De laatste dagen beginnen de 4 muren van mijn kamer echt op mij af te komen. Ik ben het beu, heb het totaal gehad. Spijtig genoeg blijft het wondvocht uit mijn lichaam komen. Iets wat ik niet goed begrijp maar volgens de dokter is het allemaal normaal. Ik vind eerlijk gezegd van niet, maar ik heb dan ook niet voor chirurg gestudeerd. De kans is groot dat ze me met een drain naar huis laten gaan en dat ik dan een verpleegster moet laten komen. Niet ideaal maar alles is beter dan nog langer in deze kamer te moeten blijven. Mentaal heb ik dieper dan ooit gezeten. De negatieve gedachten blijven in mijn hoofd spelen. Je hoort spreken van een levensverwachting tot maximum 6 jaar en dat de mogelijkheid om terug te gaan werken niet vanzelfsprekend is. Ik heb hier de laatste dagen met tranen in mijn ogen gezeten. Als ik denk aan mijn gezin wordt het me soms echt teveel. Ik wil ons Yana zien opgroeien, haar zien trouwen, kleinkinderen, samen met mijn vrouwke genieten van ons pensioen. Wat voor iedereen vanzelfsprekend is, is voor ons een verre droom. God wat haat ik deze ziekte! Ik wou dat ik er tegenover kon gaan staan en het voor eens en voor altijd uitvechten. Er zit zoveel woede in mij dat ik het totaal zou verpulveren! Maar nu trekt het zich terug op een plekje waar niemand bij kan. Gelukkig komt er regelmatig een psychologe op bezoek waar ik mijn uitleg kan doen. Ze geeft me verschillende relaxatie oefeningen en oefeningen om het piekeren tegen te gaan. Het is voor ons een heel zware periode, zeker voor ons Pascale, die ook beseft dat de toekomst heel onzeker is. Er staan ons belangrijke weken te wachten waar we alles op een rijtje zullen moeten zetten. Ikzelf moet terug de kracht vinden om toch een manier te vinden om terug recht te krabbelen en dat monster nog maar eens te tonen dat ik niet opgeef. Tientallen keren ben ik neer gemept, altijd ben ik terug opgestaan. Ik ben nog nooit zo groggy geweest als nu, maar groggy is nog niet KO. Misschien wordt het nu tijd om de ultieme aanval aan te gaan. Gelukkig heb ik sinds gisteren het gevoel dat mijn koppig karakter stilaan terug begint te groeien. Hoe ik het ga aanpakken weet ik nog niet, waarschijnlijk ook via alternatieve weg. Een levensverwachting van maximum 6 jaar is voor mij totaal geen optie. No way dat ik me daar bij neerleg!
