Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
05-09-2017
Goed nieuws
Beste Lezers,
Goed nieuws is leuk, zeker in dit geval.
Voor de grote zomer vakantie van start ging kreeg ik de mededeling dat juf Tine mijn actie ten voordele van BCG graag wou ondersteunen. Hiervoor zou ze contact opnemen met de schooldirectie.
De school, de Gemeentelijke Basisschool De Eenhoorn uit Kruibeke, deed al iets in verband met Drop je Dopje, het BCG was dus al bekend.
Maar dat ze nu, bij de start van het nieuwe schooljaar het mooie resultaat van hun activiteiten aan het BCG (via Dono) konden overmaken, stemt me gelukkig.
Normaliter maak ik geen cijfers van individuen bekend. Dit ligt wel enigszins anders, de vele ondernemingen van deze jonge mensen hebben tot een prachtig donatie van 1264 geleid. Proficiat en Dank.
Zondag avond was het prachtig om er met de fiets op uit te trekken. Weinig wind, ideale temperatuur en met een rustig tempo langs de Schelde pedaleren, wat kan er beter zijn? (veel wellicht, maar dan op een ander tijdstip!)
Het ging zo goed dat ik er nog een extra toerke heb bijgevoegd. En niks geen stijfheid of vermoeidheid achteraf, ik wou er gisteren morgen alweer op uit trekken.
Helaas vielen de eerste druppels toen ik de tweewieler ter hand nam. In de regen fietsen, zeker als je moet starten, daar ben ik niet zo voor te vinden.
Geluk bij een ongelukje, mijn tube is niet leeg gelopen ondanks dat de soupape kapot is. Alleen kan ik er dus geen lucht meer bij duwen en heb ik de binnenband al vervangen én kan den Bruno er alweer ene verkopen.
Bij de terugkeer vanuit de potpolder van Tielrode kwamen een vijftal mensen op de dijk, ter hoogte van de Zaatman. Mijn komst hadden ze niet gezien maar uit de richting van Temse kwamen er een viertal fietsers aan. Het groepje wandelaars ging uiteen zodat deze mensen konden passeren. Één van de jonge snaken stak zijn hand uit naar de laatste in de rij. Ik weet niet met welke bedoeling, wel dat deze jonge man zelf schrok. De laatste fietsers was wel degelijk geraakt, zij het zonder verder gevolg en zette zijn weg verder.
Toen ik er aan kwam maakte ik een opmerking dat de gevolgen wel eens erger konden zijn. Hoon was mijn deel en men bekeek me met een vuile blik zeg maar. Toen ik mijn weg verder zette vloog er een steentje juist naast me.
Toen gingen de remmen opnieuw dicht. De bende spurtte alle kanten op, de parking was een schuiloord. Viavia kwam ik wel in de buurt en kon alsnog een jongen en een meisje, tussen 8 à 12 jaar?, er nogmaals op attent maken dat dergelijk gedrag toch eigenlijk niet past.
Natuurlijk was het deze jonge niet, IKKE NIET! De jongedame zei niks maar ik voelde de minachting en zag de vernietigende blik in haar ogen.
Op de dijk of vanuit de bistro reageerde uiteraard niemand.
En dan maakt het nieuws van de Eenhoorn veel goed, meer nog, het maakt alles goed.
Grtjs
Hugo
Fotos: Eindelijk een beveiliging voor de fietsers op de Scheldebrug; Feestjes langs de dijk (St-Amands, Mariekerke, De Briel); De schaapjes verzamelen voor de nacht.
Het voorbije weekend was het uitstekend weer om in de lommer te vertoeven. De bossen rond Molenbeersel zijn dan ook de perfecte locatie om te verblijven. Het scoutsdomein Woutershof biedt een perfectie uitval basis voor het organiseren van een aantal activiteiten, o.a. het jaarlijkse kamp van de Oud Scouts Tereken. (Molenbeersel is deelgemeente van Kinrooi, samen met Ophoven)
Het thema van het weekend X-peditie X-treem sloeg dan vooral op de survival skills. Vlug nog even enkele boeken geraadpleegd zoals Het Knopen Boek, Hoe overleef ik in de wildernis en Wat is eetbaar.
Met dat laatste liep het wel niet zon vaart. Een viertal leuke dames heeft ons voorzien van de nodige spijs en drank. Er was zelfs een heus ontbijt buffet georganiseerd, met veel fruit.
Een wandeltocht liep langsheen mooie paadjes en een natuurgebied, het grensoverschrijdende landschap Kempen-Broek. In Molenbeersel vind je uitgestrekte natuurgebieden zoals het Stramproyerbroek, het Grootbroek, het Urlobroek, de Zig en de Goort. Aan een van de vele vennen konden we een ijsvogel spotten. Het was dan ook de eerste keer dat ik dergelijk vogeltje in de natuur kon zien. Zijn blauwe en oranje kleuren maken van deze vogel een zeer opvallende verschijning.
Ook de insecten zijn ruim aanwezig in deze gebieden. Mijn benen en armen dragen er nu de sporen van. En het jeukt dat het een lieve lust (?) is!
Zaterdag namiddag werd het spel één tegen allen gespeeld. En hier kwamen de woudlopers activiteiten goed aan bod. Het sjorren van een brug, het aanleggen van een apenbrug, een knopenbord maken met een twintigtal verschillende knopen, een vierpaal sjorring, een zandloper maken, allerlei zaken gaan zoeken door middel van vage hints waren allemaal leuke uitdagingen.
Een aantal pannenkoeken bakken op een Zweeds vuur, koken en vuurke stoken, was als een gegoten opdracht voor Jorg. Het opstellen van een kamp met camouflagenetten evenals het lopen van een toerke rond het hoofdplein tijdens de hele duur van het spel, werd door de jonge snaken voor hun rekening genomen. Het oplossen van een morse bericht was dan het gedroomde opdracht voor de moeders met de allerkleinsten. Er diende ook een versterkt touw te worden vervaardigd door middel van weven, iets van lange duur. Hiervoor werden een aantal vrijwilligsters gevonden.
Gelukkig waren vele hulpmiddelen zoals touwen, houten blokken, meel, fijn zand, een plank, netten, schaar enzoverder voorzien in een kist.
Alleen, die kist kon men enkel openen als je de code van het slot kon achterhalen. Hiervoor waren er een aantal moeren op het deksel bevestigd. Bij elke moer hoort dan ook een gepaste steeksleutel die je kon vinden ergens op het terrein. De vindplaatsen waren aangeduid op een summier plan.
Tussen de moeren stond een wiskundig symbool en als je dan wist welk cijfer voor die moer stond had je de vier cijfers voor de code. In een wip was dit opgelost. Na enige jaren ondervinding had ik de sleutel niet nodig om de maat van de moer te zien.
Iedereen was dan ook de hele namiddag druk in de weer om, tegen de klok van vijven, de verschillende uitdagingen tot een goed eind te brengen.
Gelukkig waren er vele helpende handen, 32 volwassen en 22 kleine handjes droegen hun steentje bij.
De tijd verliep moeiteloos, iedereen was tevreden dat alle opdrachten binnen de deadline werd gehaald.
Een avondspel was helemaal niet meer nodig, een uitgebreide BBQ met een goed glaske deed deugd. Vele kindjes en sommige ouderen (ik) lagen dan ook al vroeg onder de wol, meestal flink te zweten.
De zondag was er de traditionele opkuis waarna er naar het Eiland werd getrokken. Het Eiland ligt tussen de oude en de nieuwe Maas, waarbij de laatste de grens vormt. Ergens tussen Ohé en Laak en Stevensweert werd onder een stralende hemel genoten van een heerlijke picnic.
In het dorp Stevensweert, een oude vestig stad, werd een stadsspel gehouden. Op het marktplein was een rommelmarkt aan de gang. Als je dit plein wou betreden diende je een Euro entrée te betalen.
Met een gemengd groepje qua leeftijd lukte het me ook om zonder tol dit plein te dwarsen , wel werd ik nauwlettend in het oog gehouden.
Iets voor vieren was de winnaar bekend, de rode ploeg had alle opdrachten, met goed resultaat, als eerste vervult. Mijn ploeg, de groene had jammer genoeg enkele seconden langer nodig.
Met een goed gevoel, na een geslaagd en tof weekend trok iedereen dan op eigen kracht terug naar huis.
Het doet deugd om met een heleboel jonge en iets minder jonge mensen een weekend lang te kunnen optrekken. Het stemt ook hoopvol om te zien dat de variatie in leeftijd geen beletsel is om samen er iets fijn van te maken.
Proficiat aan Pé Bear Grills, G Scullcrusher Boeck en David Mac Crocket, het OC. Ook proficiat een de four swinging ladies voor de Culinary highlights.
Grtjs
Hugo
Fotos: Verwelkoming met hapje; Ontbijt buiten; Wandeling met gevaren!; Apenbrug; Voetgangersbrug; Knopenbord; Zweedsvuur; BBQ; OC & Swinging ladies.
Van Venlo tot Maastricht loopt het laatste deel van het Pieterpad. Dit pad vertrekt in het noorden van Nederland, bij Pieterburen, tot de Pietersberg, iets voorbij Maastricht.
Via Janswandelblog (Stappen in Vaderlandsche Bodem) kan je het hele verhaal lezen, uiteraard ook onze gezamelijke tocht die liep van 17 tot 21 augustus.
Ik kan me volledig bij Jan aansluiten en bevestigen dat we doorheen een heel mooi stukje Nederland zijn gelopen. Inderdaad, Nederlanders lopen terwijl wij eerder stappen of wandelen. Over de totale lengte van deze vijfdaagse tocht (ongeveer 130 km) is het merendeel over paden en wegels gegaan, doorheen een prachtig natuurlijk decor.
De weergoden zijn ons gunstig geweest, de hevige regenbuien zijn ons bespaard gebleven. Dat we weinig zon hebben gezien kon het plezier om doorheen de natuur te lopen niet drukken.
Het Pieterpad loopt langs de oostgrens en menigmaal over Duitse bodem, niks van gemerkt trouwens.
De laatste twee dagen liepen doorheen het zuiden van Limburg en dat kon je voelen aan de benen. De hoogtemeter ging flink te keer.
Tijdens die vijf overnachtingen in mijn tentje is het nooit later dan 21u geworden, gelukkig was het zagen van bomen virtueel.
Vandaag hangt alles te drogen, zon en een beetje wind, ideaal. Tegen vanavond is alles ingepakt en klaar voor een volgende trip.
Dat Toon Hermans naam regelmatig opduikt hoeft niet te verwonderen, je wandelt door zijn heimat.
Het was niet alleen een fijne tocht, ook de steden en dorpen zijn heel mooi. Limburg is niet zo ver af en zeker een bezoekje waard. Venlo, Sittard, Roermond en de kleine gehuchtjes zijn zeker een bezoekje waard, met de fiets of op een van de vele wandel trajecten.
Maastricht ligt juist over de grens, de Pieterberg was een grote verrassing. Het Fort, de Kazematten, de grotten zijn allemaal een bezoekje waard, om te zwijgen van het gezellige oude centrum. Voor al wie graag gaat shoppen, hop naar Mestreech.
Bij mijn vertrek vorige woensdag was ik vergezeld door een pak jonge mensen die met hun hele hebben en houden richting Kiewit trokken. Best amusant om zien wat die allemaal meenemen. En hoe! De pret zat er alleszins al in. Zelfs de conducteur zei er niks over dat hun spullen her en der in het gangpad lagen.
Aan mij stelde hij de vraag of ik ook richting Genk spoorde gevolgd door een knipoog. Waarop ik vroeg hoe hij dat kon zien.
Tijdens de 100 km van vorige week heb ik een blauwe teen opgelopen, hoe is me een raadsel. Wel, die hele nagel is nu diep blauw gekleurd. En eronder heb ik nu, op Nederlandse bodem, een bleintje gelopen. Maar zoals ik Raoul altijd voorhield, doe alsof die er niet is en het probleem is opgelost. En ik voel er ook niks meer van.
Nu nog even een fiets tochtje maken, terwijl de zon nog schittert.
Eind augustus naderd en dan is er traditioneel het kamp met de Oud-Scouts. Dit keer vindt dit plaats in Kinrooi, niet ver vanwaar ik gisteren de Pieterberg heb beklommen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Pukkelpop, hier zijn we, dit in niet het perron naar Venlo; Stevig bankje; Een beetje regen houdt ons niet tegen; Steeds verder; Picnic in den droge; Voor alles goed, ook bleinen; Boze Moeders; Een lekker potje, rijst, curry, Unox rookworst en cashew noten; Nazorg.
Editie 15 van de dodentocht is goed verlopen, dat is wel eens meer zo als je bent aangekomen. Maar in dit geval is het wel degelijk goed. Ondanks de gewone pijn en pijntjes voelde ik me vrij goed bij aankomst.
Na het Vedettje (of twee) voelden mijn benen nog steeds fris genoeg om eventueel te voet naar huis te gaan. Mijn laagste onderdanen wilden eventueel ook nog mee doen maar dan wel op een trager ritme. Die kans kregen noch mijn benen noch mijn voeten niet meer, de taxi stond alweer op me te wachten.
Het is dan ook een grote luxe, een hulp middel dat de slaag kans met vele procenten op krikt. Bedankt aan de trouwe volgers, Agnes en Filip. Een voorzichtige schatting verteld ons dat Filip dit nachtelijk avontuur al meer dan 30 keer heeft volbracht!
Het goede verloop is ook te danken aan de milde temperaturen, zowel snachts als overdag. De regen zelf viel mee, de stort regen was jammer genoeg voor de laatsten, degene die het zowieso al moeilijk hebben. Daarom een hele dikke proficiat aan diegenen die aankomen tussen 20u en 21u, dat zijn pas echt sterke karakters.
Dit jaar ben ik samen met Christophe en Kevin gestart. Eerst genoemde nam voor de derde maal deel en heeft het weer gelapt, uitsluitend op doorzettingsvermogen. Ik denk dat zijn voeten alweer een herstel periode van een week nodig zullen hebben.
En de Kevin, bekend van Den Brabander, beweerd dat zijn job ook een goede training is. En dat heeft hij bewezen door, heel verstandig, op eigen tempo de tocht te vervolmaken. De regen bezorgde hem wel natte voeten. Na een perfect geplande wissel van schoeisel heeft hij ons laten gaan. Niet dat hij zo ver achter ons aankwam. Voor hem lag het ideale ritme iets lager dan het onze, en dat heeft hij goed aangevoeld.
Desalniettemin, voor een eerste tocht kan ik alleen maar mijn hoed afnemen en proficiat zeggen aan Kevin.
Nog een woordje van dank aan de supporters, die via blog, berichtjes en mail me hebben aangevuurd en gefeliciteerd.
10 augustus 2018 staat al genoteerd!
Grtjs
Hugo
Fotos : Aanmoediging!; Volgers; Nog fris en monter; Kevin In The Rain; Onder ; Geen problemen; Aanmoediging in Opdorp van R...; Puurs, klaar voor het eindoffensief!; Jonge supporters.
Morgen om 21u starten meer dan 13000 wandelaars voor de 48e dodentocht van Bornem.
Ik ben er één van, fingers crossed, die zo rond 18u op zaterdag avond blij zal zijn dat het er weer op zit. Het is helemaal niet van moeten, ik kijk er altijd weer naar uit. Maar je voelt wel dat het geen normale prestaties zijn.
Meer normaal zal het volgende week zijn, dan vergezel ik Jan (van voetstappen in Vaderlandsche bodem) van donderdag tot maandag, het einde van het Pieterpad. Ik pik aan in de buurt van Venlo en keer terug naar huis via Maastricht.
De rugzak met volle bepakking zal wel weer even wennen zijn. 17 kilo is al behoorlijk, voor deze vijfdaagse trip zal de belasting rond de twintig kilo liggen.
Tijd dus om mijn kookvuurtje nog even te testen, mijn potten en pannen te ramasseren. Enkele bereide maaltijden zijn al aangeschaft, drinken kan je altijd ter plaatse wel inslaan.
En kledij blijft ondanks de korte duur wel heel belangrijk. Zeker in onze contreien, van 28°C tot hevige regenbuien, het is maar een gepeinsd werk.
De trein tickets zijn al afgeprint, wel met een verzekering erbij, je weet nooit of de Dodentocht wel goed verteerd wordt.
Ik plaats nog een gedichtje van Tadorna (www.tadorna.blogspot.com) toepasselijk voor de vele dodentochters.
Op de dijk
Wij grazen samen, schapen op de dijk
Wij plukken moeder aarde kaal
Herkauwen haar gedachten,
Van bomen, gras en bloemen,
Het leven ook, en alles wat beweegt.
Joggers lopen
nergens heen,
Fietsers keren
telkens weer,
Een wandelaar
komt soms alleen,
maar niet altijd
Brengt trage stappen mee
Stemmen ook, samen praten
Jong en oud, geliefden met elkaar
Genieten van de tijd
Zomaar bij de wereld zijn
Vrij en onbezorgd
Vlinders op de dijk.
Grtjs
Hugo
Fotos: Karel met zijn medaille van 42 DDT; De supporters van Beurrem; Het selecte clubje van de +30 deelnames, Afhalen van de badge tijdens het spitsuur op zaterdag ll.
Het koelt af en er valt regen. Ik kan het alleen maar toejuichen. Nu vrijdag is het Dodentocht, dan moet het niet te warm zijn. En af en toe een bui kan er wel bij.
Zoals te lezen op de website van DDT, na het afsluiten van de inschrijvingen op 15 juli stond de teller op 13952 deelnemers.
De 48e editie is voor mij de vijftiende deelname. Ik heb er dus nog veel voor de boeg als ik ooit het getal van mijne stapmaat Karel wil evenaren, 42 geslaagde tochten. Mocht dat lukken dan zou dat in 2034 zijn op de gezegende leeftijd van 92 jaar.
Ten eerste is het de vraag of de organisatie zo lang zal blijven doorgaan. Ten tweede is het nog meer de vraag of ik dan nog in leven ben. Ten derde is het zeer twijfelachtig dat, als beide voorgaande voorwaarden vervuld zijn, ik überhaupt nog op mijn benen zal kunnen staan, laat staan stappen.
Maar laat ik niet te ver vooruit blikken en eerst maar eens proberen om deze editie goed uit te lopen.
Beste Lezers, je kan me hier ook steunen via een donatie aan het BCG, mijn actie tijdens mijn Polen tocht. Ik vermeld hier nog even dat Drop je Dopje altijd mogelijk blijft en het hoofddoel is, dit brengt het nodige geld in het bakje.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
www.geleidehond.be
IBAN BE49 0681 0550 1671
BIC GKCCBEBB
Agenda van het BCG: eetfestijn op 27 augustus te Borgloon, Dag van de hond te Leopoldsburg op 10 september en de geplande Nationale Dopjesweek van 13 tot 19 november, info volgt nog. (ook via website)
Van vrienden mocht ik een boek ontvangen getiteld: Guide Des Chemins de Pélerinage.
Het eerste deel handelt over de grote pelgrims routes, te weten: La Via Francigena (de Canterbury à Rome), Jerusalem, le grand voyage en Les principales voies vers Saint-Jacques-dCompostelle.
Een tweede deel behandelt een zestal lange afstands wandelingen (LAW), tochten over meerdere weken en over afstanden variërend van 200 km tot 600 km.
Het derde deel omvat tien mooie tochten doorheen Frankrijk.
Een laatste en vierde deel beschrijft 16 dagtochten.
Als er dus een gebrek aan inspiratie mocht optreden in verband met pelgrims tochten, mijn rugzak zit nu boordevol. Bedankt supporters uit Beurrem.
Vooreerst wil in een beetje reclame maken voor Jans wandelblog, Stappen in Vaderlandsche Bodem. Hij is maandag vertrokken naar het noorden van Nederland. Daar start het Pieterpad (LAW-9), een tocht van Pieterburen (nabij Winsum) tot de Sint-Pietersberg bij Strabeek, in Zuid-Limburg. Het traject loopt over een afstand van 498 km langs het oosten van Nederland en is verdeeld over 26 etappes. (zie rechterkolom)
Vandaag is het een test dag geweest. Volgende week is het alweer Dodentocht, het was dus hoogtijd om de voeten en benen eens te testen.
Ondanks de regen vanmorgen was het aangenaam wandelen. Te meer omdat het vanaf tien uur begon uit te klaren, dankzij de wind. En die sterke wind heeft het voor de rest van de dag droog gehouden. Ik zou zeggen (schrijven) dat het prachtig weer is geweest, lekker uitgewaaid.
Via Rupelmonde ben ik de polder ingedoken en heb kriskras de paden gevolgd. De potpolder is een prachtig natuur gebied geworden.
Uiteindelijk kom je toch aan de overzet van Kruibeke. Dit veer bracht me dan naar Hoboken.
Op de voormalige werf van Cockerill heerst er nog steeds een grote bedrijvigheid. Alhoewel het al lang is geleden dat ik hier, occasioneel, werkzaam was deed het me iets. Nostalgie? In ieder geval, hier kan je nog iets zien van de voormalige scheepswerf, en het werkt nog!
Wel heb ik vastgesteld dat de Maccabi verdwenen is, sport accommodatie gelegen achter het groot dok.
Zo zijn er ook grote veranderingen op het Zuid, vanaf petroleum. Haven activiteiten zijn er verdwenen (uitzondering petrol pier) en ook het terrein aan de DHerbouvillekaai (tussen Olieweg/Mazoutweg) is volledig vrij gemaakt. Iets verder aan de Ledeganckstraat verrijzen de gebouwen van Nieuw Zuid als paddestoelen.
Allé, als het een tijdje geleden is verschiet ne mens wel eens.
Ondertussen zag ik de nieuwe boot verbinding tussen Hemiksem, Kruibeke en het Steen over het water scheren. En in plaats van de Kennedy tunnel te nemen ben ik doorgestapt tot aan de Lange Wapper.
Hier kon ik de waterbus nemen die me in een dik kwartier afzette aan het ponton te Kruibeke. Hier nog even een toerke gemaakt tot de brandweer kazerne alwaar ik mijn dorst kon lessen.
Niks is zeker en je moet altijd voorzichtig zijn maar ik zie de Dodentocht volgende week alweer met voldoende vertrouwen tegemoet.
Deze week is de buxus gekortwiekt. De palmboom was meer dan honderd jaar oud. Blijkbaar is er een ziekte in het land gekomen die vooral deze bomen aantast.
Er zit nu een groot gat in de begroeing, gelukkig niet in de begroting.
Grtjs
Hugo
Fotos: Halfweg het snoeien, zowel in tijd als in omvang; Het gat!; De rest; Het Nieuwe Zuid in aanbouw; Ook nieuwe kaaimuren; Oude toegang tot de Zuiderdokken; Erfgoed dat je regelmatig nog aantreft in de haven; Skyline Antwerpen 2017; De Waterbus.
In het verleden heb ik de naam al eens laten vallen: Ledwidge Francis.
Het is nu precies honderd jaar geleden dat deze oorlogs vrijwilliger om het leven kwam, op 31 juli 2017.
The Hell of Passchendaele betekende ook voor deze jonge Ierse dichter het abrupte einde.
Francis Ledwidge, geboren op 19 augustus 1887 in Slane (County Meath) was een Iers nationalist en dichter. Hij kwam ter wereld in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en stratenmaker.
In oktober 1914 nam hij dienst bij het 5de bataljon van de 'Royal Inniskilling Fusiliers' (voordien behoorde hij bij de 'Irish Volunteers'). Hij vocht in Gallipoli en Salonika, vooraleer hij in december 1916 met het 1ste bataljon terugkeerde naar het Westelijk Front.
In juni 1917 arriveerde hij in de Ieperboog. Hij was met kameraden met 'wegwerkzaamheden' bezig op 31 juli 1917 (begin van de Slag om Pilckem Ridge) toen hij en 5 werkmakkers dodelijk getroffen raakten door een granaat. Hij werd begraven in de omgeving vooraleer hij in 1919 werd overgebracht naar het nabijgelegen 'Artillery Wood Cemetery'.
Het gedenkteken, dat voor Ledwidge werd ontworpen is uitgevoerd door de Stad Ieper. Voor het monumentje werd gebruik gemaakt van Ieperse, gele baksteen, die in zogenaamde 'Vlaams verband', gemetseld zijn. In het Engels heet dit 'Flemish Bond', symbool voor de vreemde band die er tussen Vlaanderen en Engeland bestaat via het verhaal van de oorlog. Speciaal is ook het gebruik van een bleke, kalkachtige mortelspecie voor het volzetten van de voegen tussen de bakstenen. Deze bleke mortelspecie wil refereren naar de snelle kalkachtige specie die gebruikt werd bij zeer veel wederopbouwwoningen.
Bij de onthulling op 31 juli 1998 waren neef Joe Ledwidge en de Ierse schrijver Dermot Bolger aanwezig. Inmiddels staat een exacte replica van dit monumentje in de tuin van Ledwidges geboortehuis in Slane.
Het monument ligt langs het fietspad op de bedding van de oude spoorweg naar Torhout. Sinds enkele jaren heet het stuk van aan het kanaal Ieper-IJzer tot aan de Poezelstraat, passend het Ledwidgepad. Op de plexiplaten op het monument staat bovenaan een foto van de onfortuinlijke dichter en de aanhef van Ledwidges beroemdste vers, Thomas MacDonagh. Onderaan, als epitaaf, het gedicht Soliloquy (1917) vertaald door Benno Barnard (Alleen, 1998).
Vlakbij ligt "Carrefour des Roses", iets meer naar het N ligt "Artillery Wood Cemetery".
Roelbiker is er niet meer. Raoul is er voor altijd.
Go for it! En dat deed hij!
Ik word heel nederig als ik denk aan zijn doorzettingsvermogen, het verbijten van de pijn tijdens meerdere revalidaties, zijn wil om terug te kunnen doen wat hij graag deed.
Velen zouden zijn afgehaakt, niet Raoul.
Groot is mijn bewondering voor zijn menslievendheid, zijn wil om iedereen te helpen waar mogelijk. Het toverde een brede lach op zijn gezicht, dan was zijn dag goed.
Mijn bewondering voor Roel heeft ook betrekking op zijn wil om kennis te vergaren.
Eigenlijk is hij nooit gestopt met leren. Hoe hij gezin, werk, hobbys en het studeren bleef combineren, velen zouden zijn afgehaakt, Raoul niet.
En die opgedane kennis omzetten in de praktijk via een carrière switch op den Boel. Van paswerker naar specialist elektronica. Je moet het maar doen.
Een nieuwe job bij Neckermann, in geen tijd was Raoul eigen aan de situatie Meer, hier kon hij van zijn PC-hobby zijn beroep maken.
Zelfs de taal van Molière stond hem niet in de weg. Met de wagen naar onze zuiderburen om technische problemen op te lossen: Pas de problème.
Het fietsen, zijn geliefkoosde hobby, heeft hem terug op de been gebracht na een zwaar ongeval. Hij hield ervan en die microbe heb ik dan ook van hem overgenomen.
Anderzijds heb ik hem kunnen overhalen om met mij mee te gaan op tocht. Hij vond het niet alleen een hele belevenis om met de tent op stap te gaan, voor hem was het een jongensdroom die uitkwam.
Zijn cadeau voor mijn 60e verjaardag, een fotoboek, heeft hij me heel veel plezier gedaan. Ik geniet er nog regelmatig van.
Bij Raoul winnen de pros het makkelijk van de contras, een (h)eerlijk mens en een fantastisch man. Verdomme toch!
Tranen
Hugo
Herinnering aan Raoul, stralend, lachend. (klik op de foto!)
Het afscheid van mijn vriend was emotioneel, verdrietig, onwezenlijk. De werkelijkheid dringt pas tot je door als je het kerkhof verlaat.
Ik verheug me op het feit dat mijn blog, ook zonder wandel exploot, regelmatig wordt gelezen. Waarvoor, Beste Lezers, hartelijk dank.
Wel is het zo dat mijn trouwste lezer het aantal hits niet meer zal doen stijgen.
Maar dat, Beste Lezers, is eigenlijk niet zo belangrijk.
Graag had ik mijn vriend nog even gezien, maar de familie heeft een juiste beslissing genomen om de kist te sluiten.
Ik heb er vrede mee.
Het is vooral in mijn hoofd dat ik mooie beelden heb opgeslagen.
Aan de hand van de vele gesprekken deze avond zijn er velen die er ook zo over denken. De vrienden hebben een mooi beeld van Raoul in gedachten.
En dat is prachtig.
Socialist en niet, kerkelijk en niet, vriendelijk en afwachtend, ik weet het niet meer wat ik moet opnoemen om duidelijk te maken dat we twee handen op een buik zijn.
Ik ben soms meer socialist dan de vakbondsman, hij is kerkelijker dan de paus, hij is meestal vriendelijker en maakt zo contact met . iedereen.
Hij is niet meer! Hoe kan dat? Domme toch!
Niet domme Raoul.
Domme tijd, toeval die me mijn beste vriend afneemt.
Als ik zeg kerkelijker dan de paus dan bedoel ik zeker eerlijker, oprechter en vrijuit.
Niet gebonden.
Een man naar mijn hart. Dat nu pijn doet.
En zeker niet domme Raoul.
Zelden , nee nooit, een man gekend die zichzelf zo heeft ontplooid en kennis heeft vergaard.
Kennis zonder pretentie.
Eigenlijk een van de verstandigste mensen die in vroeger tijden misschien wel de Nobelprijs zou hebben verdiend.
Dit zou wellicht geen prijs voor literatuur zijn geweest, wel een voor iets ingewikkeld, ik kan het zelfs niet verwoorden.
Ik wil maar zeggen dat de man niet alleen veelzijdig is maar vooral mens is gebleven.
Nu raak ik verward tussen tegenwoordige en verleden tijd.
Het tweede zware weekend zit erop. De schade is beperkt zodat we deze morgen met twee naar de markt in Bornem konden.
Het is geen kermis meer in Temse maar het verlof is wel nog in dezelfde periode. Agnes is vanaf vandaag enkele weken op rust, het is haar van harte gegund.
Ik heb op de markt/café vernomen dat er al meer dan 9000 inschrijvingen zijn voor de Dodentocht. Ik check het nog even op de PC en het deelnemers aantal staat nu al op 10400. De internationale 100km Dodentocht zal dit jaar voor de 48ste maal van start gaan en dit op vrijdag 11 augustus om 21u00. Inschrijven is niet meer mogelijk op de dag zelf, via tinternet kan het nog tot 15 juli!
(Mijn start nummer is 1676 zie ook bovenaan de blog)
Het fiets tochtje vorige woensdag is best meegevallen. Mijn achterwerk deed wel pijn en savonds was ik te moe om nog naar het park te gaan voor het eerste concert. Het betekend dat de inspanningen van de tocht nog niet helemaal verteerd zijn. Deze week hou ik het bij stappen, dat zal beter zijn met het oog op de DDT.
Deze morgen heb ik Flash 2 ontvangen, het driemaandelijks tijdschrift van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden.
De cover is de bekende foto van de groep mensen die één hond volgen. Het toont het belang van het BCG aan. Onderaan staan nog enkele paginas afgebeeld. Ik hoop dat de leesbaarheid voldoende is. (je kan altijd wel vergroten!)
De pagina Afscheid is zeker de moeite om eens te lezen, evenals de volgende in verband met het pensioen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Cover Flash 2; Voorwoord met agenda; Afscheid; Pensioen; Enkele paginas Kort (3); Info pagina.
Noot:
Voor diegenen die op de hoogte willen blijven over de activiteiten van het BCG kunnen inschrijven op de nieuwsbrief via www.geleidehond.be.
Het is alweer een poosje geleden dat ik nog iets heb laten horen.
Geen nieuws is goed nieuws?
Wel, ik ben nog niet gaan stappen of fietsen. En pas maandag heb ik mijn kunsten nog eens geprobeerd op het groene laken.
Maar de Kerel proeven kon wel al vorige week, gevolgd door twee verjaardag feestjes.
Deze week is er het trouwfeest van een nicht, bijna een unicum in deze tijden. Zaterdag is er, voor de verandering, een dubbel verjaardag feest.
Deze avond gaan de Parkfeesten van start, en dit voor vier woensdagen op rij.
Als ik de verloren kilookes niet te vlug wil zien terug komen is enige beweging zeker aan te raden. Dus vandaag nog even de fiets op.
Bij deze wil ik zeker iedereen bedanken voor de geboden steun. Het niet behalen van mijn streefcijfer vind ik niet zo erg.
Het voornaamste van de actie was en is vooral de mensen bewust te maken van de noodzaak van het bestaan van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden.
En dat het makkelijk is om deze organisatie te steunen door het verzamelen van de Dopjes.
Men kan nog altijd doneren via de actiepagina, de actie loopt nog tot na de Dodentocht. Deze vindt plaats op 11 augustus e.k., voor mij is het editie 15.
Morgen is het dus niet geworden, dat vervolg op mijn reisverslag.
Het is al zaterdag en heb ondertussen al de warmste dag van 2017 meegemaakt, vanuit mijn zetel.
Deze morgen kon ik al rustig blijven liggen tot half negen. Mijn rug deed een beetje pijn, niet van de voetreis wel vanwege het losmaken van het petanque plein. Vanwege de werkzaamheden in de tuin lag er een laagje cement, zand en keien op den brique pilée. De boorden zijn ook vervangen wat het niveau enigszins heeft verstoord. Alles eens omgooien, een beetje bijvullen en terug aan trillen, en we kunnen er weer tegen voor twintig jaar!
Iets voor volgende week, als het niet te warm wordt.
Ik dacht eens goed te doen, met de trein is steeds een beetje leren. En ja, dat klopt. Het is onder meer een goede training om geduld te oefenen.
Dinsdag na het bezoek aan het KI Auswitch ben ik zo rond half één terug aan het station. Ernaast is een eethuisje waar ook de truckers wel eens binnen springen. De place to be voor een warme en niet te dure hap. Je kon er eten verkrijgen per gewicht. Aan een buffet kon je uit verschillende soorten warme groenten, aardappelen en vlees of vis een bord volscheppen. Het geheel werd gewogen (min het bord) en, met een drankje erbij, had ik mijn buikje vol voor 11 Zl.
Nog even binnen wippen in een sklep, waar ik voldoende drinkwater kon inslaan vooraleer de terug weg aan te vangen.
Hoe ik in Wroclaw ben je geraakt heb je al kunnen lezen.
Tijdens het wachten in Katowice had ik me al een ticket aangeschaft. De Poolse spoorwegen konden me vervoeren tot Frankfurt Maine. Daar zou ik dan een ander ticket moeten aanschaffen. Wel kon de dame aan de balie me al een System Planowania Podró`zy afprinten. Zodoende was ik al op de hoogte van de verdere route en verloop van de reis. In Dresden Neustadt moest ik overstappen van de KD 5790 naar de ICE 1650.
Woensdag morgen om 06u14 vertrok de trein stipt in Wroclaw Glowny. Het bleek wel degelijk een stoptrein te zijn. De rit van Wroclaw tot Zgorzelec/Görlitz duurde meer dan drie uur voor een goede 145 km. Vanaf de Duitse grens ging het dan vlugger tot Dresden-Neustadt waar ik rond tienen arriveerde. Ruim op tijd voor de volgende verbinding tot Frankfurt-Maine Hbf.
De 1650 bracht me dan van Dresden naar Frankfurt (410 km) in iets meer dan vier uur, wel bijna een half uur overtijd. Met tussen stoppen in Leipzig, Erfurt, Eisenacht en Fulda verliep dit stuk vrij comfortabel.
Tijdens deze rit heb ik het vorige verslagje getypt, ik werd niet gestoord op de genummerde plaats. Van een beetje schooier naar diplomaat die geen tijd heeft, het kan verkeren. Toch zitten we op dezelfde trein en reizen we met dezelfde snelheid door het landschap.
In het grote station van Frankfurt is het een mieren nest. Er was ruim tijd om aan een ticket te geraken. Er waren drie trajecten waaruit ik kon kiezen. Het ideale traject vertrok wel om tien na drie en dan zou ik tegen half zeven in Brussel zijn geweest. Alleen, door de vertraging van de vorige trein was het al drie uur én de wachtrij aan het ticket balie was maar dan 20 nummerkes.
Een beleefde vraag om, gezien de vertraging van de vorige, iets vlugger aan een vervoer bewijs te geraken werd resoluut én met een gebaar afgewezen.
Dus gewoon aanschuiven en Fahrt 3 nemen, vertrek om 16u27 op Gleis 19 en aankomst in Brussel rond 19u35.
Weeral mooi geregeld, rustig op een bank gaan zitten, een broodje eten en iets fris drinken. Straks is er rust op een geprivatiseerde stoel.
De IC vertrekt vanuit Frankfurt als een gekoppeld treinstel. Het ene deel (nrs 21 tot 39) rijdt vanaf Köln verder tot Brussel, het andere (nrs 01 tot 19) tot Amsterdam. Het Nederlandse stel stond precies om vijftien na vier klaar op het perron, wel een ander perron hé.
Een conducteur zat naast me op de bank en zuchtte toen de stations omroeper iets zei over ICE 12.
Lap, daar geen we weer. Het gedeelte dat naar België moest doorbollen had vertraging opgelopen. Het perron moest vrij zijn en hup, iedereen naar Gleis 3, langs de tunnel waar menigeen zijn plaske doet. Bij het warme weer van afgelopen woensdag een minder prettige reis ervaring.
Omwille van de lengte van het IC treinstel konden de reizigers van het eerste deel, het Belgische dus, staan wachten op het buiten perron.
Toen eindelijk ons treinstel het station binnen reed was er alweer een kwartier voorbij. Eens gezeten op de juiste plaats kraakte de boord radio het bericht uit dat het koppelen van de stellen mislukt was en de deuren gesloten werden, kwestie van de koelte binnen te houden.
Uiteindelijk was het vertrek een half uur later. Maar het ging nu wel in vliegende vaart. De IC trein stellen gaan regelmatig tot meer dan 170 km/u.
Het boek dat ik aan het lezen was maakte dat ook de tijd voorbij vloog.
Het Nederlandse Horloge is het relaas van een Pool, Tadeuz Sobolewicz, die vier jaar concentratie kamp heeft overleefd.
In Köln kreeg ik het gezelschap van een frisse jonge dame. Ik zat eigenlijk op haar gereserveerde plaats. Maar het kon haar niet schelen of ze aan het raampje zat, so no problem.
So no problem bleek voldoende om te vragen of we niet beter Nederlands konden praten en So be it!
Bleek de dame in kwestie afkomstig van Ternat. Ze kwam terug van een concert van een heavy metal band. Na mijn vraag of ze nog goed hoorde volgde een glimlach. Het praten is pas gestopt in Brussel Noord. Dus de rit van bijna twee uur is zo voorbij gevlogen.
In BXL noord vertrok twee minuten na aankomst een IC naar Berchem. Met geen ticket op zak vroeg ik alvorens op te stappen aan de conductrice of ik wel meekon. Ja, dat kon zeker aan een meerprijs. Dat ik zopas van een te late IC vanuit Duitsland kwam maakte helemaal geen indruk. Gelukkig had ik in Berchem meteen een trein naar S/N alwaar Agnes me met taxi Chris en Nadine kwam afhalen.
Tegen negen uur kon ik mijn dorst met een Palmke lessen.
Na een lange dag, zonder stappen, deed de douche toch flink deugd. De vlaggen van België en Polen bij de geburen Jos&Marleen deden me terug denken aan het vertrek. Na een aantal weken op je eentje kom je terug in de vertrouwde omgeving.
De moeite laat zich pas goed voelen als je in bed bent beland. De slaap was kort maar diep.
Het is voorbij, de indrukken en belevenissen moet ik, zoals vorige tochten, even laten bezinken.
Ik kom nog terug, op de blog bedoel ik, met enige nabeschouwingen.
Alleszins nu al een grote DANKUWEL aan al mijn lezers en iedereen die me op de een of andere manier heeft gesteund.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Poort binnen in gang en dan 2e verdiep, Babel hostel; Wroclaw Glowny; Polen/Duitsland; Duidelijk; Vanaf nu snelheid, ik wil naar huis; Frankfurt; Gleis 19, leeg om 16u10; Eindelijk, toch al het eerste deel; Ook al is het geen Palm, toch smaakt het.
Oświęcim, zoals het wordt geschreven in het Pools. Die aparte haakjes en kapjes vindt je niet terug op het klavier en dus is het C/P.
Auschwitz is dan de Duitse benaming van het stadje waar het gelijknamige concentratie kamp was gelegen.
Het museum dat er is ingericht is zeker de moeite waard. Het gehele complex is indrukwekkend, als je de geschiedenis kent. Anders is het eerder een verzameling gebouwen met op het eind de verbrandingskamers. Bij het betreden van de Ziklon B ruimte staat er een bord om de doden te eren door de stilte te bewaren!
Als ik vergelijk met Buchenwald dan is Oswiecim minder sereen. Het woord toeristisch is te sterk, maar het neigt er toch een beetje naar.
Er zijn verschillende gebouwen die elk een aparte tentoonstelling of evocatie weergeven. Ook België heeft een verdiep waar het zijn WOII verleden uit de doeken doet, precies in het zelfde gebouw waar ook de Fransen hun Vichy verhaal kwijt kunnen.
Terug buiten, na meer dan vier uren, nam ik plaats op een bank om wat te rusten. Het bejaarde koppel naast me bleken Fransosen te zijn. Beiden al dik in de tachtig en het was de tweede keer dat ze het kamp bezochten. En ze gaven me volmondig gelijk dat Buchenwald dieper insnijd. Bij hun vorige bezoek was er nog niet zo veel show, was het meer de troosteloze werkelijkheid die je te zien kreeg.
Het sterkst was voor mij de tijdelijke tentoonstelling van getuigen, gelukkigen die het hebben overleefd. Hun getuigenissen dateren van de jaren 2000 - 2014. De meeste mensen geven nog een korte boodschap mee waarom ze voor de foto wilden poseren, sommigen thuis en anderen in het concentratiekamp. Maar meestal sprak uit het de korte tekst de hoop dat zoiets onmenselijk niet meer zou gebeuren.
De lange rijen fotos uit het kamp archief, die zijn opgehangen in de gang en ruimten van een ander gebouw, laten bij het lezen van de geboorte en overlijdens datum een diepe indruk na.
Bij het aanmelden moest ik opgeven van waar ik kwam en kreeg een gratis ticketje. Ik weet niet waarom en of dat iedereen dat krijgt. Aan de inkom werd ik attent gemaakt op mijn rugzak, die moest in de bagage ruimte afgegeven worden, voor 4 Zloty.
Aan de gate werd je gescand, dus broekriem, portemonee, gsm een dergelijke allemaal in een mandje en zonder piep mocht je verder.
Mijn bedevaart tocht zat erop, alles is groen.
Terug naar het station om een ticket richting België te versieren. Dit laatste woord is niet echt hoor, ook in Polen moet je voor zoiets betalen. De dame aan de balie, allé een vensterke met een klein spleetje onderaan, zuchtte eens diep. Bon, pen en papier dan maar en aangeven dat ik naar Wroclaw wil.
LOOP loop naar perron drie, de trein vertrekt over één minuut. Zonder boe of ba, bij een kleine of dikke 30°C naar daar gelopen, helaas, ik zag nog juist het rode lichtje verdwijnen. Het water liep wel van mijn rug en voorhoofd.
Terug naar binnen waar dezelfde dame met dezelfde zucht weer naar haar papieren staarde en me het uur aanwees waarop ik zou vertrekken. Dik twee uur wachten voor de volgende trein en nog eens anderhalf uur in Katowice, alwaar een IC trein met rond twintig na zeven zou afzetten in Wroclaw.
In Katowice zit ik op het bedoelde perron te wachten. Door de drukte van de avondspits komen er meerdere treinen toe op dit perron. Zo ronde 17u, vijf minuten voor vertrek van de IC, merk ik van dit treinstel niet veel op. Een dame, naast me op de bank, is ook naar het aankondigingsbord aan het kijken waar maar niks op verschijnt.
Er klinkt iets door de station speakers en ik vraag aan deze dame of ze ook de IC moet hebben. In het Engels krijg ik antwoord: typisch Poolse spoorwegen. Ik lach en antwoord dat ik dat al dikwijls heb gehoord, van de Belgische dan.
Er is een vertraging van 30 minuten gemeld. Even later . nog 10. Uiteindelijk is het dan zover, een hele bende springt als het ware op die trein. Ik maak me geen zorgen, de plaatsen zijn genummerd.
Als ik neerzit zie ik de locomotief langs rijden. Verdacht of het moet zijn dat het treinstel in de andere richting verder moet. Niks geen schok wordt ik gewaar, wat normaal wel gebeurd als er een loc wordt gekoppeld. Nog even later zie ik diezelfde loc enkele sporen verder halt houden. Ik steek mijn hoofd buiten en zie een werkman toch naar ons stel komen terwijl de loc terug naar zijn oorspronkelijke plaats bolt. Het komt erop neer dat we een uur en vijf minuten over tijd vertrekken. Dat houd ook in dat ik meer dan een uur later in Wroclaw toekom.
Door de warmte is het, zonder elektriciteit, in de coupés héél warm. Als je met achten in een kleine ruimte .. ach wat betekend dat nu als je bedenkt wat het in de cellen en wagons van de transporten der SS moet zijn geweest.
Het is dan ook al half negen als ik het station verlaat. Op zoek naar een slaapplaats, altijd een beetje riskant later op de avond.
Hotel 1 volzet, gelukkig maar gezien de prijzen. Hotel 2 idem dito, geen prijzen meer gevraagd. In de aanpalende straat zie ik uithangbord: Hostel Babel.
De deur/poort binnen, twee verdiepen via een krakende trap naar boven en aangeklopt. Binnen zonder.. en ik val met mijn gat in de .
Het pension bied kamers of slaapzalen aan. Met vier op een kamer, met douche, koffie of thee, iets fris uit de ijskast, alles voor 60 Sloty. Voor enkele uurtjes slaap is dit toppie.
We zijn maar met twee, Janek from Gdansk is mijn kamer genoot. Ik verwittig hem al dat ik smorgens heel vroeg al weg moet en dus een beetje lawaai zal maken. No problem!
Dat kon dan ook niet met een man die volgens mij zittend in de zetel slaapt, om twee uur aan zijn yoga oefeningen begint. Om de haverklap doet hij zijn jas aan en zet zijn pet op om een sigaretje te gaan roken.
Deze morgen zei hij bij het terug komen van zijn smookie dat het koud was! Terwijl ik het al warm had en in mijn shirt ben vertrokken. We hebben wel een goed gesprek gehad over de Polen, de oorlog en Solidarnosc om natuurlijk JPII niet te vergeten.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: De poort!; Gevangen; Schnell; Zottemanspraat; Schoen; 35425-35426; Geld; Dossin; Koud en warm.
Omdat vier uur in de morgen toch redelijk vroeg is, zeker op een rustdag, terug omgedraaid. Ik hoorde Duits praten op de binnen parking (het raam is open gebleven) en schrok wakker. Iets voorbij acht uur, tijd dus om op te staan.
Na het ontbijt naar het hopelijk rustige Jasna Gora. De bedoeling was om een foto te kunnen maken van de Zwarte Madonna (zonder flits!) in alle rust.
Wel, het is bij bedoelingen gebleven.
Al om half tien stond de ruimte die naar de crypte leid vol. En weer was het aanschuiven om op je knieën te mogen neerdalen en alzo voorbij de madonna te schuifelen.
Ik heb me beperkt om de kerk nu eens goed te bewonderen, want dat is wel een kunstwerk. Verder ben ik nog eens tot in de Zakrystie geweest. De bewaker bekeek me eens goed, ik zie er nu niet uit als pelgrim maar als schooier. Na het woord Pilgrymska knikte hij kort en mocht ik verder. De jonge priester (blijkbaar zetten die de stempels) haalde onmiddellijk nog een ander exemplaar te voorschijn. Het woord Pamiatka (souvenier) staat naast de afbeelding van de madonna vermeld, op de grotere stempel.
En souvenirs zou ik nog kopen, in een heel straatje vol kraampjes. Wat ik wel zocht, postkaarten, vond ik niet. Bijna aan het eind gekomen dacht ik ergens anders mijn gerief te moeten zoeken. Maar toch, als je al zover bent gevorderd kan je net zo goed de hele lijn aflopen. Het voorlaatste kraam is toch in het bezit van hetgeen ik nodig heb. Ik zoek er een aantal verschillende uit, blijkbaar meer dan de man gewoon is. Bij afrekening benader ik de som van 50 Sloty. Ik bekijk nog enkele andere zaken, magneten voor op de ijskast, en reken uit zodat het uiteindelijk precies de waarde van een briefje van vijftig heeft.
De man doet de kaartjes en de magneetjes in een zakje en per ongeluk ook het briefje van 50.
Ik zeg gewoon in het Nederlands, 'ho man, dank u wel maar zo zullen uw zaakjes niet lang duren'.
Geloof me of niet, zijne Zloty valt. Hij is zo content dat hij nog een extra, grotere magneet pakt en die mee in de zak steekt. Een flinke handdruk erbovenop, en lachen.
Wat later ga ik met die kaartjes terug naar de toeristische dienst. Of ik stempels kan plaatsen op de enkele postkaartjes. Geen probleem, stempel en kussen worden me toegeschoven.
Opvallend bij de bezoekers van deze morgen op de Jasna Gora, veel busladingen met communicanten, vergezeld van ouders of groot ouders en de onvermijdelijke priester. Het moet gezegd, religieuzen zijn er nog heel veel.
Blijkbaar is er een feestviering vandaag van de jong volwassenen binnen de christelijke gemeenschap. De ouderen (van de jongeren) van de verschillende gymnasia staan met hun school vlag op grote podia naast het zwevende altaar. Op het plein voor dit altaar verzamelen de groepen zich. Als ik zo rond half twaalf terug passeer, na mijn souvenirs jacht, zit het plein vol, velen onder een paraplu of in de schaduw aan de rand. De mis wordt omlijst door gezang en gebed, door groepjes of jonge mensen gebracht.
Als ik die jonge kinderen voor me zie, in hun mooie communicanten kleren bedenk ik voor mezelf dat velen onder hen vandaag wel zullen omvallen van de warmte.
De kledij van die kinderen varieert wel een beetje. Voor de jongens is er een lang wit kleed met erbovenop nog een stola of een cape. Voor de meisjes is het meestal idem, alleen zijn het voor sommigen precies trouw kleedjes.
Onder begeleiding van een pastoor, wellicht die van de parochie, bezoeken ze het hele domein. Fotos worden genomen, met de kinderen en de ouders, voor het beeld van JPII of elke mogelijke andere combinatie.
Ik vraag me af wat het is als het hier echt druk is. Volgens de grootte van de parking is het nu eerder kalm. Natuurlijk, vier miljoen bezoekers per jaar is niet niks. Dan moeten er elke dag wel een paar duizend langs komen.
Op de lange weg terug passeer ik een filatelie. Er stond een serie postzegels uitgestald, ja wat anders hé. Eentje ging uiteraard over II. Voor die prijs wou ik het wel. Naar binnen. De man moest nog eens kijken wat ik precies bedoelde. (amai mijn Pools) Hij haalde zijn folio boven en toonde me het gevraagde. Deed het boek weer weg en toonde me iets anders, een complete uitgave van dezelfde zegel met alles erop en er aan, in een hard cover. Wel was de prijs iets hoger. Ik verwees naar de vorige waar drie extra zegels bijzaten. Toen ik akkoord ging over de folio haalde hij zijn vorige boek weer boven en haalde de drie bedoelde zegels eruit, deed ze in een envelop en in de cover.
In het station verliep het aanvankelijk iets stroever. Aan het info loket spraken ze enkel Pools, uiteraard.
1 kreeg ik als antwoord. Dus loket 1 zou de oplossing brengen. Na enige tijd was het mijn beurt. Snorry, enkel Pools. Ik, in mijn goed Vlaams, godverdomme, van hier naar ginder, is dat nu Pools.
Het volgende loket was bemand door een persoon die me enigszins begreep en me ook wilde helpen. Een ticket naar Oswiecim was vlug geregeld. Dat wil zeggen dat hij de uren opschreef en me door verwees naar het volgende ticket loket.
Op mijn vraag naar een ticket richting België bleef het even stil. Brussel is ook niet het correcte woord, dus nog gewijde stilte. Praag of Breslau kwam er dan uit.
Nog even wachten, de spoorwegen zijn hier nogal onderverdeeld in verschillende maatschappijen heb ik begrepen. Om iets als een internationale reis te kopen moet je in een groter station terecht. Dus hoop ik morgen in
Wroclaw te arriveren.
Morgen vroeg is het weer vroeg dag, om 05u13 vertrekt de trein naar Katowice vanwaar ik Oswiecim kan bereiken. Een groot verschil met deze morgen, niet? Hopelijk overslaap ik me niet!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Rynecsek, overdekte markt; Doorgang naar achterliggende plein of woonwijk, Het podium; Halftien, het begint; De pastoor met zijn schaapjes; Samen met ; Het aankondigen van de verschillende colleges met gejuich vanuit het publiek; Souverniers straatje; Alle stoelen bezet.
Gisteren eigenlijk geen problemen gehad, tenzij dat de benen een beetje zeer deden.
Het begon nochtans wel met een beetje de poepers. Een trein om iets na vijven op een zondag lijkt me toch wel riskant. Er stond er al een vermeld iets na enen, dus het zou wel kunnen. Er was trouwens al een volgende om 5u39.
Buiten een goederen trein zag ik weinig beweging. Als er om 5u40 ook niks gebeurd dan denk je ze hebben me bij mijn pietje. Wat zal ik dan beslissen, wachten op Godot of .. ja wat?
Op het moment dat ik het perron wil verlaten verschijnt er een jonge dame ten tonele. Ik heb dus niet gewacht en ben haar het nodige gaan vragen. Beter nog, ze sprak vloeiend Engels, dus het ging vlot. Binnen tien minuten zou er een trein langs komen.
Zelf was ze op weg naar Warschau voor een concert van Cold Play. Waarom vertelde ze dit. Wel als joke op wat ik zei over het weer. Its cold this morning, isnt it? (effectief maar 11°C bij een koude wind).
In de bossen viel het wel mee, de wind speelt daar weinig mee.
Voor de rest is het naderen van een industrie stad weinig interessant, zeker als de lucht begint te stinken. En wat zien ik, de vervuiler is een bekende steenbakker.
Tegen dat ik op de Lichte Berg aankwam deed de zon al flink zijn best. De massa bedevaarders deed de rest. Ik ben even gaan kijken maar de 'real thing' heb ik niet gezien, te veel volk op een kleine plaats. In de eivolle kerk ernaast was een mis aan de gang; Wat een overtuiging van de meeste gelovigen.
Ten laatste belde ik maar ergens aan waar ik al een paar priesters en medewerkers had zien binnen gaan. Via de parlofoon brabbelde ik iets in de trant van pielgrymska, maar de deur bleef gesloten. Het was zoiets als de leraars kamer vroeger, daar mocht je ook in geen geval binnen. We weten nu al wel waarom. Wel bleek de stem aan de andere kant iets te hebben begrepen.
De deur ging open en hij verwees me naar de Zakrystia, dat begreep ik wel; allen waar is die.. Deur dicht.
Ik liep dus maar terug naar die kapel, allemaal in hetzelfde grote gebouw. Van wat ik nog weet uit mijne jonge tijd bij de misdienaars is dat de Sakristie rechts is gelegen, naast het altaar. Bleek dat nog altijd zo te zijn. Er waren meerdere bedienaars van de eredienst aanwezig. Diegene aan wie ik een stempel vroeg riep iets naar een jonger exemplaar. Die wenkte me en sprak Duits. De stempel was vlug gezet en hij wenste me nog succes.
Hierop ben ik me even buiten uit de zon gaan zetten om te bekomen en iets te eten.
De zoektocht naar de TI kon beginnen, alhoewel zondag zijnde .. dus gesloten.
Google toverde enkele adressen uit zijn, ja wat? Een adres op 450 meter van het station leek me wel iets. Het is dat ook geworden, wel is voor morgen vroeg de tocht naar (een rustiger) Jasna Gora wel 2 km.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Lege stationshal, vooral kil; Je ticket zelf gaan halen vooraan op de trein; Rammelkar, maar er is verwarming op; Op zondag volle kerken; In de buitenwijken veelal moderne kerk gebouwen; Ook binnenin, wel steeds een afbeelding van JPII; Bekende firma; De stad breidt uit, verkavelingen; Op Jasna Gora kan je allerlei voorwerpen laten zegenen, wel een kleine donatie aub.
