|
Beste Lezers,
Ongewild en onverwacht,
Niemand had dit gedacht.
s Morgens vroeg van huis,
s Avonds niet meer thuis.
Roelbiker is er niet meer. Raoul is er voor altijd.
Go for it! En dat deed hij!
Ik word heel nederig als ik denk aan zijn doorzettingsvermogen, het verbijten van de pijn tijdens meerdere revalidaties, zijn wil om terug te kunnen doen wat hij graag deed.
Velen zouden zijn afgehaakt, niet Raoul.
Groot is mijn bewondering voor zijn menslievendheid, zijn wil om iedereen te helpen waar mogelijk. Het toverde een brede lach op zijn gezicht, dan was zijn dag goed.
Mijn bewondering voor Roel heeft ook betrekking op zijn wil om kennis te vergaren.
Eigenlijk is hij nooit gestopt met leren. Hoe hij gezin, werk, hobbys en het studeren bleef combineren, velen zouden zijn afgehaakt, Raoul niet.
En die opgedane kennis omzetten in de praktijk via een carrière switch op den Boel. Van paswerker naar specialist elektronica. Je moet het maar doen.
Een nieuwe job bij Neckermann, in geen tijd was Raoul eigen aan de situatie Meer, hier kon hij van zijn PC-hobby zijn beroep maken.
Zelfs de taal van Molière stond hem niet in de weg. Met de wagen naar onze zuiderburen om technische problemen op te lossen: Pas de problème.
Het fietsen, zijn geliefkoosde hobby, heeft hem terug op de been gebracht na een zwaar ongeval. Hij hield ervan en die microbe heb ik dan ook van hem overgenomen.
Anderzijds heb ik hem kunnen overhalen om met mij mee te gaan op tocht. Hij vond het niet alleen een hele belevenis om met de tent op stap te gaan, voor hem was het een jongensdroom die uitkwam.
Zijn cadeau voor mijn 60e verjaardag, een fotoboek, heeft hij me heel veel plezier gedaan. Ik geniet er nog regelmatig van.
Bij Raoul winnen de pros het makkelijk van de contras, een (h)eerlijk mens en een fantastisch man. Verdomme toch!
Tranen
Hugo
Herinnering aan Raoul, stralend, lachend. (klik op de foto!)
Het afscheid van mijn vriend was emotioneel, verdrietig, onwezenlijk. De werkelijkheid dringt pas tot je door als je het kerkhof verlaat.
|
