Sinds februari 2011 kom ik toch heel wat obstakels tegen. Dingen die op mijn pad komen en waar ik even van denk 'wat moet ik hier nu mee?'

Het zijn soms zo stomme zaken maar echt niet fijn.

• Zo ga ik elke week een keer naar de winkel. Ik ga dan via de ondergrondse garage omwille van de lift die me op het juiste niveau brengt. In de ene publieke doorgang naar de lift toe denken sommige mannen (sorry heren maar hier ga ik van uit dat het mannen zijn) dat het een openbaar toilet is. Ik moet er wel door met mijn wielen en ik kan niet de trap op of erover springen en dan moet ik mijn hoepels nog hanteren om verder te kunnen. VIES

• Sommige bankcontactautomaten die dan nog vast geankerd zitten staan veel te hoog en dan moet ik vragen aan iemand om mijn code in te duwen. Gelukkig ga ik nooit alleen echt weg tenzij naar het ziekenhuis maar daar heb je geen geld nodig. En dan zeg niets over de hoogte van een bankautomaat en hoe daar nu zo van die luifels hangen.

• Hoe onhandig mensen soms reageren als ze zien dat je in een rolstoel zit.

• Als ik naar de winkel ga en er is niemand in de buurt weet ik wat ik niet zal eten. Ik koop altijd miniflesjes melk en die staan helemaal vanboven in rek waar ik zeker niet aankan. Gelukkig kan ik rekenen op mijn gezinshulp en als er iemand passeert dan vraag ik het gewoon. (vroeger zou ik dit nog niet durven vragen hebben maar sinds ik in een rolstoel zit ben ik toch wel assertiever)

• Het grappige is als je met een beetje zelfspot zit en dat anderen er soms zich generen en niet weten wat te zeggen als je dat doet.

En zo zijn er nog dingen het is de fysieke beperking maar ook de NAH speelt me soms parten. Het enige wat grote verschil is maar daarom niet minder erg is het lichamelijke dat kan je letterlijk zien de NAH niet. Mensen zien dat je in een rolstoel zit, mensen zien dat je minder met die ene arm kan doen, mensen zien dat je je nek niet kan volledig gebruiken en draaien als een uil. En dan heb je het Niet Aangeboren hersenletsel die toch ook wat veranderingen brengt in mijn leven. Vaak zijn het dingen die je zelf niet wilt zien of die niet erkend worden door de omgeving want die personen denken vaak ze kan praten en nadenken, ze kan lachen ze kan precies alles van vroeger ze is niet veel veranderd. Maar ik ben nu wel anders.

De NAH nadelen

• ik vergeet af en toe veel. Ik moet vaak een lijstje maken boodschappen, te doen lijstje, wat moet ik vragen aan de dokter lijstje. Heel bizar vroeger dan had ik een agenda die gewoon leeg bleef. Ik schreef de eerste weken erin om het dan op te geven. Ik had mijn uurrooster op een A4 blad en daartussen schreef ik mijn andere afspraken. Het lukte me jaren.

• Nu moet ik alle afspraken noteren en dan vaak vergeet ik nog te kijken in mijn agenda. Ik probeer nu via mijn planner op de GSM een agenda bij te houden. En ik moet al van een dag op voorhand aan mezelf laten weten morgen komt de dokter of Ilse,… Ik moet echt mijn hoofd er soms bijhouden

• Weet je als ik aan het praten ben ik word onderbroken dan moet ik vragen over wat waren we aan het praten. Mensen geven me dan terug het onderwerp en dan moet ik even terug gaan en dan weet ik het weer.

• Soms als er iets gebeurt begin ik gewoon te huilen en dat kunnen met de stomste zaken zijn maar dan denk en zeg ik sorry omdat mijn hoofd heeft beslist huil, en dan denkt of beseft Inge hierom moet je toch niet huilen 'je kan hier echt niets aan doen' het is niet dat ik dan naar een triestige film kijk. Terwijl ik op andere momenten de dingen heel realistisch zie en dan kom ik toch soms wat hard over.

• Mijn assertieve houding verbergt toch wel mijn onzekere kant en ook al kom ik cool over soms voel ik me een klein vogeltje in een grote mensen wereld en denk ik waarom moet ik toch zoveel pech hebben ook al wens ik dit aan niemand toe.

Toen ik nog in Gasthuisberg lag kwamen ze me zeggen dat ik moest revalideren leren bewegen met mijn handen, leren bewegen met mijn benen en als het erin zat ook leren stappen maar dat laatste was dan toch niet mogelijk. Ook al heb ik er alles aan gedaan. Ik heb zelfs in een harnas gehangen en 1 voor 1 zette ze mijn voeten vooruit op de loopband. Gebruld van de pijn heb ik gedaan, maar stappen neen. Het echte stappen is pas thuis gekomen met Annemie en Jozefien. Eerst 2 m en nu kan ik tot beneden en terug met de lift. Maar steeds met een looprekje. Looprekje weg = Inge op haar bek. Dat is het grote gekke eraan fysiek is er buiten die ossificaties geen letsel. Het is gewoon de communicatie tussen mijn hoofd en ruggenmerg naar mijn benen dat niet meer samenwerkt. Mijn lichaam werkt apart van mijn hoofd en heeft zijn eigen agenda. Ok het gevoel in mijn rechterbeen is zo goed als weg. Je mag er met een vliegenmepper op meppen maar ik wip niet maar als je me prikt met een speld dan voel ik dit na een tijdje. Het fijne van allemaal is dat Als je me gewoon aanraakt aan mijn been voel ik dit wel maar de sensatie van koud- warm, pijn dat komt gewoon later. Het kan leiden tot toch wel gevaarlijke situaties. Maar toen ik in Gasthuisberg en Pellenberg lag en ze vertelde me je bent doof aan 1 oor, je bent blind aan oog, je kan nooit meer stappen toen had ik zoiets van smijt maar op de hoop en later zal ik het wel een plaats geven. Als is de moment dat ze je zeggen op 8 december 2011 Inge je zal nooit meer lapen 1 van de ergste dingen zijn die ik ooit gehoord heb en toen is letterde hemel op mijn kop gevallen en dacht ik nu hoeft het niet meer. Maar zie ik ben blijven knokken.

Het doet toch wel iets met een mens al deze veranderingen en het is een echte uitdaging om jezelf opnieuw te leren kennen en er zelf mee om te gaan.

Ach er zijn ergere dingen in het leven maak ik dan mezelf wijs want toen ik nog in de revalidatiekliniek was in Pellenberg zag ik daar dingen die veel erger dan wat ik voor had. Mensen die verlamd waren vanaf borst en hun armen ook niet konden bewegen of mensen die maar 1 hand meer konden gebruiken. Heel moeilijk om bv je jas aan te doen. Mensen die echt zichzelf niet meer waren en verbaal enorm agressief werden, en je kan blijven doorgaan en dan spreek ik nog niet over de kindjes die er verbleven. Ik ben er letterlijk mezelf een paar keer tegengekomen.

Ik was er wel graag daar in de kliniek het was er veilig en de mensen zorgden ook voor me. Ik had er alles mijn eigen hoekje, bed, geleende rolstoel, kinesisten, ergotherapeuten, psycholoog, kapper alles was er bij de hand. Ik had echt bang om naar huis te gaan maar ik was aan de andere kant super gelukkig omdat ik dan 24 op 24 uur bij mijn jongens was. Dat was dan toch iets gedurende die 16 maanden ik keek enorm ernaar uit om mijn jongens keer op keer te horen en te zien ook was het soms hard voor de ventjes elke keer naar het ziekenhuis komen. In mijn hoofd wist ik dat het zwaar was voor de kerels maar mijn hart vroeg naar die ontmoetingen en mijn hart overwon het steeds van mijn hoofd.