Deze week ga ik schrijven hoe ik dingen beleef als persoon in een rolstoel en hoe ik het vroeger deed.

Douchen meer dan 4 jaar geleden

elke ochtend ging ik onder een warme waterstraal staan en waste ik me mijn haren, armen, benen, rug, voeten ik kon aan alles ik stapte uit bad en ik droogde me af, kleren aan broek, shirt, trui, schoenen alles ging vanzelf, soms ging ik ook eens in bad en dat was meestal op zondag na het avondeten om dan me neer te vlijen in de zetel in mijn pyjama en op tijd mijn bed in te schuiven voor een nieuwe werkweek.

In bad gaan nu

Deze ochtend was Patricia wat later zodat ik tot 10 uur in mijn bed kon blijven liggen. Natuurlijk is het zalig maar de gedachte dat je moet blijven liggen tot de verpleging er is om je mee klaar te maken is soms wel beangstigend.

Waarom heb ik de verpleging nodig

• Op zondag om me in bad te stoppen.

• Op andere dagen om me te wassen onder de gordel en mijn kleren aan te doen want ik kan zelf mijn schoenen niet aandoen of binden. Ik kan mijn broek niet aandoen het is te diep en dan kan ik wel de pijpen zoeken met mijn voeten maar dan moet ik een manier zoeken om alles omhoog te krijgen.

• Dagelijks krijg ik een spuitje in mijn boven been of buik. Clexane het is een bloedverdunner en omdat ik veel zit of lig.

• Hulp bij de transfer

• hulp bij het aan en uitkleden want ik krijg met moeite een trui over mijn hoofd omdat mijn armen niet de volledige kracht hebben of de volledige beweeglijkheid van mijn armen.

Elke week kijk ik uit naar mijn bad het is een moment van rust en pure ontspanning. Ook al moet ik ervoor of erna mijn hoofd erbij houden. Stappen van mijn bed tot aan het bad. Gaan zitten op de badlift die omlaag gaat de verpleging die mijn benen doen volgen en dan de zalige warme straal water over me heen. Ik was mijn haren, ik was mijn gezicht en bovenlichaam en de rest doet de verpleging alle stukken waar ik niet aan kan. Nog even soezen in het warme water terwijl de verpleging een tasje koffie drinkt, We vliegen er samen in en ik droog de bovenkant en de verpleging de

onderkant. Kleren aan tot stand komen broek omhoog om dan richting rolstoel te gaan en weeral gaan zitten.

Wat een leven steeds zitten of liggen en kleine momenten te staan of te stappen. Met de kine is dit een half uurtje. Het zijn dan toch momenten die me blij maken. Als ik dan naast iemand sta dan ben ik toch wel trots op mezelf en zeg ik kijk eens zo groot ben ik (het is maar een 1,69m). Effe stoer doen en indruk maken op iemand anders. Het is ook grappig zeker als de andere persoon wat kleiner uitvalt dan dat ik dacht. Ook al sta ik en ik haal eens stoer uit kunnen ze me 1 duwtje geven en dan winnen ze al want ik val gewoon om.

De dingen die ik doe zijn doordacht en het is belangrijk dat dit veilig gebeurt zowel voor mij als de verpleging. Ik die als een pudding ineen kan zakken en de verpleging voor hun rug en andere gewrichten. Het is zoeken naar de beste manier van werken en de ene verpleegster werkt zo de andere zo en dan ben ik er die de manier van werken kan doorgeven.

Tot Morgen