|
De jongens zijn naar school Jo is een filmpje aan het kijken op de pc (voorstelling van de nieuwe X-Box) en ik ben even alles aan het doen wat ik gisteren moest doen. Zoals mijn blog invullen. S'morgens is 1 en al structuur voor me opstaan rond 7 uur met verpleging wassen kleren en bla bla bla en dan als de jongens naar school zijn ga ik mails bekijken en effe op Facebook voor eventuele berichtjes te bekijken.
Gisteren zag ik Sofie stagiair kine in PB, Sofie was een super madam. Ze kon solliciteren in PB voor een job en ik heb haar gezegd dat ze dat moest doen en ze had het. We zijn bijna een jaar verder en ze werkt nog steeds in PB. Ik kwam ze tegen op het Sportkot met Christien ook zo een fantastische madam. Christien was erbij toen ik opgenomen werd in PB. Het is een hele positieve vrouw die het weet over te brengen. Nu in PB weet iedereen van aanpakken Sabien, Lobke, Peter, Geert alle kinesisten weten van aanpakken. Het waren allemaal personen die wisten met wat ze bezig waren en die dit konden overbrengen naar de patiënten. Ook de stagiairs die over de vloer kwamen waren super 13 maanden maal 4 stagiairs per maand is 52 extra personen over de vloer. Het leuke was je kreeg er 2 toegewezen per maand die je mee begeleide. Sofie, Eva, Evy, Lode, Yves, kristof het waren allemaal fantastische mensen. 1 probleem het is raar maar ik kan me niet iedereen herinneren. Zo ook gisteren zei Sofie ik heb nog contact met Marieke ook stagiaire kine in PB ik kan er geen gezicht op plakken. Maar blijkbaar kent ze mij nog best grappig ik was een aangenaam persoon denk ik maar ik denk niet opvallend.
Op zich zijn die 13 maanden voorbij gevlogen. Ook al was ik vaak alleen s'avonds of als er geen bezoek was waren er veel tranen maar ik was er graag. Je kreeg er een warm gevoel. Het was hard werken om te bereiken waar ik nu ben en zelfs nu maakt het veel emoties los een lach maar ook een traan. Ik heb verdorie geknokt voor waar ik nu ben. Als je nu weet van waar ik kom en waar ik nu sta amai chapeau Inge.
Ooit kwam er een prof naar mij Geert en vroeg of er 4 studenten met mij 1 keer per week oefeningen mochten doen. ik had zoiets van JA wie weet ik haal ik er extra dingen uit. Zo kon ik na 4 weken zelfstandig zitten zonder ondersteuning en zonder om te vallen. We zijn nu een jaar verder en ik haal er nog steeds profijt uit. Geert de prof is dan ook 1 dag per week komen werken op de afdeling om voeling te houden met zijn specialisatie. Op het einde van de rit kregen we een doosje chocolade. Het moest niet maar ik vond het heel lekker.
De weken na Geert zijn intrede moesten de stagiairs nog een stage doen en 3 van 4 de stagiairs zijn ook nog eens bij mij gepasseerd. het leuke was dat ze hebben verder gebouwd op wat ik die 4 weken heb geleerd. Veel balans oefeningen, reiken, ...
Die periode had ik ook veel last van mijn ademhaling en Lode heeft dit fantastisch opgevangen hij deed oefeningen om de slijmen in mijn keel los te maken. Hij kon kon dit super goed. Hij zou een super kine zijn voor op neuro maar hij wou bij kinderen staan en zich daarin specialiseren. Wat hij zeker ook goed zal doen.
Ik kan reuze verhalen vertellen van mijn verblijf in het ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat voor vele mensen het ziekenhuis als iets eng overkomt een plaats waar je niet te veel moet zijn. Ik had dat ook denk ik in het begin maar ik voelde me ook geborgen de verpleging en therapeuten waren allemaal toffe mensen zacht, zorgend,... Ik had ze graag. In het begin als ik op weekend kwam was ik op zondag blij at ik terug mocht naar PB, ik mocht wel niet achterom kijken bij het afscheid nemen van mijn kerels. Ik mocht ook niet meegaan tot aan de lift want dan overviel het me ook de pijn, het afscheid pff super eng.
De laatste dag toen Jo en de kinderen me kwamen halen was super. Voor Volker kon het niet rap genoeg gaan alles inpakken en wegwezen. Het was zeker een goed gevoel. Het gaf me zeker een goed gevoel thuis zijn niet meer op uur dingen doen, zalig.
Weet je wat me over kwam de eerste keer dat ik op weekend kwam en we aten samen ik kreeg op mijn bord vlees, aardappelen en groenten en dat was niet verdeeld in vakjes. Mijn patatjes raakte mijn vlees en groenten. Het was grappig om te zien en het heeft me zeker gesmaakt. Nu probeer ik Jo soms te helpen met eten maken en het lukt. Ik mag geen dingen afgieten van hem. Ik probeer ook leuke dingen te maken met de jongens. Ik kan er van genieten. Soms moet ik iets hebben uit de bovenste kast en zeg ik tegen de jongens sta maar op mij, kleffer kleffer en ze geraken er wel en ze genieten van de aandacht die ik ze heel graag schenk.
mijn 3 kerels zijn het grootste geschenk waarvoor ik gevochten heb. Ze verdienen een gezonde mama maar ze vinden het best ok dat ik er ben zoals het nu is. Best handig als ze moe zijn mag ik op je schoot. Wat ze zelfs een beetje uitbuiten. die kerels toch ik zie ze graag.
|
