OEFENING IN HET SCHRIJVEN VAN GESCHIEDENIS

De these die ik naar voren schuif, is dat de democratie zowel de mogelijkheid als het moment van verzet is.

Thomas Decreus

De these die ik naar voren schuif, is dat het gedicht zowel de mogelijkheid als het moment van verzet is.

A.D.

Alain Delmotte

1.

Geschiedenissen. Wie liet ze gebeuren? Wie moet ze doorstaan? 

Oude geschiedenissen: ze kropen en kruipen in onze kleren. Ze worden de sleet  in de kleren van onze zonen, van onze dochters 

Laten we uit onze doppen kijken als geschiedenis al te graag buiten onze wil om wordt geschreven. 

Dan vallen er doden 

Te tellen, 

Statistieken bij te houden, 

Achteraf

Rekeningen te betalen. 

Dat soort geschiedenis wordt er één die moeiteloos in de taal van complotten en samenzweringen, grinnikend, achter onze rug wordt geschreven 

– als de enige mogelijk ingeprent. 

Geschiedenis die we als de donder op onze domme koppen hebben gekregen en zullen blijven krijgen. 

Muziekgeschiedenis is die geschiedenis dan, want het liedje, de vernielzucht van die liedjes kennen we al: een raket wordt afgevuurd, een vliegtuig

Crasht 

Willekeurig neer 

En zo hebben alle passagiers probleemloos

Hun unieke eindbestemming bereikt. 

Geschiedenissen mijlenver van het menselijke geweten verwijderd, in tot verscheurd vlees gereduceerde landstroken waar 

Het water zeldzaam is, 

De aanpak hardhandig, 

De onthoofdingen memorabel, 

Want online mee te volgen. 

En al zijn het in geen geval onze zonen en dochters, het zijn wel degelijk onze zonen en onze dochters die daar worden begraven.

Begraven worden. Zoals dat op-een-hoop-gooien daar wordt genoemd.

Landstroken waar het geweten zich niet waagt, zich niet laat knagen, waar het quasi is verdwenen. 

Wat er dan nog van dat geweten overblijft? 

Niet meer dan wat stront aan de knikker.

2.

En dan zijn er de geschiedenissen die ‘zij’ hebben geschreven. 

Zij, de opperbesten, zij

Die in uitkienen 

En uitknijpen

Zijn bedreven.

Ze schrijven geschiedenis vol aanstekelijke berekeningetjes, tabelletjes, foefjes danspasjes en - hup, hup – van die 

Sierlijke indexsprongetjes. 

En met, als neusje van de zalm: bonusjes, van die geraffineerde bonusjes.

Hun muziekjes. Dat zijn cijfertjes,

Cijfertjes alom: evenveel 

Als schoppen onder onze kont.

In-casseren maar.

In-casseren maar.

En we in-casseren 

Omdat het ons zo werd bijgebracht.

De geschiedenissen die ze schrijven zijn deze van hun liefdadigheid.

De liefdadigheid waarmee ze onze zonen en dochters aan zwart werk helpen, 

Aan schaamte, 

Aan schande, 

Aan schrik.

De liefdadigheid waarmee ze hun menselijk leed proberen te verzachten 

Door het zo laag mogelijk houden van minimumlonen en uitkeringen, het verhogen van de pensioenleeftijd en de bitsige, dringende vraag naar 

onze flexi-bi-li-teit, 

Door het sleutelen en morrelen aan onze breinen, het ontwerpen van nieuwe sjablonen, modellen, masterplannen, labels - onder de prachtige schuilnaam

‘Vooruitgang’.

De liefdadigheid 

Waarmee ze smeken naar meer camerabeveiliging, 

Meer efficiëntie, 

Meer efficiënte camerabeveiliging, 

Meer controle, 

Meer controle 

Op de efficiëntie van de camerabeveiliging, 

Meer kwaliteit, 

Meer kwaliteit van controle, 

Controle op nog meer efficiëntie van de camerabeveiligingen, 

Meer garanties, 

Meer garanties voor nog meer kwaliteit, 

Voor nog meer controle,

Voor nog meer efficiënte camerabeveiliging.

Ze willen.

Ze hebben.

Ze willen meer

Controle.

Ze hebben meer

En meer

Controle.

De liefdadigheid waarmee ze 

Hoogtechnologisch frauderen,

Verheven marchanderen,

Maniakaal privatiseren,

Saneren,

Stigmatiseren,

Teren

Op de schoppen die ze ons geven.

Hun winst.

Hun winst is hun misdaad.

Hun misdaad

Met ons werk.

Hun misdaad is 

Dat iemand

Werk wordt ontzegd.

O, de liefdadigheid waarmee we toestaan dat we in-casseren.

Hoe zou dat zijn hun geweten?

Hun geweten? Dat is kinderspel. 

Niet moeilijk aan te leren.

Er geldt slechts één regel.

Ik.

Ik.

Een

Met koopwaar

Overrompelende,

Aan vrije markt

Vastgeketende,

Met vraag en aanbod

Doordesemde,

Met schijn, spektakel en reclame

Opgesmukte,

Voor wat grof geld

Gemakkelijk

Te corrumperen,

Met gebakken lucht

Ingeblikte,

Opgepepte 

Ik.

3. 

En wij dan, wij. 

Blijft onze geschiedenis dan uit?

Wij, de domme koppen.

De geschopten.

De gefopten.

Wij, 

Die met de zonen

Die met de dochters,

Wij 

Die enkel de tijd bezitten

Die we leven.

De tijd die ons ontbreekt.

De tijd die ons wordt ontnomen.

De tijd die we op goed geluk

willen benutten.

De tijd die we aan hun rendement 

Moeten spenderen

Terwijl de tijd 

Die we willen leven

Aftikt en ons ontgaat.

Wij willen dat 

onze zonen

Onze dochters 

Leven.

Wij, de vandaag verongelijkten.

Wat als wij nu eens

Onze muziekjes lieten horen? 

Wij, de taaien.

Ja, wat als wij nu eens geschiedenis schreven?

Dit keer de onze. 

Laten we samen geschiedenis schrijven, die van nu.

Laten we nu geschiedenis schrijven.

Laten we daarvoor afspreken.

Laten we afspreken op een plek waar we thuis horen.

We horen nu thuis op straat. 

Laten we zo afspreken: laten we op straat geschiedenis schrijven. 

Laat de straat geschiedenis schrijven: nu.

Een paar woorden maar, een paar woorden, 

Aan schamele geschiedenis 

De schamele onze, die van nu. 

Woorden 

die onze zonen, onze dochters zouden kunnen onthouden. 

Dat ze onthouden dat het onze woorden waren 

Zodat ze met die woorden zelf 

Maar dan in eigen woorden

Hun geschiedenis zouden schrijven.

Laten we afspreken. Laten we met elkaar geschiedenis schrijven, elkaars geschiedenis, voor elkaar, met elkaar, op straat.

Laten we onze geschiedenis beginnen, op straat.

Laten we geschiedenis schrijven met wat we hebben aan geweten. 

Het geweten dat ze ons hebben geschopt.

Het geweten waarmee we onze waardigheid en onze verontwaardiging aan elkaar hebben gekoppeld.

Laat het geweten trots en vol lef zijn.

Met z’n allen

Op straat!

Zonen, dochters,

Op straat!

En schop terug.