Logica is ver te zoeken bij een ziekte als kanker. En logisch denken is ook niet zo vanzelfsprekend als je zou denken. Na 2 zware maar succesvolle operaties en een gedeeltelijke chemotherapie zou nu elk spoortje van kanker uit mijn lichaam moeten zijn. Alle dokters zijn positief over mijn herstel en vooruitzichten. En al recupereer ik tegen een recordtempo toch is er altijd een moment vanaf dat je het ziekenhuis hebt verlaten dat je begint te twijfelen. Zo nu dus ook weer. Sinds vrijdag mijn hechtingen werden verwijdert komen er soms weer twijfels in mij op. Waarom heb ik daar nog pijn, hoe komt dat daar een zwelling is, is het normaal dat ik zoveel afgevallen ben???? Iemand die alles vanop een afstand ziet zegt : Natuurlijk is het normaal, je bent amper 2 weken geleden geopereerd!!!! Iemand zoals ik die het zelf ondergaan heeft denkt bij momenten niet zo logisch. En dat is soms heel frustrerend. Je probeert voor elke pijn of last die je hebt wel een verklaring te vinden, maar toch blijf je altijd ongerust of er toch niets aan de hand zou zijn. Als je dan in een boekje weer leest over iemand die overleden is aan darmkanker of aan iemand van 23 jaar die zijn strijd ook heeft verloren word je daar niet echt vrolijker van. Natuurlijk is iedere situatie anders en natuurlijk mag ik niet klagen over mijn herstel, toch word je op zo een moment toch even met de neus op de feiten gedrukt. Die gedachten zijn waarschijnlijk meer dan normaal, maar toch staan ze me niet aan. Ik vrees dat ik toch zal moeten leren leven dat ik niet alles zelf in de hand heb en dit ook een deel is van het verwerkingsproces.
