Voor dat ik het wist werd ik langzaam wakker op intensieve. Zo verward als een fruitvliegje dat in een storm terecht was gekomen en zo misselijk alsof ik een hele week op kroegentocht was geweest en niets anders dan Duveltjes had gedronken. Gelukkig was het snel over en werd ik super goed behandeld door de verpleegsters. De operatie was heel goed verlopen en ik kon mij nu concentreren op volledig herstel. Het laatste stukje kanker was verdwenen! Van pijn had ik weinig last. De epidurale deed zijn werk. Ook van de maagsonde, waar ik zo bang voor was geweest, had ik geen last. Toen de verpleegsters mij een eerste keer kwamen verzorgen schrok ik wel even van de indrukwekkende wonde. Over heel de breedte van mijn buik zaten nietjes. De dag na mijn operatie mocht de maagsonde er al uit. Vijf seconden een raar gevoel en het was klaar. Regelmatig werden mijn waarden gecontroleerd en alles bleef prima. Ook gaven ze me een compliment dat het zo snel zo goed ging. Dat gaf me enkel nog meer energie om te blijven werken. Dinsdagavond kreeg ik last van pijn in mijn buik. Heel raar want daarvoor had ik zo goed als nergens last van. Ik besloot het pompje van mijn epidurale te gebruiken om mezelf wat meer toe te dienen. Toen ook dit niet hielp gaf de verpleegster me een spuitje bij. Toen ze vroeg of ik goed lag en ik zei dat ik precies ergens op lag, werd het snel duidelijk waarvan de pijn kwam. De epidurale was los gekomen en heel mijn rug was nat van de vloeistof. Gedaan dus met de pijnloze momenten. Gelukkig is er elke dag een knappe kinesiste die mij de pijn wat deed vergeten . Op woensdag werd ik fit genoeg verklaart om intensieve te verlaten. Gelukkig hadden ze een oplossing gevonden voor "de Fons". Ze hadden de brave man geïsoleerd . 's Nachts kreeg ik van de verpleegster nog een mooi compliment. Ze vertelde dat iedereen vol lof was over mij en de evolutie die ik doormaakte. Ok, het klinkt misschien wat stoeferig maar het deed wel deugd. Elke dag werd ik er op gewezen om tijdig een pijnstiller te vragen, indien nodig. Klina had een nieuw pijnbeleidsplan dat er voor moest zorgen dat geen enkele patiënt onnodig pijn moest lijden. Op donderdag had ik de eer om met een andere knappe kinesiste aan mijn arm op wandel te gaan. Ik voelde me lichamelijk een 80-jarig oud ventje met een fris jong blaadje . Maar het was duidelijk dat ik vorderingen maakte. Mijn motivatie kreeg nog een extra stimulans toen dokter Delvaux me vertelde dat, indien alles zo goed bleef verlopen, ik begin volgende week naar huis mocht. "Wat moet ik anders nog met u doen" zei hij. En zo had ik weer een nieuw doel om naar toe te werken.
Soms denk ik wel eens, blijft dat goede nieuws wel duren? Komt er geen terug- of tegenslag? Vanmorgen (vrijdag) hebben ze nog een bloedonderzoek gedaan. Nadien kwam dokter D. op de kamer en hij vertelde me dat de resultaten van het bloedonderzoek schitterend waren. "Het is niet echt nodig dat we nog medelijden met je hebben" zei hij . Dit weekend zouden er nog wat darmpjes afgehaald worden en de pijnstiller bleef beperkt tot op aanvraag van mezelf. Als ik er zo over nadenk moet ik de verpleging toch gelijk geven. Dit is straffe kost! Eerst de schok om het slechte nieuws, dan 2 zware operaties en chemo. Ik heb mezelf nooit als een sterk iemand bekeken. Integendeel, ik vond me dikwijls te mager en te slap. Maar blijkbaar gaat het niet enkel om fysieke kracht. Veel belangrijker is de mentale weerbaarheid, je geestelijke kracht, je positief denken. Meer dan ooit ben ik me ervan bewust dat een mens heel veel aan kan, zolang je zelf maar wil. Je moet uit elke tegenslag de nodige energie halen om je niet te laten gaan en alles te aanvaarden wat op je weg komt. Stap voor stap alles verwerken en doorgaan. Moeilijk? Niet zo moeilijk dan je denkt. Het zit allemaal in je manier van denken. Ik weet 1 ding, zelfs als ik nu nog een terugslag zou krijgen, zal me dit niet tegenhouden om indien nodig terug te vechten. Ik ben nu al zo ver gekomen, geen denken aan dat ik me laat klein krijgen. En al klinkt het voor buitenstaanders misschien vreemd en niet zo bescheiden, maar ik ben trots op hoe ver ik sta! En als ik ooit nog eens voor een uitdaging sta, zal ik aan deze periode denken.
En zo kwam de dag dat ik mij weer mocht gaan aanmelden in "Hotel Klina". Deze keer had ik meer last van zenuwen, waarschijnlijk omdat ik goed besefte dat deze operatie toch meer risico's inhield. Nadat ze mijn kamer aangewezen hadden kreeg ik als kennismakingsdrank de cocktail van het huis "Moviprep". Gelukkig was mijn bed, net als vorige keer, vlak naast de WC . Mijn kamergenoot was deze keer de 84-jarige Fons. Na het EK voetbal gevolgd te hebben was het tijd om te gaan slapen. Althans dat was de bedoeling. Het leuke aan een verblijf in een 2-persoonskamer is dat je nooit de gewoontes van je kamergenoot kent. Ik had ondertussen al wat ervaringen opgedaan. Zo lag ik al op een kamer met iemand die 's nachts graag met de lichten speelde, iemand die 's nachts een ritselende verpakking koekjes open deed en begon te verslinden, iemand die het amazonewoud in recordtempo wou vernietigen en iemand die constant lag te kreunen. Wat zou het deze keer zijn??? Wel, onze Fons vond er niets beter op dan om 24.00u zijn nagels te gaan knippen met alle lichten aan. Gelukkig kwam de verpleegster langs en kon ze hem wijsmaken dat er betere momenten waren om dit te doen. Vervolgens probeerde onze Fons te ontsnappen uit zijn bed en moest ik als bewakingsagent ingrijpen en versterking inroepen . En zo ging dat heel de nacht door. Dan lag hij weer te spelen met de ketting om je aan omhoog te trekken, of lag hij weer in zichzelf te babbelen. Daarbij nog een overlast van muggen. Je kan je dus wel inbeelden dat ik geen oog heb dicht gedaan. Een mug kan je doodslaan, maar voor Fons zou ik iets anders moeten vinden. Na een verfrissende douche de volgende morgen, voelde ik mij al wat frisser. Aangezien ik nuchter moest zijn voor de operatie zat er niets anders op dan rustig af te wachten tot het zover was. Net zoals vorige keer zou ik dezelfde tactiek gebruiken. Rustig aftellen met opzwepende muziek zoals "Within Temptation", "Bon Jovi", "Sunrise Avenue", enzovoort. TIME TO ROCK!!! Klaar om het laatste stukje kanker uit mijn lichaan te halen.
Omdat ik mijn collega's eens wou verrassen besloot ik om op donderdag 31 mei een bezoekje te brengen aan Evonik. Of het een aangename verrassing was moeten ze zelf maar zeggen . Sinds februari was ik er niet meer geweest en ik keek er wel naar uit om eens wat bij te praten en ze geruststellen dat ik nog niet dood was Het deed eigenlijk wel deugd om ze nog eens te zien, en het deed eigenlijk ook wel een beetje raar. Het leek wel al een eeuwigheid dat ik daar mijn laatste dag gewerkt had. Eén van de positieve zaken tijdens mijn herstel was dat ik mensen beter had leren kennen en er meer contact mee had gekregen dan ervoor. Dat had ook veel te maken met deze blog die blijkbaar toch door een groot aantal mensen gelezen wordt. Waarvoor mijn dank, beste fans . De oorspronkelijke bedoeling van deze blog was om mijn gevoelens van mij af te schrijven om zo alles beter te kunnen verwerken. Maar het doet echt deugd om te merken dat verschillende mensen mijn "avonturen" van dichtbij volgen en mij steunen. En als ik door het neerschrijven van mijn gevoelens maar één enkel iemand kan doen inzien hoe belangrijk het is om positief te blijven, nooit op te geven en te genieten van het leven is dat het mooiste wat ik maar kan wensen. In mijn vorige blogs schreef ik dat ik toch een beetje met schrik zat voor de komende operatie maar door er over te praten en zelf soms grappen te maken begin ik me er meer en meer klaar voor te voelen. Jaja zelf voor de maagsonde. Nog 10 dagen en dan is het weer "Time to Rock!!!" .
Nog 15 dagen en dan is het zover, dan moet ik terug naar de kliniek om een dag nadien geopereerd te worden aan mijn lever. In tegenstelling tot mijn darmoperatie zie ik er niet echt naar uit. Toen wou ik zo snel mogelijk dat die tumor uit mijn lijf gehaald zou worden. Nu moet ik eerlijk toegeven zit ik toch een beetje met schrik. Het is geen kleine operatie en de lever blijft een apart orgaan. Van de week was ik nog bij de huisarts waar we voor mijn dochter Yana waren die met een torticollis zat (draaihals is de situatie waarin de nek niet vrij kan worden bewogen en vaak een asymmetrische dwangstand in meer of mindere mate optreedt). Ik geef toe dit heb ik niet zelf verzonden maar uit wikipedia gehaald . De dokter wist ondertussen ook wanneer ik geopereerd zou worden en het gesprek kwam op mijn situatie terecht, ze had er goed hoop op. "Dat komt allemaal wel goed" zei ze me. Eigenlijk twijfel ik daar ook niet aan en heb ik nog steeds het nodige vertrouwen in de chirurg maar waar ik een beetje schrik voor heb is de toestand waarin ik zal ontwaken. Het is natuurlijk een goed teken dat ik sowiezo ontwaak maar ik besef wel dat ik er serieus toegetakeld zal uitzien. Een volledige snee dwars over mijn buik, een maagsonde, hier en daar nog andere sondes, buisjes en darmpjes om verdoving toe te dienen en waarschijnlijk niet in staat om veel te bewegen. De lever is een orgaan dat ze blijkbaar niet kunnen naaien. De bloedvaten worden afgebonden en de lever wordt in een soort netje samengehouden. Te veel bewegen zou kunnen leiden tot bloedingen, daarom dat ik de eerste dagen op intensieve moet blijven. Ik ben iemand die niet lang kan stilliggen dus ik denk dat die eerste dagen echt een hel gaan worden. Het kan natuurlijk zijn dat ik zo verdoofd zal zijn dat ik er bij lig als een platgewalste pladijs en ik me niet bewust ben van de situatie waarin ik verkeer maar toch. Sinds februari zit ik, moet ik eerlijk toegeven, toch een beetje met een ongerust gevoel. Ik merk dat ik er meer mee bezig ben en mijn gedachten dikwijls afdwalen naar de grote dag. Ook slaap ik minder vast en word ik 's nachts regelmatig wakken met allerlei gedachten in mijn hoofd. Iedereen die voor een belangrijke operatie staan zal dit gevoel wel hebben maar toch zal ik blij zijn dat we al een maand verder zijn. Ondertussen bereid ik me zo goed als mogelijk voor.
Een mens zit eigenlijk toch raar in elkaar. Dat heb ik gisteren bij mezelf nog eens kunnen vaststellen. Toen ik hoorde dat ik ziek was had ik echt de overtuiging om mij voortaan niet meer druk te maken in kleinigheden. Het leven is te kort en te mooi om je energie daar in te steken en uiteindelijk brengt het toch niets op. Het leven is zoals het is en je zal alles moet aanvaarden zoals het je pad kruist. Blijkbaar is het toch zo eenvoudig niet. Gisteren had ik echt zo een dag dat alles tegenzat en alles tegelijk in panne viel. Ik maakte me er echt druk in en was heel negatief ingesteld. Mijn vrouwke mocht zeggen wat ze wou ik bleef koppig en negatief. En als ik koppig ben dan ben ik heeeeeeeeeeeeeel koppig . Als je achteraf dan eens terugblikt waarom je zo kwaad en negatief was kan je eigenlijk alleen maar vaststellen dat een mens soms heel raar en zelf ondankbaar ik elkaar zit. Want waarover gaat het hier eigenlijk? Gewoon materiële zaken die stuk gaan of administratie die mis loopt. Zaken die je met een beetje geduld gemakkelijk kan oplossen. Niet echt levensbedreigende dingen. Eigenlijk is het een beetje frustrerend dat het zo moeilijk is om te genieten van elke dag en de kleinigheden die op je zenuwen werken te bezien als wat ze eigenlijk echt zijn. Het positieve is dat ik dat achteraf wel besef maar het zou natuurlijk beter zijn als ik dat al zou beseffen voor ik me druk maakte . Maar ja misschien is dit allemaal wel menselijk en moeten we dit ook maar aanvaarden.
Na het goede nieuws dat ik te horen had gekregen was het nu tijd om mij voor te bereiden op de volgende stap. Ik heb mijn genezing altijd gezien als een proces van 4 stappen die ik moest doorkomen. De eerste stap was de operatie aan mijn darm, de tweede stap het begin van de chemo, de derde stap mijn leveroperatie en tenslotte de vierde stap de chemo om alles af te ronden. Nu kwam stap 3 eraan. Op vrijdag 11 mei werd ik om 9:45 uur bij Dr. D.verwacht. Hij zou mij uitleggen hoe de operatie in zijn werk zou gaan zodat ik wist waaraan ik mij kon verwachten. Ik had Dr. D. al eens kort gesproken toen ik in de kliniek lag voor mijn darmoperatie. Hij gaf me toen al een vlotte indruk en hij straalde een soort zelfvertrouwen uit die je als patiënt hoopt te zien bij de chirurg die je gaan opensnijden. En opensnijden zou het worden, dat hadden ze me al gezegd en dat werd in ons gesprek nog eens bevestigd. In plaats van enkele kleine sneetjes zou er nu 1 grote snee komen dwars over mijn buik (iets onder de ribben). Mijn ribben zouden iets omhoog getilt worden zodat ze er beter bij konden. De leveroperatie zou zwaarder worden als mijn darmoperatie en hield ook meer risico's in. De eerste dagen zou ik op intensieve liggen omdat er kans bestond dat er bloedingen zouden ontstaan, wat bij een leveroperatie dikwijls voorkomt. Het ergste vond ik eigenlijk nog dat ik een maagsonde zou krijgen. Ik heb het niet zo op darmpjes begrepen die via mijn neus of keel moeten gaan. Vraag me niet waarom, ik heb het nog nooit gehad maar op één of andere manier heb ik daar een afkeer van. Maar het zou ni anders kunnen, dus zoals bij al de rest moet ik me daar maar bij neerleggen. De operatie werd vastgelegd op maandag 11 juni. Het verblijf in de kliniek werd geschat tussen de 10 en 14 dagen. Nadien zou er een herstel plaatsvinden van ongeveer 6 weken. Dat kwam eigenlijk goed uit want dan zou ik juist herstelt moeten zijn om op vakantie te vertrekken. Nu kwam het erop aan genoeg aan te sterken om de operatie vlot door te komen. Zoals ik al gezegd had was ik het boek van Kris Verburgh beginnen lezen en daar had ik al veel dingen uitgehaald die mij zouden helpen om gezonder te eten en te leven. De (koe)melk was vervangen door sojamelk, de muesli door havermout, dagelijks stond er een stukje vis op de menu en alle (of toch bijna) zoetigheden waren vervangen door gezonde tussendoortjes zoals sojayoghurt, fruit, noten, zwarte chocolade. Ook was ik aan het wokken geslagen met veel groentjes en vleesvervangende producten . Om de conditie wat aan te scherpen ging ik mij morgen ook terug een fiets aanschaffen. Met dit alles was ik ervan overtuigd dat ik de volgende stap ook vlot zou kunnen nemen. Je moet altijd rekening houden dat er iets mis kan lopen bij dergelijke zware operaties maar het is vooral belangrijk dat je er heel goed voorbereid naar toe leeft en er alles aan doet wat je zelf maar kan doen om de vooruitzichten zo positief mogelijk te maken.
Als je in behandeling bent voor een ziekte zijn er veel belangrijke data. Allemaal hebben ze wel een bijzondere betekenis. De dag dat ik te weten kwam dat ik ziek was, de dag dat ik geopereerd ben, de dag dat ze met de chemo begonnen.... Donderdag 3 mei zou ook in het lijstje komen. Op die dag gingen ze een scan maken van mijn lever. Zo konden ze bepalen of de chemo aansloeg en mijn letsel al verkleint was. Indien dit het geval was konden ze overgaan tot de operatie, indien nee zou de chemo voorlopig moeten doorgaan. Om 8:40 werd ik in de kliniek verwacht. Ondanks het belang van deze scan was ik toch redelijk rustig. Ik hoopte op het beste maar hield er ook rekening mee dat het resultaat misschien niet zou zijn wat ik wilde. Kanker is en blijft een onvoorspelbare ziekte. Na een tijdje wachten mocht ik in het toestel dat me zou scannen. Eerst werd er nog een baxter aangekoppeld om een vloeistof in mijn lichaam te brengen. De avond ervoor en de ochtend zelf had ik ook nog een flesje telebrix moeten innemen. Dit zou ervoor zorgen dat mijn letsel en eventuele andere letsels mooi zouden oplichten. Na een tiental minuten was de scan voorbij en mocht ik naar huis. Nu kon ik enkel maar afwachten naar het resultaat. En wat ook het resultaat zou zijn ik zou het moeten aanvaarden. 7 mei 14:20 uur was de volgende mijlpaal. De dag dat ik bij Dr. Demey het resultaat zou te weten komen. Nu voelde ik toch wel wat spanningen. Iedereen zei me dat het wel goed zou zijn en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Toch wou ik dit niet geloven. Ik had het gevoel dat ik niet te zeker mocht zijn want dat het bij negatief nieuws nog zwaarder zou aankomen. In het beste geval gingen ze overgaan tot de operatie, in het slechtste geval zou ik misschien de melding krijgen dat de chemo niet aansloeg en dat het letsel nog steeds hetzelfde volume had. Met een bang hartje ging ik dan ook het bureau van Dr. Demey binnen. Dr. Demey heeft zo een gezicht waar je niets van kunt opmaken. Met een serieus gezicht bekeek hij de resultaten. Hij vertelde me dat het volume van het letsel oorspronkelijk 2.9 cm was en dat het momenteel 2.3 cm was. Dat lijkt een klein verschil maar hier was het genoeg om over te gaan tot de operatie. Een last viel van mijn schouders. De chemo sloeg aan en eind mei begin juni zouden ze me reeds opereren. JOEHOE eindelijk, al was het maar tijdelijk, verlost van die vervelende chemo. Nu kon ik me voorbereiden op de volgende stap. De operatie die er voor zou zorgen dat het laatste overblijfsel van die smerige ziekte uit mijn lichaam zou gesneden worden. Ik voelde me goed en ondanks dat men mij verwittigde dat het hier over een zware operatie ging en het lang zou duren voor ik herstelt zou zijn had mijn zelfvertrouwen een serieuse boost gekregen. Ik zou er de komende weken voor zorgen dat ik er helemaal klaar voor was om ook deze stap met succes af te ronden. Toen ik buiten kwam stuurde ik snel een sms om mijn vrouwke op de hoogte te brengen, die zat thuis vol ongeduld te wachten op het nieuws. Volledig ontspannen en goed geluimt stapte ik in mijn auto en reed naar huis.
De 3e chemosessie was goed verlopen. Tijdens de chemo zelf had ik weinig last gehad. Het moeilijkste had ik het met de volledige dag die ik in de kliniek moest blijven. Van 's morgens tot 's avonds tussen de mensen die hun haar verloren hadden, die zwaar vermagerd waren. Om nog maar te zwijgen over de piepende geluiden die aangaven dat de volgende chemolading mocht aangekoppeld worden. Wat deed ik hier in godsnaam ! Oh ja ik behoorde tot hetzelfde clubje! Telkens werd het moeilijker om naar de kliniek te gaan. Ik begon een grondige hekel aan het ziekenhuis te krijgen. Als ik me zo bleef voelen zouden ze me binnenkort geboeid en onder streng toezicht van de politie mij ter plaatse moeten afleveren. Ik wou terug gaan werken, ik wou terug gaan lopen! Goh wat miste ik het lopen. In gedachten liep ik van marathon naar marathon en telkens arriveerde ik met ruime voorsprong op mijn baas en loopcollega Lucien Tja ne mens mag dromen hé . De dagen na de chemo kreeg ik het weer moeilijker. Niets ging mij af, had nergens zin in, voelde me moe, futloos. Kortom ik voelde me slecht. Gelukkig beschik ik over het beste therapeutische team ter wereld. Mijn vrouw, die al mijn gezaag en gemopper met een engelengeduld blijft aanhoren. Mijn dochter, die de hele dag zoveel kwebbelt dat ze me de kans niet geeft om na te denken en mijn trouwe viervoeter die al mijn vragen telkens op haar specifieke manier beantwoord, met een kwispelende staart, ondeugende oogjes, lief snoetje en stinkende adem. Nee de kans dat ik in een depressie zou belanden was uitgesloten. Maar meer en meer begon ik te begrijpen dat mensen die dit helemaal alleen moeten verwerken en op niemand konden terugvallen serieus gevaar liep om in een diep dal te belanden. Wat ik ook meer en meer begon in te zien was het belang van gezonde voeding. Voor ik ziek werd was ik hier al serieus mee bezig. Veel melkproducten, volkoren brood, spaghetti, rijst...... Ik vond het dan ook een vreemd lot dat IK juist darmkanker kreeg. Tot ik vorige week het boek "De Voedselzandloper" van Kris Verburgh aanschafte. Kris Verburgh is een dokter en heeft zijn boek gebaseerd op verschillende wetenschappelijke studies. Je kan de voedselzandloper eigenlijk de vervanger van de voedselpiramide noemen. Eigenlijk moet ik hem nog beginnen lezen maar uit nieuwsgierigheid had ik hem toch al eens doorbladerd en toen kwam ik toch al tot enkele bijzondere vaststellingen. Brood gezond? Melk gezond? Spaghetti gezond? Rijst gezond? Aardappelen gezond? Niet volgens dit boek. Wat ik de voorbije jaren als vanzelfsprekend vond wordt in dit boek onderuit gehaald. Al deze producten konden beter vervangen worden door Tofoe, quorn, sojamelk, fruit, groenten, vette vis, paddestoelen, bonen, enz. Dit is nog maar een heel klein stukje wat er in het boek te vinden is maar voor mensen die bewust met hun gezondheid bezig zijn kan ik het enkel maar aanraden. Daarom heb ik voor mezelf besloten te gaan experimenteren met de dingen die ik in het boek terug vind. Woensdag ga ik het omzetcijfer van de Colruyt doen stijgen door mijn winkelkarretje vol te laden met heerlijke gezonde dingen. Watch Out Jeroen Meus here I come !!!! Na mijn biografie breng ik dus binnekort ook een kookboek uit. Een soort dagelijkse kost maar dan veeeeeeeeeel beter en gezonder Gelieve op tijd uw exemplaar te bestellen want ik kan nu al verzekeren dat het een gigantisch succes wordt !!!
Op vrijdag 17 februari stond ik op het werk van 7 tot 19 uur. Eén van de taken tijdens die shift is een omheiningsronde doen. Toen ik daar mee bezig was zag ik een gewonde vogel liggen. Aangezien mijn kennis over vogels niet veel verder gaat dan het verschil tussen een mus en een meeuw wist ik niet direct over welke soort het hier ging. Het beestje was er slecht aan toe en ik dacht niet dat het nog lang zou leven. Spijtig genoeg kon ik op dat ogenblik weinig doen, het was nog voormiddag en ik moest tot 19 uur werken. Ik had ook niets om het arme beest in te steken en had ook geen handschoenen bij om mij te beschermen tegen eventuele venijnige pikjes. Ik zou ook niet direct geweten hebben waar ik het moest plaatsen. Bij ons in de loge was het te druk en het beestje zat nu al vol stress. Met een ambetant gevoel zette ik mijn ronde verder, een gevoel dat mij de hele dag zou blijven achtervolgen. Ik ben een dierenliefhebber en ben van mening als er een levend wezen is dat je kan helpen je dit ook moet doen. De dag ging verder en ik besloot om 's avond voor ik naar huis ging nog eens langs de plaats te passeren waar ik hem/haar gevonden had. Deze keer had ik wel handschoenen bij en een doos. Eerlijk gezegd dacht ik niet dat het beestje nog zou leven en toen ik naderde met de auto zag ik ook weinig beweging. Toen ik echter dichterbij kwam bewoog het lichtjes maar hij/zij zag duidelijk af. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om het dier zo achter te laten en besloot hem naar het vogelopvangcentrum van Brasschaat te brengen. Misschien overleefde het de rit niet of zou het daar sterven maar alles was beter dan het te laten verkommeren in de koude. Ik verwittigde mijn vrouwke dat ik wat later thuis zou zijn, maar aangezien zij even dol is op beestjes als ik was dat geen enkel probleem. Het dier overleefde de rit en aangekomen bij het vogelopvangcentrum plaatste ik het in een beschikbaar hokje. Het beestje kon nu op een donkere en droge plaats bekomen van de stress. Meer kon ik niet doen dat het nog deze laatste kans te geven. Nu zullen jullie misschien denken : dat is een mooi verhaaltje maar wat heeft dat met mijn ziekte te maken? Nee hoor, de chemo heeft mijn hersenen nog niet aangetast . Wel ik heb die vogel gevonden op vrijdag 17 februari. Op maandag 20 februari kreeg ik het nieuws te horen dat ik kanker had. De dag dag ik die vogel vond was tot nu toe mijn laatste werkdag. Aangezien ik sindsdien niets van het vogelopvangcentrum gehoord had ging ik er vanuit dat de vogel overleden was. Ik had toch graag bevestiging gekregen en daarom stuurde ik hen gisteren een mailtje. Tot mijn verbazing kreeg ik al snel een antwoord met het fantastische nieuws dat de vogel het uitstekend deed en dat wanneer hij vrijgelaten zou worden ze ons zouden verwittigen. Het klinkt misschien stom maar dat gaf mij een fantastisch gevoel. Ik ben ook iemand die denkt dat niets zomaar gebeurd en dat alles een bepaalde reden heeft. Al is dat niet altijd even duidelijk. Voor mij heeft die vogel een soort symbolische betekenis gekregen. In dezelfde periode toen ik het dier vond kreeg ik te horen dat ik ziek was. En net als die vogel zal ik na een moeilijke en lange revalidatie terug gezond worden. Daar ben ik sinds gisteren meer dan ooit van overtuigd. Trouwens na wat gegoogel ben ik er achtergekomen dat het om een Kauw zou gaan.
Kort na de 2e sessie merkte ik al dat ik meer last had van de chemo. Niet dat ik er doodziek van was, maar voelde me meer vermoeid en futloos. Het kan ook aan het mindere weer gelegen hebben want een zonnetje aan de hemel zorgt er toch voor dat je meer buiten komt en dat je batterijtjes beter kunnen opladen. Ook de zin om te eten was er duidelijk minder. Toch bleef ik mijn porties dapper verorberen want als er één ding heel belangrijk is, is het om genoeg krachten op te doen en niet af te vallen. Zondagmorgen had ik het even moeilijk. Ik voelde me echt leeg en bij het minste dat ik deed was het net alsof ik in het rood ging. De afstand tussen de zetel en de tafel bracht me al buiten adem. Kortom ik voelde me niet zoals ik wou en dat werkte frustrerend. Hoe dikwijls ik het nog tegen mezelf zeg dat dit volkomen normaal is en ik echt niet te veel mag verwachten, toch wil ik me zo niet voelen. Daar kwam nog eens bij dat er in de namiddag een communiefeest op het programma stond dat ik zeker niet wilde missen. Gelukkig ging het na een tijdje rusten, een fris douchke en enkele stukjes vers fruit al wat beter en was ik in staat om toch wat actiever te worden. Deze week leesde ik ergen een zin die eigenlijk heel mijn situatie perfect omschrijft : ZOLANG JE BLIJFT VECHTEN TEGEN DE REALITEIT, ZAL JE VERLIEZEN. En zo is het helemaal. Je kan helemaal niets doen tegen de situatie zoals ze is, je kan enkel maar vechten om de situatie in je voordeel te keren.
2e chemosessie zit erop, wat op zich een goed teken is. Dat is een teken dat mijn witte bloedcellen hoog genoeg staan om de chemo aan te kunnen. Ik had er ook wel veel vertrouwen in, het midweekje had me goed gedaan en voelde me veel frisser als in de week dat ik mijn 1ste chemo had gehad. Ook Anita (verpleegkundige) merkte op dat ik er goed uitzag en zelf een zonnig kleurtje had Doet altijd deugd als mensen dat zeggen. Zoals bij elke chemosessie moest ik ook weer bij Dr. Demey komen om te bekijken hoe alles verliep en om de vragen te stellen die de voorbije weken weer in mij opgekomen waren. Hoe dikwijls je ook gerust gesteld wordt telkens heb je toch graag de bevestiging dat alles goed verloopt en dat de kwaaltjes die ik nog heb heel normaal zijn in het stadium dat ik verkeer. Hij bevestigde ook dat het mogelijk was dat er in de rest van mijn darm (die ze niet hadden kunnen onderzoeken) nog poliepen zouden zitten. Die zouden echter kleiner zijn dan 1.5 cm en daarom ook nog onschadelijk. Het was wel de bedoeling om deze te verwijderen als alles achter de rug was. Ook werd er al een datum vastgelegd om een CT Scan uit te laten voeren. Deze zal plaatshebben op 3 mei. Weer een dag om naar uit te kijken, want als daaruit blijkt dat mijn letstel verkleint was kon ik geopereerd worden. Dus al bij al verloopt alles naar wens, enkel de lange dagen die ik in de kliniek moeten verblijven zijn heel saai en vermoeiend (gisteren van 10 tot 19 uur). Ook had ik zoals de vorige keer een heel slechte nacht. Geen oog dichtgedaan en soms serieus last van mijn maag. Maar ja ik weet waardoor het komt en waarvoor ik het allemaal moet ondergaan. Ondertussen focus ik mij op de toekomst en maak ik stilaan plannen en probeer ik er elke dag weer het beste van te maken.
Het was bang afwachten of ik tijdens onze vakantie een terugval zou krijgen, maar al snel begreep ik dat dit niet het geval zou zijn. Ik voelde me fris genoeg zodat we elke dag een flinke wandeling konden doen in de prachtige natuur. Het deed ons allemaal deugd en voelde mijn conditie met de dag beter worden. Voor dat we vertrokken gingen we ervan uit dat we onze wandelingen zouden moeten beperken tot de omgeving rond het park maar na dag 1 deden we toch al tochtjes van +- 10 km, wat gezien de omstandigheden al meer was dan gehoopt. Ook met de snelheid had ik geen probleem, het ging zo vlot dat mijn metgezellen soms moeite hadden om me te volgen . Ook culinair hebben we genoten. Ik moet zeggen dat de dokters waarschijnlijk niet tevreden zouden zijn als ze wisten wat ik daar allemaal verslonden heb . Tja het moest allemaal maar niet zo lekker zijn en goe eten is heel belangrijk om op krachten te komen/blijven. Ik had er ook af en toe wel moeilijke momenten hoor. Elke keer als er weer bloedverlies was begon de molen in mijn hersenen weer te werken en moest ik even stoom aflaten bij mijn vrouwke. Vraag me soms af of die mijn gezaag niet beu wordt? Maar das liefde zeker. Ik vrees dat die doemgedachten nog lang zulllen duren, maar gelukkig slaag ik er ook altijd in om ze toch van mij af te zetten. In ieder geval ben ik klaar voor mijn 2e chemosessie die aanstaande dinsdag begint.
Nu de eerste chemosessie erop zit is het tijd om terug een beetje te herstellen. Niets beter hiervoor dan een midweekje ertussen uit te knijpen. Gewoon een andere omgeving, wat wandelen, lekker eten, rusten. Want hoe weinig last ik ook gehad heb van de bijwerkingen, ik ondervind toch dat het invloed heeft op mijn leven. De vermoeidheid is niet te onderschatten, ik moet regelmatig even rusten zodat ik niet over de grens ga. In het ziekenhuis hebben ze me verwittigd dat op de 10e dag na de chemo de witte bloedcellen op hun laagst staan. Dit kan aanleiding geven tot ernstige koortsaanvallen, die indien ze niet snel overgaan een opname in het ziekenhuis noodzakelijk maken. Hopelijk komt het zover niet en kunnen we met zijn viertjes genieten van een welgekomen en dikverdiende vakantie. Want als er iemand een vakantie verdient is het wel mijn vrouwke en mijn dochter. Zij staan al weken onder stress terwijl ze toch elke dag moesten gaan werken of naar school gaan. Ik kan enkel maar mijn beide handjes kussen voor zo een geweldig gezin en daar hoort mijn trouwe knuffelende Lady natuurlijk ook bij Op het mentale vlak zit het allemaal nog goed al besef ik wel dat de termijn die ik mezelf had gesteld om herstelt te zijn nooit zal kunnen halen. In plaats van juli zal het in het beste geval september/oktober worden eer ik nog maar aan werken mag beginnen denken. Stap voor stap zonder te ver in de toekomst te kijken zo moet en zal ik het aanpakken. Maar nu eerst genieten van een midweekje vakantie .
Dinsdag 27 maart stond ik toch op met zenuwkes. De dagen hiervoor voelde ik mij zelfzeker en klaar voor de volgende stap, nu had ik toch wel wat spanningen. Wat natuurlijk ook heel normaal is. Het was de eerste keer en je hoort zo veel over chemo dat het toch een beetje afschrikt. Maar ok het was nodig dus moest ik het aanvaarden. De beste manier om met heel deze zaak om te gaan is gewoon alles over je heen laten komen. Je niet te veel druk maken over hoe ik me zou voelen, of wat er allemaal nog kon gebeuren. Ik stond nu éénmaal in deze positie en moest er het beste van maken. Iets voor 9 uur meldde ik me aan bij de receptie van de afdeling waar ik moest zijn. Het eerste wat ze deden was mijn gewicht en lengte noteren. Gewicht : 71.5 kg, joehoe dat was al 1.5 kg meer dan toen ik thuiskwam na mijn operatie! Al dat lekker eten had duidelijk zijn vruchten afgeworpen , lengte : 1.82 m, ik was dus niet gekrompen wat ik ook al een goed teken vond . Ze verwezen me naar een 2 persoonskamer en daar installeerde ik me met al mijn kranten en boeken. Het vervelendste van heel dit gedoe is het wachten en neem het van me aan je moet lang wachten. Een verpleegster kwam mijn temperatuur en bloeddruk meten, alles dik in orde en prikte mijn poort aan. Dju die naald zag er echt wel heel pijnlijk uit ! Gingen ze die gewoon recht door mijn huid in die poort prikken??!! Auw ! Ja dus. Ok het pijnlijkste was achter de rug. Enkele leesuurtjes later kwam dokter Demey mij halen voor een gesprek. Daar kreeg ik voor het eerst de foto van mijn lever te zien waar die indringer zich had genesteld. Het was een letsel van 2.5 cm en het was de bedoeling om het te verkleinen tot max 1cm zodat ze konden opereren. In totaal zou ik 12 sessies chemo krijgen. 3 voor de operatie en 9 achteraf of 6 voor en 6 na, dat was afhankelijk van de scan die ze na 3 sessies zouden nemen. Bij de operatie zou een stuk lever weggehaald worden, wat volgens hem goed te doen was. Tja wie ben ik om hem tegen te spreken. Na nog wat info over de bijwerkingen mocht ik terug naar mijn kamer om verder te lezen. Nadat ik rond de middag mijn innerlijke mens had versterkt begon er eindelijk schot in de zaak te komen. Een verpleegster kwam mij 2 spuitjes geven tegen misselijkheid en braken waaronder 1 met corticone. Een halfuurtje later kwamen ze met de beruchte oranje zakken. Hier zat het vergif dus in dat me zou genezen. Ik besloot om het niet als vergif te zien maar als mijn beste vriend. Elke druppeltje dat in mijn lichaam kwam zou zich ontwikkelen tot een gevechtsmachine dat zonder medelijden alles uit de weg zou ruimen. Ok het zou ook mijn goede witte en rode bloedcellekes vernietigen maar het was nu éénmaal oorlog en in oorlog vallen er nu éénmaal onschuldige slachtoffers. Voor de minder oorlogzuchtige mensen kan je het ook zien als een onkruidverdelger die alle onkruid in mijn tuin (lichaam) zou vernietigen. Nadien zou er dan terug een mooi grasveldje met bloemetjes gezaaid kunnen worden. It's all in the mind ! . In totaal kreeg ik 5 zakken waarvan de langste telkens meer dan 2 uur duurde. In totaal zou alles toch een 5 uur duren. Rond 18:30 was alles achter de rug en kon ik terug naar huis. Ik kreeg Litican en Medrol mee, die zouden ervoor moeten zorgen dat ik de volgende dagen niet te veel last had van braken en misselijkheid. Van bijwerkingen had ik voorlopig weinig of geen last gehad. Het enige wat ik voelde was dat mijn maag wat trager werkte maar voor de rest viel het goed mee. Het enige wat me stoorde was het busje met de voorraad chemo dat op mijn lichaam met darmpjes vastgemaakt zat. Ik voelde mij net een kangoeroe en wist soms echt niet waar ik er mee moest blijven, maar daar zou ik nog wel aan wennen. Veldslag 2 was begonnen en ook die zou ik in mijn voordeel beslechten.
Morgen is het dan zo ver, het begin van de chemo. Het klinkt misschien raar maar kijk er eigenlijk wel een beetje naar uit. Heb de laatste weken kunnen genieten van het heerlijke weer en voel me er dan ook klaar voor. Het kan zijn dat ik er na morgen misschien anders over denk maar het is toch al meegenomen dat ik er met veel vertrouwen naar toe kan gaan. Vanmorgen nog eens langs de huisdokter gepasseerd voor de nodige briefjes en vragen te stellen en daarjuist nog even op controle geweest bij de tandarts. Ze hadden me dat aangeraden want als ik een tandprobleem zou krijgen tijdens de chemo zou dat veel problemen kunnen veroorzaken. Door de chemo zullen mijn witte bloedcellen serieus verminderen en daardoor zouden eventuele wondjes en infecties moeilijker genezen. De schade viel mee, een stukje tand afgebroken en een gevoelige wortel. Niets dat Anne (mijn tandarts) niet eenvoudig kon herstellen. Ik heb haar mijn verhaal ook nog eens gedaan en suprise, suprise haar reactie was "nu doe je me toch verschieten" . Gelukkig heb ik er totaal geen moeite mee om erover te vertellen. Soms zie ik mensen wel eens kijken maar durven ze precies niets te vragen. Kan dat wel begrijpen, zou zelf ook niet weten of ik er iemand zou over aanspreken. Het doet zelf wel deugd om er eens over te kunnen vertellen. Sebiet nog eens goed eten se om de nodige extra krachten op te doen en dan morgen Time To Rock part II.
Ziek zijn is niet plezant dat ga ik zeker niet beweren. Maar het heeft toch ook zijn voordelen. Zeker in deze periode wanneer de 1ste mooie lentedagen aanbreken is het altijd prettig om van het zonnetje te genieten. In periodes zoals deze wanneer je niets anders kan doen dan uitkijken naar de volgende stap is het belangrijk om de batterijtjes zo goed mogelijk op te laden. Het volgende gevecht dat er binnen een week aankomt is het gevecht waar ik het meeste tegenop zie. Tegen een operatie zie ik minder op, dat is een ingreep die op een dag gebeurd en waarna je gewoon moet beginnen herstellen. Chemo is iets anders. Chemo is iets van lange duur. Je lichaam krijgt een volle laag vergif te verwerken. Het wordt eigenlijk volledig afgebroken waarna het je nadien terug moet opbouwen. Deze week hoorde ik op het nieuws dat er een nieuwe doorbraak was in de genezing van kanker. Een doorbraak die er voor zou zorgen dat men meer kon werken met bestralingen en minder met chemo. Al komt die doorbraak er voor mij wat laat toch ben ik blij dat er weer wat vooruitgang is geboekt tegen deze verschrikkelijke ziekte. Voor mij zit er niets anders op dan even op mijn tanden te bijten tijdens de moelijke dagen die er nu ongetwijfeld snel zullen aankomen. Daarom wil ik de laatste week voor de therapie er volop van genieten. En dat hoeven geen wereldschokkende dingen te zijn. Zoals vanmorgen bijvoorbeeld : dochter naar school gebracht, koffietje gaan drinken, krantje lezen, winkelen om nadien nog wat verder te genieten van het zonnetje in de tuin. Dit zijn gewoon zalige momenten die je nodig hebt om je batterijen op te laden. Morgen op de planning een uitgebreidde wandeling in het bos en s'middags ergens lekkers gaan eten. En terwijl ik dit doe voel ik me helemaal niet schuldig tegenover al die hardwerkende mensen . Ik heb altijd geleerd dat je er het beste van moet maken in alle mogelijke omstandigheden, dus dan doen we dat maar hé. Werk ze mensen
Donderdag 15 maart mocht ik langs mijn huisdokter om de hechtingen te laten verwijderen. Eindelijk want ik was al die pleisterkes op mijn lichaam wel wat beu. Toen ik bij de dokter binnenkwam slaakte ze een zucht. De laatste keer dat ik haar gezien had was nog voor ik gehospitaliseerd was. Maar mijnheer toch, je hebt toch weer slecht nieuws gekregen hé, zei ze met een bedrukt gezicht. Ze had het over de uitslag van mijn lever. Ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen. Ik was een nieuwe patient van haar en veel goeds had ze over mij nog niet gehoord. Tja zei ik nonchalant, het mag stilaan wel eens gaan ophouden. Ze vertelde over een oudere patient die juist hetzelfde had gehad als mij maar dan 12 jaar geleden. Blijkbaar had ze die mens geen kans op overleven gegeven. Maar die patient was er goed doorgekomen en genoot nu volop van zijn leven en dat stond ook op mijn planning. Blijkbaar was het vroeger zo; dat als je lever aangetast was je al even goed je begrafenis kon regelen. Toen ik dat hoorde moest ik toch even slikken. Ik heb dikwijls het gevoel dat ik eigenlijk niet ernstig ziek ben. Ik eet goed, ik slaap goed, ik heb weinig pijn en ik recupereer goed maar toch zit er iets in mij dat levensbedreigend is. Ik profiteerde van mijn bezoek aan de dokter om enkele vragen te stellen want ik was toch een beetje ongerust. Ik had gisteren weer wat bloedverlies gehad en dat stond me helemaal niet aan. Ik had dan ook op slag naar de kliniek gebeld. Daar vertelde ze dat ik me niet te veel zorgen moest maken. Zolang het niet te veel was ging het waarschijnlijk over het wondje aan mijn darm dat elke keer terug open gaat als er iets langskomt. Ook van de dokter kreeg ik hetzelfde verhaal. Ik moest toch 4 weken rekenen voordat zo een wond volledig genezen was. Ze waarschuwde me ook voor de reacties op de chemo. Hoe slecht je ik me ook zou voelen, ik moest doorbijten. Daarna begon ze één voor één mijn hechtingen te verwijderen. Het pijnlijkste was de pleisters eraf trekken, daaronder waren ondertussen terug wat haartjes gegroeid . Volgens mij had ze er zelf een beetje plezier in om ze er met een snelle ruk af te verwijderen . De wonden waren heel goed genezen, enkel het wondje waar het wondvocht langs buiten was gekomen was nog niet dichtgegroeid en moest nog afgedekt worden. Zie zo, nu kon ik eindelijk gaan stoefen met met littekens . Voor de liefhebbers foto's zijn te koop tegen een vriendschappelijke prijs . Tja ik moet iets doen om mijn medische kosten te kunnen betalen hé
Het leven is dikwijls onrechtvaardig. Dat is het enige wat je kan zeggen als je opstaat met het nieuws over de busramp in Zwitserland. 28 doden waaronder 22 kinderen. Kinderen wiens leven nog moest beginnen en die volop plannen aan het maken waren over hun toekomst. Abrupt weggerukt uit het leven van hun dierbaren, zonder kans om afscheid te nemen. Enkele uren daarvoor nog volop aan het genieten van een heerlijke vakantie en uitkijkend om te vertellen over hun avonturen. Voor vele de eerste keer dat ze zo lang gescheiden waren van hun ouders. Verschrikkelijk, je kan je zelf nog niet inbeelden in welke hel die ouders, vrienden, dierbaren zich bevinden. Op zo een moment sta je nog maar eens stil hoe dierbaar die momenten zijn die we elke dag kunnen doorbrengen met de mensen van wie we houden. Spijtig genoeg vergeten we dat dikwijls en leven we op automatische piloot. Ook ik besef dan hoeveel geluk ik eigenlijk heb. Tja ik ben ziek, en ik ben zelf heel ziek. Maar ik ben omringd door geweldige mensen. En ik krijg de kans om te genezen en nog te genieten van alle moois dat de wereld ons te bieden heeft. Een kans die de slachtoffers van de busramp nooit hebben gekregen. En dan kan je maar één ding doen, dankbaar zijn.
Maandag 12 maart was weer een belangrijke datum. Al moet ik toegeven dat de belangrijke datums tegenwoordig heel kort opeenvolgen. Maandag 12 maart zou ik de nodige uitleg krijgen hoe ze juist te werk zouden gaan met de chemo en zou ik ook een planning krijgen. Ik keek er eigenlijk wel een beetje naar uit maar was toch ook een beetje zenuwachtig. Toen ik hoorde dat ze binnen 2 weken al aan de chemo wilde beginnen was dat even angstaanjagend. Op dat moment voelde ik mij nog helemaal niet klaar. Maar hoe meer ik de tijd had om erover na te denken hoe meer het idee mij aanstond. Ik herstelde immers goed en voelde mij elke dag een beetje sterker en sterker worden. Mijn wandelingetjes werden uitgebreider en mijn eetlust was tot ontzetting van mijn vrouwke helemaal terug op peil . Om 14 uur hadden we een afspraak bij dokter Verhoeven. Een ietwat speciale man maar ik had er toch een goed gevoel over. Ook Anita (begeleidende verpleegkundige) was erbij om eventuele latere vragen te beantwoorden. De dokter schrok ook dat ik al zo goed herstelt was en vroeg of ik mij klaar voelde voor de chemo. Tja ben je ooit klaar voor zo iets? Maar ja ik wou er korte metten mee maken. Ik kreeg een duidelijke uitleg en ik kreeg ook te horen wat de nevenwerkingen van de medicatie zouden zijn. Die waren niet mis maar het was wel hoopvol dat de meeste weinig last hadden van de therapie. Nevenwerkingen of niet het was nodig om te genezen. Zo zou ik het proberen te bekijken als ik me doodziek voelde, dat het een stap in mijn genezingsproces zou zijn. Ik zou het Folfox schema volgen. Dat hield in dat ik de 1ste dag in het daghospitaal zou doorbrengen waarna het chemopompje zou aangesloten worden en ik zo naar huis kon. De 2e dag zou ik moeten terugkomen om "bij te tanken" en de 3e dag zou ik terug naar het hospitaal moeten wanneer het pompje leeg was om het te laten afkoppelen. Nadien zou ik een week geen chemo krijgen om vervolgens aan de 2e beurt te beginnen. Na 3 beurten zou er een scan gemaakt worden om te kijken of het letsel op de lever genoeg verkleind was om het operatief weg te nemen. Daar hoopte ik op, dat ik maar 3 beurten nodig zou hebben om "het ding" te doen verschrompelen. Ik wist echter ook dat ik het niet in de hand had. Het mentale is heel belangrijk maar spijtig genoeg kon je niet alles bepalen door je mentale kracht. Doel van heel de behandeling zei dokter Verhoeven is je te genezen. Er waren heel veel mensen die met deze therapie geholpen waren. Of het dan nooit zou terugkomen kon hij niet garanderen. Maar is er iets in het leven dat je kan garanderen? Het enige dat ik wist wat een zekerheid is was sterven, maar dat was ik nog niet echt van plan . Ook kreeg ik hulp van een vriendin (Sandra) die me raad gaf om via de juiste voeding of supplementen de nodige stoffen binnen te krijgen die preventief en herstellend werkte tegen kankers. Aangezien ik zelf een hele tijd ben bezig geweest met gezonde voeding en alles wat daarbij komt kijken, stond ik hier helemaal voor open. Ik besloot dan ook hier snel werk van te maken en het nodige in huis te halen. Je kan misschien denken : Het heeft je niet veel opgebracht door op je voeding te letten, maar ik was ervan overtuigd dat de situatie misschien nog slechter had geweest indien ik het niet had gedaan. Ik had gewoon pech gehad, en waarschijnlijk was het gewoon via de erfelijkheidsfactor dat ik het gekregen had. Maar met je af te vragen waarom "ik" dat nu juist moest krijgen, kom je geen stap verder. Het was de harde realiteit en het was aan mij om de confrontatie aan te gaan.
. Op woensdag werd ik fit genoeg verklaart om intensieve te verlaten. Gelukkig hadden ze een oplossing gevonden voor "de Fons". Ze hadden de brave man geïsoleerd 
. 's Nachts kreeg ik van de verpleegster nog een mooi compliment. Ze vertelde dat iedereen vol lof was over mij en de evolutie die ik doormaakte. Ok, het klinkt misschien wat stoeferig maar het deed wel deugd. Elke dag werd ik er op gewezen om tijdig een pijnstiller te vragen, indien nodig. Klina had een nieuw pijnbeleidsplan dat er voor moest zorgen dat geen enkele patiënt onnodig pijn moest lijden. Op donderdag had ik de eer om met een andere knappe kinesiste aan mijn arm op wandel te gaan. Ik voelde me lichamelijk een 80-jarig oud ventje met een fris jong blaadje 
. Sinds februari was ik er niet meer geweest en ik keek er wel naar uit om eens wat bij te praten en ze geruststellen dat ik nog niet dood was 
. Als je achteraf dan eens terugblikt waarom je zo kwaad en negatief was kan je eigenlijk alleen maar vaststellen dat een mens soms heel raar en zelf ondankbaar ik elkaar zit. Want waarover gaat het hier eigenlijk? Gewoon materiële zaken die stuk gaan of administratie die mis loopt. Zaken die je met een beetje geduld gemakkelijk kan oplossen. Niet echt levensbedreigende dingen. Eigenlijk is het een beetje frustrerend dat het zo moeilijk is om te genieten van elke dag en de kleinigheden die op je zenuwen werken te bezien als wat ze eigenlijk echt zijn. Het positieve is dat ik dat achteraf wel besef maar het zou natuurlijk beter zijn als ik dat al zou beseffen voor ik me druk maakte 
