Steile rotsen verrijzen loodrecht uit zee. Hoge klippen en kleine fjorden. Een eiland dat lijkt te bestaat uit weilanden en bos, waar geen straatverlichting is, alleen maar tractors rijden en het bezit van vrouwtjeshonden verboden is. Op Sark, de laatste feodale staat in Europa, lijkt de tijd al ruim vier eeuwen stil te staan. Met een oppervlakte van zon 10 km² is het naast Alderney, Jersey en Guernsey de kleinste van de Britse Kanaaleilanden. Een bevolking van krap 600 personen. Daar werd onlangs op 22 februari geschiedenis geschreven. Chief Please, het parlement, stemde in met de grootste verandering ooit op het eiland. Wanneer alle administratieve procedures zijn afgerond, maakt het feodale stelsel plaats voor een democratie. De eerste vrije verkiezingen worden in december 2008 verwacht.
23 februari. The day after. In de haven Maseline stapt een groepje BBC-journalisten juist op de ferry terug naar Guernsey. De veerboot, die twee keer per dag vaart, is de enige manier om Sark te bereiken. Helikopterlandingen op het sportveld van de school zijn alleen toegestaan in noodgevallen én voor koninklijk bezoek. Het handjevol bezoekers dat net aan wal is gegaan, verspreidt zich richting huis, werk of winkel. Je merkt echt dat er vandaag een euforische stemming hangt onder de mensen, vertelt de verkoopster van een van de twee supermarkten die het eiland rijk is. De mensen zijn blij dat Chief Pleas de veranderingen heeft doorgevoerd. En iedereen hoopt enorm dat het goed zal uitpakken.
DE SEIGNEUR
Het feodale stelsel dateert uit de zestiende eeuw. Om Sark uit handen van de Fransen te houden, geeft Koningin Elisabeth I in 1565 de grond in eeuwigdurende bruikleen aan Seigneur Helier de Carteret. Hij krijgt de opdracht het eiland bewoonbaar te maken en te verdedigen. In zijn kielzog neemt hij 39 families mee die ieder 1/40 van het eiland krijgen, de zogenaamde tenements. Zij zullen de Seigneur het Franse woord wordt door de bewoners op zijn Engels uitgesproken met de nadruk op de eerste lettergreep - bijstaan in tijden van oorlog, dragen een deel van hun oogst aan hem af en hebben verplicht zitting in Chief Pleas. Op zijn beurt is de Seigneur gehouden het eiland te verdedigen en een jaarlijkse bijdrage af te dragen aan de Kroon. De betaling in natura heeft inmiddels plaatsgemaakt voor gewone belasting aan de Seigneur. De wetgevende macht berust bij Chief Pleas. Het eiland heeft een eigen belastingsstelsel. Strafrechtelijk gezien valt Sark onder Guernsey. De tweepersoonsgevangenis wordt nauwelijks meer gebruikt. Wie meer dan 48 uur celstraf krijgt, gaat naar Guernsey om zijn straf uit te zitten. De laatste moord? Dat was een Duitse soldaat die werd vermoord tijdens de Duitse bezetting van het eiland in de Tweede Wereldoorlog.
De Seneschal, de voorzitter van Chief Pleas, is belast met de rechtspraak. In een klein kantoor, waar ook de brandweer en het bestuur van het eiland huizen, vertelt R.J. Guille dat zowel parlementbijeenkomsten als zittingen van de rechtbank gehouden worden in het gebouw waar vroeger de jongensschool was gevestigd. Sinds 1820 gebruiken we dit gebouw. Met trots laat hij de zaal zien waar het gisteravond allemaal is gebeurd. Het is een klaslokaal en daar waar eens de lessenaar moet hebben gestaan, staat nu een grote tafel, met daarachter imposante, zware houten stoelen. De kale muren worden opgevrolijkt door een paar historische prenten en een oude klok die, zo blijkt even later, het pronkstuk is. Sinds 1820 hangt en tikt deze klok hier. Hij is één keer kapot geweest in al die jaren en is toen gemaakt door niemand minder dan de reparateur van de klokkentoren van Westminister Palace. Zijn enige afwijking is dat hij elke dag twee minuten te snel loopt. Maar dat stel ik dagelijks bij.
Hij keert terug naar zijn bureau waarop een computer prijkt. De meeste eilanders hebben toegang tot Internet en zijn in het bezit van een mobiele telefoon. We konden niet voor altijd zo blijven, gaat de ietwat grijzende man door. Hij heeft zijn carrière in het Britse leger afgerond en is teruggegaan naar Sark. Sinds 2000 bekleedt hij zijn huidige functie. We zijn een Crown Dependency wat betekent dat onze inwoners de Britse nationaliteit hebben ook al valt ons grondgebied buiten het Verenigd Koninkrijk of de Gemenebest. Onze wetten moeten altijd worden goedgekeurd door de Britse regering. En in het licht van de Europese Regelgeving en de mensenrechten, voelt de Britse regering en wij dus ook de druk om het feodale stelsel in overeenstemming te brengen met moderne tijden. Maar gemakkelijk is dat niet, neem dat van mij aan. Onze voorouders zouden zich omdraaien in hun graf. Maar nu, na tien jaar, hebben we het gevoel dat er ook echt dingen moeten veranderen en dat het goed is dat er vrije verkiezingen komen. Een paar jaar geleden is ook het echtscheidingsrecht grondig aangepast. In vroegere tijden moest een echtpaar een jaar gescheiden hebben geleefd wat betekende dat een van de echtlieden naar Guernsey moest vertrekken. Pas daarna kon de echtscheiding worden uitgesproken. Het had allemaal te maken met de onmogelijkheid om bezit te scheiden en te verdelen.
TRACTORS
Het dagelijkse leven gaat ondanks de bestuursveranderingen onveranderd door. Iedereen verplaatst zich te voet of per fiets over de onverharde paden. Autos zijn verboden. Wegwijzers duiden de afstanden in wandelminuten aan. Zo is een wandeling naar het zuidelijk gelegen Little Sark 50 minuten. Veel bewoners hebben door hun werk een tractor zoals in de bouw of landbouw. Iedere bezoeker die op het eiland arriveert, wordt voor 1 euro met de toast rack, het door een tractor getrokken busje, naar The Hill gereden, het hart van Sark.
Het eiland maakt zich klaar voor het nieuwe toeristenseizoen. Winkels en restaurants worden geschilderd en overal klinken hamer- en boorgeluiden. In de zomer verdubbelt het aantal inwoners en biedt het eiland onderdak aan ongeveer 600 bezoekers. Met de veranderingen op komst zal het toerisme wel toenemen, meent Carol James. De 38-jarige campinghoudster, oorspronkelijk uit Engeland, woont al jaren met haar man John op Sark. John is echt van hier. Ik weet niet hoeveel generaties zijn familie teruggaat; eeuwen. Wij, de common people, horen hier. Zelf ziet ze de veranderingen met enige terughoudendheid tegemoet. Het is altijd prettig geweest hier. Voor ons zijn die veranderingen niet zo nodig. Iedereen kent elkaar. De landeigenaren hebben inderdaad zitting in Chief Pleas, en bepalen met hun stemrecht wat er op Sark gebeurt, maar dat heeft voor ons geen negatieve gevolgen. Iedere eigenaar van een tenement heeft goed contact met de bewoners op zijn grond die onroerend goed huren of in erfpacht hebben en spreekt daarom ook altijd namens hen. Op journalisten heeft ze het niet. Die schrijven toch altijd maar wat ze willen zien. Zijn zien het feodale stelsel als iets ouderwets en in strijd met alle mensenrechten. Maar zo voelt het niet. Wij, op onze manier, hebben een democratie waarmee iedereen heel tevreden is. Aan haar voeten ligt een hond, een reu. Ja, het is echt zo. Iedere bewoner moet toestemming vragen voor een hond en kan alleen een reu bezitten. Er is een eeuwenoude bepaling dat alleen de Seigneur het recht heeft op een un-spayed dog, een niet gesteriliseerde teef. De achterliggende gedachte was te voorkomen dat een overbevolking aan wilde honden de schapen over de klippen zou jagen.
PARADIJS OP AARDE
Is Sark dan een sprookjeseiland, met een waterdicht systeem waarbij de kleine sociale gemeenschap het vangnet is voor alles wat niet goed gaat wat er ook gebeurt? De adembenemende uitzichten op elke plek van het eiland geven de bezoeker het gevoel dat dit het laatste stukje paradijs op aarde is, waar de zuivere lucht niet wordt vertroebeld door uitlaatgassen en s nachts bij helder weer de meest indrukwekkende sterrenhemel zichtbaar is zonder het licht van straatlantaarns.
De Nederlandse huisarts, die sinds drie jaar op het eiland woont, heeft zo zijn twijfels. Net zoals iedere gemeenschap zie ik hier ook ongelukkige bejaarden die eigenlijk in armoede leven en alleenstaande tienermoeders, merkt Frank Teunisse op. Al meer dan twintig jaar zijn hij en zijn vrouw Heleen van Haaren werkzaam in eilandpraktijken. Vanuit Schotland zijn ze op Sark beland. Voor de deur staat de eilandambulance. In spoed- en noodgevallen rijdt Frank met zijn eigen tractor naar de patiënt toe en zorgt een andere bewoner dat de ambulance in gereedheid wordt gebracht.
Met alle Europese regelgeving mag een dokter geen 24-uursdiensten meer draaien. Daarin schuilt voor ons nu juist de charme van het vak en dat is op Sark, dat buiten die regels valt, zo prettig. Het is zwaar, maar geeft ook voldoening. Ik maak als dokter alles mee, van A tot Z en weet dus ook precies wat er met iedereen aan de hand is. Ik sta dicht bij de mensen, de drempels zijn laag en ik heb korte lijnen naar alles en iedereen op het eiland. In mijn vorige praktijken kwam die vrijheid en zelfstandigheid door alle wetjes en regeltjes zwaar onder druk te staan. Toch gaan we na drie jaar weer weg. Door de geïsoleerde positie van het eiland kan ik bijvoorbeeld nooit een dagje naar Guernsey, omdat ik bij spoedgevallen niet snel genoeg terug kan zijn. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het strand. De prachtige stranden hier liggen onder aan de rotsen. Het is een enorme klim om weer terug te komen. Ik kan dan onmogelijk snel naar een bevalling toe.
Hij heeft het democratiseringsproces van dichtbij gevolgd. In zijn praktijk ziet hij ook de schaduwkanten van het eilandbestaan. Het leven is harder geworden. Ouderen hebben niet meer de zekerheid dat hun kinderen hen zullen verzorgen. Niet iedereen blijft hier voor altijd wonen. Veel jongeren gaan naar Groot Brittannië. Sociale voorzieningen en pensioenen bestaan niet op Sark. Als je van een steiger valt, heb je pech. De gemeenschap en familie vingen je vroeger op. Het leven hier raakt steeds meer verweven met de buitenwereld. Er komen investeerders, het is ook onvermijdelijk. Mensen met eigen geld, die hier een huis kopen, die kunnen voor zichzelf zorgen. Maar ik maak schrijnende gevallen mee. Sark valt buiten elke dekking van de algemene Britse ziektekostenverzekering.
BRECQHOU
Een van die invloeden van de buitenwereld zijn in de ogen van de eilandbewoners de gebroeders David en Frederick Barclay. Beide broers, inmiddels de 70 gepasseerd, hebben hun vermogen verdiend in de aan- en verkoop van onroerend goed en kranten. In 1993 hebben zij het nabij gelegen privé eiland Brecqhou gekocht en er een gigantisch kasteel op gebouwd. Brecqhou heeft haar eigen postzegels, een eigen vloot en de inmiddels in de adelstand verheven eigenaren laten zich per helikopter vervoeren. Het oude erfrecht op Sark was strikt en rigide. De oudste zoon erfde alles om versnippering van de tenements te voorkomen. Met het oog op hun vier nakomelingen hebben de Barclay-Brothers met succes juridische gevechten gevoerd om het erfrecht te moderniseren. Van tijd tot tijd kopen de Barclay broers tenements en bedrijven op Sark op. De meeste bewoners voelen de hete adem van projectontwikkelaars in hun nek en vrezen dat hun onbedorven eiland en hun eigen huizen binnenkort verdwijnen onder de zoveelste golfbaan en dat een tweede Monaco zal ontstaan. Dat is voor veel mensen de reden om off the record met bezoekers te willen spreken. De macht van de eigenaren van Brecqhou zou ver reiken. En de meeste eilanders hebben geen geld om zich te verweren tegen dure advocaten en geldverslindende rechtszaken.
Een van de parlementsleden bevestigt dit. Hij wil liever anoniem blijven omdat hij naar zijn mening te vaak verkeerd is geciteerd. Mijn vrouw is zelfs bedreigd geworden. We zien de veranderingen met vertrouwen tegemoet. Iedereen die hier permanent woont, krijgt stemrecht. Lang waren wij in de ogen van de eilanders een van die rijken die hier grond kochten om te exploiteren. Wij zijn hier niet geboren, maar kwamen hier al jaren met onze ouders met vakantie. Gelukkig ziet de bevolking in dat wij van het eiland houden. Mijn vrouw en ik zijn hier zelfs verliefd geworden! Tijdens een vakantie nu al weer 42 jaar geleden. Na twee dagen heeft hij mijn ten huwelijk gevraagd, vult zijn vrouw aan. Toen we zes jaar geleden een stuk grond konden kopen, hebben we alles achter gelaten, alles bij elkaar geschraapt en zijn gegaan. Mijn man kan vanuit hier ook zijn consultancy werk doen. Het is op Sark niet mogelijk een hypotheek af te sluiten. Veel jonge mensen zijn gedwongen te huren of naar Groot Brittannië te gaan. Mijn man werkt momenteel aan een plan om het systeem van hypotheken toch mogelijk te maken op het eiland. Dat zou zeker een verbetering zijn voor vooral jonge mensen en ook om te voorkomen dat alles maar wordt opgekocht door bepaalde mensen die genoeg geld hebben! Een goede verstaander weet direct om wie het gaat. De vrouw kijkt naar haar tuin die afloopt naar de klippen. Het uitzicht is verpletterend. Een woest kleurenspel van blauwe zeegezichten, grijsgroene rotsen en lentegroene bosjes met duizenden narcissen. Krijsende meeuwen vliegen af en aan en aan de voet van de klippen spatten witte schuimkoppen op de rotsen uiteen. In de verte doemen de grijze kantelen van het kasteel van Brecqhou op.
Met het vallen van de avond wordt het snel donker op Sark. De oude vuurtoren werpt haar licht op de golven. Tractors vertonen zich niet meer. Een enkele vogel laat nog van zich horen. De zaklantaarns, onmisbaar voor iedereen die s avonds nog de deur uitgaat, zijn als dansende lichtpuntjes op de wandelpaden. Bij het naar huis gaan zet de Seneschal de klok weer twee minuten terug.
1 April: eeuwig en altijd de verjaardag van mijn vader, zo lang ik mij kan herinneren. Hij zou vandaag 81 zijn geworden! Ik eet altijd op de verjaardagen van mijn ouders taart met het gezin. Nigella is op pad om een verjaardagstaart te kopen. Vandaag voel ik me ook weer wat sterker en minder wee. Mijn rug blijft irritant. Als ik de hele dag met ingetrokken buik- en bilspieren loop, zit en sta, dan is de pijn af en toe weg.
Julius heeft met zijn vriend Martin in Combloux het hele chalet van thee en koffie met peper en zout voorzien...... Ik heb hem gewaarschuwd dat de dag nog heel lang is en dat er vast nog wel de nodige 1-april-wraak-acties zullen komen van de gedupeerden. Vandaag gaan ze weer skiën. Er ligt sneeuw, maar de temperatuur stijgt en het is bewolkt.
Ik ben vandaag met mijn schoonouders Arend en Theodora naar Kessel-lo geweest, het domein met eindeloze speeltuinen vlakbij Leuven. Benjamin en Alexandra vinden het daar altijd heerlijk. Ik ga nu een middagdutje doen. Ik probeer al een paar dagen mijn Sark reportage op het blog te krijgen, maar de foto bestanden zijn te zwaar, volgens de foutmelding.
Hoewel ik de verhalen van vriendinnen met hun tienerdochters ken, is het toch nog even slikken voor ons als we opeens belaagd worden door diverse jonge mannen die dingen naar een avondje uit met ons jongste dametje. Het is een komen en gaan van kapers op de kust. De meesten zijn ons onbekend en komen dus van verre. Ons huis lijkt wel omsingeld! De verliefden zijn een allegaartje van donker, bruin en gevlekt, klein of vet, kort- of langharig. Vurige ogen staren verwachtingsvol naar onze voordeur om er vervolgens schichtig van door te gaan wanneer Jan of ik de sleutel omdraait.
En de aanbedene zelf? Nog ietwat onder de indruk van al deze nieuwe aandacht van de laatste week, krijgt ze al snel de smaak te pakken en maakt zich de regels van hard to get snel meester. De ronkende Romeos scheuren voor ons huis langs. Zij heeft haar oog al laten vallen op een stoere bink. En met hem zet ze de bloementjes flink buiten. Totaal uitgeput van zoveel genot en met vlinders in haar buik komt ze dan weer naar huis. Soms ook zit ze met haar verovering als een bejaard stel op het houten bankje bij ons overdekte stoepje. Weer of geen weer. Eten doet ze nog steeds niet. Onze verliefde poes, Kapitein Cook, heeft het helemaal te pakken. Kronkelend en kirrend rolt ze zich op en valt in een diepe slaap in haar eigen mandje. Buiten brengt haar wederhelft maar weer eens een serenade ten gehore. Morgen is er weer een dag. Benjamin vindt het maar ingewikkeld dat er zoveel aanbidders zijn. Mam, met wie moet Cookie nu trouwen?
Ik heb altijd gedacht dat alleen katers krols kunnen zijn, maar weet inmiddels dat poezen ook diep uit hun keel roggelende geluiden kunnen voortbrengen. Poezen zijn net zo krols. Het concert dat de krolse buurtkaters samen met onze Cookie voortbrengen, overstemt bijna het geronk van de vliegtuigen ..
De anti-misselijkheidspillen, een strip voor drie dagen, hebben goed gewerkt. Nu ze op zijn, en ik weer de gewone gebruik, merk ik het verschil in kwaliteit. Volgende keer meer meevragen. De misselijkheid steekt toch weer de kop op. De dreun van de chemo merk ik vandaag, de vijfde dag. De hele dag het gevoel dat ik boven op een berg sta en net te weinig lucht krijg. De witte Pasen dit jaar in Tervuren, zou mij nog het idee kunnen geven dat ik ook daadwerkelijk in de Alpen ben. Het aantal witte en rode bloedcellen is min of meer op zijn laagste punt. En een hele irritante klemmende zenuw in mijn been en rug doet mijn. Mijn arts denkt aan een beginnende hernia. Ik kan dat er gewoon niet bijhebben. Morgen ga ik beginnen met kine/fysio.
Jan en Julius gaan volgend weekend skiën in Combloux. Julius telt de dagen tot zijn tiende verjaardag en heeft alvast Indisch eten besteld. Ik ben altijd erg tevreden dat na al die jaren de kinderen van Indisch eten en skiën houden. De aanhouder wint. Heet eten en kunstjes doen in de vrieskou: ze vinden het écht leuk!
De eerste van de tweede zit er weer op. Redelijk somber weer buiten en ik merk dat ik echt moed moet verzamelen om weer te gaan. Voel me eigenlijk al misselijk bij vertrek.
Jan werkt in en om het ziekenhuis, conference call in het frans met Japan en vertrekt om een uur of twaalf naar kantoor. De produkten lopen er normaal in; ik krijg een nieuw anti-misselijkheidsmiddel. Ik lig op een rustig kamer.
Aan het eind van de rit komt Marlies mij ophalen en traditiegetrouw, wat drie keer geschiedt...., belanden we bij De Dry Coppen in Leuven. Een verse jus en bagel. Ik vind het prettig om tussen het ziekenhuis en de weg naar huis iets leuks te doen; anders is de hele dag zo in het teken van kuur en ziekenhuis.
Nu thuis, het is het mooi geweest voor vandaag. Zwaar hoofd, wee en moe.
Shit!! Weer in de poep getrapt! De kassa rinkelt. Sinds onze kinderen onderscheid kunnen maken tussen gewenst taalgebruik en platte teksten hebben wij de vloekspaarpot ingesteld. Ieder onkies woord uit een van hun drie monden kost een muntje. Wij, hun ouders, doen er ook aan mee. Het boetebeleid is streng en onlangs uitgebreid. Ook het laten van winden en boeren zonder daarvoor te excuseren brengt geld in het laatje. Bij een volle spaarpot zal iets leuks voor het hele gezin worden gekocht.
Het is vandaag weer raak. Mijn laarzen staan buiten. Ik moet nog de moed verzamelen om voor de tienduizendste keer met een stokje al die vieze stront er uit te peuteren. Vervloekt!! Natuurlijk, op iedere borrel is iedereen het helemaal met je eens. Nee, echte hondenbezitters laten hun hond alleen poepen waar het mag. Nee, zij vinden het zelf ook réuze smerig als een andere hond bij hun op de stoep zijn behoefte achterlaat. En, écht, kijk maar, zij hebben hun eigen plastic zakjes altíjd bij de hand. Maar van wie zijn dan al die andere honden die uitgerekend wél bij mij op de stoep gaan zitten kakken??!! Kunnen die personen zich niet eens melden met een emmertje en een bezem?
Ik heb geen hond. Voor de zoveelste keer neem ik mij maar weer voor om me niet te ergeren aan deze ellende en bedenk mij dat er veel ergere dingen op aarde zijn. Ik pak mijn stokje, schraap de tussen de profielen van mijn zolen aangekoekte bruine stinkende laag eraf en spoel het reliëf weer brandschoon. Wat is het toch een shitwerk. Oh, weer een euro. De spaarpot begint toch langzaam aan vol te raken. Waar mijn kinderen voor sparen? U raadt het al. Een hond!
Een column die ik eens schreef voor journalistiek. Door al mijn ervaringen met de honden-uitlaatservice-Tervuren, weet ik hoe makkelijk het is om die zooi te voorkomen. Niet heel ingewikkeld. Is er niet een inventieve (speelgoed)fabrikant die hippe poepscheppen op de markt brengt die hondenbezitters gewoon altijd mee nemen voor hun wandelingen? En waar je als hondenuitlater ook nog mee gezien mag/kan worden? Ik herinner mij de hype van stoere kinderwagens, waarachter alle mannen wel gezien wilden worden. Als dat nu ook eens zou kunnen voor poepscheppen......
Goed dagje. Ik voel mij goed, heb nog twee dagen vrij voordat ik donderdag weer begin. Het weekend kwamen mijn vriendinnen Ems en Ka. Jan gingen naar de golf hier in de buurt en de kinderen kregen golfles en waren de hele dag onder de pannen. Wij zijn lekker uit eten gegaan, eindeloos bijgekletst en nog wat behang gekeken. En hoewel 'mijn behang' op geen site meer te vinden was, bleek het toch nog leverbaar. Eerst zien, dan geloven, denk ik bij mijzelf. Mijn vriendinnen gingen zondag weer weg. Met vlagen kan ik daar zo slecht tegen. Dat 'zij' weer naar hun normale levens gaan, waar alles koek en ei is en dan voel ik mij op zo'n verschrikkelijk groot eiland belanden in de eenzaamheid en verdriet. Het is enorm ondermijnend; moeheid speelt daarbij een slechte rol en is geen goede raadgever. De rest van de dag geslapen, spelletjes gedaan en maar geprobeerd te 'zijn'. Maandag was veel beter en had ik echt geen stress toen Zosja, een andere vriendin uit Nederland weer vertrok.
Geen 'angst' meer voor auteursrechtelijke inbreuk. De foto van de keien bovenaan mijn blog is van mijzelf. Photo made on Sark. With the compliments to Redbanana.
Een van mijn vriendinnen van de boekenclub, Ing, komt langs. Een uur met deze professionele webdesingbouwer achter de computer heeft mijn blog al wat kleurrijker gemaakt. De keien heb ik even 'geleend' bij een behangwinkel site. Stttttt, inbreuk op hun auteursrechten. Mijn eigen foto volgt snel. Meer weten over de prachtige websites die Ingeborg Dashorst al heeft gebouwd? Ga dan naar www.redbanana.be en neem een kijkje op haar site!
Vandaag in goede doen. Wel heel veel last van een zenuw in mijn been. Ik vermoed een irritatie door de chemostoffen.
Dit wordt de kleur van Benjamins kamer, De kamer van Julius wordt deze kleur, met deze aan een muur Alexandra krijgt deze ook en een kleur die hier op lijkt, iets meer kobalt Deze is voor Jan en mij, in combi met de kleur van Julius En deze in de hall en trappenhuis
De andere kleuren, in het woongedeelte beneden zijn te moeilijk voor de kleurenwaaier van deze website, maar zijn ook wel bekend als 'Nepal intense' en 'Nepal pure'. Toen ik net alle Karel Utrecht Theo-berichten had gehoord - ik weet niet in hoeverre er een fire wall is voor schuttingtaal bij bloggen.be, wist ik een ding zeker. 'We gaan NU het huis onder handen nemen.' Door de verhuizing van de zomer was er geen tijd voor schilderwerken en andere decoratiedingen. Er was bouwverlof, we konden het huis nooit in, dus behalve het daadwerkelijke verhuizen, hebben we niet veel gedaan. Ik wil heel graag dat het huis af is als ik in mijn bed lig en thuiskom van ziekenhuisbezoeken en bovendien wil ik naast al deze ellende, wat toch redelijk passief is allemaal; iets creatiefs en constructiefs om mij heen. En Jan ook. En niemand beter dan mijn eigen zusje, een volledig autodidactische binnehuisarchitecte, om dit project mee te ondernemen.
Gisteren met vriendinnen MO en Maggie van de boekenclub de eerste kamers ontruimd voor de schilders. De kinderen slapen nu op een kamer en vinden het geweldig, maar willen nu ook een nachtje bij ons komen slapen; een soort mobielen camping in ons huis.
Kapitein Cook, onze poes is zo krols als het maar kan. De kinderen geven haar alle knuffels die ze maar kunnen vinden, maar Cooks gemiauw en gekroel wordt er niet minder door. Katers genoeg in de buurt, maar ja, allemaal Jan, Jans en de Kinderen Katers, als u begrijpt wat ik bedoel. We laten de natuur maar een beetje haar gang gaan. Mocht iemand zelf of weer iemand kennen die binnenkort een lief klein poesje erbij wil hebben - laat het ons weten....... Wij sluiten een gezinsuitbreiding niet uit!
Ik weet niet wie de 1000e pageviewer van mijn blog is geweest, maar toen ik net de site opende, was de teller over de 1000 heen!!!!!!!!!!!!!!!
De 1000e 'bezoeker', maar dan net even anders. Want ook dat heb ik onlangs geleerd in de blogwereld, er zijn pageviewers en bezoekers. Beide groepen worden door www.bloggen.be geteld en in een statistiekje bijgehouden. Een bezoeker kan wel tien pagina's bekijken; de tikker telt dan door, maar het blijft bij één bezoeker. (Ik kan natuurlijk ook zelf de hele dag naar mijn blog toegaan, om de teller wat op te krikken, maar ook dat wordt allemaal bijgehouden. Er zijn wel degelijk diverse adressen vanaf waar de blog wordt bezocht).
Op een schaal van 10 was vandaag een goede 7. Niet misselijk, wel MOE met hoofdletters maar ik heb mijn energie heel gedoseerd gebruikt en ten volle benut om zaterdag met mijn zusje Alexandra naar gordijnstof te gaan kijken. Dan een middagdutje en vervolgens in de middag nog een bezoek aan Tony Mertens in Zaventem. Een te gekke winkel waar ik nog nooit was geweest in de afgelopen zes jaar; maar goed, in ons oude huurhuis was schilderen ook geen optie. Over een week komt de schilder en dan gaat het beginnen. Alexandra sr. gaat morgen weer naar huis; het was heerlijk dat ze bij ons logeerde en mij en Jan heeft verzorgd (en veel huishoudelijker is dan wij met z'n allen bij elkaar.....). Benjamin vond het nodig om de parfum van Alexandra jr. te pikken en door het HELE huis te spuiten. En ook op zichzelf!! Hij zoekt enorm de grenzen op. Al bij al een goed weekendje en de moraal is weer boven 0 gekomen. Diner werd vanavond verzorgd door Nigella. My compliments to the chef.
Ik belde gisteravond naar het ziekenhuis om te horen hoe de bloedwaarden waren. Het is nu eenmaal zo dat een chemokuur alleen wordt gegeven als de waarden van de rode en witte cellen weer een bepaald minimum hebben bereikt om een volgende 'attack' van chemo te kunnen doorstaan. Ik krijg een arts aan de telefoon en die zegt heel opgewekt: ik heb net de waarden binnen, u mag morgen gerust komen!'. In de categorie grensverleggende gevoelens is dit er weer een: YES, ik ben blij dat het mag. Een spanning voel ik van mij afglijden. Hoe opgelucht kun je worden omdat je weer naar de chemo mag. Ja, zo werkt het dus.
Het is wederom een 'dejavu'. In de afgelopen week poppen die van tijd tot tijd in mijn geheugen omhoog. En daardoor lijkt de vorige kuur als de dag van gisteren. En dat is geen fijn gevoel; alsof alles wat ik in de tussentijd heb gedaan en beleefd, wegvalt. Zo is er bijvoorbeeld de chemoafdeling. De eenheid waar ik weer zit, is inmiddels verbouwd, nieuwe kleuren op de muur en een andere incheckbalie. Ik kan de vraag 'of jullie het hebben veranderd hier', nog net inslikken. De scene en sfeer zijn vrijwel hetzelfde gebleven. Ruimtes met relaxstoelen waar de mensen zittend een kuur kunnen krijgen of kamers met een of twee bedden. Een bed heeft wel mijn voorkeur. Ik word toch moe van dat spul en het is wat gezelliger kletsen en praten met Roos die vandaag vanuit NL met mij mee was gegaan en gewoon naast mijn bed kan zitten. En dan die afschuwelijke moeheid. Dat is ook weer als de dag van gisteren. Onafgebroken gapen, ook al praat of telefoneer ik; het is non-stop. Nu weet ik weer hoe prettig het was, daar van verlost te zijn de afgelopen maanden. En het bejaardenritme. Na de lunch een dutje om tegen het eind van de middag weer wat energie te hebben.
De kuur bestaat uit twee stoffen: platin en gemzer. (Ik hanteer wellicht niet de juiste medische namen). Vandaag, de achtste dag van de kuur, krijg ik alleen gemzer. Eén stof, dus eerder naar huis. Iets na tweeën zit ik weer in De Dry Coppen met Roos aan de thee en een bagel met brie en walnoot. Echt heerlijk. Ik voel me heel erg moe, lijkbleek, maar heb wel honger. Als verrassing ga ik om 15h30 naar het schoolplein van Julius en Alexandra. Benjamin is al thuis.
Iets heel huishoudelijks. Anne B. belde en had wat twijfels om een bericht op mijn blog achter te laten. 'Want ja, je weet maar nooit wie het allemaal lezen.' Ik moet zeggen dat ik ook een amateur ben in het land der bloggers, en tot voor kort nog nooit op een blog was geweest, maar inmiddels weet ik dit: je kunt berichten, reacties op- of aanmerkingen achterlaten of via het gastenboek (voeg toe) en dan kan IEDEREEN dat meelezen of met de pijl naar EMAIL (mail mij) en dan komt het alleen in mijn mailbox. Privacy gegarandeerd!
Thuis zwaai ik Roos uit en duik mijn bed in. 's Avonds komt Jan thuis met een prachtige bos bloemen; heerlijk. Ik slaap en eet mee met iedereen. Verhaaltjes lezen met de kinderen in mijn bed. Nu nog een verhaaltje voor hier en ik ben vertrokken. Slaap lekker.
Eindelijk weer eens een dag dat ik mij echt lekkerder voel. Na een eerste opleving in het weekend, moest ik helaas constateren dat het niet doorzette. Wee, wee en nog eens wee. Ik haal de misselijkheidsgevoelens van de zwangerschappen in, zal ik maar zeggen. Bij alle drie kinderen, ben ik in totaal EEN keer misselijk geweest. Kan mij echt niets voorstellen bij vriendinnen die maanden - soms zelfs negen - misselijk zijn geweest.
Hoewel je dan nooit moet denken aan paling met vanillevla, heb ik toch een receptje ontdekt, dat ontzettend lekker is. Ik heb in mijne weeë periode meer zin in zout dan zoet, en vriendin MO van de boekenclub kwam maandag met de perfecte lunch aanzetten.
Vers meergranen stokbroodje, Philadelphia creme, dunne snipper ramenas (niet de scherpe), verse zalm en ietwat mierikswortelsaus to finish it off!!
En bovendien de lievelingssnack van de Franse president Nicolas Sarcozy!
Een beetje meer mens. Leefbaar! De ouders van Jan hebben ons dit weekend goed verzorgd. Met Indisch eten en goede Hollandse pot: boerenkool. Je had Julius niet blijer kunnen maken. Vandaag, zondag, wordt er hout gesprokkeld in het park, na gigantische storm van gister en eergisteren. Verder wat gordijnen ophangen, schoolbord op de muur schilderen en never ending..... opruimen!
29 februari 2008. Vandaag niets waard. K met hoofdletters. Hoofdpijn, misselijk en lamlendig. Ik haat het en probeer mijzelf voor ogen te houden dat het werkt.
Er zijn twee soorten brillen die je met dit soort dingen kunt opzetten: Gisteren dreigde ik te verzuipen in woede en jaloersheid en aversie tegen de hele oncologische afdeling, waar ik in de aanloop naar vandaag, ging bloedprikken. Dat is de ene bril. De anders is wat leefbaarder: de chemo en alles waar daarbij komt, zijn een groot obstakel op mijn weg en een grote stoorzender voor alles waar ik mee bezig ben en wat ik doe. Ik ga er letterlijk en figuurlijk doorheen, maar leef links- en rechtsom verder. Even voor negen uur doorbreek ik met 'Goedemorgen allemaal' de stilte in de wachtzaal. De sfeer en scene doet mij denken aan de beschrijving van Joris Luijendijk in zijn boek 'Het zijn net mensen' wanneer hij een bezoek aflegt aan een vluchtelingenkamp (figuurlijk dan, hè!). Ik pak een kop thee van de trolley en verdwijn met Kiki naar het balkon. Even wat frisse lucht - het ziekenhuis is zo warm.
Ik lig bij een lieve dame op de kamer. Zij en haar man kunnen niet van elkaar afblijven. En knuffelen, zoentjes, lachen, aandoenlijk lief en maken ons op een bepaalde manier jaloers. Zouden wij ook nog zo zijn op die leeftijd met onze wederhelften? Haar man gaat op een goed moment naar huis. Wat later op de ochtend legt ze de telefoon neer en zegt dat haar vriend goed is thuisgekomen. 'Ik ben tien jaar geleden weduwe geworden', legt de 56-jarige uit. 'Dit is mijn vriend; we kennen elkaar net een jaar'. 'Oh', denken wij allebei tegelijk - en bekennen dat later aan elkaar - 'dan is het logisch dat ze elkaar nog zo leuk vinden!' Makes you thinking! We besluiten dat het dus altijd nog beter kan; nog meer tijd en aandacht aan besteden dus.
De kuur gaat redelijk snel voorbij. De zakken medicijnen lopen zonder problemen het infuus in. Tegen half drie belanden we in mijn favoriete café De Dry Coppen in Leuven. Een boekwinkel met uitnodigende zitjes waar je koffie en thee kunt drinken. Op de toog staan de meest heerlijke taarten. Ik voel mij goed, ietwat houten hoofd.
Aan het eind van de middag weet ik het weer. Zo was het. Wee gevoel in mijn maag, hoofdpijn en pijnscheuten in mijn kniegewrichten. Ik duik mijn bed in.
Het is een gekke samenloop dat ik naar een autoloos eiland vertrek op de dag dat Jan 15 dagen rijdontzegging tegen zich hoort eisen Sorry, ik ben gehouden aan het minimum, aldus de rechter bij haar toelichting op de uiteindelijke acht dagen. Ik had opgelucht adem gehaald bij de boete van slechts 40, - euro, maar nee, die stond helaas niet lost van de rest. Onze eerste aanvaring met een rechtszaak hier in België. We hadden uiteindelijk op Internet het verlossende woord gevonden: wij waren niet vergeten een eerdere schikking te betalen. Te hard én door rood is geen kattenpis: het is gewoon een dagvaarding en de automobilist moet zich echt verantwoorden.
Een strafblad rijker en een illusie armer wacht Jan nu op de komst van de wijkagent die hem dan zal moeten sommeren om zijn rijbewijs af te gaan geven. Wij gokken op de paasvakantie .. Hij vond het wel een ervaring om eens te hebben meegemaakt. Recidivisten alom die met honderden euros boete weer naar huis gingen en voorlopig helemaal niet meer mochten rijden. Gedaagden mét advocaat gingen voor, dus Jan zag zijn aantreden voor de rechter met drie uur vertraagd! En voelde zich redelijk een roepende in de woestijn in het strakke pak. Er was nog een andere suit verzeild geraakt in het gerechtsgebouw van Leuven. Ook een inwoner uit Tervuren! Hij zou in de vroege ochtend met beslagen ruiten het stopsignaal van een agent hebben genegeerd.
Sark saai? Forget it. Waarom Sark? kreeg ik een aantal keer te horen. Het was jaren niet aan de oppervlakte van mijn bewustzijn maar lag ergens opgeslagen in mijn geheugen. Ooit met Jan over gesproken naar aanleiding van een artikel in de krant. Het is een niet alledaags eiland. Klein, moeilijk bereikbaar, circa 550 inwoners, geen autos, geen straatverlichting, ouderwets bestuurssysteem, eigen wetten, totaal onafhankelijk (althans zo goed als) van Groot Brittannië, prachtige natuur, alleen maar fiets- en wandelpaden, kliffen, zand- en kiezelstranden en een woeste zee. Genoeg om mij te intrigeren. Er zijn altijd praktische redenen om iets niet te doen. En de mens ik in dit geval legt zich er ook zo makkelijk bij neer. Dit keer niet. Thuis goed geregeld, iedereen OK. En de stoute schoenen aangetrokken en op avontuur gegaan. Mijn verbleef viel samen met een van de turbulentste periodes in het bestaan van Sark. Het feodale systeem dat al vele honderden jaren op Sark geldt, staat onder druk. Het eilandje staat aan de vooravond van een eigen gekozen parlement. De meningen zijn verdeeld. Eigen verkiezingen lijken een oplossing voor een aantal problemen, maar zo vragen de eilanders zich af wat gebeurt er met het unieke karakter van het eiland?
Het verslag van Sark volgt. Ik ben super blij dat ik gegaan ben. Op avontuur en onderzoek. Reizen en erover kunnen schrijven, ik teken ervoor. En zolang het geen bestseller en betaalde artikelen oplevert, tja, dan is het gewoon mijn nieuwe hobby. De enige voorwaarde is: het moet intrigeren. Mocht je zelf tegen intrigerende mensen, onderwerpen of landen aanlopen, mail of schrijf ze mij gerust. Mijn lijst van onderwerpen is nog lang niet verzadigd. Een goed dagje.
