Volgend jaar mogen de jongens kiezen. 

Volker zei dan ga ik voetbal doen. 

Ok jongen dan moet 2 maal gaan trainen en 1 match per week. 

3 dingen da doe ik niet ze ne mama. 

Dilemma opgelost we zoeken een activiteit en anders blijft het bij zwemmen.

Volker en zwemmen of sport is geen combinatie. Volker is altijd moeilijk te motiveren geweest om iets te doen. Veel ideeën maar weinig inzet. Bij het spelen geraakt hij moeilijk in beweging. Hij vraagt steeds om me te doen of hij verveeld zich of zit Lander te plagen. 

Ik vertel dit soms aan vrienden die kinderen hebben van dezelfde leeftijd en ik hoor dat dit een gedrag is eigen aan de leeftijd van 8 jaar en dan denk ik oef ik ben niet alleen. 

Sinds enkele weken neem ik slaapmedicatie waardoor ik toch wel beter slaap. eerst een hele dan gene en dan terug een hele.Dat was niet de combinatie en nu neem ik elke dag een halve in. Het is een inslapertjes medicatie en het werp zijn vruchten af. Ik slaap sneller, langer en ik heb minder tijd om na te denken. Er zijn momenten geweest dat ik om 2 uur wakker werd en dan lag te tobben in bed tot 4 uur. Niet fijn maar dan zag ik 5 uur nog en 6 uur. Uiteindelijk ben ik beginnen spellekes beginnen spelen op de GSM tot hij plat was. Als gevolg elke dag dat ding opladen. Nu speel ik ook soms maar dat is voor ik ga slapen en als ik aan het wachten ben op iets. Tja ik heb ook WIFI op dat ding en kan internetten. Maar geef me geen afstandsbediening want ik val gewoon inslaap tot ik 2 uur later wakker word en de tv zelf afzet.     

Nu ik ben beginnen sporten ben ik opzoek naar een bovenarmband voor mij GSM in te steken want nu zit hij tussen mijn benen, een zakje van m'n trui die ik niet altijd aan heb en niet al m'n truien hebben dat. En mijn GSM soms laten vallen is uiteindelijk een dure grap. Er is al ene stuk gegaan hij gleed van mijn been en poef van 10 cm hoog en stuk. Daar ging mijne Samsung Galaxy tof ding maar stuk. dus ik ben op zoek. Groen rood zwart het maakt niet uit als het maar gene roze is. 

Gisteren of eergisteren had ik een leuke mail gestuurd naar alle mensen die me dierbaar zijn met een foto van Inge en de rollator met als bagage Lander. Ik werd overdonderd door mails van mensen die mijn prestatie super vonden. Stappen met een rollator is toch anders dan met een looprekje. Alles gaat sneller. Ik ben blij dat ik het kan en ik hoop dat ik er wat vlotter in zal worden. Ik weet van mezelf het zal nooit zoals vroeger worden maar ik hoop dat ik kan stappen tot in de keuken en kan eten maken al zittend ( geen ondersteuning= vallen) in bad gaan 1 à 2 keer per week. Dat zou super zijn. 

Sommige mensen sturen echt bemoedigende berichtjes en ik vind het super.

Ik weet dat ze weten dat ik vroeger vroeger alles kon en door een stomme infectie die uit de hand is gelopen zit ik nu met de pech van een rolstoel te moeten hebben. Maar die mensen zien hoe het nu is en hoe het een paar maanden geleden was en hoe ik was toen ik in GHB lag met het niets te kunnen doen. Ze zien mijn strijdt zoals het nu is en zien dat ik al heel wat kan. Zo laat ik de leiding over het gezin aan "ons" over en niet alleen aan Jo. Samen dingen beslissen samen dingen doen. Een half jaar geleden lied ik heel wat dingen aan Jo over. We praten nu over alles en nog wat en we wisselen ideeën uit, ook uiten we af en toe kritiekpunten naar elkaar. Geen verwijten maar werkpunten. Bij Jo is het consequent zijn bij mij ik ben iets te lief met een knuffel kom je er wel van af ken je dat. De jongens weten dat dus we werken eraan. 

Nu de jongens gaan zwemmen zijn heb ik een dik uur rust ik ben alleen thuis een muziekje, de pc wel een leuk gevoel af en toe gewoon effe hangen en alles op een rijtje zetten. het is soms nodig. Want ik denk dat je niet wilt weten wat er in mijn hoofd omgaat ook al kom ik meestal goedlachs over.