Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
06-07-2015
De dag na The Fourth of July
Beste Lezers,
Gisteren, 5 juli, ben ik zeer vroeg vertrokken. Zoals steeds zijn er vroege vogels die in alle stilte iedereen wakker maken. Ik had me voorbereid en alles klaarliggen zodat enkel mijn slaapzak en wasgerief diende ingepakt. Dus om kwart voor zes was ik het deurgat al uit. Voor me was er al iemand vertrokken, een Japanse/Amerikaanse, en we in stilte en respect voor anderen.
Dus in het donker op pad en iets verder zag ik al een lichtje dansen. De Japanse was in twijfel en gelukkig was er al een vroege Spaanse gast om ons op het juiste spoor te zetten. Samen in het halfduister op pad en met de mist die steeds dichter werd, kon nog eens spannend worden: Krantenkop - twee pelgrims vermist in de bergen!
Maar met Japans licht en mijn goede ogen kwam alles best in orde. Ook het gesprek kwam met enkele vragen op gang. Mijn stapgenoot, Keiko, zingt of neuriet graag en op bepaald moment is het van : Oh What a Beautiful Morning. Op mijn vraag of het de versie van Andy Williams is schud ze het hoofd. Maar ze begint wel over haar leven te vertellen en vraagt plots hoe oud ik ben. Als ik mijn leeftijd vertel lacht ze. Youre kidding me, no, me too!
En ik begin te zingen van The Beatles: When I'm Sixty Three. Ze lacht maar zegt niks tot even verder ze de song overneemt en duidelijk 64 zingt. Goed gelachen in de mist. Zachtjes aan loopt onze pas toch uit elkaar en verdwijnen we in de mist.
Haar zoon is kernfysicus en komt regelmatig verder studeren aan het CERN en als blijkt dat ik dit ken lacht ze een beetje trots. Haar man is zes jaar geleden aan kanker overleden en dus vertel ik haar de reden van mijn tocht en knikt ze instemmend. Meer moet dat niet zijn.
De mist blijft hangen tot elf uur maar het is bijna middag als het echt klaar wordt. Ook de ochtendklim mocht er best wezen, 3,5 u serieus klimmen dat kan tellen. Zoals gezegd, in de mist ging het goed vooruit en rond 14u00 toch in O Padron aangekomen. De albergo was voor drie gasten en wordt gerund door de civiele bescherming, dus dubbel veilig. Wel voorbij de stad en dus aangewezen op wat er nog in de rugzak zat. Dat viel best mee zodat ik zelfs mijn voorraad voor morgen niet diende aan te spreken.
Evert heeft mijn ticket besteld voor volgende zaterdag, een vlucht vanuit Santiago naar Brussel, welk Brussel moet ik nog uitzoeken.
De titel is niet zo raar als het blijkt. Gisteren in La Mesa konden we de windmolens op de heuvelrug boven ons duidelijk horen. Althans, ik hoorde ze goed, anderen helemaal niet. Raar! Misschien omdat ik meer gericht luister of noem ja dat doof worden?
In ieder geval, deze morgen mochten we als opwarmer een flinke klim rond deze heuvelrug ondernemen. Boven was hun concert niet meer te negeren, een melodie met een strak ritme.
Na het concert begon afdaling in de kloof naar het stuwmeer van Grandas de Salime. Een anderhalf uur durende afdaling doet deugd aan de spieren en je bent blij als het even de andere richting uitgaat, nee niet achterwaarts. Eens beneden weet je dat je gedoemd bent terug opwaarts te (stijgen) gaan. Gelukkig was er ergens halverwege een taberna voor een koffie.
Ook al ga je niet te vlug en neem je voldoende tijd voor iets te eten of drinken of fotokes te nemen, als je te vroeg vertrekt kom je ook te vroeg aan, dus gesloten deur aan de albergo. Relax!
Wat blijkt in de albergo, de windmolens zijn eigenlijk niet zo ver af, alleen kan ik ze niet meer horen. Raar?
Vandaag komen er ook enkele oud bekenden de albergo binnen. Iemand vraagt of ik iedereen ken.
Morgen een zware dag, afstand en hoogte.
grtjs
Pelegrinus Hugo
Foto's: Zonsopgang zoals zovelen maar toch mooi; Here he is again; graniet zoveel je wil; zon aan de overkant, bueno, grandas; windmolens ver weg, opening ay 13u30;
Ik heb vandaag in de albergo het licht uitgedaan. Een drietal Engels sprekende heren, die al laat in de namiddag waren toegekomen en moesten stretchen, poederkes nemen (niet van De Man), en hun lichte kledij wassen, waren very quietly hun rugzakje al voor zessen aan het pakken. Als je een aantal zakjes moet openscheuren, over en weer moet lopen, meterkes moet omdoen, eens deftig naar het WC moet en het licht aanlaat en de deur open, ja, dan is iedereen wakker. Ik blijf nog een tijdje liggen en kijk de boel af. Maar als iedereen buiten is ben ik toch al ingepakt en klaar voor ontbijt in het dorp. Daar zijn die gasten ook, en weer naar het toilet! Allée, dat zijn runners die zeker een heel aantal kilometers per dag meer doen. Het ga hun goed!
Voor mij is het tot nu toe veruit de mooiste wandeltocht tot nu toe. Bijna niks over de baan, steeds afwissellend en zeker niet makkelijk. Op de middag ben ik in Berdacudo en al 17 km ver. In het laatste verkooppunt van etenswaren en drank doe ik het nodige. Maar voor de warmte echt toeslaat neem ik nog de laatste zware helling alvorens mijn siesta te nemen. De rest van de tocht is rustig afdalen tot La Mesa. Hier is niks te verkrijgen dan een slaapplaats in de albergo, plaats voor 14 personen, we zijn met 9. Anderen nemen de taxi tot het hotel.
Rustige avond en samen gezeten met Spanjaard met ervaring in de camino. Hij zet de route uit van punt tot punt met de afstand en de hoogte verschillen. Blijkt dat ik al binnen acht dagen in Santiago zal aankomen. Dus is het op 11 juli, jaja, dat ik in de stad van St-Jacob mijn belofte zal nakomen. Hoe ik naar huis geraak, daar wordt ondertussen voor gezorgd.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: drinken bij mama; slak lust ook gesuikerd brood; de eerste top, heel steil!; Hi-Tec maar zonder zool; je kan er niet op wandelen, het Deense koppel niet hand in hand; schalies voor de siesta; SIESTA was nodig.
Na de rustdag heel vroeg terug op pad. Vannacht heeft het geregend en nu hangt er mist (of zijn het laaghangende wolken) en de vraag is nu: zal ik zelf wel de pijlen zien? Ja hoor, eens je erin zit blijkt het zicht kort bij vrij goed. Het is een rustige tocht en de wieken van de windmolens draaien nu wel, ook al zie ik ze niet horen doe je het wel!
Rond 10u al in Borres wat veel te vroeg is om te stoppen dus doen we er nog een 12 tal kilometerkes bij. Zo belanden we iets na tweeën in Pola de Allende. De toegangsdeur praamt een beetje en ik denk te vroeg te zijn. De Deen die ik al vorige dagen heb gezien is juist voor me en opent de deur. We spreken ook de eerste woorden want hij is nogal very close with his girlfriend. Als je ze ziet is het hand in hand hetgeen Andrea de woorden ontlokte : Hoe kunnen ze zo makkelijk wandelen en zeker op de smalle paadjes. Afijn, na de W en de P iets gaan drinken en inkopen doen. Een cafeetje met Wifi lokt altijd maar het is een voltreffer voor mij want very old fashion and good music. Maar ik had geen goesting meer voor typen en dan maar een verslagje via i-phone met foto maar niet goed gelukt.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Mist of wolken?; bergtrucks; who was here?; ook pelgrims verplicht over te steken maar een pijltje moet je wel zoeken; laatste klim voor de albergo; kroeg!; met goede muziek; waar is de wolf?
Op bijgaande foto's zie je dat ik niet alleen voor het pension had gekozen. Andrea, met een a en niet een o achteraan, zit vooraan en is zopas als laatste vertrokken. Wellicht zie ik hem terug in Lugo, als zijn copine is gearriveerd. Samen gaan ze dan tot Santiago en verder naar het einde van de wereld.
Ikzelf blijf achter om even uit te rusten maar bij het afscheid van Andrea kriebelde het toch even hoor. Als je een kleine week lang elkaar regelmatig tegenkomt, samen iets eet of drinkt en ook plezier maakt doet het pijn en wil je eigenlijk samen door gaan tot Santiago. Dat is de camino ook, kennismaken en afscheid nemen.
Op de groepsfoto van gisteravond zitten een Ierse, een Franse, een Fins koppel, een Italiaans koppel en een Spanjaard (een Belg en een Parijzenaar) samen te praten in een mengeling van talen en dat werkt. De Spanjaard is Mikel en heeft me zijn adres gegeven, als ik in de buurt ben mag ik altijd blijven slapen. Ik heb Mikel geholpen op zijn eerste dag bij het zoeken naar de albergo (hij was laat en een beetje radeloos) en gisteren nog met bactroban. Zo zie je maar wat je met een tubetje zalf allemaal kan bereiken!
Dus vandaag doe ik zo weinig mogelijk tenzij eten en slapen. Eten is er genoeg, de stappers hebben een deel te veel gekocht (denk ik) en gewoon achtergelaten. Gracias!
De mist kwam vanmorgen tegen zessen tot aan de voordeur, ik hoop dat de collega's de pijlen zien.
Gisterenavond nog gaan eten in een plaatselijke kroeg. Samen met Andreo heb ik daar ook eerst mijn blog bijgewerkt en een verfrissing genomen. Andreo heeft het daar zeker 45 minuten staan uitleggen in het Spaans, ook al spreekt hij maar enkele woorden. Maar hij lacht altijd en gesticuleerd met heel zijn lichaam en alles komt in orde. De oude man, die hem zijn leven heeft verteld, is de vader van de kroegbaas en de moeder helpt in de zaak, een lieve dame die haar klanten kent.
Na het eten zitten we buiten nog wat te genieten en komt de oude baas terug bij ons zitten. Binnen hoor ik muziek spelen uit Asturië en zeg (of brabbel) iets over Schotten, Bretoenen en bagpipes in het Frans aan Andreo maar de man had me ook begrepen en vroeg: Mucho Bueno? Ik knik ja en hij verdwijnt naar binnen om even later met een mond harmonika terug tevoorschijn te komen. Ik speel voor jullie Begin The Beguine, Ken je dat? en weer knik ik waarop hij twee versies zal laten horen: Frank Sinatra's en Julio Iglesias'ss way.
Het is ontroerend om zien hoe die man al tappend met zijn linkervoet in de maat speelt en een fijn stukse muziek ten beste geeft. Na een klein applausje speelt hij nog enkele plaatselijke deuntjes. Ondertussen is ons tweede glaasje digestief opgedroogd en ga ik slapen na nog een laatste proficiat aan de man.
Vandaag net als gisteren de afstand beperkt, ook wegens de warmte. Die loopt al vroeg op tot boven de 24°C en zal dus na tweeën ongenadig op uw gestel zal drukken.
Zowel Andreo als ikzelf zijn toe aan een beetje platte rust en nemen een pension als rust/overnachtingsplaats. Je hebt er privacy en wordt niet gestoord.
Ik neem me voor om hier een dagje te blijven en me voor te bereiden op de laatste tochten door de bergen. Vandaag een plaatje gezien over de resterende afstand maar ik ben wel een beetje achterdochtig over de juistheid hiervan.
Volgens de meteo zal het vannacht niet onder de 19°C komen daarom het raam al gesloten en het rolluik al laten zakken.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Begin The Beguine; PLP = Poor Lonesome Pelegrino; zoek de pijl; enkel de linkse baan is in gebruik; waar of niet?; HOLA; No Move, No Power; oude stadsdeel met R4; met deur.
Voor de batterij leeg is nog vlug de foto's van vandaag.
grtjs
Peregrinus Hugo
Na de top komt steeds het dal; brug boven Cornella, voor wanneer?; duur vogelnestje mijn gedacht; veel volk die zijn gestart in Oviedo, dus enkel primitivo; in gevel van een kleine woning in de bossen; Albergo Primitivo ; zeer warm en windstil rond 17u45; albergo in de zon, ook warm en hopelijk windstil.
noot: Brest is de neus van Frankrijk en daar kan je bijna niet naast!
Door de blog ben ik dan maar vroeg opgestaan omdat ik dat toch in orde wou hebben, mijn memorie is niet meer wat het is geweest en ook vergeet ik op de camino vrij vlug. vandaar dan ook om 07u op weg doorheen een stad die zoals vele toeristische plaatsen s'morgens een grondige kuisbeurt nodig heeft. Met Andreo op stap die alle talen spreekt en lacht en al vlug de weg doorheen de grote stad wordt aangewezen. Een uitermate vriendelijke dame, die zelf op weg is om op zondag een tocht te doen, gaat ons voor om ons aan de rand van de stad op het juiste pad te zetten. Ik noem haar Sancta Lucia en bij het afscheid volgen al vlug twee kusjes. Tijdens het dik halfuurtje samen heb ik slechts enkele woorden begrepen maar de menselijke warmte maakt woorden soms overbodig. Zo dus is het al vlug 08u als we de buitenwijken verlaten en terug de natuur intrekken. De mist blijft de hele dag, pas na de middag wil de zon even piepen maar zonder resultaat. Het blijft wel de hele dag drukkend warm.
Twee Amerikaanse meisjes zij ook gestart, Michelle wil econoom worden en spreekt ook vloeiend Spaans, ze is van Texas waar veel Hispanics zijn. En Lillian Pfeiffer (vader is een Duitser) is from North Carolina and will become a doctor. So!
Heb ook Brian de Ier ontmoet die eerst stil was maar door mijn kennis (!) van zijn land direkt een vlotte spreker bleek. Ook kende hij Francis Ledwidge, meer nog, diens geboorteplaats is in zijn omgeving. (zoek maar eens op)
De hospitalero in San Juan de Villampanada is een strenge maar rechtvaardige kerel. Ieder op zijn beurt en ik zal het wel regelen. Ik had juist mijn handwas gedaan toen hij arriveerde. NOno ... in Spanisch hij zou dat wel doen, dus mijn kommetje weg en opnieuw in de machine. Ook het koken was een twijfel, hij vroeg wie eten had en wie niet. Mèt eten eerst aan de beurt en daarna zou hij het doen voor de overigen. Ik met Andreo maakten met de aanwezige groenten en zijn rijst en mijn kaas een lekkere maaltijd. Daarna rond 09u ging ik slapen wegens rust nodig. De man bleef maar praten en koken en praten... gelukkig toch moe en zeer diep geslapen.
Met als resultaat vanmorgen al vroeg koekeloeren. En verwonderlijk dat het om 05u30 nog donker was terwijl de zon toch al een beetje licht zou moeten geven. De Bergen!
Vandaag slecht 20 km en ook al ben ik laat vertrokken (07u45) toch al om 12u30 in Salas. Redelijke stad met genoeg mogelijkheden om te eten en drinken en shoppen want de Albergo is volgens de route : primitivo!
Vanavond, nu dus, eten in kleine taberna, waarschijnlijk iets met friet en biefsteak. Moet niet altijd hetzelde zijn hé.
Mutsos groeten
Nog iets, een Concha is het teken van de peregrino. In Asturias is de punt de richting, overal elders is het de waaier.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's van gisteren: Aan deze man hebben we de primitivo te danken; Hoe ver nog, of toch iets meer?; stukje plavei voor Alfonso II; Andreo met zijn kunst; welk merk zie je hier?; marktdag op zondag om 16u in Grado; zoek de richting
Het is niet omdat ik een pelgrimage doe dat ik pater ga worden.
Eergisteren bij het opstaan was het flink bewolkt maar drukkend warm. Zeer vroeg vertrokken voor een lange tocht was er ook een klein katje vroeg opgestaan om me de eerste uren gezelschap te houden maar dan wel op mijn rug. Ik denk dat dit komt door de tweede fles die JP uit R bestelde bij de maaltijd. (overigens voor dezelfde menu prijs van 10) Het was trouwens aangename avond waar we ook de Belgische politiek hebben besproken.
Tijdens de voormiddag ook de heilzame werking van een ochtend siesta ondervonden. Deze oefening werd na de middag herhaald met nog meer resultaat. In Villaviciosa kon je wel voldoende bevoorrading inslaan om de volgende vierentwintig uur door te komen. Voor mij volstond een beetje kaas en een fles frisdrank, dit laatste om ook de maag weer goed op gang te laten komen. Tijdens het middagdutje kwam ook het zonnetje erdoor zodat alles weer in zijn plooi viel en de tweede helft van de zware tocht best is meegevallen.
Na voornoemde stad komt de splitsing, links naar Oviedo en de primitivo of rechts naar Gijon voor de voortzetting van de camino norte. Ik ging dus links, het kan niet moeilijk genoeg zijn en de zon deed haar best om me niet teleur te stellen. 28° C zonder wind kan wel tellen, zeker bergop. Zo tegen zessen (achttiennen klinkt niet goed) aangekomen in het overingens totaal lege klooster. Enkel een bezoekerscentrum en een slaapzaal voor pelgrims, that's it. Voor 2 extra (bovenop de 5) kreeg je een Spaanstalige rondleiding door de kapel en de kerk. De kapel dateert van begin 2e eeuw met muurschulderingen (?) en dorintische, korintische en... van alles en nog wat, genoeg om er nog een smak geld tegen te gooien voor restauratie.
Rechtover het klooster is een restaurant waar ik een menu voor 9 heb geproefd. Ik heb het hier bijgelaten. Vuile kroeg zou een betere benaming zijn alhoewel de uitbater een properder T-shirt aandeed voor ons.
Gisteren waren we dan met vijven vroeg op ja.. omdat we al wakker waren zeker. Vincent, le jeune Suisse die later graag Garde van de Paus zou worden, Paolo de Fuoco man uit Italië die al 17 jaar met pensioen en pas 67 jaar is, Florent die zeker voor 13e juli in Santiago moet zijn vanwege een vliegticket naar Rome en Andreo, die zoals Florent in Parijs woont, die zeker na 13 juli moet aankomen omdat zijn lief hem vanaf Lugo zal vergezellen.
En ik kom aan wanneer het past, vermoedelijk rond 15 of 16 juli. Maar mijn planning wordt dagelijks aangepast. Op zondag blijf ik niet in Oviedo wegens de zondag en gesloten winkels.
Dus gisteren morgen een prachtige zonsopgang meegemaakt en een mooie wandeling tot Polo de Siero vanwaar de bebouwing en de industrie begint. De start was er eentje van formaat, 45 minuten constant steil omhoog en ondanks de opkomende mist kreeg je er zeker geen kou van.De temperatuur liep al vlug op tot over de 25°C wat eigenlijk nogal meeviel daar je voldoende kon tanken.
In Oviedo voor de kathedraal een pint gedronken met Vincent, Andreo en Cole, from Californië who knows Gent and his beers!Graet man!
Ik bij tijd naar het bedje wegens vermoeidheid maar de jeugd wou de lokale middenstand toch nog even een beetje helpen. De plotse verschijning van Carol from Boston die al veertien jaar in Oviedo woont zal er ook wel voor iets hebben tussen gezeten. Ik denk vooral omdat ze vloeiend de taal beheerst en de weg kent. (and friendly, good looking..)
Terug naar de werkelijkheid, tegen twaalfen iedereen binnen en in stilte slapen, niet voordat Andrea een kunstwerkje in mijn dagboekje heeft getekend. Want dat doet hij eigenlijk, de wereld rondtrekken en hier en daar met een kleine expositie zijn kost verdienen.
Voila, deze morgen gelukt, De tocht zal tot San Jun de Villampanada gaan, ongeveer 26km verder de bergen in.
Grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: het klooster in de vroege morgen; geniet; om 08u ging de perchien omhoog en dus koffie!; Vincent een knappe vent, zeker met een uniform van de Zwitserse wacht, Polo de Siero het dorp van de pelgrims waar ik een glas frisse witte wijn kreeg van de waardin; zelfs in Spanje al bekend; zoek de pijl, favoriete spelletje in elke stad; de heren vlnr Vincent, Andreo en Cole; zaterdag 20u huwelijken in de kathedraal, zal wel een nootje hebben gekost, de kledij ook!
Blauw slaat op de volgens mij beste song van de Scene. Ik heb The Scene en The Lau gezien op Boterhammen in het Park, inderdaad lang geleden. Hoe die man zijn publiek begeesterde zal me bijblijven. Ook kon ik backstage via de AB en die man had helemaal geen kapcones.
De rest van de voorbije dagen volgen nog, nu te laat.
grtjs
Hugo
Foto's van gisteren: Einde van de klein handel langs de nieuwe autostade; pijlers van de vooruitgang; last view over the sea; kabbelende rust; de splitsing (x2); het klooster zonder iets.
Ik ga niet klagen over het weer hé. Eigenlijk geniet ik van de warmte, zeker zoals vandaag als je langs de kust kan wandelen met de friste van de zee in je gelaat. De camino daalt af tot op zeeniveau en dan denk je even langs de branding te wandelen. Echter het pad gaat na enkele meters weer omhoog de weiden in. Ik dacht er anders over want verder zag ik een surfer in het water liggen (of zitten eigenlijk) en dacht, waar een surfer is is ook een weg naar het strand. En dit klopte zodat ik na een frisse branding wandeling weer de hoogte in moest. Het was de moeite waard. Halverwege was er inderdaad een soort parking en vandaar een breder pad naar boven. Nochtans lokte een zijpad terug naar de rotsen me om eens om de hoek te kijken. Verder langs de rotswand ontdekte ik een pad, een oude smokkelroute? Eens onderzoeken of er een kortere weg is omheen de rots. Het pad werd smaller en de begroeiing werd dichter maar met de stokken kon ik toch de weg vrijmaken. Na enkele slingeringen en vele schrammen op armen en benen werd het toch te veel. Met een para uitrusting zou ik hebben doorgezet maar om mijn vel te riskeren was er iets over. Daarom détour en anderhalf uur later kwam ik dan toch aan de achterkant uit na een steile beklimming.
Den brompot van enkele dagen geleden kwam ik gisteren tegen in de taberna waar ik juist mijn maaltijd had genomen. We herkenden onmiddelijk elkaar, ook de naam en hij gaf me de hand. Vandaag deden we hetzelfde traject en ja, we slapen in hetzelfde gebouw, enkel kamerverhuur. We hebben al samen een pint gedronken, dus no problemas.
In Colunga zijn geen albergo's en de volgende is op 11 km waar tevens niks te krijgen is, geen eten of drinken, dus een kamer huren lijkt de beste oplossing.
Planning weeral aangepast en morgen over Sebrayo tot Villaviciosa of Valdedios geraken.
Zodoende voorzie ik Zondag in Oviedo aan te komen en daar maandag een rustdag te nemen.
Vandaag ook een nest (of hoe noem je dat) slangen gezien, een zwarte grote en drie of vier kleine bruine. De kleine verdwenen vrij vlug maar voor de zwarte was ik op tijd voor een foto. En dit allemaal op de rand van de afgrond! Ofwel een slangenbeet of in de diepte, deze foto moest ik toch hebben. De twee meter lange slang in de Landes was vlugger weg en dus wou ik nu mijn slangenverhaal met een foto staven.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Jong geleerd of wie is de baas; voorraadkamer; trap los; Mar Cantabria uiterst kalm, zoals de hele golf; verdwijnt er soms geen koe, opgeslokt door de golven?; Slangenkuil, wel 50 meter diep; op dat randje!; wel uiterst primitief, mijn tent had geen warm water dat is het verschil; en hoog!.
Foto: Waar is de albergo inPeruela?; Nen echte!; Zonsogang, nog lekker fris!; Oviedo nog 100 km; Het bewijs: ELVIS leeft!; klein dorp met casino; Ribadesella; Beschermd strand binnen de stad en vlakbij, blijf kalm en ga niet zwemmen!
De titel slaat op de naam van mijn Spaanse stapmaat. Sinds ik op Spaanse bodem ben kom ik hem regelmatig tegen of slapen we boven elkaar. Zijn naam is Fernando en in het begin kwamen er nogal veel namen tegelijk op me af zodat ik aan de song van ABBA dacht om die mens te onthouden. Voluit is het Fernando Sàes Vales, heeft twee kinderen en is 53 jaar oud.,werkt bij de marine, heeft vele zeeën bevaren maar doet nu bureelwerk. Deed me gisteren in Comillas voor hoe je goed en goedkoop kan eten, ook in toeristische oorden. In een magazijntje of winkel koop je : een brood, ansjovis in olie, zachte kaas die je kan snijden in plakken en een blik (bij voorkeur bier). Snij het brood op de gewenste lengte en middendoor, leg vol met ansjovis, eroverheen plakjes kaas en met de olie overgieten. Mmmmm Ook al spreek ik geen Spaans en hij enkel zijn moedertaal, toch klikt het goed en verstaan we elkaar uitstekend!
In Comillas is een reuzegroot klooster voor de opleiding van bisschoppen, allée zo lees ik dat toch en een gebouw ontworpen door Gaudi, één van de weinige ontwerpen van deze architect buiten Barcelona. Vermits ik geen tijd heb omdat ik moet stappen zal het bezoek voor een andere keer zijn.
We zijn verder getrokken tot San Vicente de la Barquera om de afstand vandaag wat in te korten.
De albergo was weeral in de hoogte ingeplant, om de dag te beëindigen. Deze wordt gerund door een bejaard koppel die hem ook hebben gebouwd. Overal hangen foto's van passanten maar ook van verschillende pausen en uiteraard ook de relegiueze attributen ontbreken niet. De matrassen echter zijn ook geschikt voor echte boetedoenners, ik dus en daarom vandaag wat last met de last op mijn rug.
Vandaag van San Vicente naar Pendueles, een donativo pur sang: alles gratis, bed, was en drogen, avondmaal en ontbijt om Wifi niet te vergeten. We zullzn morgenvroeg Javier en zijn albergo niet vergeten.
De foto's voor vandaag spreken voor zichzelf. Ik ben rond de middag de rivier de Deva overgestoken en alzo in Asturië beland. Onmiddelijk valt het op dat de wegen gevarieerder zijn, meer paadjes terug. Vooral dit stuk langs de woeste kust was bij momenten adembenemend. (zonder gevaar hoor!)
En nog dit, vandaag geen zon gezien maar wel flink gezweet: drukkende warmte.
grtjs
Peregrinus Hugo
Vraagje: om precies 14u00 neem ik foto van mijn schaduw uiteraard met de zon achter me. Ik kijk dus uit over de zee. Als ik nu recht naar het Noorden zou varen of desnoods zwemmen waar zou ik dan vast grond onder de voeten krijgen? Wie kan me helpen?
Foto's gisteren: Bouwen in Spanje, skelet en dak in beton; nog even dik, Fernando 2 kg bij zie volgende; om er de moed in te houden, 455 km; vraag middagzon; mooie strandwandeling en de mist komt van het verdampende water, Albergo in San Vicente
Vandaag is er eigenlijk niet zo veel te vertellen, het is in Spanje ook zondag en dus rustiger op de wegen. Ben nu aanbeland in Santillana del Mar maar dat wil niet zeggen aan de Zee. Daar zal ik morgen zijn, in Comillas.
Vandaag dus mooi weer en dit zal volgens de meteo zo blijven de volgende week: 18° tot 23° à 25°C met een licht briesje. Tegen eind volgende week zal ik ongeveer in Villaviciosa aankomen vanwaar het pad zich van de Golf verwijderd en de bergen intrekt. dan begint het zwaarste deel van de camino doorheen het minst hoge deel van de Picos de Europa, toch nog goed voor hoogtes tss 500 en 1300 meter. Nog niet aan denken.
Ik ben nu gelogeerd in de Solar de Hidalgos, geen officiele albergo, maar nemen wat er nog is.
Er is de slaapzaal voor 10, dubbel of tripel voor 15,50 of enkel voor 25. Uit België! Aha, Julio Ceasar..... and for you my friend a beer only one euroo! Jaja, een kleintje ja!
En wie ligt er het bed onder me: Fernando die ik al de eerste dag heb ontmoet en die ik bactroban heb leren kennen. Hij was er zo van tevreden dar we in Guernica samen naar de apotheker zijn geweest om een tube.
Vanavond geen uitgebreid diner meer, een broodje zal volstaan zie foto's.
Morgen dus vroeg uit de veren want de Spanjools (met vieren) willen voor de warmte zijn, vreemd niet.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's : eindelijk deftig ontbijt; Crisis in Spanje; de bergen loeren en wachten af; de zee blijft kalm en wacht ook af; middagmaal completo; SGS kom je overal tegen.
Celebration time duid erop dat ik vandaag de dag van gisteren vier. Ik ben aanbeland in een familie hotel te 39108 Mompai. Het noemt hotelcamino en probeert dus een graantje mee te pikken. Ik was een beetje misleid door de naam maar voor 30 heb je een mooi verzorgde kamer. De San Miguel is zeker fris en het eten kan in dit soort zaken niet mislopen. Weeral geluk gehad.
Vanmorgen was het een eerder karig ontbijt, een tegenvaller toch wel in de overigens prachtige albergo. Alleszins heel goed geslapen, om 10 uur iedereen stil en dit tot 07u.
Via de weg was het eigenlijk niet zo ver tot Somo om daar de overzet te nemen naar Santander (overzetten wordt misschien nog een aparte camino). Dus goed op tijd om schoenen te zoeken. De stad is alleszins nog een bezoek waard, met een haven waar zeeschepen met grote diepgang toegang hebben.
Schoenen dus en daarom een bezigheid die ik niet zo graag doe. Maar in een Zuiderse stad is dit wel enigszins anders en valt het best mee. Schoenen dus en die vond ik via een schoenverkoper. Hoe kan dat? Wel de man stond in de deur/winkelraam en ik wees naar mijn stapschoenen. Lachend kwam hij buiten en sprak me aan in het Engels (hoe zouden ze het zien?) en zei dat hij deze niet verkocht. Manman wat een mooie schoenen in die winkel, en die prijzen, om van te dromen bij ons. Dus schoenen, en de shoeman nam me mee tot op de hoek en wees in welke richting ik moest gaan, een smal verkeersvrij straatje en op het einde rechts. Thank you very muts of much. Het eerste wat ik tegenkwam in deze wandel steeg was een sexshop. Als dit maar tot de aankoop van schoenen leidt denk je dan. Maar zoals steeds don't panic, er stond een vriendelijke verkoper klaar en in vijf minuten was de deal rond. Na betaling kreeg ik een paar socks op de koop toe.
En deze schoenen moesten ingelopen worden zodat ik de oude in een zak meenam. Aan de albergo van Santander heb ik ze in de vuilbak gekieperd, de nieuwe zaten meteen goed. (wel de nestelingen uitgehaald hé, je weet maar nooit)
Zodus nog enkele kilometers afgemaald tot Mompai zodat de tocht morgen weeral een stukje korter is (?).
ach we zien wel en planningen....
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's : Santander grote stad met toegang voor zeeschepen; daar in de buurt liggen mijn oude schoenen; grote lanen met veel volk tot 14u30; typisch café waar je goed kan eten, 13 all in; spreekt voor zichzelf; geen Simca maar wel een typische spaanse versie.
Tijdens het stappen zie je nog wel eens merkwaardige namen of plaatsen of personen. Woensdag is er het volgende gebeurd:
In Bilbao aangekomen kijk ik rustig rond in de oude stad en wandel zo verder tot Guggenheim. Na de aanschaf van het noodzakelijke potlood zit ik wat te rusten ter hoogte van de Puppy (Jeff Koons) als de telefoon gaat. de meisjes vragen waar ik ben en of we samen kunnen eten. van de spin tot de hond is niet zo ver en samen trekken we onder mijn leiding (want al in Bilbao geweest hé) verder op zoek naar Pelegrino dinner. Na enkele straatjes vraag ik aan een mooi verzorgde heer of hij zo een plaatsje kent. Hij vraagt welke taal ik spreek, Inglis lijkt me te beste oplossing. Welll, it must be pelgrino about 12? Welll I have'e a club...... volg mij. Iedereen akkoord en terwijl we stappen vraagt hij of ik ook Duits spreek. Aha, met twee Duitse Frauleinen kan dat geen probleem zijn. Afijn, hij blijkt beter deze laatste taal te beheersen alhoewel de frons op het voorhoofd van Sabine en Klarisa boekdelen spreekt. Niet erg, goedkoop eten is belangrijk.
We komen aan en draaien een trap op, eigenlijk een hall en al blinkend koper en marmer. Ik denk waar komen we nu terecht. Alfonso, zo is de man genaamd, brengt de wacht op de hoogte, die knikt en daarna op het volgende verdiep de manager. Die is ook allord om vijf sjofel geklede personen met een packbag toe te laten. Alfonso vraagt ons of er nog wensen zijn en vertrekt. de manager wijst ons een tafel voor zes aan en brengt de waiter op de hoogte. de dames verfrissen zich een beetje en de garçon brengt ondertussen de kaart en fris water. We zitten in een privé club aan tafel met echt tafel linnen, servetten en kristallen glazen. De menu is vrij uitgebreid met voorgerecht, hoofdschotel, dessert en wijn en dit voor 13 . We nemen allemaal paella als voorgerecht en vier nemen vis als hoofdgerecht. We houden allen van een goed glas wijn en ik als kenner kies dus voor rode wijn, erop rekenend dat het Baskische zal zijn. En this is! Een mooie krachtige volle wijn waarvan iedereen weg is. weeral goed gescoord!
De kok komt langs want hij doet ook de camino, wel in verlof stukjes. Hij geeft uitleg bij de menu en de vertaling voor de verschillende ingredienten.
De paella is om duimen en vingers af te likken, doe je toch, maar alles is vers, zelfs de gambas smaken uitzonderlijk lekker en niet naar zagemeel.
Mijn hoofd gerecht is niet tonijn maar er toch op gelijkend, ik denk zwaardvis. HEERLIJK!
De garçon houd ons goed in het oog zodat er niks ontbreekt, is de fles leeg, hop een volle.
Het dessert stelt de kok zelf voor: iedereen neemt flan behalve ik, een ik kies voor typisch Baskisch dessert. Zwaar zegt de maestro zelf maar zoals hij voorspelt delicious, iedereen wil er van proeven en wat kan ik man ertegen inbrengen.
Het is bijna 15u15 als ik afscheid neem van de dames, zij blijven in Bilbao terwijl ik verder wil stappen, heb er nog maar 15 km opzitten.
Na een bezoekje aan El Corte Inglis voor tandpasta en een nieuwe beurs neem ok de metro doorheen de stad en het achterliggende industrie terrein en stap verder tot ver na 19u.
Hier ligt het begin van een slecht humeur.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Ierse meisjes met hond; ereplaats aan club tableau; paella; klasse wijn met etiket van de club; hele building met alles op en aan voor de fitness van de leden, enkel toegang met badge; iets kleiner maar een pint met apenootjes is ook lekker; albergo in Pobeno volzet!
Zoals eerder gemeld was de albergo in Pobena volzet. Er werd gezorgd voor transport maaar ook dat was bij mijn aankomst volzet. Dus wachten op de volgende rit. Onder tussen al gaan eten en voorraad inslaan. Rond 09u nog niks beweging maar mijn rugzak stond al in de gang, mijn stokken al in de emmer en de hospitalero's hadden al teken gedaan van rustig te wachten. Dat zou dus eens te meer weer in orde komen. En ja hoor, tegen tienen vroeg de dame al of ik op de grond wou slapen in de eetzaal. Geen probleem voor mij, mijn tent is even hard, en de matjes
al klaar. Om tien ging het licht uit en ik in mijn slaapzak.
Muggen dachten over iets anders dan slapen en daarom deed ik geen oog dicht ook door de warmte kon ik niet in mijn slaapzak blijven. Wanneer het eindelijk frisser werd dacht ik toch nog een uiltje te vangen als het licht wordt ontstoken. Een pelgrim begint nogal fors aan zijn ochtend bezigheden als hij me ziet. Verveeld sta ik recht waarop hij vraagt: Lag je te slapen (in tengels). NO zeg ik. Hij zaagt nog wat door en ik zeg : toch niet om 5u15 al klaarmaken. Als ik terug kom van toilet spreekt hij nogal luid en wijst naar het opschrift: dining room NOT sleeping room. Misschien ben je hier wel in het zwart en weten de mensen van niks. Fuck off. YOU FUCK YOURSELF was zijn antwoord;
Ik pak in daar de helft van de slaapzaal is al vertegenwoordigd. Verder bedank ik in het gulden boek de hospitaleros en schrijf mijn naam erbij. Ik had de man zijn rugzak al gezien en zijn vlagje EN het opschrift op zijn T-shirt: wandelclub.... Ronse. Ik weet dat hij in guldenboek zal kijken.
Ik vertrek en draai wat rond tot ook hij weg is. Wat later volg ik en nog geen kilometer verder komt hij al terug en spreekt me aan in het Nederlands. Hij vindt de weg niet, ondanks zijn vele jaren ervaring en zijn derde camino, twee keer de noordelijke! Ik zeg simpelweg de pijlen volgen. Hij haalt zijn kaarten boven en .......veel uitleg maar ik stap rustig verder. Na een tijdje verontschuldigd hij zich voor het gebeurde deze morgen maar hij wil 40 km stappen vandaar dat hij zo vroeg was. No problem, geen gezever en we wandelen verder tot ik afscheid neem met een handdruk en hem het buon camino wens. Eigenlijk een beste kerel, alleen wat zenuwachtig, er moet vanalles zijn hé.
In Islares ben ik zeker op tijd heb dus ook zeker plaats. Toch is de sfeer er niet goed, weinig goedendag, iedereen voor zich (een jonge meid vind het topbed te hoog en kijkt naar mij alsof ik daar moet liggen) en tenslotte nog pech met internet, ziedaar hoe een mens wel eens een slecht humeur krijgt. Maar aan alles komt een eind, ook aan deze avond.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: een welverdiend pintje, Ci vediamo dopo = we zien elkaar weer (op de camino) wachten op de hospitalero met Enzo en Luciano
Iedereen heeft al eens een slechte dag. De mijne was gisteren, niet geslapen, onvriendelijke ochtendmens, albergo was al vlug vol met mensen ieder voor zich en s'avonds twee pinten op café terwijl wifi regelmatig uitvalt. Merde en Français dus, in het Spaans is het Mierda! Ge ziet mijn Spaans gaat er op vooruit.
Vanmorgen dus opnieuw vroeg uit de veren, om 06u10 al op weg wegens andere onrustige en nogal lawaaierige Comporunners. (soms al mankend! - ook hoed voor af hoor) Wel goed geslapen. Van Islares, Lierdo, Santono (overzet) goed doorgestapt via Punte de Fraile (Steil!!) en Noja en verder naar Meruelo. Goede beslissing al zeg ik het zelf!
Maar nu aangekomen in een mooi verzorgde en rustige privé albergo gerund door Arantxa. Vriendelijke gastvrouw met aanstekelijke lach. Mijn kleren nog eens in de machine zodat de reuk van mijn rugzak iets beter kan worden.
Ik weet niet welke reclame er in Duitsland wordt gemaakt maar er arriveren weeral twee jonge Duitse meisjes/vrouwen.
Morgen moet ik mijn schema ofte planning aanpassen. Vermits het zaterdag is moet ik zeker in Santander aankomen in de vroege namiddag om mijn voeten te eren. Een eindje bus tot Somo moet wel lukken om daar dan de overzet te kunnen nemen naar de stad. In de stad zelf is een albergo aan de Cathedraal voor 40 personen, dat komt dus wel goed.
Ook de muziek is aangepast aan rust: klassiek of opera, zeg nu zelf.
grtjs
Peregrinus Hugo
nota: Er volgen nog merkwaardige verhalen!
Foto's: Prijs overzet; de aanlegsteiger met de ferry; muurschildering over drie gevels in Santono; aan het strand (behind bars!); mist; hoe ver is het nog? Arantxa (Marga?); interieur;
