Ik maakte een interview naar aanleiding van debuut 'Giftig'
Ik werd de stem van Zita
Jeugdauteur schrijft monument voor ziek meisje
Een beloftevol debuut, zo meldde De Standaard der Letteren afgelopen 2 januari. Met Giftig geeft de Brugse Vera Van Renterghem toe aan de onweerstaanbare drang om het verhaal van een ziek meisje te vertellen. Ik moest Giftig schrijven, ook al kende ik Zita niet.
Hoe komt een historica terecht in de jeugdliteratuur?
Ik was een dromer en wilde altijd archeologie studeren. Het avontuur trok en dat leek mij machtig. Na twee jaar werd ik iets reëler; expedities zijn nu eenmaal kostbaar en ik koos voor Nieuwste Geschiedenis. Ik mijn jobs merkte ik dat het kriebelde. Ik wilde meer mijn fantasie mogen gebruiken. In mijn banen ging dat niet. Met de komst van mijn drie zonen begon het weer te kriebelen. Verhalen verzinnen, samen met de jongens, soms urenlang. De denkwereld van kinderen is fantastisch voor mij. Ik kon dat niet langer negeren. Ik veranderde van baan en kreeg vanzelf meer tijd om het schrijverspad te bewandelen.
Zita, de hoofdpersoon in Giftig, is een ziekelijk en stil meisje. Haar moeder is bezorgd en tegelijkertijd geïrriteerd dat de oorzaak niet te vinden is. Bij de ontknoping blijkt dat de moeder lijdt aan het syndroom Munchausen by Proxy (MBP). Een afwijking waarbij een ouder een kind ziek maakt om aandacht te vragen. Hoe ben je aan dit thema gekomen?
Mijn zus is onderwijzeres in Brugge en had een meisje in de klas dat leefde met een moeder die leed aan MBP. Ik had er nooit over gehoord en het greep mij enorm aan. Ik voelde zoveel liefde voor dit meisje; ik wist dat ik haar verhaal moest vertellen. En zo werd ik de stem van de zwijgende Zita.
Heb je vanuit de medische wereld feed back gekregen?Heb je veel reacties van andere slachtoffers gekregen? Voor mij is het schrijven echt iets dat uit mijn hart komt. Ik leef mij volledig in maar ik ben een perfectionist en zorg ervoor dat al mijn feiten kloppen. Giftig is een monument. Ik heb veel over het onderwerp gelezen en regelmatig gesproken met hulpverleners. Na het verschijnen van Giftig kreeg ik veel reacties van volwassenen die zichzelf in Zita herkennen. Het is een bevrijding voor deze mensen die ooit kind waren en zich al die tijd afvroegen of zij gek waren.
Lees je zelf veel jeugdliteratuur? Eerlijk gezegd lees ik bijna alleen maar non-fictie over de onderwerpen waarover ik schrijf. Aan jeugdliteratuur waag ik mij eigenlijk niet omdat ik mijn eigen stijl wil bewaren.
Heb je tips voor schrijvers in de dop die dromen van succes en bestsellers? Ja, ik zou iedereen op het hart drukken om vooral effectief te schrijven. Luister naar kritiek, het verbetert je werk. Laat je niet ontmoedigen door uitgevers en financiële onmogelijkheden. Ga door!
Een succesvol debuut schept verplichtingen. Komt er een tweede boek? Jazeker, maar ik kan daar nog niets over loslaten. Een kleine tip van de sluier: het is weer een actueel jeugdthema.
Morgen gaan we met de Eurostar van Brussel naar London. Binnen twee uur sta je down town London. We slapen in de YCA met ons vijven in de familiekamer. Gek genoeg is Jan meer de kampeerder in ons gezin - sliep regelmatig in het Lager in trekhutten bij skitochten - maar sta ik eerder in de rij voor een jeugdherberg of familiekamer. Toegegeven, de quality time met z'n tweeën is ver te zoeken in zo'n gezellige stapelbeddenkamer. In zijn jonge jaren heeft Julius heel lang gedacht dat met vakantie gaan sowieso betekende dat we met z'n allen in één kamer verbleven. Ik weet nog hoe boos hij was toen hij een keer alleen met Alexandra op een kamer moest en wij achter de tussendeur sliepen.
De afgelopen twee weken waren divers. Verschillende vrienden hebben kort na elkaar een broer en zusje verloren aan kanker. Allebei met jonge gezinnen. Ongelooflijk triest. Een dag ben ik totaal van de kaart geweest. Hun verdriet komt dan zo dichtbij, de angst holt er hard achteraan en ligt op de loer om mij te ondermijnen. Ik merk dat ik mij er gelukkig uit kan trekken en toch weer op het punt komt dat ik mij realiseer dat ik ik ben en dat er zoveel verschillende vormen van kanker zijn, maar dat het woord altijd zo'n zware lading heeft en uiteraard ook houdt door het grote verdriet waarmee het vaak gepaard gaat tijdens ziekten en na overlijden. Ik ben samen met Jan naar de begrafenis geweest - vorige week maandag - en ik merkte dat ik mij eerder identificeerde met de vrouw van Arjan, dan dat ik steeds dacht 'stel je voor dat ik daar lig'. Jan had dat ook. Diep respect voor Arjan. Dapper tot in zijn tenen. De andere begrafenis was ten eerste in Engeland en ten tweede is twee way too much. Maar ik ben daarom des te blijer dat we onze trip al hadden geplanned en Pete en zijn gezin deze week in levenden lijve kunnen zien.
Morgenavond op het programma: Joseph and the amazing technicolor dreamcoat www.josephthemusical.com
Op mijn schrijfcursus in Leuven worden alle schrijfgenres in vogelvlucht besproken. Enige weken geleden mochten wij, de cursisten, poëzie inleveren. Behalve de traditionele sinterklaasgedichten en een gedicht dat ik ooit aan het papier toevertrouwde toen mijn haar was uitgevallen in 1993, had ik mij nog nooit aan deze tak van sport gewaagd. Een groep studenten is bezig met een project en zoekt daarvoor poëzie. Doel: de uitgave van een bundel die je kunt raadplegen als je verlegen zit om woorden of echt geen idee hebt wat je iemand moet schrijven voor hoogte- en dieptepunten in het leven. Maar ook - en dat verbaast mij - sms-teksten zijn van harte welkom! Dus als je binnenkort een romantische sms ontvangt, en dat niet achter de zender had gezocht, dan zou het bericht wel eens afkomstig kunnen zijn uit deze bundel. De bundel wordt verwacht in maart. Ik stuur een gedichtje in. Of het geplaatst wordt, weet ik niet. Mijn klas is heel produktief, en dus veel concurrentie! Morgen staat het gedicht op het blog. Goed dagje!
Geen writer's block :), maar toch lukte het mij niet mij aan de PC te zetten en door te gaan op mijn blog. Vandaag, vrijdagmiddag, lukt dat wel. De kinderen allemaal weer op school, want ook bij ons heeft de griep toegeslagen. Julius en Benjamin wisselden elkaar af. De tijd vliegt en we zijn al weer een dikke maand terug van onze skivakantie. De volgende vakantie begint alweer bijna.
Duizenden goede voornemens: troep opruimen, want met de verjaardagen van Alexandra en Benjamin in januari, komt er zeker weer van alles bij, de administratie van maanden, de boekhouding van De Gouden Kerstboomkaart, lampen ophangen, schilderijen uitzoeken en laten ophangen........
Mijn kerstboek is een groot succes geworden, al zeg ik het zelf. Zolang de voorraad strekt, zal ik mij vanaf de zomer weer met de PR en distributie gaan bezighouden. Mochten er mensen zijn, die vrezen dat er geen boeken meer zijn, niets is minder waar. Er kan nog besteld worden. Renée Loos-Poelman en ik hebben geconcludeerd dat het boek 'wereldwijd' gelezen wordt. Uit de meest uiteenlopende landen zijn bestellingen gekomen. Australië, Nieuw-Zeeland, UK, VS, Frankrijk, Spanje, Turkije, Italië, Ierland, Oeganda, Zwitserland en natuurlijk België en Nederland.
De 'goede-doelen'verkopen in zowel Huizen als Bilthoven zijn enorm succesvol geweest. Dankzij de perfecte organisatie van beide evenementen heeft de Stichting Kinderoncologische Vakantiekampen (SKOV) de mogelijkheid om ook dit jaar weer heel veel kinderen mee te laten gaan met een van de uitdagende (sport)kampen van de organisatie.
Vandaag ga ik de verjaardag van mijn zusje Alex vieren. 41 Lentes jong. Mocht je haar willen feliciteren, mail me via deze site en ik stuur de felicitaties aan haar door. Precies een jaar geleden hoorde ik dat de tumorcellen terugwaren in mijn buik. Dus wederom een hele grote mijlpaal die we samen vieren vandaag!!!
Op 10 en 11 januari 1997 zijn Jan en ik getrouwd. Reden voor een feestje afgelopen weekend.
In de loop der jaren was onze traditie waarbij we om de beurt elk jaar
een verrassing zouden regelen - eerst voor elkaar, later voor het gezin
- een beetje in het slop geraakt. Waar een sabbatical al niet goed voor
is: Jan liep op een buitenbeurs - inderdaad, zo een waar je eigenlijk
nooit naar toegaat, maar wel zou willen - tussen de houtgestookte
buitenbadtobbes, gietijzerens tuinmeubels en vele tijd-voor-jezelf
mogelijkheden, de kunstenaar Martine tegen het lijf. Met als resultaat
een workshop voor het hele gezin in Malmedy, in de Belgische Ardennen.
In een gloednieuw atelier werden we ontvangen. 'Gelukkig in het
Nederlands, Mam', haalden de kinderen opgelucht adem. De uit
West-Vlaanderen afkomstige Martine belandde enige jaren geleden zoals
zij zelf verteld door een liefdesgeschiedenis in het Franse gedeelte
van België. Met een nieuwe liefde, maar met achterlating van een
bloeiende kwekerij, doemde de vraag zich op: Wat nu? Het roer ging om
en een nieuwe start werd gemaakt op de academie van Verviers. Een
juiste beslissing in onze ogen, als wij de hoeveelheid mooie
kunstwerken in haar atelier bekijken. Maar goed, de eerlijkheid biedt
mij te zeggen dat Jan en ik op het gebied van pottenbakken, beeldhouden
en boetseren, (nog) amateurs zijn!
'Ik wil kleien. Wanneer beginnen
we?' Benjamin is niet te houden en zou het liefst de koffie en
inleiding overslaan. Na een half uurtje gaan we ietwat onwennig met
onze handen in de klei. Zwaar voor je handen! Het is een zelfgemaakt
mengsel. Vettig, stevig, donkergrijs en lekker kneedbaar. Het idee is
een kunstwerk met ons vijven, maar hoe begin je daar aan? We kiezen
voor het concept totempaal. Ieder kan zijn of haar bijdrage aan het
eind van de dag als bouwsteen voor de paal aanleveren. Ja, ja, de
workshop is van 10h00 - 18h00. Lijkt lang, maar het vliegt om. En
vergeet niet dat we in een Bourgondische streek zitten. De lekkerste
tussendoortjes worden ons voorgezet en de lunch is meer dan een broodje
kaas en een glas melk. Kazen, broodjes, vruchten, soep met groenten uit
eigen tuin - tuinsoep door Martine genoemd - salade en een goed glas
wijn. Mijn handen en inspiratie waren echt toe aan zo'n uitgebreide
pauze. De kinderen hebben zich gestort op de meest uiteenlopende
kunstwerken. Bij Alexandra duurt het even voordat ze weet wat ze wil
maken, maar Julius en Benjamin maken het ene na het andere. Veel
dieren. Massaproduktie. Af en toe zoeken ze afleiding in de grote
besneeuwde tuin die om het huis ligt en grenst aan een bevroren beek.
Genoeg afleiding.
Met
nieuwe energie maken we onze kunstwerken af. De taart en zelfgemaakte
chocolademousse is een ware beloning aan het eind van woeste arbeid.
Tegen het eind van de dag geeft Martine nog een demonstratie. Ik heb
nooit geweten dat een kleiwerk, voordat het de oven ingaat, dient te
worden uitgehold. En dat gaat er hard aan toe. Met een fijn ijzerdraad
wordt een van haar beelden eerst onthoofd en daarna opengesneden bij de
rug. Nadat de 'herseninhoud' is geleegd en de binnenkant van het
poppetje is verwijderd, worden met verse klei de stukken weer aan
elkaar gezet. De operatie is gelukt en met enig boetseerwerk is de snee
helemaal weggewerkt. Klaar voor de oven en het eindwerk.
Wij laten ons familiekunstwerk -
dat uiteindelijk de vorm heeft gekregen van een taart met verdiepingen
- in goede handen achter. Martine zal de klei aan de binnenkant
verwijderen en het voor ons bakken. De overige produktie - vier bladen
vol - nemen wij mee. Om te voorkomen dat de vorst het beschadigt,
draagt Jan alle plateaus later op de avond nog naar onze hotelkamer op
de tweede verdieping. Dan realiseer je je hoe zwaar natte klei is.
Kilo's!!!!!!
Het
duurt nog even voor we met ons kunstwerk thuis kunnen pronken. Nog een
kleine logistieke uitdaging. Of wij gaan weer naar Malmedy of Martine
brengt het langs, die toch nog geregeld naar Vlaanderen gaat.
In de tussentijd moeten wij op zoek naar een plaatselijk pottenbakker die onze andere kunstwerken afbakt!
Vandaag, de laatste dag van een zeer bewogen jaar. Ik ben tot in mijn tenen blij dat ik hier midden in de Alpen sta en kan genieten. Tot mijn verbazing staat er een pc met Internet in de gang van het resto. Het is waanzinnig weer, al drie dagen strak blauw en zon. Ik wens iedereen
een heel goed en gelukkig en gezellig en gezond en voortvarend en te veel om op te noemen 2009
In Belgie is het gebruikelijk dat je voor 1 januari een nieuwjaarsbrief stuurt aan je ouders, meter, peter of grootouders. Samen met haar klas maakte Alexandra het volgende gedicht:
Hallo, hallo, je kok is daar, Met een gerecht voor het nieuwe jaar Een lepel vol vriendschap, een kom met geluk, Een paar druppels liefde, het kan niet meer stuk
Ik meng dit alles in een pan en laat het wat sudderen als het kan Ik giet er dan wat knuffels bij, wat wordt dat een lekkernij
Ik steek het in de oven snel, ´t Wordt heel lekker, weet je wel ´k Wou dit speciaal voor jou maken laat het je in het nieuwe jaar smaken
Op 10 en 11 januari 1997 zijn Jan en ik getrouwd. Reden voor een feestje afgelopen weekend. 
