

En de kruik gaat zolang te water tot ze breekt.

...

Op een maandagmorgen neemt Ann een besluit. Ze kleedt zich snel aan en stapt naar buiten. Schichtig 
haast ze zich ze over het dorpsplein in de riching van de pastorij.
Het is nog vroeg, maar de meeste mensen
zijn al naar hun werk vertrokken. Zenuwachtig om zich heen kijkend belt ze aan. Luttele seconden 
nadien opent de pastoorsmeid de deur en laat het verbouwereerde meisje binnen. Ann vraagt of ze 
meneer pastoor zou kunnen spreken. De meid ziet de angstige blik in haar ogen en het
valt haar direct op hoe bleek ze er uit ziet en hoe ze staat te trillen van de zenuwen. Zonder verwijl laat ze 
het meisje binnen, vraagt haar even te wachten in de hal en belooft haar onmiddellijk meneer pastoor
te verwittigen. 

De dorpsherder is net een dikke sigaar aan het roken, maar beseft wel dat het blijkbaar om een dringende zaak gaat.
Waarom zou de jonge Ann op dit uur van de dag komen aanbellen hier? De pastoor kent de ganse 
familie heel goed, vrome mensen, die elke zondag naar de kerk gaan. De man heeft er geen flauw 
vermoeden van wat hij allemaal te horen zal krijgen.
... 

In het privévertrek van de pastoor :

"Ah Anneke, dat ik u hier zie op dit uur van de dag. Vertel eens, wat is er aan de hand?"
Ann kan echter haar tranen niet meer bedwingen en barst in snikken uit. Op dat moment 
beseft de pastoor dat er iets héél ergs moet voorgevallen zijn. 
Beetje bij beetje begint Ann haar verhaal te vertellen. 
 "Meneer pastoor, het is héél erg. Ik zal u alles 
vertellen, maar niemand mag het te weten komen. Ik ben ten einde raad, ben dood van schrik ...
en zo beschaamd." 
Al wenend vertelt het meisje hoe ze zich sedert meer dan een jaar twee keer per week moest geven 
aan haar vader. Hoe die haar telkens op beestachtige wijze verkrachtte.
De reeds vrij bejaarde pastoor, die van ieder gezin in het dorp het wel en wee kent, of dacht te 
kennen, weet niet wat hij hoort.
Diep in zijn zetel gezonken zit hij minutenlang na te denken en blaast dikke wolken tabaksrook naar 
het plafond van zijn sober ingerichte woonkamer. 
Plots staat hij recht, klopt enkele malen zijn sigaar af in de asbak, die op een klein tafeltje staat naast 
de zetel. Daarna begint hij een tijdje op en neer te wandelen, de handen op zijn rug, diep in gedachten verzonken. Ann wacht met kloppend
hart op een antwoord. Zal hij haar wel geloven? Zal meneer pastoor haar nu niet berispen?
Plots blijft hij staan, vlak voor het meisje, kruist de armen voor zijn borst en bekijkt haar indringend. 
"Ann, is het de waarheid wat gij mij daar allemaal komt te vertellen? Denk goed na over uw antwoord. Denk er 
aan wat het is uw eigen vader aan te klagen voor dergelijke feiten."
Wenend, maar zonder één moment te aarzelen antwoordt Ann : "Meneer pastoor, ik zweer het. Het is de ganse
waarheid. Ik heb al die tijd gezwegen, maar nu kon ik het niet meer uithouden. Ik heb gezwegen om mijn moeder
geen verdriet aan te doen ... en omwille van de schande voor de familie. Maar nu is het te erg. Mijn vader is een 
beest geworden."
Deze spontane uitlatingen van het meisje zijn voor de pastoor voldoende. Dat moet wel de waarheid zijn die ze hier komt te vertellen, hoe weerzinwekkend die ook is. 
De pastoor blijft haar diep nadenkend aanstaren. Wat moet er nu gebeuren, blijkt ook de oude "dorpsherder" te denken.
Ineens begint Ann opnieuw te huilen en roept : "Meneer pastoor, help mij toch! Stuur me ergens naar een school  ...
of een gesticht ... eender waar ... als ik maar van huis weg ben!"
De pastoor (een die nog uit het goede hout gesneden is !) is geschrokken van die heftige woorden en belooft Ann dat hij zijn uiterste best zal doen om haar ergens te kunnen onderbrengen ...
zo snel mogelijk.
"Ga nu maar rustig naar huis. Zeg tegen niemand iets over ons gesprek. Ik zal al het mogelijke doen om je een veilig onderdak te geven," belooft hij haar.

Opgelucht verlaat Ann de pastorij en stapt haastig terug in de richting van het ouderlijke huis ... de plaats waar ze 
al zoveel ellende heeft meegemaakt.

Wordt vervolgd.

PS. : Ook de details in het gesprek tussen de pastoor en Ann zijn zo getrouw mogelijk weergegeven.
Kort nadat Ann naar de instelling vertrokken was, heeft de pastoor een bezoek gebracht aan mijn vader, bij ons thuis in de rijkswachtkazerne. Ik herinner me dat bezoek nog heel goed, maar was niet tijdens het gesprek zelf aanwezig natuurlijk. Achteraf wel, want een anekdote rond die pastoor is me altijd bijgebleven. Later meer hierover. De man moet zowat de enige pastoor in mijn leven geweest zijn waar ik met een positief gevoel kan over praten.

*******************


        

        


  

 

24-12-2010 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief van Johan Punie gepubliceerd in Het Belang van Limburg.
********************************************************
Het verhaal van Johan kan je lezen op dit blog (zie 08.11.'10).
Dat de recente uitspraken van bisschoppen voor de Kamercommissie bij
slachtoffers alles weer naar boven doet komen, dat is maar meer dan
normaal.
Johan heeft zijn bijdrage op zijn Facebookpagina geplaatst en ook hier
kan je zijn reactie in bijlage lezen.

Bijlagen:
Pedofielen bestraffen - Hbvl_be.mht (760.2 KB)   

Lezerbrief van maandag 20 december 2010 :
***********************************
Ode aan de postbode.
==================

Bijlagen:
DIALOOG _ ODE AAN DE POSTBODE_.eml (5 KB)   

Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 4.
*************************************
Dagen, weken, maanden gingen voorbij. De lijdensweg van Ann werd steeds moeilijker 
om dragen.
Zus V. had haar plechtige communie gedaan ondertussen. Er was het
communiefeest geweest bij hen thuis, waarop een aantal familieleden waren uitgenodigd.
Er werd uitgebreid getafeld, gedronken, gezongen en zelfs gedanst in de kleine atbeiders-
woning die dag. Iedereen was vrolijk en opgewekt, behalve Ann.
Het was toen voor het eerst dat haar moeder gevraagd had wat er scheelde. Ze vond dat
haar dochter er maar bleekjes bijliep. Het had het meisje heel wat moeite gekost om haar moeder
niet te vertellen wat er gebeurd was. Ze veinsde hoofdpijn, zei dat ze slecht geslapen had.
Moeder had haar geloofd. Ann had immers zoveel werk verricht om het feest te doen slagen.
Het huis opruimen, helpen bij het eten klaarmaken, enz... Ze had er in de verste verte geen
vermoeden van wat in haar kind omging, welke strijd ze moest voeren om dat allemaal voor
zichzelf te houden. Ann zou nooit de indringende blikken van haar vader vergeten tijdens het
feest. De teruggetrokken houding van zijn dochter tegenover iedereen, haar passieve houding
tijdens het feest, waren hem ook opgevallen. Ann begreep maar al te goed die blikken in haar
richting. "Pas op ... als ge durft spreken!" Die woorden bleven maar door haar hoofd galmen.
Tijdens een danspartijtje kwam ze plots voor haar vader te staan. Hij had haar stevig vastgegrepen
en had met haar gedanst. Ze had alle moeite van de wereld gehad om zijn stappen te kunnen volgen.
Hem aankijken, dat durfde ze niet. Zijn handen, de druk van zijn lichaam tegen het hare, het had
haar bijna misselijk gemaakt. Maar ze had volgehouden tot het einde van de dans en had zich dan
met een ruk losgetrokken uit de greep van haar vader. Maar niemand van het gezelschap had
ook maar iets opgemerkt. Er werd verder gelachen en gedronken tot laat in de avond. Toen de familieleden
vertrokken waren had Ann zich direct teruggetrokken op haar kamer. Op haar bed had ze lang liggen
nadenken, en ondanks haar jeugdige leeftijd had ze na die avond maar al te goed begrepen dat
haar vader geen vrede zou nemen met die ene keer dat hij haar in het achterhuis lastig had gevallen.
Wat stond haar nu te doen? Misschien zou vader uiteindelijk toch zijn verstand gebruiken en haar met rust laten. 
Dan hoefde ze moeder niets te vertellen over dat ene voorval. Maar ze besefte wel dat zoiets ijdele
hoop was.
...
Op zekere dag. Het was 10u in de voormiddag. De 15-jarige Ann was alleen thuis en was volop bezig
met het huishouden. Zus was naar school, oudere broer naar zijn werk en ook vader en moeder waren 
al vroeg vertrokken naar de schoenfabriek. Het deed Ann goed zich te kunnen concentreren op het 
huishouden. Ze deed het bovendien graag. Het gaf haar een gevoel van verantwoordelijkheid en het 
feit dat vader zich de laatste tijd vrij rustig gedroeg had alles weer een beetje in "de oude plooi" doen 
vallen. Maar goed dat ze moeder niets verteld had over hetgeen tussen haar en vader voorgevallen was.
 ...
Plots schrikt het meisje op. De huisbel rinkelt. Wie kan dat nu zijn op dit uur? We hebben alles in huis.
De melkboer is al langs geweest. "Misschien ben ik iets vergeten bij de bakker of bij de kruidenier", denkt
Ann hardop. 
"Dat zal het zijn." Ze haast zich naar de voordeur, doet open ... en ziet plots haar vader voor zich staan. 
Ze weet dat haar vader af en toe de woning voorbijkomt als hij iets moet wegbrengen voor de firma.
"Maar waarom zou hij nu aanbellen?"
"Ann, ik ben mijn tabaksdoos vergeten. Ik kom die even halen", legt vader uit. Die mededeling stelde Ann enigszins gerust.
"Seffens is hij weer weg", denkt ze. Ze gaat de tabaksdoos halen. Die staat inderdaad nog op een van de schappen in 
de keuken. Met de doos in de hand rept ze zich terug naar de voordeur. Plots duwt de 46-jarige vader zijn 
dochter achteruit, slaat vlug de deur achter zich dicht, sleurt haar naar het keukentje en werpt haar daar op 
de zetel. "Pas op, als ge iets durft zeggen tegen iemand
maak ik u kapot" , roept hij tegen het meisje. Hij grijpt haar opnieuw vast. Ann is als het ware verlamd van schrik. Ze probeert zich 
wel nog even te verdedigen, maar tegen de kracht van haar vader is ze niet opgewassen. 
...
Fragment uit de verklaring van Ann :
"Vader begon plots mijn kleren uit te trekken. Ik smeekte hem mij gerust te laten, maar hij luisterde niet.
Integendeel, hij werd alsmaar heftiger en kwader omdat ik bleef tegenspartelen. Dan trok hij mijn broekje uit  en 
hij begon mij te kussen en te likken over gans mijn lichaam. Ik bleef mij verweren, maar hij greep me toen
bij de keel en begon opnieuw te dreigen :"Pas op, als ge spreekt maak ik u kapot!" Ik ben toen beginnen wenen ...
terwijl vader mij met volle geweld verkrachtte ... Ik veroerde me niet meer. Ik kon niets meer. De schaamte, de vernedering,
het was allemaal te veel geworden voor mij."
...
Ann lag naar de zoldering te kijken, wezenloos, en ze kwam slechts bij haar positieven toen ze haar vader
hoorde roepen : "Kleed u aan ... en vrijdag kom ik terug langs. Pas op als ge iets durft zeggen tegen iemand."
Daarna vertrok hij terug naar de schoenfabriek ... zijn hulpeloze dochter alleen achterlatend.
"Hoe moet dit nu verder?", dacht Ann vertwijfeld.
...
Wordt vervolgd.

*****************************************************************************************

20-12-2010 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Bisschoppen voor de Kamercommissie.                     -niet gepubliceerd in krant-
***********************************************
N.a.v. bepaalde uitspraken van bisschoppen voor de Commissie (zie artikel hieronder).

Niet te geloven wat zich woensdag heeft afgespeeld in de bijzondere Kamercommissie Seksueel Misbruik.
Aan het woord kwam de Gentse bisschop Luc Van Looy. Die verklaarde : "Men moet zich niet haasten met
dossiers over gepensioneerde pedofiele priesters".
Tijdens diezelfde zitting voegde Aloys Jousten, bisschop van Luik, daar nog aan toe : "We weten nu meer
dan onze voorgangers."
Hoe kan je zoveel hypocrisie in zo weinig woorden leggen?
Monseigneur Léonard sprak dan tenminste nog recht voor de raap toen hij stelde : "Gepensioneerde geestelijken
die zich schuldig gemaakt hebben aan seksueel misbruik van kinderen dienen met rust gelaten worden". Een
uitspraak die bij velen heel wat kwaad bloed zette, niet in het minst bij de slachtoffers.
Verontwaardiging ook nu bij de Kamerleden n.a.v. de dubieuze uitspraak van de Gentse bisschop. Hebben zij
dat nu ook niet goed begrepen en zijn die uitspraken alweer uit hun context gehaald?
De bisschop had nochtans eerder verklaard dat feiten best steeds aan justitie worden overgemaakt.
"Het moet wel gebeuren", vervolgde hij. Maar wanneer dan wel? En vooral, waarom dan dient er geen haast
gemaakt te worden? Leuk om horen is dat voor de slachtoffers. Alsof ze nog niet lang genoeg gewacht hebben
op enige vorm van gerechtigheid, op enige reële steun van de hoge kerkelijke autoriteiten.
Het is nu ook wel duiidelijk waarom brieven, die slachtoffers gericht hebben aan het bisdom, waarin feiten van
seksueel misbruik werden weergegeven door slachtoffers, nooit beantwoord werden of hooguit een reactie
teweegbrachten in de zin van "We kunnen niets doen" !
Laten rusten die brieven. De tijd zal de wonden wel helen. Dat moet het motto geweest zijn. Alleen is de
etterbuil onverwacht opengesprongen, en dan nog als gevolg van een bekentenis van seksueel misbruik door
iemand die aan het hoofd staat van een bisdom. Hoeveel afleveringen "Schone Schijn" heeft de man al die
tijd niet opgevoerd ?
De verklaring van bisschop Aloys Jousten is zeker en vast niet minder schijnheilig.
"Nu weten we meer dan onze voorgangers" ! De Brugse bisschop Jozef De Kezel deed daar nog een schepje
bovenop door te beweren : "De kerkleiders toen hebben niet beseft welke verregaande gevolgen seksueel
misbruik kan hebben." Talrijke levens heeft het verwoest, en de geestelijkheid zou dat niet beseft hebben. Dat moet je toch maar zonder blikken of blozen durven zeggen, en dan nog voor een Kamercommissie.
Zij waren eerst en vooral maar al te goed op de hoogte van heel wat zaken van seksueel misbruik door hun onderdanen. Hoe leg je anders de talrijke totaal onverwachte OVERPLAATSINGEN van priesters (leraars) en pastoors uit naar ver afgelegen parochies
of naar ontwikkelingsgebieden ?
En hoeveel maal heeft justitie in het verleden bepaalde zaken niet uit gerechtelijke handen gegeven en werd de "strafmaat"
overgenomen door het bisdom? Dat gaf vervolgens te kennen dat het "maatregelen van inwendige orde" zou treffen.
En maar blijven beweren : "Nu weten wij meer!"
Het zou voor de Commissie bijzonder interessant zijn te weten te komen wat die "maatregelen van inwendige orde" precies
inhielden. Of werd dat voorzichtigheidshalve nooit op papier gezet. Want wie weet hoeveel keer in die tijd de kat opnieuw
bij de melk werd gezet ... !

Ook justitie doet ondertussen alweer zijn duit in het zakje. Werden vroeger heel wat zaken doorgespeeld naar het bisdom,
dan wordt vandaag de veroordeling van een pedofiele priester zonder meer verbroken door Het Hof van Cassatie. Zo heeft het Hof
nu Robert Borremans, veroordeeld tot twee jaar cel, vrijuit laten gaan omdat zijn veroordeling was gebaseerd op bekentenissen
die hij zonder bijstand van een advokaat aan de politie had afgelegd.
Misschien moeten we in het vervolg direct al een advokaat met de politiediensten mee op pad sturen. De zegereeks van de
procedurefouten wordt in elk geval nog mar eens aangevuld.
Als je de feiten doorneemt die Robert B gepleegd heeft, dan kan je je een beeld vormen hoe slachtoffers en familie zich moeten
voelen. Voor de zoveelste keer blijven ze in de kou staan.
Benieuwd wat het nieuwe proces van deze veroordeelde geestelijke zal brengen.
***************************************************************************************************************************

17-12-2010 om 22:44 geschreven door Ivan Bontinck  

Artikel uit Het Nieuwsblad : "Geen haast bij misbruikzaken over gepensioneerde priesters"
************************************************************************
Twee zinnetjes uit dit artikel deden mij de haren ten berge rijzen. Hoe kan je zoveel hypocrisie
in zo weinig woorden leggen?
Bisschop Luc Van Looy : "Zaken over gepensioneerde priesters mogen volgens hem 'minder
haastig' overgemaakt worden."

Bisschop Aloys Jousten : "Bovendien weten we nu meer dan onze voorgangers."

Hebben die dat nu echt staan beweren voor de Commissie ... zonder blikken of blozen? Hier zou je nu toch "godverdomme" wel van beginnen vloeken, hé. "Sie haben es damals
nicht gewusst!" Ze waren maar al te goed op de hoogte van heel wat zaken van seksueel
misbruik van kinderen door geestelijken. Hoe verklaar je anders de talrijke "onverwachte"
OVERPLAATSINGEN naar afgelegen parochies of ontwikkelingsgebieden? En hoeveel zaken heeft justitie destijds niet uit handen gegeven en was het aan het bisdom om "maatregelen van inwendige orde" te treffen?
 Die voorgangers wisten maar al te goed af van heel wat gevallen van seksueel misbruik.

Bijlagen:
scannen0002.jpg (1.4 MB)   
scannen0003.jpg (246.9 KB)