Na de donkere periode van vies weer zowel binnen als buiten is de de zon doorbroken ook binnen. Het was weer de een zondag der zondagen Patricia wat later 10 uur zalig. Opgestaan Marc, Jeroen en Michiel hier binnen en hun giga hond Molleke. Tof beestje hoor echt een knuffelaar. Een beetje gelachen, gebabbeld en iets gedronken cola, koffie het maakte niet uit. Het was tof.
Zoals afgesproken ging ik in bad en zo proberen we enkele bewegingen die de transfer gemakkelijker kan maken en minder intensief voor zowel voor Jo als ik, rechtstaan aan het bad met looprekje en vooral veel spierkracht van Jo omdat ik nergens een houvast had. Maar het is gelukt. Wat ik niet verwacht had was de pijn in mijn linkerknie. De knie waar ik normaal bijna of geen pijn in mag en kan hebben maar lap ik heb het toch weer. Morgen heb ik kine in Pellenberg en ik ga Sabien eens laten kijken naar de verdorie stomme knie. 19 juni moet ik op controle bij Hilde in Pellenberg. Eens kijken eens voelen meer gaat dat niet zijn en dan Inge we gaan een bodscan doen. Je weet wel eentje met injectie met rad. act. vloeistof 3 uur wachten en dan de scan. Als het dat maar is een prikje hier of een prikje daar als het maar antwoorden geeft. Het enige wat ik wil is minder pijn en dat ik wat minder pijnstillers moet nemen. Een mindere dosis van bepaalde dingen en dingen die ik zou willen laten. Sommige dingen zullen nooit verdwijnen maar andere dingen hoop ik wel. Maar genoeg.
Jo heeft een fietstocht gedaan met de jongens en ik heb iets gemist mijn ogen waren toe. Als ze thuis waren hebben we een lekker ijsje gegeten buiten op ons terras. Volker in de ban van politie en Lander lekker speels. Volker die hier de plak slaat met zijn boetes maar wat hij vergeet is dat de mama en de papa een nog iets hogere graad hebben. Hier GAS boetes alom. Roepen, ergens blijven hangen, slokken bij het drinken. Onze vakantie komt eraan en we moeten ook onze vakantie betalen. Nee nee, het controlerend gedoe van Volker zijn we een beetje beu. Het is al weken aan een stuk hij is politie en alles draait daar rond. Verschrikkelijk, in het begin was het allemaal wel grappig maar nu is het echt een beetje irritant. We zouden graag hebben dat hij ne keer iets anders speelt. Dat is volgens mij niet zoveel gevraagd. Gelukkig is zijn geweer stuk gegaan door erop te gaan zitten (wij kunnen dit niet maken ) en gaat de vuilbak in. Stuk is stuk.
Lander in de fietskar mee gaan fietsen lekker genieten. Ik wou dat ik dit ook nog kon. Ik mis het zo mijn oude leventje, gaan en staan waar ik wou, fietsen, met de auto rijden het zijn dingen die ik heel graag deed. In de auto met muziek van Piet Piraat, op de fiets langs de paden van Kessel-Lo en omstreken, met de Auto geen grenzen gewoon doen. Ik weet het zal nooit terug komen maar het verlangen blijft volgens mij hangen. Ik droom ook nooit over deze toestand waar ik nu inzit. Er komt nooit een rolstoel voor in mijn droom, ik stap, ren, rij alles wat ik graag doe. Maar Inge in een rolstoel bestaat nog niet in mijn dromen en ik hoop dat die heel lang wegblijven
Na al deze uitspattingen moet ik zeggen dat Jo mijn rolstoel heeft gewassen dus er hangt minder stof en modder aan en hij is weer Kawasakigroen.
Vandaag is oma op bezoek geweest met een lekkere koek met crème. We hebben het ons laten smaken. Volker had me de opdracht gegeven om een politie kantoor te maken in Lego. Opdracht aanvaard en toch wel 2 uur eraan bezig geweest. 2 parkings, 2 cellen met wc en heel wat bureau ruimte en zeker niet te vergeten een helikopter platform. Hij blij en ik wel trots op het resultaat.
net voor het avondeten moesten ze opruimen zowel boven als beneden. Boven is niet gelukt. Ik kan spijtig genoeg niet naar boven maar ze waren heel veel ruzie aan het maken die 2 kerels. We hebben ze dan naar beneden gehaald en hier was er terug een taak die te wachten stond. Na veel ruzie en heen en weer gebabbel ben ik er tussen gaan zitten als een agent. Het is opgeruimd en de mama en de papa zijn super gelukkig. Effe puntjes op de I gezet. Wie speelt moet opruimen. Het klinkt als een logische zin maar die zin hoorde ook niet in mijn woordenschat. Ik wil niet dat mijn jongens gelijk ik was vroeger met iets spelen en dan hoofd draaien en met iets anders beginnen. Een beetje organisatie mag wel. Voor velen die dit lezen gaat het even verschieten zijn als ik vroeger de late had 8 uur gedaan of 10 uur gedaan en ik moest de volgende dag niet werken of het komende weekend kuiste ik onze woonst stof afdoen, stofzuigen, dweilen ik deed het allemaal en dan moe maar voldaan bed in. De Volgende dag waren Jo en ik zo blij dat alles proper was dat we een tof weekend tegemoet gingen.
Tussen Jo en ik is het nog een beetje spannend, straks eens proberen praten en we zien wel straks en morgen.
Sommige dagen zijn super, andere dagen zijn stom en vandaag was zo een bizarre dag. Hij was goed begonnen maar had op een gegeven een neerwaartse wending. Jo gaf me een heel slecht gevoel. Alsof ik me geen bal van de jongens aantrok. Tja dat mag hij vinden maar ik weet wel beter hoop ik. Zo begon hij over dat Lander met Lifty aan het spelen was en dat ik dat niet wist haha. Effe stuk op lik gegeven en gezegd dat heb je niet gehoord of gezien, he. Dat hij met Lifty in het deurgat aan het spelen was en dat ik zei amai met Lifty met kraan en al. Tja da heb ik niet gehoord. Ook de valiezen van de jongens had ik alles klaargezet zodat hij alles de extra's die hij nog moest aankopen erin moest steken. Ik kwam thuis van de sport en hij was alles nieuw aan het nemen. Ik vroeg waarom en hij wist het niet. Tja luisteren doet wonderen. Ik heb hem gezegd dat ik het moeilijk vond dat er precies een concurrentiestrijd was met de kinderen. Hoeveel Lander zegt dat hij tegen papa praat als hij iets vraagt en ik reageer sneller omdat ik ook kan helpen. Bv. Limonade inschenken, even tekenen niet voetballen. Ik doe wel degelijk dingen met de jongens. Ik was super boos en het is nog niet door ze ne.
Vandaag zijn de jongens terug gekomen van kamp maar door mijn koppigheid ben ik niet meegegaan naar school. Lander was goed op tijd. Volker had een vertraging en ik kreeg telefoon van Ludo die me belde dat ze in file stonden in Aarschot en dat ze Volker thuis gingen afzetten. Ik gebeld naar Jo om te zeggen dat hij naar huis kon komen met het verhaal van de file enzo. Jo hier thuis en nog geen 5 minuten later telefoon van Thomas dat iedereen aan school stond en dat ze Volker dan wel naar huis gingen brengen. Daar is nog niet het laatste woord over gesproken. Er moeten betere en duidelijkere afspraken worden gemaakt zodat wij als mama en papa weten wat we moeten doen en school staan niet aan school staan het is een klein verschil met grote gevolgen.
Maar Volker en Lander zijn in hun vertrouwde omgeving en ik heb ze al een super dikke knuffel gegeven.
We hebben samen gegeten en we dachten die hebben honger als een paard maar niet. Volker had ook een toffe mededeling. Mama papa tijdens het kamp heb ik geen andere kleren aangedaan alles is proper,... Lander vertelde er was vuur op kamp (kampvuur) en ik heb slecht geslapen tja de kleine ventjes hebben een toptijd gehad.
Ik hoop voor mezelf en Jo dat alles terug in orde komt met ons.
Lander is deze morgen op klaskamp vertrokken tot morgen we hebben beloofd om goed op slangetje te zorgen. Maar toen ik dat zo aan het overlopen was met Jo daarnet gaat Volker zeggen en mijn knuffel dan,... Mijn gedachte was om aap hier ook te slapen te leggen. Jo naar boven achter aap en kwam naar beneden met aap, aap, aap, aap, Pinky en Jules. Een extra dekentje en Jo legde heel professioneel een kussen en een dekentje voor de knuffels Slangetje ligt naast mij op het nachtkastje dat hij zeker niet kan weg kruipen.
Lander was echt stoer toen hij vertrok en kek achter zich aan en zag Jo hem uitzwaaien en vroeg nog een knuffel voor hij de grote bus opging. Maar zonder tranen was hij weg. Morgen slaan we onze lange armen rond hen heen en nemen we ze mee naar huis.
Volker zal vertellen en vertellen en vertellen.
Lander kan ik me de conversatie best inbeelden
ik: hoe is het geweest?
hij: goed
ik: wat heb je allemaal gedaan?
hij: dat weet ik nog niet
einde babbel met Lander. Als Jo dan nog eens probeert heeft hij net hetzelfde voor. Ik hou iedereen op de hoogte.
Volker is vertrokken op kamp naar de Hoge Rielen. Hij is goed zenuwachtig vertrokken en ik heb een dikke knuffel gekregen. Volker was behoorlijk zenuwachtig zoals ik al zei moeilijk in bed en er heel rap uit. Mama ik ben klaar 6.10 uur gaan we vertrekken naar school. Neen, jongen is er is nog niemand op school. Hoe kan dit niemand op school. mag ik op de pc ok dat mag je, 10 min later is hij aan het spelen met echt speelgoed en vraagt ineens mag ik tv kijken ok doe maar. Zolang we hem maar aan de waggel houden, denk ik dan. Jo is dan maar wat vroeger vertrokken naar school. Hij is goed vertrokken. TOT VRIJDAG VOLKER.
Lander is nu koning te rijk en mag iets kiezen in de winkel want zijn broekje is proper al enkele dagen. We hebben er veel druk op gezet wie op kamp gaat doet toch geen kaka in de broek.... Maar het heeft geholpen
Gisteren had ik sport en ik zat toevallig in het groepje van Maarten en Nico. De juf Alba van Spaanse origine zegt steeds Martine tegen hem ik was dit aan het vertellen tegen Jo en de jongens en aan het lachen. Toen bleek dat ik bij Maarten in de groep zat zei ik ah Martine ik zit bij u in de groep. Hilariteit alom. Toen zei Volker zo heel droog WAT JIJ DOET MAG OOK NIET HE WANT JE BENT EEN MEELOPER. Jo en ik keken elkaar aan en we wisten effe niet wat te zeggen. Maar vooral gezegd en ook wetend "je hebt gelijk". Wijsheid van een kereltje van 8 jaar.
Het was de laatste keer sport voor dit sportjaar. In september start ik terug.
Hopelijk starten we met meer vrouwen dan vorig jaar. 4 vrouwen en 13 mannen het is niet eerlijk.
Ik heb niet zoveel te melden ben een beetje moe en ik zou heel graag slapen maar ik mag nog niet maar ik weet het zal niet laat worden rond 9 uur en hopen dat ik iets vaster dan vorige nacht slaap. Veel wakker en rare dromen.
Lander had een knuffel ooit gekregen van oma. We waren ooit een pyjama kopen voor Volker en Lander liep rond in de winkel en had een knuffel genomen (Slangetje). We legden die knuffel weg en elke keer we hem terug legde pakte hij die ene knuffel terug. Toen zei oma "oh kei lief wet je wat hij krijgt die knuffel van mij daardoor was Slangetje 4 jaar lang Lander zijn vriend. Maar enkele weken geleden waren we slangtje kwijt. Nergens te vinden. Ik wist de de knuffelkliniek bestond van Woody en ik ben beginnen zoeken naar een eventueel slangetje voor Lander. Gezocht en gevonden even formulier invullen en een winkel in de buurt zoeken waar we hem konden halen. Mijn gezinshulp vertelde toen dat er een winkel bij haar in de buurt was. Dus het was snel geregeld. De volgende dag kregen we een mail terug dat we hem die vrijdag konden halen. Vandaag heeft Lander zijn Slangetje gekregen. Hij is super blij en heeft Slangetje in zijn hart gesloten. Slangetje mag el niet mee op kamp maar hij moet wel een bed hebben hier in huis. Volgende nacht moet hij bij Jo of mij slapen.
Het grappige na weken afwezigheid zal zijn ander Slangetje uitkomen dat is toch altijd zo als je iets vervangt dan komt het oude uit.
Samen met Inke hebben we de valies voor Volker zijn klaskamp verzameld. Deze avond doen we de rest.
Lander is nog een dagje thuis hij heeft geen koorts meer maar effe op zijn plooi komen is zeker op zijn plaats. Gelukkig is Lander nog een kleuter want in de lagere school zou het niet waar zijn. Morgen nog even een halve dag naar school en dan op kamp het zal hier stil zijn. Volker 2 nachten weg Lander 1 nacht. Bizar.
Gisteren waren Jo en ik aan het kletsen met de jongens. Toen dat Jo en ik zo oud waren als Volker en Lander bestond er geen GSM, DVD, platte TV's,... Hij vond het kei raar. Toen we zeiden dat er nog kei veel mensen keken naar een tv die alleen zwart-wit de beelden uitzond sloeg hij helemaal dubbel. Hij vond het super raar en vond ons wel een beetje raar. Mama en papa die al die dingen niet hadden. Ik zei ook dat als wij kindjes waren dat we geen gordel moesten dragen in de auto achterin. Kei gevaarlijk maar sommige auto's hadden ook geen gordel. Volker en Lander vonden ons een beetje prehistorische monsters. Zeker toen we zegden dat we geen PC hadden. Wat ik was vergeten zeggen is dat wij wel al een Donky Kongspelletje hadden van Nintendo. Zo een console dingske met 1 spelletje en 1 à 2 schermpjes. Uren heb ik daarop gespeeld 3 levens en bij 300 punten werd het moeilijker en kreeg je je levens terug aangevuld tot 3 en bij 1000 punten ook. maar met het ouder worden rol je daar gewoon in en heb je dat niet door. Alleen op momenten dat je daarover nadenkt denk je wel eens terug en valt je frank. "nu is dat Euro". Dat is ook zoiets de Euro en de Europese Unie we hebben het allemaal weten opkomen en is dat goed of slecht ik weet het niet. Alles heeft zijn voor of nadelen. Op sommige dingen kijk je heel nostalgisch terug Merlina, Hoger Lager, Ralph Inbar met de Bannasplit, Het Liegebeest, zalige tijden vond ik het. Nu wil ik toch een beetje van die nostalgie meegeven aan Volker en Lander met Sesamstraat en Jo heeft de ganse reeks van de Muppetshow. Wat vooral Lander wel leuk vindt.
Of het vroeger of nu beter is ik weet het niet gelukkig hebben we nu meer luxe een zachter bed, meer keuze in de winkel qua groenten, fruit of andere voedingsmiddelen enz. Er zijn meer activiteiten voor alle leeftijden en het maakt niet uit of je iets voor hebt gehad ja of neen. Zit je in een rolstoel zoals ik er is steeds een activiteit ter beschikking. In mijn geval is dat conditie training wat ik later op de dag heb. Ik kijk er naar uit het is de laatste van dit sportjaar en in september start ik terug op het Sportkot in Leuven.
Zoals altijd is de dag te vroeg begonnen. Wat we gisteren hebben uitgesteld hebben we vandaag geplant, een bad. Eerst naar Pellenberg naar huis en om 13 uur bad in om 14 uur kwam Patricia. Lander had nog koorts en is een dagje thuis gebleven als het morgen nog zo is dan blijft hij nog een dagje thuis maar dan bel ik even de dokter. Maar terug naar deze middag. Ik zat aan de pc te koekeloeren niets te doen en Jo kwam, kom je Fiebke (Jo zijn koosnaampje voor mij). Ik werd wakker en zei "hebben we afgesproken moeten we weg?" Inge ge gaat wel in bad he. Oh nee dacht ik bij mezelf ik zou zo graag slapen maar toch bad laten lopen en bad in. Onder ons is dat goed te doen zolang we aan bed vertrekken en niet gaan staan in badkamer. Vandaag hebben we dit geprobeerd vanuit de rolstoel rechtstaan in de badkamer met ons 2 is dit niet te doen. Jo die 100% van zijn kracht moet gebruiken en ik die probeer kracht te zetten maar het niet kan omdat er nergens een houvast is. Het is ons gelukt maar het is niet voor herhaling vatbaar.Het rare is dat we niet kunnen stoppen halfweg maar gewoon moeten blijven doorgaan.
Maar het resultaat was HET BAD WAS ZALIG NAT ik riek goed en ik voel me super. Haren gewassen, lijf gewassen en samen met Jo en Patricia als een geoliede machine mij uit bed gezet en kleren aan.
Volker kwam thuis en zei mag ik huiswerk maken. Natuurlijk mag je huiswerk maken herhaling van woordpakket. Het liep in het begin niet vlot maar hij heeft zich goed herpakt. de eerste 3 woorden waren fout de rest was juist. Ik heb ze even opgeschreven en hij heeft ze zonder morren ze terug geschreven en snapte ook de fout. Je zag het aan zijn snuit dat hij de fout snapte. Even nog de agenda tekenen (die was voor een keer ingevuld).
Hij kwam ook thuis met de indeling van de kamers op kamp. Hij ligt bij Luka, Adam en Pepijn. Luka en Pepijn snapte ik maar Adam was toch een aangename verrassing. Volker werd een tijdje vies bekeken door Adam maar door dit toch te blijven melden is er toch een oplossing gekomen. Anders was ik blij dat het kamp er was zodat de jongens op een andere manier konden omgaan met elkaar. Een kamp kan soms wonderen doen. Je weet wel een kleinere groep, geen druk van de kinderen op de speelplaats een andere omgeving het zijn dingen die allemaal kunnen meespelen. Maar als het nu al de goede richting uitgaat dan kijk ik positief naar de grote vakantie.
Ik weet niet wat er aan de hand is maar Volker is super druk is het omdat hij woensdag op klaskamp vertrekt of is het gewoon zo. Roepen, overacting noem het maar op. Tot vervelens toe. Ik dacht altijd roepen doe je buiten.
Lander is al een paar dagen niet op zijn plooi verkouden en deze morgen is hij opgestaan met koorts hopelijk is hij tegen donderdag beter en kan hij mee op klaskamp.
En dan heb je ik Inge sinds 2 dagen veel last van mijn nek en van daaruit hoofdpijn. Hoofdpijn is volgens mij de meest ambetante pijn die je kan hebben samen met tandpijn.Het probleem is ik zou iets kunnen nemen tegen hoofdpijn maar ik neem al zoveel medicatie dat ik niet teveel mag switchen. Pijnstillers zowel plakkers als tabletten, spierverslappers, anti epileptica, bloedverdunner , ... veel te veel om op te noemen.
Straks ga ik in bad zalig lijkt me dat zo lekker warm water op mijn hoofd en shampoo, wassen zalig gewoon en gewoon voelen dat water echt nat is.
Deze middag je weet het ondertussen al ik had hoofdpijn dat voortkwam uit mijn nek. Ik zei tegen Jo ik heb een afspraak met Lieve voor het bad ik ga ze verwittigen ze moet haar niet haasten ik ga nu slapen tot ik wakker word. Om 12 uur lag ik op bed met mijn ogen toe. Ik heb geslapen tot 14 uur zalig gewoon en de pijn was weg. Hopelijk kan ik deze nacht doorslapen en niet gelijk vorige nacht veel het uur zien. Lander heeft nog steeds koorts maar hij is heel actief hij speelt, ravot, hij tettert en hij hoest. Morgen als het niet beter is blijft hij een dagje thuis zodat hij zeker mee kan op klaskamp. Het zou erg zijn moesten we dit moeten afpakken omwille van zo een domme infectie. Zo een eerste klaskamp is toch wel speciaal voor zo een klein ventje.
Volker heeft verder gezet met wat hij bezig was druk druk druk. Hij moest nog huiswerk maken en daar heb ik mijn werk van gemaakt. Taal was een makkie ou en au dictee herhaling. Zijn rekenen was iets anders. De maaltafel van 6 lezen herhalen oefeningen zowel schrijven als luidop opzeggen. Ik heb hem vele kansen gegeven maar het ging niet zo goed. Ik ben nu opzoek naar een methode die kan werken.
Tafels en Volker het gaat niet altijd.
Ik ben zo een mama die dan ook ineens zegt aan tafel 2 X 6 = en dan zegt hij normaal 12 (gisteren toch) vandaag wist hij het niet meer. raar maar waar. Of hij met mijn voeten aan het spelen was ik denk het niet. Ik ga er me deze week op toeleggen op tafels aanleren bij Volker.
Onze Lander maakt het hem ook niet gemakkelijk want die zit tussendoor steeds getallen te roepen die hij mooi vindt. Op zich grappig maar niet gemakkelijk.
Ze zijn alle 2 zo zenuwachtig voor het kamp als het zover is dan gaan Jo en ik alle 2 omver liggen van vermoeidheid. Volker die 3 dagen lang iets anders gaan leren dan tafels en taal. Leren over de natuur, knutselen, spelen enz en hetzelfde voor Lander. De kinderen van hun klas op een andere manier leren kennen. Zo hoop ik voor Volker om die ene jongen op een andere manier te leren kennen. Wat ik ook ga doen deze week is contact opnemen met de mama van de jongen die Volker pest.
Wat ik merk bij mezelf is dat het precies is of ik heb het allemaal een beetje gehad. Volker zijn school die een beetje stroef loopt, zijn rekenen, zijn taal, het gepest, de drukte van de jongens het is allemaal een beetje druk. Ik weet de oplossing voor mezelf een beetje beter slapen en wat minder hooi op mijn vork nemen. Ik wil zoveel doen om mijn revalidatie te bevorderen dat het zich een beetje tegen mezelf keert. Een beetje leren doseren en ik zal er wel komen op Inge haar wijze.
Gelukkig gaat het goed met Jo en mij. We waren elkaar wat kwijt maar we hebben elkaar terug gevonden en na veel gebabbel zijn we elkaar weer tegengekomen. We zijn er samen uitgeraakt en we willen samen met en voor de jongens samen verder. We zien elkaar nog heel graag en zoals de kaarten nu liggen gaan we nog heel lang verder met ons 4, 5 met Darwin de poes erbij. Waar Jo en ik nu staan velen kijken ze van op maar onderschat het niet voor Jo. Jo heeft me naar het ziekenhuis gebracht en heeft een heel andere vrouw in de plaats gekregen. Een madam die op heel wat manieren anders is zowel fysiek als haar karakter die toch wel anders is. Ok de rolstoel, maar ook de verwerking van alles heeft me toch wel veranderd. Ik ben niet depressief maar een super optimist ben ik ook niet meer ze ne. Goedlachs ben ik nog wel en sarcastisch ben ik ook geworden maar op 1 of andere manier ben ik wel anders geworden.
Soms vind ik het allemaal niet zo erg en denk ik er zijn mensen die erger geraakt zijn dan ik want ik heb alles nog buiten alles onder de gordel zit niet goed. Maar op andere momenten als andere mensen zeggen zie eens Inge wat je al terug kan denk ik ja maar IK KON VROEGER ALLES. maar ja het is wat het is en ik zal er de maximum moeten eruit moeten halen en hopen op dat net ietske meer. Het zal gaan met up en downs en we zullen de triomfen en nederlagen tegenkomen en hopelijk ben ik de kampioen als ik eruit kom.
Zaterdag is zwemdag voor de jongens. Lander is super gemotiveerd en doet dit heel graag maar Volker is liever lui dan moe. Elke week is het weer ik heb geen zin mag ik thuisblijven 1 keer maar. Dat kan maar niet elke keer. Hij vindt dat hij al genoeg sport doet 2 uur op school dat is wel veel, he mama. Jo en ik vinden van niet, samen vinden we dat ze een sport moeten doen waarvan zwemmen 1 verplichte zwemcursus. We vinden het belangrijk als ze in een plas vallen dat ze aan de kant geraken.
Volgend jaar mogen de jongens kiezen.
Volker zei dan ga ik voetbal doen.
Ok jongen dan moet 2 maal gaan trainen en 1 match per week.
3 dingen da doe ik niet ze ne mama.
Dilemma opgelost we zoeken een activiteit en anders blijft het bij zwemmen.
Volker en zwemmen of sport is geen combinatie. Volker is altijd moeilijk te motiveren geweest om iets te doen. Veel ideeën maar weinig inzet. Bij het spelen geraakt hij moeilijk in beweging. Hij vraagt steeds om me te doen of hij verveeld zich of zit Lander te plagen.
Ik vertel dit soms aan vrienden die kinderen hebben van dezelfde leeftijd en ik hoor dat dit een gedrag is eigen aan de leeftijd van 8 jaar en dan denk ik oef ik ben niet alleen.
Sinds enkele weken neem ik slaapmedicatie waardoor ik toch wel beter slaap. eerst een hele dan gene en dan terug een hele.Dat was niet de combinatie en nu neem ik elke dag een halve in. Het is een inslapertjes medicatie en het werp zijn vruchten af. Ik slaap sneller, langer en ik heb minder tijd om na te denken. Er zijn momenten geweest dat ik om 2 uur wakker werd en dan lag te tobben in bed tot 4 uur. Niet fijn maar dan zag ik 5 uur nog en 6 uur. Uiteindelijk ben ik beginnen spellekes beginnen spelen op de GSM tot hij plat was. Als gevolg elke dag dat ding opladen. Nu speel ik ook soms maar dat is voor ik ga slapen en als ik aan het wachten ben op iets. Tja ik heb ook WIFI op dat ding en kan internetten. Maar geef me geen afstandsbediening want ik val gewoon inslaap tot ik 2 uur later wakker word en de tv zelf afzet.
Nu ik ben beginnen sporten ben ik opzoek naar een bovenarmband voor mij GSM in te steken want nu zit hij tussen mijn benen, een zakje van m'n trui die ik niet altijd aan heb en niet al m'n truien hebben dat. En mijn GSM soms laten vallen is uiteindelijk een dure grap. Er is al ene stuk gegaan hij gleed van mijn been en poef van 10 cm hoog en stuk. Daar ging mijne Samsung Galaxy tof ding maar stuk. dus ik ben op zoek. Groen rood zwart het maakt niet uit als het maar gene roze is.
Gisteren of eergisteren had ik een leuke mail gestuurd naar alle mensen die me dierbaar zijn met een foto van Inge en de rollator met als bagage Lander. Ik werd overdonderd door mails van mensen die mijn prestatie super vonden. Stappen met een rollator is toch anders dan met een looprekje. Alles gaat sneller. Ik ben blij dat ik het kan en ik hoop dat ik er wat vlotter in zal worden. Ik weet van mezelf het zal nooit zoals vroeger worden maar ik hoop dat ik kan stappen tot in de keuken en kan eten maken al zittend ( geen ondersteuning= vallen) in bad gaan 1 à 2 keer per week. Dat zou super zijn.
Sommige mensen sturen echt bemoedigende berichtjes en ik vind het super.
Ik weet dat ze weten dat ik vroeger vroeger alles kon en door een stomme infectie die uit de hand is gelopen zit ik nu met de pech van een rolstoel te moeten hebben. Maar die mensen zien hoe het nu is en hoe het een paar maanden geleden was en hoe ik was toen ik in GHB lag met het niets te kunnen doen. Ze zien mijn strijdt zoals het nu is en zien dat ik al heel wat kan. Zo laat ik de leiding over het gezin aan "ons" over en niet alleen aan Jo. Samen dingen beslissen samen dingen doen. Een half jaar geleden lied ik heel wat dingen aan Jo over. We praten nu over alles en nog wat en we wisselen ideeën uit, ook uiten we af en toe kritiekpunten naar elkaar. Geen verwijten maar werkpunten. Bij Jo is het consequent zijn bij mij ik ben iets te lief met een knuffel kom je er wel van af ken je dat. De jongens weten dat dus we werken eraan.
Nu de jongens gaan zwemmen zijn heb ik een dik uur rust ik ben alleen thuis een muziekje, de pc wel een leuk gevoel af en toe gewoon effe hangen en alles op een rijtje zetten. het is soms nodig. Want ik denk dat je niet wilt weten wat er in mijn hoofd omgaat ook al kom ik meestal goedlachs over.
Vandaag hebben Volker en Lander hun brevet van watergewenning gekregen.
Volker die in 2011 zou gestart zijn en niet kon omdat Jo iets e veel aan zijn hoofd had en ik in het ziekenhuis lag, kon hij pas in 2012 starten het jaar dat hij naar het twede leerjaar ging maar hij heeft het gehaald.
Lander die een echte waterrat is gestart in het eerste groepje maar mocht heel snel naar het tweede groepje bij zijn broer. Als je optijd start gaat het allemaal sneller. Maar voor Volker beter omdat hij een maatje heeft.
Ons jong geweld heeft gewonnen
angst overwonnen
met steun en dan zonder steun in het water in
drijven
actief drijven
hij kan als een dolfijn in het water springen
doen alsof ze slapen in het water en dan rechtopstaan
Vandaag waren we opvang vriend Luka de beste vriend van Volker sinds de eerste kleuterklas is effe meegekomen. Volker en Lander waren in hun nopjes vooral Volker toch boven - beneden, binnen - buiten, op de WII tijd tekort hadden ze. Ilke was rond 5 uur hier. We moeten nog eens afspreken. Lander ziet de grote jongensafspraken en wil dit ook. Zo zou hij graag eens bij Stan gaan spelen en ik heb dat even geregeld voor hem.5 juni is het zo ver. Hij is reuze blij maar het duurt nog zo lang. Tja Lander nu is het weekend morgen zwemmen, dan zondag, 3 dagen school en dan klaskamp. Effe uitbollen in het weekend en dan zal het rap de 5de zijn. Het word tijd dat Luka eens een middag of een dag komt spelen het is al heel lang geleden. Effe gepolst over het pesten bij Volker maar we zijn niet verder geraakt. Wel dat sommige mensen hun hoofd wat in het zand steken omdat ze de klas wat moeilijk vinden. Effe alles op een rijtje zetten en dan zie ik wel wat mijn volgende stap is.
Gisteren stuurde ik volgens mijn mening op tijd Lander naar de WC. Pech, toch kaka in de broek! Ik dacht toch op tijd te zijn maar niets was minder waar. Ik was toch echt teleurgesteld en wel wat boos. Maar ik heb effe op Lander zijn gevoel gespeeld. Gezegd dat ik dat niet leuk vind en wat zou de juf ervan denken dat hij nog kaka in de broek deed. Volgende week is het klaskamp en dan zou het toch niet fijn zijn moesten de kinderen van de klas zien dat hij kaka in de broek deed. (ok de juf zou dat heel professioneel aanpakken) maar toch niet fijn. Deze morgen tussen de drukte waren we Lander even kwijt en toen hoorden we vanuit de badkamer KAKA gedaan. Flink zo Lander. Deze avond zat hij te wiebelen op zijn stoel en ik vroeg ga eens naar de wc en hij zei ik moet niet. Ik dacht en zei waarom zit jij zo te wiebelen op je stoel ga pipi doen. NEEN NEEN NEEN ik moet niet gaan. Ok dan, zit dan stil zit ik luidop te denken. Lander heeft heel goed gegeten vol au vent met kroketjes. Hij heeft echt heel flink gegeten en zelf eten bij genomen dat gebeurt zelden en kan ik op mijn 2 handen tellen. Na het eten horen we plots uit de wc KAKA gedaan. Super Lander vandaag is het sterrendag voor je. Heb ik nu indruk gemaakt op hem door gisteren de juf erin te betrekken of is het gewoon een kantelmoment of is het door zijn pc- of WII moment af te nemen. Ik hoop op het juf moment dan kan ik juf nog gebruiken voor eventuele werkpuntjes.
Ik heb het wel gemeld aan juf Michelle. Ze heeft het recht om te weten wat Lander zijn werkpunt is.
Ik ben blij dat we een kakabroekloze dag hebben.
Deze middag kine gehad van Annemie effe knie bekeken (pijn veel pijn) en stretchen van de voet links en stretchen van de knie en voet rechts. Maandag eens gaan horen bij Sabien of ik nog op controle moet bij Hilde want zowel Annemie als ik denken dat mevr. de assistent een fout heeft gemaakt. We horen het wel maar nu ga ik mij er nog niet druk om maken dat is voor volgende week.
Het is donderdag en Volker heeft huiswerk rekenen de tafel van 6.
1 ste uitvlucht: ik ken ze al ik moet ze niet leren. Ok ik zal ze eens opvragen. Oei een missing van Volker
2 de uitvlucht: ik kan die niet geleerd hebben ik was toen niet in de klas toen juf die aan ons heeft geleerd. Ok, dan schrijf ik ze op en geef ze aan u om e leren
3...: 1x6=12 - 2x6=12 - 3x... - uiteindelijk 5x6= 32, 36 rarara ikke 30 ah ja 30 ok 6x6=40, 48 rarara ikke 36 ah ja da deel kende ik nog niet
Ok papier terug gegeven en opnieuw lezen en leren. Effe de puntjes op de I gezet en gezegd ken je de oefeningen niet dan ook geen pc vandaag. Amai die zaten er snel in. Van voor naar achter van achter naar voor.
Waarom moet hij het moeilijk maken als het ook eenvoudig kan zonder problemen. Het kan zo leuk zijn maar dat hij het steeds een strijd maakt is niet fijn.
Maar we hebben wel een fijn 4 uurtje gegeten. Lekkere aardbeien. Ik had dit op ons lijstje gezet. Lander vond het weer eens niet lekker. Hij heeft er toch 2 gegeten. De eerste met lange tanden en bij de 2de waren we aan het lachen en aan het kletsen, onze lander deed mee en ik propte en aardbei in zijn handen en hap het was op. Ok eten onder een beetje dwang.
Gisteren avond was ook zo een dag aardappelen met spinazie en fish sticks. Op zich niet speciaal maar voor de verandering luste hij het niet. Ik ben er gaan bij zitten en heb hem met een vorkje geholpen en hij heeft goed gegeten. Ik ga dit niet elke dag doen hoor maar hij eet slecht heel slecht. Hij lust niets zegt hij maar hij eet vrij veel maar toch is het keer op keer een strijd. We verbinden zelfs zijn dessert er aan vast en ook al vind hij het erg hij zegt keer op keer ik lust dat het niet. Ook de pc hebben we al aan banden gelegd. Nu ben ik effe uit de mogelijkheden maar zoals ik hem gisteren heb laten eten hou ik niet vol. Maar als mama doe je het toch en blijf je maar door gaan. Volgende week gaat hij op klaskamp en wie weet brengt dit een ommekeer. Hetzelfde mat de kaka in de broek. Ik hoop dat het klaskamp een ommekeer brengt en van Lander een grote kerel maakt.
Volgende week gaan Volker en Lander op klaskamp. Lander naar Bokrijk 1 nachtje en Volker naar de Hoge Rielen 2 nachtjes.Voor Lander is het de eerste keer en hij kijkt er naar uit. Hij had een kaartje mee met zijn naam op voor op de valies. Ik zei dan moeten we Lander op de valies hangen. Zijn antwoord was "ik kan niet aan de valies hangen" tuurlijk niet Lander het kaartje met jouw naam op moet aan de valies. Hij zegt nu al wat hij zal meenemen. Een knuffel, onderbroek, t-shirt, broek, petje,... hij heeft er zicht op. Weet je zo een kleine ventjes zeggen ook wel grappige dingen, zo zei hij ook "gaan jullie me missen" tuurlijk gaan we je missen lieve schat. Maar Volker ook hoor zo zegt hij ook wat hij nodig heeft vooral de spannende dingen. Een zaklamp, een spelletje. Kledij is bijzaak. Hij is nu al plannen aan het smeden met zijn vrienden.
Jo en ik zijn wel eens blij om 1 avond geen verantwoordelijkheden op ons te nemen. Wel mijn eigen dingen maar 1 avond geen huiswerk, geen pyjama's niets gewoon. gewoon eens ons ding doen, zalig toch.
Gisteren heb ik een reportage gezien over coma. Het al dan niet een diagnose stellen of iemand vegetatief is al dan niet. Het was eng om te zien. Zelf ben ik ook in coma geweest en dan was er de LIS. Ik ben zelf blij dat ik uit die toestand ben geraakt. Al dan niet met steun van buitenaf maar ook mijn eigen wil om beter te worden. De lijdensweg van Jo met de kinderen, familie en vrienden. Het moet erg geweest zijn. Ik ben blij dat dat een zwart gat is voor mij en dat ik er niets van weet. Jo verteld het me maar op een geromantiseerde manier om me niet te shockeren en me te sparen. Het was een heftige periode voor iedereen. In de reportage lieten ze maar de helft van de realiteit zien. Als je erin zit is het niet zo rooskleurig. Het is een hele lijdensweg. Als patiënt ben je er al dan niet bewust van. Volgens mij niet. Ook al hoor en zie je alles. Het zijn periodes van alertheid waar erna door de inspanning terug in slaapt valt gelijk een koalabeertje. Het zijn maar momenten dat je erbij bent. Zelf weet ik er niet zoveel van die tijd. Wat ik wel nog weet is een moment opname bij een scan. Ze deden dus een scan en die assistent zei aan mijn begeleider ook dr. assistent moeten we mevr. niet fixeren. Waar op mijn dr. assistent zei neen dat hoeft niet mevr. is quadriplegie wat zoveel als betekend mevr is van kop tot teen verlamd. Ik lag daar kon niets zeggen niet bewegen maar ik verstond wel wat hij zei. Dat was effe balen
Het was een enge confrontatie zo die beelden zien. Gelukkig was het in de dag en niet s'avonds.
De jongens zijn naar school Jo is een filmpje aan het kijken op de pc (voorstelling van de nieuwe X-Box) en ik ben even alles aan het doen wat ik gisteren moest doen. Zoals mijn blog invullen. S'morgens is 1 en al structuur voor me opstaan rond 7 uur met verpleging wassen kleren en bla bla bla en dan als de jongens naar school zijn ga ik mails bekijken en effe op Facebook voor eventuele berichtjes te bekijken.
Gisteren zag ik Sofie stagiair kine in PB, Sofie was een super madam. Ze kon solliciteren in PB voor een job en ik heb haar gezegd dat ze dat moest doen en ze had het. We zijn bijna een jaar verder en ze werkt nog steeds in PB. Ik kwam ze tegen op het Sportkot met Christien ook zo een fantastische madam. Christien was erbij toen ik opgenomen werd in PB. Het is een hele positieve vrouw die het weet over te brengen. Nu in PB weet iedereen van aanpakken Sabien, Lobke, Peter, Geert alle kinesisten weten van aanpakken. Het waren allemaal personen die wisten met wat ze bezig waren en die dit konden overbrengen naar de patiënten. Ook de stagiairs die over de vloer kwamen waren super 13 maanden maal 4 stagiairs per maand is 52 extra personen over de vloer. Het leuke was je kreeg er 2 toegewezen per maand die je mee begeleide. Sofie, Eva, Evy, Lode, Yves, kristof het waren allemaal fantastische mensen. 1 probleem het is raar maar ik kan me niet iedereen herinneren. Zo ook gisteren zei Sofie ik heb nog contact met Marieke ook stagiaire kine in PB ik kan er geen gezicht op plakken. Maar blijkbaar kent ze mij nog best grappig ik was een aangenaam persoon denk ik maar ik denk niet opvallend.
Op zich zijn die 13 maanden voorbij gevlogen. Ook al was ik vaak alleen s'avonds of als er geen bezoek was waren er veel tranen maar ik was er graag. Je kreeg er een warm gevoel. Het was hard werken om te bereiken waar ik nu ben en zelfs nu maakt het veel emoties los een lach maar ook een traan. Ik heb verdorie geknokt voor waar ik nu ben. Als je nu weet van waar ik kom en waar ik nu sta amai chapeau Inge.
Ooit kwam er een prof naar mij Geert en vroeg of er 4 studenten met mij 1 keer per week oefeningen mochten doen. ik had zoiets van JA wie weet ik haal ik er extra dingen uit. Zo kon ik na 4 weken zelfstandig zitten zonder ondersteuning en zonder om te vallen. We zijn nu een jaar verder en ik haal er nog steeds profijt uit. Geert de prof is dan ook 1 dag per week komen werken op de afdeling om voeling te houden met zijn specialisatie. Op het einde van de rit kregen we een doosje chocolade. Het moest niet maar ik vond het heel lekker.
De weken na Geert zijn intrede moesten de stagiairs nog een stage doen en 3 van 4 de stagiairs zijn ook nog eens bij mij gepasseerd. het leuke was dat ze hebben verder gebouwd op wat ik die 4 weken heb geleerd. Veel balans oefeningen, reiken, ...
Die periode had ik ook veel last van mijn ademhaling en Lode heeft dit fantastisch opgevangen hij deed oefeningen om de slijmen in mijn keel los te maken. Hij kon kon dit super goed. Hij zou een super kine zijn voor op neuro maar hij wou bij kinderen staan en zich daarin specialiseren. Wat hij zeker ook goed zal doen.
Ik kan reuze verhalen vertellen van mijn verblijf in het ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat voor vele mensen het ziekenhuis als iets eng overkomt een plaats waar je niet te veel moet zijn. Ik had dat ook denk ik in het begin maar ik voelde me ook geborgen de verpleging en therapeuten waren allemaal toffe mensen zacht, zorgend,... Ik had ze graag. In het begin als ik op weekend kwam was ik op zondag blij at ik terug mocht naar PB, ik mocht wel niet achterom kijken bij het afscheid nemen van mijn kerels. Ik mocht ook niet meegaan tot aan de lift want dan overviel het me ook de pijn, het afscheid pff super eng.
De laatste dag toen Jo en de kinderen me kwamen halen was super. Voor Volker kon het niet rap genoeg gaan alles inpakken en wegwezen. Het was zeker een goed gevoel. Het gaf me zeker een goed gevoel thuis zijn niet meer op uur dingen doen, zalig.
Weet je wat me over kwam de eerste keer dat ik op weekend kwam en we aten samen ik kreeg op mijn bord vlees, aardappelen en groenten en dat was niet verdeeld in vakjes. Mijn patatjes raakte mijn vlees en groenten. Het was grappig om te zien en het heeft me zeker gesmaakt. Nu probeer ik Jo soms te helpen met eten maken en het lukt. Ik mag geen dingen afgieten van hem. Ik probeer ook leuke dingen te maken met de jongens. Ik kan er van genieten. Soms moet ik iets hebben uit de bovenste kast en zeg ik tegen de jongens sta maar op mij, kleffer kleffer en ze geraken er wel en ze genieten van de aandacht die ik ze heel graag schenk.
mijn 3 kerels zijn het grootste geschenk waarvoor ik gevochten heb. Ze verdienen een gezonde mama maar ze vinden het best ok dat ik er ben zoals het nu is. Best handig als ze moe zijn mag ik op je schoot. Wat ze zelfs een beetje uitbuiten. die kerels toch ik zie ze graag.
Om 11.40 uur begon het echt te kriebelen en om 11.50 uur zei ik aan Jo begin het bad maar te laten lopen. Ik ben op het bed gaan zitten en we zijn met ondersteuning naar het bad gegaan. Het ging moeizaam maar het viel wel mee. Effe een pauze aan tafel maar we zijn er geraakt.
Aan bad alle kleren uit en dan schuif op de badlift benen erin en badlift laten zakken. Het voelde zalig aan, het water was warm en lekker nat. Af en toe warm water erbij en lekker weken. Lander is komen kijken en is me komen wassen. Mijn been gaf een tremor en Lander zei kijk je been beweegt. Natuurlijk dat mijn been beweegt, niet zoals het hoort maar ik kan nog wel bewegen. Ok links voel ik pijn en kan ik mijn been al liggend 10cm omhoog doen en daar heb ik de tremor. Mijn andere been is anders. Geen pijn gevoel in mijn voet, aanraken voel ik in de mate van het mogelijke maar pijn een pijn gevoel is ver te zoeken. Bv. een prik in mijn voet voel ik niet. Maar in bad gaan zalig. Ik heb 2 keer warm water erbij gedaan op het einde van de week doe ik het weer. Splash.
Jo, Lander en Volker zijn een filmpje aan het maken voor op You Tube, met muziek en al geweldig hoe die 3 bezig zijn.
Vandaag ga ik na 11 maanden eens in bad "ZALIG" denk ik dan. Er zijn duidelijke afspraken gemaakt met Jo en verpleging. We nemen geen risico's. Om 12 uur laten we het bad vol lopen en dan spring ik erin. Springen is veel gezegd maar met behulp van Jo en de hoog-laag badlift moet het lukken. om 13 uur hebben we afgesproken met Patricia voor de afwerking.
Wat ik Patricia en Jo op het hart heb gedrukt is dat ik geen risico neem. De moment dat ik onzeker word of Jo blazen we het bad moment af.
Vandaag las ik op FB een berichtje gedeeld door Sonja een vriendin van me. Het gaat over een jongen die een heel zwaar ongeluk heeft gehad. er is hersenschade en heeft een hele tijd in een coma gelegen. M'n zus kent ook het verhaal en verteld me af en toe de stand van zaken. Ik zeg haar dan dat ze moet zeggen dat ze niet mogen opgeven kijk maar naar mij.
Vandaag stond er dus een bericht van Sonja gedeeld over die jongen. Ik heb een lange positieve mail terug geschreven dat ze niet mogen opgeven. Ik ben nu meer dan 2 jaar aan het revalideren en ik maak nog vooruitgang. Kleine stappen maar vele kleine stappen maken een grote stap. ooit zeiden ze op 8 december 2011 je zal nooit stappen. awel, vandaag kan ik met ondersteuning stappen van aan m'n bed tot buiten op de koer. Ik doe het toch he. Ik weet als ik da looprekje niet heb dat ik omval maar toch vind ik het al een hele grote zet.
Maar wat die jongen betreft het zal misschien nooit meer 100% meer goed komen maar haal eruit wat eruit te halen valt. Hij zal er wel geraken zoals ik maar op een manier die we ons niet konden of wilden voorstellen. Ik had altijd gezegd "ik ga stappend buiten hier in Pellenberg" Rijdend ja dat was het eindresultaat, maar ik blijf gaan.
Hier zijn we weer. Het is Pinksteren een feestdag dat ik niet eens meer weet wat het betekend iets van de 50 ste dag ofzo. Ik heb zoals beloofd aan Lander samen cakejes gebakken met chocolade. Ze waren heel lekker. Het waren er van DR. Oetker. gewoon ei, olie en melk bijdoen. De rest zat in een pakje. Lander mocht mixen en hij vond het zalig. Ik trek de schuif open van het keukenbestek en schuif alles achterin en dan verschijnt mijn keukenoppervlak om mijn kom op te zetten, Lander op mijn schoot en daar gaan we dan, Bzzzzzzzz bzzzzzzzzzzz en dan heb je deeg. Alles in de vormpjes, 20 tot 25 min in de oven en klaar zijn de cakejes. Ze waren lekker.
Op die momenten besluipt me het gevoel ben ik een goeie mama. Ok ik doe dingen met ze cakejes bakken, spelletjes, kaarten, knuffelen en gewoon samen dingen doen. Ik doe dat met veel plezier maar toch heb ik het gevoel dat ik ze veel ontneem. Een mama in een rolstoel is toch niet leuk. Mama kijk ik ga op de trampoline, ik zou vroeger gaan mee springen hebben. Samen dingen doen koken kind op het aanrecht en alles samen doen ook dingen nemen nu moet ik af en toe assistentie vragen aan Jo of Volker. Jo moet dan alles in de oven zetten want ik kan er niet aan te hoog , te laag het is altijd iets. Zo ook met speelgoed of spullen. Zo moet Jo en de jongens erop letten dat er een weg is voor Inge. Naar de tafel, naar de veranda, het bed. Zo rijd ik me heel vaak vast. Als ik niet oplet rij ik wel eens tegen de muur, de punt van de tafel of steekt Lander per ongeluk een egel in mijn oog. Het enige wat ik heb is dat alles wat links van mij gebeurt gaat aan me voorbij. Tja niet zien aan een linker oog kan zijn gevolgen hebben. Zo heb ik ook egel in mijn oog gekregen van Lander. Mijn excuus is dan ook "ik heb hem niet zien aankomen". Best grappig denk ik dan zo moet Jo, Volker en Lander ermee lachen. Lander lacht dan omdat wij lachen en Volker lacht enkel als we de grap nog eens uitleggen.
De grapjes van Volker
Er zijn eens 2 muizen die zien 2 vleermuizen zegt de ene tegen de andere "ik ga binnenkort ook bij de luchtmacht".
Wat krijg je als je een I-pod in een mixer steekt. Een K-pod
Zo komt hij wekelijks af met een paar mopjes en hij kan er het meeste om lachen al vind ik dat die van de muizen heel goed meevalt.
Lander Volker, Jo, Wolf en ik zijn naar de kermis geweest. Een beetje fris maar leuk. Er was niet veel volk en weinig bekenden. Gelukkig was ramptoerist nr. 1 er niet. Vorig jaar kwam ik haar tegen ( ik noem geen namen) eerst haar ma en dan zij. Haar ma had haar ingelicht. Als ik haar da zeg amai. 10 minuten later stond ze daar "ons ma vertelde me..." over wat ik voor had. Tja, de soort rolstoel verklapt al of het voor kort, lang al dan niet voor altijd is. Ik zit bij de laatste groep. Ze heeft ons gans die tijd gevolgd. Ze kwam steeds met tickets af voor de jongens voor op de molen. Na een tijdje al dan niet direct had ik er genoeg van maar mijn jongens hebben het gehad vele ritjes op de kermis. Wolf gaat vaak mee als ondersteuning en de jongens kijken wel op naar hem. Wat ik zelf erg vind is dat ik niet meer mee kan op de botsauto's of de rups. Ik moet nu aan de kant blijven met de prijzen en met een fototoestel bij de hand. Ik ga naar de kermis voor de blije snoeten van de jongens en de smoutebollen.
Volker en Lander zijn zo verschillend Lander kiest een knuffel en Volker... Weet je wat me het meeste stoort dat onze Volker altijd een pistool of zoiets kiest. gelukkig zijn die dingen rap stuk en worden ze in de vuilbak gekieperd.
Het was een heel bewolkte middag en nu is er een overvloed aan zon.
Wat een rotdag vandaag. Ik voelde me slap, koppijn,... Is het door de intensieve week kine, sport, stappen berg af en op. Ik weet het niet maar ik was rap de draad kwijt van alles. Vandaag kwam Ilse m'n psy en ik vertelde haar dat ik me niet zo goed voelde en dat ze zeker alert zou moeten zijn dat ik wel eens m'n verhaal kwijt zou zijn. Het was alsof ik verdwaalde in mijn eigen woorden.
Maar 1 ding is zeker ik voel me vrij goed op dit moment buiten de koppijn natuurlijk.
Volker die loopt wat verloren en daar werken we aan. Op school is er een jongen die Volker soms eens aanpakt. Jo was gisteren mee op uitstap en heeft alles eens bekeken op afstand. Volker reageert goed "hij gaat er van weg maar daar knelt soms het schoentje die jongen volgt gewoon en geeft dan gewoon en stamp. Volker laat dit vaak gebeuren maar soms stampt hij gewoon terug. Tja je kan hem dat niet kwalijk nemen. We zoeken een oplossing.
We zijn nu ook in het bezit van een badlift en kan ik in bad. het is 10 of 11 maanden geleden. De moment dat ik erin ga dan ga ik denk ik in bad en als het koud word dan doe ik er gewoon warm water bij tot ik verrimpeld ben.
) en gaat de vuilbak in. Stuk is stuk.
Lander vertelde er was vuur op kamp (kampvuur) en ik heb slecht geslapen tja de kleine ventjes hebben een toptijd gehad.
