Zaterdag 25 april het jaar is al een tijdje bezig, Pasen is voorbij en nu denken we al aan de grote vakantie. Ook al sta ik op invaliditeit ik kijk er naar uit, het warme weer, de onbezorgde sfeer en natuurlijk geen schoolse verplichtingen voor de jongens. Ik zal dan ook de jongens terug meer bij me hebben. Ik ben u al aan het plannen wat we kunnen doen. We gaan zeker eens naar de dierentuin in Antwerpen of het dierenpark van Planckendael en dan gaan we zeker eens naar Bobbejaanland. Dat zal een uitstap zijn met Nonkel, Marc, Tante Els en Tante An en zeker alle neefjes en nichtjes. Dat hebben we vorig jaar beslist onder ons dat we dat eens per jaar gaan doen. Op de REVAbeurs heb ik me ook geïnformeerd voor vakanties met personen die rolstoelgebonden zijn. Ik heb gevonden en bevraagd. Vakanties aan zee, de kempen, Limburg. De ene is een vakantiehuis dat een aangepaste kamer heeft op het gelijkvloers de andere is een gebouw met appartementen die aangepast zijn,… Ik heb het toch wel verder bekeken en 2016 ga ik zeker op vakantie met mijn jongens. Ik hoop dan ook dat ik een Wheeldrive-systeem heb. Wat dat zou toch wel een ideale oplossing zijn voor Inge. Ik hoop dat het snel in het RIZIV- of het VAPH pakket zit voor terug betaling als hulpmotor.

Toen ik het teste heb ik even met een mevrouw gepraat die rolstoelgebonden was en ze had ook kracht minder in haar armen maar niet genoeg om een elektrische rolstoel te hebben net als ik. En ze was er ook voor te vinden. Soms is het ook wel leuk om ook eens andere anders valide personen hun ervaringen te horen.

Maar die vakantie zie ik toch wel zitten en dat ga ik dan ook uitzoeken. Hoe met de verzorging door verpleging de ene centra hebben daar personen voor in dienst andere werken nauw samen met de Wit Geel Kruis. Ik kijk naar de eetmogelijkheid, ik kijk naar eventueel uitstapjes in de buurt, enz. Ik zoek vooral naar een plekje aan de zee, het is er vlak en niet te ver. De verpleging die tot aan het plekje komen om me even verder te helpen op verschillende facetten en zeker om dat ene spuitje te zetten dat toch belangrijk is. Zoals iedereen al weet moet ik 1 keer per dag een bloedverdunner nemen en dat via een spuitje. Tja daar wringt het een beetje bij me want ik ben echt een bangerik. Ik durf mezelf geen spuitje te zetten. Alleen al de gedachte om zo een ding in mijn lijf te prikken, neen stel je voor dat ik me pijn doe. Tja ik moet nu met zoveel rekening houden en ik moet ervoor zorgen dat mijn jongens jongens kunnen zijn en zorgen dat ik overal geraak op een veilige wijze. Op de eerste plaats moet plezier komen voor de jongens en mij. Ik zou beginnen met een paar dagen en dan zien wat het geeft een weekend, een midweek maar langer dan een week da denk ik niet want ik ben dan ook een kleine huismus. Dromen mag maar doen zal even belangrijk worden en op een dag ga ik het gewoon eens moeten doen. Even weg van mijn vertrouwde omgeving en van de mensen die me door en door kennen. Gewoon eens verder kijken dan mijn neus lang is en erop rekenen dat ook andere mensen even mee de taak kunnen opzich nemen om te verzorgen.

Het is een grens dat ik al jaren geleden heb gemaakt. Dat begonnen is op de dienst fertiliteit. Volker is er niet zomaar gekomen. Mijn toenmalige man en ik hadden het moeilijk voor kindjes. 5 jaar hebben we geprobeerd, onderzoeken en uiteindelijk ook enkele behandelingen die we nodig hadden. 3 kunstmatige inseminaties en 1 IVF poging, 2 jaar gewoon proberen dan afspraken maken consultatie en onderzoeken en dan de behandelingen. Uiteindelijk hadden we een ander ziekenhuis gekozen en wederom onderzoeken,… De behandeling werd gestart en toen bleek er een klein ventje in mijn buik te groeien. 9 maanden later werd Volker geboren, we waren zo gelukkig met ons kleine ventje. We hadden er zolang naar uitgekeken om dan 3 jaar later Lander op een natuurlijke speelse wijze gemaakt te verwelkomen.

Tijdens de inseminaties en de IVF-behandeling moest ik om de 2 dagen een inwendige echo laten nemen van mijn eicelletjes die aan het groeien waren. Broek uit, bed op … Dagelijks een spuit in mijn onderrug wat ik niet durfde zelf doen want je mocht het ook in je buik zetten, neen dat laatste durfde ik niet. Maar je steeds bloot geven is ook niet leuk maar enkele jaren later had ik een abces in mijn borst dat steeds terugkeerde. 2 keer hebben ze de boel moeten opensnijden en er een wiek ingestoken en weeral kwam er een verpleegster aan te pas voor de verzorging. Met mijn hersenstam is het helemaal gegaan. Ik moest eerst een deel bloot geven maar nu helemaal, spuitje, wassen, kleren aan en uit doen. Links draaien, rechts draaien nog eens lakens leggen, terug een draai alles goed trekken om dan … uit bed te komen. Nu is het zo niet meer maar helemaal in het begin ook toen ik nog maar op weekend kwam moest ik met een tillift in en uit bed komen. Om mijn knieën niet te overplooien moesten ze mijn benen horizontaal houden want werden die geplooid dan plooide ik dubbel van de pijn. Nu heb ik die lift niet meer nodig en dat plooien gaat al gepaard met minder pijn. Maar als mijn knieën eens over plooien dan brul ik van de pijn. Stom he!!!