Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
22-01-2024
Januari
Beste Lezers,
De fotoreeks begint met enkele sfeer winterbeelden. Maar geen sneeuw te zien. Het beetje dat hier is gevallen maakte het de moeite niet waard er beelden aan te verspillen. Andere contreien waren dus beter af. Alhoewel, de drukte op de Hoge Venen, je moet het er toch voor over hebben.
Dus ook die winterzon heeft wel iets mooi, vooral heel vroeg bij opkomend licht of aan de Schelde, juist voor ondergaan.
Goed, januari dus, daar zijn we al bijna doorheen. Het pensioen wordt bijna gestort, weeral zuurstof voor de winkels. Alle, als er nog zijn. Eén grootwarenhuis is alvast gesloten voor een jaar. Mijn achterbuur wil zijn winkel moderniseren. De parking komt onder de winkel te liggen en er verschijnt meer groen op het terrein. Dit wil zeggen dat er pleintjes met gras en bomen komen tussen de parkeerplaatsen. Het groen van het verleden, het DATS tankstation verdwijnt en komt niet meer terug. (was eerst wel nog voorzien)
Het fabeltje dat er een uitrit langs de August Wautersstraat komt kan ik hier uit de wereld helpen. Er is in de aanvraag tot omgevingsvergunning wel sprake van: "Tevens kan er op termijn een doorgang voor zwakke weggebruikers vanuit de August Wautersstraat ontworpen worden." Zoals de plannen nu voorliggen wordt er geen gebruik gemaakt van de zone van de voormalige wasserij en de cinema. In de omgevingsvergunning is sprake van een groenzone. Wie me weet wonen kan niks meer zien wegens een houten scherm maar groen is het ondertussen wel geworden. Nog een jaartje en de takken van de bomen, die nu al zichtbaar zijn, komen boven de scheidingsmuur. Waarom Colruyt al die woningen in mijn straat heeft opgekocht blijft gissen.
Het nieuw te bouwen gebouw is iets groter en hoger, even hoog dan de naastgelegen buur. Wellicht zal ik het noorderlicht niet meer kunnen zien vanuit mijn tuin.
Als gebuur heb ik de Ford garage nog geweten en herinner ik me dat mijn serre geplaagd werd door glasbraak bij het egaliseren van de scheidingsmuur, de voormalige muur van de garage. Die muur zal blijven staan en langs Colruyt zijde worden afgeschermd met een rij leibomen als groenbuffer.
Hier herinner ik me ook dat bij de bouw van deze winkel in 1986 of 1987 er protest was van de overburen. Zij keken op een muur. Als antwoord kregen die mensen de belofte dat er een groene beplanting zou komen. Ik denk dat het bij die belofte is gebleven. Tenzij ik iets over het hoofd heb gezien??
Iets anders waar ik met toch over verbaas.
Waarom iets geen poging tot moord of doodslag is maar opzettelijke slagen en verwondingen.
Een man wou zijn liefdes rivaal overtuigen zijn vrouw met rust te laten en had een wapen bij om zijn woorden kracht bij te zetten. Dit wapen was een omgebouwd alarm pistool. De dader kende te weinig van wapens om effectief iemand te doden. Is dit voldoende om van slagen en verwondingen te spreken en niet van de intentie te doden? Wat indien het wel fataal was afgelopen? Was het dan moord?
De receptie van Op Stoapel is goed verlopen met een groot aantal bezoekers. Foto's hiervan zijn wellicht via Facebook te raadplegen. Voor mij is het vooral zeer positief dat er alweer enkele nieuwe zeer interressante leden zijn bijgekomen.
Vooreerst allen een vredevol Nieuwjaar toegewenst. Dat 2024 succesrijk mag zijn op alle gebied.
Bij deze mag ik meedelen dat mijn actie voor Duwmee een prachtig resultaat heeft opgeleverd. Zoals ik meermaals aanhaal, alle kleintjes maken een grote. Toch wil ik vermelden super tevreden te zijn met het opgehaalde bedrag dankzij onder andere een enigszins grotere gift.
Het opgehaalde bedrag van 605 is best aardig te noemen.
Dank U in naam van Streetwize en Mobile School.
Voor de rest zijn we de dagen alweer heelhuids doorgekomen.
Straks is er het Grote Afsluitfeest van de spiegeltent op domein DUrsel. Tijdens Winterdans ben ik er al eens langs geweest en dat was best plezierig. Vandaar, om het jaar goed in te zetten gaan we dansen op de tonen van een live orkest.
Vandaag zijn wellicht de laatste wenskaartjes binnen gevallen. Zo is het jaar wel degelijk begonnen, enigszins aan de natte kant en met weinig zonneschijn. Maar het zit van binnen, niet?
Mvg
Hugo Peregrinus
De landwegen zijn best glibberig. Op vele plaatsen is het best moeilijk om je recht te houden en ook de beken zijn niet zomaar over te springen. Even thuis blijven dan maar zekers!
Donderdag met de stapmaten tot Mechelen gestapt. Deze dag is een beetje uitgelopen. Een bezoekje aan een origineel cafeetje ging nog wel. Het tweede bezoekje viel iets langer uit. Het betrof hier een zeer origineel en prachtig etablissement alwaar men goed gebrouwen bier kon degusteren.
Enkel het eerste uur in de morgen hebben Jan en ikzelf een streepje zon gezien. Michel, die in Boom was aangepikt, bracht als het ware het gure weer mee. Maar niet getreurd, na de bokes met de bijhorende drank kwam Rumst in zicht. Een babbel met een gewezen collega van Jan en Michel nam enige tijd in beslag. Het was hun van harte gegund. Even verder was het dijkpad gesperd. Volgens Jan stond er geen goed verbodsbord. Als er geen manneke in of op staat zou men als voetganger wel doorkunnen.
Het bord C3 verbiedt toegang voor iedere bestuurder. Het bord C 19, dat er stond, verbied toegang voor voetgangers. Helaas, na enkele honderden meters bleek de tunnel onder een laadkade afgesloten. En dus konden we via het dorp gaan om daarna terug het dijkpad te bereiken. Eens de blauwe bruggen voorbij kwamen we aan het begin van de Rupel, de monding van de Nete in de Dijle. Aangekomen aan het Zennegat waren we getuige van de versassing van een duwbak, geladen met stenen. Daar we graag aan de overkant van de Zennevaart liepen was enig geduld op zijn plaats. De voetgangersbrug werkt eerder aan de trage kant.
Het was een donkere dag en die liep stilaan op zijn eind. Alvorens Battel was bereikt viel de duisternis. En hier begint het verhaal van de mooie etablissementen.
Via de Hoge Weg bereikten we - In Het Bergsken dat de Michel kende omdat hij er al eens passeert als hij met zijn vrouw gaat fietsen. Een open haard bracht wat warmte want het was heel de dag nogal vochtig weer. De kroegbaas was eerder van het stille type en dus volstond één palmke. Voor Battel dorp, in de Battelse Bergen straat, meende Michel zich te herinneren dat hun gewezen collega, Rita, daar woonachtig was. Toeval of niet, hij belde aan de juiste deur. Een vriendelijke dame keek even verwonderd naar drie figuren met rugzakken - in het donker. Maar de Jan werd onmiddellijk herkend. Een hartelijke omhelzing viel beide telefon mannen te beurt. Ondertussen was ook de echtgenoot erbij gekomen.
Omdat we weigerden binnen te komen vanwege het latere uur en de vuile schoenen viel het voorstel om in de kroeg om de hoek een pint te drinken.
Die tweede kroeg in Battel deed me met verstomming staan. De parochiekerk was verkocht aan brouwerij Het Anker in 2019. Bij de verkoop overeenkomst stond gestipuleerd dat het gebouw zijn uiterlijk diende te behouden met behoud van de glasramen. Het orgel werd overgeplaatst naar een andere kerk, het altaar verwijderd en het valse plafond verwijderd. Wat er nu te zien is, den Batteliek, zou ik magnifiek durven te noemen.
(De straat die de Hoge Weg met de Battelse Bergen straat verbind is de Baron Eduard Empainlaan.
De Empains waren bijzonder invloedrijk in Battel. Zij bouwden er een vrij imposant kasteel. De baron heeft er zelf amper gewoond, maar zijn zus, Madame Denis, is tot hoogbejaarde leeftijd in Battel blijven wonen.
Het kasteel is afgebroken, en er rest nog weinig tastbaars van de aanwezigheid van deze familie in deze Mechelse uithoek. Alleen de door de familie gesponserde glasramen in de Battelse kerk vertonen met grote fierheid de naam van de schenker.)
Op de koop toe is binnen in een mini brouwerij geïnstalleerd. Het brouwsel wordt ter plaatste geserveerd. Hun pils is zeker te smaken. Andere bieren zijn er niet veel maar regelmatig wordt er geëxperimenteerd en als het wordt gesmaakt door het publiek wordt het door de grote broer verder geëxploiteerd. Uiteraard kan je er ook eten. Te zien naar de bezetting op een donderdag avond lijkt het me voortreffelijk.
Het Anker is een familiebrouwerij die al 5 generaties lang bier brouwt in het Groot Begijnhof van Mechelen. In Stokerij De Molenberg, de 17e-eeuwse familiehoeve en stokerij in Blaasveld, wordt er op basis van het moutbeslag van Gouden Carolus Tripel een verfijnde Belgische whisky gestookt.
Deze info en deze van de kerk kreeg ik van de echtgenoot van Rita. Die was als voorzitter van de Kerkfabriek verantwoordelijk voor de verkoop en het opstellen van het contract. Gelukkig is deze man ook sterk geïnteresseerd in het verleden en hadden we al vlug een groot raakpunt. Hij heeft dus ook al veel tijd gestoken in het archiveren, o.a. van de kerk archieven van Battel.
Tegen achten bereikten we station Mechelen maar helaas, twee minuten te laat. Dus was het nodig om nog een uurtje te wachten. Die tijd werd gespendeerd aan een laatste palm.
De volgende morgen waren de spieren, na de 33 km van de vorige dag, voldoende hersteld om het stuk tussen Mechelen en Leuven te wandelen. Het kanaal Leuven Dijle ben ik alleen gegaan en halfweg de middag stond ik al op de met. (De honger werd gestild tijdens een tussenstop in De Brousse in Tildonk.)
Het stadhuis van Leuven is een van de bekendste gotische stadhuizen ter wereld en staat op de Grote Markt van Leuven.
De plannen voor het stadhuis van Leuven zijn gebaseerd en geïnspireerd op het Stadhuis van Brugge. Het Brugse stadhuis is een van de oudste in België en stond, naast dat van Leuven, model voor onder meer het stadhuis van Oudenaarde, Brussel en Gent.
Er staan in totaal 149 beelden in de gevels. De figuren op de voetstukken dragen allen Bourgondische kledij, de figuren in de nissen dragen kledij uit de periode waarin ze geleefd hebben. De figuren op de benedenverdieping beelden onder meer geleerden, kunstenaars en historische figuren uit het Leuvense uit. De eerste verdieping toont figuren die de gemeentelijke vrijheden symboliseren en de patroonheiligen van de parochies. Op de tweede verdieping staan alle heersers over de stad, van de graven van Leuven en de hertogen van Brabant tot Leopold II, hoewel Willem I en Leopold I ontbreken. De nissen in de torens werden gevuld in 1895-1913 met 87 beelden. Zij kregen Bijbelse figuren.
Ondanks de weekdag leek het alsof in Leuven iedereen verlof had. Het moet gezegd dat de kerstversiering het stadhuis bijzonder mooi maakt.
Terug in Temse bleek iedereen in het donker te vertoeven. Maar goed dat er nog kaarsen bestaan, het maakte het Schrijverke tot feeërieke kroeg. Alweer een kroeg zou je denken, maar in dit geval was het zeer zeker van de dorst.
Afijn, zaterdag kon ik met Filip mee naar Leuven om daar de challenge te voltooien. Dat is dan ook gelukt en het mag gezegd, het heeft een mooi bedrag voor Mobile School opgeleverd. Maar de actie loopt nog door tot eind december.
Dus voor diegenen die Duwmee nog wensen te steunen, mijn teller staat nu op 500 plus.
Het is me gelukt om kampioen van Temse worden in het vrijspel, biljarten!
De finale vorige zaterdag begon enigszins moeilijk maar na enkele missers en een mooie afleg van de tegenstander liep het ineens op wieltjes of beter uitgedrukt: ze rolden.
De receptie na de andere finales liep ik echter mis.
Alhoewel, Barbara vieren is ook niet te missen. Juist bijtijds was ik in Kruibeke om mee op te stappen met het korps doorheen de gemeente. De zon kwam er eventjes doorheen en de bevelvoerder besliste om geen lange jas aan te doen. Na het bezoek aan een van de weinige bierhuizen was de temperatuur zo dat die jas wel van pas had gekomen.
Dat probleem van wel of geen jas is ontstaan toen de overheid in Brussel besliste om bij de brandweer hervorming geen uitgangsuniform meer te voorzien. Zo komt het dat de oudere brandweermenen en de pensioenmannen nog zon jas hebben. De jeugdigen kunnen dan weer profiteren van een volledige garderobe interventie kledij. In onzen tijd had je een overall, een paar botten, een lederen vest en een helm. En natuurlijk dat uitgangsuniform. Maar daar kom je alleen mee buiten om te vieren. En laat vieren nu iets zijn waar ze in Brussel alles van weten maar niet willen delen.
Het avondfeest maakte het weer allemaal goed. De mooi ingerichte en verwarmde garage is eigenlijk een ideale plaats om er eens in te vliegen. Geen last van buren of te kort aan parkeerplaats, een gezellige sfeer en smakelijk eten, wat kan een pompier meer wensen. Dansen. Dat heb ik gedaan.
Op zondag morgen was het precies of ik had een tocht van 50 km gedaan. Tegen tienen was ook dat weer achter de rug.
Genoeg brandweer.
Deze week vernomen in de krant: Eternit veroordeeld voor het opzettelijk ziek maken van asbestslachtoffer.
De rechter vergeleek Eternit met een terrorist die een gebouw laat ontploffen zonder na te gaan of er mensen aanwezig zijn. Als er dan doden zijn is die bommenlegger verantwoordelijk. Uiteraard heeft Eternit, uit Kapelle-op-den-bos, bezwaar aangetekend bij monde van een hele zwerm advocaten.
Asbest is de veroorzaker van longvlieskanker, een van de meest dodelijke.
Nochtans was vanaf de jaren zestig het risico van asbest bekend. De enorme gezondheidsrisicos nam het bedrijf voor lief en bleef verder werken zonder beschermingsmaatregelen. De rechter noemt dit bedrog om zichtzelf een financieel voordeel te verschaffen.
In België werd pas in 1997 gestopt met het gebruik van asbest. Deze bijzonder late maatregelen kwam er nadat Eternit via allerlei procedures de schadelijke gevolgen minimaliseerde of trachte te verdoezelen en wetgevende maatregelen saboteerde.
Ook nu weer vindt men een advocaat bereid om te verklaren dat de rechter de manier waarop hij het woord opzet interpreteert onwettig is.
Nog cynischer is de bewering van Eternit dat op deze manier de basisprincipes van het Asbestfonds op de helling wordt gezet. Dat asbestfonds geeft volgens hen de slachtoffers een snelle en eerlijke vergoeding. Terwijl die snelle vergoeding niet zo eenvoudig is te verkrijgen en secundo, het aanvaarden van dergelijke vergoeding impliceert dat je als slachtoffer monddood word gemaakt.
Zwijggeld!
Het zal lopen zoals in Italië.
Het Hof van Assisen van Novara, nabij Milaan, heeft de 75-jarige Zwitserse miljardair Stephan Schmidheiny veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf wegens doodslag met verzwarende omstandigheden. Hij moet een boete betalen van 86 miljoen euro. Schmidheiny leidde van midden jaren 70 tot midden jaren 80 de Eternit-fabriek in het dorp Casale Monferrato. De rechtbank stelde hem verantwoordelijk voor de dood van 392 mensen als gevolg van asbestbesmetting. De Zwitserse ondernemer was ook aandeelhouder van de Belgische groep Eternit die werd opgestart door André Emsens. In 2012 werd Schmidheiny door de strafrechter in Turijn al veroordeeld samen met de vroegere gedelegeerd bestuurder van Eternit, de Belgische baron Louis de Cartier de Marchienne. Beiden kregen toen een gevangenisstraf van 16 jaar.
Schmidheiny werd beschuldigd van het overtreden van de regels ter voorkoming van arbeidsongevallen en voor de dood van 392 mensen in Casale Monferrato. Van de slachtoffers werkten er 62 in de fabriek. De anderen stierven door asbestvezels die in de lucht belandden. Het openbaar ministerie had een levenslange gevangenisstraf geëist voor Schmidheiny, die al veroordeeld was tot 3,5 jaar in Napels en een jaar en acht maanden in Turijn. De verdediging pleitte de vrijspraak bij gebrek aan bewijs van een oorzakelijk verband tussen het asbest en de latere ziektes.
Schmidheiny moet een schadevergoeding van 86 miljoen euro betalen. Daarvan gaat 50 miljoen euro naar de gemeente Casale Monferrato, die zich burgerlijke partij had gesteld, en 30 miljoen euro naar de Italiaanse staat. In 2012 werd Schmidheiny al veroordeeld samen met de Belgische baron Louis de Cartier de Marchienne, toen tot 16 jaar cel. Beiden werden verantwoordelijk geacht voor de dood van ongeveer 3.000 mensen. Een jaar na de uitspraak overleed de Cartier de Marchienne op 92-jarige leeftijd.
Deze zaak is voor ons afgesloten in 2013, nu meer dan tien jaar geleden, na het overlijden van Louis de Cartier de Marchienne, reageert een woordvoerder van Etex. Sindsdien zijn we in deze procedure niet meer betrokken. Voilà.
(uit de Tijd)
Volgende week staan er enkele pittige dagen op het programma. Donderdag stap ik van thuis naar Mechelen. Op vrijdag vervolg ik de tocht van Mechelen naar Leuven alwaar op zaterdag dan de ronde rond de stad wordt gelopen in aanwezigheid van vele wandelaars. U komt toch ook?
Deze week even een toerke gedaan met de Jan, kwestie van de spieren eens te oefenen.
Normaal hou ik me niet bezig met de politiek an sich. Dit weekend was dat toch enigszins anders. En dat is niet omdat het me plezier doet. Zelden iemand zo vlug omhoog zien stijgen, lijk een pombal ofte luchtballon, als naar beneden zien donderen.
Wat me vooral stoort is de reactie van de Partaai. Vorige week was er eerst een doodse stilte. Daarna was er het verzachten en het ontwijken van het woord racist. In het weekend werd alles uit de kast gehaald om een aantal uitspraken, die je met de beste wil van de wereld niet kan bestempelen als zattepraat, .... te vergoelijken.
Natuurlijk staat een partij voorzitter onder druk, zeker als het een uitdagende moderne jonge dandy-achtige goed bemiddelde bijna snob betreft die op de koop toe het grote woord niet schuwt.
Afijn, ik hoop dat de rode partij het met de nieuwe jonge voorzitster enigzins kan recht trekken. Gelukkig zal ze geen witte sneakertjes dragen. Maar ook hier weeral gaat het over iemand die Politieke wetenschappen heeft gestudeerd. Ik denk dat dit een universitaire richting betreft dewelke succes garandeerd. Dan bedoel ik de slaagkans.
Arme moeder die zo wanhopig is over de toekomst van haar zoon. En het parcour was zo mooi uitgestippeld.
Sterkte.
En geloof me, ik ben overtuigd dat CRO geen racist is, alleen is hij in het verkeerde milieu opgevoed. De voeling met de werkende klasse is weg, dank zij die Politieke wetenschappen, denk ik dan. En wat me na die vele jaren van teloorgang van de socialisten nog het meest verwonderd: ze beseffen nog altijd niet dat juist hun partij de grootste leverancier was van het VB. Het zijn niet alleen slogans die het doen hé.
Jammer voor de vele basis werkers, die geen diploma hebben maar des te meer sociaal engagement. En dat flauwe gedoe over progressief. Het is wansmakelijk als je hiermee verstaat om iedereen een beetje van de koek te geven maar tegelijkertijd zelf zoveel mogelijk in luxe wil leven en zelfs stoeft over je hoge pree.
Toen de ballon genaamd CR0, niet te verwarren met CR7, de hoogte in schoot dacht ik onmiddellijk, hier is iets fout. Die witte sloefkes, dat huwelijk op een bootje in de Middellandse Zee, eens goed kunnen uitgaan als jonge gast waren zijn prioriteiten. Nochtans was CRO al ruim 27 jaar toen hij verkozen raakte als parlementslid. Hij was even oud toen hij partij voorzitter werd, de jongste ooit. We spreken hier over 2017. En feesten doen we allemaal graag, maar het zotste zou er dan wel al af mogen zijn of hou het binnenskamers.
Dat zijn partij genoten dachten dat hun zitje hiermee zou gered worden maakte het vanaf het begin nog zieliger. Eén man moest de teloorgang redden van wat eens een progressieve partij heette te zijn.
Alles inzetten op één gegeven is steeds riskant. Dat er van die vele knappe koppen die de SPa, sorry Vooruit, in haar rangen claimen te hebben nu eens geen enkele tegengas heeft gegeven, is dus niet zo opmerkelijk. Hoe wanhopig moet die top dan wel niet zijn?
Ik maak de vergelijking met een hete lucht ballon. Die stijgt met grote snelheid ten hemel maar de lucht binnenin moet regelmatig opgewarmd worden. Hiervoor is een gasbrander nodig die zijn hete vlammen in de juiste richting moet spuwen. Zo niet verbranden de wanden en is de ballon gedoemd.
Uit ervaring weet ik dat die brander goed wat hitte produceert. Maar dat kan maar zolang er gas in de bidon zit. Eigenlijk kan je ook zeggen, zolang de geest in de fles zit. Of de was goed blijft, niet de vuile maar deze van de bijen. De oude krokodillen van Vooruit moeten nu zelf hun boontjes doppen en vechten tegen de Icarus Factor.
Bij het begin van het jaar dacht ik dat er een persoonlijke vendetta was opgestart tegen CRO. Nu denk ik dat het vooral iets heeft te maken met de wind die die ballon maakte bij het opstijgen.
Door zijn ontslag zou het wel eens kunnen dat CRO niet meer te zien zal zijn in:
- de slimste mens, wegens niet slim genoeg om je mond te houden als het moet
- het Huis, waarin je medelijden krijgt met een ongelukkige voorzitter (geld maakt dus niet gelukkig, ook niet met 12.000 /maand met bovenop, de uitzondering bij Vooruit, nog een parlementaire vergoeding van rond de 125.000 per jaar)
- als konijn godbetert
- Fear Factor
In juni kon je, via een betalend medium, vernemen dat CRO biseksueel is. Bon, geen commentaar, maar hoef ik dit te weten? En zal, zou, dit stemmen opleveren? In ieder geval is de zattepraat er te veel aan.
Hoewel, zattekespraat?
In verband met het verbod op publicatie en uitzending van de tekst van het proces verbaal verduidelijkt Leo Neels, prof. em. Mediarecht.
Het is pertinent niet in overeenstemming met ons systeem van persvrijheid. Het is een eenzijdig verzoekschrift. De verzoekende partij kan aanvoeren wat zij wil. Er is geen tegenspraak. De rechter kan op een verkeerd been worden gezet. Dat is niet normaal. Eigenlijk kan het niet ten aanzien van de pers.
In ieder geval kan hij nog altijd terecht in Nieuwpoort, in de Barkentijn, waar hij nog zoveel goede werken kan verrichten.
Normale zieje t ieste weekengd va september ne lombal op de mart van Sinnekloas. Tees joar ist nie deur gegoan, de gaze was op.
Genoeg gezeverd is de slogan van Vooruit. Vooruit, op naar de verkiezingen.
Misschien toch met iets mooi eindigen van Toon Hermans:
Een ballon, een ballon, een ballonnetje
Een ballonnetje, dat danst in de wind
Aan een draadje naar de zon
Gaat zon lekker dikke, rooie, mooie luchtballon
Een ballon, een ballon, een ballonnetje
Een ballonnetje, dat danst in de wind
Aan een draadje naar de zon
Gaat zon lekker dikke mooie
Lekker dikke rooie
Blon, blon, blon
Grtjs
Hugo Peregrinus
Indien je me wil steunen voor een goed werk, onderstaande link leidt je naar PEREGRINUS en maakt het mogelijk. Ik stap dus voor Mobile School naar Leuven en doe mee aan de Pro Walk.
December nadert alweer met ..donkere dagen. Voor wandelaars zijn de dagen dan ook korter. Op stap gaan in het donker is niet zonder gevaar, ook al draag je een fluovestje en lichtjes voor en achter. Het is sowieso al riskant om je gewoon op de openbare weg te begeven als voetganger/fietser. Het is niet de eerste keer dat ik een autobestuurder opmerk die me helemaal niet ziet bij - klaarlichte dag -. Dat is ook de reden dat ik steeds rechts van de baan loop. Dan komt het verkeer naar me toe en probeer ik in te schatten of de bestuurder wel met zijn aandacht op de weg zit. Zo heb ik al een buitenspiegel langs mijn arm voelen ritsen. Gelukkig bleef het hierbij omdat ik op het laatst een stapje opzij zette. En ik begrijp dat mensen dit niet vrijwillig doen, ik ben wellicht ook niet steeds 100 procent alert.
Maar de voetganger is en blijft, samen met de eenzame fietser, een zwakke weggebruiker.
Dat woord zwak is nog zacht uitgedrukt. Veel gemotoriseerde medemensen zouden het zelf aan den lijven moeten ondervinden hoe het voelt om als een sta in de weg te worden beschouwd.
Daarom zou ik willen voorstellen om bij de opleidingen voor een rijbewijs een stukje te voegen: hoe beweeg en laveer ik als zwakke weggebruiker door het verkeer, zowel in de stad als het platteland. En eigenlijk zou dit al vanaf het kleuter leeftijd moeten worden bijgebracht.
Maar zeker even belangrijk is het scheiden van de verkeersdeelnemers. Voetgangers en fietsers zouden aparte stroken moeten krijgen. En dan niet met het alleen verfstrepen op de baan trekken.
Edoch wil ik op stap gaan voor Mobile School.
Vorig jaar zijn we met enkele deelnemers van Mechelen naar Leuven gestapt in de ijzige koude nacht om dan na een korte nacht rust de hele tocht met de grote groep af te werken.
Dit jaar stap (probeer) ik van Temse naar Leuven te stappen. In twee dagen is dat wel te doen, een goeie 56 km moet nog wel lukken. (Temse-Mechelen en naar huis treinen, Mechelen-Leuven en in Leuven overnachten bij Mobile School)
Met de Mobile School organisatie wordt er op 16 december e.k. een tocht afgewerkt rond Leuven.
Aan het kantoor van Mobile School te Leuven, Brabançonnestraat 25 wordt de aftrap gegeven om 08u. De af te leggen weg bedraagt daar 32 km en wordt de Pro Walk genoemd.
Om 11u start de Fitness Walk aan de Basisschool De Lijsterboom van Blanden, Bierbeekstraat 4. Hier komt een grote groep de moedige starters vervoegen. Of er al een biertje zal worden gedronken is nog de vraag, er zijn nog 20 km af te haspelen.
Een zestal kilometers verder is er de middag pauze. Deze vindt plaats te Sint-Joris-Weert, op de Basisschool in de Pastoor Tilemansstraat. Sint-Joris-Weert zal bij vele oud-scouts wellicht een belletje doen rinkelen.
Na een goede hap en een verkwikkende rust start tegen 12u20 het derde gedeelte, de Family Walk genoemd. Nog 14 kilometers te gaan.
Vanaf Heverlee is het aan de kleinsten om mee te stappen. De Kids Walk start in basisschool De Klare Bron, Jules Vandenbemptlaan 14, rond 15u30 om de laatste 5 km te stappen of bugiën.
Ikzelf zal dan ongeveer 88 km hebben gestapt voor het goede doel.
Beste lezers als jullie me willen sponsoren dan graag een kleine of grote overschrijving op:
Mobile School VZW BE10000000000404, met als mededeling: ***012/0110/00041***
(BANKOVERSCHRIJVING MET FISCAAL ATTEST via Koning Boudewijnstichting)
Uiteraard kan je ook surfen naar https://www.mobileschool.org/contact en daar het nodige doen of alvast een kijkje nemen.
Zijn er liefhebbers om mee te stappen, ik kijk er alvast naar uit.
De tijd van het jaar is er, de tijd om de doden te herdenken. Voor mij hoeft dat bloemen gedoe niet precies in deze periode te gebeuren maar af en toe een bezoekje aan het kerkhof brengt je steeds terug naar de essentie. Die fractie van een fractie dat we op deze aardkloot doorbrengen is er toch een met veel geweld.
Het geweld van Hamas is niet te rechtvaardigen. Wel te begrijpen. Een onderdrukt volk met geen toekomst voor de jeugd komt hoe dan ook eens in opstand. Israëlisch hebben een heftig verleden en daarom is het niet te begrijpen dat de leiders van hun (?) land precies hetzelfde doen met een ander volk. Men hoeft geen lange studies te hebben gedaan om te weten dat onder elk volk, waar ook ter wereld, meerdere gewelddadige dictators verscholen zitten.
Een schutter met een oorlogswapen is de volgende morgen uitgeschakeld ondanks het feit dat hij geen verblijfplaats (in België) heeft en niet gekend is (hier eigenlijk niet mag zijn?). Een schutter uit het dorp met pistool en een gekende verblijfplaats, is twee dagen later nog steeds niet terecht.
Of het moet zijn dat het slachtoffer in haar bestand ettelijke honderden uitgewezenen heeft zitten zonder gekende verblijfplaats.
Na de debacle van vorige week en het zwarte piet doorschuiven is onze federale regering zich alweer op de borst aan het kloppen. Zie eens ne keer hoe goed dat we dat alweer hebben gedaan.
Al meer dan 20 jaar moeten we de dwingelanden van het blauwe fabriekje hun zin laten doen. Het lijkt erop dat het sprookje voor deze figuren eindelijk gaat ophouden. Ondertussen zitten zovele blauwe neuzen op belangrijke postjes. Je weet hoe het er aan toe gaat in onze gepolitiseerde egoïstische maatschappij. Ons kostje is verdiend, het puinruimen is voor een ander.
Maar hoe doe je dat in een land waar er nog andere politieke families al jaren tegen het algemeen belang vechten. De Waalse Berlusconi, ontslagen wegens gesjoemel, heeft toch nog recht zeker op een verhoogde ontslagpremie, 8.6 miljoen astemblief!
Waar zitten de vernieuwers van onze maatschappij? In Straatsburg, heel hard werkend aan hun belangen om met behulp van de wetten makers hier en daar wat aanpassingen te doen die gunstig zijn voor hun portemonnee.
Het afstappen van jonge politie omdat ze niks hebben in te brengen, buiten het partij standpunten, is larie. Wie in de politiek stapt en vanaf het begin zijn mening ventileert is al op een zijspoor gezet voor de kandidaat het zelfs maar door heeft. Dus wie nu het schip verlaat of uitkijkt naar reddingsboei Europa of gemeentebestuur is eigenlijk toch nog uit op dat goed verdienend postje.
Het blijft dus de vraag hoe een kleine partij zo lang de lakens kan blijven uitdelen. Omdat ze nog steeds goed samengaan met dat andere instituut, waarvan de beste jaren voorbij zijn.
Eva, één uit de godvergeten duizend.
Het boek van Rik Devillé handelt over het misbruik van deze Eva. Het toont allemaal nog eens duidelijk aan dat de goede ouden tijd van Kerk en Vaderland er een was van God en Geld tegen de rest. De tijd dat in het dorp de pastoor en burgemeester heer en meester waren, zelfs over leven en dood.
Ach, bij leven en welzijn hoop ik volgend jaar nog eens een grote stap in de wereld te zetten.
Grtjs
Hugo
Noot:
En nu is er een partij met een jonge voorzitter die de bakens wil verzetten en blijkt hij al op voorhand te zijn gemanipuleerd. Of is het gewoon een tafelspringer, de soort die we kennen van vroeger.
Eergisteren een mooie tocht gemaakt in het zonnetje, gisteren was het binnen blijven vanwege de regen. Het kan verkeren. Nochtans blijft de temperatuur vrij zacht voor dentitvantjaar. En dat is dan weer goed nieuws voor de stook kosten.
Het dwerg (chouffe) weekend is goed bevallen, het mooie weer zat hier ook voor veel tussen. Natuurlijk is het gezelschap waarin je vertoefd de hoofd oorzaak van die goede bevalling.
Met de stapmaten (Ronny en Jan, de anderen hadden bezigheden) een tocht gemaakt in twee delen. Een eerste deeltje was vrij makkelijk, met de trein tot in Vilvoorde en dan vlugvlug naar de Steenkaai, iets voor de Europabrug. Daar konden we met Rivertours meevaren naar Brussel, meer bepaald naar de Sainctelettebruggen. Tijdens dit rustige tochtje genoten we van een koffie en een ontbijtkoek.
De boot vertrekt dus aan de Steenkaai, vlak bij het Tuchthuis.
Hertog Wenceslas gaf in 1375 aan architect Adam Gheerijs de opdracht om naast de kerk een hertogelijke burcht te bouwen naar voorbeeld van de Parijse Bastille. Eeuwenlang domineerde de grote burcht met zeven torens het Vilvoordse stadsbeeld. Het kasteel was volledig geïntegreerd in de stedelijke omwalling. Het hertogelijk kasteel was niet enkel van strategisch belang als verdediging tegen de machtige steden Brussel en Leuven, vanaf 1408 werd het ook gebruikt als staatsgevangenis.
De bekendste gevangene was zonder twijfel de Engelse theoloog William Tyndale die ijverde voor de vertaling van de Bijbel. Hij werd veroordeeld als ketter en stierf op de brandstapel.
In 1774 werd het vervallen kasteel afgebroken. De afbraakstenen werden gebruikt voor de funderingen van het Tuchthuis. Het Tuchthuis van Vilvoorde - 'de correctie in de volksmond - was na dat van Gent de tweede moderne gevangenis van het land. Op 30 december 1773 kondigde de Oostenrijkse keizerin Maria-Theresia de oprichting ervan aan. Als locatie werd de site van de hertogelijke burcht van Vilvoorde gekozen, die al als gevangenis fungeerde. Het Tuchthuis bleef tot 1871 in gebruik als gevangenis.
De linkerzijde van het complex was voor de mannelijke gevangenen, de rechterzijde was voor de vrouwen. Het middelste gebouw was vroeger in de vorm van een kruisteken. Dit wijst erop dat het complex veel groter was dan de huidige site. Nadien werd het een legerkazerne.
Vandaag is het Tuchthuis de spil van een stadsvernieuwingsproject. In het rechtergedeelte zijn een hotel en verschillende verenigingen ondergebracht. De gerenoveerde gebouwen en de rode nieuwbouw zijn maar de helft zo groot als het originele complex. Het oorspronkelijke Tuchthuis liep tot aan de overkant van het huidige kanaal. De Zenne werd zelfs omgeleid zodat de gevangenis op een kunstmatig eiland kwam te liggen. Op haar hoogtepunt telde het Tuchthuis tot 3 000 gevangenen. De gevangenis had ook een eigen munt waarmee gedetineerden producten konden aanschaffen.
Tuchthuis in cijfers
-
Over het gebouw: 190 meter lang, 90 meter diep. Cel: 3x1,5 meter, hoogte:2,4 meter. Raampjes: 50 x 20 cm.
- Over de gevangenen (cijfers 18e eeuw) : Jongste gedetineerde: 9 jaar. Vrouwen geplaatst op vraag van de familie: 36%. Vrouwen veroordeeld voor ontucht: 60%. Duur gevangenisstraf: van 1 maand tot levenslang. Dagelijks rantsoen: 1,5 pond brood, 0,5 pond gezouten vlees, bouillon of soep en tarwebrood.
In 1805 waren er 2 293 gevangenen voor 1 200 cellen. In 1802 waren er 622 sterfgevallen, bijna 2 doden per dag. Merendeel van de gevangenen was veroordeeld voor 1 tot 6 jaar. Verplichte arbeid per dag: 11 uur 40 minuten.
Volgens de overlevering zou de kelderverdieping ook dienst hebben gedaan om gevangenen op te sluiten. Die cellen kon men dan laten vollopen met water, waardoor de gevangenen het water moesten wegpompen om niet te verdrinken. Hier komt de uitdrukking pompen of verzuipen vandaan. Er is nooit bewijs voor gevonden, maar er wordt wel beweerd dat dit ook gebeurde in gevangenissen in Engeland en Nederland.
Langs dit kanaal ben ik meermaals en vele jaren lang voor mijn werk langs geweest. De Steen- en Vaartkaai in Vilvoorde is niet meer te herkennen. Bijna alle magazijnen en fabrieken zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor appartementsgebouwen met zicht op het water. Uitzondering tot nu toe: de firma voor bouwmaterialen Koekoekx is al generaties lang aan de kaai gevestigd en is dus een gevestigde waarde. Hun kraan is stilaan ook erfgoed.
Verderop op het Kanaal varen we onder de ring door. Zoals geweten zijn de werken aan die brug gestart en zullen deze acht jaar duren. De kokers van dit viaduct zijn gebouwd op de Boelwerf. Ook hier enkele cijfers:
Lengte: 1700 m, Breedte:40 m, Hoogte: 35 m
Langste overspanning:163 m
Bouwjaar:1974
Opening:1977 (buitenring), 1978 (binnenring), Ingebruikname: 1978
De Franse autoconstructeur Renault had reeds in de jaren 1950 kunnen bedingen dat haar fabriek niet moest wijken voor de Ring en toen reeds werden de nodige pijlers in de fabriek ingebouwd. Deze bleken bij de aanleg van het viaduct niet bruikbaar te zijn.
In de verte doemt al een ander kunstwerk op: de Budabrug. De brug is eigendom van de Haven van Brussel en het is ook belangrijk erfgoed. In december 2022 botste een schip tegen de brug en de herstelling duurt langer dan verwacht. Er zijn meerdere redenen voor de vertraging.
- De herstelling is een restauratie geworden. Dat gebeurt met een oude techniek waarbij klinknagels gebruikt worden. -In de goeie ouwe tijd toen de mensen 's morgens nog spek en eieren aten, ging dat blijkbaar makkelijker om die klinknagels met dikke hamers erin te kloppen. Nu moet dat gebeuren met een soort pers, en dat duurt langer.- Dixit de ingenieur van de Stad Brussel.
- Het plan om het beschadigde brugdek louter te herstellen, kon ook niet doorgaan. Er zijn kleine scheurtjes ontdekt waardoor het brugdek volledig vervangen moet worden.
- Sommige stalen onderdelen vertonen zwakke plekken waardoor die vervangen moeten worden.
- Ten slotte is er een probleem met de oude verflaag die vol zit met lood, een schadelijke stof.
De hefbrug heeft een doorvaarthoogte van 33 meter, die onder normale omstandigheden 24 uur per dag en 365 dagen per jaar toegang geeft tot de voorhaven. Volgens de aannemer kan de brug ten vroegste in april 2024 opnieuw in gebruik genomen worden.
Gelukkig is er al een nieuwe brug gebouwd voor fietsers en voetgangers: de Salangaan.
De Zenne loopt vanaf Brussel tot Vilvoorde parallel met het kanaal, waarvan grote delen ondergronds. Dankzij het waterzuiverings station op deze rivier, operationeel sinds 2007, is het water na jaren alweer proper genoeg om er terug leven in aan te treffen. Wie herinnerd zich nog de stank die je tegemoet kwam als je over de Heffenbrug fietste langs de N16.
Verder langs het kanaal is het nog al industrie wat de klok slaat, schrap terminals tot in hartje Brussel zorgen voor heel wat stof.
Er is ook aan toerisme gedacht, (we zitten wel op een riviercruise hé). De 140 FOS zeescouts duiden op meer rustige water activiteiten. De Jachthaven van Brussel sluit hierop aan. Hier staan die activiteiten eerder op een laag pitje. Het ooit zo schitterende clubhuis is een beetje in verval, net zo als al wat errond hoort. Jammer. Aan Van Praet brug doemt de Stad op met rechts het imposante Koninklijk Domein van Laken.
De waterbus legt aan langs de Havenlaan met het mooi gerenoveerde Tour&Taxis en zijn enorme KBC kantoor. Rechtover is de Akenkaai. Ook hier weer een enorme verandering. De gebouwen van de voormalige Citroën garage zijn volledig gestript en het Kaaitheater bureel is afgebroken. Maar de Sainctelettesquare is er nog. Meer nog, die was deze week nog volop in het nieuws.
Onze tocht ging echter niet over deze square maar ging noordwestwaarts langs en bovenop de Annie Cordy tunnel. En zo paste het om eindelijk eens een kijkje te nemen in de vijfde grootste basiliek ter wereld (qua oppervlakte).
De Nationale Basiliek van het Heilig Hart werd gebouwd tussen 1905 en 1970. De kerk heeft de vorm van een Latijns kruis met een middenbeuk van 141 meter lang en een dwarsbeuk van 107,80 meter breed. De koepel heeft een diameter van 33 meter en een hoogte van 89 meter. De totale buitenlengte is 164,5 meter. Het is dan ook de op vijf na langste kerk ter wereld, na de Basilique Notre-Dame de la Paix te Yamoussoukro, Ivoorkust (195 m), de Sint-Pietersbasiliek in Rome (187 m), de Kathedraal Saint John the Divine in New York (183 m), de Liverpool Cathedral in Liverpool (188 m), de Sint-Paulskathedraal in Londen (175 m). Het is het grootste kerkgebouw in art-decostijl ter wereld. Er kunnen 3500 mensen in het gebouw.
Het initiatief voor de basiliek kwam van koning Leopold II van België. Hij was sterk onder de indruk van de Sacré-Cur, de basiliek op de heuvel Montmartre in Parijs. Hij besloot om ook in Brussel een dergelijk godshuis te laten bouwen naar aanleiding van de 75e verjaardag van de Belgische onafhankelijkheid. De gekozen locatie was het plateau van Koekelberg. Op 12 oktober 1905 legde koning Leopold II de eerste steen van de nieuwe kerk. In 1909 startten de funderingswerken. Maar door het overlijden van koning Leopold II op 17 december 1909 liep het project vertraging op. Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog bleven de werken jaren stilliggen.
Na de oorlog kwam er weer beweging in door kardinaal Mercier en werden er massaal geldinzamelingen georganiseerd.
Inmiddels werd het eerste ontwerp qua stijl te ouderwets bevonden. De Gentse architect Albert Van Huffel maakt een nieuw ontwerp in art-decostijl. Hij gebruikte een skelet van gewapend beton, waardoor de kosten lager werden. Hij werd voor de praktische uitwerking bijgestaan door ingenieur-architect Paul Rome, die na het overlijden van Van Huffel zorgde voor de verdere afwerking.
Op 13 en 14 oktober 1951 werd de kerk plechtig ingewijd door kardinaal Van Roey en op 28 januari 1952 verleende Paus Pius XII de kerk haar titel van Basilica Minor. De afwerking met de koepel werd vanaf november 1967 uitgevoerd door de Ondernemingen Hambresin, die sinds 1930 op de werf actief waren, in meerdere fasen afhankelijk van de financiële mogelijkheden.
Na hier een kaarsje te hebben ontstoken voor de vrede trokken we verder langs Ganshoren en belanden we in het moeras. Doorheen het moeras van Jette/Ganshoren loopt de Molenbeek, die over grote delen de grens vormt tussen het Brusselse en Vlaams gewest. Die beek, en dus die grens volgend, kwamen we terecht in het Kerremansbos en later in het Kerremanspark. (dit park ligt juist aan een industrieterrein, is makkelijk te bereiken met de wagen en ligt er na een zonnig weekend minder fraai bij)
Eens voorbij het verkeersknooppunt van Groot-Bijgaarden belanden we opnieuw langs de Molenbeek in rustiger gebied. Hoewel, rustiger is het in deze contreien nooit. De aanwezigheid van het razende verkeer op de ring en de E40 maken je hoorndol, ondanks het mooie parcours.
Via Bekkerzeel en Tenberg werd onder een stralende zon Asse bereikt. Wel moesten we voorbij Bekkerzeel rechtsomkeer maken omdat het pad ergens was weggemoffeld. Als het jaren niet wordt bewandeld gebeurd het meer dan eens dat de ploeg er doorheen gaat of dat afsluitingen worden opgeschoven. In ieder geval zijn we zo boven onze twintig paaltjes uitgekomen.
Een tweede hulp om aan voldoende kilometers te komen is het ontbreken van staminees. Aan het station van Asse is het zoeken en niks vinden. 765,24 meter verder, aan het gemeenteplein, troffen we een restaurant dat nog twee tafeltjes vrij hield om een pint te drinken. En dan moesten we tegen zessen buiten zijn want de boel was volzet met eters.
Gelukkig reden de treinen wel stipt, tenminste voor wat betreft Asse Brussel Noord en Brussel Noord Mechelen. Hier was het alweer pech (of is het moedwil en pesterij van de NMBS tegen lijn 54) want de trein te Mechelen stopte precies om 18u42 terwijl die van lijn 54 vertrok om 18u41. En dus, naar gewoonte, naar de overkant van het busplein om ne frisse te gaan drinken.
Eind goed al goed want het was weeral een mooie wandeling.
Donderdag was de Dag van de Kanker, om de strijd tegen de ziekte in het daglicht te stellen en werden er gele lintjes opgespeld. En vandaag is het ook een beetje mijn feestdag. Maar dat hoor je niet altijd.
En Quickie die het afbolt, das maar om te lachen.
Grtjs en goed weekend.
Hugo Peregrinus
Dit jaar is er op 4 november een korte plechtigheid voor de overleden scheepsbouwers. Deze zal doorgaan aan de tripod tegenover AC De Zaat.
Heb een schrijven ontvangen van de République Française. In de enveloppe zitten drie formulieren, A4 formaat.
Het groen gemerkte blad draagt als titel: Kennisgeving van overtreding. Het gaat hier dus over een snelheidsovertreding begaan op 1 september. De kennisgeving dateert van 6 september, datum vanaf dewelke de tijd tot betalen loopt. Dat betalen kan binnen een termijn van 46 dagen en men spreekt dan van een verlaagde boete. Deze boete is vastgesteld op 45.
Het is in Trensacq 40630 France dat ik te snel ben gegaan, 86 km/u waar de max lag op 80 km/u. Het voertuig met het gekende kenteken is beboet voor 1 km/u te snel rijden, de aangehouden snelheid volgens de vertaling.
Het moet gezegd, die vertaling is buiten gewoon goed.
In Brussel zouden ze iemand uit Frankrijk moeten laten komen zodat de soms schabouwelijke vertalingen eindelijk tot het verleden zou kunnen horen.
Soit, het 2e formulier ofte de betalingsbehandeling, beetje rood formulier, geeft enkele mogelijkheden tot betaling.
Te weten:
- voor betaling per bankkaart moet je naar www.amendes.gouv.fr surfen.
- betaling per smartphone is mogelijk door via App Store of Google Play de applicatie amendes.gouv te downloaden en de flashcode te scannen.
- uiteraard kan je altijd ter plaatse betalen, maar dat was in mijn geval nogal moeilijk wegens nog in het buitenland zijnde ten tijde van ontvangst van de onheilstijding.
- als laatste mogelijkheid is er nog de IBAN en BIC methode.
Na het proberen van mogelijkheden 1, 2 en 4 ben ik uiteindelijk overgeschakeld naar de laatste mogelijkheid, naar de bank stappen om mijn schuld aan de Franse staat in te lossen.
Oja, er is nog het derde formulier. Dat is een beetje naar de blauwe kant en is genaamd Formulier Verzoek tot Ontheffing. Ik voel wel niet de aandrang om bezwaar in te dienen daar ik vrees dat er dan een waterval aan gekleurde A4 tjes in mijn bus valt.
Soit nogmaals.
Het is al van half augustus geleden dat ik actief ben geweest op mijn blog. De dikke drie weken doorheen FR, ES en PT had ik wat anders te doen (boetes vermijden tijdens het rijden over rustige wegen).
Enkel in Portugal hebben we enkele dagen op dezelfde plaats verbleven.
Die plaats is gelegen in Castro Daire, een gemeente in het Portugese district Viseu. De gemeente heeft een totale oppervlakte van 379 km² en telt ongeveer 17.000 inwoners.
Reriz, een van de 22 deelgemeenten, is een plaats in de gemeente Castro Daire en telt 799 inwoners.
We verbleven er bij Belgen die een vervallen huisje gedurende enkele jaren hebben opgeknapt en er iets prachtig van hebben gemaakt. Het is bijzonder mooi gelegen met een adembenemend zicht, een prachtige zonsondergang en een verbluffende sterrenhemel. (ter hoogte van Porto maar 100 km landinwaarts)
Ik had het adres uiteraard en dacht dat het (met hulp van de GPS) een fluitje van een cent zou zijn om aldaar te geraken. Helaas, het stratenplan ligt er enigszins anders, van A naar B is meestal niet zo rechtlijnig als in onze contreien.
Waar ik allemaal heb gezeten en met mijn oude karretje op, onder en door ben gereden, ik zou het begot niet meer weten. Ook de weg-wijzer op het kleine schermpje was het noorden kwijt.
Plots zie ik een Belgische nummerplaat me voorbij steken en wat doe je dan, volgen. Net zo plots die verscheen was die ook verdwenen. Enige tijd later kom ik toe aan enkele woningen. Een persoon staat naast zijn wagen en ik besluit die man, want dat was het, aan te spreken. Gelukkig kon hij voldoende Engels (ik jammer genoeg geen jota Portugees) want hij verstond dat ik een Belg genaamd Gino zocht. Hij nam zijn gsm en belde iemand op. Hij wees me de richting aan, die vanwaar ik kwam, en zei dat er iemand op de weg me zou opwachten.
En inderdaad, enkele kilometers terug stond Gino op de weg vlak naast zijn woning. Ik was hem op een haar na gemist, straffer, hij was mijn gids geweest zonder het te weten. Toen ik mijn auto op zijne hof ging parkeren besefte ik pas hoe steil sommige paden zijn. Je duikt werkelijk in de diepte. Die persoon waarvan hierboven sprake kende de gebuur van Gino, zodoende zijn we toch nog goed terecht gekomen.
Goed in de beste betekenis van het woord: vriendelijk ontvangst, goede wijn en Belgische bieren en verwend met lekkere maaltijden. Volgende halte in Reriz zal er een zijn met voldoende boeken in de valies. In de buurt hebben we nog enkele plaatsen bezocht. Porto, op een 100 km, zal voor een lang weekend zijn.
Op onze heenreis zijn we op bezoek geweest bij Thérèse en Alain. Die mensen ken ik nog van mijn eerste pelgrimstocht. Als we in de buurt van Bordeaux komen zijn we daar altijd welkom.
Welkom waren we ook in de Landes bij een andere landgenoot. Bij Herman, een nijveraar op rust, was het een kort bezoekje bij het genoegen van een lekkere trappist. Hij woont in de bossen van Belin-Béliet in de vallei van de Leyre, een rivier waar ik ooit nog heb gekayakt.
Ondertussen zijn we weeral bijna twee weken thuis, twee weken die alweer goed gevuld waren.
Vorig weekend waren de vrienden van Holsthum op bezoek in Kruibeke. Gezamenlijk is er door beide korpsen een vredesboom geplant nabij het kinderbos in de Polder. Verder hebben we alsnog de zomerzoektocht van Ons Streven afgewerkt, is er de wekelijkse werkdag bij Op Stoapel en het biljart gebeuren.
In verband met het biljart wil ik volgende aankondigen:
BC The Pocket organiseert een MOSSELFEEST. Dit vindt plaats in lokaal The Pocket, kasteelstraat 75, op zaterdag 31 oktober e.k. Inschrijven kan tot 7 oktober en eten kan tussen 18-19u, 19-20u en 20-21u.
Voor mosselen met frietjes betaal je 24/p, wie geen mosselen lust kan genieten van stoofvlees friet aan de prijs van 19. (inschrijven is betalen bij Chantal en Michel The Pocket)
Volgend weekend zitten we in de buurt van Achouffe. Het zal er dus een Chouffe weekend worden.
Ondanks mijn deelname aan de Dodentocht vorige week ben ik nog springlevend. De enige gevolgen van dit jaarlijks folietje zijn kleine bleintjes op de rechtervoet. Maar die moeten ook genezen en dat werd ik deze morgen al vlug gewaar. Toen ik naar Sint-Niklaas ging, om plasma te doneren, ging het eigenlijk wel vlot. Na de donatie, dat ongeveer een uurtje duurt, voelde die voet toch niet al te goed aan. Dus was de beslissing vlug genomen en stond ik met de trein al vlug terug in Temse. Geen erg hoor, wat verzorging en rust en tegen morgen kan ik alweer op weg. Maar wel met de fiets!
Vorige week was er echter een aankondiging van een topman van een grote bank. Hij zou klacht indienen tegen de federale regering omdat die een eenjarige staatsbon wil uitbrengen die fiscaal voordeliger is dan een belegging bij een bank. En dat is nu precies iets waar die topmannen niet van moeten weten. Als je maar niet aan hun dikke pree komt! En dat maakte me toch wel een beetje (!) boos.
Nooit genoeg is dan ook het thema van deze korte klaagzang.
De banken worden slapend rijk en dus ook die CEOs, die bonussen ontvangen. Nu diezelfde rijke banken schaamteloos kunnen profiteren van de rente aanpassing van de Europese Centrale Bank kan er geen stukje van een percentje af voor de (kleine) spaarders.
Door het najagen van steeds meer grotere winsten veroorzaakten de banken een financiële crisis. Die putten werden door de kleine spaarders en belasting plichtigen gedempt.
De bankensector zou eigenlijk beschaamd moeten zijn om de hand die hun heeft gered te negeren en eens een voordeel toe te wijzen. Maar de les uit het niet zo verre verleden is niet geleerd. Nooit genoeg!
Mijn woede is maar van korte duur, ik wil niet verzuurd raken door ongure types met een stropdas.
De titel Lucky Lady slaat vooral op Lotte K. Gisteren en de voorbije week weergaloos als sporter.
Dit betekent niet dat die andere Lucky Lady minder is.
De Lucky Lady II was voor de bevrijding van onze streek (en land) even belangrijk als vele andere gebeurtenissen.
Precies 80 jaar geleden, 30 juli 1943, werd de Lucky Lady II boven ons land neergeschoten door Duits afweer geschut. Van de tien bemanningsleden overleden er vijf bij de crash. De vijf anderen werden krijgsgevangen gemaakt.
Het is en blijft belangrijk om de herinnering aan deze ramp levendig te houden.
Dankzij Laurant Saegeman en Luc Hemelaer kan dat. Zij publiceerden in 2003, via Culturele Vereniging Spirit, het boek Luchtdrama boven Tielrode .
Via vele interviews met plaatselijke getuigen, archieven die her en der verspreid lagen, onderdelen van het vliegtuig zelf, werden de gebeurtenissen van die dag gereconstrueerd. Deze kroniek zou niet compleet zijn zonder de levensloop van de overlevenden te kennen. Contacten konden worden gelegd met enkele bemanningsleden en hun families via de ambassade en het internet.
Gisteren was er de onthulling van het memoriaal in de Hogenakkerstraat 68 in de aanwezigheid van de plaatselijke autoriteiten, dd. hoofd van de USA ambassade Tim Richardson, attaché van de USA luchtmacht kolonel Scott Adams en de Erewacht en Color Guard van de US Army. Verder was er de Red Cros Pipe Band van Hamme die enkele liederen ten gehore bracht na de bloemenhulde.
Na de plechtigheid, de Hogenakkerstraat was hiervoor afgesloten, werd er onder de vele aanwezigen (200) een brochure uitgedeeld met aanvullingen aan het boek.
Een prachtige aanvulling is het verhaal van de chirurg die Don Falk behandelde in de gevangenis van Sint-Gillis te Brussel.
Don Elstrom Falk copiloot F.O. verteld:
Op die dag was het de opdracht om in de buurt van Kassel onze bommenvracht te droppen, meer bepaald op de Fieselerfabriek van Waldau. Daar werden Focke-Wulf jachtvliegtuigen gefabriceerd. Veertig vliegende forten stegen rond 06u30 op. Tien toestellen zouden niet terug keren.
Onder andere onze Lucky Lady II werd door een Flack baterij boven Zeeland geraakt. De goede verzorging door een Duitse kapitein redde mijn leven. Hij stuurde de verpleegster weg uit de operatiezaal en we waren alleen. Opeens zei hij in het Engels: Mijn naam is Hauptman Von Buroker en ik ben uw nieuwe dokter. Laat eens zien hoe erg het is.
De juiste naam van de dokter kon, toen het boek uitkwam, niet achterhaald worden. Maar dat Don Falk na zijn gevangenschap nog kon lopen en zijn arm gebruiken is te danken aan die man. Via opzoekingswerk van Luc Hemelaer werd de juiste naam en levensloop van dr. Hans von Brücke bekent.
Er is ook een tentoonstelling georganiseerd in het voormalige gemeentehuis van Tielrode, waar een groot aantal relicten van de Lucky Lady II zijn uitgestald. En er is een wandel traject uitgestippeld van een dikke 6 km. Tijdens deze gegidste wandeling worden enkele markante plaatsen van die bewuste 30 juli bezocht. De gids, Gert Hooftman, besteed aandacht aan het dagelijkse leven tijdens de bezetting.
Deelnemen kan nog nu zaterdag en zondag, 5 en 6 augustus, telkens om 14u met vertrek aan het memoriaal Hogenakkerstraat 68.
Vijf top vier plaatsen en winst in de eerste rit, zes dagen gele trui en de groene trui mee naar huis, over wie zou het kunnen gaan. Lucky Lady Lotte Kopecky. En niet te veel tralala, vandaag al in Scotland om zich voor te bereiden op het WK. Hoe goed en sterk, zowel fysiek als mentaal, kan je zijn om dit allemaal te verwezenlijken. Proficiat Lotte.
Proficiat ook aan de organisatie Tour de France Femmes, Lotte verdiend voor haar ploeg 25.000 voor de tweede plaats. Bij de mannen verdient de Sloveen Pogacar het achtvoudige voor eenzelfde 2e stek.
Grtjs
Hugo
Noot: De Lucky Lady II was een Flying Fortress B-17F, met vleugelspanwijdte van 32 meter, lengte van 23 meter en een hoogte van 5.8 meter. Dit vliegende fort was uitgerust met vier Wright Cyclone motoren van 1380 pk en kon hierdoor aan 480 km/uur op een hoogte van 7.620 meter vliegen. Het toestel beschikte over twaalf beweegbaar opgestelde mitrailleurs .50.
De bemanning van de B-17 bestond in principe uit 9 man:
- de vluchtcommandant, dit was de hoogst in rang zijnde vlieger die verantwoordelijk was voor het gehele toestel en de bemanning; meestal kwam hij pas in actie als hij de besturing van het toestel overnam voor het direct aanvliegen van het doel voor het afwerpen van de bommen
- de copiloot, de vlieger die het toestel naar het doel en weer naar huis bracht
- de bommenrichter annex frontschutter, deze man had een dubbele functie en fungeerde onderweg als frontschutter die als taak had om de sector van de horizon van 180° voor het toestel af te dekken maar hij kwam bij nadering van het doel als bommenrichter in actie en wierp de bommen af
- de boordwerktuigkundige annex rugschutter, ook deze had een dubbele functie, was tijdens de vlucht verantwoordelijk voor de goede werking van de motoren maar bij naderend gevaar bediende hij de koepel op de rug van het toestel waarmee hij de sector van 360° boven het toestel afdekte
- de navigator annex radio operator, de belangrijkste man aan boord; niet alleen diende hij te zorgen dat het toestel op koers bleef maar ook onderhield hij de radioverbindingen met andere toestellen in de formatie en eventueel naar de thuisbasis
- de stuur- en bakboordschutters, de boordschutters aan de zijkant van het toestel die elk als taak hadden om de sector van 180° aan hun kant af te dekken
- de buikschutter, de boordschutter in de koepel onder de buik van het toestel die als taak had om de sector van 360° aan de onderzijde van het toestel af te dekken
- de staartschutter, de boordschutter in de staart die als taak had om de sector van 180° achter het toestel af te dekken.
Later werd de bemanning tot 10 man uitgebreid; het bleek dat de boordwerktuigkundige in gevechtssituaties vaak zo druk bezig was om de motoren goed draaiende te houden dat hij geen tijd had om de koepel boven op de romp te bemannen. Daarom kregen de bemanningen later een vaste rugschutter.
The whole world owes this beautiful, gentle creature an apology.
Literally nothing compares to Sinead. She's the true original and time proves her right.
Sinead, my all time favorite singer. She made you feel every word in every song she sang. The incomparable, Sinead. Nothing and no one will ever compare to you. She gave so much and seemed to receive so little. Way ahead of her time. A true warrior. Uncompromising in her beliefs for truth and justice for all. For those who did appreciate her, we will never forget you. Rest easy now, sweet angel!
RIP Sinead, you had an angelic voice, and your values and ethics have been misunderstood by many. Your contribution to music and the world will be greatly missed.
Sinead was standing alone against all the sins of this pathetic world and it broke her too soon nonrecoverable
Such a beautiful soul youll never be forgotten.
My sadness at the passing of Sinead is indescribable. One of the bravest tortured souls.
As a little Irish kid coming up she was my first crush, when she ripped the picture of the pope up on national tv it was the most punk thing id ever seen, it totally changed my objective on being Irish and opened so many trains of though, i still hate the catholic church, but this lady i will always love, her intelligence and empathy was striking, and always will be.
RIP
Im in love with this woman in a profound spiritual way. Have been since I first heard her pained but beautiful angelic voice on a song called Heroine. I heard the song and raced to every record store in and around Boston and found an imported cassette of The Lion and the Cobra. Her album was not yet officially released in the states. No other singer gives me chills in quite the same way that Sinead does. I truly feel the emotion in her voice, in her words and in her truth.
Sinead's the real deal. So powerful, strong and vulnerable. Thank you so much.
En de lijst blijft verdergaan ..
Kijk eens naar youtube: Sinead O'Connor Live at AB - Ancienne Belgique
Super, gewoon de max.
Beste lezers,
Ik heb deze uitzonderlijke dame gezien op Torhout, 1990, en krijg er nog steeds kippevel van. Het was water aan het gieten maar iedereen bleef recht. Zelfs het haar op mijn armen kwam omhoog.
Na haar optreden kwam The Cure. Maar na één nummer heb ik de uitgang opgezocht. Na zoiets uitzonderlijk mooi als het optreden van Sinead OConner kon de rest me niet meer bekoren.
Gelukkig had ik toen al Midnight Oil en Ry Cooder/David Lindley al gezien.
Sinead heeft geen mooi leven gehad. Hopelijk is ze nu wel op een vredevolle en rustige plaats.
In het verleden heb ik me enkele malen laten sponsoren bij één van mijn pelgrimstochten.
De geleidehonden via het BCG en KOTK liggen me nog steeds nauw aan het hart. Nu wil ik echter een oproep doen om jullie steun te vragen voor de actie SAMEN STERK MET RUNE.
Ik ben Rune
Ik werd in 2014 te vroeg geboren en kreeg de diagnose CP (Cerebrale Parese of hersenverlamming).
Een foute aansturing vanuit de hersenen zorgt hierbij voor te veel spanning in mijn beentjes.
Hierdoor lukt het stappen niet altijd even gemakkelijk en heb ik hulpmiddelen zoals spalken nodig.
Buiten levenslange en noodzakelijk kiné zijn mijn mama en papa op zoek gegaan naar een manier om me nog verder te helpen, het is nodig om verdere misgroeiingen te vermijden.
Zo mag ik binnenkort naar Griekenland voor een SPML surgery ingreep, deze wordt in ons land nog niet uitgevoerd.
De operatie zal mij helpen om beter te kunnen stappen en zorgt ervoor dat ik hopelijk geen zwaardere operaties zal moeten ondergaan en minder pijn bij het stappen.
Dit alles heeft jammer genoeg een prijskaartje omdat de kosten niet worden gedragen door het ziekenfonds.
Daarom willen we jullie om hulp vragen.
Alle kleine beetjes helpen.
Wij zijn iedereen erg dankbaar.
Wie Rune wil steunen kan dit via: https://gofund.me/a2033741.
Ik stuur deze link niet zomaar door. Rune ligt ons, mij en Agnes & Zonen nauw aan het hart. We kennen hem al sinds zijn geboorte en willen die jonge levenslustige kerel een goede toekomst geven.
Het was lang geleden dat we, de wandelbende, met meer dan drie waren, deze week dus met vier.
Het verslagje kan je beter volgen op https://janswandelblog.blogspot.com/. De lyrische verzen van Jan zijn mooier om lezen dan mijn gekrabbel.
Maar het moet wel lukken dat het tweemaal raak is als het op regenen op aan komt. Of juist het ontwijken van een nat pak dan. Als je kan schuilen in een weg kappelletje of een rustig cafeetje, dan zijn beide goed. Alleen is het eerste een klein wonder dat het open is en het tweede een groot wonder. Want beide zijn in de loop der jaren steeds meer no go zones voor wandelaars. Tistezeggen en schrijven, kapellen moeten hun inboedel beschermen en cafés hebben zeldzame openingsuren. Ook al is het volop zomer en toeristisch seizoen, als je langs trage wegen en kleine gehuchten wandelt, is de enige kans op verfrissing een stamineetje met bijna zeker een bejaarde dame achter de tapkast. Ook wat die tapkast betreft, meestal is het gewoon een fleske waaruit wordt geschonken.
Maar dat doet niks af aan het wandel plezier.
Dat was dit keer zelfs jonge jongens achtig. Wat streepjes en blaasjes op de benen maakten het zoveel spannender.
Ik ben deze week nogmaals naar de polder getrokken, met de auto weliswaar. In Kieldrecht ben ik het boek gaan ophalen:
De Waassche Koerier
Een blad in de Polder, de eerste 25 jaar 1944-1969.
Dit streekblad wordt nog steeds uitgegeven, nu al 79 jaar. Waar het tot 2011 een weekblad betrof is het nu een veertiendaags tijdschrift.
Op 22 oktober 1944 verscheen nummer 1 van de eerste jaargang. De kostprijs van een exemplaar was 1 frank. Het blad werd verdeeld in Kieldrecht, Doel, Nieuw-Namen, Verrebroek alsook in Kallo, Vrasene en De Klinge.
De naam was DE KOERIER, Gewestelijk weekblad voor het Waasland. Deze eerste uitgave werd gratis bedeeld, een week later verscheen het eerste betalende nummer op 4 bladzijden. Dit was een maand na de bevrijding, papier en inkt waren moeilijk te verkrijgen.
De indeling onder het logo was in de begin periode ook te zien in Het Vrije Waasland, dat een maand vroeger van start ging. Op te merken is het telefoon nummer: 51. (just ja, gisteren was het 14 juli, pastis dag)
In het Blad in de Polder ging het over het wel en wee van ongeveer alles. De dorpspolitiek, het verenigingsleven, de bewoners en uiteraard ook de sport.
Een uiterst bekende sportman uit Kieldrecht is Norbert Van de Walle. Ik heb die man nog gezien in Temse op een muziekquiz over Frank Sinatra. De vraag ging over de schrijver van My Way. Wat bleek, de man was een absolute fan van Frank en kende al zijn liedjes. Als toemaatje kroop hij op het podium om een live vertolking van dit lied te brengen en hoe!
Origineel is het nummer Comme dHabitude , geschreven door Jacques Revaux and Gilles Thibault samen met de Egyptische-Franse zanger Claude François. Die bracht het uit in 1968. Het is de Canadees Paul Anka die de Engelse versie schreef en Old Blue Eyes maakte er in 1969 een wereldhit van.
Om bij de muziek te blijven, op polderse podia verschenen sterren als The Blue Diamonds, Ferre Grignard, The Pebbles, Chrispian St Peters, Manfred Mann met zanger Mike DAbo en de Kinks met de gebroeders Davis. Ook The Shoes, The Sands, The Motions, Q65, The Jokers en The Heralds traden op in de polder.
En zeker niet te vergeten John Larry. Deze als Armand Parijs geboren Beverenaar vestigde zich later in Kieldrecht en opende er op de Kouter een bekende platenzaak. Hij bleef er niet ALLEEN want hij huwde in het grensdorp zijn lief Linda Laureys.
Nog vele Nederlandstalige artiesten vertoonden zich in de polder: Bonny St-Claire, Willy en Willeke Alberti, Rocco Granata, Bob Scholte, Jimmy Frey, Ria Valk, Zangeres Zonder Naam, Lilliane St-Pierre, Anja en uit Temse Jacques Raymond.
Ik kijk al uit naar deel II. Hierin zal de teloorgang van enkele dorpen en de polder wellicht, en jammer genoeg, de hoofdmoot van uitmaken.
Grtjs
Hugo
Eerste fotos van vorige week op het Belfort van het Gemeentehuis. Prachtige ervaring trouwens om een concert daar bij te wonen. Bedankt beiaardier Johannes Thuy.
Wat begon in de regen eindigde bijna - in de regen.
Op zaterdag morgen regende het gedurende de treinrit naar Brugge. Omdat er werken zijn op het traject tussen Lokeren en Gent Sint-Pieters maakte de IC 1827 en ommetje van Lokeren over Zele en Dendermonde om terug op het juiste spoor te komen in Gent.
De bus zou even afwachten worden. De Lijn had op 1 juli wijzigingen aangekondigd op verschillende trajecten, en Brugge was met enkele andere regios het eerst aan de beurt.
Wellicht viel de lijn 42, Brugge Oostburg - Breskens, hier niet onder omdat het grensoverschrijdend is. En dat kwam goed uit. Vanop het NMBS perron tot de bushalte had je 9 minuten, en dat is ruim voldoende. Met een tiental mede pelgrims nam ik de MOOVIT bus naar Sluis, nog steeds in de regen. Vertrokken om 6u12 was ik al om 8u30 op de Groote Markt 1 te 4524 CD Sluis. Een kopje koffie was nog nergens te verkrijgen. Dus wederom naar de bushalte alwaar een hotel een overdekt buiten terras heeft. Daar konden we, toch al gauw 12 pelgrims, iets warms nuttigen. Een uurtje later arriveerde de volgende lading pelgrims en was het tijd om ons aan te melden op het Belfort.
De verwelkoming vond plaats in de grote raadzaal, met een kopje koffie. De organisatie had ook een credencial stempelboekje voorbereid waarin nu tien stempels zijn geslagen.
En zo rond tienen werd er op de pui nog een groepsfoto gemaakt en trok de tachtig koppige bende zich op gang, richting Brugge. Bij die bende waren er 60 stappers die de vier dagen zouden meelopen. Zowel zaterdag als zondag liepen er veel dag stappers mee.
Ondertussen was de neerslag niet meer zo vrijblijvend, jassen, ponchos en paraplus kwamen te voorschijn.
Een stop was, uiteraard, voorzien in de Sint-Jacobkerk van Hoeke - Damme. Daar werd de zegen gegeven voor een behouden tocht. En bij het verlaten van het kerkje was de wind duidelijk aangewakkerd, de regen zou weldra ophouden. En zo geschiedde. De rest van de vier dagen is er geen druppel gevallen tijdens de tocht.
In Menen is bij het verlaten van de kerk de wind alweer in hevigheid toegenomen. Nu echter was het de voorbode van een fikse regenbui. Maar dan zat ik al in de auto op weg naar huis.
Bij aanvang van de pelgrimstocht ken je niemand. Vier dagen later moet je node afscheid nemen van een gezellige bende. Er ontspinnen zich altijd wel mooie gesprekken, en die gaan meestal niet over sport. Wel is het opvallend dat iedereen een gsm mee heeft en daar regelmatig mee bezig is.
Natuurlijk zijn er steeds zagers bij, het aantal decibels bij nacht was bij enkelingen niet te harden. Gelukkig slaap ik daar meestal wel doorheen. Wel zijn het vrij korte nachten ook al ga je om 21u30 onder zeil. Slapen op een militair veldbedje is nu niet ideaal.
In Roeselare, de laatste nacht, sliep iedereen in een eigen bed op een eigen kamer. Voor velen deed dit enorm deugd. De door mij geschatte leeftijd van de groep is zo rond de 63 jaar, dank zij enkele veertigjarige deelnemers. De oudste pelgrim is er 78, de jongste 41. Ik zit dus ook al boven het gemiddelde.
Het was weeral een heel fijne ervaring. Voor die weinigen die erbij waren die nog geen camino hadden gelopen was het zeker een positieve ervaring.
Gisteren zijn we op bezoek geweest bij Lantis. Lantis is de opdrachtgever ofwel bouwheer van de Oosterweelverbinding. Deze beheersmaatschappij, vroeger bekent als BAM, werd opgericht door de Vlaamse overheid om de Oosterweelwerken in goede banen te leiden.
De naam Lantis staat voor Leefbaar Antwerpen door Innovatie en Samenwerken.
Het bezoek, met de Nauwen Band, was op de linkeroever, de werfkeet situeert zich aan de grote parkingtoren.
De verschillende werven zijn:
- RINKONIêN realiseert de bouw van de Oosterweelverbinding op Linkeroever en in Zwijndrecht.
- TM COTU staat voor Tijdelijke Maatschap Combinatie Oosterweeltunnel. Het consortium neemt de bouw van de Scheldetunnel en het bijhorende bouwdok in Zeebrugge op zich.
- ROCO werkt aan de bouw van de verdiepte Ring en de kanaaltunnels. Het is een afkorting die staat voor Respect, Oplossingsgericht, Connectie, Onderscheidend.
- De verkeers- en tunneltechnische installaties van de Oosterweelverbinding worden uitgevoerd door TM OCOTECH.
Als je informatie wil over de werken raadpleeg dan https://www.oosterweelverbinding.be/over-ons. Zeker de moeite van het bekijken.
Zo, vanavond zal ik eindelijk het belfort van Temse beklimmen. Ondanks het feit dat ik dat gemeentehuis redelijk ken ben ik nog nooit op die toren geweest.
De eerst volgende veertien dagen zijn wat rustiger. Tijd om me nog eens aan het schrijven te zetten en af en toe de benen en voetjes te trainen met het oog op de DDT.
Hoe komt het toch dat dik betaalde sporters, zelfs jongeren, er niet in slagen om eens een serieuze wedstrijd te winnen terwijl super gemotiveerde basketsters, jonge en minder jongere, zich tot Europees kampioen kunnen kronen. Die dik betaalde sporters zijn natuurlijk de voetballers. Het blijft de vraag of je nog van sporters kan spreken. Vandaag weer in de krant: 122 miljoen euro voor een speler in Engeland, een nieuwe duurste speler. Het voornaamste in het artikel is wel dat het in verhouding tot de ontvangsten van de club nogal meevalt. De loonmassa van de Premier League-clubs is in een jaar met 4 % gedaald terwijl de lonen eigenlijk zijn gestegen? De opbrengsten van de clubs stegen echter nog veel meer, tot 6.4 miljard euro.
En maar kinderachtig doen op het plein en er naast, om een bandje rond de arm. Die jongetjes zullen wellicht content zijn met hun geleide leventje zonder te moeten nadenken.
Geef me dan maar meer Cats op Canvas. Mooie sport om naar te kijken. Genieten van de inzet en doorzettingsvermogen van die jonge mensen. En die zullen ook wel een aardig zakcentje verdienen, maar dat mag.
Nog meer nieuws deze week. De crowdfunding voor onze Boelkraan is gestart.
Om te kraan te bewaren voor de toekomst zijn er enkele noodzakelijke werken nodig. Hier en daar zijn wat aanpassingen nodig aan het staalwerk. Het draaiwerk zal terug gangbaar worden gemaakt zodat de kraan terug in vaanstand kan en als een windhaan toerkes kan maken. De fundatie moet worden bijgewerkt waar betonrot zich manifesteert en uiteraard mag er een proper laagje verf worden uitgestreken.
Dit alles heeft een zekere kost. De gemeente kreeg al een subsidie van het Agentschap Onroerend Erfgoed van de Vlaamse Gemeenschap van 300.000 .
MLO (maatschappij Linkerschelde Oever) en Interwaas doneren elk 150.000 en hier en daar werden nog wat gelden gevonden zodat er nu een totaal van 840.000 in de pot zit. Nog lang niet het nodige bedrag dat werd berekend op 1.4 miljoen euro.
Met het opgestarte crowdfunding hopen het Gemeentebestuur en Op Stoapel een deeltje te kunnen bijdragen aan het nog resterende bedrag. Met nog andere mogelijke geldschieters worden nog gesprekken gevoerd. Om in scheepvaart termen te blijven: het kan beter van een schip dan van een schuit.
In ieder geval, een huis bestaat uit vele kleine stenen en alle beetjes helpen.
Doneren kan via Herita erfgoed rekening: BE 80 7330 5894 1977 met vermelding: GIFT 110-001-914.
Iedereen die een gift doet ontvangt een fiscaal attest en kan 45 % recupereren.
Bij het vijftienjarig bestaan van onze erfgoed vereniging werd de maandelijkse vergadering van juni gehouden in aanwezigheid van de heer Burgemeester Hugo Maes en Schepen Lieve Truyman. Hier kwam ook de wens van Op Stoapel ter sprake, het oprichten en inrichten van een museum rond scheepserfgoed en De Boelwerf. Schepen Truyman wist hierover te melden dat gesprekken lopende zijn met de voormalige directie van de werf. Verder kon ze melden dat er in het vernieuwde museum, dat opent op 6 oktober, op de tweede verdieping een vaste expo komt rond het scheepsbouw verleden. Onze OS maquette van de Kemira Gas er zal er tentoon worden gesteld worden.
En zo kom ik alweer naadloos terecht bij Op Stoapel. Dit keer met minder goed nieuws.
Door de hevige stortbui van vorige week dinsdag is water binnen gesijpeld in onze stuurhut. Hoe kan dat als je weet dat deze chalet binnen in een loods staat. Wel omdat men bezig is het dak, golfplaten, te vervangen met panelen. De Belgomine opslagloodsen op Cauwerburg worden aan vele bedrijven verhuurd.
Op Stoapel huurt een deeltje van een loods waarbinnen een vroeger bureeltje stond. Dat is eigenlijk een tweekamer chalet dat door ons is ingedeeld in een materiaal en archief ruimte en een vergaderzaaltje waarin een pak schilder en foto kaders zijn opgehangen. Rondom deze chalet is nog een beetje ruimte om houten panelen en ander tentoonstellingsmateriaal te bergen. Onder andere onze Op Stoapel, een zelfgemaakte maquette met dwarshelling, staat er op gesteld.
De firma die de werken uitvoert heeft op die bewuste dinsdag 20 juni ll. een deel van het dak verwijderd. Hoe het komt is nog te onderzoeken, maar de panelen ter vervanging werden die dag niet geleverd. Zodoende bleef wat in de loods stond, ook voor andere huurders, onbeschermd. En zoals het meermaals voorkomt, na weken van droogte kwam nu wel de langverwachte regen over het land.
Het plastiekje boven op het plat dak van de chalet is nu niet bepaald een degelijke dakbedekking te noemen. Het gevolg is dat binnen het archief en vergaderzaal het water langs wanden en steunbalken is binnen gestroomd.
Toen ik deze week binnen trad in het lokaal rook het al muf. Echt schrikken deed ik pas toen ik de schimmel op de vergadertafel opmerkte.
Gelukkig stonden het meest waardevolle archief in dozen in ijzeren kasten zodat de dossiers niet aan elkaar plakken. Andere papieren, laptop, boeken en meubilair is goed voor de vuilbak. Hoe dit allemaal zal worden gerecupereerd is nog koffiedik kijken.
Na een dagje dweilen en verhuizen, openzetten van boeken, kasten verzetten en leegmaken hoop je dat de schade te herstellen is.
Maar dit is voor later, nu mijn rugzak pakken en klaar maken om morgen de Via Brugensis aan te vatten. Deze pelgrimstocht op een Compostela route loopt van Sluis over Brugge, Torhout en Roeselare naar Menen. De afstand over de vier dagen, van 1 tot 4 juli, bedraagt een kleine 100 km.
De weersvoorspelling ziet er goed uit, niet te warm met frisse nachten, ideaal zou ik zeggen. Een buitje mag er bij maar niet overdrijven zoals die bui op 20 juni.
Buen Camino
Hugo Peregrinus
Nota:
Jammer dat het gemeentelijke infoblad, dat ruim aandacht besteed aan de crowdfunding en Op Stoapel (pag 17), geen plaatsje vrij had om het gedicht te publiceren.
Het uitje naar Falaises d'Etretat, met de stapmaten, zit er op. Prachtige wandelingen gemaakt langs de kust. En het was niet te warm dankzij de nabijheid van die grote koelkast. De steeds opstijgende winden brachten verkoeling, meer nog, snachts was het eerder aan de frisse kant.
De hele kustlijn rondom het Franse dorpje Etretat is indrukwekkend mooi. Om op sommige plekken te komen wandel je over steile paden. Het hoogteverschil kan tot 100m oplopen.
Falaise dAval is een witte klif met een natuurlijke boog. Bij laagwater kan je onderdoor lopen. Met laagwater valt ook de ingang van de grot Trou à l'homme vrij. Het is dus altijd aan te raden om het tij en de stand van het water in de gaten te houden.
Direct naast Falaise d'Aval ligt LAiguille, de rots in de vorm van een naald van 77 meter hoog.
La Manneporte is de naam van de witte krijtrots met een natuurlijke boog die aan de slurf van een olifant doet denken.
Hoewel Falaise d'Aval en LAiguille alle aandacht opeisen is eigenlijk de hele kust rondom dit dorpje heel erg mooi. De krijtrotsen spreken dan ook niet alleen vakantiegangers aan, maar ook voor fotografen is dit een interessante plek.
L'Oiseau Blanc kan men enkel bereiken met met het toeristentreintje of te voet. We namen uiteraard de benenwagen. Op het bankje voor de Notre-Dame de la Garde, een kapel die in 1854 door zeelieden eigenhandig werd opgetrokken, heb je een verbluffend mooi panorama. De kapel werd in 1942 door de Duitsers met de grond gelijk gemaakt, maar verrees in 1952 weer uit haar as. Erachter ligt het Nungesser en Coli monument, een betonnen vliegtuig voor een 24 m hoge, overhangende witte pijl. Nungesser en Coli poogden in 1927 met hun vliegtuigje L'Oiseau Blanc als eerste de Atlantische Oceaan over te steken. De pijl wijst de plek aan waar hun eenmotorige Levasseur uit het zicht verdween. Voorgoed, want van de piloten en hun vliegtuig ontbreekt sindsdien elk spoor. Het is een van de grote mysteries uit de luchtvaartgeschiedenis.
Guy De Maupassant spreekt lyrisch over Porte de l'Aval in volgende woorden: - Une roche dune forme étrange, arrondie et percée à jour, avait à peu près la figure dun éléphant énorme enfonçant sa trompe dans les flots.-
Niet alleen voor De Maupassant, ook voor zijn fantasierijke collega Maurice Leblanc was de 'olifantrots' een bron van inspiratie. Leblanc was de geestelijke vader van Arsène Lupin, alias de Franse Sherlock Holmes. Met dat verschil dat Holmes misdaden oplost en Lupin ze pleegt.
Niet alleen schrijvers, ook componisten en vooral schilders vonden inspiratie in de prachtige rotsformaties van de Côte d'Abatre. Delacroix, Boudin, Corot, Courbet en Renoir hebben er allemaal hun schildersezel neergezet. Toch was het Claude Monet die Étretat onsterfelijk maakte met z'n penseel. Monet verbleef er in de winter van 1868-69 en keerde er nadien nog vaak terug.
Toeristisch was het een topper, op wandelgebied evenzeer. Gelukkig is het voor mij een hobby en geen topsport, tijden en afstanden zijn minder belangrijk. Toch jammer van alweer een jonge wielrenner die omkomt, en vele anderen, bij het beoefenen van een sport. Vooral die bergen lijken gevaarlijk, klimmen of afdalen.
Vandaag algemene vergadering van BC The Pocket. Een nieuw bestuur zal worden verkozen. En volgende zaterdag is er het teerfeest waarop de kampioenen worden gehuldigd.
Er staan ook nog wat activiteiten voor Op Stoapel op stapel en een rondleiding voor de Vereniging van Oud Gedienden van brandweer Kruibeke op De Zaat.
Nog een tweetal activiteiten in verband met de kraan staan te gebeuren. Daarover later meer.
Van 1 tot 4 juli doe ik dan mee met een vierdaagse tocht van Sluis naar Menen, een stuk van de Via Brugensis ofte Compostela weg, georganiseerd door de afdeling Brugge-Kust.
Hoge bomen vangen veel wind. Dat gezegde was vroeger gewoon een gezegde. Het waaide even en het probleem loste zichzelf wel op, of toch meestel.
Heden ten dage is dat niet meer zo. In moderne tijden, tja wat is dat, is er zoveel mogelijkheid om iemand die veel wind vangt extra te bekladden. Dit gebeurt dan ook bijna altijd anoniem of onder een schuilnaam. En of je nu veel of minder veel verdiend, missen is menselijk. En jammer, vooral voor de misser himself. Blijkbaar zijn er wel mensen die zich hierover opwinden. En dat mag. Verwijten en totaal van de pot gerukte taal is echter niet meer te verdedigen. Tenzij je een grote gom hebt. Oeps, bijna trapte ik in dezelfde fuik, de onbeleefde.
Het enige dat ik hierover kwijt wil is dat de dik betaalde advocaten het vanaf het begin verkeerd hebben aangepakt, gestuurd vanuit hun verheven positie. Klasse justitie is wellicht een te gewichtige uitdrukking. Dat er een niveau verschil is in de maatschappij staat wel als een paal boven water.
En boven water blijven is wat die arme rode soldaatjes niet meer konden.
Om U allen, aandachtige lezers, gerust te stellen, dat van die pilletjes was niet om te lachten enkel om erop te wijzen dat het vinden van een juiste dosis niet altijd eenvoudig is. Maar de druk en het aantal slagen is normaal.
Zo normaal dat ik geen hinder what so ever ondervind. En morgen met enkele stapmaten vertrek op kamp naar Etretat. Dat kamp slaat enkel op het feit dat we op een camping zullen staan en slapen in een tent.
Étretat is een gemeente in het Franse departement Seine-Maritime en telt 1291 inwoners. De plaats maakt deel uit van het arrondissement Le Havre. Het is vooral beroemd om de indrukwekkende krijtrotsen, en dan met name l'Aiguille. Een uitstekende rots in de vorm van een punt die 70 meter boven het water van de Atlantische Oceaan uitsteekt.
De afgelopen weken zijn druk geweest met het ophalen en verzagen van afbraak hout.
Ook Op Stoapel heeft al wat tijd in beslag genomen onder andere voor het transport en opslag van enkele houtbewerking machines van de Boelwerf. Een bedrijf in de buurt stopt ermee en wou die toestellen niet op het oud ijzer kieperen. Vandaar naar Op Stoapel.
Eind deze maand start er een crowdfunding, ook wel 'publieksfinanciering' genoemd, om het project De Kraan te financieren. Er is al geld gevonden maar alle bijkomende middelen zijn meer dan welkom. Dit project wordt opgestart door de Gemeente en loopt via Herita vzw dat de hele crowdfunding begeleid.
Alle schenkingen en geldelijke transacties gebeuren via deze erfgoed vereniging en niet via de Gemeente Temse.
In primeur een kort gedicht om deze actie te ondersteunen:
Eens was ik sterk
Kranig aan t werk
Stil sta ik heden
Bewaak het verleden
Om Boelvolk en kraan te eren
Zal ik je gift waarderen
H.E.M.
HEM staat voor Hugo, Eric en Marc.
En vorige week nog een trouw meegemaakt binnen de familie. Lang geleden dat dit met een feestje was. Maar eerst was er de receptie op de markt, buiten. Zie foto voor het bekende café.
En vrijdag moest ik dringend, voor de gsm, naar Antwerpen, in de buurt van het centraal station. Dit blijft toch wel een indrukwekkend gebouw, zeker met het onderliggende station en metro. Destijds heb ik (zeer) regelmatig de kans gehad om de werken vanaf het begin ter plaatse te kunnen volgen. En dan is het nog indrukwekkender als je weet dat het station zelf nooit is gesloten en eronder een heel kathedraal is gevormd.
Tenslotte ben ik in Kruibeke aanwezig geweest, gisteren bij de officiële opening van de nieuwe kazerne zowel als vandaag bij de open deur. Deze open deur heeft een immens aantal bezoekers gelokt.
Het meest positieve is dat alle brandweerlieden aanwezig waren en meerdere dagen hun best hebben gedaan om het geheel op voortreffelijke wijze plaats te laten vinden. En dat beste beentje zetten ze in post Kruibeke al decennia in, zowel voor interventies als verhuis en opbouw van een reserve kazerne en nu een mooi nieuw en functioneel gebouw. Dikke pluim!
