KWARTDRAAI LINKS (deel 45)

“Mensen ontslaan is goed voor de winst en winst is goed voor de werkgelegenheid” (Fons Jansen)

Alsof je naar de begrafenis van een kennis gaat en bij het condoleren tegen de partner zegt : “Trek het je niet aan, het is allemaal zo erg niet, er sterven iedere dag mensen, zo is het nu eenmaal. En weet je ; het komt altijd goed, binnenkort lig je bij iemand anders in bed en voel je je beter dan ooit”. Zo klonk het ongeveer de dag na de aankondiging van het collectief ontslag bij Carrefour. Minister van werk Peeters beloofde een uitzicht, Vlaams minister Muyters kon het jubelen amper laten en wist te melden dat er meer aanbod  dan vraag naar werk was. Decroo zwaaide met het vermanende vingertje : “Het moet gedaan zijn met denken dat jobverlies het einde van de wereld is”. De Antwerpse filosoof en armoedespecialist Yve Marx (what’s in a name?) die altijd wel een micro onder neus geduwd krijgt als er een sociale ramp gebeurd vond dit positief nieuws : “Teken van een goed functionerende economie, aanwerven en ontslaan, zo gaat dat nu eenmaal !”. En rekenwonder Van Overtvelt kan tweetgewijs niet achterblijven natuurlijk :                  ”Brugpensioen is niet het antwoord!”

Een compleet gebrek aan beleefdheid en goede manieren. Het mankeert hen aan de meest elementaire vorm van empathie. Welgemanierdheid is niet aan hen besteed. Als lompe ossen stappen zij door de poel van vers menselijk leed en ik druk mij genuanceerd uit. Onze intellectuelen en verkozenen des volks verliezen hun deemoed en mededogen als een journalist aan hun jaspand trekt. Of nog erger ; zij zijn hun medeleven kwijtgeraakt en maken uit puur opportunisme een politieke score op de kap van de slachtoffers. Dit te moeten horen van politici die een belastingverschuiving van de werknemer naar de patroon hebben doorgevoerd met de belofte op jobs, jobs, jobs. Als Carrefour beslist hebben zij geen enkel antwoord, en staan zij met hun mond vol tanden. Hebben zij ooit een wetgeving bedacht die het ontslag van werknemers aan banden legt ? Hebben zij ooit de moed gehad om het grootkapitaal tegen te spreken ? 

Het zou dan ook gepast zijn om te zwijgen en de slachtoffers van deze menselijke ramp in hun waardigheid te laten en hen in stilte te laten rouwen, want dat is het : een collectief ontslag  start met een rouwproces. Iedere werknemer van het bedrijf heeft een uppercut op de kin gekregen. Hij of zij leeft in onbegrip, is het vat op de toekomst verloren en twijfelt of hij deze slag zal te boven komen. Misschien wel maar het is nog onduidelijk hoe. De ondenkbaarste gedachten komen in hun hoofd : “we gaan onze vakantie moeten opzeggen, wat gaan mijn kinderen van mij denken, met één weekloon van De Bruyne ben ik gered, ’t zijn klootzakken..”. Zij hebben er alle behoefte aan om samen met hun collega’s en familie deze ramp op hun manier te beleven. Stilaan zal er wel met hulp van de collega’s en de verantwoordelijken in de vakbond een uitweg gevonden worden, die voor de ene wat moeilijker is dan voor de andere en men zal samen oplossingen vinden en bedenken, maar laat hen nu en biedt troost !

Het is mede ook daarvoor dat de wet Renault ruimte laat en een opschortingsperiode van één maand voorziet om de intentie van de directie te onderzoeken op zijn haalbaarheid en alternatieven te zoeken vooraleer er namen van slachtoffers mogen bekendgemaakt worden. En dat alle mogelijke pistes kunnen onderzocht worden. Het is niet aan politici om op de eerste dag van de aankondiging de onderhandelingen te sturen op de kap van  het werknemersverdriet. Zij hebben de wet Renault destijds gestemd ; laat ze die dan ook respecteren  en slechts spreken als hen iets gevraagd wordt van de betrokkenen zelf.

En langzaamaan zal het besef wel groeien uit de rouw en de troost en het besef zal structuur krijgen : “We zijn gestroopt, maar we zullen ons vel duur verkopen !”

Marc Boone