Een betere voorbereiding op mijn laatste chemo kon ik niet hebben. Lekker met het gezinnetje ontspannen, lekker eten, drinken en wandelen in de mooie natuur van Diessen-Baarschot. Lekker tot rust komen na toch enkele hectische weken. De dagelijkse wandelingen van +- 10 km toonde aan dat mijn conditie nog niet zo slecht was na de slopende weken chemo. Maar tijdens onze midweek in Landal had ik toch één moeilijk moment en dat was op 1 november, Allerheiligen. Heel die dag werd ik geconfronteerd met de dood, welk programma het ook was altijd kwam men er wel op terug. Toen ik op Iedereen Beroemd een reportage zag van een jonge vrouw met kinderen die vertelde over haar man die enkele jaren geleden overleden was aan kanker moest ik toch even slikken. Een jonge papa die net zoals ik enkele operaties en chemobehandelingen had ondergaan maar spijtig genoeg de strijd had verloren. Toen begon de molen in mijn hersenen weer te werken en verschillende doemscenario's kwamen in mij op. Pascale zag dat ik er met mijn gedachten niet bij was en toen ik haar vertelde wat er allemaal in mij op kwam probeerde ze mij gerust te stellen. Het waren meestal de slecht afgelopen verhalen die je te horen kreeg maar er warens minstens evenveel mensen die het wel gehaald hadden. Ik wist dat ze gelijk had maar toch bleef ik er nog even mee zitten. Stel je voor dat ik zou hervallen!!! Gelukkig kon ik het de volgende dag wel al wat relativeren. Niemand wist wat zijn toekomst was en uiteindelijk moet je spelen met de kaarten die je krijgt. De dag nadien kregen we nog maar eens te maken met het lot en hoe snel iets je leven kan veranderen. Op weg naar huis werden we bijna van de weg gereden door een vrachtwagen. Terwijl ik hem aan het inhalen was op een autosnelweg met 2 rijstroken, begon hij ineens te pinken en naar links uit te wijken. Hoe hard ik ook klaxoneerde hij bleef uitwijken. Ik kwam halvelings op het gras terecht en scheerde langs de paaltjes die daar stonden. Toen ik terug de weg op kon begon mijn wagen naar alle kanten te slingeren en had ik alle moeite om hem in de hand te houden. Gelukkig liep het goed af, maar Pascale heeft nog een hele tijd met bibberende benen gezeten. Op dat moment sta je er niet bij stil maar achteraf denk je wel eens hoe het had kunnen aflopen en relativeer je al die kleine dingen nog maar eens waar je je soms zo druk kan maken. Maar nu is het tijd om aan de laatste chemo te beginnen en dan stilaan mijn leven weer te gaan leiden waar ik al zo lang naar snak.
