Op 20 februari van dit jaar begon ik aan de moeilijkste strijd in mijn leven. Het begin van een lange marathon. Vandaag komt de finish stilaan in zicht. Op 28 november hoop ik de aankomst te bereiken, want op die dag krijg ik de uitslag van mijn CT Scan die ik de dag voordien moet laten maken. Ik moet toegeven dat ik toch nog altijd bang ben om slecht nieuws te krijgen. Hoe moeilijk het de voorbije maanden ook geweest is, met veel ups en downs, toch heb ik veel uit deze periode geleerd. Ik kwam erachter dat ik mentaal en fysiek veel sterker was dan ik ooit verwacht had. Ik leerde alles stap voor stap te verwerken en probeerde altijd zo positief mogelijk te blijven. Ik leerde verschillende mensen op een andere manier kennen. Tijdens mijn marathon stonden familie, vrienden, kenissen, collega's langs de weg om mij aan te moedigen en te steunen. Je kon het zien als bevoorradingsposten die ervoor zorgde dat door hun steun (voorraad) ik telkens verder kon. Door hun ben ik erin geslaagd om na 2 zware operaties en 12 chemotherapieën de moed erin te houden en kijk ik vol goede moed toe naar een nieuwe toekomst. Ik kijk er echt naar uit om terug te gaan werken en liet mijn collega's al weten dat als alles goed verloopt ik vanaf januari terug beschikbaar ben. De eerste tijd zou ik dubbel lopen zodat ik stilaan en zonder stress terug in mijn oude ritme kan komen. Dat vond ik eerlijk gezegd wel tof dat ze rekening hielden met de situatie. Want ik weet dat het nog heel zwaar zal worden om terug mijn oude ritme te bereiken. Want daar zit ik nog ver af. Door het koude depressieve november weer voel ik dat ik veel sneller moe ben en mijn energiepeil op een laag pitje staat. Maar elke dag is weer een dag dichter bij mijn volledige herstel. Nu is het doel om zonder struikelen de eindmeet te halen en ik kan u verzekeren dat dit een memorabele dag zal worden.
