Volgende week gaan Volker en Lander op klaskamp. Lander naar Bokrijk 1 nachtje en Volker naar de Hoge Rielen 2 nachtjes.Voor Lander is het de eerste keer en hij kijkt er naar uit. Hij had een kaartje mee met zijn naam op voor op de valies. Ik zei dan moeten we Lander op de valies hangen. Zijn antwoord was "ik kan niet aan de valies hangen" tuurlijk niet Lander het kaartje met jouw naam op moet aan de valies. Hij zegt nu al wat hij zal meenemen. Een knuffel, onderbroek, t-shirt, broek, petje,... hij heeft er zicht op. Weet je zo een kleine ventjes zeggen ook wel grappige dingen, zo zei hij ook "gaan jullie me missen" tuurlijk gaan we je missen lieve schat. Maar Volker ook hoor zo zegt hij ook wat hij nodig heeft vooral de spannende dingen. Een zaklamp, een spelletje. Kledij is bijzaak. Hij is nu al plannen aan het smeden met zijn vrienden.
Jo en ik zijn wel eens blij om 1 avond geen verantwoordelijkheden op ons te nemen. Wel mijn eigen dingen maar 1 avond geen huiswerk, geen pyjama's niets gewoon. gewoon eens ons ding doen, zalig toch.
Gisteren heb ik een reportage gezien over coma. Het al dan niet een diagnose stellen of iemand vegetatief is al dan niet. Het was eng om te zien. Zelf ben ik ook in coma geweest en dan was er de LIS. Ik ben zelf blij dat ik uit die toestand ben geraakt. Al dan niet met steun van buitenaf maar ook mijn eigen wil om beter te worden. De lijdensweg van Jo met de kinderen, familie en vrienden. Het moet erg geweest zijn. Ik ben blij dat dat een zwart gat is voor mij en dat ik er niets van weet. Jo verteld het me maar op een geromantiseerde manier om me niet te shockeren en me te sparen. Het was een heftige periode voor iedereen. In de reportage lieten ze maar de helft van de realiteit zien. Als je erin zit is het niet zo rooskleurig. Het is een hele lijdensweg. Als patiënt ben je er al dan niet bewust van. Volgens mij niet. Ook al hoor en zie je alles. Het zijn periodes van alertheid waar erna door de inspanning terug in slaapt valt gelijk een koalabeertje. Het zijn maar momenten dat je erbij bent. Zelf weet ik er niet zoveel van die tijd. Wat ik wel nog weet is een moment opname bij een scan. Ze deden dus een scan en die assistent zei aan mijn begeleider ook dr. assistent moeten we mevr. niet fixeren. Waar op mijn dr. assistent zei neen dat hoeft niet mevr. is quadriplegie wat zoveel als betekend mevr is van kop tot teen verlamd. Ik lag daar kon niets zeggen niet bewegen maar ik verstond wel wat hij zei. Dat was effe balen
Het was een enge confrontatie zo die beelden zien. Gelukkig was het in de dag en niet s'avonds.
De jongens zijn naar school Jo is een filmpje aan het kijken op de pc (voorstelling van de nieuwe X-Box) en ik ben even alles aan het doen wat ik gisteren moest doen. Zoals mijn blog invullen. S'morgens is 1 en al structuur voor me opstaan rond 7 uur met verpleging wassen kleren en bla bla bla en dan als de jongens naar school zijn ga ik mails bekijken en effe op Facebook voor eventuele berichtjes te bekijken.
Gisteren zag ik Sofie stagiair kine in PB, Sofie was een super madam. Ze kon solliciteren in PB voor een job en ik heb haar gezegd dat ze dat moest doen en ze had het. We zijn bijna een jaar verder en ze werkt nog steeds in PB. Ik kwam ze tegen op het Sportkot met Christien ook zo een fantastische madam. Christien was erbij toen ik opgenomen werd in PB. Het is een hele positieve vrouw die het weet over te brengen. Nu in PB weet iedereen van aanpakken Sabien, Lobke, Peter, Geert alle kinesisten weten van aanpakken. Het waren allemaal personen die wisten met wat ze bezig waren en die dit konden overbrengen naar de patiënten. Ook de stagiairs die over de vloer kwamen waren super 13 maanden maal 4 stagiairs per maand is 52 extra personen over de vloer. Het leuke was je kreeg er 2 toegewezen per maand die je mee begeleide. Sofie, Eva, Evy, Lode, Yves, kristof het waren allemaal fantastische mensen. 1 probleem het is raar maar ik kan me niet iedereen herinneren. Zo ook gisteren zei Sofie ik heb nog contact met Marieke ook stagiaire kine in PB ik kan er geen gezicht op plakken. Maar blijkbaar kent ze mij nog best grappig ik was een aangenaam persoon denk ik maar ik denk niet opvallend.
Op zich zijn die 13 maanden voorbij gevlogen. Ook al was ik vaak alleen s'avonds of als er geen bezoek was waren er veel tranen maar ik was er graag. Je kreeg er een warm gevoel. Het was hard werken om te bereiken waar ik nu ben en zelfs nu maakt het veel emoties los een lach maar ook een traan. Ik heb verdorie geknokt voor waar ik nu ben. Als je nu weet van waar ik kom en waar ik nu sta amai chapeau Inge.
Ooit kwam er een prof naar mij Geert en vroeg of er 4 studenten met mij 1 keer per week oefeningen mochten doen. ik had zoiets van JA wie weet ik haal ik er extra dingen uit. Zo kon ik na 4 weken zelfstandig zitten zonder ondersteuning en zonder om te vallen. We zijn nu een jaar verder en ik haal er nog steeds profijt uit. Geert de prof is dan ook 1 dag per week komen werken op de afdeling om voeling te houden met zijn specialisatie. Op het einde van de rit kregen we een doosje chocolade. Het moest niet maar ik vond het heel lekker.
De weken na Geert zijn intrede moesten de stagiairs nog een stage doen en 3 van 4 de stagiairs zijn ook nog eens bij mij gepasseerd. het leuke was dat ze hebben verder gebouwd op wat ik die 4 weken heb geleerd. Veel balans oefeningen, reiken, ...
Die periode had ik ook veel last van mijn ademhaling en Lode heeft dit fantastisch opgevangen hij deed oefeningen om de slijmen in mijn keel los te maken. Hij kon kon dit super goed. Hij zou een super kine zijn voor op neuro maar hij wou bij kinderen staan en zich daarin specialiseren. Wat hij zeker ook goed zal doen.
Ik kan reuze verhalen vertellen van mijn verblijf in het ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat voor vele mensen het ziekenhuis als iets eng overkomt een plaats waar je niet te veel moet zijn. Ik had dat ook denk ik in het begin maar ik voelde me ook geborgen de verpleging en therapeuten waren allemaal toffe mensen zacht, zorgend,... Ik had ze graag. In het begin als ik op weekend kwam was ik op zondag blij at ik terug mocht naar PB, ik mocht wel niet achterom kijken bij het afscheid nemen van mijn kerels. Ik mocht ook niet meegaan tot aan de lift want dan overviel het me ook de pijn, het afscheid pff super eng.
De laatste dag toen Jo en de kinderen me kwamen halen was super. Voor Volker kon het niet rap genoeg gaan alles inpakken en wegwezen. Het was zeker een goed gevoel. Het gaf me zeker een goed gevoel thuis zijn niet meer op uur dingen doen, zalig.
Weet je wat me over kwam de eerste keer dat ik op weekend kwam en we aten samen ik kreeg op mijn bord vlees, aardappelen en groenten en dat was niet verdeeld in vakjes. Mijn patatjes raakte mijn vlees en groenten. Het was grappig om te zien en het heeft me zeker gesmaakt. Nu probeer ik Jo soms te helpen met eten maken en het lukt. Ik mag geen dingen afgieten van hem. Ik probeer ook leuke dingen te maken met de jongens. Ik kan er van genieten. Soms moet ik iets hebben uit de bovenste kast en zeg ik tegen de jongens sta maar op mij, kleffer kleffer en ze geraken er wel en ze genieten van de aandacht die ik ze heel graag schenk.
mijn 3 kerels zijn het grootste geschenk waarvoor ik gevochten heb. Ze verdienen een gezonde mama maar ze vinden het best ok dat ik er ben zoals het nu is. Best handig als ze moe zijn mag ik op je schoot. Wat ze zelfs een beetje uitbuiten. die kerels toch ik zie ze graag.
Om 11.40 uur begon het echt te kriebelen en om 11.50 uur zei ik aan Jo begin het bad maar te laten lopen. Ik ben op het bed gaan zitten en we zijn met ondersteuning naar het bad gegaan. Het ging moeizaam maar het viel wel mee. Effe een pauze aan tafel maar we zijn er geraakt.
Aan bad alle kleren uit en dan schuif op de badlift benen erin en badlift laten zakken. Het voelde zalig aan, het water was warm en lekker nat. Af en toe warm water erbij en lekker weken. Lander is komen kijken en is me komen wassen. Mijn been gaf een tremor en Lander zei kijk je been beweegt. Natuurlijk dat mijn been beweegt, niet zoals het hoort maar ik kan nog wel bewegen. Ok links voel ik pijn en kan ik mijn been al liggend 10cm omhoog doen en daar heb ik de tremor. Mijn andere been is anders. Geen pijn gevoel in mijn voet, aanraken voel ik in de mate van het mogelijke maar pijn een pijn gevoel is ver te zoeken. Bv. een prik in mijn voet voel ik niet. Maar in bad gaan zalig. Ik heb 2 keer warm water erbij gedaan op het einde van de week doe ik het weer. Splash.
Jo, Lander en Volker zijn een filmpje aan het maken voor op You Tube, met muziek en al geweldig hoe die 3 bezig zijn.
Vandaag ga ik na 11 maanden eens in bad "ZALIG" denk ik dan. Er zijn duidelijke afspraken gemaakt met Jo en verpleging. We nemen geen risico's. Om 12 uur laten we het bad vol lopen en dan spring ik erin. Springen is veel gezegd maar met behulp van Jo en de hoog-laag badlift moet het lukken. om 13 uur hebben we afgesproken met Patricia voor de afwerking.
Wat ik Patricia en Jo op het hart heb gedrukt is dat ik geen risico neem. De moment dat ik onzeker word of Jo blazen we het bad moment af.
Vandaag las ik op FB een berichtje gedeeld door Sonja een vriendin van me. Het gaat over een jongen die een heel zwaar ongeluk heeft gehad. er is hersenschade en heeft een hele tijd in een coma gelegen. M'n zus kent ook het verhaal en verteld me af en toe de stand van zaken. Ik zeg haar dan dat ze moet zeggen dat ze niet mogen opgeven kijk maar naar mij.
Vandaag stond er dus een bericht van Sonja gedeeld over die jongen. Ik heb een lange positieve mail terug geschreven dat ze niet mogen opgeven. Ik ben nu meer dan 2 jaar aan het revalideren en ik maak nog vooruitgang. Kleine stappen maar vele kleine stappen maken een grote stap. ooit zeiden ze op 8 december 2011 je zal nooit stappen. awel, vandaag kan ik met ondersteuning stappen van aan m'n bed tot buiten op de koer. Ik doe het toch he. Ik weet als ik da looprekje niet heb dat ik omval maar toch vind ik het al een hele grote zet.
Maar wat die jongen betreft het zal misschien nooit meer 100% meer goed komen maar haal eruit wat eruit te halen valt. Hij zal er wel geraken zoals ik maar op een manier die we ons niet konden of wilden voorstellen. Ik had altijd gezegd "ik ga stappend buiten hier in Pellenberg" Rijdend ja dat was het eindresultaat, maar ik blijf gaan.
Hier zijn we weer. Het is Pinksteren een feestdag dat ik niet eens meer weet wat het betekend iets van de 50 ste dag ofzo. Ik heb zoals beloofd aan Lander samen cakejes gebakken met chocolade. Ze waren heel lekker. Het waren er van DR. Oetker. gewoon ei, olie en melk bijdoen. De rest zat in een pakje. Lander mocht mixen en hij vond het zalig. Ik trek de schuif open van het keukenbestek en schuif alles achterin en dan verschijnt mijn keukenoppervlak om mijn kom op te zetten, Lander op mijn schoot en daar gaan we dan, Bzzzzzzzz bzzzzzzzzzzz en dan heb je deeg. Alles in de vormpjes, 20 tot 25 min in de oven en klaar zijn de cakejes. Ze waren lekker.
Op die momenten besluipt me het gevoel ben ik een goeie mama. Ok ik doe dingen met ze cakejes bakken, spelletjes, kaarten, knuffelen en gewoon samen dingen doen. Ik doe dat met veel plezier maar toch heb ik het gevoel dat ik ze veel ontneem. Een mama in een rolstoel is toch niet leuk. Mama kijk ik ga op de trampoline, ik zou vroeger gaan mee springen hebben. Samen dingen doen koken kind op het aanrecht en alles samen doen ook dingen nemen nu moet ik af en toe assistentie vragen aan Jo of Volker. Jo moet dan alles in de oven zetten want ik kan er niet aan te hoog , te laag het is altijd iets. Zo ook met speelgoed of spullen. Zo moet Jo en de jongens erop letten dat er een weg is voor Inge. Naar de tafel, naar de veranda, het bed. Zo rijd ik me heel vaak vast. Als ik niet oplet rij ik wel eens tegen de muur, de punt van de tafel of steekt Lander per ongeluk een egel in mijn oog. Het enige wat ik heb is dat alles wat links van mij gebeurt gaat aan me voorbij. Tja niet zien aan een linker oog kan zijn gevolgen hebben. Zo heb ik ook egel in mijn oog gekregen van Lander. Mijn excuus is dan ook "ik heb hem niet zien aankomen". Best grappig denk ik dan zo moet Jo, Volker en Lander ermee lachen. Lander lacht dan omdat wij lachen en Volker lacht enkel als we de grap nog eens uitleggen.
De grapjes van Volker
Er zijn eens 2 muizen die zien 2 vleermuizen zegt de ene tegen de andere "ik ga binnenkort ook bij de luchtmacht".
Wat krijg je als je een I-pod in een mixer steekt. Een K-pod
Zo komt hij wekelijks af met een paar mopjes en hij kan er het meeste om lachen al vind ik dat die van de muizen heel goed meevalt.
Lander Volker, Jo, Wolf en ik zijn naar de kermis geweest. Een beetje fris maar leuk. Er was niet veel volk en weinig bekenden. Gelukkig was ramptoerist nr. 1 er niet. Vorig jaar kwam ik haar tegen ( ik noem geen namen) eerst haar ma en dan zij. Haar ma had haar ingelicht. Als ik haar da zeg amai. 10 minuten later stond ze daar "ons ma vertelde me..." over wat ik voor had. Tja, de soort rolstoel verklapt al of het voor kort, lang al dan niet voor altijd is. Ik zit bij de laatste groep. Ze heeft ons gans die tijd gevolgd. Ze kwam steeds met tickets af voor de jongens voor op de molen. Na een tijdje al dan niet direct had ik er genoeg van maar mijn jongens hebben het gehad vele ritjes op de kermis. Wolf gaat vaak mee als ondersteuning en de jongens kijken wel op naar hem. Wat ik zelf erg vind is dat ik niet meer mee kan op de botsauto's of de rups. Ik moet nu aan de kant blijven met de prijzen en met een fototoestel bij de hand. Ik ga naar de kermis voor de blije snoeten van de jongens en de smoutebollen.
Volker en Lander zijn zo verschillend Lander kiest een knuffel en Volker... Weet je wat me het meeste stoort dat onze Volker altijd een pistool of zoiets kiest. gelukkig zijn die dingen rap stuk en worden ze in de vuilbak gekieperd.
Het was een heel bewolkte middag en nu is er een overvloed aan zon.
Wat een rotdag vandaag. Ik voelde me slap, koppijn,... Is het door de intensieve week kine, sport, stappen berg af en op. Ik weet het niet maar ik was rap de draad kwijt van alles. Vandaag kwam Ilse m'n psy en ik vertelde haar dat ik me niet zo goed voelde en dat ze zeker alert zou moeten zijn dat ik wel eens m'n verhaal kwijt zou zijn. Het was alsof ik verdwaalde in mijn eigen woorden.
Maar 1 ding is zeker ik voel me vrij goed op dit moment buiten de koppijn natuurlijk.
Volker die loopt wat verloren en daar werken we aan. Op school is er een jongen die Volker soms eens aanpakt. Jo was gisteren mee op uitstap en heeft alles eens bekeken op afstand. Volker reageert goed "hij gaat er van weg maar daar knelt soms het schoentje die jongen volgt gewoon en geeft dan gewoon en stamp. Volker laat dit vaak gebeuren maar soms stampt hij gewoon terug. Tja je kan hem dat niet kwalijk nemen. We zoeken een oplossing.
We zijn nu ook in het bezit van een badlift en kan ik in bad. het is 10 of 11 maanden geleden. De moment dat ik erin ga dan ga ik denk ik in bad en als het koud word dan doe ik er gewoon warm water bij tot ik verrimpeld ben.
Op een dag doe ik heel wat dingen. Ook al denken de mensen die zit thuis en die moet niets doen. Ik doe heel wat hoor op een dag en het is echt wel plannen. Om 7 uur sta ik op met behulp van de verpleging. Dit duurt ongeveer 45 minuutjes. Wassen, kleren aan, transfer bed- rolstoel en dan wassen bovenlichaam en tanden poetsen, dat doe ik zelf. Want wat je zelf doet doe je beter.
Even met de jongens bezig zijn kledij, ontbijt en zo heeft Jo al allemaal gedaan. Om 8 uur vertrekken ze samen met Jo naar school. De rust in weder gekeerd hier in huis even op mijn plooi komen mail checken, effe lezen iets drinken. 3 keer de week komt Inke helpen wat we samen kunnen doen doen we ook samen was plooien, kousen sorteren, tafel afruimen enz. Rond 8.15 of 9.15 uur komt Jozefien op dinsdag en donderdag voor de kine op woensdag en vrijdag kine in de namiddag Annemie. Telkens een half uur. Op maandag ga ik naar Pellenberg. Om de zoveel tijd komt Ilse langs dat is mijn psy en om de 14 dagen komt de dokter langs en Dominique. Een goed gevulde kalender moet ik zeggen en dan moet ik ook nog eens mijn vrienden en andere dingen erin plannen. Nu heb ik een lang weekend voor de boeg Pinksteren wat wil zeggen kermisweekend.
Gisteren kreeg ik een berichtje van een vriendin van me. Na jaren in de sociale sector te hebben gewerkt, werkt ze nu als zelfstandig Reiki, Kristalhealing,
Integrated Energy Therapy en visualisatie therapeute als ik het goed zeg. De Rozenweg want noemt haar praktijk in Wezemaal. Ik weet dat het geen wonderen zal doen maar een beter gevoel in mijn lichaam kan ik wel gebruiken. Waarom zou ik het niet eens proberen. Vroeger op school kreeg ik relaxatie op school en dat was gewoon een uurtje liggen met eventueel een komkommer op mijn ogen. Ik stond er niet voor open. We zijn nu bijna 20 jaar verder en wie weet lukt het nu wel. Er is zoveel gebeurt Jo getrouwd, kindjes, leuke tijden en een donkere periode. Wie weet kunnen we die donkere periode een plaats geven en verder gaan met mijn leven met mijn 3 kerels. Op zich heb ik niets te verliezen. Ik hoop op een beter evenwicht tussen lichaam en geest en ik hoop dat kleine klachten vertrekken en andere krachten versterken, bv. mijn armen mogen wat meer kracht hebben.
Hopelijk kan Eva van De Rozenweg me daar op weg helpen.
Gisteren sport in het Sportkot. Volker en Lander wisten het heel goed dat ik naar daar ging. Geen ziekenhuis. Ik kreeg telefoon en moest effe iets regelen dus ik bel naar huis. Volker neemt de telefoon op en zegt:
Volker: hallo met Volker vandermolen
Inge: dag Volker het is mama is papa daar
Volker had het niet door dat ik het was en zegt dus
Volker: mijn mama is niet thuis
Inge: maar Volker het is mama geef papa maar
z'n euro viel en begon te lachen en dan hoor ik door de telefoon
Volker: PAPA het is MAMA hahahihihi
Zo een grappig gesprekje. Het maakt je dag goed.
Lander zijn moederdagcadeau heeft een leuke plaats gekregen in de living. Jo heeft en metalen bord gekocht voor sleutels en plaats voor kleine boodschapjes met magneten dus de Moederdag magneet heeft een plekje erop. Toen Volker vorige woensdag thuis kwam van school met zijn cadeau. Ik mocht het zeker niet zien. Zette hij het in de bureaukast naast mij heel onopvallend. Hoe nieuwsgierig ik ook was ik ben niet gaan kijken. Al had ik het beter gedaan want in de gesloten plastieken zak zaten 3 zonnebloemplantjes die we buiten moesten planten. Hopelijk halen ze het. 1 staat recht 2 liggen er plat.
Daarnet was ik effe aan het praten over ons en over 1 positief ding dat ik heb over gehouden. Gestopt met roken.Vorige week was er in Koppen op één over een jongen die een beroerte had gehad en zijn geaardheid was veranderd. Vroeger zot van meisjes en bier nu een brave jongen kapper en heeft een vriend. Best grappig en kan het. Ik denk van wel, ik ben ook onbewust gestopt met roken na weken vroeg ik aan Jo " ik ben precies gestopt met roken" 2 jaar later nog steeds en het kost me geen moeite. Het stoort me niet. Volker is er nu van overtuigd dat zijn mama niet gaat sterven van de sigaretten.
Het sporten gaat super goed nog 2 sessies en dan zomerstop. In september betaal ik lidgeld en kan ik mee sporten. Conditietraining heel intens en je werkt je in het zweet maar ik ben zeker dat ik sterker zal worden en dat is mijn doel sterker worden
Het is al een tijdje dat Lander zijn knuffel kwijt is. Slangetje is Lander zijn knuffel sinds hij een kleine snuiter was. Waar we ook kijken we vinden hem niet terug. Hij kan niet ver gekropen zijn. Hij is groen glow in the dark en luistert naar de naam Slangetje (hij is van het merk Woody)
Vandaag heb ik terug conditietraining gehad en ik denk echt wel mijn ding te hebben gevonden. De groep ligt me wel en iedereen heeft zijn of haar zorgen maar iedereen heeft een ander niveau, jong- oud, vooral veel man maar weinig vrouw (4) maar het is fijn. Morgen meer!!!
Deze middag rond 11.30 was ik doodmoe, echt moe. Patricia was hier vroeg en voor mij net op tijd en na de verzorging ben ik op bed blijven liggen. Ik heb met Jo afgesproken wanneer ik terug ging opstaan. Een uurtje later was het zover en het eerste wat ik zei was "nog een half uurtje". Effe wakker worden en dan uit bed. Jo was dingen aan het opzoeken en ik ben dan ook beginnen zoeken. Effe samen apart eten (elk voor een schermpje). door te zoeken zijn we beginnen praten over wat er gebeurt was met mij, wat het gedaan heeft met Jo en de kinderen. 1 ding daar waren we het eens om het was niet eerlijk. Ieder van ons heeft het verwerkt op zijn of haar manier. Jo heeft veel aan zijn 2 zussen en zijn broer gehad en ik aan mijn broer en zussen. Het was voor iedereen anders. We namen elk ons eigen vlees en bloed in vertrouwen wat ook wel logisch was. Mijn zus Els kwam bijna wekelijks tot in PB, An kwam dagelijks als ze moest werken in GHB, Gerda kwam om de zoveel tijd van Gent naar Leuven voor een bezoekje en Marc kwam ook geregeld langs. Maar op zo een momenten leer je de mensen kennen die je dierbaar zijn. Jo en de kinderen komen op de allereerste plaats. Er zijn mensen die af en toe langskomen en anderen die weg blijven maar de wegblijvers tja die kan je niet als vrienden beschouwen. Ik weet het was allemaal een beetje eng. In het begin kon ik niet bewegen, alleen praten. Ik kan me voorstellen dat het allemaal een beetje eng is maar het was nu zo. Gelukkig weet ik niet zoveel meer van mijn verblijf in GHB. Een periode van veel zwart- grijze momenten. Ik kan me momenten herinneren fraaie en minder fraaie momenten. Maar sommige mensen heb ik echt leren kennen.
Maar nu thuis en vergeet de enge dingen van het verleden. Leef nu en naar de toekomst!!! Inge je hebt Jo en de jongens en dat zijn de grootste schatten.
Jo en ik hebben effe gebabbeld over de periode van GHB en PB. Het rakelde zoveel gevoeligheden op, zoveel herinneringen. Niet fijn, ik was graag in PB (thuis is wel beter) ik heb er nieuwe mensen leren kennen mensen die ik in het echte leven niet zou leren kennen en die ik geen kans zou geven (te jong te oud, andere interesses) Maar door maanden samen te leven leer je de mensen kennen en te waarderen. Wat ik wel gemerkt heb je begint minder in vakjes te denken. Ik heb geleerd dat mensen ieder zich maar 1 doel hadden stappend buitengaan. De ene is erin geslaagd de andere zit nog in een rolstoel of stapt met ondersteuning. Iedereen heeft zijn pech moment gekend een ongeluk, een CVA iedereen heeft zijn of haar verhaal. Je kan niet zeggen jij bent erger het is allemaal even erg maar een ander verhaal een andere uitkomst. Mijn kamergenotes Godelieve is er heel goed uitgekomen ze moest wel naar een rusthuis, ze heeft problemen met haar geheugen waardoor ze niet meer thuis alleen kan leven. Lisa die een zwaar ongeluk heeft gehad ze kan stappen maar ze is toch geraakt in haar hoofd. Het is een hele domper op haar hele toekomst. Er rijzen vragen kan ze alleen verder gaat ze een toffe gast tegen komen met het nodige geduld. Ik heb mijn gedachten op een rij herinneringen en al maar stappen neen. Ik had het altijd gezegd ik ga stappend buiten. Daarover ging het vandaag met Jo. Het rakelde heel wat gevoelens op bij Jo en mij en dan merk je aan jezelf dat het nog niet zo goed verteerd is . Jo en ik vragen ons nog steeds af waarom gij. Volker en Lander zijn gespaard van de griep en longontsteking. Jo heeft wel de longontsteking gehad en is een paar dagen in GHB geweest. En ik ik heb de volle lading gehad. Zowel Jo als ik vragen ons nog steeds af waarom Inge. Maar een antwoord gaan we niet krijgen. Ik moet er ook niet naar zoeken want we gaan het nooit weten. Sorry aan alle verplegers en verpleegsters ik wou dat jullie job overbodig was want niemand verdient het om ziek te worden of te zijn. Iedereen heeft recht op een leven vol gezondheid, plezier. Geen zorgen, geen stress,...
Deze morgen was de verpleging er al om 7 uur vroeger uit bed dan verwacht. Maar het is moederdag en dan ben ik paraat. ik dacht even dat Volker en Lander bij het gehoor van het gerommel naar beneden gingen komen maar vandaag niet. De jongens zijn om 8.30 opgestaan. Zowel Volker als Lander hadden een mooi kunstwerkje gemaakt op school een kaart en een cadeautje. Lander had een hartje met een magneet gemaakt en Volker had plantjes (zonnebloemen) geplant in een potje mee. Tussen de buien door hebben we de plantjes in onze bloembak geplant in de tuin. Hopelijk hebben we snel resultaat. Lander zijn zijn magneet is super mooi een zwart hartje met krassen erop en dan komen er mooie felle kleurtjes tevoorschijn. Echt 2 prachtige geschenkjes. Dat verdient een ijsje van cremeboer.
Het was en rare dag wel. Het was mijn eerste moederdag volledig thuis. Vorig jaar was ik ook thuis maar dan moest ik s'avonds terug naar Pellenberg. Vandaag ben ik echt thuis bij mijn jongens. Mijn 3 kerels die ik super graag zie Jo, Lander en Volker.
De jongens hadden 4 dagen vrij. Maar om Volker zijn rekenen op pijl te houden had ik iets leuk bedacht 20 sommen +, -, X en :. Ik had 20 oefeningen en had er een oplossing bij geschreven Volker mocht meester zijn en ze verbeteren. Er waren juiste oefeningen bij als foute. Degene die hij niet vond hebben we samen naar een oplossing gezocht. Het leuke was hij had het niet echt door dat het om zijn rekenkunsten ging maar hij dacht effe te zien hoe slecht mama was in rekenen. In zichzelf weet hij mama goed kan rekenen.
Vandaag gaan de jongens zwemmen. Na een jaartje uitstel is het ervan gekomen in september 2012. De jongens op zwemles, Jo en ik hadden altijd gezegd als de jongens naar het eerste leerjaar gaan moeten ze op zwemles. Zelf ben ik geen zwemmer en ik doe dit ook niet graag. Maar mijn kerels moeten zich kunnen redden in het water. Stel je voor je valt in een plas doen moet je toch aan de kant kunnen komen als zwemmend. Lander vindt het super Volker probeert er soms een beetje tussenuit te knijpen. Om thuis voor de tv te hangen. Maar zijn tactiek werkt niet zo goed. Vandaag zou het wel eens kunnen lukken want Jo is fel verkouden en dan heeft hij wat minder energie. We zien wel?
Gisteren had ik kine van Annemie en na wat er woensdag gebeurde was ik er niet gerust in. Door m'n knie zakken op woensdag, naar Planckndael op donderdag en pijn op vrijdag. Ik had al een bericht gestuurd naar Annemie met mijn bezorgde blik op de dag voor eventueel een alternatief op stappen moest het niet lukken. Maar ik lag op bed samen met Volker toen Annemie binnen kwam en we hebben even overlegd. We gingen proberen te stappen, rekening houdend met de eventuele pijn lukte het verdacht goed. Ineens stond ik met alles terug op de koer.
Nu zou ik op en deftige en veilige manier moeten kunnen staan vanuit de rolstoel. Ik heb het erover gehad met Annemie. Ik ben er fel mee bezig. Naast mijn bed in de rolstoel actief zitten en even schommelen en recht komen maar waar is m'n steun aan de linkerkant, daarvoor moet ik een oplossing vinden een kruk, een rollator. Ik zal alles eens moeten uittesten en mijn bedenkingen meenemen naar Pellenberg. Daar denkt Sabien om eventueel terug loopbandtraining te doen en ja ik zie da zitten.
Het doet pijn maar het voelt zo fantastisch "OP EIGEN BENEN STAAN" .
Aan al m'n volgers, alle ideeën zijn welkom. Tot stand komen vanuit de rolstoel en gaan zitten. Laat iets weten.
Onze kerels komen van een Tiense papa en een Gentse mama. Onze kerels zijn geboren en worden groot in het Leuvense. Best grappig Volker en Lander gaan naar school en leren onbewust met een Leuvense tongval te praten maar af en toe vliegt er een Gents woord uit hun mondjes, wat tot hilarische taferelen lijd. We hebben familie in Gent, Antwerpen, Hasselt,... Gisteren was Volker aan het kiezen Leuven is de uitvalsbasis voor alles maar als hij toch moet kiezen dan gaat hij naar Gent. Oef, hij heeft een coole keuze gemaakt. Het heeft te maken dat Gent een kasteel heeft, water met bootjes,...?
Gisteren lag ik rap in bed na het eten. Ik had pijn in m'n knie waar ik woensdag doorzakte en mijn bekken niet leuk. Een dagje dierentuin geëindigd met pijn, maar niet minder leuk. Ik Lag om 6 uur op bed samen met Volker heb ik naar De Elfenheuvel gekeken. Dit doen we ondertussen al een tijdje effe samen zitten liggen hangen en kijken. Iedereen is hier in de ban van de elfenprins Dagmar. Het is spannend aan het worden want het loopt naar het einde.Wat leuk is ze spelen 2 afleveringen per dag. De eerste is de aflevering van de dag ervoor de 2de een nieuwe aflevering. Zo kan Lander ook goed mee volgen. Wat ook leuk is dat tussen de 2 afleveringen Karrewiet is het nieuws voor kindjes. Zo krijgt vooral Volker een beetje duiding bij. Gelukkig kijk ik mee en kan wat meer uitleggen. Wat ook tof is eraan ze geven leuke als minder leuke dingen.
We hebben ook het boek van De Elfenheuvel ik heb die samen met Volker gelezen. Ik las voor en hij luisterde, hij moet niet altijd lezen. Hij mag ook eens genieten van een knus moment met mama.
Tussen 17.50 en 18.20 uur is het mama en kindjes tijd geen taakjes gewoon genieten. We hebben die tijd in Pellenberg uitgevonden. Volker keek De Elfenheuvel thuis en ik in Pellenberg om 19 uur telefoneerden de jongens en dan konden volker en ik even praten over De Elfenheuvel. Het leek iets onbenullig maar we hechten er veel belang aan. De allerlaatste aflevering vorig jaar hebben we samen op bed in Pellenberg gekeken. En dan maar speculeren "wie heeft Oxus gestolen"? Ik had het aan het rechte eind Karel heeft hem gepikt. Wat ik niet wist is dat hij een elf was. We hopen dat het goed komt met de elfen in de Tussenwereld.
Deze ochtend was Volker al wakker om 6 uur toch maar terug gestuurd maar hij heeft zoveel kabaal gemaakt iedereen wakker, tof. Lang weekend en vroeger dan normaal wakker. Ik hoop steeds op de dag dat hij lang slaapt en dat we hem uit zijn bed moeten sleuren om s'middags te komen eten.
Gisteren hadden we gehoord dat het mooi ging worden vandaag en ja Jo en ik hadden het gisteren al besproken bij mooi weer gaan we een middagje weg. Even hier nog een boterham eten iets drinken, mondjes afkuisen en weg waren we richting Muizen Planckendael. Net voor het eten hebben we Lander en Volker ingelicht. Die 2 waren verrast. We zijn vertrokken met een rugzak koek, snoepje en een drankje. Ik weet je kan daar ook iets gaan drinken of eten maar we vinden dat dat niet altijd moet. Voor we vertrokken hebben we duidelijke afspraken gemaakt. We gaan niet binnen in het winkeltje, tot grote spijt van Volker want denkt altijd iets te kunnen oogsten. Lander kan zich beter aan de afspraken houden. we hebben Kai Mook gezien, andere olifanten, slangen, leeuwen, ratten, neushoorns en zoveel meer. Het was een leuke middag met ons gezin. Ik had Patricia de verpleging speciaal vroeger laten komen. maar met de juiste afspraken kom je er zeker. We blijven samen, wat je bij hebt draag je zelf en zorg je voor want voor je het weet is mama 1 berg jas. We stappen flink en we lopen niet weg neem je een andere leukere weg waar mama niet opkan dan spreken we af. Het is goed gelopen maar bij het buiten gaan heeft Volker toch geprobeerd, een knuffel iets mini? Neen, jongen we hebben afspraken gemaakt.
We konden langer blijven maar Jo is niet goed een goei verkoudheid speelt hem parten. Paar dagen rustig aan doen en het is over. Inge pas op jezelf en neem het niet over.
Wat vorige vrijdag super ging en maandag ook was vandaag een ramp Stappen met ondersteuning het ging niet elke stap die ik deed het waren er maar 2 kon ik niet blijven staan en steunen op mijn normaal linker goed been. Ik zakte steeds door mijn knie en verging van de pijn. Pech, ik had er zo naar uit gekeken. Presteren en gewoon mijn best doen, op naar een leuke productieve doorsnee dag.
Misschien was maandag kine Pellenberg, dinsdag kine en sport, woensdag terug kine er iets te veel aan. Maar ik denk niet aan al afbouwen het zal moeten gebeuren. Ik wil niet blijven zitten waar ik nu zit ik wil sterker worden in m'n armen als de rolstoel blijft en daar ben ik zeker van, maar de stappen die ik kan zetten wil ik ook zodat ik alleen naar de wc kan gaan of eens kan buiten gaan korte afstanden. ik vind dat niet zoveel gevraagd.
De jongens zijn nu 4 dagen thuis, 4 dagen effe intensief leven met m'n jongens. Gisteren mijn avontuur in het sportkot, was een ramp voor Volker. Volker is thuis gekomen van school en zag dat zijn mama weg was. Volgens Jo was hij helemaal in paniek. Ook al hadden we mijn sportavontuur op voorhand besproken met hem en Lander, was hij het toch uit het oog verloren en dacht dat ik naar het ziekenhuis was voor een poosje. Toen ik thuis kwam kwam hij heel veel knuffels vragen. Later die avond kwam Jo het me vertellen en vandaag heb ik het hopelijk goed gemaakt. Uno, Vier op een Rij en knuffels veel knuffels.
Ik ben nu 10 maanden thuis met veel consultaties en bezoekjes aan het ziekenhuis maar ik ben geen enkele nacht meer opgenomen geweest. Elke consultatie werd hier thuis besproken en op het hart gedrukt dat ik terug naar huis kwam. Er was geen reden tot ongerustheid. Maar nu werd enkel het woord sport gebruikt en niets ziekenhuis en toch had onze grote kampioen dit in z'n hoofd gestoken. Dus dit weekend kwaliteitstijd met mijn kerels.
Morgen gaan we een dagje zonnen in muizen en de rest zien we wel.
Vandaag ben ik beginnen sporten op het sportkot van Leuven. Ik zal proberen te omschrijven wat het was en wat ik gedaan heb, maar 1 ding was het zeker. Het was leuk om te doen maar ook confronterend.
Het was wel confronterend. mensen die ik niet kende maar met dezelfde
zorgen maar verschillende problematieken.
Omdat het mooi weer was zijn we buiten gegaan op de grote piste. Toertjes rond de piste rijden, estafette en naargelang je sterkte stukjes snel en traag rijden of voor de stappers snel en traag stappen. Maar iedereen heeft hetzelfde doel sterker worden. Het viel mee en volgende week ben ik weer van de partij.
Dus op dinsdag kine en sport. spijtig zijn het maar 2 of 3 sportbeurten niet meer, nieuwe start in september en dan neem ik een sportkaart.
Vandaag ook controle van de dienst thuiszorg voor Inke. Eens kijken hoe Inke haar werk deed. Inke doet het heel goed. Voor ze naar boven gingen kijken. Heb ik wel gezegd dat Inke er is om mij te ondersteunen en ok poetsen zit erin maar Inke is geen poetsvrouw. De jongens moeten hun speelgoed zelf opruimen. Inke kuist met nat, de bedden nieuwe lakens leggen en het stof afdoen.
Dus zoals je leest het was weer een productieve dag tot morgen
Deze morgen lag in nog in bed Patricia was er nog niet. Volker kwam bij me vertelde dat hij kou had dus het ventje bij mij in bed. Jo zei tja hoe kan dat anders hoe jij Volker in je bed ligt "enkel je buik onder je dons is niet genoeg". Ik was al super blij met de aandacht.
Volker gaat morgen naar museum M en Lander woensdag naar een Imker. Nu Volker weet dat Lander naar een imker gaat is hij kei jaloers omdat hij zelf ook eens een imker wil zien. Het is elke keer hetzelfde als Lander iets krijgt of ergens naartoe gaat is hij heel jaloers. Ook al zeggen we dat sommige dingen klasgebonden zijn. Zo is hij ook stik jaloers als Lander bv. een cadeautje voor zijn verjaardag krijgt. Hij voelt zich altijd acheruit gestoten. We proberen dit te temperen door neen geen extra's te geven maar effe te babbelen over het waarom Lander zo een dingen doet met de klas. Zo doet hij ook dingen met de klas waar Lander niet aan mee doet. Maar Lander doet daarom niet jaloers. Dat kan hij begrijpen maar ik laat hem wel voelen dat dat niet altijd fijn is dat Lander in zijn ogen iets leuk doet.
Volker, Lander en ik kijken dagelijks samen naar de Elfenheuvel en Karrewiet. Elfenheuvel als ontspanning en Karrewiet als nieuws. Volker was heel erg verschoten van het ongeluk met de trein en luisterde aandachtig. Ik verschiet ervan dat hij dan vrij goed begrijpt wat er is gebeurt. Jo vroeg aan Volker welke fabriek in brand was gevlogen en Volker direct bij de pinken het was een trein met chemische stoffen en er zijn mensen uit hun huis moeten gaan.
Zoals je kan lezen is dit en goede gewoonte het is gene Jan Becaus maar toch top.
Gisteren lag ik al een tijdje in bed en dacht "oh ik heb mijn blog vergeten" dus vandaag hoop ik op heel wat schrijf ideetjes.
Gisteren mocht ik wat langer blijven liggen net als vandaag. De nacht van vrijdag op zaterdag deed het gewoon deugd en vorige nacht was ik er blij om Ik heb kei lang wakker gelegen. Dus effe tot 11 uur een inhaal beweging gemaakt. Ken je dat gevoel dat je van alles wil vertellen maar als het moment er is weet je het niet meer zo goed. Dus daar is het moment van hoop die wegvalt. Als ik een idee heb zou ik ze toch eens moeten ergens noteren als geheugensteuntje want dingen vergeten is mijn ding nu wel.
Zaterdag middag was een zalig weertje. We hebben een wandeling naar De Spar gemaakt en daar kwamen we een paar kennissen tegen. Ze waren op weg naar ons. Ze hebben daar effe gewacht en we zijn dan samen naar huis gekomen. We hebben dan samen buiten op het terras gezeten. Als ik dit vertelde aan anderen dan zeiden ze ja maar er stond wel een windje. Welk windje niets gevoeld op ons terras, we zitten nogal ingesloten. Effe gebabbeld en veel gelachen. Lander kan zalig spelen met zijn spullen hij komt af en toe stoefen
Volker kwam ineens af mijn onderbroek is te klein en showde met een kaart met een octopus op zijn "ding". ik schaamde me een beetje veel en ik hoop dat het een fase is. Showen, stoefen met zijn "spul" het gebeurt te pas en te onpas. Voor de rest wil hij wel niet dat er iemand binnenkomt als hij in bad gaat. Dat vind hij vervelend en génant. Stel je voor dat je iets ziet van zijn lijfje.
Als mama krimp je ineen en denk je neeeeeen. Achteraf kan kan je ermee lachen en hoor je dat elke jongen van die leeftijd zo een fase heeft. zo ook Volker. Dat beloofd voor Lander. Zou ik ook zo een toeren hebben gedaan vroeger? Indien ja dan zeg ik sorry tegen mijn ma en zeg ik ook het is een fase en het gaat eruit.
Volker is zijn uitgestelde huiswerk aan het maken. Ik wou hem helpen en was ermee bezig OO en OEI. Jo ging even naar de buren met Lander. Op zich geen probleem maar Volker wou absoluut mee gaan, huiswerk aan de kant. Voor die 2 minuten dat Jo en Lander weg gingen vond hij het nodig om alles nog wat meer uit te stellen. Discussie alom. Ok hij kan meegaan maar als hij terug is kan hij zijn huiswerk zelfstandig maken en ik zal achteraf wel verbeteren.
Zijn huiswerk was vrij goed hij mag alleen wat netter schrijven. Dat zal een werkpunt worden voor de volgende weken.
Gisteren had ik weer zo een moment een woord willen zeggen en het verkeerde eruit flappen. Wetende dat je iets verkeerd zegt en ermee beginnen lachen dat je na 5 minuten zelf niet weet waarom je aan het lachen was. Jo en ik kijken er vrolijk op terug. Tja een NAH heeft zo z'n kantjes.
Lander was aan het spelen met zijn knuffelhond en vroeg of mr. de hond van de cola mocht drinken. Ik zei hem hondjes drinken geen cola maar water. Hij vertelde dat hondjes wel cola dronken en toen flapte ik eruit "de dag dat hondjes cola drinken dan kan ik terug stappen"
Jo had dit gehoord en gaat zo snel mogelijk een hond leren cola drinken. Ik wens hem veel succes
Wat een verwennerij ik ben (voor wie mijn living kent) van aan m'n bed tot aan de deur in de veranda en zo naar buiten gestapt met ondersteuning en het ging super goed ik was super trots op mezelf. Ik ben kei goed bezig zoals ik voorspeld heb. Het is 3 mei en heb al 2 doelen bereikt nu nog wat records vestigen en handelingen tunen (fijnstellen). Volgende week is het nog rustig. Het is een korte week maandag naar Pellenberg, dinsdag Jozefien en ik ga stoefen, woensdag en vrijdag Annemie voor de kine. Het zal iets geven volgende vrijdag ofwel ben ik super vol energie en blijf ik doorgaan en anders hangt mijn tong op de grond laten we het eerste hopen.
Lander was goe bezig met zijn beloning maar gisteren was het weer van da. Kaka in de broek, het is precies dat wij elke dag moeten herhalen kaka in de broek is geen PC of X-BOX en geen ster. Blijven herhalen zullen we doen bij het ventje.
Ineens stond ik met alles terug op de koer.
