Vandaag ga ik na 11 maanden eens in bad "ZALIG" denk ik dan. Er zijn duidelijke afspraken gemaakt met Jo en verpleging. We nemen geen risico's. Om 12 uur laten we het bad vol lopen en dan spring ik erin. Springen is veel gezegd maar met behulp van Jo en de hoog-laag badlift moet het lukken. om 13 uur hebben we afgesproken met Patricia voor de afwerking.

Wat ik Patricia en Jo op het hart heb gedrukt is dat ik geen risico neem. De moment dat ik onzeker word of Jo blazen we het bad moment af.

Vandaag las ik op FB een berichtje gedeeld door Sonja een vriendin van me. Het gaat over een jongen die een heel zwaar ongeluk heeft gehad. er is hersenschade en heeft een hele tijd in een coma gelegen. M'n zus kent ook het verhaal en verteld me af en toe de stand van zaken. Ik zeg haar dan dat ze moet zeggen dat ze niet mogen opgeven kijk maar naar mij. 

Vandaag stond er dus een bericht van Sonja gedeeld over die jongen. Ik heb een lange positieve mail terug geschreven dat ze niet mogen opgeven. Ik ben nu meer dan 2 jaar aan het revalideren en ik maak nog vooruitgang. Kleine stappen maar vele kleine stappen maken een grote stap. ooit zeiden ze op 8 december 2011 je zal nooit stappen. awel, vandaag kan ik met ondersteuning stappen van aan m'n bed tot buiten op de koer. Ik doe het toch he. Ik weet als ik da looprekje niet heb dat ik omval maar toch vind ik het al een hele grote zet. 

Maar wat die jongen betreft het zal misschien nooit meer 100% meer goed komen maar haal eruit wat eruit te halen valt. Hij zal er wel geraken zoals ik maar op een manier die we ons niet konden of wilden voorstellen. Ik had altijd gezegd "ik ga stappend buiten hier in Pellenberg" Rijdend ja dat was het eindresultaat, maar ik blijf gaan.