Zaterdag 1 augustus : onze 6de huwelijksverjaardag !
Vermits we de gewoonte hebben om dat ieder jaar te vieren, is dat nu natuurlijk niet anders. We zijn het weekend gestart met een uitstap naar Park City. Om daar te geraken moeten we een tocht door de bergen doen.
Park City is bekend omdat daar de Olympische Winterspelen 2002 gehouden werden.
Maar dat is nog niet alles...er wonen daar (horen zeggen !) ook een aantal beroemde mensen in de buurt. O.a. Robert Redford zou hier zijn "thuis" gevonden hebben. Misschien wel in één van deze huizen ???
De weg vragen (naar het dorp wel te verstaan) hoeft écht niet...alles is duidelijk aangegeven.
Maar eerst op de foto met de meest bekende inwoner van Park City : "Frans" !
Park City is ook nog bekend owv. zijn "Art and Craft Festival".
Kunstenaars stellen hun schilderwerken tentoon, Indianen exposeren hun juwelen (meestal in Turkoois), er zijn mooie handsnijwerken te koop en je kan er een heuse "Indianenwinkel" binnenstappen.
Vooralleer we onze weg verder zetten gaan we eerst nog Sushi eten in een Japans restaurant.
Daarna vervolgen we onze weg, door de bergen
naar "Snowbasin"
Wat is het hier mooi ! En rustig ! Je zit bijna op de top van de berg. Vanaf hier vertrekken een aantal wandel- en mountainbike-paden. Ik laat jullie even meegenieten van de omgeving...
De kabellift (gondola) brengt je naar de top van de berg voor een stevige wandeling. Iedere zaterdagavond kan je er (vanaf 17u tot 21u) in het restaurant terecht voor een romantisch diner, op zondag ben je hier welkom voor de brunch (tss. 10u en 14u).
Toen wij er aankwamen konden we helaas NIET naar boven ! Er was daar een huwelijksfeest aan de gang ! Hoe romantisch moet dat wel niet zijn... We hebben dan maar meteen gereserveerd voor volgende week zaterdagavond (foto's volgen).
Moe, maar wel héél tevreden over onze mooie dag hebben we rechtsomkeer gemaakt en zijn we als afsluiter gaan eten in de "Red Lobster". Een heel gezellig en lekker visrestaurant, waar we ons tegoed gedaan hebben aan een combo van kreeft, scampi's, St.Jacobsvruchten en steak (hhhhmmmm....LLLLeeeekkkkeeeerrrr !!!).
Het was een zéér geslaagde eerste "uitstap"-dag. En morgen...??? Wel, morgen gaan we naar Antelope Island (verslag volgt...beloofd !)
Ik had beloofd om hier enkele foto's te plaatsen ivm ons vertrek naar Utah. Omdat ik hier ook nog maar een leek ben, kreeg ik die foto's - vandaag - niet meer tussen de vorige tekst gezet. Ik probeer het dan maar op deze manier.
Deze foto mag zeker niet ontbreken : ons vertrek !
Op Zaventem was er een heus "afscheidscomitee" aanwezig want ook Kim ging terug naar huis.
En toen was het tijd om écht afscheid te nemen...snik, snik, snotter, snotter... Maar eens in het vliegtuig was de stress weg en was er alweer tijd voor een grapje. Neen, deze foto is écht géén reklamestunt ! Let maar eens op de tekst.
De volgende foto was voor ons het eerste zicht op Salt Lake City vanuit het vliegtuig.
En op deze foto zie je dat we bijna aan 't landen zijn.
Nadat we de valiezen hadden en de douane gepasseerd waren, was het tijd om onze huurauto op te halen.
We hadden nog een rit van ongeveer 1/2 uur voor de boeg.
Halverwege zijn we gestopt voor ons eerste Amerikaanse Diner : "Philly Chees Steak" met "French Fries" en ongeveer een halve liter(!) cola. Amaai !!! Toen we eindelijk in het hotel op de basis van Hill AirForce Base aankwamen hadden we een dag van +/- 29 uur achter de rug en waren we dolblij dat we EINDELIJK in ons bed konden kruipen.
De volgende dag (zondag 26/7) hielden we een "onderduikdag"...jongens, wat waren we moe !
Maandag 27 juli - nadat Dominique gedaan had met zijn eerste "officiële" werkdag - was het tijd om een ritje te gaan maken in Layton en misschien ook al een paar huizen te bekijken.
Op de basis maakten we volgende foto's :
En dit is de direkte omgeving van de stad Layton
Hier zijn we op zoek gegaan naar een huis. Deze omgeving wordt onze nieuwe "thuis" !
Zodra we een huis vinden, kunnen jullie die foto's natuurlijk ook hier bewonderen...:o)
Hehe...we zijn er ! Halihalo vanuit Layton Utah, Amerika !
Zaterdagmorgen 04.15u zijn we "gestressed" wakker geworden. Het is immers DE grote dag. DE dag van onze verhuis...ons vertrek naar Layton Utah !
Om half 6 rijden we naar Jo & Antje. Zij gaan ons naar Brussel brengen. Joni en Rob komen ook naar daar om afscheid te nemen. En omdat Kim ook terug naar huis vliegt - en samen met ons op hetzelfde vliegtuig zit - zullen ook Bettie en Erwin op de luchthaven zijn. Waar we helemaal niks van wisten - maar wat ons enorm veel deugd doet - is dat ook Fred er is samen met Lea.
Rond 08.45u laten we onze familie achter en gaan we door de douane (snik, snik, snotter, snotter !). Afscheid nemen valt ECHT NIET mee...maar ik ben blij dat mijn kinderen er zijn !
Ons vliegtuig vertrekt om 09.45u richting Newark USA. Op de luchthaven van Newark - na een vlucht van +/- 8u moeten we wééral eens afscheid nemen. Dit keer van Kim. Tim staat haar op te wachten maar we hebben toch nog even de kans om ook hem te zien en met hem te praten. Daarna...weer kussen, weer knuffels, weer afscheid !
Dan is het 5 uur wachten op onze connection flight naar Salt Lake City. Daar zullen aankomen rond 23u (en dan is het in België al zondagmorgen 7u). We zijn wakker van 04.15u zaterdagmorgen en de vermoeidheid begint door te wegen, maar het grote avontuur is nu wel écht gestart.
Zaterdagavond 20u plaatselijke tijd (in België is het dan 4u zondagmorgen) zijn we geland in Salt Lake City. Valiezen ophalen, douane passeren, huurauto halen en nog een half uurtje rijden naar Layton. Halverwege stoppen we voor een "Philly Cheesesteak" mét "French Fries" (hhhhhhmmmmmm). Ons eerste Amerikaans avondmaal !
We arriveren op onze kamer op Hill Airforce Base om 23.30u en tegen middernacht doen we het eerste telefoontje naar België naar ma en pa in Hoeselt en ma in Werm. Joni en Lien, Jo en Antje horen we daarna via skype. En na een hele lange dag van +/- 29u (met nauwelijks een beetje slaap op het vliegtuig) vallen we DOODMOE en STIKKAPOT, als een blok in slaap.
We hebben alle 2 een heel goeie nachtrust gehad van ongeveer 8 uren (kan ook bijna niet anders...we waren écht wel héééééél erg moe) ! Zoals de échte Amerikanen gààn we rond 10u ontbijten : Pancakes met Maple Sirop, bacon & eggs en een goei "zjat kaffee". Ik heb last van de jetlag. Hongergevoel maar als het eten er staat krijg ik bijna niks door mijn keel. Mijn maag is een beetje ondersteboven...
Na het ontbijt merken we alletwee dat de nacht toch nog nét ietsjes te kort geweest is en gaan we maar een beetje rusten. Vanaf morgen moeten we fris zijn, Niki moet beginnen te werken ! Deze namiddag gaan we op "huizenjacht" ! Wens ons good luck en duim maar met ons mee. Zodra we een huis gevonden hebben zet ik hier nog een foto erbij.
Donderdagmorgen, 18 juni 2009, 7.30u zijn de verhuizers hier. Met het foto-toestel in de hand (en de moed in mijn schoenen), loop ik hier door ons appartement en neem nog gauw enkele foto's van wat eens "onze thuis" was. Zo ziet ons appartement eruit nog vóór er iets ingepakt is...
En dan begint het...
Het hele appartement moet eraan geloven. Alles wordt verpakt in zijdepapier, noppekesplastiek, karton en dan in dozen of kratten.
De jongens stapelen één na één de dozen op mekaar. Ze hebben wel de hulp van Niki nodig om de dozen zo hoog mogelijk op mekaar te zetten.
En tussen al die dozen, pakken, rommel enz..is het toch wel normaal zeker dat ik even het noorden kwijt raak en het helemaal niet meer zie zitten ?
Vrijdag 19 juni vanaf 8u gaan ze hier gewoon verder met inpakken. Vandaag zijn 4 verhuizers én de container hier. Dat wil zeggen dat vanavond ALLES op die container moet staan en ons appartement LEEG zal zijn...Er zal nog veel werk moeten gebeuren, want ik geloof nooit dat ze hier op tijd klaar gaan zijn of dat alles op die container gaat passen. Ik heb er mijn twijfels over of we alles kunnen meenemen. Iedereen verzekerd mij dat het gaat lukken dus...we zien wel. Ik hoop dat ik ongelijk krijg !!!
"Vele handen maken werk licht" wordt wel eens gezegd en maar goed dat er zoveel sterke handen zijn om al die ingepakte meubels en dozen, via het terras, op de container te plaatsen en te stapelen.
Geen enkel plekje laten ze onbenut !
Volgens mij komt er geen einde aan dat inpakken en ook voor Niki is het écht wel wennen dat ons appartement - waar we 7 jaar gewoond hebben - bijna leeg is...
De laatste pakken en dozen staan klaar.
De container is barstensvol. Er kan écht niks meer bij...
Nu nog het zegel erop...
...en "klaar is kees" !
Om precies 15.15u vertrekt de container vanuit Hoeselt richting haven van Antwerpen waar hij één van de volgende dagen de boot opgaat en zijn reis naar de States begint.
Hopelijk zien we alles veilig en wel terug over ongeveer 55 dagen in Layton Utah !!!
We hebben intussen ook al ons reisschema gekregen. Het vliegtuig - dat ons naar ons "nieuwe thuis" zal brengen - vertrekt op zaterdag 25 juli om 9.45u in Zaventem. We reizen met Continental Airlines en maken een tussenstop in Newark ( bij New York). Daar hebben we een oponthoud van 5 uur. Vandaar gaat het verder naar Salt Lake City, waar we aankomen om 20.30u (hier in België is het dan 4.30u 's morgens...). Nog ongeveer een uurtje wachten op onze valiezen, dan de douane passeren, onze (huur)auto ophalen en nog eens een uur rijden voordat we Layton bereiken. Inchecken in het hotel op de basis, sleutel halen, kamer zoeken en dan hopelijk een goeie (welverdiende) nachtrust tegemoed. Ik vermoed dat het dan - voor ons - waarschijnlijk al bijna middernacht zal zijn. Als wij daarginds zondagmorgen rond 8 à 9u zullen opstaan is het voor jullie al 16 à 17u zondagnamiddag en zitten jullie aan "e zjetje kafee" en wij aan ons ontbijt (dit keer zonder verse croissantjes en koffiekoeken van de bakker...), maar wél met donuts en muffins !
Ziezo, het vervolg van dit verhaal zal vanuit Layton komen. Tot dan, Ingrid
Het is niet te geloven, nog maar 2 weken en dan zijn ze hier druk aan 't inpakken... Wat eerst nog zóóóó ver weg leek, komt nu wel hééééél dichtbij. Soms zelfs zo dichtbij dat het beangstigend wordt. We weten wel wie en wat we hier allemaal achter laten, maar waar we terecht komen ??
Mensen vragen me dikwijls hoe ik over dit avontuur denk. En telkens antwoord ik dan: "met gemengde gevoelens". Ik kijk er naar uit om een nieuw avontuur te beleven, nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe cultuur te proeven, een heel nieuw land met zijn eigen gewoonten, z'n eigen manier van doen en denken te leren kennen. Maar als ik denk aan wie en wat ik hier achterlaat word ik een beetje weemoedig.
Als ik denk aan mijn kinderen Joni & Rob, Jo & Antje, of als ik denk aan mijn kleindochter Lientje, aan ma & pa die nu alletwee 80 jaar zijn of aan Niki zijn ma, dan krijg ik het benauwd. Joni en Jo hebben hun eigen leven, hun eigen gezin. Zij komen ook op vakantie komen bij ons, maar ma & pa en Niki zijn ma, da's natuurlijk nog wel anders... Voor hen hebben we afgesproken dat we mekaar regelmatig zullen zien en spreken via "skype". Maar ook dat is niet zo evident. Het zijn immer 8 uren tijdsverschil hé. Als we hen willen zien zal dat sowieso in het weekend moeten gebeuren. Niki moet immers gaan werken van 7u 's morgens (is in België 15u) en dat is te vroeg voor ons. Hij komt terug thuis om 15.30u (is in België 23.30u) en dat is dan weer te laat hier in België want dan kunnen Jo of Fred hen niet meer gaan halen om te skypen.
Maar we hebben een keuze gemaakt en binnenkort is het zover. Zoals ik al zei, binnen 2 weken zijn ze hier aan 't inpakken. Donderdag 18 juni beginnen ze met al de kasten leeg te maken en alles in dozen te verpakken. Vrijdag 19 juni pakken ze verder in en gaat alles op de container. Diezelfde dag vertrek ons hele hebben en houden richting de haven en dan per boot naar de States. Die hele verhuis (van deur tot deur) duurt ongeveer 55 dagen. Het zal al augustus zijn eer we onze spulletjes terug zien.
Vanaf 15 juni (nog maar goed 10 dagen !) wonen we ook niet meer op ons appartement, maar bij Niki zijn ma in Werm. We hebben nog geen stoel meer om op te zitten ! Het enige dat we dan nog in ons bezit hebben zijn onze koffers met onze kleren. We leven eigenlijk vanaf dan, tot ergens in augustus "op hotel"...:o) !
...want de 'grote aftelperode' is begonnen. Nog maar een 5 à 6-tal weken en dan zijn we 'dakloos'. Rond 20 juni wordt ons appartement leeg gemaakt en beginnen onze meubels aan hun zee-avontuur. 25 juli wordt onze 'D-Day'. Dan ruilen we België voor Utah USA... Dat wil niet zeggen dat jullie ons dan niet meer gaan zien. 2 X per jaar komen we hier op vakantie. We kunnen dat helaas nooit lang op voorhand vastleggen, want alles hangt af van het agenda van Dominique. Hij komt 2 X voor een weekje, ik kan een beetje langer blijven (2 à 3 weken), afhankelijk hoelang ik Niki kan missen. Amaai...nu gaat het plots wel héééééél erg snel !!!
We hadden gedacht om nog een week naar Utah te gaan en daar een aantal huizen te bekijken. Helaas, pindakaas, Defensie heeft ons laten weten dat dat niet kan doorgaan. Zij hebben beslist dat we ter plaatse een maand de tijd krijgen om een huis te zoeken. Al die tijd verblijven we in een hotel op Hill Airforce Base (de nieuwe werkomgeving van Dominique).
We hebben wel al een aantal huizen gezien (via internet) en op ons verlanglijstje staan. Zodra we een definitief huis toegewezen krijgen zet ik hier échte foto's van ons échte huis ! Maar ik laat jullie nu al even meegenieten van een paar voorbeelden... Het eerste huis is een dubbelwoonst, maar als ik mag kiezen word het huis nummer 2.
Tja...ik weet het...er veranderd hier blijkbaar niet zoveel... Maar zolang ik - van hogere instanties (lees Defensie) - geen nieuws krijg, kan ik jullie ook niks nieuws vertellen hé.
Wat we tot nu toe wél al weten is dat Niki op 27 juli verwacht wordt op Hill AFB voor zijn allereerste "officiële werkdag". We zullen waarschijnlijk rond 25 juli vertrekken zodat we tijd hebben om de jetlag te verteren.
We zijn nu op zoek naar huizen/appartementen in Utah. In juni gaan we een kijkje nemen naar huizen die ons interesseren. Als we dat als eens weten zal er al een grote zorg wegvallen...want geloof me...die onzekerheid knaagt ! We hebben dan meteen ook de kans om de omgeving te verkennen. Ik zou toch zéker wel willen weten waar ik daar een 'zjetje kafee' kan gaan drinken :o).
Maar zover zijn we nog niet. Eerst moet er hier nog véééél gebeuren. We moeten al onze spullen nakijken en uitzoeken wat wél en wat niét mee moet. En da's een hele opgave. Voorlopig weet ik wat gedaan...
Zodra er meer nieuws is kan je het hier lezen, Tot gauw, Ingrid
Het is alweer een dag of 10 geleden dat ik hier aan ons dagboek begon. Hoog tijd om een update te doen.
Heel veel is er nog niet veranderd in onze Amerika planning. Dominique heeft me wél al laten weten dat we niet in september vertrekken maar al eind juli. Da's wel zo'n 2 maanden vroeger dan verwacht !!!
Dat wil natuurlijk ook zeggen dat onze meubels tegen half juni al op een container gezet worden en vertrekken. Die moeten de grote oversteek immers per boot doen hé.
Er zal waarschijnlijk een verhuisfirma komen die alles zelf inpakt. Zij weten precies hoe alles in de container gestapeld moet worden. Maar ik ga er wél op toezien dat dat met de grootste voorzichtigheid gebeurd.
Ergens in de maand april of mei gaan we al eens een weekje naar Utah. We moeten ons huisje/appartementje gaan uitzoeken en reserveren. Dus ben ik nu al druk bezig met het opzoekwerk wen contact nemen met immo-kantoren daarginds.
Ik ben ook al begonnen met het opzeggen van contracten. Vandaag heb ik laten weten dat mijn poetsvrouw Carine binnenkort niet meer moet komen. En dat heeft met toch écht wel geraakt ! Ik ga haar missen !!! Carine is niet alleen mijn poetsvrouw, maar is ook mijn vriendin geworden. Ik hoop dat ik haar kan overtuigen om ons daar eens te komen opzoeken...
Ziezo, dat was het weer zo'n beetje voor nu. Tot gauw, Ingrid
Van harte welkom op de blog van ons Amerika-avontuur !
Hallo en welkom op mijn blog ! Dit is mijn 'dagboek van ons 5-jarig Amerika-avontuur'. Dominique en ik wonen sinds 25 juli 2009 in Layton, Utah USA. Het is mijn manier om familie en vrienden op de hoogte te houden van ons leventje hier. Wij zouden het fijn vinden als u een boodschap voor ons achterlaat in ons 'gastenboek'. We kijken in ieder geval al uit naar jullie berichtjes. Alvast bedankt !
Dit moet een soort 'dagboek' worden over ons Amerika avontuur. Ik hoop op deze manier, familie en vrienden op de hoogte te houden van ons leventje daarginds.
Donderdag 29 januari 2009 is de beslissing gevallen. Wij verhuizen nog dit jaar (waarschijnlijk tussen juli en september) naar Utah, Amerika.
Dominique zal daar gaan werken als tussenpersoon tussen het Belgische en het Amerikaanse leger. Alles met betrekking tot de F-16 (van documentatie tot bestellen van onderdelen ) zal dan via hem gaan.
Ikzelf zal waarschijnlijk als vrijwilligster bij Make-A-Wish Amerika aan de slag gaan. Eens we ter plaatse zijn moet ik gaan uitzoeken of dat kan en hoe men daar werkt.
Dit dagboek zal natuurlijk ook aangevuld worden met een aantal foto's. Wij hopen dat je hier regelmatig eens een kijkje komt nemen en we zullen met veel plezier je reacties lezen.
...en "klaar is kees" !
