Ondertussen heb ik 2 chemo's achter de rug en ik moet zeggen dat ik ze veel beter verteer als in oktober. Het feit dat ze hem verminderd hebben tot 75% en de supplementen die ik neem zullen daar wel iets mee te maken hebben. Op 3 april wordt er een nieuwe portocat ingeplant door mijn goede vriend Dr. D. , degene die in januari zo aangedrongen had om hem niet te laten verwijderen. Hij vertelde me toen ook dat ik geen andere meer zou kunnen krijgen aangezien ze langs beide kanten al een portocat hadden gezet. Ondertussen is dat door verschillende collega's van hem al tegengesproken. Het kan zijn dat het misschien wat moeilijker zal gaan maar normaal mag het geen probleem zijn. Door die portocat zal ik ook niet meer verplicht zijn om telkens 3 dagen in de kliniek te moeten verblijven. Woensdag had ik een goed gesprek met mijn oncoloog waarbij ik mijn twijfels nog eens kwijt kon. Een van de dingen waar ik mij het meeste zorgen over maakte was mijn gewicht. Ik ben heel wat afgevallen en ik kom heel moeilijk bij. Volgens hem moest ik mij geen zorgen maken. Het is natuurlijk een feit dat mijn lichaam de laatste maanden serieus heeft afgezien en ik heel veel energie ben kwijt gespeeld. Om terug bij te komen zou ik eigenlijk van alles moet eten wat voor een kankerpatiënt niet zo goed is. Veel vlees, volle melkproducten, vetten enz...... Wat eigenlijk het tegenovergestelde is van het Houtsmuller dieet dat ik zo goed mogelijk probeer te volgen. Het is dus heel moeilijk om ergens een balans te vinden. Positief is wel dat ik terug actief bezig ben en veel dingen terug kan doen. Doordat ik terug actief bezig ben verspeel ik daar natuurlijk ook weer veel energie mee waardoor er geen meer overblijft om bij te komen. We zitten dus eigenlijk een beetje in een vicieuze cirkel. Ach het belangrijkste is dat ik mij goed voel en op termijn zullen de kilokes er wel beetje bij beetje bijkomen. Ook over de pijn die ik sinds mijn abces had moet ik mij volgens mijn oncoloog ook geen zorgen maken. Hij voelde niets speciaal en de reden dat ik er nog last van had was waarschijnlijk omdat het vuil (abces) daar een hele tijd heeft gezeten. Ondertussen ben ik er ook achter gekomen dat ons Yana er toch meer bezig mee is dan ze laat uitschijnen. Toen ik in het ziekenhuis lag stuurde ze me via Skype berichtjes die niets aan de verbeelding overlieten. Zoals bijvoorbeeld " Veel succes mijn allerliefste helden papa". Tja dan wordt je wel even stil. Vrijdag was ook weer zo een mooi voorbeeld. Vrijdag om 18:15 vertrok ze op weekend met de catechese naar Essen. Omdat ik dacht dat mijn chemo weer zo lang zou duren als de 1ste keer had ik niet verwacht haar nog te zien voor ze vertrok. Het was dus een serieuse meevaller dat mijn chemo veel vroeger gedaan was en ik rond 16 uur thuis kwam zonder dat ons Yana dat wist. Je had haar gezichtje moeten zien toen ik binnenkwam. Helemaal blij verrast kwam ze mij spontaan een knuffel geven. Het is niet dat wij nooit knuffelen maar het was één van de weinige keren dat ze zo spontaan afkwam . Tijdens de dagen dat ik in de kliniek lag hadden mijn vrouwke en ons Yana niet stilgezeten. We hadden ons Yana beloofd dat ze een nieuwe kamer zou krijgen maar door mijn ziekte is alles weer op hold gezet. Toch wilden we dat ze haar eigen plekje had om te kunnen studeren en hadden we haar beloofd om een bureautje te kopen waar ze dan haar huiswerk kon maken. Voor we dit konden doen moest ze echter heel haar kamer opgeruimd hebben. We hebben haar nog nooit zo enthousiast weten opruimen met de hulp van de mama ook natuurlijk . Vandaag zijn we dan haar bureau gaan halen en hebben het in elkaar gestoken. Het zal voor ons Yana dan ook een leuke verrassing zijn als ze thuis komt. Ze verdient het ook de lieve schat. Het is niet altijd even gemakkelijk voor haar en ik loop er natuurlijk ook niet altijd even goed gezind bij. Doordat ik soms wat onder stress sta reageer ik soms wel wat korter en maak ik mij druk in dingen die eigenlijk de moeite niet zijn. Dat ze stilaan begint te puberen maakt het natuurlijk niet gemakkelijker. Toch betekent ze alles voor mij en ik wil haar echt alles geven wat ze nodig heeft. Soms moeten we dan wel keuzes maken maar elke keer als ze iets krijgt toont ze haar dankbaarheid en beseft ze dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Ach ik ben misschien diegene die er het strengste tegen is maar ik ben ook diegene die ze het snelste rond haar vingertje kan draaien . We zijn een sterk gezin en elke keer slagen we erin om de wildste stormen te trotseren. Wat kan een mens zich nog meer wensen
, degene die in januari zo aangedrongen had om hem niet te laten verwijderen. Hij vertelde me toen ook dat ik geen andere meer zou kunnen krijgen aangezien ze langs beide kanten al een portocat hadden gezet. Ondertussen is dat door verschillende collega's van hem al tegengesproken. Het kan zijn dat het misschien wat moeilijker zal gaan maar normaal mag het geen probleem zijn. Door die portocat zal ik ook niet meer verplicht zijn om telkens 3 dagen in de kliniek te moeten verblijven. Woensdag had ik een goed gesprek met mijn oncoloog waarbij ik mijn twijfels nog eens kwijt kon. Een van de dingen waar ik mij het meeste zorgen over maakte was mijn gewicht. Ik ben heel wat afgevallen en ik kom heel moeilijk bij. Volgens hem moest ik mij geen zorgen maken. Het is natuurlijk een feit dat mijn lichaam de laatste maanden serieus heeft afgezien en ik heel veel energie ben kwijt gespeeld. Om terug bij te komen zou ik eigenlijk van alles moet eten wat voor een kankerpatiënt niet zo goed is. Veel vlees, volle melkproducten, vetten enz...... Wat eigenlijk het tegenovergestelde is van het Houtsmuller dieet dat ik zo goed mogelijk probeer te volgen. Het is dus heel moeilijk om ergens een balans te vinden. Positief is wel dat ik terug actief bezig ben en veel dingen terug kan doen. Doordat ik terug actief bezig ben verspeel ik daar natuurlijk ook weer veel energie mee waardoor er geen meer overblijft om bij te komen. We zitten dus eigenlijk een beetje in een vicieuze cirkel. Ach het belangrijkste is dat ik mij goed voel en op termijn zullen de kilokes er wel beetje bij beetje bijkomen. Ook over de pijn die ik sinds mijn abces had moet ik mij volgens mijn oncoloog ook geen zorgen maken. Hij voelde niets speciaal en de reden dat ik er nog last van had was waarschijnlijk omdat het vuil (abces) daar een hele tijd heeft gezeten. Ondertussen ben ik er ook achter gekomen dat ons Yana er toch meer bezig mee is dan ze laat uitschijnen. Toen ik in het ziekenhuis lag stuurde ze me via Skype berichtjes die niets aan de verbeelding overlieten. Zoals bijvoorbeeld " Veel succes mijn allerliefste helden papa". Tja dan wordt je wel even stil. Vrijdag was ook weer zo een mooi voorbeeld. Vrijdag om 18:15 vertrok ze op weekend met de catechese naar Essen. Omdat ik dacht dat mijn chemo weer zo lang zou duren als de 1ste keer had ik niet verwacht haar nog te zien voor ze vertrok. Het was dus een serieuse meevaller dat mijn chemo veel vroeger gedaan was en ik rond 16 uur thuis kwam zonder dat ons Yana dat wist. Je had haar gezichtje moeten zien toen ik binnenkwam. Helemaal blij verrast kwam ze mij spontaan een knuffel geven. Het is niet dat wij nooit knuffelen maar het was één van de weinige keren dat ze zo spontaan afkwam 
