Donderdag 29 januari 2009 om 10.07u...ik weet het nog héél precies. Hét moment dat Dominique mij vanuit Brussel belde met een héél belangrijke boodschap : "Wij verhuizen nog dit jaar naar Utah, Amerika" ! 3 Dagen later ben ik met deze blog begonnen en dat is - vandaag 1 februari - precies één jaar geleden.
Mijn blog is dus "jarig", vandaar de titel...Hieperdepiep Hoera !
Dat ons leven veranderd is, is eigenlijk nogal zachtjes uitgedrukt. Maar dat er zoveel zou veranderen en zoveel te regelen, te organiseren en te doen viel...kon ik toen nog niet weten. Dat werd me pas een paar maanden later helemaal duidelijk. Op een bepaald moment werd ons appartement opgesplitst in 5 afdelingen. Het ene deel was al hetgene dat mee moest naar Amerika, het tweede deel was voor Jo & Antje, een derde deel voor Joni, Rob en Lien. Er was nog een gedeelte dat moest bewaard worden en een gedeelte dat naar het stort moest. Dan pas merk je hoeveel spullen een mens eigenlijk wel heeft !
Op 18 & 19 juni werden al onze spullen ingepakt en ging ons hele hebben en houden op de container en richting Antwerpen. Eind juli - de 25ste om precies te zijn - zijn wij dan vertrokken vanop Zaventem. Het grote avontuur tegemoet, maar helemaal niet wetende wat er ons te wachten stond.
Ik moet hier geen verhaal verzinnen, jullie begrijpen ook wel dat een verhuis naar de andere kant van de wereld, niet zomaar zonder slag of stoot gebeurd.
Het ergste was het afscheid nemen. Joni en Jo hadden al wel hun eigen leventje, hun eigen gezinnetje, maar afscheid nemen van je kinderen en je kleinkind, dat valt écht niet mee. Ik mis ze hier verschrikkelijk hard. Ik zou hen heel graag "live" willen laten zien waar wij wonen en hoe het er hier écht uitziet. Ze kennen het immers - net als jullie allemaal die dit lezen - alleen maar van mijn commentaren en van de foto's die ik hier post. Ik denk dat zij het er nét zo moeilijk mee gehad hebben om afscheid te nemen als wij, maar ik hoop dat ze héél binnenkort toch wel eens van de gelegenheid gebruik zullen maken om naar hier te komen. Wij kijken er in ieder geval al naar uit om hen, al dit moois, te laten zien !
En dan zijn er natuurlijk ook nog onze ouders, zussen, broer, schoonzussen, schoonbroers, vrienden en vriendinnen. We missen hen allemaal maar vooral onze ouders. Hun gezondheid/ouderdom laat het helaas niet meer toe om zover naar hier te reizen, al zouden ze zich hier heel goed op hun gemak voelen. Vooral Pa heeft altijd al een voorliefde gehad voor de bergen en de natuur. Ik zou dit graag "in 't écht" met hem willen delen maar helaas...een reis van om en bij de 20 uur is geen lachertje en of je rechtstreeks vliegt of met een tussenlanding...het is en blijft een hele onderneming.
Het is precies voor mensen zoals Pa, Ma, Niki zijn Ma, mijn kinderen en de rest van de familie, dat ik deze blog begonnen ben. Maar ook voor de zovele andere mensen die we achtergelaten hebben. We merken dat vele mensen (tot nu toe 5640 !) regelmatig tóch wel eens komen lezen hier op het blog. Door deze blog kan iedereen nu een beetje meegenieten van al onze avonturen. En de vele foto's zijn bedoeld om het hele verhaal nog een beetje interessanter te maken. Ik denk dat ik daarin geslaagd ben...
Blijf vooral véél komen lezen, maar vergeet niet om ook iets in ons "gastenboek" te schrijven. Want jullie lezen onze verhalen wel graag, maar wij kijken vooral uit naar jullie commentaren !!! En zolang jullie blijven lezen en blijven commentaren schrijven, ga ik gewoon door met dit verhaal.
Tot heel binnenkort dan weer maar zeker ? Ingrid
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
