Tempus Fugit

Het is al zaterdag en heb ondertussen al de warmste dag van 2017 meegemaakt, vanuit mijn zetel.

Deze morgen kon ik al rustig blijven liggen tot half negen. Mijn rug deed een beetje pijn, niet van de voetreis wel vanwege het losmaken van het petanque plein. Vanwege de werkzaamheden in de tuin lag er een laagje cement, zand en keien op den brique pilée. De boorden zijn ook vervangen wat het niveau enigszins heeft verstoord. Alles eens omgooien, een beetje bijvullen en terug aan trillen, en we kunnen er weer tegen voor twintig jaar!

Ik dacht eens goed te doen, met de trein is steeds een beetje leren. En ja, dat klopt. Het is onder meer een goede training om geduld te oefenen.

Dinsdag na het bezoek aan het KI Auswitch ben ik zo rond half één terug aan het station. Ernaast is een eethuisje waar ook de truckers wel eens binnen springen. De place to be voor een warme en niet te dure hap. Je kon er eten verkrijgen per gewicht. Aan een buffet kon je uit verschillende soorten warme groenten, aardappelen en vlees of vis een bord volscheppen. Het geheel werd gewogen (min het bord) en, met een drankje erbij, had ik mijn buikje vol voor 11 Zl.

Nog even binnen wippen in een sklep, waar ik voldoende drinkwater kon inslaan vooraleer de terug weg aan te vangen. Hoe ik in Wroclaw ben je geraakt heb je al kunnen lezen.

Tijdens het wachten in Katowice had ik me al een ticket aangeschaft. De Poolse spoorwegen konden me vervoeren tot Frankfurt Maine. Daar zou ik dan een ander ticket moeten aanschaffen. Wel kon de dame aan de balie me al een System Planowania Podró`zy afprinten. Zodoende was ik al op de hoogte van de verdere route en verloop van de reis. In Dresden Neustadt moest ik overstappen van de KD 5790 naar de ICE 1650.

Woensdag morgen om 06u14 vertrok de trein stipt in Wroclaw Glowny. Het bleek wel degelijk een stoptrein te zijn. De rit van Wroclaw tot Zgorzelec/Görlitz duurde meer dan drie uur voor een goede 145 km. Vanaf de Duitse grens ging het dan vlugger tot Dresden-Neustadt waar ik rond tienen arriveerde. Ruim op tijd voor de volgende verbinding tot Frankfurt-Maine Hbf.

De 1650 bracht me dan van Dresden naar Frankfurt (410 km) in iets meer dan vier uur, wel bijna een half uur overtijd. Met tussen stoppen in Leipzig, Erfurt, Eisenacht en Fulda verliep dit stuk vrij comfortabel.

Tijdens deze rit heb ik het vorige verslagje getypt, ik werd niet gestoord op de genummerde plaats. Van een beetje schooier naar diplomaat die geen tijd heeft, het kan verkeren. Toch zitten we op dezelfde trein en reizen we met dezelfde snelheid door het landschap.

In het grote station van Frankfurt is het een mieren nest. Er was ruim tijd om aan een ticket te geraken. Er waren drie trajecten waaruit ik kon kiezen. Het ideale traject vertrok wel om tien na drie en dan zou ik tegen half zeven in Brussel zijn geweest. Alleen, door de vertraging van de vorige trein was het al drie uur én de wachtrij aan het ticket balie was maar dan 20 nummerkes.

Een beleefde vraag om, gezien de vertraging van de vorige, iets vlugger aan een vervoer bewijs te geraken werd resoluut én met een gebaar afgewezen.

Dus gewoon aanschuiven en Fahrt 3 nemen, vertrek om 16u27 op Gleis 19 en aankomst in Brussel rond 19u35. Weeral mooi geregeld, rustig op een bank gaan zitten, een broodje eten en iets fris drinken. Straks is er rust op een geprivatiseerde stoel.

De IC vertrekt vanuit Frankfurt als een gekoppeld treinstel. Het ene deel (nrs 21 tot 39) rijdt vanaf Köln verder tot Brussel, het andere (nrs 01 tot 19) tot Amsterdam. Het Nederlandse stel stond precies om vijftien na vier klaar op het perron, wel een ander perron hé.

Een conducteur zat naast me op de bank en zuchtte toen de stations omroeper iets zei over ICE 12.

Lap, daar geen we weer. Het gedeelte dat naar België moest doorbollen had vertraging opgelopen. Het perron moest vrij zijn en hup, iedereen naar Gleis 3, langs de tunnel waar menigeen zijn plaske doet. Bij het warme weer van afgelopen woensdag een minder prettige reis ervaring.

Omwille van de lengte van het IC treinstel konden de reizigers van het eerste deel, het Belgische dus, staan wachten op het buiten perron. Toen eindelijk ons treinstel het station binnen reed was er alweer een kwartier voorbij. Eens gezeten op de juiste plaats kraakte de boord radio het bericht uit dat het koppelen van de stellen mislukt was en de deuren gesloten werden, kwestie van de koelte binnen te houden.

Uiteindelijk was het vertrek een half uur later. Maar het ging nu wel in vliegende vaart. De IC trein stellen gaan regelmatig tot meer dan 170 km/u. Het boek dat ik aan het lezen was maakte dat ook de tijd voorbij vloog.

Het Nederlandse Horloge is het relaas van een Pool, Tadeuz Sobolewicz, die vier jaar concentratie kamp heeft overleefd.

In Köln kreeg ik het gezelschap van een frisse jonge dame. Ik zat eigenlijk op haar gereserveerde plaats. Maar het kon haar niet schelen of ze aan het raampje zat, so no problem. So no problem bleek voldoende om te vragen of we niet beter Nederlands konden praten en So be it!

Bleek de dame in kwestie afkomstig van Ternat. Ze kwam terug van een concert van een heavy metal band. Na mijn vraag of ze nog goed hoorde volgde een glimlach. Het praten is pas gestopt in Brussel Noord. Dus de rit van bijna twee uur is zo voorbij gevlogen.

In BXL noord vertrok twee minuten na aankomst een IC naar Berchem. Met geen ticket op zak vroeg ik alvorens op te stappen aan de conductrice of ik wel meekon. Ja, dat kon zeker aan een meerprijs. Dat ik zopas van een te late IC vanuit Duitsland kwam maakte helemaal geen indruk. Gelukkig had ik in Berchem meteen een trein naar S/N alwaar Agnes me met taxi Chris en Nadine kwam afhalen.

Tegen negen uur kon ik mijn dorst met een Palmke lessen. Na een lange dag, zonder stappen, deed de douche toch flink deugd. De vlaggen van België en Polen bij de geburen Jos&Marleen deden me terug denken aan het vertrek. Na een aantal weken op je eentje kom je terug in de vertrouwde omgeving.

Het is voorbij, de indrukken en belevenissen moet ik, zoals vorige tochten, even laten bezinken. Ik kom nog terug, op de blog bedoel ik, met enige nabeschouwingen.

Alleszins nu al een grote DANKUWEL aan al mijn lezers en iedereen die me op de een of andere manier heeft gesteund.

Fotos: Poort binnen in gang en dan 2e verdiep, Babel hostel; Wroclaw Glowny; Polen/Duitsland; Duidelijk; Vanaf nu snelheid, ik wil naar huis; Frankfurt; Gleis 19, leeg om 16u10; Eindelijk, toch al het eerste deel; Ook al is het geen Palm, toch smaakt het.