De week van mijn 4e chemo was een heel belangrijke week. Als er nu een week was waar ik meer dan ooit hoopte dat ik goed op de chemo reageerde en niet te ziek was, was het deze. De week dat ons Yana haar Plechtige Communie deed. Deze dag wou ik voor geen geld missen en ik wilde absoluut dat we met ons allen volop konden genieten van deze toch speciale gebeurtenis. De chemo kon voor mij al op geen betere manier beginnen, want ik kreeg te horen dat ik 2 kg was bijgekomen. Eindelijk was de dalende lijn omgezet en de negatieve spiraal doorbroken. Ok, ik weeg nog altijd te weinig voor mijn lengte maar stilaan zijn we op de goede weg. Ook de chemo liep heel vlot. Het was misschien zelf één van de meest comfortabele die ik ooit had gekregen. Wel was het uitkijken hoe ik zou reageren als ik naar huis mocht. Het was namelijk de eerste keer van deze reeks dat ik niet in het ziekenhuis moest overnachten en mijn chemo thuis mocht verder zetten. Het verschil was er duidelijk. Terwijl ik in de kliniek gewoon in een bed blijf liggen en geen inspanning lever was ik thuis actiever en werd ik ook meer blootgesteld aan activiteit rond mij. Het was daarom misschien wel logisch dat ik tegen de avond een serieuze klop kreeg en blij was dat ik mijn bed kon opzoeken. Gelukkig was het de dag nadien al veel beter en waren de vooruitzichten voor de dag van de communie rooskleurig. Alles bleef vlot lopen tot zaterdag toen voelde ik mij echt wel minder en had ik vooral last van vermoeidheid. Tegen de avond had ik lichte koorts (38 graden) en dat was wel even balen. Ik wist wel dat het waarschijnlijk een reactie was op mijn inspanningen van die dag maar het was toch even schrikken. Ik kon en mocht zeker geen terugslag krijgen. Gelukkig hielp een goede nachtrust en iets tegen de koorts mij erdoor en de dag nadien was ik fit genoeg om te genieten van een grote dag in het leven van mijn "kleine" meid. Zelf de weergoden waren ons goed gezind. Terwijl de voorspellingen niet zo gunstig waren stonden we op met een stralend zonnetje aan de hemel. We zijn dan wel geen regelmatige kerkgangers maar deze misviering was echt heel mooi met teksten die je aan het denken zette en waar je veel kan uithalen. Het was super om al die stralende communicantjes te zien op hun hoogdag. En natuurlijk liepen alle ouders er even trots bij . Op dagen zoals deze beseffen we nog maar eens hoe een voorrecht het is om de ouders te zijn van zo een mooie, lieve, creatieve, begripvolle, actieve dochter die steeds rekening houdt met andere mensen, bereid is om haar medemens te helpen en die steeds haar eigen weg wil gaan. We kunnen alleen hopen dat ze zich zo verder blijft ontplooien en zich kan ontwikkelen tot de persoon wie ze zelf wil zijn en dat ze kan weerstaan aan de druk van andere mensen en de maatschappij die ons zo dikwijls probeert op te leggen hoe we zouden moeten zijn om er bij te horen. Natuurlijk zal ze op die weg constant op de steun van haar beide ouders kunnen rekenen. Na de misviering was het natuurlijk tijd voor het feest waar ze misschien nog meer dan de mis naar had uitgekeken . Hoe zou je zelf zijn, lekker eten en veel cadeautjes . Kortom het was een supermooie dag die niet beter had kunnen verlopen. Het was niet enkel de week dat ons Yana haar communie deed, maar ook de week dat we haar hebben ingeschreven voor het middelbaar onderwijs. Ze zal vanaf volgend jaar naar het Irishof in Kapellen gaan waar ze de richting wetenschappen gaat volgen. Wat gaat de tijd snel ! Ondertussen zit ik in mijn chemovrije week en dat is duidelijk een heel verschil. Vanaf gisteren (maandag) is mijn energie enorm toegenomen en heb ik heel de dag actief bezig geweest. Het was bijna zo erg dat mijn vrouwke bijna begint uit te kijken naar mijn volgende chemo omdat ze me niet kan bijhouden . Volgende week is het tijd voor chemo 5 en op maandag 12 april wordt er een nieuwe scan gemaakt om te zien hoe alles evolueert. Ach we zien wel wat het wordt, ik leef van dag tot dag en daar voel ik mij goed bij
De week van mijn 4e chemo was een heel belangrijke week. Als er nu een week was waar ik meer dan ooit hoopte dat ik goed op de chemo reageerde en niet te ziek was, was het deze. De week dat ons Yana haar Plechtige Communie deed. Deze dag wou ik voor geen geld missen en ik wilde absoluut dat we met ons allen volop konden genieten van deze toch speciale gebeurtenis. De chemo kon voor mij al op geen betere manier beginnen, want ik kreeg te horen dat ik 2 kg was bijgekomen. Eindelijk was de dalende lijn omgezet en de negatieve spiraal doorbroken. Ok, ik weeg nog altijd te weinig voor mijn lengte maar stilaan zijn we op de goede weg. Ook de chemo liep heel vlot. Het was misschien zelf één van de meest comfortabele die ik ooit had gekregen. Wel was het uitkijken hoe ik zou reageren als ik naar huis mocht. Het was namelijk de eerste keer van deze reeks dat ik niet in het ziekenhuis moest overnachten en mijn chemo thuis mocht verder zetten. Het verschil was er duidelijk. Terwijl ik in de kliniek gewoon in een bed blijf liggen en geen inspanning lever was ik thuis actiever en werd ik ook meer blootgesteld aan activiteit rond mij. Het was daarom misschien wel logisch dat ik tegen de avond een serieuze klop kreeg en blij was dat ik mijn bed kon opzoeken. Gelukkig was het de dag nadien al veel beter en waren de vooruitzichten voor de dag van de communie rooskleurig. Alles bleef vlot lopen tot zaterdag toen voelde ik mij echt wel minder en had ik vooral last van vermoeidheid. Tegen de avond had ik lichte koorts (38 graden) en dat was wel even balen. Ik wist wel dat het waarschijnlijk een reactie was op mijn inspanningen van die dag maar het was toch even schrikken. Ik kon en mocht zeker geen terugslag krijgen. Gelukkig hielp een goede nachtrust en iets tegen de koorts mij erdoor en de dag nadien was ik fit genoeg om te genieten van een grote dag in het leven van mijn "kleine" meid. Zelf de weergoden waren ons goed gezind. Terwijl de voorspellingen niet zo gunstig waren stonden we op met een stralend zonnetje aan de hemel. We zijn dan wel geen regelmatige kerkgangers maar deze misviering was echt heel mooi met teksten die je aan het denken zette en waar je veel kan uithalen. Het was super om al die stralende communicantjes te zien op hun hoogdag. En natuurlijk liepen alle ouders er even trots bij 
. Op dagen zoals deze beseffen we nog maar eens hoe een voorrecht het is om de ouders te zijn van zo een mooie, lieve, creatieve, begripvolle, actieve dochter die steeds rekening houdt met andere mensen, bereid is om haar medemens te helpen en die steeds haar eigen weg wil gaan. We kunnen alleen hopen dat ze zich zo verder blijft ontplooien en zich kan ontwikkelen tot de persoon wie ze zelf wil zijn en dat ze kan weerstaan aan de druk van andere mensen en de maatschappij die ons zo dikwijls probeert op te leggen hoe we zouden moeten zijn om er bij te horen. Natuurlijk zal ze op die weg constant op de steun van haar beide ouders kunnen rekenen. Na de misviering was het natuurlijk tijd voor het feest waar ze misschien nog meer dan de mis naar had uitgekeken 
