Vandaag een zieke Alexandra. Hoop dat ze volgende week weer beter is - en niemand anders ziek wordt - zodat we in de herfstvakantie een paar dagen naar Parijs kunnen gaan.
Ik ben langzaamaan weer begonnen met de verkoop en promotie van De Gouden Kerstboomkaart. In de komende weken lees ik veel voor op scholen in de buurt. In de wintermaanden ben ik altijd op zoek naar sfeervolle kerst- of winterevenementen om mij met mijn boek bij aan te sluiten zoals kerstmarkten, fairs, kinderfeestjes of andere winterhappeningen.
Mocht je iets weten, ik hoor het graag. Misschien kunnen we de krachten bundelen. Om het boek te bestellen graag een mailtje naar bestellen@sachakinderboeken.info
Soms menen vrienden, familie of bekenden - met hele goede bedoelingen - dat iets 'wel te druk' voor mij zal zijn, of dat ik daar 'nog niet aan toe ben'. Ik sprak iemand die mij voor haar verjaardag had willen uitnodigen, maar van een vriendin had gehoord dat ze mij maar 'met rust moest laten' en niet moest bellen. Het was beter 'om mij niet te storen'.
DOE DAT ajb NIET!!!!
Ook al vind ik zelf in negen van de tien gevallen iets te druk, het is heel prettig om dat zelf te bepalen - en soms doe ik teveel en ga ik over mijn grenzen, maar dat voelt toch beter dan dat ik helemaal niets doe. Ik kan het niet uitleggen, maar probeer het hierbij toch, hoe ongelofelijk frustrerend het is om het gevoel te krijgen langs de zijlijn te staan, of niet mee te doen aan het leven. Ten tijde van de chemo's, en dat geldt denk ik ook voor mensen in andere situaties met zware verliezen, verdriet of beperkingen, was het - en ik spreek voor mijzelf - niet eenvoudig om de dingen te doen die ik wilde en om te beseffen wat wel kon en niet, maar ik ben iemand die graag de regie zelf in handen houdt en zelf wenst te bepalen wat er wel en niet gebeurt. Het helpt soms niet, dat weet ik, dat ik een controle freak ben. Maar op sombere momenten, wanneer ik mij zeer bewust was van mijn beperkingen, kreeg ik het gevoel afgeschreven te zijn als ik het idee had dat bepaalde dingen buiten mij om gingen - ondanks de goede bedoelingen. Ik heb zelf tot op de dag van vandaag spijt dat ik een tante van mijn
vaders kant niet heb uitgenodigd voor een familiereünie - jaren geleden
- omdat ik dacht dat de afstand naar België waarschijnlijk toch te ver
zou zijn voor haar, zeker voor mijn oom, een Parkinsonpatiënt. Ze was boos en teleurgesteld.
Ook al houd ik mijn wereldje op dit moment bewust klein en gebruik ik de herfstmaanden om nieuwe energie op te doen, bel of mail wel als je jarig bent en een feestje geeft! Mijn wederhelft Jan vindt dat namelijk ook heel waardevol en drinkt graag een pintje. Tja, ik hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen met deze mini gebruiksaanwijzing! Dat wilde ik even kwijt. Goed dagje verder.
Een van de opmerkelijkste boeken die ik de afgelopen maanden heb gelezen, is zonder twijfel Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay. Vorige week heb ik het boek besproken tijdens een avondje boekenclub. Elke zes weken lezen we een nieuw boek. Tijdens het bijeenlezen van informatie over de Frans/Engelse auteur en de historische feiten die de achtergrond vormen van het verhaal, stuitte ik op een ongelooflijke ontmoeting die Tatiana had vlak voor het uitkomen van haar boek in Frankrijk. In een van de winkeltjes in haar straat in Parijs maakt ze een praatje met haar bovenbuurvrouw Suzy. De hoogbejaarde dame vraagt waar haar nieuwe boek over gaat. Tatiana vertelt haar de grote lijnen. Suzy wordt asgrauw, de glimlacht verdwijnt van haar gezicht en ze pakt Tatiana's arm. 'Ik was op 16 juli 1942 een meisje van je dochters leeftijd (11 jaar)', stamelt ze. 'Ik woonde met mijn moeder en zusje in Parijs toen de Franse politie onze moeder kwam halen. Mijn zusje en ik smeekten om ook mee te mogen, maar we mochten niet mee. We hadden geen idee waar onze moeder naar toe ging en wat er ging gebeuren. Ze commandeerden ons de gele sterren af te doen. We wisten het toen nog niet, maar die dag heeft de politie ons leven gered. Onze moeder kwam niet meer terug. Na de oorlog hebben we vernomen dat ze is vermoord in Auschwitz.' Een paar dagen later heeft Suzy het boek gelezen. Een zenuwachtige Tatiana de Rosnay klopt bij haar aan om het op te halen. De oude dame doet open, tranen stromen over haar wangen en ze neemt de auteur in haar armen. 'Tatiana, dank je wel dat je dit boek hebt geschreven. Frankrijk mag het nooit vergeten. De jongeren moeten het weten!
Wat kan ik me toch ergeren aan al die eikels die bij school gewoon lekker op de Kiss en Go plek blijven staan; doodleuk hun kinderen gaan brengen tot de poort - of zelfs nog meelopen naar binnen - en mij dan een irritant mens vinden als ik er iets van zeg. Te Nederlands? Hmm, tja, morgen de zachtere aanpak eens proberen. Maar mijn adrenaline stroomt op voele toeren van de kwaadheid. Nu eerst een koffietje drinken met Alex.
Vandaag ga ik naar de Kievietschool in Wassenaar. In het kader van de kinderboekenweek ga ik in alle klassen voorlezen uit De Gouden Kerstboomkaart. Het lijkt me heel gek om sinds 31 jaar weer door de gangen van mijn oude lagere school te lopen. Behalve de leerkracht voor handenarbeid, die nu 76 jaar is en alleen nog een dag in de week lesgeeft, is er geen bekend gezicht meer. Ik kijk er naar uit; ben erg benieuwd.
Door een tombola hadden Jan en ik nog een weekendje weg tegoed. Twee tickets naar een bestemming in Europa. De voorwaarden en de kleine lettertjes waren zo onvriendelijk, zo bleek bij nadere bestudering, dat het Oostende werd. Gewoon met de auto lekker dichtbij huis. Alex nam de kinderen over en na alle hockey en voetbal vertrokken wij met prachtig weer. Op aanraden van vrienden gekozen voor Thermae Palace. (www.thermaepalace.be)
Bij het zien van de foto op hun site, deinsde ik bijna achteruit. Een leuk hotelletje? Gezellig B&B? Nee, het lijkt eerder een Ceauşescu-achtig paleis. Verder klikken op de site bevestigde ons dat we hier toch met een echt hotel te maken hebben en kozen de 'promo' met candlelight diner dance. Is dat wel de juiste keus? vroegen we ons onderweg al af. Dan moeten we vast tot heel laat blijven zitten.... En natuurlijk dansen.... Konden ons niet meer herinneren wanneer we voor het laatst hadden gedanst...... En er waren vast hele leuke restaurantjes op de boulevard.... En bovendien lijden wij aan het niet-kunnen-kiezen-syndroom, dus hoe wisten we nu dat we het beste hadden gekozen? Niet, gewoon doen.
Het imposante gebouw van begin vorige eeuw ligt pal aan de boulevard, of liever gezegd de wandeldijk. Een zweem van vergane glorie, maar met moderne kamers van alle gemakken voorzien, waar een slimme binnenhuisarchitect alle truttige elementen bruin en wit heeft geschilderd en moderne lampen heeft geintroduceerd. En alleen al voor het terras met uitzicht op zee zou je er willen overnachten!
In de wetenschap dat er daarna een warme douche wacht, durven we een duik in zee te nemen. Lekkere golven en als je eenmaal door bent, valt het best mee. De boulevard lonkt en die heeft iets mediterraans met alle wandelaars die zich langzaam opmaken voor aperitief en diner. Lijkt het zo dat Belgische kustplaatsen beschaafder zijn? Ik kan mij niet aan die indruk onttrekken. Geen oorverdovende muziek uit verschillende snacks en eettenten. Niet veel later staan we oog in oog met Demis Roussos. Wat is die grijs geworden, zeg! (Ik word natuurlijk gewoon oud....!).
Candle light diner is een belevenis apart. Je kunt twee dingen doen: ernaar kijken of je erin storten. Wij kozen voor het laatste en zwaaiden met servetten op de tonen van Les lacs de Connemara van Michel Sardou - het zwaaigebruik was ons totaal onbekend, maar de hele zaal zwaaide alsof het was ingestudeerd - en leefden ons ouderwets uit op De meeste dromen zijn bedrog van Borsato, maar let wel, live gezongen en in het Vlaams klinkt het dan toch net een tikkeljte anders. Veel gelachen dus op de dansvloer. En tja, bij het nummer Love boat van heeeeeel lang geleden, konden wij, althans Jan, niet achterblijven, want dit was vroeger zijn lievelingsprogramma op TV..... Niemand op de dansvloer! De zanger en niet erg opgewekte pianiste speelden ongeveer 60 nummers en daarmee de avond vol.
Zondag wederom prachtig weer. Alle shops open, veel mensen al weer op de been op de boulevard. Maar wij huren een strandbed en installeren ons op het strand. Er gelachen en veel bijgekletst. Zoveel gebeurd de laatste maanden en de tijd gaat zo snel, dat het echt zalig is om van tijd tot tijd à deux op pad te zijn. Dat was heerlijk.
Voordat ook deze week van het scherm verdwijnt, een kort berichtje. Julius houdt de stand van de bezoekersteller bij en binnenkort weer reden voor taart, pizza of een filmpje als de 22500 wordt bereikt. Ergens dit weekend vermoed ik! Ik heb echt meer energie dan een paar weken geleden en geniet enorm van het feit dat ik niet elke week naar het ziekenhuis ga. Ik merk wel dat mijn wereld zich afspeelt in en om het huis, op de vierkante centimeter, maar dat doet mij goed. Teveel dingen lukt toch nog niet en ik heb genoeg projecten in mijn hoofd zitten. Nadeel daarvan is het opgejaagde gevoel dat daarbij zit. 'Ik moet het nu allemaal doen, want nu gaat het goed'. Die gedachten overheersen zo nu en dan en dat is niet relaxed. Een weekendje Oostende met Jan doet dan erg goed. Afgelopen weekend. De site volgt; enorm indrukwekkend, imposant en ietwat vergane glorie in het hotel. Vandaag studiedag van de juffen dus Alexandra en Benjamin thuis. Tot later.
In de tweede week van de vakantie durfde ik pas mijn wandelschoenen aan te trekken voor het 'echte' werk. Foto genomen tijdens de eerste picknick bij onze tocht naar Schynige Platte. Schrik niet van de gekke kindergezichten, maar omwille van de privacy heb ik die een beetje aangepast en ik weet nog niet hoe ik zo'n balkje op een gezichtje plak, zoals de kranten doen.
Maar het 'vierkante-wielen-gevoel' is gedurende de dag gelukkig weggeëbt. Samen met Jan de dag goed geëindigd in Le Variétés in Brussel, een nieuw restaurant. www.levarietes.be. Heerlijke keuken, ietwat kille inrichting.
'New York kleurt Oranje', kopte De Standaard gisteren op haar achterpagina. De Belgische krant verwijst hiermee naar de Nederlandse activiteiten die deze week in The Big Apple plaatsvinden om de 400e verjaardag van New York te vieren.
In 1609 zeilde de Britse ontdekkingsreiziger Henri Hudson met zijn driemaster De Halve Maen de wereld om op zoek naar een kortere handelsroute naar Azië. Zijn opdrachtgevers, De Verenigde Oost-Indische Compagnie, waren op zoek naar een alternatief voor de gevaarlijke tochten langs Kaap de Goede Hoop. De Halve Maen stuitte op het eilandje Manahatta zoals het door de Indianen werd genoemd. Hudson zette voet aan wal en legde daarmee de basis voor wat later een van de grootste steden ter wereld zou worden. In zijn eerste jaren heette de handelpost New Amsterdam; Hudson voerde immers onder Nederlanse vlag. Nog geen 50 jaar later is de handelskolonie overgegaan in Britse handen en kreeg het zijn huidige naam New York.
En waarom volg ik dit met meer dan gemiddelde belangstelling? Een goede vriendin van ons, Louise van Aarsen-Koopman, treedt op bij de feestelijkheden. Op uitnodiging van de Nederlandse organisatie zal zij het door haar geschreven en gecomponeerde lied New Amsterdam NY 400 in het New Amsterdam Village zingen. Louise woont en werkt in Boston, USA. Hier volgt haar berichtje:
Dear friends
Please check out my new song (with illustrations by Jan), celebratingthe Dutch founding and400th anniversary of New Amsterdam/New York,
I
am thrilled to have been invited by the Dutch Government NY400 project
team to come sing this song live at "The New Amsterdam Village", the
Dutch Village set up in Bowling Green Park, Manhattan, on September
12th (several times between 2-6 pm) during NY400 week.
Thissong is the result of a wonderful collaboration with the fantastic people mentioned below (THANK YOU!); I hope you enjoy it!
Louise
Music composition & Arrangement: LouiseVan Aarsen (Koopman), Ton Scheer, Doug Hammer, Rebecca Parris -----Lyrics & Vocals: Louise Van Aarsen----Trio:Doug Hammer (piano),Bruce Gertz (bass),Lee Fish (drums) ----Illustrations/graphics: Jan Van Aarsen----Video-editing: Peter Rhodes----Accordeon: Onno
Kronenberg----Dutch singing crowd:
Hanneke, Derk, Helene, Gijs, Madeline, Gerard,Folkert, Clementine,Pauline,Jeroen,Jasper, Tijn,Elina, Frank,Louise, Jan,Livia, Mae, Amelie.
hotel
Door een tombola hadden Jan en ik nog een weekendje weg tegoed. Twee tickets naar een bestemming in Europa. De voorwaarden en de kleine lettertjes waren zo onvriendelijk, zo bleek bij nadere bestudering, dat het Oostende werd. Gewoon met de auto lekker dichtbij huis. Alex nam de kinderen over en na alle hockey en voetbal vertrokken wij met prachtig weer. Op aanraden van vrienden gekozen voor Thermae Palace. (www.thermaepalace.be)
