Wat gaan de maanden snel

Het is een stukje over mijn gedachten van een week. Ik ben een paar dagen bezig geweest om alles van mezelf op een rijtje te zetten en dan zoek ik een afleiding en deze keer was dat bij mijn jongens. Moederdag, weekend, nu lang weekend,... De datums die erbij staan kloppen niet met de indeling van mijn blog maar het zijn de datums waar ik de stukjes heb geschreven.

IK HOOP DAT JULLIE ERAAN UIT KUNNEN

Het weekend is voorbij de jongens waren bij me 'zalig'. Lander is gaan zwemmen en het volgende schooljaar gaat mijn kleine ventje terug zwemmen. Volker heeft gekozen om te gaan badmintonnen. We zouden wel testen of dit wel iets voor hem is en anders ziet hij ping pong ook zitten. Ik vind het belanrijk dat mijn jongens een sport doen. De beweging. Het in groep iets doen en de sociale contacten zijn toch wel meer dan een pluspunt. Maar we mogen de beweging niet vergeten. Als kind kon ik dit niet doen maar nu is het bijna normaal als je buitenshuis en buiten de schooluren een hobby hebt. Sinds m'n jongens een sport doen (verplicht zwemmen op zaterdag)vind ik ze toch wel socialer geworden. Lander die een waterbeest is gaat vanaf volgend jaar weer zwemmen. Ik denk nu het 4^de jaar op rij. Volker die dit niet zo graag doet heeft een jaartje vrijaf gekregen maar vanaf volgend jaar gaat hij er terug invliegen en gaat hij badmintonnen. Hij mag eerst proberen en dan zien we wel wat het geeft.

Dinsdag 12 mei 2015

We zijn een week verder

We zijn nu een week verder en is het nieuws verteerd? Ja en neen, vooral neen springt er nog uit. Het is belangrijk dat de dingen die ik nu nog heb dat die niet verdwijnen. Mijn zelfstandigheid met het stappen. Nu komt er het erop aan dat ik sterker word in mijn armen. Mijn letsel ligt zo raar (in medisch jargon zal dit wel normaal zijn). In mijn hoofd is het links dat niet werkt, in mijn bovenlichaam is het de kracht die ontbreekt in mijn linker- als rechterarm. En in mijn rechterbeen ben ik het meeste geraakt. Een dropvoet, weinig tot geen gevoel. En in beide benen vooral knieën en bekken veel pijn.

Mijn rechterschouder en hand: weinig beweeglijkheid en enorm veel pijn. De coordinatie in mijn hand is zwak bv. ik kan heel moeilijk een glas of een potlood vasthouden. Gelukkig ben ik linkshandig en doe ik heel veel met dat hand. Met de rolstoel rijden is dan een hele klus. Ik zou dit zou graag zelf doen als ik weg ga maar heel vaak na een paar 10tallen meters haken mijn armen af. Zo ook tijdens de conditietraining. Ik ben gene krak in mijn sport ik kan niet volgen en als de anderen 3 grote toeren hebben gedaan met de rolstoel dan heb ik 1 toer gedaan en dan speel ik een beetje vals door de bochten niet 100% te nemen maar wat af te ronden. Kracht kan je zetten als je je lichaam iets naar voren kan brengen. Ook bij de oefeningen waar ik me moet bukken bv. tenen raken dan moet ik afhaken want ik kan mijn romp niet naar voren brengen ook romp langs links of rechts plooien om iets op te rapen is ook een probleem. Kracht en plooien dat is Inge haar probleem, die ossificatie wat een ramp die zitten letterlijk in de weg.

Maar nu is het zoeken naar nieuwe doelstellingen ik zou graag me laten opnemen voor een revalidatieperiode van 4 weken dan kan ik alles eens bekijken en herbekijken met mijn vaste kinesiste van Pellenberg die ik ook op maandag zie. Omdat ik me dan wil concentreren op mijn vooruitgang op mijn armen en schouders zou ik graag daarop werken zo ook de march revalidatie zodat ik dat kan blijven behouden en de weinige flexibiliteit die ik heb in mijn knieën en bekken wil ik behouden ook al is dat in mijn linkerbeen maar 70° en in mijn rechterbeen iets minder elke dag nu-step zou wel welkom zijn. Nu is het hopen op de goedkeuring van de dokter die haar fiat moet geven. Hopelijk weet ik volgende week mee

14-05-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is weekend en de jongens zijn bij me zalig. Lander is gaan zwemmen en het volgende schooljaar gaat mijn kleine ventje terug zwemmen. Volker heeft gekozen om te gaan badmintonnen. We zouden wel testen of dit wel iets voor hem is en anders ziet hij ping pong ook zitten. Ik vind het belanrijk dat mijn jongens een sport doen. De beweging. Het in groep iets doen en de sociale contacten zijn toch wel meer dan een pluspunt. Maar we mogen de beweging niet vergeten. Als kind kon ik dit niet doen maar nu is het bijna normaal als je buitenshuis en buiten de schooluren een hobby hebt. Sinds m'n jongens een sport doen (verplicht zwemmen op zaterdag) vind ik ze toch wel socialer geworden. Lander die een waterbeest is gaat vanaf volgend jaar weer zwemmen. Ik denk nu het 3de jaar op rij. Volker die dit niet zo graag doet heeft een jaartje vrijaf gekregen maar vanaf volgend jaar gaat hij er terug invliegen en gaat hij badmintonnen. Hij mag eerst proberen en dan zien we wel wat het geeft.

12-05-2015 om 14:12 geschreven door Inge  

Het was zover woensdag 6 mei had ik een dubbelafspraak met 2 proffen orthochirurgie. Ik keek er enorm naar uit maar ik ben letterlijk van een kale reis terug gekeerd. Ik was helemaal alleen daar en ik dacht dit kan ik dragen 'het is maar een formaliteit'. Maar niets was minder waar en het werd een hele zware middag.

Ik ga helemaal terug in de tijd:

4 jaar en 6 maanden geleden

Ik werd ziek en door het te lange stilliggen begint er een proces tot ossificatie van het kraakbeen aan mijn knieën en bekken. Ossificatie is een proces waar het kraakbeen zich omvormt tot 'gewoon' bot. Net als bij een baby'tje de fontanel die dicht groeit en gewoon solied bot word. Het is een proces dat jaren geduurd heeft en nu ze uitgerijpt zijn want vroeger kan je er niets tegen beginnen, want dan blijft het proces doorgaan. Het is wachten tot het proces achter de rug is voor ze iets kunnen doen. Ik kan me niet tot 100% oprichten, ik kan mijn benen niet 100% strekken of 90° plooien. Ik kan bv. mijn romp niet genoeg naar voor brengen omdat mijn bekken letterlijk vast zitten. Zo eens naar voren zitten en mijn ellebogen op mijn benen met mijn hoofd in mijn handen is niet meer mogelijk. Mijn lichaam naar voren brengen om snelheid te nemen met de rolstoel omdat je meer kracht kan zetten is niet mogelijk en dat zal altijd zo blijven, De ossificatie heeft zodanig gemanifesteerd dat mijn kruisbanden, spieren, aders en zenuwen mee aangetast zijn, als ze die ossificaties weg snijden dan is de kans groot dat al die dingen geraakt worden. Na het wegsnijden zou ik ook bestraling krijgen om zeker te zijn dat het proces stopt.

Resultaat:

• Staan en stappen is bijna niet meer mogelijk omdat mijn spieren en andere dingen weg zijn. Je kan dit oplossen met een brase maar het is geen veilige oplossing en zeker niet handig in de rolstoel. Transfer bed- rolstoel en omgekeerd is niet veilig meer.

• De pijn zal blijven en zeker erger worden. Dat wil zeggen dat ik bepaalde dingen moet gaan schrappen van wat ik nog wou bereiken.

Maar mijn grootste wens ligt helemaal omver.

• Ik wou een betere zithouding omdat mijn rug toch wel belast word en omdat ik niet recht kan zitten zal mijn rug scheef groeien.

• Ik wou beter kunnen stappen eventueel met een voetheffer omdat mijn voet dropt en ik wil nog veel zeggen zo groot ben ik.

• Ik wou dat de pijn wat minder werd want ik pak toch wel heel wat medicatie tegen de pijn

Ik had zo gehoopt dat ze er iets aan konden doen, want moesten ze er iets aan willen doen dan lig ik helemaal plat,

• Dan kan ik niet meer staan omdat mijn knieën en bekkeninstabiel worden en is de kans groot dat ik door mijn benen zak

• Stappen kan ik niet meer op een veilige manier door de instabilieteit van mijn Knieën en bekken. Niet meer stappen van mijn bed naar het bad of een toerke in de living.

• Gewoon staan is dan ook een probleem,

• transfer bed- rolstoel, transfer rolstoel- bed, transfer rolstoel auto het word allemaal een probleem

Heb ik die mobieliteit dan voor niets onderhouden? Op dit moment denk ik dat dat alles voor niets is geweest.

Die 10 weken coma, dat lange in bed liggen omdat ik niets kon doen ik werd op een moment in een rolstoel gezet met kussens gepositioneerd omdat ik zonder kussens omviel. Mijn eten werd gesneden en in mijn mond gestoken omdat ik zelfstandig niet kon eten. Ik kon mijn armen en handen niet bewegen, Ik heb gewerkt hard gewerkt om te zijn wie ik nu ben en ja ik ben een vechterke. Maar ik heb zware klappen gekregen en ik ben er wel door gekomen maar hoe. Mijn zus, kinesisten, psychologe,… zeggen Inge zie van waar je komt en dan denk ik 'ik weet van waar ik kom. Ik ben geboren in Gent . Ik zeg en denk als ze zeggen 'zie van waar je komt 'IK KON ALLES' ik ging werken, zat in het feestcomite op school, ik had mijn gezin waaar ik enorm veel energie in stak,… en dan ineens moet ik alles opgeven en dingen terug aanleren. Aanleren, het was meer een manier zoeken van hoe ik iets kon doen. Elke beweging zit in mijn hoofd bv. m'n haren kammen. Hoe kam ik mijn haar als je je arm niet tot aan je hoofd kan brengen? Een steun zoeken zodat je arm minder hard moet werken, zo dicht mogelijk bij de tafel schuiven en je hoofd naar voren brengen zodat je kan beginnen borstelen. Kort haar is zalig je moet dan niet borstelen.

Eten met een gebogen vork met een verdikking zodat ik dit beter kan vast houden. Ik kwam met mijn vork halfweg en mijn hoofd moest ik naar voren brengen om toch een hap te kunnen nemen. Vlees werd gesneden want die beweging ging niet. Ik heb veel gesmost. 13 maanden heb ik gevochten om terug naar huis te gaan en dan denk ik nu hoe ben ik naar huis gegaan. De wereld is zo groot geworden en ik was angstig. Ik onderging de grote wereld vanuit een rolstoel, met pijn en ik vond dit helemaal niet fijn. Ik had in gedachte dat ik een ingreep ging ondergaan met als uitkomst minder pijn en iets meer flexibiliteit.

Enkele weken geleden dacht ik ik ga verder met mijn leven ik heb alles op een rijtje en ineens zetten ze je terug aan het begin van de ladder en dan denk je mijn aanpassing aan mijn nieuwe leven is toch niet dat. Alles waarvoor ik ging werd ineens weg geslagen en dan denk ik 4 jaar en 6 maanden waarvan 16 maanden ziekenhuis is voor niets geweest. Dat is zo niet maar dat moet ik mezelf terug wijsmaken. Maanden, jaren heb ik gevochten medicatie aanpassen, pijnkliniek, afbouwen van medicatie terug iets meer. Het is altijd zoeken naar een weg dat draaglijk is. Het voelt echt aan alsof mijn lichaam niet meer van mij is want het doet niet wat ik wil. Ik heb zoveel moeten incasseren dat het me even teveel aan het worden is en waar ik enorm boos maar vooral verdrietig van ben.

• Blind linkerkant

• doof linkerkant

• minder kracht in mijn rechter hand en een pijnlijke niet beweeglijke rechterschouder

• incontinent met nu een stomaingang zodat ik kan sonderen.

• Mijn geheugen dat soms een zeef is

• emotionele opdoffers gehad

• ik heb vele nieuwe vrienden maar ik ben ook heel wat vrienden verloren

• ik ben echt een paar keer veel mezelf tegengekomen

ik kan nog een paar dingen zeggen maar het heeft geen nut om stil te staan bij het negatieve maar er zijn ook positieve dingen eruit gegroeid en waar ik best trots op mag zijn.

Het is nu een kwestie van even alles weer eens een plek te geven en in een juist perspectief te zien en de ingreep die zet ik achter me want langs geen kanten dat ik de zelfstandigheid die ik nu heb ga afgeven. De enkele stappen die ik wel kan zetten die wil ik behouden als ook het zelfstandig in en uit bed gaan. De pijn ja je hebt Inge en je hebt de pijn maar die kunnen best van elkaar functioneren en af en toe komen die elkaar tegen en dan durf ik wel eens hard te roepen auw en dan denk ik dat is goed gemobiliseerd. Sabien en Annemie gaan nu zien voor een deftige voetheffer zodat die dropvoet toch ondersteund zal worden.

Dit zal wel een opvolging krijgen maar het was een zware opdoffer en ik heb 3 dagen gewerkt om toch iets op het scherm te laten verschijnen en dan denk ik Het is wat het is!!!

08-05-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag op consultatie naar Pellenberg naar een prof voor de knieën en ook voor de bekken kijken dat er iets aan die ossificatie te doen is. Ze zijn uitgerijpt maar het rijpingsproces is zo hard gegaan dat ze er niets aan kunnen doen. Ik zal altijd pijntje hebben en een bepaalde stijfheid hebben pff stom he

06-05-2015 om 17:58 geschreven door Inge  

Wat een drukte in huis Volker is een hele tijd bezig geweest met zijn filmpje van Captain America. Zelf heb ik ook huiswerk gekregen en moet ik de muziek zoeken om erop te zetten. Volker heeft er een aftiteling voor gemaakt. Tegen maandag is het af hoop ik.

Voor de rest was het best druk en moest ik kort op de bal spelen. Ze zaten elkaar voortdurend in de haren. En dan… dan moet ik me laten gelden. Het is niet fijn maar het is hier geen kippenhok op 5 minuten willen schilderen, film kijk en dan zeggen ik ga speelkijken en halen ze de Lego uit. Het is een typische uitdrukking van Lander SPEELKIJKEN. Op zich heb ik er geen probleem mee iedereen is met iets bezig en ondertussen staat de TV op. De TV doet dienst als radio. We zijn aan het kijken naar een Star Wars film, Volker, Lander en ik vinden dit top en we zijn er alle 3 dol op. Vrijdag hebben we samen naar de Verschrikkelijke Ikke II gekeken. Het was een zalig filmpje. Na het eten gaan we samen terwijl ik in de zetel zit samen kijken naar een leuke familie film met hopelijk veel humor. De jongens mogen kiezen. Het werd Toy Story 3

Het zitten in de de zetel zalig ik moet enkel mijn hoofd erbij houden als ik de transfer moet doen. Oma was hier en ze was wat ongedurig. Moet je dit hebben moet ik dat doen,… Neen, ze moest me even laten doen zodat ik me concentreren en mijn ding doen. Ik zat dan even goed maar de zetel stond nog niet in relaxstand en daar was ze weer zet u in relax. Ik zal dat zelf wel doen laat me gewoon is gewoon zitten. Het is jaren geleden dat ik deftig in een zetel heb gezeten.

Deze zetel heb ik gekregen via mijn kinesist Annemie van een vrouw die haar zetel weg deed omwille dat hij versleten is. De zetel moet ik me even testen om dan te weten is dit iets voor Inge en dan kan ik eventueel een nieuwe kopen maar dit is een hele investering. Ik heb het al een paar keer gezegd aan mijn broer, zussen 'een handicap hebben kost veel centen.' Er is maar 1 nadeel als ik dit doe in de zetel gaan zitten is:

• ik moet dit voorbereiden en alles bij me zetten

• als de jongens er zijn dan moet ik soms iets vragen bv. drankje. Maar als ze er niet zijn dan kan ik wachten tot …

Op weekdagen probeer ik in de namiddag soms een middagdutje te doen. Zalig maar als de jongens er zijn is dit geen optie en probeer ik niet te slapen. Maar soms overkomt het me. Ik voel het aankomen en ik zorg dat de jongens goed bezig zijn, ik zet mijn wekker op 3 kwartier en de jongens mogen steeds iets komen vragen of zeggen. Als de wekker gaat dan vraag ik om me direct te bestoken met verhalen en spelletjes dat ik niet begin te soezen. Soms wel vervelend. Soms weiger ik ook mijn ogen gewoon dicht te doen maar als ik mijn bed zie ben ik overgelukkig. Zaterdag hebben we andere dingen gedaan. Peterselie en bieslook geplant, geschilderd samen met de jongens en oma, poffertjes gegeten met de jongens en tante An. Genoeg afleiding denk ik dan voor de jongens die het nodig vonden om toch ruzie te maken. Het was hier nochtans niet te druk want alleen tante An was er en niet haar jongens want die waren gaan logeren bij een vriendje. Het was eens zalig om alleen tante An te zien. Tante An en ik hebben even bij gebabbeld op een hele luchtige en zachte wijze.

Zondagmiddag ben ik heel even boos geweest maar erna was het super leuk we hebben samen een spel gespeeld en Volker die niet in zo een goede papieren zat is met glans gewonnen en ik ik ben heel hard verloren ook al stond ik heel lang op de 1ste plaats.

Dit was zo een beetje ons weekend. De jongens zijn nu terug bij hun papa tot vrijdag en dan vieren we zaterdag moederdag. Met lekkere hapjes en lekker eten.

Volgende week woensdag moet ik op consultatie bij 2 proffen i.v.m. mijn knieën en bekken.

03-05-2015 om 20:33 geschreven door Inge  

Volker en Lander zijn heel goed bezig geweest al was het er soms een beetje over in wat ze deden. Het dramatiseren en overacting, amai heel vermoeiend.

Volker heeft een hele dag bezig geweest om een stop motion film te maken over zijn Lego Captain America en Lander heeft een hele tijd met zijn transformers gespeeld. Na het avond eten mogen ze even op de PC. Ze spelen samen Marvel ook al is de verleiding om echt te spelen veel groter. Gelukkig!!! Volker en Lander zijn aan het fladderen tussen de pc en de tafel. Ondertussen is de PC een discobar geworden met Samson en Gert liedjes.

Sinds maandag heb ik via Annemie een relaxzetel die me hoog genoeg kan brengen zodat dat mijn transfer zetel- rolstoel gemakkelijker maakt. Ik had graag deze avond met mijn jongens een filmpje willen kijken vanuit de zetel. Maar de avondverpleging ziet dit nog niet echt zitten. Eerst wil ze dit even bestuderen en wie weet binnenkort een poging. Morgen doe ik een poging met Patricia.

Het is zo lang geleden dat ik nog eens samen in de zetel heb gezeten met de jongens en morgen is het zover. We gaan samen een filmje kijken gezellig samen in de zetel met een hapje en een drankje. Ik kan veel voorbereiden maar ik ben me er van bewust dat ik dingen ga moeten vragen aan de jongens. Een glas drinken, een hapje, de telefoon brengen als die begint te rinkelen om dan te horen 'hallo met Volker' of 'hallo met Lander' ze zijn beleefd mijn jongens. Maar we gaan duidelijke afspraken maken onder ons want het mag geen sleur worden voor hen en het moet leuk blijven.

Zondag vertel ik er alles over.

01-05-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Enkel en alleen Lander was hier deze middag want zijn grote broer Volker is op klaskamp in de Kempen. Lander wou stokbrood en pannenkoeken eten toen ik het vroeg aan de telefoon. Ik zag zijn snoet al voor me toen ik maandag belde. Wat gaan we doen, wat gaan we eten?... Ik stelde al pannenkoeken voor en hij zei stokbrood. Ik zei nog dan heb je geen patatjes? Maar dit vond hij niet zo erg en daarom heb ik deze middag stokbrood met Zwamworstjes (hot dog) en tomaatjes geserveerd. Mijn kleine ventje heeft super goed gegeten bijna een volledig bagetje. En deze avond heeft hij 2 pannenkoeken gegeten gedurende de middag heeft hij een halve lolly gegeten met appelsmaak. We hebben 4 puzzels gemaakt en een spelletje Mikado en Lander is echt een meester qua vals spelen. Maar ik gun het hem wel hoor. We hebben samen huiswerk gemaakt woorden maken met NG en NK woorden met 4 letters maar hij had zelf een woord gevonden met toch wel 5 letters en neen dat was niet goed. De letters moesten ook voor de NG en de NK komen bv. lang, bang, bank, zink maar bv. inge dat kon niet want die e komt na de NG. Het was enorm rustig en er was geen concurrentiestrijd tussen mijn 2 jongens. Lander en ik genoten van de kleine dingen en Lander wou vooral de rustige dingen doen. Zo heeft hij een super grappig filmpje laten zien van een poes en een ruitenwisser. Het was een zalige rustige middag en bovenop al het positieve heeft hij ook een kaartje gekregen voor zijn leestoren.

Deze ochtend moest ik me voor de verandering weer eens sonderen en in 1 oog opslag moet ik zien hoe de pipi eruit zag. L Het is troebel en er zitten veel vlokken in. Om de 2 uren sonderen en controleren na contact met de dokter moet ik morgen een pipistaal afgeven voor controle en morgen moet de dokter ook komen. L pff stopt dat nu nooit. Het zal wel ‘weer’ samen hangen met iets maar met wat dat is nog steeds de vraag. Ik neem dan nog preventief uri-cran en dit ondertussen al 4 jaar. Vrouwen zitten op dat gebied niet goed in elkaar volgens mijn apotheker. De urineweg en de stoelgangweg zitten zo kort bijeen dat ‘Evy de bacterie’ haar weg vindt van punt A naar punt B en dan heb je een resultaat een ontsteking aan de blaas. Het stomme is ik verlies nu constant urine en ik heb vrij veel last van een spastische pijnlijke blaas. Want zo een blaas dat steeds samentrekt doet niet deugd zeker omdat ik er geen controle over heb. Kan ik anders gaan zitten neen, kan ik even m’n romp links rechts bewegen het helpt niet het enige wat ik wel voor heb is er komt steeds urine gelopen waar het niet moet lopen.

De laatste dagen ben ik vrij actief op de blog J leuk dan hebben mensen veel te lezen maar het is ook een teken dat ik veel inspiratie heb. Meestal begin ik s’morgens aan een stukje maar ergens in de vroege avond werk ik het af om de dag erna het eens na te lezen. Ik moet dat trouwens eens gaan doen want in de vorige dagen staan er toch wel dwaze fouten. 1 van deze maak ik er werk van.

Vanaf morgen beloof ik niet dat ik elke dag ga schrijven want Volker en Lander komen een lang weekend bij me J en dan steek ik mijn tijd liever in mijn 2 schatties.

29-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Ken je dat gevoel om af en toe achterom te kijken en denken toen had ik het beter of dat waren leuke tijden. Zo heb ik vandaag een dag. Ik heb afgesproken met een kameraad een paar weken geleden en het past enkel op dinsdag om langs te komen voor hem. Dus geen conditietraining vandaag.

Steve ken ik vanop school vroeger ik zat toen in het 3de middelbaar en we zaten samen in de klas. Gewoon een vriend als zovelen. Na school kwamen we elkaar af en toe tegen want Steve werkte mee in de zaak van zijn ouders. Steve zijn ouders en hij hebben verschillende hamburgerkramen. Ze hebben een vast kraam op het Goudenkruispunt waar Steve in werkt, 2 kramen op bv. Leuven kermis en andere kermissen en 1 of 2 kramen op markten. Het is geen droomjob maar het is hard werken. Steve heeft een tijdje een broodjesbar gehad maar hij is uiteindelijk terug gegaan naar de hamburgers.

Als Steve komt kijken we steeds eens terug en kijken ook vooruit we zijn geboren in hetzelfde jaar 1974 en we zijn geboren in oktober. Na wat er gebeurt is met mij hebben we iets meer contact want vroeger spraken we 2 keer per jaar echt af en andere dagen zagen we elkaar aan het Goudenkruispunt en dronken we iets aan zijn kraam.

Ik zit rustig aan tafel met de laptop en ineens denk ik dat is leuke muziek. Via Youtube zoek ik de muziek en het clipje erbij. Altijd leuk om te zien en te horen. Het brengt altijd zoveel herinneringen naar boven.

Zo denk ik vaak aan de periode dat ik op stap ging en overal naar binnen kon zonder probleem. Nu moet ik rekening houden met bepaalde regeltjes waar ik me aan moet houden. Is er een toilet dat aangepast is, is er een hellend vlak om binnen te rijden en is die niet stijl, is de deur breed genoeg, heb ik mijn materiaal bij,…. Er is een app uit voor op je smartphone of tablet en dan kan je gaan kijken hoe de toegankelijkheid is. Op dit moment enkel in grote steden Leuven, Gent, Mechelen, Kortrijk,… Zo kan je al op onderzoek gaan naar verschillende locaties waar je kan gaan eten en waar je je geen zorgen hoeft te maken over toegankelijkheid, www.onwheelsapp.com, Er zijn nog heel wat plaatsen die beschreven moeten worden daarom zoeken ze nog mensne die met een lintmeter op stap willen gaan en de gegevens insturen. Je kan dan alles ingeven via je smartphone of via een papieren vragenlijst. Is er een hellendvlak, hoe hoog is de drempel en hoe breed is de deuropening,… Het zijn toch dingen die handig zijn om te weten als je rolstoelgebonden bent. Je moet maar eens gaan kijken en hopelijk ga je ook eens kijken. Leuven blijkt een beetje een witte vlek te zijn.

Ik ben nu vooral bezig met de toekomst. Wat kan ik nog maken van mijn leven. Het is een vreemd gevoel iets zegt me die rolstoel is niet ok maar het is er nu. Ik wil nu vooral vooruit geraken. Ik stond meer dan 4 on hold maar nu is het genoeg ik wil terug leven en niet geleefd worden al is dat laatste soms wel aanwezig. Het is een hele omslag maar ik wil terug plannen maken en dingen ondernemen ook al zal dit zijn vanuit mijn veilige nest 'thuis'. Ik ben aan het kijken om volgend jaar terug op vankantie te gaan met de jongens en ja ik heb gevonden vakantieplaatsen waar er toegankelijke en aangepaste appartementen zijn. Dat is iets voor 2016 met de kerels. De kust of de kempen daar ben ik nog niet uit. Het is meer dan 4 jaar geleden dat ik aan zee ben geweest en ik zou wel eens willen gaan gewoon de zee zien iets drinken, een ijsje en voor de zeelucht op te snuiven. We hebben een plan nu gaan we het uitwerken.

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Maandag een dag die begon gelijk alle andere maandagen. Opstaan met Lieve, sonderen, wassen, kleren aan, transfer naar de rolstoel en dan richting living. Ik begon met een spelletje en wat lezen. Ik was er helemaal klaar voor om naar Pellenberg te gaan. Daar aangekomen ben ik Jeroen gaan verwelkomen. Jeroen heeft eindelijk zijn droomjob gekregen, een job als kinesist in Pellenberg, zijn job in Gasthuisberg ligt achter hem. Ik ben super blij voor hem. Sabien was er ook en we zijn er direct in gevlogen Nu-step, stappen, staan en nog een beetje stappen, ik was zo blij met het resultaat want alles liep perfect. Voor ik vertrek naar een afspraak of een uitstap dan sondeer ik steeds om gewoon zeker te zijn. Ook al komt er maar 150ml pipi het is altijd de moeite als ik droog blijf. Hoe leger hoe beter want bij plotse en bruuske bewegingen komt er soms pipi vrij. Geen leuke geachte en zeker niet leuk als je het voor hebt. Gelukkig heb ik toch de nodige bescherming. Ineens besefte ik dat naar Pellenberg gaan hoog in mijn agenda staat. Ik vond mijn prestatie echt top vandaag, vooral het stappen ging vooruit. Volgende week heb ik een afspraak met 2 chirurgen voor mijn bekken en knieën en Sabien was er meer mee bezig dan ik maar ondertussen zit het wel in mijn hoofd. Ik moet zeker zeggen van 2 weken geleden dat mijn knie een overmobilisatie en een krak als gevolg. Ik ben toch wel benieuwd en ik hoop op een snelle oplossing.

27-04-2015 om 19:18 geschreven door Inge  

Ik heb het altijd een beetje gehad ik ben heel nieuwsgierig van aard en als ik iets wil weten dan zoek ik het op. Ik kijk dagelijks op internet, in de krant en kijk naar de site van De Redactie om eens te zien wat er gebeurt in de wereld. Ik weet ondertussen dat internet een vergif is maar het is wel mijn venster naar de wereld. Via een mail en een social media heb ik ook vaak contact met mensen. Neefjes, nichtjes, broer, zussen, tante, vrienden en vriendinnen en ook mensen die ik heb leren na 2011. Lotgenoten noemen ze dat maar ik ben heel blij dat ik ze mijn vrienden en vriendinnen kan noemen want lotgenoten vind ik niet zo een fijn woord. Het zijn echte vrienden geworden. Het zijn mensen die ik in mijn hart draag.

Het zijn mensen die ik nu nog tegenkom voor een bezoekje, op de conditietraining maar ook enkel online omdat we te ver uit elkaar wonen.

Ik heb het altijd wel gehad ik wil dingen gewoon weten. Als ik iets niet weet ga ik het gewoon opzoeken bv. er is een aardbeving geweest in Nepal en op de website van deredactie.be stond waarom beeft de aarde meer in Nepal. Zo weet ik nu dat India nog steeds schuift en dat er 2 platen over elkaar schuiven. Van daaruit is ook de Himalayagebergte gegroeit… dat is weer iets wat ik weet.

Toen ik in Pellenberg lag dan moest ik op vrijdag steeds naar de schrijfgroep om te leren schrijven met mijn dominante hand. Het hand waar ik de kracht en coördinatie in had. In mijn geval was dat mijn linkerhand maar er was 1 probleem ik kon daar niets gaan doen want ik ben van nature linkshandig, gelukkig voor Inge.Tijdens de schrijfgroep moesten we tekstjes schrijven keer op keer en elke keer hoorde ik dat het schrijven me goed afging. Natuurlijk dacht en zei ik 'ik ben linkshandig'. Maar het hielp niet ik vroeg uiteindelijk om teksten te schrijven die ik leuk en interessant vond en ik kreeg ze ook. Zo heb ik geschreven over verschillende rockbands en ineens kreeg Elke een idee. Ik mocht een cursus voor kinderen in het verkeer omzetten naar een werkblad voor personen met een NAH in het verkeer. Dit was voor personen die gewoon konden stappen, met een hulpmiddel of vanuit een rolstoel. Wat ik vooral heb onthouden is dat het inschatten van het verkeer een heel heikel punt is voor personen met een NAH. Deze personen hebben vaak een probleem met hun zicht. Zelf heb ik geen 3D zicht en dan een auto zien komen…. Als ik mijn hoofd veel te snel draai dan word ik enorm duizelig en dan moet ik terug opnieuw beginnen als alles rustig is daarboven. Want het enige wat dan helpt is naar 1 punt kijken en me concentreren. Hoelang het duurt? Dat weet ik niet maar ik weet dat het maar een moment is maar andere keren zit het wel een aantal uren in mijn lijf.

Maar een mens is toch gebeten om te weten. We zijn nieuwsgierige diertjes die wel eens hopelijk verder kijken dan onze neus lang is. Zelf wil ik veel weten over natuurfenomenen zoals hoe komt het dat de aarde beeft, orkanen, vulkanen maar ook het ontstaan van het noorderlicht. Maar ook het zoeken naar muziekjes van nu en vroeger als ik een echt jong ding was. Het is wel grappig want ik hou echt wel van ruige rock muziek en geen boysbands, geen nederlandstalige 10 om te zien muziek waar ik dan ook nooit naar keek. Wel de kleinkunst kon ik smaken. REM is het zachtste in mij en Rage Against The Machine, Foo Fighters het ruigere. Ik kon als ik weg ging echt uit de bol gaan op de fuiven van Studio Brussel. De Afrekening, Is Het Nu 70 of 80 zalig, In die periode pikte ik ook af en toe een festivalleke mee Markt Rock, Gentse Feesten, Beach Festival in Zeebrugge dat al meerdere locaties heeft gehad, Suikerrock, Werchter. Ik ben blij dat ik dat heb kunnen doen. Dit jaar zag ik dat de Foo Fighters op Werchter komen en ik heb dan geen kaart om binnen te gaan ik dacht misschien van de zijlijn. Maar m'n zus die in Rotselaar woont moet dan toch werken anders wou ik met haar wel even op de zijlijn gaan staan. Maar dan zegt ze ik ga wel gaan want ik ben binnen ik moet gaan helpen. Neeen ze gaat de liefste rocker van de wereld echt zien David Grohl. Wie weet ik trekt ze een leuke foto van het optreden. En ik ik zal hier thuis in mijn bed liggen en hopen dat er een livestream is en dat ik dan maar heel even kan genieten en anders zie de volgende dag naar enkele beelden die online verschenen zijn en denk dan pff ik wou dat ik erbij was.

26-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Zaterdag 25 april het jaar is al een tijdje bezig, Pasen is voorbij en nu denken we al aan de grote vakantie. Ook al sta ik op invaliditeit ik kijk er naar uit, het warme weer, de onbezorgde sfeer en natuurlijk geen schoolse verplichtingen voor de jongens. Ik zal dan ook de jongens terug meer bij me hebben. Ik ben u al aan het plannen wat we kunnen doen. We gaan zeker eens naar de dierentuin in Antwerpen of het dierenpark van Planckendael en dan gaan we zeker eens naar Bobbejaanland. Dat zal een uitstap zijn met Nonkel, Marc, Tante Els en Tante An en zeker alle neefjes en nichtjes. Dat hebben we vorig jaar beslist onder ons dat we dat eens per jaar gaan doen. Op de REVAbeurs heb ik me ook geïnformeerd voor vakanties met personen die rolstoelgebonden zijn. Ik heb gevonden en bevraagd. Vakanties aan zee, de kempen, Limburg. De ene is een vakantiehuis dat een aangepaste kamer heeft op het gelijkvloers de andere is een gebouw met appartementen die aangepast zijn,… Ik heb het toch wel verder bekeken en 2016 ga ik zeker op vakantie met mijn jongens. Ik hoop dan ook dat ik een Wheeldrive-systeem heb. Wat dat zou toch wel een ideale oplossing zijn voor Inge. Ik hoop dat het snel in het RIZIV- of het VAPH pakket zit voor terug betaling als hulpmotor.

Toen ik het teste heb ik even met een mevrouw gepraat die rolstoelgebonden was en ze had ook kracht minder in haar armen maar niet genoeg om een elektrische rolstoel te hebben net als ik. En ze was er ook voor te vinden. Soms is het ook wel leuk om ook eens andere anders valide personen hun ervaringen te horen.

Maar die vakantie zie ik toch wel zitten en dat ga ik dan ook uitzoeken. Hoe met de verzorging door verpleging de ene centra hebben daar personen voor in dienst andere werken nauw samen met de Wit Geel Kruis. Ik kijk naar de eetmogelijkheid, ik kijk naar eventueel uitstapjes in de buurt, enz. Ik zoek vooral naar een plekje aan de zee, het is er vlak en niet te ver. De verpleging die tot aan het plekje komen om me even verder te helpen op verschillende facetten en zeker om dat ene spuitje te zetten dat toch belangrijk is. Zoals iedereen al weet moet ik 1 keer per dag een bloedverdunner nemen en dat via een spuitje. Tja daar wringt het een beetje bij me want ik ben echt een bangerik. Ik durf mezelf geen spuitje te zetten. Alleen al de gedachte om zo een ding in mijn lijf te prikken, neen stel je voor dat ik me pijn doe. Tja ik moet nu met zoveel rekening houden en ik moet ervoor zorgen dat mijn jongens jongens kunnen zijn en zorgen dat ik overal geraak op een veilige wijze. Op de eerste plaats moet plezier komen voor de jongens en mij. Ik zou beginnen met een paar dagen en dan zien wat het geeft een weekend, een midweek maar langer dan een week da denk ik niet want ik ben dan ook een kleine huismus. Dromen mag maar doen zal even belangrijk worden en op een dag ga ik het gewoon eens moeten doen. Even weg van mijn vertrouwde omgeving en van de mensen die me door en door kennen. Gewoon eens verder kijken dan mijn neus lang is en erop rekenen dat ook andere mensen even mee de taak kunnen opzich nemen om te verzorgen.

Het is een grens dat ik al jaren geleden heb gemaakt. Dat begonnen is op de dienst fertiliteit. Volker is er niet zomaar gekomen. Mijn toenmalige man en ik hadden het moeilijk voor kindjes. 5 jaar hebben we geprobeerd, onderzoeken en uiteindelijk ook enkele behandelingen die we nodig hadden. 3 kunstmatige inseminaties en 1 IVF poging, 2 jaar gewoon proberen dan afspraken maken consultatie en onderzoeken en dan de behandelingen. Uiteindelijk hadden we een ander ziekenhuis gekozen en wederom onderzoeken,… De behandeling werd gestart en toen bleek er een klein ventje in mijn buik te groeien. 9 maanden later werd Volker geboren, we waren zo gelukkig met ons kleine ventje. We hadden er zolang naar uitgekeken om dan 3 jaar later Lander op een natuurlijke speelse wijze gemaakt te verwelkomen.

Tijdens de inseminaties en de IVF-behandeling moest ik om de 2 dagen een inwendige echo laten nemen van mijn eicelletjes die aan het groeien waren. Broek uit, bed op … Dagelijks een spuit in mijn onderrug wat ik niet durfde zelf doen want je mocht het ook in je buik zetten, neen dat laatste durfde ik niet. Maar je steeds bloot geven is ook niet leuk maar enkele jaren later had ik een abces in mijn borst dat steeds terugkeerde. 2 keer hebben ze de boel moeten opensnijden en er een wiek ingestoken en weeral kwam er een verpleegster aan te pas voor de verzorging. Met mijn hersenstam is het helemaal gegaan. Ik moest eerst een deel bloot geven maar nu helemaal, spuitje, wassen, kleren aan en uit doen. Links draaien, rechts draaien nog eens lakens leggen, terug een draai alles goed trekken om dan … uit bed te komen. Nu is het zo niet meer maar helemaal in het begin ook toen ik nog maar op weekend kwam moest ik met een tillift in en uit bed komen. Om mijn knieën niet te overplooien moesten ze mijn benen horizontaal houden want werden die geplooid dan plooide ik dubbel van de pijn. Nu heb ik die lift niet meer nodig en dat plooien gaat al gepaard met minder pijn. Maar als mijn knieën eens over plooien dan brul ik van de pijn. Stom he!!!

25-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is mooi weer en ja het begint te kriebelen om wat meer natuur in huis te hebben. Ik ben samen met Greet naar de stad geweest even langs de Fnac te gaan achter mijn ledenkaart en dan naar de Casa voor een plantenrekje, een ijsje te eten en dan naar Aveve voor het groene aspect. We hadden het plantenrekje en ineens waren we aan het wandelen en dat rekje zakt tot op de grond zonder ik het door had en dat schiet omhoog recht tegen mijn kin. Pijn en ja mijn kin is geschaafd. Al hebben we er hartelijk om gelachen het deed echt wel pijn. Volgende week ga ik met vooral Lander want Volker is op klaskamp, planten. Ik heb vooral kruiden mee. Rozemarijn, thijm, bieslook en peterselie, Ik ga nu wat hangplantjes zoeken en dan kan ik weer verder met het versieren van mijn plantenrekje. Ik heb ook om Darwin te verwennen kattengras gekocht.

Gelukkig ben ik goed in planten en zaaien en normaal moet je zo ook water geven en dat zal nu een uitdaging worden. Gelukkig heb ik een goede gezinshulp die de plantjes in leven zal houden,

Maar ik ga er mijn nieuwe doel van maken. Plantjes doen bloeien.

Ik ben al blij dat de lente in het land is het is warmer, er is veel meer licht al geven ze frisser in het weekend de laatste weken waren zalig.

Toen we in de stad liepen kwam er een oudere vrouw op me af en sprak me aan in het frans en ik kende ze niet eens. Dat ze het erg vond en dat ze het moedig vond wat ik deed Daar stond ik dan met een groot vraagteken boven mijn hoofd.

Ik heb ook nog wat zitten nazinderen over de REVAbeurs en ik moet zeggen ik vond het toch een goeie zet van me en vandaag dacht ik ben een kenner op gebied van rolstoelen en hulpmiddelen maar niets is minder waar ik ben echt wel een beginneling en een groentje. Maandag ga ik naar Pellenberg met mijn informatie en praat ik eens met Sabien.

24-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag heb ik een grote stap gezet in mijn verwerkingsproces. Ik ben samen met An mijn grote zus en mijn neefje Robin van ondertussen 21 jaar naar de REVAbeurs geweest in Gent, Het was even een thuismatch voor me. Een ganse dag Gentse lucht inademen en mijn ogen stonden open. Ik wou informatie veel informatie over aandrijfsystemen voor manuele rolstoelen en over ontspanning voor het gezin met een rolstoel. Vragen, informeren, eventueel testen en veel documentatie meenemen. Doel geslaagd zou ik zeggen. Tijdens mijn doortocht ben ik heel wat bekende mensen tegen het lijf gelopen Vic, Laetitia, Luc, Lot,...

Ik was eerst en vooral gegaan voor de aandrijfsystemen voor manuele rolstoelen. Ik ben langs VIGO gegaan en even gaan vragen en informeren. Over verschillende systemen hoe ze allemaal noemden dat is me een groot vraagteken maar ik weet wel wat bij me kan passen. Zo heb je een systeem met een extra wieltje achteraan (Smart Drive) die de rolstoelgebruiker ondersteuning geeft bij het hoepelen. Maar als er een oneffenheid is verlies je de kracht en moet je terug helemaal opnieuw beginnen wat enorm veel kracht vraagt.

Er is ook een systeem van Handicare (Wheeldrive) dat me ondersteuning kan geven. Je zet de beide systemen aan (aan elk wiel 1) en je hoepelt maar ondertussen past het systeem zich een stuk aan u aan qua snelheid. Hoe feller je het instelt hoe sneller dit zal gaan. Staat het systeem niet aan dan zijn de wielen gelijk een manuele rolstoel. Het is een systeem dat op 95% van de rolstoelen past want zo een Wheeldrive gaat ongeveer een 10 tal jaren mee en om de 4 jaar kan je via het RIZIV een nieuwe rolstoel bekomen. En als ik goed nadenk is het volgend jaar zover. Het systeem is wel nog niet terugbetaald door het RIZIV of het VAPH. Maar de mensen zijn er wel mee bezig om dit in het systeem te krijgen. Hopelijk is het binnen het jaar zover. Naar VIGO voor de informatie en naar de stand van Handicare voor het testen. Robin die bij de spullen moest blijven en ik die het ding kon testen. Het was net een pretparkgevoel. Het was echt wel een fijn gevoel want ik vroeg aan mijn zus toen ze me volgde je moet me gerust laten en ze zei 'ik heb u wel niet vast, he.' Het voelde echt wel goed en toen besefte ik echt waarom ik een aangepaste rolstoel had, De rolstoel die ik kan testen was vrij hoog en ik kon met moeite aan de kleine hoepels. Het heeft me stof tot nadenken gegeven en wie weet over een jaar of een paar maanden rij ik rond met zo een ding. Alleen het prijskaartje valt wat tegen.

Ik ben ook beginnen kijken voor uitstapjes met de jongens op een leuke verantwoorde Inge manier. Het moet leuk zijn voor iedereen. Een bezoek aan de dierentuin of pretpark of wie weet een kustvakantie of een Kempens gevoel. Ik kan beginnen lezen en uitpluizen maar dit jaar ga ik zeker nog niet maar volgend jaar gaan we zeker eens op vakantie. Eerst mijn knieën en bekken oporde zetten en dan eens op vakantie als dat geen mooie beloning is voor ons 3. REVAbeurs 2015 het was een succes maar het is voor herhaling vatbaar.

23-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

De nacht die voorbij is was weer niet wat het moest zijn. Rond 1 wakker geworden last van mijn maag echt pijn. Na een tijd kreeg ik het gevoel om over te geven. Naast mijn bed op het rekje staat er een bakje voor zo een voorvalletjes. Je kan het met voorbedachte rade zien maar een paar weken geleden had ik het ook voor. Toen kwam Patricia net binnen om een bakje mee te brengen uit de keuken. De steken bleven en toen was het verdikt daar en ik wil mijn bakje nemen en omdat ik in mijn armen af en toe een spasticiteit heb viel dat bakje achter mijn bed. Ik ben dan recht gekomen en tot stand gekomen en heb het eerste bakje genomen waar ik aankon mijn lege vuilbakje. Ik heb toen je kan het al raden en wat er ingegaan was gisteren avond is er langs de verkeerde kant terug uitgekomen.

Het gaat toch niet terug beginnen, he. Toen ik in Gasthuisberg en dan in Pellenberg dan heb ik ook enorm veel moeten overgeven. Alles wat erin ging kwam er ook uit langs boven. Naast mijn bed lag een stapel nierbekkens voor het geval. Ik weet nog van een voorvalletje dat ik ziek werd s'nachts en kon toen nog niet goed bewegen met mijn hand en armen en ik tikte op de bel, de verpleegster was te laat en het braaksel lag langs me. Zo vies ik zal het nooit vergeten. Die nacht kreeg ik alles nieuw en werd ik gewassen. Weg slaap voor een uurtje,

Ik was vroeger een roker maar sinds februari 2011 ben ik gestopt met roken en dat zonder dat ik het door had. Ik kreeg een kus van een roker en ik werd zo misselijk en dan zei ik bakje, bakje bakje en je weet het resultaat alles eruit. Toen ik uiteindelijk in Pellenberg lag werd beslist om een shunt te laten steken. Het bakje zit net boven mijn nek achter mijn oor en er loopt een darmpje naar mijn buik. Het laat het overtollige vocht in mijn hoofd naar mijn buik vloeien waardoor er minder druk is in mijn hoofd. Toen dacht ik of het ging helpen en ik ben niet zeker. Maar het is wel verminderd. De shunt die er zit kan niet meer weg want de moment dat je zo een bakje in je hoofd steken is er geen weg meer terug. Moesten ze het bakje wegnemen is het een functie dat niet meer terug keert. Eens een shunt altijd een shunt. Maar als het iets van de last kan wegnemen waarom niet.

Ik hoop dat het niet terug gaat beginnen want dat vind ik niet zo een goed nieuws. Je voelt je vies maar je wordt er ook zo moe van. Toen ik tot stand kwam om ,,, dan ben ik in de rolstoel gaan zitten en heb ik zo wat verder geslapen zo goed als ik kon, Even Patricia verwittigen als ze binnen kwam 'niet verschieten' om dan te horen amai Inge da zou jij nooit gedaan hebben 2 jaar geleden en ze vond het knap wat ik had geflikt. Nu ik ook wel een beetje al heb ik ook wel risico's genomen. Bv. De rolstoel mag ik nooit als steun gebruiken want die kantelt gewoon naar achteren. Bij het gaan zitten had ik de remmen moeten opzetten want de moment dat ik ging zitten rolde de rolstoel naar achteren. Gelukkig stond de muur er ik zat niet diep in de rolstoel maar ik zat wel doel geslaagd dacht ik dan.

Ik had het licht aangedaan en voor poes was dit een sein om op staan. Een hele tijd miauw en een geduw rond mijn benen terwijl ik dacht ik zo nog willen slapen hoe ga ik dit oplossen.

Ik hoor het jullie denken was dan terug op bed gaan liggen en dat zou een optie geweest zijn maar de rolstoel stond aan de verkeerde kant van mijn bed en die op de juiste plaats krijgen zou pas een gevaarlijk schouwspel geweest zijn.

22-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Sinds februari 2011 kom ik toch heel wat obstakels tegen. Dingen die op mijn pad komen en waar ik even van denk 'wat moet ik hier nu mee?'

Het zijn soms zo stomme zaken maar echt niet fijn.

• Zo ga ik elke week een keer naar de winkel. Ik ga dan via de ondergrondse garage omwille van de lift die me op het juiste niveau brengt. In de ene publieke doorgang naar de lift toe denken sommige mannen (sorry heren maar hier ga ik van uit dat het mannen zijn) dat het een openbaar toilet is. Ik moet er wel door met mijn wielen en ik kan niet de trap op of erover springen en dan moet ik mijn hoepels nog hanteren om verder te kunnen. VIES

• Sommige bankcontactautomaten die dan nog vast geankerd zitten staan veel te hoog en dan moet ik vragen aan iemand om mijn code in te duwen. Gelukkig ga ik nooit alleen echt weg tenzij naar het ziekenhuis maar daar heb je geen geld nodig. En dan zeg niets over de hoogte van een bankautomaat en hoe daar nu zo van die luifels hangen.

• Hoe onhandig mensen soms reageren als ze zien dat je in een rolstoel zit.

• Als ik naar de winkel ga en er is niemand in de buurt weet ik wat ik niet zal eten. Ik koop altijd miniflesjes melk en die staan helemaal vanboven in rek waar ik zeker niet aankan. Gelukkig kan ik rekenen op mijn gezinshulp en als er iemand passeert dan vraag ik het gewoon. (vroeger zou ik dit nog niet durven vragen hebben maar sinds ik in een rolstoel zit ben ik toch wel assertiever)

• Het grappige is als je met een beetje zelfspot zit en dat anderen er soms zich generen en niet weten wat te zeggen als je dat doet.

En zo zijn er nog dingen het is de fysieke beperking maar ook de NAH speelt me soms parten. Het enige wat grote verschil is maar daarom niet minder erg is het lichamelijke dat kan je letterlijk zien de NAH niet. Mensen zien dat je in een rolstoel zit, mensen zien dat je minder met die ene arm kan doen, mensen zien dat je je nek niet kan volledig gebruiken en draaien als een uil. En dan heb je het Niet Aangeboren hersenletsel die toch ook wat veranderingen brengt in mijn leven. Vaak zijn het dingen die je zelf niet wilt zien of die niet erkend worden door de omgeving want die personen denken vaak ze kan praten en nadenken, ze kan lachen ze kan precies alles van vroeger ze is niet veel veranderd. Maar ik ben nu wel anders.

De NAH nadelen

• ik vergeet af en toe veel. Ik moet vaak een lijstje maken boodschappen, te doen lijstje, wat moet ik vragen aan de dokter lijstje. Heel bizar vroeger dan had ik een agenda die gewoon leeg bleef. Ik schreef de eerste weken erin om het dan op te geven. Ik had mijn uurrooster op een A4 blad en daartussen schreef ik mijn andere afspraken. Het lukte me jaren.

• Nu moet ik alle afspraken noteren en dan vaak vergeet ik nog te kijken in mijn agenda. Ik probeer nu via mijn planner op de GSM een agenda bij te houden. En ik moet al van een dag op voorhand aan mezelf laten weten morgen komt de dokter of Ilse,… Ik moet echt mijn hoofd er soms bijhouden

• Weet je als ik aan het praten ben ik word onderbroken dan moet ik vragen over wat waren we aan het praten. Mensen geven me dan terug het onderwerp en dan moet ik even terug gaan en dan weet ik het weer.

• Soms als er iets gebeurt begin ik gewoon te huilen en dat kunnen met de stomste zaken zijn maar dan denk en zeg ik sorry omdat mijn hoofd heeft beslist huil, en dan denkt of beseft Inge hierom moet je toch niet huilen 'je kan hier echt niets aan doen' het is niet dat ik dan naar een triestige film kijk. Terwijl ik op andere momenten de dingen heel realistisch zie en dan kom ik toch soms wat hard over.

• Mijn assertieve houding verbergt toch wel mijn onzekere kant en ook al kom ik cool over soms voel ik me een klein vogeltje in een grote mensen wereld en denk ik waarom moet ik toch zoveel pech hebben ook al wens ik dit aan niemand toe.

Toen ik nog in Gasthuisberg lag kwamen ze me zeggen dat ik moest revalideren leren bewegen met mijn handen, leren bewegen met mijn benen en als het erin zat ook leren stappen maar dat laatste was dan toch niet mogelijk. Ook al heb ik er alles aan gedaan. Ik heb zelfs in een harnas gehangen en 1 voor 1 zette ze mijn voeten vooruit op de loopband. Gebruld van de pijn heb ik gedaan, maar stappen neen. Het echte stappen is pas thuis gekomen met Annemie en Jozefien. Eerst 2 m en nu kan ik tot beneden en terug met de lift. Maar steeds met een looprekje. Looprekje weg = Inge op haar bek. Dat is het grote gekke eraan fysiek is er buiten die ossificaties geen letsel. Het is gewoon de communicatie tussen mijn hoofd en ruggenmerg naar mijn benen dat niet meer samenwerkt. Mijn lichaam werkt apart van mijn hoofd en heeft zijn eigen agenda. Ok het gevoel in mijn rechterbeen is zo goed als weg. Je mag er met een vliegenmepper op meppen maar ik wip niet maar als je me prikt met een speld dan voel ik dit na een tijdje. Het fijne van allemaal is dat Als je me gewoon aanraakt aan mijn been voel ik dit wel maar de sensatie van koud- warm, pijn dat komt gewoon later. Het kan leiden tot toch wel gevaarlijke situaties. Maar toen ik in Gasthuisberg en Pellenberg lag en ze vertelde me je bent doof aan 1 oor, je bent blind aan oog, je kan nooit meer stappen toen had ik zoiets van smijt maar op de hoop en later zal ik het wel een plaats geven. Als is de moment dat ze je zeggen op 8 december 2011 Inge je zal nooit meer lapen 1 van de ergste dingen zijn die ik ooit gehoord heb en toen is letterde hemel op mijn kop gevallen en dacht ik nu hoeft het niet meer. Maar zie ik ben blijven knokken.

Het doet toch wel iets met een mens al deze veranderingen en het is een echte uitdaging om jezelf opnieuw te leren kennen en er zelf mee om te gaan.

Ach er zijn ergere dingen in het leven maak ik dan mezelf wijs want toen ik nog in de revalidatiekliniek was in Pellenberg zag ik daar dingen die veel erger dan wat ik voor had. Mensen die verlamd waren vanaf borst en hun armen ook niet konden bewegen of mensen die maar 1 hand meer konden gebruiken. Heel moeilijk om bv je jas aan te doen. Mensen die echt zichzelf niet meer waren en verbaal enorm agressief werden, en je kan blijven doorgaan en dan spreek ik nog niet over de kindjes die er verbleven. Ik ben er letterlijk mezelf een paar keer tegengekomen.

Ik was er wel graag daar in de kliniek het was er veilig en de mensen zorgden ook voor me. Ik had er alles mijn eigen hoekje, bed, geleende rolstoel, kinesisten, ergotherapeuten, psycholoog, kapper alles was er bij de hand. Ik had echt bang om naar huis te gaan maar ik was aan de andere kant super gelukkig omdat ik dan 24 op 24 uur bij mijn jongens was. Dat was dan toch iets gedurende die 16 maanden ik keek enorm ernaar uit om mijn jongens keer op keer te horen en te zien ook was het soms hard voor de ventjes elke keer naar het ziekenhuis komen. In mijn hoofd wist ik dat het zwaar was voor de kerels maar mijn hart vroeg naar die ontmoetingen en mijn hart overwon het steeds van mijn hoofd.

22-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Sinds mijn hersenstaminfarct in 2011 ben ik doof en blind aan mijn linkerkant. Het enige wat ik kan zien is het onderscheid tussen licht en donker en dat enkel in mijn linker ooghoek de rest is gewoon zwart in mijn linker oog, uit mijn rechter oog zie ik perfect. Mensen die het niet weten zien het bijna niet omdat mijn oog aan de linkerkant doet wat mijn rechter oog doet. Als ik nu naar een foto kijk van mezelf dan zie ik dat ik loens met 1 oog terwijl het aan vele mensen voorbij gaat.

In het dagelijkse leven merk ik af en toe de negatieve kanten op van mijn oog.

TV kijken:

Een te groot scherm kan ik niet overzien. Ik moet op een zekere afstand blijven om een overzicht te kunnen houden. Mijn computer scherm mag zeker niet te groot zijn en om het op een deftige manier te kunnen lezen dan duw ik op Ctrl en scroll ik met mijn muis en dan worden de letters groter of kleiner.

In het dagelijkse leven is het soms heel vreemd als ik iets moet uitknippen dan moet ik me echt concentreren en hopen dat ik op de lijn zit en anders heb ik een extra knipje nodig of ben ik een stukje kwijt.

Tijdens de conditietraining moeten we soms een bal richting een basketbalring gooien en ja ik heb de kracht niet in mijn armen om tot aan de ring te komen, maar ik mag ook al blij zijn als ik de goede richting uitga. Als we een oefening (spel) doen met het doorpassen van de bal dan kan ik heel moeilijk inschatten van waar de bal komt. Zeker als we een spel spelen waar we alle tennisballen verdelen over 2 ploegen en waar we de ballen over de lijn moeten gooien. Het is niet de bedoeling dat we de mensen raken maar zoveel mogelijk ballen bij de tegenploeg krijgen. Degene met de meeste ballen is verloren. Ik zie al die ballen op mij afkomen en als ik er 1 wil vangen zit ik er gewoon naast. Ik probeer me zo klein mogelijk te maken en zet me aan de zijlijn zodat ik uit de ballenregen blijf.

Vroeger reed ik met de auto en ik deed dit heel graag. De jongens wegbrengen, boodschappen doen, een uitstap het was een leuke periode. Ik kon het verkeer inschatten ook als ik moest oversteken. Maar nu als ik mee rij met de wagen dan zit ik en kijk ik mee maar het is toch even balen want ofwel zie ik de weg met auto's of ik zie de voetgangers maar niet allebei. Als ik dan nog de verkeersborden moet in het oog houden dan is het om zeep want ik kan niet alles combineren. Daarom doe ik ook geen testen bij CARA (Centrum voor Rijgeschiktheid en voertuigAanpassing)

om met de auto te rijden. Moest ik met de auto mogen rijden dan moet hij heel hard aangepast worden. Maar zolang ik me kan behelpen gaat dit perfect. DAV die me terplaatse brengt of mijn zus An die me kan meenemen toch wel handig. Enkel als DAV het vervoer doet dan is het soms balen want er is iets tof en dan moet je al weg of anders is ook dat als er iets saai is dan moet je wachten tot ze er zijn. Sinds ik dit voor heb moet ik veel wachten. Wachten op mijn vervoer, wachten in de wachtzaal bij de dokters in Pellenberg of Gasthuisberg, wachten op … Sinds ik een persoon ben met een beperking word mijn leven wat geleefd zeker op momenten dat er vaste dingen gebeuren. Op andere momenten ben ik een beetje een opmezelf en zoek ik een uitdaging. Ik geniet van de rust en dat wil ook zeggen de stilte rond me. Als er teveel lawaaiprikkels zijn dan haak ik gewoon af omdat dat teveel is om omvatten. Alles komt binnen langs 1 oor en een gesprek volgen van 2 of 3 personen is gewoon teveel van het goede en zeker als ik ergens buiten zit en ik hoor de treinen, auto's door elkaar dan stopt het al in mijn hoofd. Mijn terrasdeur staat dan enkel vroeg op de dag open of op een zondag waar het in het algemeen stiller is. Maar de moment als er dan bezoek binnen schuift gaat de deur dicht. Als dan toch de deur open staat hoor ik soms de beiaard van de Universiteits bibliotheek op het Ladeuzeplein en het klinkt zalig in mijn oor. Het is zeker fijn als het mooi weer is en dan voel ik me echt thuis waar ik woon. Ik woon graag in een omgeving dat de drukte van de stad weergeeft. Het is een heel raar contrast en moeilijk te begrijpen want zelf snap ik het ook niet goed. Ik heb graag de drukte en lawaai van de stad maar als het teveel word dan kan ik zeker genieten van de rust en stilte in huis.

21-04-2015 om 20:49 geschreven door Inge  

Elke dag is een uitdaging en je weet niet wat de dag zal brengen. Gaan er dingen niet lukken of word ik weer eens confronteerd met de toch wel harde buitenwereld.

Hier in huis laat ik iets vallen en het gaat stuk bv. een glas: de scherven liggen verspreid over de grond. Ik kan niet aan het borsteltje zonder door de scherven te rijden. Wat een enge gedachte. Als de jongens er zijn dan doet Volker zijn best om het op te ruimen terwijl dit niet zijn taak is. Ik laat hem dan alles bijeen borstelen tot er hulp is van een volwassen persoon. Er door rijden is geen optie want een lekke band is zeker niet handig

Ik woon in een appartement op de 5de verdieping en de lift deed al een paar dagen moeilijk en nu is ze sinds gisteren in de late namiddag stuk. Ze gaat niet omhoog of omlaag. Nu zit ik echt vast binnen. Vandaag moest ik kinesist hebben in Pellenberg maar omwille van de lift kan ik niet weg.

Na wat over en weer bellen met het immo kantoor en de syndicus heeft het hopelijk nut. Wim van het immo katnoor zei me de nr van de syndicus hangt beneden in de hal en de moment dat hij dat zei ah ja je kan er niet aan. Er moeten boodschappen gedaan worden want Lander en Volker zijn geweest en dan liggen de muizen dood in mijn frigo. Drank, voeding het is geen overbodige luxe denk ik. Gelukkig komt mijn gezinshulp die boodschappen kan doen. Enkel het meest hoofdzakelijke moet ze halen. zodat ik tot woensdag verder kan. Woensdag doe ik dan grote boodschappen met Greet.

Maar wat als er nu iets gebeurt en er dringt zich een evacuatie op. Bij brand mag je de lift niet gebruken. Ik kan absoluut niet weg de trappen zijn geen optie en er is geen glijbaan. Ik moet wachten op de brandweer om me te evacueren. Best spannend maar leuk lijkt me anders. Als er brand is moet ik wachten op ik denk relativerend ik zit hier veilig in mijn nestje en als er iets gebeurt zal ik wel gered worden.

Weer een nadeel om in een rolstoel te zitten. Het is mooi weer en ik kan niet buiten, Ik kan m'n terrasdeur opendoen maar daar stopt het dan ook, Maar op een dag is de lift stuk en besef je als er iets is dan kan ik niet weg.

Gelukkig heb ik Jozefien kunnen bereiken en is ze s'middags kunnen komen en ik heb toch even kunnen stappen wat mijn doel was. 

20-04-2015 om 18:33 geschreven door Inge  

Deze week ga ik schrijven hoe ik dingen beleef als persoon in een rolstoel en hoe ik het vroeger deed.

Douchen meer dan 4 jaar geleden

elke ochtend ging ik onder een warme waterstraal staan en waste ik me mijn haren, armen, benen, rug, voeten ik kon aan alles ik stapte uit bad en ik droogde me af, kleren aan broek, shirt, trui, schoenen alles ging vanzelf, soms ging ik ook eens in bad en dat was meestal op zondag na het avondeten om dan me neer te vlijen in de zetel in mijn pyjama en op tijd mijn bed in te schuiven voor een nieuwe werkweek.

In bad gaan nu

Deze ochtend was Patricia wat later zodat ik tot 10 uur in mijn bed kon blijven liggen. Natuurlijk is het zalig maar de gedachte dat je moet blijven liggen tot de verpleging er is om je mee klaar te maken is soms wel beangstigend.

Waarom heb ik de verpleging nodig

• Op zondag om me in bad te stoppen.

• Op andere dagen om me te wassen onder de gordel en mijn kleren aan te doen want ik kan zelf mijn schoenen niet aandoen of binden. Ik kan mijn broek niet aandoen het is te diep en dan kan ik wel de pijpen zoeken met mijn voeten maar dan moet ik een manier zoeken om alles omhoog te krijgen.

• Dagelijks krijg ik een spuitje in mijn boven been of buik. Clexane het is een bloedverdunner en omdat ik veel zit of lig.

• Hulp bij de transfer

• hulp bij het aan en uitkleden want ik krijg met moeite een trui over mijn hoofd omdat mijn armen niet de volledige kracht hebben of de volledige beweeglijkheid van mijn armen.

Elke week kijk ik uit naar mijn bad het is een moment van rust en pure ontspanning. Ook al moet ik ervoor of erna mijn hoofd erbij houden. Stappen van mijn bed tot aan het bad. Gaan zitten op de badlift die omlaag gaat de verpleging die mijn benen doen volgen en dan de zalige warme straal water over me heen. Ik was mijn haren, ik was mijn gezicht en bovenlichaam en de rest doet de verpleging alle stukken waar ik niet aan kan. Nog even soezen in het warme water terwijl de verpleging een tasje koffie drinkt, We vliegen er samen in en ik droog de bovenkant en de verpleging de

onderkant. Kleren aan tot stand komen broek omhoog om dan richting rolstoel te gaan en weeral gaan zitten.

Wat een leven steeds zitten of liggen en kleine momenten te staan of te stappen. Met de kine is dit een half uurtje. Het zijn dan toch momenten die me blij maken. Als ik dan naast iemand sta dan ben ik toch wel trots op mezelf en zeg ik kijk eens zo groot ben ik (het is maar een 1,69m). Effe stoer doen en indruk maken op iemand anders. Het is ook grappig zeker als de andere persoon wat kleiner uitvalt dan dat ik dacht. Ook al sta ik en ik haal eens stoer uit kunnen ze me 1 duwtje geven en dan winnen ze al want ik val gewoon om.

De dingen die ik doe zijn doordacht en het is belangrijk dat dit veilig gebeurt zowel voor mij als de verpleging. Ik die als een pudding ineen kan zakken en de verpleging voor hun rug en andere gewrichten. Het is zoeken naar de beste manier van werken en de ene verpleegster werkt zo de andere zo en dan ben ik er die de manier van werken kan doorgeven.

Tot Morgen

19-04-2015 om 19:16 geschreven door Inge  

Ik start dit stukje op 19 april met in mijn achterhoofd ik weet niet waar ik ga geraken. Maar het is een stukje over 1 week met mijn jongens. De jongens zijn vertrokken op vrijdagavond om dan zondag terug te komen. Het klinkt een beetje dubbel vrijdag was ik wel wat opgelucht dat ze naar hun papa gingen. Eindelijk kon ik wat uitzieken en vooral beter worden.

Zondag kwamen ze binnen en ik was enorm blij mijn 2 kerels terug dicht bij me. Even bijgepraat en ze hebben nog iets gegeten. Maandag is oma gekomen omdat ik naar Pellenberg moest en na een week van passieve arbeid moest ik van mezelf wel wat meer van mezelf geven. Nu-Step, even stappen en statafel was het plan. Nu-step was ok en toen was het even discussie in deze ruimte blijven of naar kinezaal nr 2 gaan. Hier blijven en op 1 of andere manier gebeurde er iets met mijn knie ‘KRAK’ pijn pijn pijn. Dat was gemobiliseerd maar het deed enorm pijn. Het was lang geleden dat ik zo een pijn heb gevoeld en de tranen vloeiden. Wat voelde ik me rot achterna. De pijn is toch een dag of 3 blijven hangen. Ik heb eventueel medicatie die ik mag nemen bij felle pijn maar ik heb het niet genomen maar ik heb ze in de buurt gelegd. De pijn is nu voorbij maar 6 mei moet ik op consultatie bij 2 chirurgen in Pellenberg. Om te zien dat ossificaties uitgerijpt zijn en om te zien wat ze kunnen doen. Het zou leuk zijn moest mijn flexibiliteit in mijn knieën bekken kan verhogen zodat ik mijn zit en sta houding kan verbeteren zo dat de pijn kan reduceert worden. De pijn weg dat denk ik niet maar iets minder mag wel.

Maar terug naar de week

Lander heeft enorm goed met de lego gespeeld hij kwam vaak in de buurt zitten en als ik vroeg gaan we een spelletje spelen was hij al bezig en had geen tijd. Geen probleem maar uiteindelijk hebben we gepuzzeld. Op het einde van de week hebben we zijn dicteeschrift nagekeken en heeft hij het verbeterd. Het was geen verplichting maar hij wou het doen potlood in de hand, slijper in de buurt en de gom in aanslag.

 Volker die speelde en zijn wereld draaide rond Capitain America. Ik weet er niet veel van maar Volker is een grote fan en zo zette hij er een filmpje van op, hij zocht de muziek en hij speelde dit na. Op de computer kan hij Marvel spelen en die mr. komt erin voor.

Woensdag is hij bij zijn neefje gaan spelen en logeren. Maar die woensdag zijn we allemaal daar geweest oma, tante Els en co, tante An en co en Marc en co. Natuurlijk dat Marc er was het was in zijn tuin. Volker en lander hebben enorm buiten gespeeld met het andere jong geweld en wij oude mensen zaten aan tafel wat te praten en vooral veel te lachen. Iedereen dronk een glas bubbels als aperitief maar Inge mag niet drinken maar toch heb ik een slok of 2 gedronken om eens te proeven en nog eens de smaak te hebben. Ik ben zeker geen drinker maar zo af en toe kan ik dat smaakje wel hebben. 2 slokjes en het was ok. 

Zo hebben ze lam gegeten (ik lust dat niet) op de BBQ en toen waren we vertrokken. Ik vroeg of er antiloop was gebakken op kreupelhout. Af en toe moet je er eens mee kunnen lachen he met wat je voor hebt. Ik was nonkel Marc aan het plagen en ik kreeg een mep van de handdoek en zo zijn er nog situaties. De jongens hebben enorm goed gegeten die dag en ik ik heb genoten van de aanwezigheid van m’n jongens en familie. Toen ik naar huis ging had ik een rode neus en 2 rode kaken van in de zon te zitten. We hebben allemaal genoten spijtig dat ik om 8 uur al naar huis moest. Dat is zo als je het regelt met DAV en als je rekening moet houden met de verpleging die komt. Tja dat is nu eenmaal zo je amuseert je en dan moet je weg net als in Assepoester en val je in de realiteit. Volker bleef daar en Lander en ik genoten van onze rit naar huis. Nog even op onze plooi komen en dan bed in.

6.30u mijn menselijke wekker is er Lieve. Opzitten wassen, kleren aan, transfer de routine is gestart. Lander was er vroeg bij en hij wou direct zijn kleren aandoen want hij gaat spelen bij een goede vriend Simon. We hadden gevraagd aan Simon om te komen spelen maar donderdag kwam er een vriendinnetje voor het zusje van Simon en dan zou het leuk zijn moest Simon ook iemand hebben. Bij dit mooie weer kan ik er niets op tegen hebben. Lander heeft zich meer dan goed geamuseerd.

Tegen de middag was Volker terug en we hebben onder ons 2 genoten. Ik heb leren kaarten op zijn Volkers en we hebben vooral veel gelachen en gepraat.

Volker heeft zitten hoofdrekenen en Lander dictee schrijven en hij wou ook met Greet helpen met nat te kuisen en ik moet zeggen hij deed dit niet slecht dat kleine ventje. Ook wel grappig. Stond ik in de weg dan vroeg hij of ik achteruit wou gaan. Elk hoekje, elke kant heeft hij gedaan.

Het was een zalige week met veel gespeel, zon en 3 stralende mensen in huis.

18-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vrijdag is begonnen zoals vele vrijdagen op een rij. Wakker worden, sonderen wassen kleren aan, transfer bed- rolstoel ik ben al rap een half uur tot 3 kwartier bezig samen met de verpleging. Ik kan niet wakker worden en zeggen effe vlug dit of dat of gewoon nog maar denken ik blijf nog even liggen of ik draai me nog even. Neen alles op een constante snelheid en met een zekere routine. Zo gaat hier alles vooruit.

Eten van cornflakes potje nemen, de cornflakes (die ik in een doos heb gegoten met een verdeeldeksel) lepel mee naar de frigo op het aanrecht zetten en melk opgieten om dan zo naar de tafel te gaan zonder smossen. Ik heb voor alles wel een vaste handeling.

Ook bij het in en uit bed gaan. Bed laag naar voor in de rolstoel en dan met de druk op mijn armen schuif ik op bed. Ik zit dan op het randje maar ik kan mijn bed hoger zetten dan kom ik tot stand en hou ik me even recht aan het looprekje om dan mijn bed terug lager te zetten. Zo kan ik dan dieper op mijn bed zitten en dan kan de verpleging mijn beentjes nemen en in bed schuiven. In principe kan ik mijn benen omhoog krijgen eerst tot op de rolstoel en dan kronkel ik als een rups mijn bed op maar de verpleging moet steeds een zetje geven omdat ik niet verder geraak.

Heel bizar dat je zo een vaste dingen hebt om te doen. Alles is soms zo getimed en gemeten en op sommige gebieden leef je niet meer maar word je geleefd. Het klinkt negatiever dan dat het is of wel ben ik het meer dan gewoon.

Lander en Volker gaan vandaag terug naar hun papa en we hebben een hele leuke week gehad. Volker heeft me een kaartspel geleerd, Lander is beginnen lezen en zijn beloningsysteem werkt. Hij heeft 6 kaarten verdiend en die pronken nu tegen m’n kast. Vele kleurtjes en een fiere kleine jongen in huis. Vandaag heeft hij samen met mij zijn werkje ‘actua’ voor school gemaakt. Een tijdje geleden op een zondag was er een waterlek in een woning en het water was in de mazouttank gelopen overstroming,…  De civiele bescherming en de brandweer is dit komen opruimen. Best wel spannend als je dat ziet als je passeert en dat je dit kan zien vanuit het appartement van mama. Nog even lezen en doornemen met papa in het weekend en hij is er klaar voor. Vandaag heeft hij ook zijn mapje verbeterd van zijn woordpakket. Moest hij dit doen dat weten we niet maar ik heb niet echt aangedrongen maar het lag gewoon op tafel en moest hij zin hebben dan kon hij het gewoon maken. Het is tenslotte vakantie.

Elke maand komt er een mr langs van de thuisbegeleiding. Hij is diegene die mijn dossier wat mee in het oog houdt. Een aanvraag bij het VAPH, FOD, CM enz. Zo kan ik hem ook andere dingen vragen en als hij het weet zal hij het zeker beantwoorden, indien niet zal hij het zeker navragen bij hem op de bureau want daar zitten wat mensen die kennis hebben over bepaalde dingen. Bij vragen kan ik altijd bij hem terecht. Soms komt hij speciaal in de vakantie om de jongens nog eens te zien en dan kan hij het niet laten om ze even te plagen. Vandaag was hij aan het zeggen om een brief te schrijven naar de afgevaardigde van de minister om de vakanties korter te maken. Volker vond dit niet zo een goed idee en als die meneer weg was zei hij ‘dat is wel een deugniet, he mama.’ Dat is ook zo maar het altijd wel grappig om hun gesprek te volgen.

Vandaag hadden we een poging gedaan om appelflappen en rijsttaartjes te bakken. Het is op zich goed gelukt maar de bovenkant was een beetje donker. Het was op zich wel lekker maar de gedachte om een zwarte korst te eten viel wat tegen. We hebben het zwarte eraf gedaan en toen waren de flappen wel lekker. Volgende week proberen we opnieuw.

17-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge