De eerste week zit erop. Voor velen waarschijnlijk een zeer bekende aanloop weer naar het vaste ritme van schooluren en sportschema's in de middag en in het weekend. Alleen al daarvoor is Jans sabbatical heel fijn en goed getimed. De verleiding is groot te denken dat hij er toch wel is, om bij te springen in het rijden en ophalen van kinderen. Andersom heeft hij dat ook. Dus onze conclusie na een week sabbatical: we moeten nog beter dan normaal afspreken wie wat waar doet. En ik wil hem absoluut de tijd gunnen om de drie maanden ten volle te benutten - op zijnmanier.
We zijn al weer net zo lang terug als we naar Spanje zijn geweest. Niet te geloven. Ik zag de hitte en vooruitzichten van 40+ graden niet helemaal zitten, maar het is ons zo meegevallen. Als je maar op de goede momenten van de dag op pad gaat en de overige uren in de schaduw vertoeft of in musea en winkels - ZARA - met airco! Juist omdat we in de aanloop naar de zomer niet konden voorzien hoe de zomervakantie zou lopen, met
een eventuele operatie, waren de kinderen veel ondergebracht (veel dank aan alle logeeradressen!) en barstte
de agenda uit zijn voegen van kampen en stages. Julius concludeerde na terugkomst uit Spanje, dat
hij dit jaar meer weg, dan thuis was geweest. Op de vraag aan Benjamin
wat zijn hoogtepunt van de zomer was, antwoordde hij: mijn nieuwe pijl
en boog en 'De brief voor de koning' in Goes. Na twee weken Spanje was het voor de kinderen ook eigenlijk wel genoeg. Maar ik ben heel blij dat we naar Spanje zijn gegaan! Het heeft Jan en mij heel goed gedaan, zo goed dat Jan zich soms letterlijk afvroeg of hij de sabbatical nog wel nodig had om bij te komen?
Ik kan niet ontkennen dat
demonen meereizen in je koffer en er van tijd tot tijd op hinderlijke
wijze uitkomen. Het kleine stemmetje en gnoom komen ongevraagd te voorschijn en menen mij te moeten vragen of ik er dan en dan nog wel ben en of ik mijzelf niet voor de gek houd? De aanvallen van somberheid en
depressieve gevoelens liggen dan op de loer en ik voel me daar soms
letterlijk door besprongen. Ik houd mij vast aan de ervaring dat ze
nooit te lang duren en dat er ook net zo snel weer momenten zijn dat ik mij de koningin van mijn eigen koninkrijk voel en bruis van de energie.
De eerste twee dagen zitten er op. Al weer zo herkenbaar druk. Dit jaar beginnen Julius en Alexandra met hockey. Val om van de slaap. Houd het kort. Later meer. S.
Na zeven jaar in België te hebben gewoond, kan ik mij niet voorstellen hoe het is om 'maar' zes weken zomervakantie te hebben. In het begin, na Bussum, zag ik meestel als een berg op tegen twee volle maanden vakantie. Hoe kom ik die door? Het leek altijd alsof iedereen uit mijn omgeving in juli en augustus weg was, dus met wie ik kon ik leuke dingen gaan plannen? Now I know better. Wat een feest; juist ook om weekjes te hebben dat we per dag leven, zonder haast en in de wetenschap dat we nog wéken voor ons hebben. Het schiet toch al zo snel voorbij. Maar aan alles komt een einde. En ik kijk uit naar het begin van het schooljaar. Om ook weer tijd te hebben voor het werk aan mijn kerstboek zoals de pr en distributie. En meer tijd te hebben voor schrijfdingen en mijn blog. Het is voor het eerst - en laatst - dat Julius, Alexandra en Benjamin naar dezelfde school gaan. Voor Benjamin wordt het serieus: eerste leerjaar (groep drie)! Julius gaat naar het zesde, dus het laatste jaar op de basisschool. En............vandaag begint de sabbatical van Jan! Drie maanden in het vooruitzicht. Heel fijn.
Het duurt bij mij altijd wel even. Zeker als ik terugkom van zoveel zon en warmte. De eerste dagen vraag ik mij dan af of ik hier werkelijk woon? Nu weet ik het weer. Hier in Tervuren wonen wij; zo is de Belgische zomer, hier staat ons huis, rennen de poezen rond en hier woedde een vlooieplaag. Tijdens onze vakantie logeerden vrienden uit de buurt in ons huis. Voor ons een heerlijk gevoel in de wetenschap dat de poezen niet naar een pension moesten en voor hen was het de ideale oplossing tijdens hun verbouwing. Nog steeds schamen wij ons rot want enkele dagen na ons vertrek, barstte de vlooienplaag in alle hevigheid los...... De bruine, kriebelige, springerige loedertjes achtervolgden hen zelfs tot op kantoor! Ik vermoei jullie lezers niet langer met de stress en kommer en kwel van de naweeën van een dergelijke uitbarsting. De kenners weten het. 'Oh, maar vlooien kunnen jaaaaaaren blijven leven', krijg ik te horen en 'als ze eenmaal op de beesten zitten, nou, dan zit je huis ook helemaal vol!' klinkt het opbeurend. Tja, we zijn niet de eerste en zeker niet de laatste familie die met dit natuurgeweld te maken krijgt. Voorlopig vond ik de luizen bij de kinderen een ergere plaag......Alexandra is deze week op paardenkamp, dus ik hoop maar dat haar eigen paardrijdcap ons behoedt voor een nieuwe invastie.
* Op zoek naar een origineel cadeau? * Zijn je (schoon)ouders 40 jaar getrouwd? * Is de laatste foto van het hele gezin al weer een paar jaar oud? * Nu eens een échte leuke foto van je kinderen? * Vader- of moederdag? * Tijd voor de kerstkaart * Port folio * Of gewoon eens een te gekke foto van jezelf?
Ingeborg Dashorst is dé persoon als je een eigen website wenst, maar hem niet kan bouwen. Haar bedrijf Redbanana heeft het allemaal in huis. Zij is thuis in de technische kant van het bouwen, maar ook in 'finishing touch' van een site. Zodat de uitstraling van jouw site precies bij jouw bedrijfje of activiteiten past.
En is marketing nog een onbekend terrein voor je? Geen paniek, ook daar is Redbanana in thuis.
Een kijkje op haar website helpt je verder. www.redbanana.be
De kleur voor Benjamins kamer kwam ik tegen bij Ca, voor een van haar jongens. Saxon Green, de officiële naam van deze tint, doet statiger aan dan de kamer uiteindelijk is geworden. Genoeg plek voor kastelen, voetbal en playmobil.
Een bezoek aan het Internet cafe van Migas. Op een half uur rijden van Málaga vliegveld, zo´n acht kilometer landinwaarts zitten we in een heerlijk huis, met zwembad, adembenemend uitzicht en genoeg schaduw voor al onze gevoelige huidjes. Alleen Alexandra en Jan schijnen weinig last te hebben van de zon en worden bruiner en bruiner. Ik ben aangenaam verrast hoe goed ik na een dikke week tegen de zon kan; het kwik heeft deze week de 38 graden gehaald. Behalve veel strand en zee, zijn we een dag naar Ronda gegaan, een prachtig bergdorpje op 80 km afstand en eergisteren naar Málaga. Het koele Picasso museum was een prima onderbreking in een bloedhete stad, beloond met giga golven aan het eind van de dag aan een van de strandjes ter plekke. Met een van mijn nichten en haar gezin, zijn we gisteren naar strand Mistral gegaan. Mijn zusje Alexandra en Mimi zijn inmiddels ook gearriveerd en vertelden over de dramatische regenbuien in NL. Mistral Beach Club is een klein paradijsje, en famille heerlijk onder de palmbomen gegeten en van sangria genoten. Daar gaan we nog eens naar terug. Het internetcafe gaat sluiten, de siësta begint, dus time to go!
Julius is een grote fan van lego en dolfijnen. Onder zijn 'bed in de lucht' bevindt zich zijn bureau met een grote verzameling 'Waanzinnig om te weten'-boeken. In de vitrinekast bewaart hij zijn schatten, boeken, edelstenen en relikwieën.
Voor de promotie en verkoop van mijn kerstboek ben ik nog op zoek naar leuke activiteiten of evenementen waarbij ik mij kan aansluiten. Een kraampje op een school tijdens de kinderboekenweek, een voorlees- en signeermiddag in een winkel, of een stalletje op een kerstmarkt zijn maar een paar voorbeelden.
Maar ik denk bijvoorbeeld ook aan het kerstfeest van je werk, organisatie of sportclub. Terwijl de kinderen aan de warme chocolademelk zitten, lees ik mijn kerstverhaal voor. (De illustraties verschijnen op een groot scherm). Daarna kunnen de ouders het boek kopen. En als ze het leuk vinden, signeer ik het boek voor hun kindje.
Ik weet, in juli lijkt Kerstmis nog heel ver weg, maar voor je het weet, staat die drukke Decembermaand weer voor de deur en begrijp je niet dat je agenda al weer zo vol staat. Laat me weten als er mogelijkheden zijn om eens verder over na te denken. Leuk!
Hier is de zomer in ieder geval niet. Aangezien Jan en ik allebei heel moe waren, zijn we op ons dode akkertje naar Zeeland gereden. MO en gezin waren er ook net. Prima temperatuurtje om buiten te borrelen en eten. Kids aan de voetbal op het veldje voor de huisjes. Met beide gezinnen gegeten en onder het schijnsel van de vuurtoren nog een kleine strandwandeling gemaakt met MO en de honden. Vandaag is het een bioscoopdagje. `De brief voor de koning`staat op het programma in Goes.
In de hoop dat het ergens wel zomer is, gaan we vandaag voor een paar dagen naar Haamstede. De oudste twee, Julius en Alexandra, blijven tot woensdag in NL voor een hockeykamp op Leiden en logeren dan twee dagen bij hun vriendjes.
The day after de geboorte van kleine Tijo. Wat een feest om zo'n klein mannetje te zien dat net drie uur oud is en afwisselend schreeuwend en drinkend bij zijn trotse moeder A ligt. En wat een openbaring om een ziekenhuis binnen te gaan voor iets leuks.
Een misschien iets te druk programma voor mijzelf - maar altijd beter dan niets doen uit angst te moe te worden - bracht mij op dinsdagochtend in Bussum bij Charlotte, waar ik bewondering voor heb in een op het eerste gezicht never ending verbouwing, maar waar het einde, wanneer je door het gruis en stof heenkijkt, langzaam in zicht komt. 's Avonds met Ems, Kristel en Zosja gegeten terwijl de hotline naar het ziekenhuis openstond in verband met alle weeën van A. En ondertussen brainstormden de PR vriendinnen naar hartenlust door over de lancering van mijn boek. Ik kan er nog niets over loslaten!
De dag erna gestart bij een van mijn nichten M voor een kop koffie en een poging om in drie kwartier te proberen twee jaar bij te kletsen. En daarna op pad naar 'mijn' uitgever die veel boeken in eigen beheer produceert. Het begint dan opeens zo te leven. Echt geweldig. Nog wat schaven aan de tekst en dan kunnen de vormgevers aan de slag voor de eerste proefdruk. Eenmaal weer buiten, bleek Tijo net geboren te zijn. Na een kleine middagdut in Bussum ben ik teruggereden. De rest van de familie zat op dat moment nog in Legoland. Ze konden pas vertrekken nadat alle attracties waren doorleefd en beleefd. Jan heeft gelukkig nachtogen en dito rijvermogen want pas om half twee waren ze terug in Tervuren.
