Ik weet niet wie de 1000e pageviewer van mijn blog is geweest, maar toen ik net de site opende, was de teller over de 1000 heen!!!!!!!!!!!!!!!
De 1000e 'bezoeker', maar dan net even anders. Want ook dat heb ik onlangs geleerd in de blogwereld, er zijn pageviewers en bezoekers. Beide groepen worden door www.bloggen.be geteld en in een statistiekje bijgehouden. Een bezoeker kan wel tien pagina's bekijken; de tikker telt dan door, maar het blijft bij één bezoeker. (Ik kan natuurlijk ook zelf de hele dag naar mijn blog toegaan, om de teller wat op te krikken, maar ook dat wordt allemaal bijgehouden. Er zijn wel degelijk diverse adressen vanaf waar de blog wordt bezocht).
Op een schaal van 10 was vandaag een goede 7. Niet misselijk, wel MOE met hoofdletters maar ik heb mijn energie heel gedoseerd gebruikt en ten volle benut om zaterdag met mijn zusje Alexandra naar gordijnstof te gaan kijken. Dan een middagdutje en vervolgens in de middag nog een bezoek aan Tony Mertens in Zaventem. Een te gekke winkel waar ik nog nooit was geweest in de afgelopen zes jaar; maar goed, in ons oude huurhuis was schilderen ook geen optie. Over een week komt de schilder en dan gaat het beginnen. Alexandra sr. gaat morgen weer naar huis; het was heerlijk dat ze bij ons logeerde en mij en Jan heeft verzorgd (en veel huishoudelijker is dan wij met z'n allen bij elkaar.....). Benjamin vond het nodig om de parfum van Alexandra jr. te pikken en door het HELE huis te spuiten. En ook op zichzelf!! Hij zoekt enorm de grenzen op. Al bij al een goed weekendje en de moraal is weer boven 0 gekomen. Diner werd vanavond verzorgd door Nigella. My compliments to the chef.
Ik belde gisteravond naar het ziekenhuis om te horen hoe de bloedwaarden waren. Het is nu eenmaal zo dat een chemokuur alleen wordt gegeven als de waarden van de rode en witte cellen weer een bepaald minimum hebben bereikt om een volgende 'attack' van chemo te kunnen doorstaan. Ik krijg een arts aan de telefoon en die zegt heel opgewekt: ik heb net de waarden binnen, u mag morgen gerust komen!'. In de categorie grensverleggende gevoelens is dit er weer een: YES, ik ben blij dat het mag. Een spanning voel ik van mij afglijden. Hoe opgelucht kun je worden omdat je weer naar de chemo mag. Ja, zo werkt het dus.
Het is wederom een 'dejavu'. In de afgelopen week poppen die van tijd tot tijd in mijn geheugen omhoog. En daardoor lijkt de vorige kuur als de dag van gisteren. En dat is geen fijn gevoel; alsof alles wat ik in de tussentijd heb gedaan en beleefd, wegvalt. Zo is er bijvoorbeeld de chemoafdeling. De eenheid waar ik weer zit, is inmiddels verbouwd, nieuwe kleuren op de muur en een andere incheckbalie. Ik kan de vraag 'of jullie het hebben veranderd hier', nog net inslikken. De scene en sfeer zijn vrijwel hetzelfde gebleven. Ruimtes met relaxstoelen waar de mensen zittend een kuur kunnen krijgen of kamers met een of twee bedden. Een bed heeft wel mijn voorkeur. Ik word toch moe van dat spul en het is wat gezelliger kletsen en praten met Roos die vandaag vanuit NL met mij mee was gegaan en gewoon naast mijn bed kan zitten. En dan die afschuwelijke moeheid. Dat is ook weer als de dag van gisteren. Onafgebroken gapen, ook al praat of telefoneer ik; het is non-stop. Nu weet ik weer hoe prettig het was, daar van verlost te zijn de afgelopen maanden. En het bejaardenritme. Na de lunch een dutje om tegen het eind van de middag weer wat energie te hebben.
De kuur bestaat uit twee stoffen: platin en gemzer. (Ik hanteer wellicht niet de juiste medische namen). Vandaag, de achtste dag van de kuur, krijg ik alleen gemzer. Eén stof, dus eerder naar huis. Iets na tweeën zit ik weer in De Dry Coppen met Roos aan de thee en een bagel met brie en walnoot. Echt heerlijk. Ik voel me heel erg moe, lijkbleek, maar heb wel honger. Als verrassing ga ik om 15h30 naar het schoolplein van Julius en Alexandra. Benjamin is al thuis.
Iets heel huishoudelijks. Anne B. belde en had wat twijfels om een bericht op mijn blog achter te laten. 'Want ja, je weet maar nooit wie het allemaal lezen.' Ik moet zeggen dat ik ook een amateur ben in het land der bloggers, en tot voor kort nog nooit op een blog was geweest, maar inmiddels weet ik dit: je kunt berichten, reacties op- of aanmerkingen achterlaten of via het gastenboek (voeg toe) en dan kan IEDEREEN dat meelezen of met de pijl naar EMAIL (mail mij) en dan komt het alleen in mijn mailbox. Privacy gegarandeerd!
Thuis zwaai ik Roos uit en duik mijn bed in. 's Avonds komt Jan thuis met een prachtige bos bloemen; heerlijk. Ik slaap en eet mee met iedereen. Verhaaltjes lezen met de kinderen in mijn bed. Nu nog een verhaaltje voor hier en ik ben vertrokken. Slaap lekker.
Eindelijk weer eens een dag dat ik mij echt lekkerder voel. Na een eerste opleving in het weekend, moest ik helaas constateren dat het niet doorzette. Wee, wee en nog eens wee. Ik haal de misselijkheidsgevoelens van de zwangerschappen in, zal ik maar zeggen. Bij alle drie kinderen, ben ik in totaal EEN keer misselijk geweest. Kan mij echt niets voorstellen bij vriendinnen die maanden - soms zelfs negen - misselijk zijn geweest.
Hoewel je dan nooit moet denken aan paling met vanillevla, heb ik toch een receptje ontdekt, dat ontzettend lekker is. Ik heb in mijne weeë periode meer zin in zout dan zoet, en vriendin MO van de boekenclub kwam maandag met de perfecte lunch aanzetten.
Vers meergranen stokbroodje, Philadelphia creme, dunne snipper ramenas (niet de scherpe), verse zalm en ietwat mierikswortelsaus to finish it off!!
En bovendien de lievelingssnack van de Franse president Nicolas Sarcozy!
Een beetje meer mens. Leefbaar! De ouders van Jan hebben ons dit weekend goed verzorgd. Met Indisch eten en goede Hollandse pot: boerenkool. Je had Julius niet blijer kunnen maken. Vandaag, zondag, wordt er hout gesprokkeld in het park, na gigantische storm van gister en eergisteren. Verder wat gordijnen ophangen, schoolbord op de muur schilderen en never ending..... opruimen!
29 februari 2008. Vandaag niets waard. K met hoofdletters. Hoofdpijn, misselijk en lamlendig. Ik haat het en probeer mijzelf voor ogen te houden dat het werkt.
Er zijn twee soorten brillen die je met dit soort dingen kunt opzetten: Gisteren dreigde ik te verzuipen in woede en jaloersheid en aversie tegen de hele oncologische afdeling, waar ik in de aanloop naar vandaag, ging bloedprikken. Dat is de ene bril. De anders is wat leefbaarder: de chemo en alles waar daarbij komt, zijn een groot obstakel op mijn weg en een grote stoorzender voor alles waar ik mee bezig ben en wat ik doe. Ik ga er letterlijk en figuurlijk doorheen, maar leef links- en rechtsom verder. Even voor negen uur doorbreek ik met 'Goedemorgen allemaal' de stilte in de wachtzaal. De sfeer en scene doet mij denken aan de beschrijving van Joris Luijendijk in zijn boek 'Het zijn net mensen' wanneer hij een bezoek aflegt aan een vluchtelingenkamp (figuurlijk dan, hè!). Ik pak een kop thee van de trolley en verdwijn met Kiki naar het balkon. Even wat frisse lucht - het ziekenhuis is zo warm.
Ik lig bij een lieve dame op de kamer. Zij en haar man kunnen niet van elkaar afblijven. En knuffelen, zoentjes, lachen, aandoenlijk lief en maken ons op een bepaalde manier jaloers. Zouden wij ook nog zo zijn op die leeftijd met onze wederhelften? Haar man gaat op een goed moment naar huis. Wat later op de ochtend legt ze de telefoon neer en zegt dat haar vriend goed is thuisgekomen. 'Ik ben tien jaar geleden weduwe geworden', legt de 56-jarige uit. 'Dit is mijn vriend; we kennen elkaar net een jaar'. 'Oh', denken wij allebei tegelijk - en bekennen dat later aan elkaar - 'dan is het logisch dat ze elkaar nog zo leuk vinden!' Makes you thinking! We besluiten dat het dus altijd nog beter kan; nog meer tijd en aandacht aan besteden dus.
De kuur gaat redelijk snel voorbij. De zakken medicijnen lopen zonder problemen het infuus in. Tegen half drie belanden we in mijn favoriete café De Dry Coppen in Leuven. Een boekwinkel met uitnodigende zitjes waar je koffie en thee kunt drinken. Op de toog staan de meest heerlijke taarten. Ik voel mij goed, ietwat houten hoofd.
Aan het eind van de middag weet ik het weer. Zo was het. Wee gevoel in mijn maag, hoofdpijn en pijnscheuten in mijn kniegewrichten. Ik duik mijn bed in.
Het is een gekke samenloop dat ik naar een autoloos eiland vertrek op de dag dat Jan 15 dagen rijdontzegging tegen zich hoort eisen Sorry, ik ben gehouden aan het minimum, aldus de rechter bij haar toelichting op de uiteindelijke acht dagen. Ik had opgelucht adem gehaald bij de boete van slechts 40, - euro, maar nee, die stond helaas niet lost van de rest. Onze eerste aanvaring met een rechtszaak hier in België. We hadden uiteindelijk op Internet het verlossende woord gevonden: wij waren niet vergeten een eerdere schikking te betalen. Te hard én door rood is geen kattenpis: het is gewoon een dagvaarding en de automobilist moet zich echt verantwoorden.
Een strafblad rijker en een illusie armer wacht Jan nu op de komst van de wijkagent die hem dan zal moeten sommeren om zijn rijbewijs af te gaan geven. Wij gokken op de paasvakantie .. Hij vond het wel een ervaring om eens te hebben meegemaakt. Recidivisten alom die met honderden euros boete weer naar huis gingen en voorlopig helemaal niet meer mochten rijden. Gedaagden mét advocaat gingen voor, dus Jan zag zijn aantreden voor de rechter met drie uur vertraagd! En voelde zich redelijk een roepende in de woestijn in het strakke pak. Er was nog een andere suit verzeild geraakt in het gerechtsgebouw van Leuven. Ook een inwoner uit Tervuren! Hij zou in de vroege ochtend met beslagen ruiten het stopsignaal van een agent hebben genegeerd.
Sark saai? Forget it. Waarom Sark? kreeg ik een aantal keer te horen. Het was jaren niet aan de oppervlakte van mijn bewustzijn maar lag ergens opgeslagen in mijn geheugen. Ooit met Jan over gesproken naar aanleiding van een artikel in de krant. Het is een niet alledaags eiland. Klein, moeilijk bereikbaar, circa 550 inwoners, geen autos, geen straatverlichting, ouderwets bestuurssysteem, eigen wetten, totaal onafhankelijk (althans zo goed als) van Groot Brittannië, prachtige natuur, alleen maar fiets- en wandelpaden, kliffen, zand- en kiezelstranden en een woeste zee. Genoeg om mij te intrigeren. Er zijn altijd praktische redenen om iets niet te doen. En de mens ik in dit geval legt zich er ook zo makkelijk bij neer. Dit keer niet. Thuis goed geregeld, iedereen OK. En de stoute schoenen aangetrokken en op avontuur gegaan. Mijn verbleef viel samen met een van de turbulentste periodes in het bestaan van Sark. Het feodale systeem dat al vele honderden jaren op Sark geldt, staat onder druk. Het eilandje staat aan de vooravond van een eigen gekozen parlement. De meningen zijn verdeeld. Eigen verkiezingen lijken een oplossing voor een aantal problemen, maar zo vragen de eilanders zich af wat gebeurt er met het unieke karakter van het eiland?
Het verslag van Sark volgt. Ik ben super blij dat ik gegaan ben. Op avontuur en onderzoek. Reizen en erover kunnen schrijven, ik teken ervoor. En zolang het geen bestseller en betaalde artikelen oplevert, tja, dan is het gewoon mijn nieuwe hobby. De enige voorwaarde is: het moet intrigeren. Mocht je zelf tegen intrigerende mensen, onderwerpen of landen aanlopen, mail of schrijf ze mij gerust. Mijn lijst van onderwerpen is nog lang niet verzadigd. Een goed dagje.
Om 17h00 uit Zaventem vertrokken naar Southhampton. De stewardess van de incheckbalie, had nog nooit van ('hoe spreek ik dat uit?' vroeg ze) Guernsey gehoord. Dat deed mij denken aan de C1000 in een Zeeuws dorpje waar ik vorige week was. Ik vroeg in de supermarkt om een postzegel voor Belgie. De verkoopster keek verbaasd. 'Dat zal toch zeker een gewone postzegel zijn? Maar ik vraag het even aan mijn collega.' De aangesnelde verkoopster durft het niet met zekerheid te zeggen. Ik vraag of ik mee mag kijken op hun tarievenlijstje? Beide zijden zijn binnenlandse tarieven......Dan maar de hulp ingeroepen van de filiaalhoudster, die zich met haar collega,s over het probleem buigt en het verlossende woord heeft. 'Als Duitsland butenlaand is, dan is Belgie zeker ook butenlaand. (Vergeef mij deze vrije vertaling van het Zeeuws).
Maar goed, Guernsey bestond gelukkig wel in haar computer en uitgezwaaid door Benjamin and Nigella vertrok ik. Bij aankomst in UK, en paspoortcontrole, word ik door de Immigration Officer apart aangesproken. 'Wat ik hier kom doen en of ik ergens op weg naar toe ben? Zo ja, voor business or pleasure? Ik vrees dat ik tussen de laptops, suits and strakke pakken nogal uit de toon viel met spijkerbroek, en rugzak. Mijn compu tijd is bijna over.
Spannend en eng. Zo vertrek ik maandag elf februari naar Zeeland. Ik ga weg uit een gevangenis die ik om mij heen voel. Ik ben boos en jaloers op iedereen die gewoon rondloopt, gezond is en weet hoe de volgende dag er naar alle waarschijnlijkheid zal uitzien.
Dat brengt mij ook op de vraag die daarbij hoort. Dieren weten niet dat zij sterfelijk zijn; of zou een lam op weg naar de slachtbank instinctief weten dat zijn laatste uur geslagen heeft. Ik weet het niet, maar het zet mij aan het denken. Een aantal personen dat in Walcheren de komende drie dagen mijn pad kruist, stel ik allemaal de vraag: Zou je weten wat je zou willen doen als je wist dat je nog maar een dag te leven had?
Sandra, alleenstaande moeder van een dochter van veertien, bijt de spits af. Ik zit in de zon op het terrasje dat zij net veegt. Ze reageert verrast en vraagt zich af waarom ik met deze vraag kom. Tegen de achtergrond van mijn verhaal komt de medewerkster van een biologische boerderij snel los. Er zijn drie heel belangrijke dingen voor mij. Ik heb ze schoksgewijs ondervonden naar aanleiding van het overlijden van een vriendin en van een andere vriendin die ook nog maar kort te leven had. (Hoezo ook? denk ik bij mijzelf. S). Ik neem écht de tijd voor lezen, kies bewust mijn vrienden en zorg dat mijn werk mij voldoening geeft. Aan het eind van iedere dag wil ik een tevreden gevoel hebben; dat zou ik ook willen voor de laatste dag. Ze leunt op een bezem. En met een leuke vraag trouwens, gaat de Zeeuwse weer aan het werk.
Zou de vraag niet heel erg samenhangen met iemands gevoel of hij wel of niet zijn dromen heeft nageleefd? Toch vertellen mensen met bijna-doodervaringen juist over hun héle leven dat in sneltreinvaart langskomt en niet over alles wat ze tot hun spijt niet hebben gedaan.
Op een duinpad kom ik in gesprek met een vrouw die een kinderwagen duwt. Ze blijft twijfelend staan omdat haar zoon nu eindelijk rustig is en zij dat zo wil houden. Hij lijkt op dat moment bezig met zijn koekje en laat zijn moeder denken. Een dag met vrienden en familie zou het worden. Een heel groot feest! En ja, ik denk wel dat ik mijn dromen naleef, maar er blijven er altijd over, toch?
Ondanks de kou zit ik heel prettig op mijn houten bankje, boven aan het duin, met uitzicht over zee en strandtenten die nog in aanbouw zijn. Het is prachtig weer. Volgende week begint de voorjaarsvakantie. Een man in snelle pas loopt langs. De veertiger blijft staan, maar zijn body language verraadt dat hij door wil. Hij doet mij denken aan iemand die bij binnenkomst wel bij je aanschuift, maar zijn jas niet uitdoet. Nee, het is echt geen enquête. Vijf minuutjes van je tijd, stel ik hem gerust. De gewekte verbazing op zijn gezicht geeft mij de tijd hem uit te leggen wat ik vraag en waarom. Helaas, het gewenste effect blijft uit. Hij schudt zijn hoofd. Nee, dat lijkt me allemaal te filosofisch. Laten we daar maar niet aan beginnen, OK?. Goed joh. En met een glimlach verzeker ik hem dat we dat dan zeker niet moeten doen.
Ik kan niet ontkennen dat ik mij afvraag of mannen misschien moeite hebben om op dergelijke onverwachte vragen te reageren. Talrijke discussies hierover met vriendinnen en boekenclub staan mij helder voor de geest. Niets is minder waar wordt mij de volgende dag weer duidelijk. Mijn tijdelijke kapper houdt van praten en schuwt de filosofische kanten niet. Al twintig jaar woont en werkt Peter in Zeeland. En naar zijn wortels in de randstad heeft hij nog nooit terugverlangd. Ik ben eigenlijk heel tevreden, zegt hij met zijn 41 jaar en vader van drie kinderen. Weet je, ik houd enorm veel van mijn kinderen, en dat zal op mijn laatste dag ook zo zijn. Dat hoef ik ze dan niet extra te vertellen. Ik ben heel tevreden. Ik ben knettergek op paarden. Juist door de hoeveelheid mensen die overdag bij mij over de vloer komen, begint s avonds mijn tijd. Mijn privé leven houd ik heel rustig. Misschien dat ik wel een tochtje met de paarden zou maken op mijn laatste dag. Maar ik zou geen andere dingen gaan doen. Het is goed zoals het is. Ik doe precies wat ik wil. De valkuil van vrouwen is dat ze denken dat ZIJ hun partner wel kunnen veranderen Moet je bij mij dus niet proberen, hè? Mijn vrouw weet dat al twintig jaar en ik herinner haar er nu nog steeds af en toe aan! Ondertussen wordt mijn coupe geknipt. Ik ben blij met mijn beslissing om wel naar de kapper te gaan, ook al valt het binnenkort uit. Nu is nu, en nu vind ik dit fijn!
Mijn wensen ga ik altijd achterna. Dit bracht mij ook in de show business terecht. Daar heb je ook kappers nodig. Maar dat was het niet voor mij. Te hectisch, druk en drank. Nee, ik ben heel blij dat ik hier beland ben en dat ik het werk kan doen dat ik na al die jaren nog steeds het allermooiste beroep van de wereld vind! eindigt de haarkunstenaar.
In nevelen en mist gehuld fiets ik terug naar mijn huis om voorlopig niet meer naar buiten te gaan. Haard, boeken en thee doen de rest om mij hier thuis te voelen. Bij mijn eigen retraite horen ook mijn eigen regels. Het aannemen van de sporadische telefoon sta ik mijzelf toe. Vriendin Anne B. is aan de lijn. Tijdens ons gesprek komen we vanzelf ook op de rode draad van mijn dagen aan de kust. Ik ben niet zo van de grote feesten en partijen, begint de 41-jarige moeder van vier kinderen. Het zou een dag moeten zijn met de kinderen en mijn man Johannes. En zeker in een warm land! En wat je wilt doen, dat moet je gewoon vandaag doen. Niet bewaren voor zon dag. Maar als ik eerlijk ben, bekent de voormalige advocaat, zijn er dromen die ik niet meer doe of kan doen door het gezin. Daar sta ik niet te lang bij stil, het is de realiteit. Dat vind ik wel heel jammer, omdat ik weet dat ik door die dingen te doen, juist mijzelf beter zou leren kennen. Vooral de creatieve kanten. Je moet gewoon op onze leeftijd constateren dat een deel van je leven al echt achter je ligt!.
Op donderdag, mijn laatste dag aan zee, komt Kiki langs. De 42-jarige vriendin is moeder van drie kinderen en volgt haar grote passie: coaching. Met de oprichting van haar eigen praktijk streept zij weer een verwezenlijkte wens van haar lijstje af. Ook voor haar zou een laatste dag belangrijk zijn met haar kinderen en man Gerard. Het zou zeker buiten moeten zijn, en in de natuur. Absoluut niet binnen. Ik voel me erg op mijn gemak bij mijzelf. En tevreden. Ik zou willen dat ik op zon dag kon ZIJN, niet anders dan ZIJN. Ze heeft het gevoel dat ze huiverig zou zijn voor twijfel. Ik zou mij gaan afvragen of mijn gevoel wel klopt. Wie ben ik om te denken of te voelen dat ik op mijn gemak ben en dat het goed is zo?. We concluderen dat het niet ondenkbaar is dat hier weer eens onze calvinistische wortels de kop opsteken.
Terug naar en in de bewoonde wereld. Mijn zelfvertrouwen, letterlijk het vertrouwen in mijzelf, is gegroeid. Ik doe er toe en sneeuw niet onder. En toch lijken deze gedachten altijd te worden gevolgd door een stemmetje dat zich afvraagt of dat echt wel zo is. Gaat jou dat wel lukken?, zegt het dan. De twijfel slaat dan weer toe. Om het stemmetje niet de kans te geven om buitenproportionele vormen aan te nemen, visualiseer ik het als een onooglijk gnoom en noem het het saboteurtje.Mijn beschermengel op mijn ene schouder, het saboteurtje op mijn andere. Zoals Kiki opmerkt: Het is net een klein kind dat aandacht nodig heeft. Binnen die afmeting kijk ik naar deze stoorzender.
Ik kan niet achterblijven met mijn eigen antwoord. Mijn dagen aan zee geven mij het gevoel dat ik een laatste dag met Jan en onze drie kinderen zeker aan zee zou willen doorbrengen. De getijden bepalen het ritme van de dag en de zon zou de dag afsluiten in zee. Ik realiseer mij dat ik mijn dingen ga doen, mijn dromen- en wensenlijstje ga afwerken én bijhouden! En daarnaast ook een chemokuur.
Schrijfster/journalist. Dat ga ik worden. Op dit weblog ga ik mijn schrijfcapaciteiten en talenten loslaten, en verder ontwikkelen. Maar dat is niet het enige doel van Ici Tervuren.
Geboren en getogen in Nederland, woon ik nu ruim zes jaar in België, in het dorp Tervuren.Ik ben getrouwd met Jan, en samen hebben we drie kinderen, Julius, Alexandra en Benjamin. In mijn familie bestaat een gen. Ik ben drager van het BRCA-1 gen. Deze celmutatie veroorzaakt een hoog risico op borst- en/of eierstokkanker.
Nu er weer tumorweefsel in mijn buik is geconstateerd, begin ik en mijn gezin aan een nieuwe periode van onzekerheid, verdriet en pijn. Hoewel de elementen voor overleven sterk aanwezig zijn, wil ik vooral leven ook met de mijnen.
Via mijn weblog houd ik familie en vrienden op de hoogte van mijn wel en wee en dat van mijn gezin. Toevallige bezoekers zijn van harte welkom. Maar ik vraag aan iedereen hetzelfde: Alleen met positieve energie te lezen. Laat gerust ideeën en gedachten achter om te delen met mij of andere bezoekers. Ik wil geen doemscenarios in de lucht. Mocht dat moeilijk zijn, kom dan gerust een andere keer terug.
En voor verkopers van allerlei producten, boeken e.d. geldt: Spaar je de moeite. Die informatie past niet bij deze weblog en is niet aan mij besteed.
Ik ga donderdag 28 februari met de chemo kuur beginnen. De toxische stof die je haren doet uitvallen zit er NIET in. Is vervangen door een ander produkt. Morgen ga ik naar SARK en kom maandag weer terug.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
