Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in" - deel 3
**************************************************
Leen :

"Ik was zo tevreden dat ik nonkel Gust een kus gaf terwijl hij aan het rijden was. Toen zei hij tegen mij :
 'Leen, trek het maar aan ... er is daar plaats genoeg op de achterbank.'
 Ik twijfelde wat ... mij omkleden in aanwezigheid van nonkel Gust ... maar hij was zo goed voor mij,
 en hij was toch familie. Ik begon mij dan toch maar uit te kleden om het kleedje te passen, maar zag
 dat nonkel mijn bewegingen volgde in de spiegel. Net op het moment dat ik het nieuwe kleedje wou
 aantrekken zegde hij plots al lachend : 'Leen, voor uwe leeftijd hebt ge al schone borsten, zulle. Ge
 zijt gelijk een meisje van 16 jaar.'
 Ik was geschrokken van zijn woorden en er maakte zich een heel onaangenaam gevoel van mij meester.
 Eens dat ik het aangetrokken had stopte nonkel Gust om mij toe te laten terug naast hem plaats te nemen.
 Ik stelde pas toen vast dat het kleedje heel kort en wijd was. Ik moest het de hele tijd vasthouden
 om een beetje behoorlijk te zitten. Maar het was toch zomer, dacht ik toen, en op het strand liepen de
 mensen ook helemaal anders. 
 Maar toch ...sinds die opmerking van mijn nonkel kon ik hem niet meer in de ogen kijken. Ik wist niet waarom,
 maar ik kreeg dan telkens een heel onbehaaglijk gevoel.
 ...
 
 Het was dat weekend heel druk aan het stand en ik pronkte met mijn kleedje. Alles verliep naar wens.
 Goed eten, veel snoep gekregen, en de eerste avond ging nonkel met mij eens wandelen in de duinen van 
 Blankenberge. Alhoewel ik gelukkig was voelde ik opnieuw iets in mijn binnenste dat mij bang maakte. 
 Waarom gedroeg mijn nonkel zich zo anders, anders dan tijdens de vorige weekends? Maar ik lachte 
 mezelf uit. 'Waarover zou ik me nu zorgen moeten maken?'
 In de duinen zagen wij veel koppeltjes liggen. Nonkel begon daar over te vertellen, maar ik begreep er 
 niet veel van. Wat wist ik van het leven? 
 Zo eindigde de eerste dag van een weekendje waarvan ik me heel veel had voorgesteld. 
 Die nacht heb ik 
 niet veel kunnen slapen. Ik lag me voortdurend af te vragen of ik nu zo dom was, of was het omdat ik 
 'van den buiten' kwam dat ik alles zo verkeerd opnam. Ik wist niet wat ik van dat alles moest denken.
 ...
 De volgende dag ... het was opnieuw een prachtig weertje en we gingen op een terrasje aan de dijk iets 
  drinken. 
 Plots riep nonkel op een man. Het bleek een kameraad van hem te zijn, een collega ook. De man, die 
 ongeveer van dezelfde ouderdom als nonkel Gust was, sprak enkel Frans. Nonkel nodigde hem uit 
 om iets te drinken en de mannen begonnen direct te babbelen over hun werk. Zij dronken allebei bier, ik 
 limonade. 
 De meneer bekeek me geregeld van top tot teen en tussen het gesprek over werk en streek door hoorde ik de woorden : 'Elle est belle ... quelle chance ... dormir ensemble.' Ik kende al 
 genoeg Frans om die woorden te begrijpen, maar ik deed alsof ik er niets van verstaan had. Maar de 
 blikken van de man en het gelach van mijn nonkel deden de onrust in mij nog toenemen. Ik was beschaamd
 en wist op den duur niet meer hoe ik me moest gedragen.

 Toen besefte ik dat dit allicht het einde zou 
 betekenen van de gelukkigste weekends uit mijn leven.
 ...
 
 In plaats van naar het hotel terug te keren besloot nonkel Gust naar Bredene te rijden met zijn kameraad en 
 met mij. Daar bleek een goeie klant van hen te wonen. 
 Eens in Bredene aangekomen was het al donker. We waren al een paar keer gestopt om in een café iets te 
 gaan drinken. Op het appartement van de klant moest alweer gedronken worden en ik zag maar al te goed 
 dat zowel nonkel als zijn kameraad veel te veel binnen hadden. 

 Wordt vervolgd.
 **************************************************************************************