Het was van juni geleden dat ik nog eens langs mijn werk gepasseerd was dus het werd hoog tijd om daar nog eens nen goeiendag te gaan zeggen. Vrijdag 21 september stond ik dus terug op Evonik. Het was leuk om enkele collega's terug te zien en om wat bij te babbelen. Ik kreeg toch enkele keren te horen dat ik er goed uitzag en dat is altijd welkom voor de moraal . Ik heb al dikwijls gemerkt dat mensen die horen dat iemand kanker heeft er die dan bijloopt als een halve zombie.. Veel mensen zijn ook verbaasd dat ik nog haar heb. Allez dat beetje haar dat ik nog had voor mijn ziekte . Ook de vraag of ik nu geen last heb van die chemo komt altijd terug. Veel mensen hebben nog een beeld van een kankerpatiënt dat je dan niets meer kan en je heel de dag in je bed of in de zetel moet liggen. Gelukkig staat de medische wetenschap al zover dat dit dikwijls niet meer het geval is. Over heel mijn chemoperiode mag ik eigenlijk niet klagen. Ok de dag in de kliniek ben ik een wrak als ik thuis kom en ben ik dikwijls misselijk maar vanaf woensdag ben ik eigenlijk in staat om stilaan de draad op te nemen. Al is dagelijkse rust wel nodig. Ook hebben mensen dikwijls schrik om rechtstreeks te vragen hoe het nu met mij gaat Dan informeren ze via mijn vrouw omdat ze bang zijn of niet weten hoe ik op hun vragen zou reageren. Ik kan ze hiermee geruststellen, als je vragen hebt kom er gerust mee af ik heb er helemaal geen probleem me om over mijn situatie te praten. Dinsdag is het weer tijd voor chemo 9. Nog vier te gaan dus de eindstreep komt nu echt wel in zicht. Ik hoop nog steeds om zonder uitstel de behandeling af te werken maar ik weet ook dat de gevaarlijke periode er nu aankomt. Veel mensen worden ziek en de kans dat ik iets op doe door mijn verlaagde weerstand is dus ook groot. Nu het einde van mijn chemo nadert begin ik ook stilaan uit te kijken naar de dag dat ik terug kan gaan werken. Het doel waar ik nu naar toe werk is januari. Het begin van een nieuw jaar zou ook het begin van een nieuwe start moeten zijn voor mij. Toch probeer ik mij ook te wapenen tegen onverwachte tegenslagen of terugvallen. Al weet ik dat wanneer ik nu slechts nieuws zou krijgen het mij een serieuse slag zou geven. Toch horen onverwachte wendingen bij deze ziekte. Hoe positief je ook moet zijn je moet je toch altijd wapenen tegen een doemscenario omdat je steeds de kracht moet blijven vinden om te blijven vechten. Maar laat ons positief afsluiten en hopen dat er geen doemscenario's opduiken en ik stilaan mijn oude leven terug kan opnemen. Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn na dit jaar.
. Ik heb al dikwijls gemerkt dat mensen die horen dat iemand kanker heeft er die dan bijloopt als een halve zombie.. Veel mensen zijn ook verbaasd dat ik nog haar heb. Allez dat beetje haar dat ik nog had voor mijn ziekte 
. Ook de vraag of ik nu geen last heb van die chemo komt altijd terug. Veel mensen hebben nog een beeld van een kankerpatiënt dat je dan niets meer kan en je heel de dag in je bed of in de zetel moet liggen. Gelukkig staat de medische wetenschap al zover dat dit dikwijls niet meer het geval is. Over heel mijn chemoperiode mag ik eigenlijk niet klagen. Ok de dag in de kliniek ben ik een wrak als ik thuis kom en ben ik dikwijls misselijk maar vanaf woensdag ben ik eigenlijk in staat om stilaan de draad op te nemen. Al is dagelijkse rust wel nodig. Ook hebben mensen dikwijls schrik om rechtstreeks te vragen hoe het nu met mij gaat Dan informeren ze via mijn vrouw omdat ze bang zijn of niet weten hoe ik op hun vragen zou reageren. Ik kan ze hiermee geruststellen, als je vragen hebt kom er gerust mee af ik heb er helemaal geen probleem me om over mijn situatie te praten. 
Dinsdag is het weer tijd voor chemo 9. Nog vier te gaan dus de eindstreep komt nu echt wel in zicht. Ik hoop nog steeds om zonder uitstel de behandeling af te werken maar ik weet ook dat de gevaarlijke periode er nu aankomt. Veel mensen worden ziek en de kans dat ik iets op doe door mijn verlaagde weerstand is dus ook groot. Nu het einde van mijn chemo nadert begin ik ook stilaan uit te kijken naar de dag dat ik terug kan gaan werken. Het doel waar ik nu naar toe werk is januari. Het begin van een nieuw jaar zou ook het begin van een nieuwe start moeten zijn voor mij. Toch probeer ik mij ook te wapenen tegen onverwachte tegenslagen of terugvallen. Al weet ik dat wanneer ik nu slechts nieuws zou krijgen het mij een serieuse slag zou geven. Toch horen onverwachte wendingen bij deze ziekte. Hoe positief je ook moet zijn je moet je toch altijd wapenen tegen een doemscenario omdat je steeds de kracht moet blijven vinden om te blijven vechten. Maar laat ons positief afsluiten en hopen dat er geen doemscenario's opduiken en ik stilaan mijn oude leven terug kan opnemen. Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn na dit jaar.
