Maar het 'vierkante-wielen-gevoel' is gedurende de dag gelukkig weggeëbt. Samen met Jan de dag goed geëindigd in Le Variétés in Brussel, een nieuw restaurant. www.levarietes.be. Heerlijke keuken, ietwat kille inrichting.
'New York kleurt Oranje', kopte De Standaard gisteren op haar achterpagina. De Belgische krant verwijst hiermee naar de Nederlandse activiteiten die deze week in The Big Apple plaatsvinden om de 400e verjaardag van New York te vieren.
In 1609 zeilde de Britse ontdekkingsreiziger Henri Hudson met zijn driemaster De Halve Maen de wereld om op zoek naar een kortere handelsroute naar Azië. Zijn opdrachtgevers, De Verenigde Oost-Indische Compagnie, waren op zoek naar een alternatief voor de gevaarlijke tochten langs Kaap de Goede Hoop. De Halve Maen stuitte op het eilandje Manahatta zoals het door de Indianen werd genoemd. Hudson zette voet aan wal en legde daarmee de basis voor wat later een van de grootste steden ter wereld zou worden. In zijn eerste jaren heette de handelpost New Amsterdam; Hudson voerde immers onder Nederlanse vlag. Nog geen 50 jaar later is de handelskolonie overgegaan in Britse handen en kreeg het zijn huidige naam New York.
En waarom volg ik dit met meer dan gemiddelde belangstelling? Een goede vriendin van ons, Louise van Aarsen-Koopman, treedt op bij de feestelijkheden. Op uitnodiging van de Nederlandse organisatie zal zij het door haar geschreven en gecomponeerde lied New Amsterdam NY 400 in het New Amsterdam Village zingen. Louise woont en werkt in Boston, USA. Hier volgt haar berichtje:
Dear friends
Please check out my new song (with illustrations by Jan), celebratingthe Dutch founding and400th anniversary of New Amsterdam/New York,
I
am thrilled to have been invited by the Dutch Government NY400 project
team to come sing this song live at "The New Amsterdam Village", the
Dutch Village set up in Bowling Green Park, Manhattan, on September
12th (several times between 2-6 pm) during NY400 week.
Thissong is the result of a wonderful collaboration with the fantastic people mentioned below (THANK YOU!); I hope you enjoy it!
Louise
Music composition & Arrangement: LouiseVan Aarsen (Koopman), Ton Scheer, Doug Hammer, Rebecca Parris -----Lyrics & Vocals: Louise Van Aarsen----Trio:Doug Hammer (piano),Bruce Gertz (bass),Lee Fish (drums) ----Illustrations/graphics: Jan Van Aarsen----Video-editing: Peter Rhodes----Accordeon: Onno
Kronenberg----Dutch singing crowd:
Hanneke, Derk, Helene, Gijs, Madeline, Gerard,Folkert, Clementine,Pauline,Jeroen,Jasper, Tijn,Elina, Frank,Louise, Jan,Livia, Mae, Amelie.
Kidsweek zoekt kinderen met bijzondere verjaardagen
Onderstaande email kreeg ik van Esther Smid, een bekende van mij uit Nederland die voor onder andere Kidsweek schrijft.
Hallo allemaal,
Ik ben voor een verjaardagsspecial voor Kidsweek
op zoek naar kinderen met een bijzondere verjaardag, die met een foto
en een mini-interview in een special willen staan. Wie heeft er een
zoon/dochter/kleinkind/neef/
nicht/buurjongen/buurmeisje tussen 7 en 12 jaar met een bijzondere verjaardag? Ik
zoek in ieder geval nog een schrikkelkind (29 februari), een kind dat
zijn verjaardag niet viert (Jehova bv) en een kind dat alleen een
naamdag viert.
Als je iemand kent die in aanmerking komt, laat het mij dan weten. Dank je wel alvast!
De molens van het ziekenhuis draaiden na de vakantie gewoon weer door en op het programma stond een scan.
De uitslag is goed!
Mijn artsen zijn tevreden - en ik dus ook - en ik heb afgesproken om over drie maanden weer terug te komen. Het duurt altijd even voor goed nieuws tot mij doordringt. Slecht nieuws hakt er direct in. Ik merk altijd dat ik na dit soort goede nieuwsberichten denk: OK; ik ga weer een nieuw leven beginnen. Vol van energie, met veel plannen. De keerzijde is de energie die ontbreekt en een enorme stoorzender is. Dus de ene dag kom ik tot veel, andere dagen gebeurt er niets en is het enorm lastig om te beseffen dat ik nog lang niet alles kan wat ik wil.
Kim Clijsters maakt haar comeback in het professionele tenniscircuit. En dat heb ik geweten vanavond! Ik zat startklaar met mijn kopje koffie - de kids in bed - en zapte en zapte...... Geen 'The Queen' te bekennen......Ik had mij de hele dag verheugd op de door Canvas beloofde film die zowel een satirisch als ontroerend portret toont van de Engelse koningin en Helen Mirren, die Her Majesty vertolkt, een Oscar opleverde.
Maar de Belgische tennisster maakte korte metten met mijn avondprogramma. Om de tweede ronde van de US Open live te kunnen verslaan, bleek te film van de buis te zijn geschrapt. Met een oog aan het scherm gekluisterd en mijn andere aan de computer om nu eindelijk eens een fotoalbum online af te maken, zag ik Kim in drie sets winnen van de Française Marion Bartoli. De derde ronde zal een Belgisch onderonsje worden tegen Kirsten Flipkens. En 'The Queen'? Dat wordt een videootje denk ik.
Vandaag gaat Julius naar het middelbaar. Van de vier eerste klassen, zit hij in de groep die Latijn heeft gekozen. Maandag aanstaande gaan ze op brugklaskamp naar Brugge. Ik kan niet geloven dat hij al weer zo oud is, en dan besef ik weer, dat alle clichés waar zijn. De tijd vliegt inderdaad. Jan fietst vandaag een stukje met hem mee totdat Julius vindt dat 'hij nu echt wel alleen de rest van de weg kan vinden'. De school, het Koninklijk Atheneum Tervuren, KAT, ligt aan het eind van het dorp. Alexandra gaat naar de vierde, groep zes en Benjamin naar de tweede, groep vier.
Ruim een week na mijn laatste 'sportprestatie' in de Zwitserse bergen, hebben we met het hele gezin vandaag meegedaan aan het Ouder-Kind tournooi, het jaarlijkse tennisevenement tussen twee generaties op Oranje. Jan en Julius, ik en Alexandra waren teams. Benjamin moedigde aan - ging vooral veel naar het clubhuis voor snoep - en stond ook nog even op de baan. Ieder team speelt 5 wedstrijden, van twintig minuten. Na een paar sprintjes merk ik toch nog het gebrek aan energie, maar ja, erg lekker om weer op een tennisbaan te staan, helemaal met Alexandra. J en J werden eerste in de poule en gingen met een beker nieuwe tennisballen naar huis! Lekker dagje, in de zon, en vooral relaxte sfeer. Nu spierpijn!!
Interview met Julius, Alexandra en Benjamin in april 2009 naar aanleiding van het feit dat hun moeder weer kanker heeft.
Hoe hoorde je dat je moeder weer kanker heeft?
Julius: Na de hockey.
Alexandra: Eerst van papa in de auto, maar dat vond ik niet heel duidelijk. Later heb ik het aan mijn moeder gevraagd.
Benjamin: Van mijn moeder.
Schrok je?
Alledrie: Ja.
Ken je andere kinderen waar een vader of moeder kanker of een andere ziekte heeft?
Julius: Ja, een kind uit mijn klas.
Alexandra: Nee.
Benjamin: Ja, scheiden. (Julius en Alexandra zijn verbaasd en zeggen hem dat hij de vraag niet heeft begrepen.)
Weet je wat kanker is?
Julius: Je kan het vergelijken met een virus. Het komt in je buik en maakt cellen dood.
Alexandra: Het is een ziekte. Sommige mensen gaan dood, vooral oude mensen. Met goede medicijnen is kanker in je buik, hoofd en borst goed te genezen.
Benjamin: Nee.
Vertel je het aan anderen?
Julius: Alleen als iemand het vraagt.
Alexandra: Inga weet het.
Benjamin: Nee.
Wat vind je het allermoeilijkst?
Julius: Ze is de hele dag in bed; we kunnen geen leuke dingen doen, niet met vakantie.
Alexandra: Dat je bijvoorbeeld minder leuke dingen doet, minder met vakantie gaat. Of gewoon door de week als mam zich niet lekker voelt.
Benjamin: We kunnen niet naar de kermis.
Is het vervelend om te zeggen?
Julius: Ik vind het wel moeilijk. Als ze verder vragen, ga ik er niet op in. Dat voelt niet fijn.
Alexandra: Ja, best wel. Ik begin te stotteren, dus ik zeg dat ik er niet over wil praten. Ik vind het niet eng om aan de juf te zeggen. Ik vind het vervelend om te praten over zulke niet vrolijke dingen.
Benjamin: Nee, niet eng. Net zoals gebroeders Leeuwenhart (Het boek De Gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren, dat Benjamin op dit moment voor het slapengaan krijgt voorgelezen) waar iets op een briefje stond, dat zo erg is, dat je het niet wilt horen.
Zijn er veel dingen veranderd?
Julius: Nee, behalve dat Ferroudja er altijd is (Ferroudja is de steun en toeverlaat die sinds 2005 een paar dagen per week bij hen in huis woont) en dat we nooit meer thuis komen lunchen op een schooldag.
Alexandra: Met hockey- en tennistraining rijden er altijd anderen, nooit mijn moeder.
Is je moeder veranderd?
Julius: Nou, even lief en leuk. Wel vaker boos. Op alles. (Dat is omdat ze bang is, zegt Alexandra).
Alexandra: Ja, we knuffelen veel meer en we praten er vaker over dan vroeger. Ze zegt ook wel eens dat ze bang is. Soms zie ik dat ook aan haar gezicht. Ze komt vaker bij mij in bed.
Benjamin: Ze is vaak boos op Ferroudja. (Op de vraag hoe Benjamin dit denkt te weten, zegt hij dat hij dat aan haar Frans hoort. Hij spreekt zelf nauwelijks Frans .)
Wat doe je als je verdrietig bent?
Julius: Ik luister naar mijn iPod, of ik ga lezen of knuffelen.
Alexandra: Ik ga naar mijn kamer. Ik pak mijn tekenblok of ik kijk naar mijn kalender met alle chemos. Ik zou willen dat ik in haar buik zat om alle scheldwoorden te roepen tegen de kanker tijdens de chemo.
Benjamin: Ik ga heel veel met haar knuffelen.
En jullie vader?
Julius is even afwezig.
Alexandra: Hij is vaker thuis, maar ook weer niet want hij gaat boodschappen doen, of dingen voor mijn moeder.
Benjamin: Hij werkt de hele dag in de tuin.
Hoe komt kanker?
Julius: Genen. Grootvader en oma Phiety.
Alexandra: Iets is blijven zitten, ik hoop dat nu alles weggaat.
Benjamin: Het zit in de familie.
Zijn er ook goede dingen gebeurd?
Alexandra: Omdat we niet met vakantie gaan, ben ik naar hockeystage gegaan. Ik ga ook naar Inga en ben gaan logeren bij mijn opa en oma.
Julius: Hetzelfde als Alexandra.
Benjamin is even afwezig.
De moeder mag van haar gezin na iedere chemo een wens inleveren. Na de eerste chemo kwam een nieuw blauwwit donsovertrek, gevolgd door inlijstingen van kindertekeningen en het maken van een interview met de kinderen. De chemos de volgende zes weken staan in het teken van een 6-persoons pannenkoekenbakset voor op tafel. Op hun beurt leveren Julius, Alexandra en Benjamin wensen in om te vervullen na de laatste chemo. Ze schrijven ze op of sturen het per mail naar hun moeder.
Ik maakte in april een interview met onze kinderen. De aanleiding was een interview van een moeder, die ik nauwelijks ken, die haar 9-jarige tweeling had ondervraagd toen bij haar borstkanker werd geconstateerd. Het is een gekke gewaarwording om met je kinderen te communiceren en over jezelf in de derde persoon enkelvoud te praten. De dynamiek is totaal anders. Het is verrassend, verhelderend en verrijkend. Ik ben geneigd te denken dat deze 'taktiek' voor zeer veel onderwerpen van toepassing kan zijn. Leuke en serieuze. Het viel mij op dat vooral Alexandra echt uitgebreid aan mij ging vertellen - alsof ik een interviewer was - terwijl Benjamin na een tijdje riep: 'Maar Mama, dat ben jij toch zelf?'
TENDER ARMS, een nieuw vrouwentijdschrift op Internet.
Vanaf 1 april 2009 is www.tenderarms.nl online. Een site voor vrouwen met kanker, of specifieker
gezegd, voor de vrouw achter kanker. Tender Arms geeft informatie over de
dagelijkse en sociale aspecten van kanker. Je kunt er ervaringen uitwisselen
met lotgenoten en vragen stellen waar anderen op kunnen reageren. 'Toen een van
mijn vriendinnen borstkanker kreeg, is bij mij het idee ontstaan voor deze
nieuwe site', zegt oprichtster Jane Demmer (39)
'Ik was twintig toen mijn vader overleed. Darmkanker. Ik ben niet bang dat ik
het ook krijg, maar de impact die het heeft gehad, zit in mijn systeem. Zowel
in mijn ziel als in mijn lichaam. Toen kreeg Esther, een van mijn oudste
vriendinnen, eind 2008 borstkanker. De schrik was enorm groot. Dat iemand in
mijn direct omgeving kanker kreeg, dat kon ik niet bevatten. Het is niet alleen
meer de generatie boven mij, nee, het treft nu ook mijn eigen leeftijdgenoten'.
In korte tijd komt er veel op Esther af. Samen met Jane bespreekt ze veel
aspecten die bij kanker en de behandeling horen. 'Wat als je kaal wordt? Hoe
vertel je het aan je kinderen? Wat gebeurt er met je relatie?', somt Jane enkele
vragen op. 'Ik ben begonnen daar over te lezen. Ik merkte tijdens het
verzamelen van alle informatie, dat ik voor een deel ook bezig was met de
verwerking van mijn eigen verdriet en ervaring uit het verleden. Het viel me op
hoeveel informatie er op het net te vinden is. Vooral op het medische vlak. Het
risico bestaat dat het niet meer overzichtelijk is'.
Meer en meer begon het idee te ontstaan dat er behoefte was aan een site die de
bezoeker als een tijdschrift ervaart. Met specifieke onderwerpen die de
vrouwelijke mens raken. Make-up, pruiken, relaties en kinderen. Ervaringen van
anderen. De vrouw met en achter kanker is een duidelijke doelgroep met
afgebakende informatie. 'Maar, ik sluit mannen niet uit hoor!' merkt Jane lachend op.
De site is inmiddels vier maanden operationeel. Langzaamaan begint het
bezoekersaantal op te lopen. Op dit moment is het een niet-commerciële bron van
informatie. Er is geen budget. In de toekomst zou dit kunnen veranderen wanneer
adverteerders zich melden. 'Ik heb www.tenderarms.nl gebouwd en breng de website via-via onder
de aandacht. Ik ga er vanuit', zegt Jane, 'dat de bezoekers met hun vragen en
antwoorden - verhalen, ervaringen, tips - de site vanzelf vullen. Als blijkt
dat er veel vragen over een bepaald onderwerp bestaan, waar weinig tot geen
antwoord van de bezoekers op komt, dan benader ik een specialist voor een
interview over dit speciale onderwerp om zo de vragenstellers tegemoet te
komen'.
Binnenkort start Jane een uitgebreide mediacampagne. Totdat moment doet ze een
beroep op haar vrienden, familie en bekenden om de site door te
sturen. Het is helaas tegenwoordig bijna ondenkbaar dat mensen in hun directe
omgeving niet een familielid of vriendin hebben die strijdt tegen kanker.
'Alle input op de site is welkom! Het begint
goed te lopen en ik droom stiekem al een beetje van een Engelse versie van
Tender Arms', besluit Jane. 'Maar dat is nog toekomstmuziek, ik weet het!'
Voor meer informatie, vragen of opmerkingen, mail naar info@tenderarms.nl
Waarom lukt inpakken toch pas echt op de allerlaatste dag???
Het zij zo. En de tuin opgeruimd, de bureaus, te veel boeken mee, maar ik vind het zo lekker om pas ter plekke te bedenken welk boek ik wil lezen, tennisspullen, bergwandeloutifts, warme kleren, zwemspullen etc.
Morgen gaan we eerst naar de Vogezen om Lara op te halen en rijden dan door naar La Residence. www.la-residence.com. Zaterdagochtend door naar Wengen.
De Kaag was een minivakantie in de vakantie. Alex komt ook in de loop van de zondagmiddag. Onze intrek genomen voor twee dagen in hotel Orion. Heerlijk aan het water, gegeten met de ouders van Jan bij Het Kompas. Maandag de hele dag op het water en koffie gedronken bij Simon in de woonboot. Lekker gehangen en geslapen in en rondom de boot en gekanoed. 's Avonds kwamen de ouders van Jan weer met een picnic op het ministrandje. Dinsdag, 4 augustus, wederom stralend weer en wat meer wind. De sterfdag van mijn moeder. Na dertien jaar is het niet meer het eerste waar ik aan denk als ik wakker wordt. Het is wel altijd fijn als het mooi weer is. Dat was het toen ook. In de boot, ergens halverwege de ochtend als ik met mijn zusje en gezin in de boot zit, bedenk ik mij weer hoe de handen en huid van Alex op die van mijn moeder lijken. We hebben het er over. Ik kan mijn moeder bijna waarnemen, alsof ze vlakbij ons in de boot zit en ik haar kan zien lachen. Ik kijk over de rand van onze valk en zie een zeilboot vlakbij ons overstag gaan. De naam van deze boot? MAMA. Tja, ik vind dat altijd wel wonderlijk, een soort signaaltjes. Bij terugkomst bij de verhuur, valt mij op dat ze daar net zo'n hond hebben als mijn ouders vroeger.
Aan het eind van de ochtend kwamen onze vrienden uit Boston waar we tijdens de sabbatical van Jan hebben gelogeerd. De rest van de dag in en op het water doorgebracht en tussen alle bedrijven door geprobeerd bij te kletsen. Samen met vriendin M. aan het eind van de dag weer neergestreken in het Kompas. Heel gezellig en te kort.
Vandaag nummer 18 gekregen! Net terug van het ziekenhuis. Omdat ik in Nederland was geweest en gisteravond pas heel laat terug was, heb ik vanmorgen vroeg bloed geprikt, was tegen kwart voor elf uur weer thuis om in te pakken, en hoorde in de loop van de ochtend dat het doorging. Alexandra is nog in Frankrijk en Julius is na de Kaag in Voorschoten gebleven bij zijn grote vriend Ph.
Na de lunch op pad met buurman J. die nadat hij mij had afgezet bij het ziekenhuis doorging naar het andere Leuvense ziekenhuis om zijn vrouw R. op te halen die gelukkig vandaag weer naar huis gaat!! Iets na tweeën ging chemo nummer 18 van start.
Om 18h20 trok de verpleegkundige de naald uit de portocath en was ik klaar!!!!!! Jan en Benjamin waren inmiddels gekomen om mij op te halen en verrasten mij met een nieuwe aanwinst voor mijn Pandora-armband, een kroon! Superblij mee.
Goed de chemo overleefd. Gebracht en gehaald door buurvrouwvriendin uit de oude straat. Jan ging naar Zeeland om alle kinderen weer op te halen en nam Julius ook mee. Ik durf nu ook echt te denken dat we met vakantie gaan en dankzij de EPO en ijzer blijft mijn HB hoog en loop ik niet hijgend de trap meer op.
Donderdag gegeten bij Maggie. De kinderen logeren her en der en ondertussen pak ik tassen in. Voor eens lijkt het te gaan lukken: niet last minute in te pakken!
Morgen maken we een start met een minivakantie aan de De Kaag. De jongens gaan mee; Lara gaat met haar Vreelandse vriendinnen naar Frankrijk, bij hun grootvader logeren. Wij zitten in een hotelletje op Kaageiland met een boot. Dinsdagavond weer terug.
Gisteravond weer terug uit Zeeland. Alle soorten weer meegemaakt! Op de fiets, in de strandtent met heel veel regen en storm, naar de jeugdherberg - spelletjes terwijl de regen raast - en weer op pad met de fietsen naar restaurant De Westkaap tussen Domburg en Westkappelle in. (Ik was de bezemwagen met niet-fietsend nichtje, en daar was ik heel blij mee. De winds was erg sterk en het laatste stuk is steil!) Spectaculair zicht op woeste zee, beukende golven en gigantische tankers en grotevaartschepen die redelijk dichtbij langsvaren. www.westkaap.nl. Geen speeltuin of kinderhoekje, maar met onze karavaan ging het eigenlijk prima; en het eten is erg goed.
De hele familie met Alexandra en Benjamin ging daarna terug naar de jeugdherberg. Julius en ik kropen na nog een kop thee bij een van mijn ooms en tantes, in onze slaapzakken in het huis van BVI. 's Ochtends ontbijt bij bakker Vader, terwijl het dorpje Oostkapelle langzaam wakker werd en de bedrijvigheid op straat voor even deed denken aan dezelfde taferelen maar dan aan de kust van ieder Mediteraans kustplaatsje op dit moment. En de blauwe lucht begon door te komen met een heerlijke lange stranddag tot gevolg. 's Avonds weer terug met Julius en de plaatselijk take away Thai bezocht met Jan.
En vandaag weer iets heel anders op het programma, maar wel de een-na-laatste: chemo!
Vandaag ga ik Benjamin en Alexandra naar Domburg brengen, samen met Julius. De jongsten blijven tot woensdag in de Stay OK - de vroegere jeugdherberg - http://www.stayokay.com/index.php?pageID=3207&hostelID=356030 met de broer van Jan en gezin, die een medaille verdienen. Die zijn na Boerenbed bij ons een dagje neergestreken na te veel regen op de laatste dag, een zenuwbehandeling bij de Limburgse tandarts en een zieke Alexandra die kampte met een buikvirus. Dan is een camping net te veel van het goede en is Tervuren een goede pitt stop. Vrijdag hebben we ze uitgezwaaid en was het gezin sinds lange tijd weer eens compleet. Alex ging zaterdag weer naar Amsterdam om vandaag met Mimi met vakantie te gaan. Met een hele sombere zaterdag, waarbij mijn moraal niet boven nul leek te komen, is het weekend toch goed geeindigd met een film in de buitenlucht, zittend op onze nieuwe loungeset (die al mijn vriendinnen ook in de tuin hebben staan - of willen). Het is gewoon een kamer erbij! 'Eight Below', van Walt Disney stond op het programma. Huilen! Maar mooie film.
Ruim een week na mijn laatste 'sportprestatie' in de Zwitserse bergen, hebben we met het hele gezin vandaag meegedaan aan het Ouder-Kind tournooi, het jaarlijkse tennisevenement tussen twee generaties op Oranje. Jan en Julius, ik en Alexandra waren teams. Benjamin moedigde aan - ging vooral veel naar het clubhuis voor snoep - en stond ook nog even op de baan. Ieder team speelt 5 wedstrijden, van twintig minuten. Na een paar sprintjes merk ik toch nog het gebrek aan energie, maar ja, erg lekker om weer op een tennisbaan te staan, helemaal met Alexandra. J en J werden eerste in de poule en gingen met een beker nieuwe tennisballen naar huis! Lekker dagje, in de zon, en vooral relaxte sfeer. Nu spierpijn!! 
